คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ฮูหยินรอง
ตอนที่ 4 ฮูหยินรอง
วิจิตราหลุดมาอยู่ที่ไหนไม่รู้ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเธอมายืนอยู่หน้าประตูที่ไหนสักแห่ง มีคนมากมายแต่งชุดจีนโบราณวิ่งทะลุผ่านตัวหญิงสาวไปมา...นี่มันน่าขนลุกเป็นบ้า
"เฮ้ย...ฉันตายแล้วเหรอทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงวิ่งผ่านตัวฉันไปแบบนั้นเล่า เดี๋ยวนะมันจะตายง่ายขนาดนั้นเลยเหรอกับอีแค่ประตูตีใส่หน้าอะนะ"
ร่างเล็กที่อยู่ในอาการมึนงงคิดว่าตนเองได้ตายไปแล้วจริง ๆ และกำลังเป็นวิญญาณจึงลองเอาหัวชะโงกเข้าไปในกำแพงบ้านของคนอื่นดู
"ดูหน่อยสิว่าทุกคนกำลังวุ่นวายอะไรกัน ทำไมถึงได้รีบร้อนปานสามีที่บ้านกำลังจะคลอดลูกเลย อุ๊บ...ยัยตาเอ๊ยแกนี่มันช่างคิดจังเนอะ ถ้าผู้ชายคลอดลูกได้แมวคงออกลูกเป็นช้างแล้วแหละ โฮะ ๆ ๆ"
เมื่อชะโงกเข้าไปดูข้างในของบ้านหลังหนึ่งที่เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นบ้านของใครอะนะ แต่ภาพตรงหน้าทำเอาหญิงสาวตกตะลึงกับของตกแต่งที่หรูหราเกินจะประเมินค่าได้ของเจ้าของบ้าน
Oh my god…บ้าไปแล้ว เอาทองมาทำเป็นเตียงนอนเนี่ยนะ ไหนจะม่านไข่มุกดำเม็ดเท่าลูกแก้วอีก โต๊ะทำจากไม้สักเนื้อหอมชั้นดี แผ่นใหญ่ขนาดนี้อายุต้องไม่ต่ำกว่าร้อยปีแน่นอน อุบ๊ะ...แม่เจ้าถ้าหากยัยตาคนนี้ยังไม่ตายละก็ เจ้าของบ้านหลังนี้จะเป็นหญิงหรือชายขอแค่เธอจีบให้ติด เท่านี้ก็อยู่สบายไปทั้งชาติแล้ว...น่าเสียดายจริง ๆ เลย
วิจิตราเดินสำรวจข้าวของทุกชิ้นด้วยความสนใจ ดูจากการแต่งตัวและบ้านที่อยู่อาศัยคิด ๆ ไปแล้วถ้าเธอคงจะย้อนอดีตมาสินะ ถ้าให้เดาบ้านหลังที่เธอแอบชะโงกหัวมาส่องเนี่ย น่าจะเป็นจวนของขุนนางหรือไม่ก็พวกพ่อค้ามีอันจะกิน
"โอ๊ย...ท่านพี่มาหรือยัง ข้าจะไม่ไหวแล้วนะ"
"นายท่านยังไม่กลับจากประชุมราชการ ฮูหยินรองอย่ารออีกเลยเจ้าค่ะไม่เช่นนั้นคุณชายอาจเป็นอันตรายเอาได้"
"ไม่...ข้าจะรอให้ท่านพี่มา ไอ้มารหัวขนรอนิดรอหน่อยจะตายหรือไง"
"ฮูหยินรองท่านอย่าพูดจาไม่ดีกับคุณชายน้อย..."
เพล้ง...
"ออกไป!..ออกไปให้หมด โอ๊ย..เจ็บ ๆ ๆ ท่านหมออยู่ไหน ทำอย่างไรก็ได้ให้ข้าหายเจ็บท้องที"
เสียงคนพูดคุยกันดังทะลุห้องหนึ่งออกมา วิจิตราตัวแข็งทื่อฟังจากเสียงแล้วไม่ใช่ว่ากำลังมีคนจะคลอดลูกจริง ๆ หรือ แสดงว่าคนที่วิ่งไปมาข้างนอกคงจะเป็นสาวใช้สินะ เอ...ได้ยินคนเรียกว่าฮูหยินรอง อย่างนั้นก็เป็นเมียน้อยน่ะสิ
"ผู้หญิงอะไรปีนเตียงนายท่านจนตั้งครรภ์ ดิ้นรนจนขึ้นมาเป็นฮูหยินรองได้ ตำแหน่งเพียงเท่านั้นกลับวางท่าใหญ่โตแม้แต่ลูกของตัวเองยังไม่สนใจ เอาแต่ถามหานายท่านอย่างเดียวหน้าไม่อายเลยจริง ๆ"
อยู่ดี ๆ ก็มีเรื่องราวให้เผือก เอ๊ย...ให้สนใจ เพราะจู่ ๆ ก็มีสาวใช้สองคนมายืนอยู่ข้างวิจิตราที่ตอนนี้กลายเป็นร่างโปร่งแสงไม่มีใครเห็น จึงถือโอกาสแอบฟังคนพูดนินทาเจ้านายเสียงเบาไปเสียเลย
อุ๊ย...ข่าวเด็ดข่าวดัง โลกนี้เขานินทากันแบบนี้นี่เองสินะ...หญิงสาวยืนฟังสาวใช้พูดคุยกันด้วยความสนใจ นางแทบจะนอนเอามือเท้าคางฟังอยู่แล้ว
"นางคงจะแกล้งออดอ้อนขอความสงสารจากนายท่านน่ะสิ ขนาดพ่อบ้านส่งข่าวไปยังเรือนอื่น ๆ แล้วนะยังไม่มีใครมาเฝ้านางคลอดเลยแม้แต่คนเดียว"
"เจ้าก็รู้ว่านางนิสัยเป็นอย่างไร อดีตนางเคยเป็นสาวใช้ข้างกายฮูหยินใหญ่ แต่กลับอาศัยช่วงจังหวะคืนที่นายท่านเมาไม่ได้สติปีนเตียงยั่วยวนนายท่านจนตั้งครรภ์ ซ้ำนางยังบังคับด้วยว่าหากไม่แต่งตั้งนางเป็นฮูหยินรอง นางจะทำร้ายลูกในไส้"
"จริงหรือ...สตรีน่ารังเกียจ!"
เรื่องราวชวนน่าปวดหัวที่วิจิตราบังเอิญได้ผลุบหายเข้ามามีส่วนร่วมนั้น เป็นเรื่องราวในตระกูลของเสนาบดีกรมคลัง ขุนนางผู้มั่งคั่งผู้นี้มีบุตรชายอยู่เพียงแค่สองคนเท่านั้น ส่วนอีกห้าคนที่เหลือเป็นบุตรสาวทั้งหมด ดังนั้นเมื่อเขาได้ยินว่าสาวใช้ตั้งครรภ์บุตรของตนก็รีบตกปากรับคำขอทุกอย่างของนาง หวังเพียงแค่ว่าจะได้บุตรชายมาสืบสกุลเพิ่มอีกคน และรอให้ฮูหยินรองผู้นี้คลอดเด็กออกมาก่อนเขาย่อมมีแผนจัดการนางทีหลัง
ท่านหมอวิ่งหอบข้าวของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือเข้ามาข้างในห้องรับแขก ก่อนสาวใช้จะพาท่านหมอไปยังห้องนอนของฮูหยินรองที่เจ็บท้องใกล้จะคลอดแล้ว
"ฮูหยินรองเจ้าคะ ท่านหมอมาถึงแล้วเจ้าค่ะ"
สาวใช้ทั้งสองคนแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ ส่วนวิจิตราที่กำลังเผือกหันมองหน้าหมอชราด้วยความโมโห
"มาได้ถูกเวลาจริง ๆ กำลังจะเล่าถึงจุดสำคัญแล้วเชียว ฮูหยินรองสาวใช้ โอ้...ไม่ธรรมดา ไหนผู้เฒ่าผู้แก่ชอบเล่าให้คนรุ่นหลังฟังไงว่าสตรีโบราณหวงเนื้อหวงตัวมากแทบจะไม่ออกจากเรือนของตนเองเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะยุคสมัยไหนผู้หญิงที่ชอบแย่งผัวอยากจะสบายกับการใช้ทางลัดผิด ๆ ก็มีเหมือนกันสินะ"
หลังจากส่งสาวใช้ด้านนอกส่งสัญญาณไปแล้ว สักพักสาวใช้ที่อยู่ข้างในก็สั่งให้ท่านหมอเข้าไปคนเดียว วิจิตราอยากเห็นคนหน้าด้านตามที่สาวใช้สองคนนั้นนินทาไว้ ก็เลยแอบเดินตามหลังท่านหมอเข้าไป
บนเตียงมีผ้าสีขาวกั้นเอาไว้อยู่ จึงทำให้เห็นแค่เงาบางของคนที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่เท่านั้น ฮูหยินรองที่ว่านั่นยื่นแขนออกมาจากผ้ากั้นให้ท่านหมอตรวจอาการ
"ข้าเจ็บท้องมาก เจ้าหาวิธีทำให้ความเจ็บปวดนี้หายไปเสีย แล้วก็หาทางประวิงเวลาไปเรื่อย ๆ จนกว่าท่านพี่จะกลับมา"
ท่านหมอหยิบผ้าผืนบางมาวางคลุมที่ข้อมือของฮูหยินรอง ก่อนเขาจะเริ่มตรวจชีพจรให้นางอย่างละเอียด
"คงไม่ได้ขอรับ หากไม่คลอดตอนนี้คุณชายน้อยจะไม่รอดนะขอรับ เด็กกลับหัวเช่นนี้แล้วด้วยต้องรีบคลอดโดยด่วน เกรงว่าหากช้ากว่านี้ตัวฮูหยินรองก็จะแย่ไปด้วย"
"ไอ้เด็กเนรคุณ ข้าหรืออุตส่าห์อุ้มท้องเจ้ามาถึงสิบเดือนเต็ม ยังไม่ทันจะได้ออกมาลืมตาดูโลกก็จะฆ่าแกงกันเสียแล้ว มารหัวขนเช่นเจ้าไม่สมควรจะมาเกิดกับข้าเลยจริง ๆ ไอ้เด็กอัปมงคล"
ฮูหยินรองผู้นี้เกินเยียวยาแล้วในสายตาของท่านหมอและสาวใช้ภายในห้อง นางมีจิตมุ่งร้ายได้แม้กระทั่งเด็กที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมาดูโลก ทว่าท่านหมอเองก็พูดอะไรมากไม่ได้ เขาได้แต่สั่งยาระงับปวดให้เท่านั้น ที่เหลือก็ปล่อยให้ฮูหยินรองเป็นคนตัดสินเองว่าจะทำอย่างไรต่อ
ความคิดเห็น