คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : หาเงินเข้าบ้าน
บทที่ 11 หาเงินเข้าบ้าน
ก่อนไปตลาดต้องแวะบ้านใหญ่ก่อน ชายชรานั่งรอบุตรสาวตั้งแต่เช้ามืดจนตอนนี้บ่ายแก่แล้วนางยังมาไม่ถึงเสียที ไหนว่าจะเอาอาหารมาให้ตอนเช้า เขารอกินจนข้าวหมดไปสามหม้อบุตรสาวก็ยังมาไม่ถึงอีก
“ท่านพ่อข้ามาแล้วเจ้าค่ะ”
เหลียนฮวาตะโกนมาแต่ไกล นางหยิบอาหารมาหนึ่งกระบอก แล้วกระโดดเข้าไปในบ้านก็เห็นบิดานั่งรออยู่ ส่วนพี่ชายยังไม่กลับสงสัยคงนั่งเล่นไส้เดือนอยู่ที่สวน
“อาหารแสนอร่อยจากข้ามาส่งแล้ว”
“เหอะ กว่าจะมาได้” ชายชราทำหน้าตึงแสดงท่าทางให้เห็นว่ากำลังน้อยใจอยู่
เหลียนฮวายิ้มกว้างวิ่งเข้าไปตักข้าวในครัว แล้วยัดชามข้าวใส่มือบิดาจัดการเทลาบปลาทอดร้อน ๆ โปะลงบนข้าว เนื้อปลายังกรอบอยู่เลย เมื่อเห็นบุตรสาวบริการดีเช่นนี้ชายชราจึงหายโกรธทันที
“แน่ใจหรือว่านี่ไม่ใช่ยาพิษ” สีเข้ม ๆ ของเครื่องปรุงทำชายชรารู้สึกลังเลไม่น้อย
“ท่านพ่อลองกินดูก่อนค่อยวิจารณ์เจ้าค่ะ”
หญิงสาวยัดเยียดให้บิดาลองกิน แล้วนั่งลุ้นอยู่ข้าง ๆ พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้รอคำชมอย่างใกล้ชิดจนถูกดันออกห่าง ชายชราตักข้าวคำโตเลือกกินปลาชิ้นเล็ก ๆ ดูก่อน เผื่อเกิดอะไรขึ้นอาการจะได้ไม่หนักมาก
“รสชาติใช้ได้” บิดาว่าพลางค่อย ๆ เคี้ยว อาหารจานนี้รสชาติจัดจ้านชนิดที่ว่าเผ็ดถึงพริกถึงขิง แม้เขาจะชอบมากแต่กลับไม่พูดชมตรง ๆ เพราะกลัวบุตรสาวจะมั่นใจเกินไป นางยังมีเรื่องให้ต้องเรียนรู้อีกมาก
“ท่านกินได้ก็ดีแล้ว เช่นนั้นข้าไปตลาดก่อนนะเจ้าคะ ท่านพ่อท่านอยากไปด้วยกันหรือไม่ อยู่บ้านคนเดียวหากเกิดล้มหัวฟาดพื้นขึ้นมาจะทำอย่างไร ไม่สู้ไปด้วยกันกับข้าดีกว่า”
“เจ้าเป็นห่วงหรือกำลังสาปแช่งข้ากันแน่เจ้าลูกคนนี้!”
เหลียนฮวาเอี้ยวตัวหลบฝ่ามือพิฆาตได้ทันเวลา นางปิดฝากระบอกไม้ไผ่เอาไปตั้งในครัวเก็บไว้ให้พี่ชายกิน ส่วนของบิดากินชิ้นเดียวพอ เพราะอายุเยอะแล้วกินอาหารรสจัดมากจะไม่ดี
ต่อจากบ้านใหญ่ของบิดาก็ต้องแวะไปหาพี่ชายคนโตด้วย ทว่ายามนี้บ้านกลับปิดเงียบ...
หยางเหลินเข้าป่าไปล่าสัตว์ อีกสองสามวันถึงจะกลับ นางจึงเก็บส่วนของพี่ชายเอาไว้ให้ลูกค้าชิมแทน ไว้เขากลับมาค่อยทำให้กินใหม่
“พี่สามข้าเอากับข้าวมาฝาก ส่วนของท่านรสจัดนักตักกินน้อย ๆ ก็พอ ส่วนของหลานรักอาเล็กก็มีให้ สูตรของเด็กน้อยกินให้อร่อยเล่า”
จุดหมายสุดท้ายคือร้านไม้ของพี่สามห่าวซวน เขามีสีหน้าลังเลเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในกระบอกไม้ไผ่น้องสาวเป็นคนทำ นางเอาความมั่นใจมาจากไหนกัน ถึงได้กล้าทำอาหารขายด้วยฝีมือชวนตายแบบนั้น
ชายหนุ่มสายตาใส่บิดาที่ตามมาด้วยว่า ไม่มีใครคิดห้ามนางหน่อยหรือ ทุกคนก็รู้ดีว่าน้องสาวทำอาหารได้แย่เพียงใด ถึงบ้านเราจะมีเงินมาก แต่ก็ไม่ควรเอาออกมาใช้จ่ายเป็นค่าทำขวัญให้มันสิ้นเปลืองไม่ใช่หรือ
“ทำหน้าเช่นนั้นหมายความว่าอย่างไร ข้าทำอร่อยนะเจ้าคะ ทั้งท่านพ่อและสามีข้าทดลองกินดูแล้วยังปกติดี หากท่านไม่กินก็เอาคืนมา ของในมือท่านขายได้ตั้งสี่สิบอีแปะเชียวนะ”
“เพ่ย! เจ้าเด็กคนนี้มีอย่างที่ไหนให้แล้วมาขอคืน”
ห่าวซวนจับกระบอกไม้ไผ่ไว้แน่น! นี่คือของที่น้องสาวมอบให้ในรอบหลายปี ต่อให้เป็นยาพิษเขาก็ยังจะกินอยู่ดี!
เหลียนฮวาทำหน้าเบื่อโลก แล้วบอกลาพี่ชายก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปตลาดไม่แวะที่ใดอีก ส่วนพี่น้องอีกสามคนที่อาศัยอยู่ในเมือง ไว้พวกเขากลับมาข้าค่อยทำให้กินภายหลังก็ยังไม่สาย
ทว่าเด็กแฝดกลับขอตามอาเล็กไปเที่ยวเล่นที่ตลาดด้วย ห่าวซวนยังมีงานต้องทำเขารีบฝากลูก ๆ ไว้กับน้องเขยทันที สมาชิกในขบวนวันนี้จึงเพิ่มขึ้น กว่าจะเดินไปถึงตลาดที่ดี ๆ ก็ถูกจับจองหมดแล้ว
เหลียนฮวาได้ที่ขายของอยู่ด้านในสุดตรงมุมอับข้าง ๆ ร้านขายขนมแป้งทอด ชายชราควักเงินซื้อให้หลานชายคนละชิ้น ทั้งบุตรสาวยังร้องอยากกินด้วยจนได้มาแบ่งกินกับสามีคนละครึ่ง
“ขี้งก!”
คนตัวเล็กน้อยใจบิดาที่รักหลานมากกว่า เด็กตัวเล็กนิดเดียวได้กินตั้งคนละชิ้น ส่วนนางได้มาชิ้นเดียวซ้ำยังต้องแบ่งกินกับสามีอีก ความน้อยใจปะทุขึ้นมาจนเกิดอาการงอน
“ภรรยาไม่เป็นไร ข้าไม่กิน เจ้ากินเถอะ”
มู่เฉินยื่นส่วนของตัวเองคืนให้ภรรยาแต่นางไม่รับคืน กลิ่นหอมเช่นนี้จะไม่อยากกินได้อย่างไร ดูก็รู้ว่าเขายอมเป็นฝ่ายอดเพื่อให้ภรรยาตัวน้อยอิ่มท้อง
“เจ้าอย่าตามใจนางนักเลย นางอ้วนขึ้นเช่นนี้เจ้าสิต้องกินเยอะ ๆ มา ๆ ข้าซื้อให้เจ้าเพิ่มเองลูกเขย อยากกินกี่ชิ้นข้าจะจ่ายให้เอง!”
ผู้เฒ่าหยางบอกกับลูกเขยให้กินอีกเยอะ ๆ ร่างกายจะได้แข็งแรง ดูท่าแล้วเขาคงรักลูกเขยมากกว่าบุตรสาวในไส้เสียอีก
เหลียนฮวาเหล่ตามองบิดา แล้วหันมาจัดร้านเตรียมขายของ นางพกโต๊ะมาเองจากบ้านหยิบกระบอกไม้ไผ่มาตั้งเรียงกันในตะกร้า ป้องกันไม่ให้อาหารล้มจนเสียหาย ส่วนกระบอกไม้ไผ่ที่แบ่งไว้ให้ชิม ก็เทลงบนจานตักแบ่งเป็นชิ้นพอดีคำให้สามีถือไว้
“อะแฮ่ม เร่เข้ามาเจ้าค่า~ เข้ามาดูด้านในก่อน ร้านของข้ามีอาหารรสเด็ดมาขาย รสชาติไม่เหมือนใคร แต่กินแล้วติดใจแน่นอน!”
“ลาบปลาทอด ปลาตัวใหญ่จับมาสด ๆ จากแม่น้ำ ทุกคนคงรู้ดีว่าพวกมันว่ายเร็วเพียงใด เจ้าปลานี่เนื้อแน่นยิ่งนัก นำมาทอดกรอบปรุงรสอย่างดี ข้าขายชุดละยี่สิบอีแปะอิ่มท้องได้ทั้งครอบครัว”
“โธ่ อย่าเพิ่งไปสิเจ้าคะ เข้ามาชิมดูก่อนได้ ไม่อร่อย ไม่ถูกใจ ไม่ต้องซื้อ ร้านข้าไม่บังคับขาย หยิบชิมก่อนได้คนละชิ้นเจ้าค่ะ”
เหลียนฮวาตะโกนโบกมือเรียกลูกค้า ที่ยืนเลือกซื้อของอยู่หน้าตลาดให้เข้ามาด้านใน ชาวบ้านแปลกใจว่า เหตุใดสตรีที่ถูกลือว่าเป็นสตรีจอมเกียจคร้านถึงมาขายของอยู่ในตลาดได้
แต่เหลียนฮวาต้องขอบคุณเหล่าแม่บ้านว่างงานพวกนั้น เพราะสิ่งที่พวกนางลือกันทำให้มีลูกค้าเดินเข้ามาหาตามเสียงเรียกไม่ขาดสาย
“กินได้จริงหรือ?” บุรุษผู้หนึ่งอุ้มบุตรสาวมาหยุดอยู่ตรงหน้ามู่เฉิน ที่ยืนถือจานใส่ลาบปลาทอด เขาเห็นสีของมันแล้วไม่ค่อยกล้ากินเท่าไหร่
“กินได้ขอรับ ภรรยาข้านางทำอาหารอร่อย”
มู่เฉินไม่ลืมอวยภรรยา เขายื่นจานพร้อมไม้แหลมให้ลูกค้าลองชิมดู พ่อบ้านที่มาเดินตลาดกับบุตรสาวได้กลิ่นหอม ๆ ก็ทำใจกล้าลองชิมหนึ่งชิ้น ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่รอคอยคำตอบของเขาอยู่
“หืม~ รสชาติเข้มข้นนัก เป็นรสชาติที่บอกไม่ถูกแต่ข้าชอบ กินกับข้าวร้อน ๆ คงอร่อยน่าดูแม่นางขายอย่างไรหรือ?”
“กระบอกละยี่สิบอีแปะเท่านั้น หนึ่งชุดข้าให้ผักลวกเพิ่มอีกไม่คิดเงินเพิ่มเจ้าค่ะ พี่ชายท่านรับกี่ชุดดีเจ้าคะ?”
“ราคาสูงไม่น้อยแต่ข้าเข้าใจ เจ้าคงใช้เครื่องปรุงปริมาณมากกว่าจะทำให้รสเลิศได้ เนื้อสัมผัสด้านนอกกรอบใช้น้ำมันทอดด้วยใช่หรือไม่”
“เจ้าค่ะ ข้ายังกลัวอยู่เลยว่าจะไม่มีคนซื้อเพราะตั้งราคาสูง”
“เหตุใดจะไม่มีคนซื้อเล่า อย่างน้อยก็มีข้าคนหนึ่ง ข้าเอาสามชุด”
“ได้เลยเจ้าค่ะ”
เหลียนฮวารีบจัดของใส่ตะกร้า ที่ลูกค้าถือมาด้วยความรวดเร็ว พ่อบ้านอุ้มลูกมาจ่ายตลาดเองเช่นนี้เป็นภาพที่น่ารักไม่น้อย
“หกสิบอีแปะเจ้าค่ะ แต่ข้าลดให้คิดห้าสิบห้าอีแปะพอ”
นางใจดีแต่พ่อบ้านบอกว่าไม่ต้องลดให้ จ่ายราคานี้เขารู้สึกคุ้มค่าแล้ว ไม่ต้องเสียเวลาทำอาหาร กินเองจ่ายเงินแค่หกสิบอีแปะ ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งร่วงหรอก
ลูกค้าคนแรกยื่นพวงอีแปะให้แม่ค้าสาวนับ นางก็รับมานับต่อหน้าเขาไม่มีการคดโกงแล้วยื่นส่วนที่เหลือคืน
“ขอบคุณที่อุดหนุนนะเจ้าคะ พรุ่งนี้มีไก่เสียบไม้ทอดเป็นอาหารกินเล่น หรือจะนำไปกินกับข้าวร้อน ๆ ก็ได้ ข้าขายสองรสชาติ มีทั้งรสผงกะหรี่และรสธรรมดา เด็ก ๆ กินได้เจ้าค่ะ อย่าลืมมาอุดหนุนใหม่นะเจ้าคะ”
เหลียนฮวาไม่ลืมป้ายยาอีกรอบ จู่ ๆ นางก็คิดรายการอาหารที่จะทำขายในวันพรุ่งนี้ได้อีกหนึ่งอย่าง คือข้าวเหนียวไก่เสียบไม้ทอดเหมือนที่เคยกินสมัยเรียน ทุกครั้งที่ซื้อไม่เคยหยุดแค่หนึ่งไม้กินเพิ่มได้เรื่อย ๆ รับรองว่าพรุ่งนี้กำไรอู้ฟู่แน่นอน!
ความคิดเห็น