คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : หัวหน้าครอบครัวคือข้า 2
คนแซ่หยางนอกจากมีที่ดินมากแล้วยังเด่นเรื่องอาภัพรัก สตรีที่แต่งเข้าสกุลหยางมักมีเหตุให้จากตายตลอด ฉะนั้นสตรีเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิต จึงมีเพียงเหลียนฮวาที่ยังใช้แซ่เดิมอยู่ นางถึงได้มีสิทธิ์ทุกอย่างเทียบเท่าพี่ชายในการรับมรดกหากผู้เป็นบิดาจากไป
หญิงสาวเห็นชาวบ้านทำปากขมุบขมิบ ชี้นิ้วมาที่ตนก็ไม่นึกสนใจ ขอให้สามีพาไปที่สงบ ๆ อย่างเช่นสถานที่ที่เจอกันวันแรก วันที่นางคิดว่ามังกรคืองู จนต้องแต่งงานเป็นสามีภรรยากันอย่างทุกวันนี้
มู่เฉินเห็นเหมือนกันว่ามีคนกำลังชี้ไม้ชี้มือมาทางพวกตนอยู่ เขาจูงแขนภรรยาแยกเดินเข้าป่าก่อนจะถึงริมน้ำ หนทางลำบากกว่าแต่ไม่มีคนเดินผ่าน เพื่อความสบายใจต่อให้ลำบากสักหน่อยจะเป็นอะไรไป
“เช่นนั้นไปตรงต้นน้ำดีหรือไม่ ต้องเดินเข้าป่าอีกนิด แต่แถวนั้นชาวบ้านไม่ค่อยไปกันเพราะต้องเดินเท้าไกล ข้าเห็นว่าตรงนั้นมีปลาชุกชุมด้วย พวกมันว่ายน้ำเร็วมาก ภรรยาเจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าจะจับได้”
“ไม่ต้องห่วงข้ามีวิธีเจ้าค่ะ”
เหลียนฮวาเดินผ่านชาวบ้านไปอย่างไม่สนใจไยดี ใครอยากพูดอะไรเชิญแต่ต้องอยู่ในความพอดี ห้ามให้ร้ายกัน หากจับได้มีเรื่องแน่!
หนทางไปยังต้นน้ำนั้นไม่ง่าย ต้องปีนเขาเดินข้ามโขดหินสารพัด ไปจ๊ะเอ๋กับแม่งูนอนกกไข่อยู่สามสี่รังเกือบถูกฉกตาย ในที่สุดก็เจอแอ่งน้ำเสียที แอ่งน้ำตรงหน้าทั้งใหญ่และใสน่าว่ายน้ำเล่น เห็นตัวปลาแหวกว่ายไปมาหลากหลายสายพันธุ์
แต่แปลกพวกมันเห็นมนุษย์กลับไม่คิดหนี กลับกวนบาทาด้วยการอ้าปากพะงาบ ๆ เป็นเชิงดูถูกว่า...จับพวกมันให้ได้สิ
ปลาจากแหล่งน้ำในหมู่บ้านทุกวันนี้จับยากมากจึงมีราคาสูง ทุกคนเชื่อว่าพวกมันคือปลาศักดิ์สิทธิ์ จะยอมให้จับก็ต่อเมื่อถึงเวลาจากไป จึงยอมสละร่างให้มนุษย์ได้ลิ้มลองรสชาติ
“หน็อย ท้าทายมาก ดูถูกกันเกินไปแล้ว วันนี้สูญพันธุ์แน่ ฮึ่ย!”
เหลียนฮวาหายเหนื่อยทันที กลายเป็นอยากเอาชนะขึ้นมาเมื่อถูกปลาอ้าปากด่า พ่อง! นางถอดเสื้อกับกระโปรงออกเหลือเพียงชุดตัวใน
อันที่จริงนางอยากถอดจนเหลือแต่ชุดชั้นในด้วยซ้ำ แต่กลัวว่าจะมีคนผ่านมาเห็นเข้าน่ะสิ
ตู้ม!
เสียงน้ำสาดกระเซ็นขึ้นมาบนฝั่ง คนตัวเล็กแหวกว่ายแข่งกับปลา ดำผุดดำว่ายไล่จับพวกมันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่สนว่าจะถูกเงี่ยงปลาตำมือหรือไม่ จับตัวเจ้าพวกนั้นได้ก็โยนขึ้นฝั่งให้สามีหยิบใส่ถัง
จับปลาด้วยวิธีนี้เหนื่อยไม่น้อย หลังจากลงน้ำแค่หนึ่งเค่อก็ต้องว่ายกลับขึ้นมาพักบนฝั่ง ยังดีที่จับปลาได้ถึงห้าตัว แต่ก็ต้องมาคัดพวกตัวเล็กออก เลือกเอาเฉพาะพวกตัวใหญ่ จนเหลืออยู่แค่สองตัวเท่านั้น
ปลาที่จับได้นางมองดูแล้วว่าคล้ายกับปลานิล จึงนึกอยากทำกับข้าวขายที่ตลาดตอนเช้าเพื่อหารายได้เพิ่ม ตอนนี้ตัวนางและสามีไม่มีเงินติดตัวเลยแม้แต่อีแปะเดียว อย่างไรก็ต้องรีบหาเงินไว้ใช้จ่าย
ถึงบิดาจะมีฐานะ แต่เขาไม่คิดช่วยเหลือบุตรสาวที่ไม่เชื่อฟัง และปล่อยให้นางใช้ชีวิตเอง เพราะเหตุนี้เหลียนฮวาถึงได้คิดวิธีหาเงินเข้าบ้านเอง ไม่อยากแบมือขอเงินคนแก่ใช้
“ท่านพี่ข้าอยากทำกับข้าวขายที่ตลาดเช้าพรุ่งนี้ วัตถุดิบหลักคือปลา แต่ข้าว่าเท่านี้ไม่พอ เราต้องช่วยกันจับให้ได้สักห้าสิบตัวกำลังดี...”
เหลียนฮวาไม่สนว่าปลาจะจับยากหรือไม่ เรื่องเงินต้องมาก่อน!
มู่เฉินก็ไม่คัดค้านภรรยา เขาถอดเสื้อออกเหลือเพียงกางเกงตัวเดียว แล้วอาสาลงไปจับปลาเอง เหลียนฮวาเห็นสามีทำท่าจะกระโดดลงน้ำก็รีบคว้าแขนเขาไว้
“ท่านพี่...ข้ามีวิธีที่ดีกว่าลงไปว่ายจับเองแล้วเจ้าค่ะ”
หญิงสาวยิ้มกริ่มแล้วหาไม้แข็ง ๆ ท่อนหนึ่งมามัดกับเสื้อทำเป็นสวิงช้อนปลาฉบับดัดแปลง ครั้งแรกทดลองจุ่มลงไปในน้ำใช้หินถ่วงไม้ให้เสื้อไหลไปตามน้ำ ก็มีปลาสามสี่ตัวว่ายผ่านพร้อมกัน เหลียนฮวารีบยกไม้ขึ้นทันที ทว่าผูกมัดเสื้อไม่แน่นพอทำให้ปมหลุดไม่ได้ปลาแม้แต่ตัวเดียว
“โธ่~ น่าเสียดาย”
มู่เฉินไม่อยากให้ภรรยาผิดหวังจึงขอลองทำบ้าง เหลียนฮวายื่นส่งไม้ต่อให้สามี ก่อนจะออกไปหาขุดไส้เดือนมาทำเป็นเหยื่อ จัดการทุบพวกมันด้วยก้อนหินแล้วโยนลงน้ำ
ครั้งนี้มีปลาเป็นฝูงว่ายมาตามกลิ่นหอมหวาน โดยไม่ทันได้ระวังตัวเลยว่า กำลังตกเป็นเป้าให้คู่สามีภรรยาจับกิน
พ่อง! พ่อง! พ่อง! พวกมันยังคงด่าบิดาผู้ให้กำเนิดไม่หยุด กวนบาทาเก่งยิ่งนัก
“ท่านพี่ตอนนี้แหละ ตกเลยเจ้าค่ะ”
ฟุบ!
มู่เฉินดึงสวิงขึ้นได้ปลามาหลายตัวในครั้งเดียว เหลียนฮวารีบเลือกคัดปลาตัวเล็กออกอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วยามก็ได้ปลามาเต็มถังไม้ทั้งสองใบ มีทั้งหมดสิบห้าตัว แต่ละตัวมีขนาดใหญ่พอ ๆ กับเด็กทารก คงอยู่มานานมากแต่ดันมาชะตาขาดเอาวันนี้
“ข้าว่าเท่านี้พอแล้ว ฟ้าเริ่มมืดแล้วด้วย เรารีบออกจากป่าดีกว่า”
เหลียนฮวาชวนสามีกลับบ้านทันทีที่บรรลุเป้าหมาย ระหว่างทางนางแวะเก็บสมุนไพรเพื่อใช้ดับกลิ่นคาวปลาด้วย กว่าจะถึงบ้านฟ้าก็มืดสนิทผีพร้อมออกมาหลอกได้ทุกเมื่อแล้ว!
ความคิดเห็น