คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คุณเป็นใคร
ตอนที่ 3 คุณเป็นใคร
หญิงสาวหลับไปนานหลายวัน ดวงวิญญาณที่ลอยหลุดออกจากร่างถูกดึงไปเกิดใหม่ในร่างกายที่ไร้วิญญาณ ทว่ายังคงรูปร่างดังเดิมไม่บุบสลายหรือเน่าเปื่อยไปตามกาลเวลา เหมือนรอคอยดวงวิญญาณจากภพภูมิอื่นเข้ามาอาศัยร่างต่อ
เรือนหลังน้อยที่เคยสะอาดสะอ้านไม่มีฝุ่นเกาะเริ่มสกปรกขึ้น เมื่อเจ้าของที่เคยทำความสะอาดอยู่เป็นประจำยังนอนหลับอยู่บนเตียง หญ้าที่อดีตเคยถูกตัดแต่งจนเหี้ยน ทว่าตอนนี้กลับเจริญเติบโตสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนเกือบจะถึงหลังคาเรือนอยู่แล้ว
วิจิตราที่เปิดประตูออกมาไม่เห็นอะไรเลยนอกจากหญ้าและหญ้าก็ได้แต่ช็อกค้างไปแล้ว
"อะไรวะเนี่ย ถูกจับตัวมาไม่พอยังถูกทิ้งเอาไว้อีก นี่เราหลับไปนานขนาดไหนกันหญ้าถึงได้รกชันขนาดนี้ โอ๊ย...สาวน้อยบอบบางจะเป็นลม"
หญิงสาวเซไปซบกับกรอบประตูที่ผุพัง ทว่าประตูไม้กลับรับน้ำหนักของหญิงสาวไม่ไหวมันแตกละเอียดเป็นผุยผง วิจิตราสะดุ้งยืนก่อนจะกลั้นใจทรงตัวยืนดี ๆ อีกครั้ง
"มันจะมากไปแล้วนะเจ้าปลวก พวกเอ็งกินเนื้อไม้ข้างในจนกร่อนหมดแล้วหัดรู้กาลเทศะบ้างนะ ต้นไม้มีทำไมไม่กินจะมากินไม้บ้านคนอื่นทำไม...เอ๊ะ...ไม่สิ...ไม่ใช่บ้านของเราสักหน่อย"
หญิงสาวกวาดตามองสำรวจรอบ ๆ ดี ๆ รู้สึกว่ามันดูแปลกตาไปหมด บ้านดูไม่เหมือนบ้านสมัยใหม่สักนิด เรียกว่าห้องเก็บของยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ก็เล่นทำมาจากไม้ทั้งหลังขนาดเสาปูนที่เขาใช้กันทั่วบ้านทั่วเมืองยังไม่มีให้เห็นเลยสักกะต้นเดียว
วิจิตราเดินสำรวจภายในบ้านก็เห็นข้าวของที่นิยมใช้กันในสมัยโบราณ ถึงจะจนอย่างไรแค่พัดลมตัวเดียวจะไม่มีเงินซื้อเลยเหรอถึงจะไม่มีจริง ๆ ทางรัฐบาลต้องเข้ามาดูแลบ้างแหละ
"ลืมไป...เราอยู่บ้านร้างนี่นะรัฐบาลจะเข้ามาดูแลบ้านร้างทำไมกันยัยเบ๊อะ คนร้ายมันก็ช่างเลือกสถานที่ได้เหมาะเจาะนัก จริงสิ...คนที่อยากจะฆ่าเราให้ตายก็มีแค่ยัยเมียน้อยนั่นคนเดียว สมน้ำหน้าถูกกรรมตามสนองไปเต็ม ๆ ไม่รู้ว่าจะหัวใจวายตายไปแล้วหรือยัง"
วูบ...ขณะที่วิจิตรายืนคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่นั้น ก็สัมผัสได้ว่ามีลมพัดผ่านไปทางด้านหลังและดูเหมือนว่าจะมีคนยืนอยู่ด้วย
"ใครน่ะ"
หญิงสาวยังไม่กล้าหันหลังกลับไปไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาดีหรือมาร้าย แต่ก็พยายามระวังตัวไว้อย่างดีเพราะหากเป็นคนร้ายจะได้รีบวิ่งหนีออกทางประตู
"..."
ทว่ากลับไม่มีเสียงตอบกลับมา แต่ลมพายุดันพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมฆฝนตั้งเค้าท้องฟ้ามืดสนิทเหมือนอยู่ในช่วงเวลากลางคืน ปรากฏการณ์ในครั้งนี้สร้างความขวัญผวาอยู่ในใจของวิจิตราและชาวบ้านคนอื่น ๆ ไม่น้อยเลยทีเดียว ทุกคนที่เดินเล่นอยู่ข้างนอกรีบจูงบุตรหลานกลับบ้าน พร้อมกับปิดประตูหน้าต่างหลบอยู่ข้างใน ภายในไม่กี่เค่อต่อมาถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนกลับร้างแม้แต่มดก็ไม่มีให้เห็น
วิจิตรายืนตัวสั่นไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จู่ ๆ ทุกอย่างก็มืดสนิททั้งที่ตอนตื่นมาฟ้ายังสว่างอยู่เลย
"ฉันถามว่าคุณเป็นใคร จะเป็นผีหรือคนช่วยตอบคำถามให้ชื่นใจหน่อยได้ไหมถ้าไม่มีเรื่องอะไร..."
"เจ้าอยากรู้หรือว่าข้าเป็นใคร คนเช่นเจ้าไม่มีสิทธิ์เห็นแม้แต่เงาของข้าด้วยซ้ำ"
แหม...คำพูดคำจาชวนตีชะมัด
"นี่คุณ...ตอนนี้เราอยู่ในโลกของเทคโนโลยีนะ ไม่มีใครเขาพูดภาษาจีนโบราณกันแล้ว เพิ่งจะลุกออกมาจากหลุมศพหรือไง เหมือนแวมไพร์จำศีลอะเหรอน่าขำเกินไปหรือเปล่า"
เป็นอีกครั้งที่ไม่มีเสียงตอบกลับมา แต่ลมกลับพัดแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงแม้จะมองไม่เห็นแต่พอจะรับรู้ได้ว่าข้างนอกมีพายุลูกใหญ่หมุนอยู่กับที่ มันเป็นพายุลูกใหญ่ที่พัดต้นไม้ต้นหญ้าปลิวว่อนลอยเต็มไปหมด และในจังหวะที่ร่างเล็กกำลังมึนงงบานประตูที่ใกล้จะหลุดตั้งแต่แรก ถูกลมพายุจากข้างนอกพัดเข้ามากระแทกเต็มหน้าหญิงสาวจนสลบไปอีกครั้ง
ความคิดเห็น