(SF: Yaoi The Star) Sassy Love (โน่กัน / อสรพิษ)

ลำดับตอนที่ #8 : 7 Wonders Project : Threesome Vol.1

7 Wonders Project

Threesome

เช้าตรู่ ณ โรงเรียนประจำชายล้วนแห่งหนึ่ง

            เด็กผู้ชาย 7 คนนอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงกว้างภายในหอพัก พวกเขาคือเหล่าเด็กเกรียนประจำโรงเรียน เลื่องชื่อลือชาในความเกรียนเต็มพิกัดและความเก่งกาจที่เต็มเปี่ยมจนหลายคนต้องยอมสิโรราบ ประกอบไปด้วย กัน โตโน่ ริท ฮั่น แกงส้ม ตั้ม กั้ง เมื่อคืนพวกเขาแอบยกพวกไปจัดปาร์ตี้ริมสระว่ายน้ำเพื่อทิ้งทวนช่วงปิดเทอมกว่าจะกลับถึงหอพักก็ดึกมากแล้ว ทำให้เช้านี้ภายในห้องยังคงสงบเงียบ...................

.....................................จนกระทั่งเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นบอกเวลา 6 โมงเช้า

กริ๊ง....กริ๊ง....กริ๊ง!!

โตโน่เอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาซึ่งตั้งปลุกจากมือถือก่อนจะมองไปยังพื้นที่ข้างตัว ริมฝีปากหยักยิ้มบางๆเมื่อเห็นคน 2 คนหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดของเขาเอง

ใช่...! 2 คนเลย เขาก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมกลายเป็นแบบนี้แต่มันก็ทำให้เขามีความสุขไม่น้อย สักพักเขาก็เบนสายตากลับไปเพ่งมองนาฬิกาก็พบว่าได้เวลาตื่นแล้วจึงรีบปลุกน้องอีก 2 คนให้รีบลุกตาม ทั้งคู่งัวเงียตื่นและยังมึนงงพอสมควรแต่เมื่อเริ่มหายสะลึมสะลือคนเป็นหัวหน้าห้องก็รีบตะโกนปลุกเพื่อนอีก 4 คน พวกเขาลุกออกจากเตียงในสภาพที่ยังงัวเงียไม่ต่างกันจนกันต้องตะโกนเรียกอีกครั้งก่อนจะลากโตโน่กับริทออกจากห้องพัก

“ เฮ้ย เร็วๆๆๆ สายแล้วๆ เร็วๆ สายแล้ว ”

กัน โตโน่ ริทวิ่งเข้ามาในห้องน้ำเป็นกลุ่มแรกและพาดผ้าเช็ดตัวไว้บนราวตากผ้าจากนั้นก็ถอดชุดนอนออกและโยนไปทางตะกร้าผ้า พวกเขาไม่ได้สนใจว่าผ้าจะลงตะกร้าหรือเปล่า เพราะตอนนี้พวกเขากำลังเร่งรีบเพื่อให้ทันเข้าเรียนตอน 7 โมง ถึงพวกเขาจะชอบกวนประสาทให้อาจารย์กุมขมับแต่ก็ไม่อยากเข้าเรียนสายตั้งแต่วันแรกของการเปิดภาคเรียน

“ โอ๊ะ! โห....พี่โน่ ไม่เจอนานเนี่ย โตขึ้นเยอะเลยนะ ” ริทหันมาทักโตโน่ก่อนจะลดระดับสายตาลงต่ำ ทำให้โตโน่หน้าเหวอไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับ

“ แน่นอนริท คนอย่างพี่เนี่ย ไม่เคยจะหยุดโตอยู่แล้ว ” คำพูดของโตโน่ทำให้ริทมองด้วยความระอานิดหน่อย ส่วนกันที่มองมาพักนึงแล้วก็เลิกสนใจโตโน่ทันทีเช่นกัน

...ทำไมล่ะ? เขาพูดอะไรผิด? คนมันจะโตห้ามกันได้เหรอ...???  

“ พี่เลิกลามกสักวันจะได้ไหม ”

“ ไม่ได้ว่ะ ทำไมเขินเหรอ? จะเขินทำไมเตี้ย ทำอย่างกับว่าไม่เคย ของมันเคยๆจะเขินทำไม? เห็นโดนทีไร ร้องลั่นห้องตลอด ” โตโน่แกล้งแหย่ริทและกวาดตามองสำรวจริทไปด้วย

...แหม่...ไม่เจอกันไม่กี่เดือน ขาวจั๊วะน่าเขมือบกว่าเดิมอีก...แฟนเขานี่สมกับตำแหน่งดาวโรงเรียนจริงๆ...

“ ไอ้พี่บ้า!! หยุดพล่ามแล้วอาบน้ำไปซะ!! ” ริทใช้ขันตักน้ำราดใส่โตโน่ ความเย็นของน้ำทำให้เขาแทบจะโผไปกอดริทแก้หนาว แต่ติดที่ว่า....เกิดเสียงแปลกๆซะก่อน

ปึก...ปึก...ปึก

เสียงประหลาดที่ดังขึ้นดึงความสนใจของโตโน่กับริทให้รีบหันไปมองกันซึ่งกำลังหันหลังให้พวกเขาอยู่ เรือนร่างของกันทำให้โตโน่รอบกลืนน้ำลาย ก็รู้ว่าไม่ดี ถ้าริทรู้คงจะทะเลาะกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมระยะหลังๆมานี่เขารู้สึกว่ากันน่ารักน่าเอ็นดูและ...........น่าฟัดด้วย จนหลายครั้งเขาเกือบห้ามใจไม่ไหวอยากคว้ามาจูบอยู่ร่ำไป  

“ เฮ้ย กัน!! ” ริทรีบเรียกกัน

ส่วนกันก็กำลังยืนขยับตัวไปมาจนไหล่บางๆนั่นสั่นไหว เอวเล็กบิดซ้ายขวาเบาๆ ทำให้ตอนนี้ในหัวของโตโน่คิดไปไกลมากจริงๆ รู้สึกเหมือนเริ่มคัดจมูก ลมหายใจติดขัด อยากกระชากคนตรงหน้าพลิกมามองทั้งตัวให้เต็มตาว่าทำอะไร โอ๊ะๆ เขาไม่ได้หื่นนะก็แค่ห่วงสวัสดิภาพและความปลอดภัยเท่านั้นเอง กลัวกันขยับมากๆแล้วจะลื่น ดังนั้นเขาควรไปช่วยจับช่วยดึงจะดีกว่า รากฐานแข็งแรงกว่ากันเยอะ!    

“ หือ? ” กันเอี้ยวหน้ามาหาพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร

“ ทำไรวะ!? ” ริทถามด้วยความสงสัย

“ เขย่าขวดแชมพู! นี่ไง...จะหมดแล้วเนี่ย เหลือก้นขวด ” ไม่พูดเปล่ายังชูขวดสีขาวเจ้าปัญหาให้โตโน่กับริทดูด้วย ทำเอาอารมณ์ของโตโน่สะดุดหน้าคว่ำ

...ถ้าน้องจะเขย่าขวดด้วยท่าทางแบบนั้น ให้ช่วยจับขย่ม...เอ๊ย...เขย่าดีกว่าไหม...ไม่เหนื่อยดี(?)...

“ ไอ้กัน! ไอ้บ้าเอ๊ย! เขย่าขวดแชมพู ใครเขาเขย่ากันแบบนั้นเนี่ย คนอื่นเขาก็เข้าใจผิดหมด ” ริทตีหน้านิ่วคิ้วขมวดพร้อมกับดึงขวดแชมพูมาจากมือกัน

“ อ้าว แล้วเขย่ายังไง ” กันถามตาใส

“ แบบนี้เว้ย ” ริทเขย่าให้ดูก่อนจะบีบขวดเบาๆจนเกิดเสียง

ปี๊ด...ปี๊ด...ปี๊ด  

“ เดี๋ยวๆๆๆ ”

“ เฮ้ยๆๆๆๆ ”

ป๊าบ..!

            แล้วกันกับโตโน่ก็พร้อมใจถวายฝ่ามือลงบนหัวของริทคนละที ข้อหาทำเสียงชวนคิดมากซึ่งอาจก่อให้เกิดอารมณ์แต่เช้าได้ โตโน่แย่งขวดแชมพูมาจากริทจากนั้นจึงเอื้อมแขนไปล็อคคอคนตัวเล็กก่อนจะก้มลงจนหน้าผากชนกันพร้อมยกนิ้วชี้ขึ้นมาในระดับสายตาและกระดิกไปมาเป็นการห้ามไม่ให้ริททำเสียงแบบนั้น แล้วจึงผละออกห่าง

“ ไม่ได้ๆ ทำแบบนี้ไม่ได้ เดี๋ยวใครมาเห็นจะเข้าใจว่าเรากำลังซั่มแม้พี่จะอยากซั่มแล้วก็ตาม ”

“ ไอ้พี่โน่!!! ” ริทตวาด แต่โตโน่หาได้สนใจไม่ ก็พูดความจริงนี่ทำไมต้องแคร์? ไม่รู้ทำไมวันนี้มันดูน่าฟัดกว่าปกติ...ทั้งคู่เลย

...ไม่ได้ๆ ดึงสติกลับมาด่วน...!!!   

“ นี่ๆ ท่าเขย่าขวดแชมพูเขาทำแบบนี้ ” โตโน่เปลี่ยนเรื่องพูดมาสนใจขวดชมพูเหมือนเดิม ตบก้นขวดให้กันดูและเทน้ำยาสีขาวลงบนฝ่ามือก่อนจะส่งขวดคืนกันโดยพยายามไม่มองกันต่ำมากกว่านี้ ไม่เช่นนั้นเขาอาจอดไม่ไหว -.,-   

“ อ๋อ เออๆ ” กันพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนจะบีบเนื้อครีมและวางขวดไว้ที่เดิม พอเห็นกันลูบตัว ร่างสูงก็แทบจะถลาไปช่วยลูบ

“ เป็นไรพี่โน่ ” เสียงของริทช่วยดึงสติร่างสูงที่กำลังตบแก้มตัวเองกลับมา

“ เปล่าๆ ไม่ได้เป็นอะไร ” โตโน่ยิ้มเจื่อนๆ เขารู้สึกว่าไม่ควรมองกันนานไปกว่านี้ กลัวเผลอทำอะไรลงไปแล้วจะทะเลาะกับริทอีก นี่ก็เพิ่งง้อได้เมื่อคืน หลังจากงอนข้ามเทอม  

“ เอ้า! รีบอาบน้ำๆ เร็วๆ ” กันเร่ง 

พวกเขา 3 คนเริ่มอาบน้ำอีกครั้ง ในขณะที่อีก 4 คนก็รีบวิ่งเข้ามาและถอดเสื้อผ้าอย่างเร่งรีบเช่นกัน ร่างสูงฟังน้องๆคุยเรื่องขนาดแล้วก็ต้องถอนหายใจ ไม่รู้ว่ามันจะหมกมุ่นเรื่องพวกนั้นกันไปถึงไหน ควรเอาอย่างเขานี่ รีบอาบน้ำเพื่อไปรับความรู้แทนข้าวเช้า ช่างเป็นพี่ชายคนโตที่น่าเอาเยี่ยงอย่าง

“ พี่ตั้มมี่~ กั่งกั๊งถูหลังให้นะ ”

...หือ???? เดี๋ยวนะ????...

“ ได้สิกั่งกั๊ง ถูเบาๆนะ ถูแรงจะสยิว ” ไม่พูดเปล่า ไอ้ตั้มมันทำท่าตัวสั่นเป็นแย้ถูกเหยียบหางด้วย!!

“ กั่งกั๊งไม่ถูแรงหรอก กลัวสิวที่หลังพี่ตั้มมี่หลุดมาทั้งแผงแล้วจะเสียดายแย่ อุตส่าห์บ่มไว้หลายปี ”

“ กั่งกั๊งกำลังชมพี่ใช่ไหม ” ตั้มขมวดคิ้ว รู้สึกแปลกๆกับคำพูดนั้น

“ ชมสิ ”

“ แล้วไปๆ ค่อยๆถูนะ ” แล้วทั้งสองคนก็เริ่มสร้างโลกส่วนตัว

...ว่าแต่...ไอ้ชื่อเรียกมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งนั่นคืออะไร...???

“ ตรงนั้น...อืม...อะ...อีกหน่อย...เออ...อา...ตรงนั้นแหละ...อืม...แกง...เก่ง... ” แล้วเสียงของเพื่อนอีกคนก็ทำให้โตโน่หันขวับทันที

“ พวกนาย..... ” เขาชี้หน้าขนมสายไหมฮั่นแกงข้างๆหลังจากที่หันไปมองและพบว่ามันหลอกลวงอย่างไม่น่าให้อภัย

“ อะไร ” ฮั่นกับแกงส้มหยุด...นวด...และหันมาหาโตโน่ ยักคิ้วกวนตีนมากบอกเลย

“ แม่ง...ครางซะคิดไปไกลเลย!! ” โตโน่โวยวายแต่พวกมันกลับมองงงๆ เออ...ดีแล้วที่งง มันจะได้ไม่มองว่าเขาหื่น!!

“ หมกมุ่น ” คำเดียวสั้นๆของฮั่นหลังจากที่เริ่มเข้าใจประโยคนั้น ทำให้ร่างสูงของขึ้นนิดๆ เขากำลังจะโต้กลับ.................

“ อื้อ...ริท ถูดีๆสิ ไม่เอาตรงนั้น... ”

...แต่....ไอ้เสียงใหม่ที่ดังใกล้หูนี่สิ...มันยังไงๆอยู่นะ... -*-

“ กันก็อยู่เฉยๆสิ เดี๋ยวไม่สะอาดนะ ”

“ กันถูข้างหน้าเองได้ ริทไม่ต้องมาช่วยถูหรอก อื้อ...ไม่...อ๊ะ... ”

“ ปิดเทอมกันไปทำไรมา แม่ง...นุ่มนิ่มเต็มไม้เต็มมือไปทั้งตัวเลย ”

“ งื้อ...ไอ้ริท ปล่อยสิ เฮ้ย...ต่ำไปแล้ว อื้อ...ริท~ ”

            โตโน่รีบละสายตาจากฮั่นแกงแล้วหมุนกลับมามองสองเสียงของตัวแสบทันที ภาพตรงหน้าทำเอาเขาตาโตขึ้นทันใด ไม่ให้ตกใจได้ยังไง ริทกำลังยืนซ้อนหลังกันชนิดที่เรียกได้ว่า ‘ไร้ช่องว่าง’ มือก็ลูบไปตามอกตามเอวตามต้นขาแถมยังก้มลงจูบหัวไหล่เปลือยเปล่าของกันนั่นอีก ส่วนกันก็ปัดป้องบางทีเมื่อริทลูบต่ำไปและเคลิ้มบางคราวเมื่อริทเล่นกับหน้าอก

แบบว่า...เขาเป็นแฟนริทใช่ไหม???...กันชอบริทเขาก็รู้...ริทชอบทำตัวแปลกๆเวลาอยู่กับกันเขาก็เห็นบ่อย...แต่ถึงขั้นลูบไล้ต่อหน้าต่อตาเนี่ย!!...มันคืออะไร!!?? แม้ลึกๆก็อยากไปช่วยลูบก็ตามที เฮ้ย....ไม่ได้ๆ ต้องห้ามเซ่!!!!

“ เฮ้ยๆๆๆ พอๆ ทำอะไรกัน!! ” โตโน่รีบถลาไปแยกริทกับกันออกจากกันก่อนที่มือหนาจะรวบเอวใครอีกคนเข้ามากอด

“ พี่โน่...! ” ริทเรียกเสียงขุ่น

“ อะไร ไม่ต้องมามองพี่แบบนั้น คราวนี้ริทผิดนะที่ทำตัวรุ่มร่ามกับกัน ”

“ พี่โน่!! ” คราวนี้เสียงใหม่ที่ดังใกล้หูทำให้เขาสะดุ้ง ร่างสูงก้มลงมองคนข้างกายและสะดุ้งอีกครั้งด้วยความตกใจ ตอนนี้กันอยู่ในอ้อมกอดเขาทั้งตัวเลย ร่างสูงรีบปล่อยมือออกจากเอวกันพร้อมกับหัวเราะแห้งๆให้ริท

“ เอ่อ.....พี่....... ”

“ อยากมานานแล้วสินะ แนบทั้งตัวซะขนาดนั้น ” ริทเค้นเสียงรอดไรฟัน

“ ใช่...เฮ้ย!!! ไม่ๆๆๆ ไม่ใช่นะริท ” โตโน่พยายามปฏิเสธ แต่มันฟังไม่ขึ้นเลย เพราะสายตาคมยังคงมองไปทางคนตัวเล็กกว่าที่กำลังลูบเอวซึ่งเจ็บเล็กน้อยจากแรงกอดเมื่อครู่

“ แต่ตาพี่มันฟ้อง!! ”

“ พี่แค่มอง แต่ริททำ!! ”

“ เอ่อ....โทษทีนะ จะทะเลาะกันอีกนานไหม ใกล้ได้เวลาเรียนแล้ว ” ฮั่นแทรกขึ้น

“ หุบปาก!!! ” ริทกับโตโน่ตวาดฮั่นอย่างพร้อมเพรียง

“ อ้าว ไอ้พวกนี้นี่ อุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี เออ ไม่สนแล้ว ไปดีกว่า ” ฮั่นส่ายหัวนิดหน่อยก่อนจะหยิบผ้ามาพันตัวและเดินออกจากห้องน้ำไปพร้อมแกงส้ม กั้ง ตั้ม

“ เอ่อ...งั้นกันไปก่อนดีกว่า ” กันจะขยับออก แต่เสียงของริทหยุดเขาเอาไว้

“ ไม่ต้องออกไป อาบน้ำให้เสร็จซะ ” ริทหมุนตัวกันให้หันหลัง มือเรียววางบนหัวไหล่มน เมินไม่มองคนที่ชักอารมณ์เสีย

“ ปล่อยซะริท!! ” โตโน่ปัดมือริทออกจากต้นแขนกัน

“ โอ๊ย จะทะเลาะกันก็ทะเลาะไปเลยนะ รำคาญเว้ย!! ” กันโวยวายหน้ามุ่ยจากนั้นจึงเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวและเดินกระแทกส้นเท้าออกจากห้องน้ำไป

“ อะไรของพี่เนี่ย แค่จับมันจะอะไรนักหนา ” ริททำหน้าหงุดหงิดใส่โตโน่หลังจากที่ทุกคนเดินออกไปหมด  ทำให้ร่างสูงหน้าตึงไม่น้อย

“ ริทจะทำอะไรก็เกรงใจพี่บ้างนะ ต่อหน้าต่อตายังจะทำอีก! ถ้าอยากนักก็มาลูบๆคลำๆพี่นี่ พี่เป็นแฟนริท จับไปก็ไม่น่าเกลียด แต่กันไม่ใช่แฟน สิ่งที่ริททำมันไม่น่ามองสักนิด ”

“ แล้วพี่คิดว่าตัวเองดีนักเหรอ ใช่...กันไม่ใช่แฟนริท และก็....ไม่ใช่แฟนพี่เหมือนกัน จะทำจะมองอะไรก็อย่าให้มันโจ่งแจ้งนักสิ ” ริทว่าพร้อมกับเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันเอว

“ หมายความว่ายังไง ” โตโน่เดินตามมา คิ้วเข้มขมวดด้วยความสงสัย

“ เรื่องกันไง ถ้าพี่ยังห้ามตัวเองไม่ได้ ก็อย่ามาห้ามริท! ถ้าพี่ไม่เริ่มก่อน ริทคงไม่มัวแต่กั้นกันออกจากพี่จนอะไรๆมันเลยเถิด ถ้าจะโทษก็โทษตัวเองที่โลเล อย่ามาโทษริท!! ”  ร่างเล็กเดินกระแทกไหล่ร่างสูงจะออกจากห้องน้ำ

“ โลเลอะไร ”

“ แน่ใจเหรอว่าไม่รู้ ปฏิเสธได้เต็มปากหรือไงว่าในสมองในหัวใจของพี่มันไม่มีกันอยู่ในนั้นเลย! ”

โตโน่พูดไม่ออก เพราะเขารู้ตัวดีว่าการละสายตาไปจากกันมันทำยาก ไม่รู้เหมือนกันว่าเลิกโกรธกันที่มาจีบริทตั้งแต่วันแรกที่พบหน้าได้เมื่อไหร่ ไม่เคยรู้อะไร กว่าจะรู้ตัวอีกที กันก็กลายเป็นคนที่อยู่ในสายตาของเขาตลอด เพียงแค่ใกล้ชิด เขาก็หวั่นไหว อยากกอด อยากสัมผัส...ไม่ต่างจาก...ริท 

“ หึ...พูดไม่ออกสินะ แล้วยังมีหน้ามาห้ามคนอื่นอีก ”

“ เออ! ก็ได้!! งั้นริทอยากทำอะไรก็ทำไปเลย อยากกอดจูบลูบไล้หรือทำมากกว่านั้นก็ทำไป พี่ไม่ยุ่งแล้ว!! ” โตโน่ขึ้นเสียง เขาชักหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆจึงประชดออกไป

“ เออ ดี! ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ!!! ” ริทเดินออกจากห้องน้ำไปด้วยความโกรธเคือง

.

.

.

.

          ร่างเล็กเดินหน้าบึ้งตึงมาทางห้องนอน ในใจคิดแค่ว่าอยากเอาคืนคนรักที่ชอบหึงไม่เข้าเรื่อง ส่วนตัวเองจีบคนนู้นเล็งคนนี้เรี่ยราดไปหมด เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาก็พบว่าภายในห้องไม่มีเพื่อนอีก 4 คนอยู่เลย มีเพียงเป้าหมายของเขากำลังยืนสวมชุดนักเรียนอยู่หน้าโต๊ะกระจก ร่างเล็กกวาดตามองเพื่อนสนิทก่อนจะยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ  

“ มาพอดีเลยริท รีบแต่งตัวเร็วจะสายแล้ว พี่โน่ล่ะ? ”

            กันเร่งเพื่อน แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงแรงเหวี่ยงและด้วยความที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ร่างของเขาถูกผลักไปนอนบนเตียงโดยมีเพื่อนสนิทขึ้นคร่อมอย่างง่ายดาย กระดุมชุดนักเรียนถูกร่างเล็กกระชากออกจนหลุดกระเด็นเผยให้เห็นผิวเนียนใสชวนสัมผัส กันจะเอื้อมมือมาดึงเสื้อก็ถูกริทยื้อยุดรวบข้อมือไว้ข้างศีรษะ

“ ระ...ริท! จะทำอะไร! ” กันถามเสียงสั่น พยายามจะดันริทออก น่าแปลกที่เขาเหมือนคนไม่มีแรง ในขณะที่ริทไม่รู้ไปขนเอาเรี่ยวแรงมหาศาลมาจากไหน

“ เฮ้ย.....!!! ดะ...เดี๋ยว...ริท! แบบนี้ไม่ใช่แล้วเตี้ย!! หยุด! ” ร่างบางโวยวายเมื่ออีกฝ่ายแนบริมฝีปากลงบนซอกคอและดูเหมือนว่าจะสร้างรอยด้วย ส่วนมือก็ปล่อยจากข้อมือของเขามาลูบไล้ร่างกายของเขาแทน

“ อ๊ะ...! ริท หยุด อื้อ...เตี้ยไม่เอา! ” กันพยายามดันริทออกแต่ก็ไม่กล้าทำแรงเพราะกลัวริทเจ็บ

“ อยู่นิ่งๆได้ไหม จะดิ้นอะไรนักหนา ทำอย่างกับว่าไม่เคย! ” ริทพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“ ก็ไม่เคยโดนปล้ำนี่! ปล่อยเลย! ”

“ งั้นก็เคยซะจะได้ชิน! ” ริทดึงเนคไทของกันออกและนำมันมามัดข้อมือบางไว้เหนือศีรษะจากนั้นจึงก้มลงขบกัดซอกคอของกันแรงกว่าเดิม

“ เชี่ย! ไม่เอา...อุ๊บ!! อื้อ!!~ ”

เสียงนุ่มจางหายไปเมื่อเรียวปากอิ่มเลื่อนมาประทับแล้วแทรกปลายลิ้นเข้าไปกวาดสัมผัสความหอมหวานภายใน เรียวลิ้นที่รุกรานอย่างชำนาญนั้นรุกไล่ให้อีกฝ่ายตอบสนองช้าๆ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะหลับตาลงเมื่อความรู้สึกที่ไม่คุ้นชินถูกปลุกขึ้น

“... อึก อ๊ะ !” กันอุทานดังเมื่อมืออุ่นเคลื่อนลงต่ำอย่างช้าๆ ก่อนจะขบริมฝีปากเมื่อมือนั้นวนเวียนอยู่ใกล้จุดไวสัมผัส

“ ระ...ริท ... อะ อย่า ...”

“... หยุดตอนนี้จะดีเหรอ ?” เสียงใสกระซิบติดใบหูของอีกฝ่ายอย่างยั่วเย้า ขณะที่เคลื่อนไปยังเป้าหมายและเพิ่มความหนักหน่วงในการสัมผัสมากขึ้นจนเด็กหนุ่มต้องร้องครางออกมาอีกครั้ง

“ อื้อ ... ! อย่านะ..ริท ... อ๊ะ ! ฮึก...กัน...กลัว...พอ... ” ในที่สุดน้ำตาเม็ดสวยก็เริ่มหลั่งรินเมื่อแน่ใจว่าต้านแรงเพื่อนไม่ได้

“ อดทนหน่อยน่า ไม่นานหรอก แล้วกันจะชอบ ” ริมฝีปากอิ่มประทับลงบนหน้าผากเนียนเพื่อปลอบขวัญ

อันที่จริงเห็นกันร้องไห้เขาก็สงสาร อาการอยากประชดคนรักหายเข้ากลีบเมฆ แต่เมื่อได้สัมผัส ได้ตักตวงความหวานล้ำจากคนด้านใต้ มันทำให้เขาอดใจไม่ไหว จะให้หยุดก็ทำไม่ได้และในเมื่อเดินมาไกลขนาดนี้แล้ว กันเองก็น่ารักขนาดนี้ เขาก็ไม่ควรจะถอยหลัง เขาควรจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามใจหวังสักครั้ง ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็พร้อมรับมัน แต่สิ่งหนึ่งที่คงไม่ยอมง่ายๆ คือ...ปล่อยกันไป...

“ ริท....พอนะ.... ขอร้อง.... ”

“ ไม่ทันแล้วกัน ” ริททอดสายตามองผิวแก้มนวลที่บัดนี้แดงจัดพลางเลียริมฝีปากอย่างพึงพอใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มเมื่ออีกฝ่ายมองมาด้วยสายตาตัดพ้อ

“ เอาน่า คิดซะว่าเป็นการเรียนรู้แล้วกัน ”

“ งั้นสลับโพซิชั่นไหม สเตตัสนี้มันไม่ใช่ กันควรทำไม่ใช่โดนริททำ!! ”

“ เท่าที่จำได้ เคยได้ยินแฟนคลับในโรงเรียนบอกว่า กันกับริท...สลับกันรุกรับได้นะ ดังนั้นกันจะรับมันก็ไม่แปลกนี่ ”

“ แฟนคลับมโนหาพ่องแกสิเตี้ย ลงไป!!! ” คำพูดของกันทำให้ริทขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

“ เลิกส่งเสียงน่ารำคาญแล้วเปลี่ยนเป็นครางหวานๆดีกว่าน่า ” ริทโน้มใบหน้าลงซุกไซ้ซอกคอหอมอีกครั้ง คราวนี้รุนแรงและตีตราจองไปทั่ว ก่อนจะเคลื่อนมาสร้างรอยบนแผ่นอกบ้าง

“ โว้ย!!!!!!!!!!!!! ก็บอกว่าไม่เอา!!!!!!!!!!! ” กันดิ้นพล่านอีกรอบ พยายามดึงพันธนาการที่ข้อมือออกแต่ทำไม่ได้เลย เพราะริทผูกเงื่อนตายซะแน่น

“ โอ้ย!!!!!!!!!!!!!!! มึงเลิกดีดดิ้นสักทีได้ไหม กูรำคาญ!!! คนเขากำลังตั้งใจจะปล้ำ คนโดนปล้ำยังจะมาดีดดิ้นอยู่ได้ ยอมๆให้มันจบไปไม่ได้หรือไง ทำไม่เป็นเหรอการสมยอมเนี่ย!!! ” ริทขึ้นเสียง สรรพนามเปลี่ยนไป กันหน้าเหวอทันที เริ่มงงว่าเขากับริทกำลังเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า???

“ มึง.... ”

“ ห้ามโวยวายอีก ไม่งั้นกูจะเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลย จะดื้ออะไรนักหนาก็ไม่รู้ หัดว่านอนสอนง่ายบ้าง กูจะได้ไม่เหนื่อยมาก ”

“ อะ...อื้อ~ ” เสียงหวานหายไปในลำคออีกครั้งเมื่อริทประกบจูบร้อนแรงลงมา

...แต่ก่อนจะเลยเถิดมากไปกว่านี้............

“ ริท!! นายกำลังทำอะไร!! ” เสียงทุ้มที่ดังขึ้น ทำให้ร่างสองร่างบนเตียงสะดุ้งและมองไปทางประตูห้องพร้อมกัน

“ อ้าว ลืมล็อคห้องเหรอ พี่โน่ปิดประตูและล็อคให้ด้วยแล้วกัน ” ริทเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะลิ้มลองผิวนุ่มของกันต่อ

“ มันใช่เรื่องเหรอริท! มึงหยุดนะ!! ” กันเริ่มขัดขืนอีกรอบ แม้เขาจะเริ่มเคลิ้มบ้าง แต่ให้ทำต่อหน้าโตโน่ก็ไม่ไหว เขากลัวตาย -*-

“ พูดจาดี           ๆกัน เคยบอกแล้วว่าห้ามพูดจาหยาบคาย ” ริทว่า

“ แล้วเมื่อกี้ใครเริ่ม!!?? ”

“ ริทเป็นผู้ชายและโตแล้ว พูดได้ ”

“ กันก็ผู้ชายและไม่ใช่เด็ก!!! T^T ”

“ เลิกไร้สาระแล้วอธิบายมาสักที!!!! ” โตโน่ตวาดอีกครั้งหลังจากปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย วันนี้คงไม่ต้องไปเข้าเรียนกันแล้ว ยังไงต้องจัดการสองคนตรงหน้าก่อน

“ มันไม่เกี่ยวกับพี่โน่เลยนะ ริทกับกันจะทำอะไรมันก็เรื่องของเราสองคน ” ริทตอบด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น

“ เรื่องของริทคนเดียวมากกว่า กันไม่ได้ยอมเลยนะ!! ” กันค้านทันควัน

“ เงียบนะกัน!! ถ้ายังไม่หยุดโวยวาย อย่าหาว่าไม่เตือน!! ” ริทตวาดคนด้านล่าง

“ พี่โน่~ เอาริทไปเก็บให้หน่อย อื้อ~ ริท~ ” กันหันไปบอกพี่ชาย ริทจึงก้มลงมาขบกัดที่ซอกคออีกครั้ง

“ พอได้แล้วริท!!! ”

“ อย่ามาสั่ง!!! ” ริทมองโตโน่ด้วยสายตาเย็นชา สายตาสองคู่ฟาดฟันอย่างไม่มีใครยอมหลบสายตาใคร

“ เฮ้อ.......ริท... ” โตโน่เริ่มอ่อนใจ เขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเรียกชื่อคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงอ่อนลงกว่าเดิม  

“ อะไร!? ”

“ ก็ได้ ถ้าริทต้องการแบบนั้น พี่ยกกันให้ก็ได้ ” สิ้นคำนั้น ริทก็กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ มองกันตาวาววับราวสิงโตจ้องเหยื่อชั้นดี

“ เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!! เดี๋ยวดิพี่โน่!!!!!!!!!!!!!!!! ทำไมคำตอบเป็นแบบนี้ล่ะ!!! พี่ควรห้ามไอ้ริทสิไม่ใช่ส่งเสริม!!! แล้วกันเป็นของพี่ตั้งแต่เมื่อไรถึงจะมาเที่ยวยกให้ริทเนี่ย!!!!!????? ” กันเบิกตาโตก่อนจะโวยวายออกมาและเริ่มดิ้นหนักกว่าเดิม

“ อย่าดิ้นได้ไหมกัน ริทเจ็บนะ ขากันมันโดนเอวริท!! แล้วข้อมือตัวเองก็แดงไปหมด ระวังตัวหน่อยสิ ” ริทดุ

“ ยังมีหน้ามาดุกันอีก! ปล่อยเลยไอ้เพื่อนนิสัยไม่ดี!! ”

“ นี่ด่าแล้วใช่ไหม -_- ”

“ ชมมั้ง!!! ปล่อยสิวะ!!!! ” กันดิ้นไม่หยุด

“ โอ้ย!!! พี่โน่!!! อนุญาตแล้วก็มาช่วยบ้างเซ่!! ยืนนิ่งเป็นหุ่นขาหักอยู่ได้!!! ”

“ ริทไม่สงสารกันเหรอ มันจะร้องไห้อีกรอบแล้วเนี่ย ” โตโน่พูดกับริทแต่ก็เดินมาช่วยจับกัน ร่างสูงช้อนศีรษะน้องคนเล็กวางบนตักพลางแกะพันธนาการออกก่อนจะยึดข้อมือของกันเอาไว้ด้วยมือของเขาเอง

“ ก็อยากให้ทำไม่ใช่เหรอ? เงียบไปเลยนะ อย่ามาห้ามริท ไม่งั้นเราเลิกกัน!! ”

“ ห๊ะ? เอ่อ....อืม ได้ เอาที่ริทสบายใจแล้วกันนะ ” ร่างสูงไม่ห้ามอะไรอีก ไม่ใช่ว่ายอมแพ้นะ แต่นอกจากจะขี้เกียจเถียงแล้ว คงต้องสารภาพว่า....เขาก็ของขึ้นเหมือนกันแหละ -_-

แหม.......ใครมาเจอสภาพกันแบบนี้ แล้วจะอดใจไหวล่ะ ไม่มีทางแน่ๆ~....  

“ อะ....ไอ้....โว้ย............ปล่อย!!!! ”

“ เงียบนะกัน ถ้าพวกกรรมการนักเรียนมาได้ยินเข้าล่ะก็ นอกจากพวกเราจะซวยแล้ว กันจะอายมากกว่าเดิมด้วย เพราะริทจะไม่หยุดแน่ๆ ต่อให้พวกนั้นเข้ามาเห็นก็ตาม!!!! ”

“ อะ....ไอ้เตี้ย!!! ”

....แม่ง...............ขู่ไม่ได้ดูหน้าตาตัวเองเลยว่ามันเข้ากันไหม?? T^T

“ กันชอบริทไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องขัดขืนด้วยล่ะ ” โตโน่ถาม เขาลูบข้อมือเล็กที่เป็นรอยแดงเบาๆราวกับจะช่วยให้คลายความช้ำ

“ กันอยากกดริทนี่ ไม่ใช่ให้ริทมากดกัน มันไม่ยุติธรรมเลย ”

“ ให้ริทได้เปรียบบ้างเถอะ โดนกดมาทั้งชีวิตแล้วเนี่ย -*- ”

“ ริทก็ไปกดคนอื่นสิ ”

“ ทั้งชีวิตที่ผ่านมามีกันคนเดียวที่ริทกดได้ -*- ”

“ พี่โน่ไง ”

“ เงียบเลยกัน พี่อยู่เฉยๆ อย่ามาโยนความเป็นเคะให้พี่ กันเองก็กดริทได้แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ ให้กดคนอื่นไม่มีทางรอดหรอก ”

“ รู้ได้ไง! ” กันตะหวัดสายตามองพี่ชายตัวดี

“ รู้ก็แล้วกัน -_- ”

“ พี่ลองมาเจอผมตัวต่อตัวไหม จะกดให้ลืมวันลืมคืนเลย!! ”

“ เลิกมโนได้แล้วกัน!! ” ริทพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวเล็กน้อย

…ไม่หงุดหงิดได้ไง ค้างมานานแล้วเนี่ย...!!!!

“ ใครมะ....อุ๊บ!!....อื้อ!!!~ ”

ไม่รอฟังเสียงใดๆ ริทก็ก้มลงประกบริมฝีปากบางอีกครั้ง กันดิ้นขลุกขลักไม่ยอมง่ายๆ เสียงทะเลาะง้องแง้งดังเป็นระยะจนคนตัวสูงชักรำคาญแล้วเหมือนกัน เขาตัดสินใจช้อนร่างบางให้นั่งพิงแผ่นอก ข้อมือสองข้างถูกรวบไว้บริเวณหน้าท้องแบนด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว ส่วนมือหนาอีกข้างลูบไล้ทั่วผิวสวยก่อนจะหยุดที่ขนมหวานบนแผ่นอกและลงสัมผัสหยอกเย้ายั่วยวนให้ปั่นป่วน

“ อื้อ~ ” กันครางเบาๆในลำคอ จะดิ้นก็ไม่หลุดง่ายๆ ริทถอนริมฝีปากออกไล้ลงต่ำไปพรมจูบบนแผ่นอกบาง ทำให้เขายิ่งสติกระเจิดกระเจิง ลำตัวบางสั่นระริก เสียงสะอื้นเริ่มดังขึ้น 

“ อย่าดิ้นสิกัน เดี๋ยวเจ็บนะ ไม่ต้องกลัวหรอก พวกพี่จะทำเบาๆกันจะได้ไม่เจ็บมากนะ เด็กดีของพี่ ” ริมฝีปากหยักจูบลงบนขมับบางเพื่อปลอบขวัญ ก่อนจะหอมแก้มนิ่มและซุกไซ้ซอกคอนวลเนียน

“ ปล่อยตัวตามสบายสิกัน อย่าเกร็งนะ ”

                เสียงกระซิบข้างหูและสัมผัสเล้าโลมอย่างอ่อนโยนจากคนสองคนทำให้คนไม่คุ้นเคยเริ่มอ่อนลง ริมฝีปากของร่างสูงทาบลงบนริมฝีปากบาง ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปกวาดต้อนความหอมหวานอันไร้เดียงสา หยอกเย้าให้เคลิบเคลิ้มจนคนที่อายุน้อยกว่าคล้อยตามแรงชักจูงในที่สุด................. 

TBC.