คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โค่มา
บทที่ 1 โคม่า
เรื่องราวทั้งหมดมันเริ่มมาจากจุดนี้...
มรกตสาววัยใสที่เพิ่งตกปากรับคำ ยอมเป็นแฟนกับรุ่นพี่คณะเดียวกันได้ไม่ถึงวินาทีดีด้วยซ้ำ กลับถูกรถชนเสียชีวิตคาที่อย่างน่าสงสาร
เสียงผู้คนวิ่งแตกตื่นหนีตาย ดังกระทบโสตประสาทของนักศึกษาสาว ผู้มีใบหน้าหวานคมเป็นที่ต้องตาของใครหลายคน แต่เธอก็ไม่เคยเปิดใจรับใครเข้ามา จนมาวันนี้...วันที่ถูกรุ่นพี่เดือนมหา’ลัยคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
เธอนอนจมกองเลือดอยู่กลางถนน หลังจากถูกรถของอาจารย์ในคณะเสียหลักพุ่งชนเข้าอย่างจัง จนร่างระหงลอยกระเด็นไปไกล แล้วตกกระแทกพื้นคอนกรีตร้อน ๆ
ยามนี้เธอกำลังนอนหายใจรวยริน รอคอยความตายที่ใกล้จะมาเยือนในอีกไม่กี่อึดใจนี้
“เชี่ย! มีคนตาย”
แม้แต่คนที่เพิ่งสารภาพรักกับเธอ พร้อมกับช่อดอกกุหลาบพันดอก ไหนจะมีลูกโป่งกว่าสามร้อยลูก ที่เขาไหว้วานให้เพื่อน ๆ ช่วยยืนถือล้อมรอบเพื่อเป็นพยานรักให้กับเขา
ทว่าในช่วงวินาทีจวนตัว แทนที่เขาจะดึงเธอหลบ กลับเอื้อมมือมาดึงเธอที่วิ่งหนีพ้นแล้วให้ถูกรถชนตายแทนมัน!
“บัดซบ! เกิดมาหน้าตาสะสวย มีหุ่นนางแบบ ไหนจะผิวขาวอมชมพูเหมือนสาวเกาหลีทั้งที เพิ่งเข้ามหา’ลัยได้ไม่ทันไร ในใจก็กะจะมาหาผัวที่นี่ แต่สุดท้ายก็ดันมาตายเพราะไอ้ชายแท้นิสัยนั่น!”
“ฮึ่ย เทวดาเจ้าขา ไหน ๆ ชาตินี้หนูก็หมดบุญวาสนาแล้ว ถ้าชาติหน้ามีจริง หนูขอเกิดมามีผัวเลยแล้วกันนะคะ หนูขอคนตัวสูงใหญ่ กล้ามแน่น หน้าตานี่ขอระดับพระเจ้าบรรจงสรรค์สร้างมาสักร้อยปี ขอแค่เท่านี้ก็ตายตาหลับแล้วค่ะสาธุ”
เมื่อรู้ตัวว่าอย่างไรก็คงไม่รอด มรกตจึงฮึดแรงเฮือกสุดท้าย ลืมตาเบิกโพลงหันมองคนที่มันทำให้เธอตาย ถ้าถามว่าแค้นไหมก็บอกได้เลยว่า
แค้นสิ! แค้นมากด้วย
ยังไม่ทันมีผัวสมใจปรารถนา ก็ต้องมาตายอย่างอนาถ กลายเป็นตำนานสยอง เป็นผีเฝ้ามหา’ลัยรอให้รุ่นน้องมาพิสูจน์ล่าท้าผีเสียได้
เผลอ ๆ อาจจะได้ไปโผล่ในรายการเล่าเรื่องผีชื่อดังอีก ให้ตายเถอะ! ถ้าให้ต้องมาอยู่สวย ๆ แล้วคอยหลอกหลอนคนเช่นนั้น ฉันไม่เอาด้วยหรอก ขอไปเกิดใหม่ยังดีเสียกว่า
ส่วนไอ้คนที่มันเอาตัวเองรอดหนี แล้วทำนิสัยต่ำยิ่งกว่าหมา ก็ขอให้ชีวิตของมันกลายเป็นหมาในสายตาผู้หญิงทุกคน! ชอบใครก็ขอให้ได้แต่มอง ขอให้มันถูกเขาหลอกใช้จนกว่าจะตายนั่นแหละ ไม่ต้องมาผูกกรรมกันอีกต่อไป ขอให้มันจบในชาตินี้ ต่างคนต่างอยู่กันเถอะไอ้เฮงซวย!
คนเฮงซวยอย่างวิศรุต ยามนี้ก็ตกอยู่ในอาการตกใจ เขาหลับตาปี๋ไม่กล้ามองนักศึกษารุ่นน้องคนนั้น ที่เขาแค่แกล้งสารภาพรักตามที่ได้พนันกับเพื่อนไว้
ก่อนจะมีอะไรบางอย่าง ดลใจให้เขาลืมตามองหญิงสาวในสภาพโชกเลือด ที่กำลังมองมาด้วยสายตาอาฆาตแค้น
ภาพจำในวันนี้คงติดตาเขาไปตลอดชีวิต
จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ
เสียงนกร้องปลุกให้สตรีรูปร่างท้วมสะดุ้งเฮือก นางตื่นตกใจรีบลุกขึ้นนั่งก็เห็นเหมือนไฟหน้ารถราง ๆ พุ่งเข้าใส่ตัวเองในความมืด สักพักก็ได้ยินเสียงคนผ่าฟืนอยู่ด้านนอกทำให้หญิงสาวได้สติมองสำรวจรอบห้อง
ห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่นละออง มีสารพัดแมลงมาอยู่เป็นเพื่อน เรื่องกลิ่นไม่ต้องพูดถึง สงสัยคงมีคนตายอยู่ในห้องนี้แน่ ๆ แค่สภาพห้องมรกตก็เดาได้เลยว่าบ้านที่เธออยู่เป็นแบบไหน
บ้านไม้เก่า ๆ หลังเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนกระท่อมปลายนาน้อยตอนที่ไปทัศนศึกษากับโรงเรียน เพื่อเรียนรู้วิถีชีวิตของคนในชนบท ตอนนั้นก็มีโอกาสได้ไปลองนอนในเถียงนาน้อยที่เหมือนกับตอนนี้เลย ไม่เหมือนก็ตรงในห้องนี้ปิดมิดชิดมากกว่าแค่นั้น
สติของมรกตยังกลับคืนมาไม่เต็มร้อย สิ่งที่จำได้คือตัวเองตายไปแล้วหลังจากถูกรถชน...
หรือว่า! ที่ฉันขอไว้ว่าขอให้เกิดใหม่แล้วมีผัวเลยจะเป็นจริงแล้ว!
แน่นอนว่าสิ่งที่ขอไว้น่ะ ในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็เป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากเลยทีเดียว ก่อนตายเธอสูงตั้งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร หน้าอกใหญ่เท่าลูกมะพร้าว เกิดมาเคยเห็นผู้ชายที่สูงกว่าเธอแค่หนึ่งคนถ้วน!
ถ้าเธอไม่จินตนาการฟุ้งซ่านเกินไป ไม่ใช่ว่าตอนนี้ได้ย้อนเวลามาเกิดใหม่เหรอเนี่ย ก็ดูจากบรรยากาศรอบ ๆ ตอนนี้แล้ว คงเป็นเรื่องยากถ้าจะบอกว่าเธอได้มาเกิดในยุคใหม่น่ะสิ
แต่เอ...ถ้าเธอมาเกิดใหม่ในยุคโบราณจริง ตามประวัติศาสตร์แล้วไม่ใช่ว่าเป็นยุคที่มีแต่ผู้ชายหล่อ ๆ เหรอ!
ชายชาตินักรบรูปร่างสูงใหญ่ หุ่นบึกบึนตามสเปกเราเลย แล้วนี่มาอยู่ในบ้านไม้เช่นนี้ เสียงผ่าฟืนเช่นนี้ จะเป็นที่ไหนได้นอกจากยุคกรุงศรีอยุธยา เอ๊ะ หรือว่าเราย้อนมาไกลกว่านั้นนะ?
หญิงสาวนั่งคิดอะไรไปพลาง ๆ โดยยังไม่รับรู้ถึงชะตากรรมของตัวเอง เธอคิดว่าตัวเองยังหน้าตาสะสวยเหมือนชาติก่อน มีหุ่นดีเหมือนนางแบบอันดับต้น ๆ ของโลก
ช่างน่าสงสาร...
ยกนิ้วอวบอ้วนขึ้นมากัดตามประสาคนคิดไม่ตก นี่เป็นพฤติกรรมที่ติดตัวเธอมาตั้งแต่เด็กและแก้ไม่หายสักที เครียดนิดหน่อยก็กัดเล็บจนกุดไปหมด
“อี๋แหวะ~”
มรกตบ้วนน้ำลายใส่ผ้าห่มเก่า ๆ ที่ห่มอยู่บนตัว หลังจากเผลอกินขี้เล็บของตัวเองเข้าไป มันไม่ใช่ดินที่อยู่ตามซอกเล็บน่ะสิ แต่น่าจะเป็น ‘อุจจาระ’ จริง ๆ มากกว่า ก้อนนิดเดียวแต่เหม็นตลบอบอวลจนอยากอ้วก!
และเมื่อได้ลองสังเกตดูดี ๆ แล้ว มือเรียวยาวขาวอมชมพูที่ไม่มีแม้แต่ความดำกร้านให้เห็น ตอนนี้กลับกลายเป็นมือของสตรีอวบอ้วนมอมแมม สกปรกขั้นสุด
พอก้มลงมองตัวเอง ก็พบว่าร่างกายหุ่นนางแบบได้หายไปแล้ว เหลือเพียงไขมันที่สะสมมาเป็นสิบ ๆ ปีแทน
“กรี๊ด!”
มรกตกรี๊ดออกมาสุดเสียง เธอรับไม่ได้กับสภาพอันน่าสังเวชของตัวเองในตอนนี้
ชาติที่แล้วเธอเป็นคุณหนูบ้านรวยถูกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก รักความสะอาดมาก ต้องมีแม่บ้านคอยทำความสะอาดทุก ๆ หนึ่งชั่วโมง เรียกได้ว่ารักความสะอาดขั้นสุด!
พอมาเห็นตัวเองในสภาพนี้แล้ว โรครักความสะอาดก็กำเริบ อยากตายมันเสียตอนนี้ ถ้าจะน่าสมเพชขนาดนี้ เธอยอมเกิดเป็นหมาของชาอึนอูดีกว่า!
เสียงที่ดังไปสามบ้านเจ็ดบ้านของมรกต ทำเอาคนที่กระจายทำงานอยู่ตามบ้านสะดุ้งรีบวิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นทันที
อาการบ้าของนางกำเริบอีกแล้วหรือ?
ปัง!
ประตูถูกกระแทกเปิดออก เผยให้เห็นร่างของเด็กหนุ่มยืนทำหน้ารำคาญใช้สายตาเหยียดหยามมองมาที่ตน มรกตหุบปากทันควันอย่างไม่ทราบสาเหตุทันที
“...คุณเป็นใคร?”
หลังจากเงียบอยู่นาน เธอจึงยอมเปิดปากถามคนตรงหน้า แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่อยากฟังเสียงของเธอสักนิด เขาเอาแต่พูดรัว ๆ ด้วยถ้อยคำเจ็บแสบ ทำเหมือนตัวเธอไปทำอะไรไม่ดีกับเขาไว้อย่างนั้นแหละ
อะไรเนี่ย เธองงไปหมดแล้ว!
“ท่านจะร้องเสียงดังไปเพื่ออะไร! หัดอายชาวบ้านเสียบ้าง ข้าปวดหัวเหลือเกินที่ต้องมาอยู่บ้านเดียวกับท่าน นอนตื่นสายแล้วยังทำให้คนอื่นเขารำคาญอีก ไม่เหนื่อยหรือที่ต้องใช้ชีวิตเช่นนี้...”
“...ฮะ?”
“ท่านไม่เหนื่อยแต่ข้าเหนื่อย! หากอยู่เงียบ ๆ ไม่เป็น เช่นนั้นข้าแนะนำให้ท่านเอาดินมาอุดปากตัวเองเสีย”
ยังไม่ทันจะได้รู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันสักนิด อีตาบ้านี่ก็มาด่ากันฉอด ๆ แล้ว คุณหนูอย่างมรกตก็ไม่ทนฟังเหมือนกัน เพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด ซ้ำยังปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ได้อีก
“คนมันตกใจก็ต้องกรี๊ดปะ! จะให้กรี๊ดแบบไร้เสียงอันนั้นฉันทำไม่ได้ แล้วอีกอย่างดูเหมือนเธอจะเด็กกว่าฉันอีกนะ ทำไมปากหมาเช่นนี้”
“นี่...”
“ไปเรียนมารยาทมาใหม่นะน้องชาย ปากเช่นนี้ระวังถูกลูกปืนเจาะหัวเข้าสักวัน คนที่ต้องมานั่งเสียใจคงหนีไม่พ้นคนเป็นพ่อเป็นแม่ กลับใจตอนนี้ยังทัน...”
เอาสิ...โดนด่ากลับยืนอึ้งไปเลย หุบปากหน่อยพ่อหนุ่ม เดี๋ยวแมลงวันมันจะบินเข้าปากเอานะลูก
โธ่เอ๊ย มาด่าใครไม่ด่า ดันมาด่าคุณหนูมรกตผู้ไม่ยอมโดนด่าอยู่ฝ่ายเดียว ด่ามาแล้วต้องยอมรับให้ได้นะถ้าเราด่ากลับอะ!
“พี่ใหญ่ท่านแม่เป็นอะไรหรือขอรับ นางร้องทำไมกัน”
“อาการบ้ากำเริบ!”
เด็กชายอายุห่างจากพี่ชายน่าจะแค่สองสามปี ดูจากขนาดตัวที่ห่างกันไม่เกินคืบ เขาชะโงกหน้าผ่านตัวพี่ชายมองด้านในห้อง ทันทีที่เขาเห็นมารดาที่สลบไปสามวันเต็มฟื้นคืนสติแล้ว ก็เกิดรู้สึกกลัวขึ้นมา
บ้านเพิ่งสงบได้แค่ไม่กี่วัน นางฟื้นขึ้นมาเช่นนี้ก็แย่แล้วน่ะสิ
ดูเหมือนเด็กชายทั้งสองจะไม่อยากให้มารดาฟื้นขึ้นมา ในใจนั้นภาวนาให้นางนอนหลับไปยาว ๆ พวกเขาถึงจะพอใจ
ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เซี่ยเหิงที่นิ่งอึ้งคนเดียว แม้แต่มรกตที่ถูกผู้มาใหม่เรียกว่าแม่ ก็สติหลุดไปแล้วตอนนี้
ฉันมีลูกแล้วเหรอ!!! ถ้าจำไม่ผิดขอแค่ผัวนี่ แล้วลูกมาจากไหน!?
ความคิดเห็น