คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : สามีข้าน่ากิน
บทที่ 8 สามีข้าน่ากิน
แผนการซื้อของจำต้องพับเก็บ เมื่อฟ้ามืดร้านค้าทุกร้านล้วนปิดหมด เหลียนฮวาเดินกลับบ้านไม่ได้ของติดมือมาแม้แต่ชิ้นเดียว เช่นนั้นแผนทำอาหารขายตอนเช้าคงต้องพับเก็บก่อน น่าจะต้องเลื่อนไปขายช่วงบ่ายแทน
ชาวบ้านเพิ่งกลับมาจากทำไร่เหนื่อย ๆ หากได้กลิ่นหอม ๆ ของอาหารรสเลิศมีหรือจะอดใจไหว
หมู่บ้านหนีหรู่ตั้งอยู่บนเขา เป็นหมู่บ้านที่ชาวบ้านกว่าเก้าในสิบส่วนทำอาชีพเกษตรกรรม เพราะเป็นพื้นที่ดินดี แม่น้ำลำธารอุดมสมบูรณ์ ย่อมมีผลผลิตให้เก็บเกี่ยวขายได้ตลอดทั้งปี
คนในหมู่บ้านถือว่ามีฐานะพอสมควร ไม่มีบ้านไหนเลยที่ไม่มีเงินนอกจากบ้านของเหลียนฮวา! หากนางไม่ใช่คนตระกูลหยาง ก็นับว่านางยากจนข้นแค้นที่สุดแล้ว
เส้นทางกลับบ้านค่อนข้างเปลี่ยวนัก ทว่าหญิงสาวไม่กลัวเพราะชินเสียแล้ว ตอนเป็นวิญญาณก็ลอยตามลมผ่านความมืดไม่เห็นเจออะไร
โจรหรือ? เหอะ ๆ มีแต่คนโง่เท่านั้นที่กล้ายุ่งกับคนตระกูลหยาง ขนาดคนเมายังรู้จักกลัวเลย
หยางซีห้าวพี่ชายคนรองของเหลียนฮวาเป็นทหารอยู่ในเมือง หากใครทำร้ายน้องสาวเพียงคนเดียวให้มีบาดแผลแม้แต่รอยขีดข่วน คราวนั้นคงได้ชะตาขาดแน่
“ภรรยา...”
“ผีหลอก!” ให้ตายเถอะต่อให้ไม่มองเห็นผี แต่ก็ยังกลัวอยู่ดี
มู่เฉินเป็นห่วงภรรยา เพราะเห็นว่านางหายไปนานแล้วจึงออกมาตามหา เห็นนางกำลังวิ่งเหยาะ ๆ สวนทางมาพอดี เขาจึงทักให้นางรู้ตัว
ฟ้ามืดทั้งยังมีลมเย็น ๆ พัดผ่านกิ่งไม้ให้ไหวสั่น ดวงจันทร์คืนนี้อู้งานส่องแสงลงมาเพียงน้อยนิด เหลียนฮวามุ่งหน้ากลับบ้าน จึงไม่ทันสังเกตเห็นสามีที่ยืนรออยู่ข้างทาง สามีข้าอย่าทำตัวเป็นผีได้หรือไม่!
“ท่านพี่ข้าตกใจหมดเลย รีบกลับกันดีกว่ายืนคุยตรงนี้ไม่ดีนัก”
หญิงสาวทั้งตกใจและดีใจในคราวเดียว อย่างน้อยก็มีเพื่อนแล้ว ถ้ามีเงินข้าจะกว้านซื้อตะเกียงน้ำมันมาแขวนตรงทางเข้าบ้านให้สว่างเหมือนตอนกลางวันเลยคอยดู
นี่ไม่ใช่ทางเข้าบ้านคนแล้ว เหมือนทางเข้าสุสานมากกว่า
เหลียนฮวากระโดดเกาะแขนสามี ฉุดกระชากลากดึงกลับมาที่บ้าน และเพราะฐานะยากจนทั้งบ้านจึงจุดไฟใส่ตะเกียงเพียงอันเดียว ปลาถูกจัดการไปแล้วครึ่งหนึ่ง หญิงสาวจึงชวนสามีเข้านอนค่อยทำต่อพรุ่งนี้
“ท่านพี่เข้านอนก่อนเถอะ ข้าขอไปอาบน้ำก่อน”
หญิงสาววิ่งไปบ้านบิดาระยะทางไม่ใช่ใกล้ ๆ เหงื่อไหลเต็มตัวไปหมด ถ้าไม่ได้อาบน้ำคงนอนไม่หลับ จึงขอปลีกตัวแยกไปที่โอ่งหลังบ้าน นางถอดเสื้อผ้าตักน้ำอาบไม่เกรงใจผีบ้านผีเรือนแม้แต่น้อย
พอนางอาบน้ำเสร็จมู่เฉินก็ต้องอาบต่อ ตัวเขามีแต่กลิ่นคาวปลา ภรรยาจึงไล่ให้ไปชำระกายจนสะอาด เสื้อผ้าของเขามีเพียงสองชุด อีกชุดเปียกน้ำยังไม่แห้ง ส่วนอีกชุดมีแต่กลิ่นคาวปลา ดูท่าแล้วคืนนี้มีคนต้องนอนเปลือยกายท้าลมหนาวข้ามคืนแน่
เหลียนฮวาเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดตัวในบาง ๆ นอกจากนั้นก็ไม่ใส่อะไรอีก นางแอบตื่นเต้นเล็กน้อย อย่างไรคืนนี้คงไม่รอด มีที่ไหนกันแต่งงานกันมาสองเดือน เจ้าบ่าวยังไม่เคยเข้าหอกับเจ้าสาวสักครั้ง
ซ่า เสียงน้ำสาดกระเซ็นดังมาถึงด้านใน คนตัวเล็กมุดเข้าใต้ผ้าห่มฟังเสียงน้ำเพลิน ๆ หัวใจเต้นตึกตักนึกจินตนาการถึงภาพสามีกำลังอาบน้ำเหมือนคนโรคจิต!
เสียงน้ำเงียบไปสักพัก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ มู่เฉินพันผ้าที่ภรรยายกให้เฉพาะท่อนล่าง เขาเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับตะเกียงในมือ
แสงจากตะเกียงส่องกระทบบนผิวขาวซีด จนเห็นหยดน้ำสีใสไหลตามร่องลอนกล้ามสวย หญิงสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่มองต่ำลงเรื่อย ๆ
“ภรรยา...”
มู่เฉินเรียกภรรยาตัวน้อยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า นางช้อนสายตามองเขา ยกผ้าห่มปิดบังครึ่งหน้ามีแค่ดวงตากลมโตโผล่พ้นให้เห็นเท่านั้น
ฟุบ!
จังหวะที่มู่เฉินปิดประตูและกำลังหันกลับมา ผ้าผืนน้อยที่พันไว้อย่างหมิ่นเหม่อยู่รอบเอว ดันหลุดออกได้จังหวะมาก
“…”
“…”
“ภรรยา เจ้าต้องปิดตาไม่ใช่หรือ?”
เหลียนฮวาดึงผ้าห่มลงเบิกตาให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ จ้องมองท่อนล่างของสามีที่ชูชันพร้อมรบแล้ว จ้องเสียจนเจ้าตัวต้องเลื่อนตะเกียงมาบัง ถึงแม้ว่ามันจะไม่ช่วยอะไรเลยก็ตาม
หญิงสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“ท่านพี่ดับไฟเถอะ...”
จากที่ตอนแรกเหลียนฮวาเป็นผู้นำ นางเป็นฝ่ายรุกก่อนแต่ก็ถูกสามีพลิกคร่อมกลับมาเป็นฝ่ายนำแทน เขากระซิบบอกให้นางอยู่นิ่ง ๆ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเขาเอง
สิ่งที่เหลียนฮวาได้เรียนรู้จากการเข้าหอคืนแรก คืออย่าไว้ใจบุรุษที่ดูอ่อนแอ เพราะยามอยู่บนเตียงเขาบ้าคลั่งมากกว่าที่คิด มือหนาจับนางพลิกไปมาไม่หยุดไม่รู้เอาแรงมาจากไหน คนที่ต้องร้องขอชีวิตไม่ใช่มู่เฉิน แต่คือสตรีผู้แข็งแกร่งเช่นนางต่างหาก!
วันนี้เหลียนฮวาตื่นสายอีกแล้ว หญิงสาวลืมตาขึ้นพึ่บ! นางหันมองรอบตัวพบว่าตนยังอยู่ในบ้านหลังเล็กเหมือนเดิม
เพิ่มเติมคือหลังคาไม่เป็นรูแล้ว
โอ๊ย ข้านึกว่าจะขาดใจตายจนต้องย้ายไปอยู่ภพใหม่แล้วเสียอีก
ร่างบางมองร่องรอยบนตัวที่สามีทิ้งไว้ เขาเช็ดตัวทำความสะอาดให้นางอย่างดีทุกซอกทุกมุมหลังจากเสร็จภารกิจ ทั้งยังไม่ลืมใส่เสื้อผ้าให้นางอีกด้วย แต่สุดท้ายก็ถูกถอดอีกครั้งตอนเช้ามืดอยู่ดี
“โอ๊ย! เจ็บชะมัดเลย ครั้งแรกก็ถูกจับกินจนสิ้นท่าเลยเรา”
เหลียนฮวาล้มตัวนอนอีกครั้ง วันนี้คงลุกไปไหนไม่ได้สักพัก นางระบมไปหมดทั้งตัว หากมีใครมาเห็นเข้าคงนึกว่านางถูกสามีซ้อมจนน่วมไปทั้งตัว ไม่มีแม้แต่แรงลุกเดินออกไปขอความช่วยเหลือ
แอด
ประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง มู่เฉินมาพร้อมกับกระปุกยาในมือ เขาเปิดหน้าต่างออกหนึ่งบาน พลางจ้องมองร่องรอยบนตัวภรรยา
“ข้าขอโทษ”
สามีคนนี้กำลังรู้สึกผิดที่ทำให้ภรรยาต้องอยู่ในสภาพอ่อนแรง เหลียนฮวาไม่ถือสาที่เช้านี้ตนมีอาการหนัก เป็นเพราะเมื่อคืนคือครั้งแรก และเป็นครั้งแรกที่ดุเดือดมาก ตอนนั้นนางก็รู้สึกสนุกมากเช่นกัน ร่างกายจึงช้ำได้ถึงเพียงนี้
“ข้าไม่โกรธท่านเจ้าค่ะ แต่ช่วยทายาให้ข้าที...”
มู่เฉินนั่งคุกเข่ากับพื้น แล้วทายาตามรอยช้ำให้ภรรยาทุกจุดที่ทิ้งร่องรอยไว้ ก่อนจะควักกระปุกยาเนื้อเหลวออกมาอีกหนึ่งกระปุก มองไปตรงผ้าห่มที่ปิดบังท่อนล่างเอาไว้
‘หน้าแดงอีกแล้ว สามีข้าน่ากลัวสุด ๆ เมื่อคืนกับตอนนี้เขาดูเหมือนเป็นคนละคนเลย'
“รีบทาสิเจ้าคะ โอ๊ย~ ข้าเจ็บ”
เหลียนฮวาขยับตัวนอนคว่ำให้สามีทายาได้ถนัด อันที่จริงก็ไม่ได้เจ็บถึงเพียงนั้นยังพอทนได้ แต่ที่ร้องเสียงดังเพราะอยากแกล้งมากกว่า
มู่เฉินดึงผ้าเปิดออก ใช้ปลายนิ้วเรียวควักเนื้อยา แล้วค่อย ๆ ทาตรงจุดนั้นที่บวมแดงขึ้นมานิด ๆ บรรจงทาช้า ๆ เขารู้ว่านางกำลังแกล้งเขา จึงใช้ปลายนิ้วกวาดวนด้านในจนกายสาวกระตุกเกร็ง
“อื้อ~”
เหลียนฮวากำที่นอนไว้แน่น นางกัดฟันอดทนรู้สึกเหมือนตนนั้นเป็นฝ่ายถูกแกล้งมากกว่า สามีข้าน่ากลัวเกินไปแล้ว…
ความคิดเห็น