คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โลกใบใหม่
ตอนที่ 2 โลกใบใหม่
เรือนหลังเล็กหลังหนึ่งตั้งอยู่ติดริมแม่น้ำท้ายจวนขุนนางผู้หนึ่ง ด้านในมีเด็กสาวอายุสิบห้าปีอาศัยอยู่เพียงคนเดียว นางนอนซมด้วยพิษไข้อยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครเหลียวแล แม้มารดาของนางจะเป็นถึงฮูหยินรองลำดับที่สองของขุนนางกรมคลัง ทว่าผู้เป็นมารดากลับไม่เคยสนใจไยดีบุตรสาวในไส้คนนี้เลยแม้แต่น้อย เพราะเมื่อยามที่ตั้งครรภ์นางคาดหวังให้เด็กในท้องเป็นบุตรชาย แต่ฝันต้องแตกสลายเมื่อเด็กที่คลอดออกมาเป็นสตรี
นายท่านของจวนพอเห็นว่าภรรยาคลอดบุตรสาวออกมาก็หมางเมินไม่ยอมเหลียวตามองดูฮูหยินรองอีกเลย ส่งผลให้ผู้เป็นมารดายกความผิดทุกอย่างให้บุตรสาว นางสั่งให้สาวใช้นำตัวเด็กทารกไปทิ้งไว้ที่เรือนหลังเล็กท้ายจวนพร้อมกับแม่นมผู้หนึ่ง โดยปล่อยให้คนทั้งคู่อยู่กันเองโดยจะมีเบี้ยหวัดให้ใช้เพียงแค่เดือนละห้าตำลึงเงินเท่านั้น
ยังดีที่แม่นมสงสารเด็กน้อยผู้อาภัพ นางเลี้ยงดูเด็กน้อยอย่างดีไม่เคยให้อดข้าวอดน้ำ ถึงแม้การเป็นอยู่จะไม่ค่อยดีนักแต่เด็กน้อยกลับไม่เคยตัดพ้อชีวิตที่เป็นอยู่ในตอนนี้เลย เด็กน้อยในวันวานเติบใหญ่ขึ้นมาอย่างดีด้วยการตั้งใจเรียนรู้ทุกอย่างที่แม่นมสอน ทว่าเมื่อเด็กสาวอายุครบสิบสามปีเต็ม แม่นมก็ได้จากไปด้วยโรคไข้ป่าทำให้เด็กสาวต้องอยู่ตัวคนเดียว
ตลอดมานางรับรู้ทุกอย่างว่าบิดามารดาที่แท้จริงเป็นใคร แต่นางไม่เคยไปรบกวนพวกเขาสักครั้ง ได้แต่ฝากความคิดถึงข้ามกำแพงสูงชันส่งไปให้ทุกวัน นางเลือกที่จะใช้ชีวิตที่เงียบสงบในบ้านหลังน้อยของตนเองไม่ออกไปเที่ยวเล่นในเมือง ใช้ชีวิตอยู่แต่ในที่ดินของตนจนกว่าวาระสุดท้ายของชีวิตจะมาถึง
เมื่อครั้งอดีตที่ดินของเรือนหลังเล็กที่เด็กสาวอาศัยหลับนอน เคยอยู่ในผืนเดียวกันกับจวนตระกูลหวังของขุนนางกรมคลังมาตลอด จนเมื่อเด็กสาวอายุได้ไม่กี่เดือนฮูหยินเอกของจวนได้เชิญนักพรตเต๋ามาดูฮวงจุ้ยในจวน ชายที่แต่งตัวเป็นนักพรตชี้มาทางเรือนหลังเล็กแล้วบอกว่ามีลางร้ายซ่อนอยู่ เรื่องนั้นสร้างความตกใจให้ทุกคนมาก ก่อนเขาจะบอกวิธีแก้โดยให้เจ้าของจวนสร้างกำแพงกั้นปิดตายไม่ให้คนในเรือนหลังนั้นเข้ามาในพื้นที่หลักของจวนได้
ฮูหยินรองนามว่าอี๋เหลยไม่ได้ห้ามปรามกลับเห็นดีเห็นงามด้วย นางช่วยขอร้องนายท่านหวังอีกแรงขอให้ตัดบุตรสาวออกจากรายชื่อผังตระกูล แล้วสร้างกำแพงจวนกั้นแยกกับเรือนหลังเล็กยกที่ดินแถบนั้นทั้งหมดให้กับนางไปเสีย ถือว่าตัดขาดกันตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา ที่ดินที่ถูกมอบให้หญิงสาวเป็นที่ติดภูเขามีแม่น้ำไหลผ่าน ถึงแม้จะห่างไกลจากชุมชนแต่สภาพแวดล้อมกลับน่าอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
หลังจากแม่นมจากไปทางจวนใหญ่ก็ไม่เคยส่งเบี้ยเลี้ยงมาให้อีกเลย อันที่จริงพวกเขาไม่เคยส่งมาให้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เงินทองที่ใช้ประทังชีพมาหลายสิบปี เป็นเงินของแม่นมที่ปักผ้าขายแล้วหลอกว่า ได้เงินมาจากจวนใหญ่เพื่อใช้เลี้ยงดูเด็กสาว เรื่องน่าหนักใจจึงเกิดขึ้นเมื่อเด็กสาวไม่มีที่พึ่งอีกต่อไป
เด็กสาวผู้โชคร้ายทำตัวไม่ถูก นางไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อน แม้ว่าจะมีที่พักอาศัยแต่ก็ไม่ได้สุขสบายนัก เพราะเรือนเล็กของนางทรุดโทรมไปตามกาลเวลาไร้การซ่อมบำรุง เรื่องอาหารการกินแม้จะมีลำธารให้พอได้ตกปลา ทว่าในแต่ละมื้อกลับเป็นการกินแค่พอประทังชีวิตไปวัน ๆ เท่านั้น เกลือคือสิ่งใด น้ำตาลคือสิ่งใด อาหารของนางล้วนไร้การปรุงแต่งด้วยเงินทองที่มีอยู่จำกัดนัก ชีวิตของนางไม่เคยได้รับสิ่งใดที่ควรจะได้รับในฐานะบุตรสาวของขุนนาง นางไม่เคยออกจากพื้นที่ของตัวเองไม่ออกไปเผชิญกับโลกภายนอกจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต
กลางดึกคืนนั้นเด็กสาวผู้อาภัพได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบสุข ถึงแม้ว่านางจะไม่ได้ความรักจากบิดามารดา แต่แค่ความรักของแม่นมที่เลี้ยงนางมาจนเติบใหญ่ก็เกินพอแล้ว
เด็กสาวที่ใสซื่อจากไปโดยที่ไม่มีห่วงอะไร นางจะได้ไปใช้ชีวิตกับคนที่รักนางสุดหัวใจยังภพภูมิอื่น โดยที่ไม่ต้องลำบากอยู่ในโลกที่แสนโหดร้ายแห่งนี้ต่อไป
......
วิจิตราตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งที่ปะทะสายตาเป็นภาพแรกนั้นคือเพดานไม้ที่ผุพังมีใยแมงมุมทำรังเต็มไปหมด สิ่งของรอบกายต่าง ๆ ปกคลุมไปด้วยฝุ่นดิน หญิงสาวลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงด้วยความตกใจ
"พระเจ้า...นี่มันอะไรกัน เราถูกยิงตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ หรือว่าเราจะยังไม่ตายแต่ถูกจับมาขังอยู่ในบ้านร้าง"
หญิงสาวยกมือขึ้นกุมขมับไม่รู้ว่าตอนนี้ทุกอย่างมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมตัวเองถึงมาอยู่ที่นี้แล้วคนร้ายล่ะอยู่ไหนกัน...
"ใจเย็น ๆ นะยัยตา สติมึงต้องตั้งสติด่วน ๆ เลย...โว้ย...สติบ้าสติบออะไรเล่า ต้องหาทางหนีก่อนที่จะมีคนมาฆ่าสิ"
เมื่อได้สติหญิงสาวก็รีบวิ่งไปเปิดประตูออกทันที แต่ไม่ทันจะได้ก้าวเท้าออกไปข้างนอก สายตาก็กวาดมองไปทางซ้ายทีขวาทีปากน้อยค่อย ๆ อ้ากว้างขึ้นเรื่อย ๆ นางยืนตกตะลึงกับภาพที่ปรากฏสู่สายตาตรงหน้า
"แม่เจ้า...สุดยอดแห่งความโลโซเลยว่ะ!"
ความคิดเห็น