คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chocolate Love [AllGun] 2/4
=*= 2 =*=
“ หนีอะไรหน้าตาตื่นเชียวกัน ” อาร์ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและแหบพร่า
“ เอ่อ...ไม่มีอะไร พี่อาร์ปล่อยกันก่อนนะ ” กันพยายามจะผลักแผ่นอกแกร่งออก แต่คนมีกล้ามเท่าลูกส้มอย่างเขาจะสู้คนที่กล้ามเป็นมัดเท่าลูกมะพร้าวได้อย่างไร TOT
“ ถ้าพี่ไม่ปล่อย กันจะทำอะไรเหรอ ” ร่างแกร่งกระซิบถามข้างหู ทำให้กันขนลุกซู่
...นี่พี่อาร์ก็เป็นไปกับเขาด้วย!!!...
“ กัน...กันจะ...อื้อ ไม่นะ!!! ” กันดิ้นขลุกขลักเมื่ออาร์ก้มลงซุกไซ้ซอกคอ แขนแกร่งกระชับเอวของเขาแน่นขึ้นจนกันขยับกายหนีได้ลำบาก
“ ไม่ชอบเหรอกัน ”
“ อือ ไม่ชอบ ออกไปนะพี่อาร์ ” ยังคงพยายามดิ้นทั้งที่เรี่ยวแรงขัดขืนแทบไม่มี
“ แต่พี่ชอบนี่นา นานๆทีได้ใกล้กันแบบนี้ ขอให้พี่เถอะนะ ”
ร่างแกร่งซุกใบหน้าไปกับซอกคอหอมมากขึ้น ริมฝีปากหยักขบเม้มเบาๆจนเกิดรอยสีเข้ม กันตกใจกับสัมผัสของพี่ชายต่างรุ่น เขาพยายามจะหนี แต่ความรู้สึกแปลกประหลาดกำลังดูดกลืนเรี่ยวแรงจนเขาต้องเปลี่ยนเป็นเกาะบ่ากว้างไว้แทน ร่างแกร่งแอบยิ้มและเริ่มกดจูบหนักขึ้นเรื่อยๆ มือหนาเริ่มสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวเก่งของกัน นั่นเรียกสติของร่างบางให้กลับคืนมา
“ โอ๊ย!!! ” อาร์ร้องลั่นและปล่อยกันให้เป็นอิสระทันที มือหนากุมเป้าของตัวเองแน่น ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด เพราะถูกเข่าของกันเสยเต็มที่
“ กันขอโทษ กันไม่ได้ตั้งใจนะพี่อาร์ ” กันเอ่ยปากบอก จากนั้นจึงใส่เกียร์หมาวิ่งหนีอาร์ไปอีกทาง
ร่างบางสบถเบาๆด้วยความไม่เข้าใจว่าคืนนี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น ทำไมพี่ชายกับน้องชายมาฉุดเขาเป็นว่าเล่น กันวิ่งไปมองหลังไปเพราะอาร์เป็นคนแข็งแรง ใช้เวลาไม่นานคงตามเขาทัน และนั่นทำให้เขาไม่ได้มองทางข้างหน้าจึงชนเข้ากับแผ่นอกของใครอีกคนจนเกือบหงายหลัง แต่สองแขนแกร่งกลับรวบเอวบางไว้ได้ทัน
ดวงหน้าหวานแหงนเงยขึ้นหมายจะกล่าวขอบคุณ แต่ยังไม่ทันจะมองคนช่วยเต็มตา ริมฝีปากหนาก็ฉกวูบลงบนริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว ดวงตาหวานเบิกกว้างอย่างตกตะลึง ทำให้ร่างสูงสามารถแทรกเรียวลิ้นเข้าไปกวาดต้อนความหวานด้านในโพรงปากได้ง่ายดาย
“ อื้อ!~ ”
ลิ้นเล็กพยายามดันลิ้นหนาออกแต่กลับกลายเป็นการเว้นจังหวะให้ถูกเกี่ยวรัด มือบางพยายามผลักไหล่คนตรงหน้า แต่ร่างสูงกลับยิ่งกระชับเอวของเขาแน่นขึ้น
“ โอ๊ย!!! ” ร่างสูงร้องลั่น เขาปล่อยร่างบางก่อนจะใช้มือกุมเท้าตัวเองกระโดดเหยงๆไปมา
“ ไอ้บ้าตาม!!! จูบทำไม!! ” กันใช้หลังมือถูปากแรงๆจนคนมองกลัวจะเกิดรอยแดง
“ อย่าถูแรงสิ เดี๋ยวปากช้ำหมด ผมก็แค่เห็นว่าพี่น่ารักเลยอยากจูบนี่! ” ถ้ากระทืบเท้าทีเดียวคงเจ็บไม่มาก นี่ทั้งกระทืบทั้งขยี้ปลายนิ้ว ไม่ให้เจ็บยังไงไหว T^T
“ เหรอ~ งั้นจูบนี่ไปก่อนนะ ”
ปลายเท้าสะบัดใส่หน้าขาข้างที่ตูมตามใช้พยุงกาย เป็นเหตุให้ร่างสูงล้มคว่ำหน้าคะมำ ดีที่แขนยั้งไว้ทันทำให้หน้าไม่กระแทกพื้น กันเบะปาก ก่อนจะวิ่งหนีไปอีกทางซึ่งไม่ใช่ทางที่เขาตั้งใจจะไป ร่างบางคิดว่าหากอ้อมไปทางอื่นคงจะปลอดภัยกว่า ตอนนี้เขาเริ่มหวั่นวิตกทางที่เพิ่งผ่านมามากกว่าจะกลัวผี ไม่เข้าใจจริงๆว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วใครบางคนที่เดินมาขวางทางก็ทำให้เขาต้องเบรกตัวโก่ง
“ ไอซ์... ” กันเอ่ยเสียงแผ่วเบา ขาเรียวก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว เพราะแววตาเลื่อนลอยของน้องชายที่มองมา มันไม่เหมือนงูเห่าน้อยคนเดิม
“ พี่กัน... ” เรียกไม่พอยังจะเลียริมฝีปากอีกด้วย
...ทำไมซวยไม่บันยะบันยังเลยนะน้องกัน!!...
“ เอ่อ...สวัสดีนะไอซ์ พี่ไปล่ะ ”
กันยิ้มแห้งๆ ก่อนจะหันหลังเตรียมวิ่งหนี แต่ก็ถูกร่างสูงกระชากกลับจนแผ่นหลังปะทะอกกว้าง สองแขนกอดรัดเอวบางไว้ทันทีเพื่อกันหนี ริมฝีปากร้อนประทับลงบนหลังต้นคอบดจูบอย่างหนักหน่วง
“ ไอซ์...ปล่อยนะ!! ” ร่างบางดิ้นขลุกขลักพยายามหดคอหนี มือบางดึงทึ้งแขนที่รัดแน่นแต่ไม่หลุด
“ หอมจังเลยพี่กันของไอซ์ ” ร่างสูงพูดราวกับคนเพ้อ
“ ไม่เอานะไอซ์ ปล่อยพี่สิ! ”
“ อา....ดิ้นแรงๆเลยพี่กัน ไอซ์ฟิน.... ”
“ ห๊ะ!? ” กันชะงักกึกกับคำที่ได้ยิน ก่อนจะเรียบเรียงความคิดและได้คำตอบแห่งความฟินในเวลาไม่นาน
...บัดซบ! แผ่นหลังแนบสนิทกันขนาดนี้ ยิ่งเขาดิ้น ส่วนไหนยิ่งถูไถกันคงไม่ต้องเดา...!!!
“ อืม...ดิ้นสิครับพี่กัน ” คราวนี้ไอซ์ขยับเบาๆจนกันรู้สึกถึงสิ่งที่ดันบั้นท้ายอยู่
“ อะ...ไอ้...ไอ้ไอซ์...ไอ้เด็กทะลึ่ง!!!! ” กันร้องโวยวายและออกแรงดิ้นจนสะบัดหลุด
“ โอ๊ย!!! ” ก่อนจะชกเบ้าตาขวาของน้องชายร่วมแก๊งค์เต็มๆ
“ อยากนักก็ช่วยตัวเองไป พี่ไม่ใช่ที่ระบาย ”
กันต่อว่า แต่พอเห็นไอซ์ทำท่าจะคุกคามอีกครั้ง เขาก็ถอยกรู มือบางคว้าแจกันตั้งโชว์ให้ล้มลงมาขวางทาง ก่อนจะวิ่งหนีไปอีกทาง ในสมองครุ่นคิดหาวิธีกลับไปยังสวนหย่อม เพราะยิ่งวิ่งหนีก็เหมือนยิ่งอ้อมมากขึ้น ทางก็ไม่คุ้นเคย หนีไปก็กลัวไป เขาพยายามมองหาตัวช่วย แต่กลับไม่มีใครเพ่นพ่านอยู่แถวนี้สักคน
“ จะไปไหนกัน ” จนกระทั่งเสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้น เขาหยุดกึก ค่อยๆหันกลับไปมองด้วยหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่พอเห็นว่าเป็นใครก็โล่งอก
“ เซน~ ” กันวิ่งไปหาเพื่อนร่วมรุ่นอีกคน เซนเป็นแฟนพี่เก่ง เขามั่นใจว่าปลอดภัยกว่าคนอื่น
“ กันไปไหนมา หายไปจนเซนเป็นห่วง ”
“ ขอโทษที เจอเรื่องแปลกๆเลยช้าหน่อย เซนจะไปไหนเหรอ ” กันเลี่ยงที่จะเล่าความจริง
“ พี่แก้มใช้ให้เอาจานไปเก็บ ” เซนยกจานใบใหญ่สี่ห้าใบให้เพื่อนดู
“ อ้าว แล้วคนอื่นล่ะ ” กันถามถึงเกตกับเกรซซึ่งอยู่แก๊งค์เดียวกับเซน ปกติสองคนนั้นจะช่วยตลอด ไหงคราวนี้ให้เซนมาคนเดียว แถมจานก็น่าจะหนักพอสมควร
“ อยู่ที่สวนนั่นแหละ เซนเล่นเกมแพ้เลยโดนใช้ ” เซนทำหน้ายู่ กันจึงขำออกมา
“ แพ้ตลอด มาๆ กันช่วย~ ” กันแบ่งจานมาจากเซนพร้อมกับเดินไปทางครัวด้วยกัน
ไม่นานพวกเขาก็เดินมาถึงห้องอาหารของโรงแรมซึ่งปราศจากผู้คนทั้งยังปิดไฟมืดเหลือเพียงแสงที่เล็ดลอดมาจากห้องๆหนึ่งเท่านั้นซึ่งเขาคาดว่าคงเป็นครัว
ความกลัวแล่นเข้าสู่หัวใจของกันอีกครั้งหลังจากที่มันหายไปเพราะความวุ่นวายจากพี่น้อง The Star ดวงตาหวานมองไปรอบๆเพื่อหาสิ่งมีชีวิตแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า จนแอบคิดในใจว่าบรรดาแขกเหรื่อของโรงแรมเป็นเด็กน้อยหรืออย่างไรถึงได้เข้านอนเร็วเหลือเกิน
“ เป็นอะไรไปกัน ” เซนถามเมื่อเห็นเพื่อนยืนนิ่งไม่ยอมก้าวตามมา
“ เรา...เราเข้าไปได้เหรอเซน ไม่มีคนอยู่แล้วนะ ”
“ เข้าได้สิ เซนถามพนักงานต้อนรับด้านหน้ามาแล้ว มาเร็วๆกันจะได้รีบทำรีบกลับ ” เซนจงใจเน้นเสียงในคำสุดท้าย แต่กันไม่ได้ตั้งใจฟังจึงไม่รับรู้ถึงความผิดปกติของเพื่อน
“ ทำไมพนักงานที่นี่เขามีน้อยจังเลยแถมยังปิดไฟมืดอีก น่ากลัวชะมัด ” กันบ่นในขณะที่เดินมาวางจานกับเซน เขากวาดตามองรอบๆ ก่อนจะไปสะดุดตากับภาพวาดบนผนัง
“ เฮ้ย!!!!! ” กันร้องออกมาเพราะผู้หญิงในภาพช่างเหมือนผีที่เขาเจอ!!!
“ เป็นอะไรอีกเนี่ย ” เซนถามด้วยความหงุดหงิดเล็กๆ
“ เซนๆ มาดูสิ นี่ๆ ผีที่กันเจอตอนมาเข้าห้องน้ำ!! ” กันชี้ให้เพื่อนดู เซนจึงเดินเข้าไปใกล้
“ Isabella Couch Kittiyakul (1865 - 1935) เขาคือใครวะ? ” เซนอ่านคำบรรยายใต้ภาพ ก่อนจะขมวดคิ้วงง
“ ไม่รู้ แต่คนนี้แหละที่กันเจอ เขาต้องเป็นผีแน่ๆตายมาหลายปีแล้ว ”
กันคำนวณปีเกิดกับปีที่เสียชีวิตแล้วอยากจะร้องไห้เป็นภาษาเกาหลี แม้ผู้หญิงในภาพจะยังงดงามแต่มันก็ไม่มากพอจะลบล้างภาพของเธอที่ติดตาเขาได้ ดวงตาหวานมองภาพวาดอย่างพิจารณาอีกครั้ง ก่อนจะเบิกตาโพรงและกรีดร้องลั่น
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ” แล้วก็โผกระโดดกอดเพื่อน ซุกหน้าบนบ่าของเซนแน่น
“ อะไรกัน เป็นอะไร? ” เซนค่อนข้างตกใจกับปฏิกิริยาของเพื่อน แต่ก็โอบกอดรอบแผ่นหลังเล็กไว้
“ เมื่อกี้...เมื่อกี้รูปมัน...มัน...เขาขยิบตาให้กันอ่ะเซนแถมยังแสยะยิ้มได้ด้วย!!!!! ”
“ บ้า หลอนแล้วกัน ไม่เห็นมีอะไรเลย กันเพี้ยนเองมากกว่า ” เซนแกล้งว่าขำๆ มือเรียวลูบเรือนผมนุ่มลื่น
“ ไม่เพี้ยนนะ เมื่อกี้มันขยิบตาจริงๆ เซนๆ เราไปจากที่นี่เถอะนะ ”
“ นี่กันติดเชื้อกลัวผีจากริทมาหรือไง ปกติไม่กลัวอะไรนี่ ” เซนอมยิ้มก่อนจะซุกหน้าบนไรผมอ่อนของคนในอ้อมแขน กลิ่นหอมเฉพาะของกันกำลังมอมเมาให้เขาเคลิบเคลิ้มทีละนิด
“ ถ้าไม่เจอกับตัวใครมันจะกลัว ริทมันกลัวพร่ำเพรื่อแต่กันกลัวมีสาระ มันต่างกันนะ! ” กันเถียงข้างๆคูๆ พยายามจะดันตัวเองออกเพื่อเถียงต่อ แต่กลับถูกมือของเพื่อนกดศีรษะให้แนบแบบนั้นจนเริ่มรู้สึกเอะใจ
“ แถจนถลอกหมดแล้วมั้งกัน ” เซนกระซิบ ปลายจมูกไล้ไปตามใบหูและเรือนผมสีดำขลับ
“ เอ่อ...เซน....คือ...ปล่อยก่อน... ” กันขนลุกซู่ทันทีที่สัมผัสถึงลมร้อนรินรดใบหูพร้อมทั้งมือข้างหนึ่งที่ลูบไล้แผ่นหลังของเขา
“ กลัวผีไม่ใช่เหรอ จะรีบปล่อยทำไม เดี๋ยวผีหลอกนะ ” เซนไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เขากอดให้แน่นขึ้นและขบเม้มติ่งหูเล็กเบาๆ
“ อ๊ะ...เซน! ” กันสะดุ้งวาบ พยายามดิ้นจากอ้อมกอดของเพื่อน ทำให้เซนดันร่างของเขาไปติดผนังเพื่อกักไม่ให้หนี
“ กันหอมจังเลย ” เซนกดจมูกลงบนซอกคอหอม
“ ปล่อยกันนะเซน ไม่เอาแบบนี้ กันไม่ชอบ ” กันดิ้นขลุกขลักและเบี่ยงใบหน้าหลบริมฝีปากที่หมายจะประกบจูบเขา
“ อย่าดิ้นสิกัน ยิ่งดิ้น เซนยิ่งทนไม่ไหวนะ ” ร่างโปร่งดันตัวเองเข้าไปแนบชิดจนส่วนสำคัญสัมผัสกับกัน ดวงตาหวานเบิกกว้างก่อนจะดิ้นหนักขึ้น
“ ไม่เอาเซน ปล่อยโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!! ”
...ไอ้พวกบ้านี่มันจะตื่นตัวกันทำไมนักหนาวะ!!! TOT...
“ โอ๊ย!!! ” เซนร้องลั่น เขาปล่อยมือจากกันพลางเปลี่ยนมาเป็นกุมหัวตัวเองแน่น ทรุดกายลงนั่งกับพื้น สีหน้าเจ็บปวดเกินบรรยาย
“ พี่เก่ง... ” กันพึมพำเมื่อเห็นว่าเป็นพี่ชายที่ใช้กระทะตีหัวเพื่อนของเขา โชคดีที่ไม่เลือดตกยางออก
“ รีบไปเถอะกัน อันตราย! ” เก่งคว้าข้อมือกันก่อนจะฉุดให้วิ่งตามออกจากห้องครัว
“ พี่เก่ง...เซน.... ”
“ ไม่เป็นไรหรอกน่า ตอนนี้เราต้องเอาตัวรอดก่อน ”
“ มันเกิดอะไรขึ้นพี่เก่ง ” กันถามในขณะที่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งตามแรงฉุดของพี่ชาย
“ ไม่รู้เหมือนกัน พี่คิดว่าน่าจะมาจากช็อกโกแลตนั่น พอทุกคนกินเข้าไปก็เป็นอย่างนี้หมดเลย ตอนนี้พวกนั้นตามตัวกันให้วุ่นไปหมด ”
“ ช็อกโกแลต? ” กันนึกถึงช็อกโกแลตที่ผู้หญิงคนนั้นมอบให้ฉับพลันก็รู้สึกขนลุกซู่ ถ้าให้เดา มันคงผสมอะไรสักอย่างที่ทำให้พวกนั้นหลงเขาและถ้าเขากิน..........
...ได้เสียตัวแน่เลย T^T...
“ หลบตรงนี้แล้วกัน น่าจะปลอดภัย ” เก่งดึงกันเข้าไปหลบในห้องๆหนึ่ง พอกวาดตามองก็พบว่ามันคือห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด
“ ดีนะที่พี่เก่งไม่ได้กินมันเข้าไป ไม่งั้นกันแย่แน่เลย ” กันถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ ใครว่าไม่ได้กิน? ” แต่ก็โล่งใจได้ไม่นาน คำพูดของพี่ชายทำให้เขาอึ้ง
“ พะ...พี่เก่ง...กินเหรอ...? แล้วเมื่อกี้....ที่บอกว่าปลอดภัย คือ??? ” กันจะก้าวถอยหลัง แต่เก่งก็ดึงข้อมือไว้ สีหน้าอ่อนโยนแปรเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“ ปลอดภัยสำหรับพี่ไง...แต่...ไม่ใช่กัน.... ”
“ ห๊ะ..!!...งั้นก็....ทางใครทางมันเถอะ!! อ๊ะ!! ”
หันหลังเตรียมจะหนี แต่สุดท้ายก็ถูกกระชากจนเซเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายตัวขาว แผ่นหลังแนบสนิทไปกับแผ่นอกจนรับรู้ถึงลมหายใจร้อนที่รินรดซอกคอ กันดิ้นขลุกขลัก อ้อมกอดยิ่งรัดแน่น เสียงครางเบาๆที่เล็ดลอดออกมาทำให้เขารู้ว่าควรรีบเอาตัวรอดก่อนที่อีกฝ่ายจะตื่นตัวมากกว่านี้
“ อยู่เฉยๆสิกัน ดิ้นไปก็ไม่รอดหรอก ” ร่างสูงดันร่างบางไปชิดผนังห้อง มือข้างหนึ่งกดไหล่เอาไว้ ส่วนอีกข้างสอดเข้าไปด้านในลูบไล้เอวบาง ริมฝีปากกดจูบไปตามแผ่นหลังผ่านเสื้อยืด
“ พี่เก่ง...ปล่อยน้องกันนะ น้องกันยังเด็ก... ” ในเมื่อดิ้นไม่หลุด งั้นลองอ้อนแทน แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก ตัวแข็งทื่อ สมองเริ่มประมวลผลไม่ถูกเมื่อ.......
“ ขนาดนี้แล้ว ไม่เด็กหรอกมั้ง ” ......มือเรียววางลงบนส่วนสำคัญของเขาเต็มๆ!!!
...สลัดผัก!! ไม่ได้หมายถึงอันนี้โว้ย!!!!!...
“ ไอ้พี่เก่ง!!!! ปล่อย!!!!! ”
“ โอ๊ย!!! ” ร่างสูงร้องลั่นเมื่อเจ้าตัวแสบใช้ศอกกระทุ้งเข้าที่ท้องน้อยของเขาเต็มๆ ตามด้วยขยี้ปลายเท้าและเตะผ่าหมากอีกหนึ่งดอก เขาจุกจนต้องปล่อยกันให้เป็นอิสระ
“ ถ้าไม่ติดว่าพี่ต้องใช้มือหากิน กันจะหักมือพี่ด้วย! หนอย!! จะลวนลามก็ให้มันมีขอบเขตหน่อย อย่ามายุ่งกับน้องชายกัน!!! ” คนอายุน้อยกว่าทำหน้าบึ้ง เตะหน้าแข้งพี่ชายอีกที
“ โอ๊ย!! พี่เจ็บนะกัน!! ” เก่งจะคว้ากันอีกครั้ง แต่กันรีบเบี่ยงตัวหลบและวิ่งอ้าวไปทางประตู
“ สมน้ำหน้า วันหลังจะได้รู้ว่าตรงไหนห้ามจับ!! ” กันเหวี่ยงอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูวิ่งหนีออกมาทันทีที่เห็นว่าพี่ชายพยายามขยับตัวเข้าใกล้
“ จะไปไหนพี่กัน! ” วิ่งมาไม่เท่าไรเขาก็ได้ยินเสียงเรียกคุ้นหู ร่างบางจึงหันไปมอง
“ เฮ้ย!!! ” ก่อนจะร้องลั่นเมื่อเห็นน้องชายกล้ามโตกำลังไล่กรวดตามหลัง
...ไอ้ตามมันยังไม่หายบ้าอีกเหรอ!!!...
กันมองซ้ายมองขวาหาทางหนีทีไล่ ก่อนจะวิ่งเลี้ยวเข้าไปในห้องน้ำที่ตั้งอยู่ไม่ห่างมากและรีบลงกลอนทันที เสียงทุบประตูตึงตังทำให้กันผวาเล็กน้อย ร่างบางก้าวถอยหลัง ดวงตาหวานจับจ้องบานประตู(ที่ดูแล้วไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไร)ไม่กะพริบ กลัวมันจะพังลงมาและเขาจะไม่รอด
“ อ๊ะ! ”
เพราะเดินถอยหลังไม่ได้ดูทางทำให้แผ่นหลังปะทะกับร่างของใครบางคน แต่เนื่องจากแรงปะทะไม่แรงนัก ทำให้เขาแค่เสียหลักเล็กน้อยเท่านั้น ก่อนจะหันกลับไปมองคนข้างหลังด้วยหัวใจตุ้มๆต่อมๆ กลัวเป็นพี่คนอื่นๆที่กินช็อกโกแลตนั่นเข้าไป แต่พอเห็นว่าเป็นใคร ไอ้ที่ระวังตัวไว้ก็ลืมหมดสิ้น
“ ริทททททททททททท ~~~ ” โผกอดเพื่อนรักตัวเล็กเสียแน่นเหมือนเจอเทพประจำตัวมาคอยคุ้มครองจากอันตรายเลยทีเดียว
“ เบาๆสิกัน ” ริทปรามเล็กน้อย แต่ขนาดตัวที่ไม่ต่างกันมาก ทำให้เขาเซไปด้านหลังนิดหน่อยเท่านั้น อันที่จริงใครๆก็ว่าเขาใส่เสริมส้นนะ เคยคิดจะดูรองเท้ากันไหมว่าพื้นสูงแค่ไหน -_-
“ ริทๆ ซอมบี้มันบุกโรงแรมนี้แล้ว เรานั่งรถกลับบ้านกันเถอะ ทิ้งคนอื่นไว้นี่แหละ ” กันชวนโดยไม่คิดจะสนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ขอแค่รอดไปได้ก็พอ เขาเหนื่อยแล้วจริงๆ
“ อือ กลับก็กลับ แต่ก่อนกลับ... ” ริทสบตากันด้วยรอยยิ้มหวานดุจเทวดาน้อย
“ ทำไมเหรอ ” กันเอียงคอถามด้วยใบหน้างุนงง
“ ขอฟินสักรอบสิ...น้องกันของพี่ริท... ” ริทกระซิบเสียงหวานข้างหูเพื่อนรัก รอยยิ้มเทวดาแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์แสนกล ปลายจมูกกดลงบนแก้มนิ่มสูดกลิ่นหอมเข้าเต็มปอด
“ เฮ้ย!!!!! ” กันผงะถอยหลังทันที เขามองเพื่อนด้วยสายตาตะลึงพรึงเพริด หัวสมองมึนงงหมดทางหนี เพราะประตูหน้าก็ยังถูกทุบตึงตัง ส่วนตรงหน้าเขาก็เพื่อนรักหวังฟัน
...กลั้นหายใจตายตอนนี้ได้ไหม อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!!!!!...
กันตัดสินใจผลักริทจนเพื่อนรักหงายหลังก้นกระแทกพื้น จากนั้นจึงวิ่งข้ามเพื่อนรักไปทางห้องน้ำห้องหนึ่งซึ่งแง้มประตูเอาไว้พอดี กระชากประตูเปิดออกและวิ่งเข้าไปโดยไม่ได้มองเลยว่ามีใครอยู่ในห้องนี้ก่อนแล้ว ดังนั้นเมื่อโผเข้าไปก็กลายเป็นว่าตกอยู่ในอ้อมกอดของคนที่รอรับมาสักพักแล้ว
“ ตะ...ตั้ม.... ” กันหน้าซีดลงทันที
...แค่ริทคนเดียวก็ยังพอเอาตัวรอดได้ แต่ตั้มนี่สิ เขาจะรอดยังไง!!!...
“ รักผมมากสินะพี่กันถึงโผกอดขนาดนี้ น่ารักจริงๆ ” ตั้มยิ้มกริ่มก่อนจะก้มลงหอมแก้มนุ่มของคนที่ยังคงตกตะลึงและนั่นก็เรียกสติของกันได้ดี
“ ไอ้ตั้ม!!! ”
“ ครับ ” ร่างสูงยิ้มพร้อมโน้มใบหน้าเข้าใกล้ตั้งใจจะหอมแก้มอีกฟอด แต่กันเบี่ยงหน้าหลบ
“ อย่าเล่นแบบนี้ มันไม่ขำ! ” กันเตะเข้าที่หน้าแข้งน้องชายเต็มแรงก่อนจะดิ้นจนหลุดออกมา
“ พี่กัน! มันเจ็บนะเนี่ย เตะเบาๆไม่เป็นเหรอ!? ” ตั้มมีสีหน้าเจ็บปวดพลางจะคว้ากันแต่กันดันเปิดประตูหนีออกมาเสียก่อน
“ เฮ้ย! ” แต่เขาลืมไปว่าด้านนอกมีริท -_-
“ ไม่เอาน่ากัน หนีไปก็เท่านั้นแหละ ยอมๆให้มันจบก็หมดเรื่องแล้ว แป๊บเดียวเอง แค่ชั่วโมงเดียวก็เสร็จแล้ว ”
...เสร็จบ้านปะป๊าแกสิไอ้เตี้ย!!!!!...
“ ริทหลีกไปนะ กันไม่อยากทำร้ายริท ” ปากว่าไปนั่น แต่ตัวเองนี่ถอยกรูดเมื่อริทก้าวเข้าใกล้
“ วิ่งหนีจนเหนื่อยขนาดนี้ กันจะเอาแรงที่ไหนมาทำร้ายริทล่ะ อีกอย่าง...ริทมี....ตั้ม ” ริทพยักพเยิดหน้าไปด้านหลัง
หมับ!
“ เฮ้ย...ปล่อย!!! ” กันดิ้นขลุกขลักเมื่อตั้มกอดเขาจากด้านหลัง
“ ดิ้นเยอะๆเลยพี่กัน ยิ่งดิ้น กลิ่นของพี่ยิ่งหอมฟุ้งไปหมด เล่นเอาผมนี่โคตรอยากได้เลย ”
“ ไอ้บ้า!! ปล่อยนะโว้ย!! ” กันด่าน้องก่อนจะพยายามทำร้ายขาตั้มอีกครั้ง แต่คนเป็นน้องรู้ทันรีบยกขาหนี
“ ผมไม่พลาดหลายครั้งหรอก ” ตั้มกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงราวเย้ยหยัน ทำให้กันเจ็บใจแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขาเริ่มหมดแรงแล้วจริงๆ
“ ริท ~ ปล่อยกันไปเถอะนะ~ น้า~ ” ในเมื่อใช้แรงไม่ได้ก็เปลี่ยนเป็นอ้อนเพื่อนแทน
“ ช่วยริทสักรอบ แล้วริทจะให้กันไป ” ร่างเล็กเดินมาประชิดร่างบาง สองแขนโอบรอบเอวดึงมาชิดให้มากขึ้น จมูกคลอเคลียพวงแก้มนิ่ม จนคนโดนลวนลามต้องย่นคอหนี
“ งื้อ~ ริทไม่เอา~ ” มือบางพยายามดันร่างเพื่อนออก แต่ริทไม่สะเทือนสักนิด
“ นิดเดียวน่ากัน ” ร่างเล็กเอ่ยพร้อมกับจุ๊บเบาๆบนริมฝีปากนุ่ม
“ อื้อ~ ไม่เอา~ น่ากลัว~ ”
“ เราก็จุ๊บกันบ่อยไป กันจะกลัวทำไม ”
“ อันนั้นเล่น อันนี้ริทจะทำจริงๆนี่ ไม่เอาๆ ”
“ พี่กันอย่าดื้อสิ ถ้าไม่ดื้อ มันก็ไม่น่ากลัว ” ตั้มพยายามจับคนดิ้นเอาไว้ให้มั่น ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปซุกไซ้ซอกคอระหง ขบเม้มเบาๆจนเกิดรอยแดง
“ งะ...งั้น...ทีละคนนะ พร้อมกันไม่เอา ”
กันพูดออกมาหลังจากประมวลผลแล้วว่าหากเข้ามาพร้อมกันเขาคงรับมือไม่ไหว แต่ถ้ามาทีละคนก็จัดการให้สลบสักคนแล้วค่อยจัดอีกคนต่อคงไม่ยากเท่าไร ไอ้ที่ยากกว่าคงเป็นคนที่ป่านนี้ยังไม่ยอมหยุดทุบประตูนี่แหละ จัดการน้องชายกล้ามโตนี่คงต้องพกอาวุธด้วย
“ ตั้ม...นายเป็นน้อง เพราะงั้น...เสียสละแล้วกัน ” ริทบอกกับน้องชาย
“ ไรวะ มีงี้ด้วย ก็ได้ๆ เห็นแก่ที่มันเป็นครั้งแรกของพี่กัน ผมให้พี่ก่อนเลย เพื่อนกันคงไม่เจ็บมาก ” คำพูดของตั้มทำให้กันอึ้ง
...ไอ้บ้า!! ตรรกะแบบนี้มึงเก็บไว้ใช้กับลูกเถอะ!!!...
“ ดีมากไอ้น้องรัก~ ส่วนเพื่อนรัก....เรามาสำรวจช่องแคบกันดีกว่าเนอะ เผื่อทะเลแถวนี้จะมีช่องแคบน่าตื่นเต้นๆ ^^ ”
...ชะ...ช่องแคบ...?...พูดซะเกลียดการไปเที่ยวทะเลเลยไอ้บ้า!!!...
แขนเล็กตวัดคนตัวเท่ากันเข้าเอวในท่าอุ้มแตง ทำให้กันผวากลัวตกจนต้องยึดไหล่เพื่อนรักหักเหลี่ยมร้ายเอาไว้ ริทวางกันลงบนที่ว่างระหว่างอ่างล้างมือ มือเล็กลูบต้นขาของร่างบางจนคนโดนลูบไล้ขนลุกซู่ อดไม่ได้ที่จะดันเพื่อนออก ริทรวบข้อมือและจับไปไขว้ไว้ด้านหลัง พอจะหอมแก้ม กันก็หลบซ้ายเบี่ยงขวาอุตลุดจนร่างเล็กชักหงุดหงิด
“ ตั้ม! ”
“ หือ? ” คนที่กำลังเคลิบเคลิ้มตามภาพสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียก
“ จับกันให้หน่อย ”
“ แต่ผมว่าเปลี่ยนจากจับเป็นทำพร้อมกันดีกว่า ทีละคนแล้วพี่กันยังดื้ออยู่เลย ” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ลิ้นร้อนเลียริมฝีปากเล็กๆจนคนมองหวาดหวั่น
“ ไม่เอานะริท! ” กันรีบบอกเพื่อนพลางมองด้วยสายตาเว้าวอน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล
“ นั่นสินะ พร้อมกันดีกว่า... ” ริทกระตุกยิ้มร้าย
…บัดซบที่สุด!!! ซวยแล้วน้องกัน!!! TOT…
=============== To Be Continue ==============
มาแล้วๆๆ ฟิคหื่นแห่งปี 55555555
มีคนถามว่าช็อกโกแลตมีอะไร ยังไม่บอกค่ะ อ่านไปเรื่อยๆ เดี๋ยวจะรู้เองค่ะ อิอิ
อันที่จริงมันเดาไม่ยากนะ มีคนตอบถูกด้วยว่าในช็อกโกแลตมีอะไร ><
แต่งตอนนี้ไปก็คิดถึงดาวหกไป
อยากให้ทั้งแปดคนกลับมารวมกันอีกจังเลย
ถ้าตอนปีที่แล้วทางรายการจัดโปรเจ็คพิเศษให้โหวตดาวกลับเข้าบ้าน เชื่อเลยว่าดาวหกมาวิน 55555
ตอนนี้ก็ฟินกับอสรพิษไปก่อนเนอะ น่ารักจริงๆ >_<
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นนะคะ ^^
ความคิดเห็น