(SF: Yaoi The Star) Sassy Love (โน่กัน / อสรพิษ)

ลำดับตอนที่ #14 : Only You [NoGun] 2/3

# 2 #

กันยกเตกีล่ากระดกสามชอตรวดเพื่อให้แอลกอฮอล์ในเลือดกระตุ้นความกล้าให้ทำงานเร็วขึ้น เด็กหนุ่มเดินเฉียดหน้าโต๊ะของชายหนุ่ม ดวงตาหวานทิ้งสายตาเชิญชวนให้อีกฝ่ายอย่างไม่เอียงอาย ก่อนจะหยิบเก้าอี้ตัวหนึ่งจากโต๊ะขึ้นไปตั้งวางบนฟลอร์และขึ้นไปยืนด้านบนนั้น ทำให้เด็กหนุ่มโดดเด่นยิ่งกว่าใคร ทุกคนบนฟลอร์ต่างหลีกทางให้โดยลงมาจากฟลอร์พลางมองด้วยความสงสัยว่าคนน่ารักจะทำสิ่งใด เพลิงที่กำลังจะขึ้นไปห้ามเพื่อนก็ถูกริทดึงเอาไว้ เพราะรู้ว่าห้ามไปก็ไม่ฟัง 

กันคว้าจินโทนิคซึ่งมีใครบางคนด้านล่างยื่นให้มาดื่มไปหลายอึก ก่อนจะปล่อยให้ร่างกายเคลื่อนไหวไปตามจังหวะดนตรีหนักแน่น สองมือวาดขึ้นเหนือศีรษะก่อนจะลดระดับไล้ไปตามสัดส่วนของร่างกาย สะโพกโยกย้ายไปกับจังหวะเซ็กซี่แดนซ์แสนเร้าใจ เสียงโห่ร้องจากเบื้องล่าง ทำให้ร่างบางชอบใจเป็นอย่างมาก ดวงตาหยาดเยิ้มมองไปยังโต๊ะด้านหน้าฟลอร์ก็พบว่าชายหนุ่มกำลังหัวเราะเบาๆ แต่ไม่ละสายตาไปจากเขาเลย

กันเดินลงจากฟลอร์และไปยืนเต้นด้านหน้าอีกฝ่ายด้วยความจงใจ ก่อนจะโน้มตัวลงใช้ปลายนิ้วเชยคางอีกฝ่ายขึ้น นัยน์ตาจ้องมองดวงตาคมราวกับจะร่ายเวทย์ให้อีกฝ่ายหลงใหล จากนั้นจึงเลื่อนริมฝีปากเข้าใกล้ริมฝีปากหยัก ลมหายใจร้อนรินรดปลายจมูกโด่งของอีกฝ่าย แต่ยังไม่ทันจะได้แตะริมฝีปากเย้ายวนนั่น ร่างบางก็ผละออกเสียก่อน เรียวปากบางยกยิ้มหยอกล้ออีกฝ่ายพลางเดินจะจากยังอีกมุมหนึ่งของผับ

แต่ยังไม่ทันก้าวไปได้ไกลเท่าไร ชายหนุ่มกลับลุกขึ้นจากโต๊ะและกระชากแขนเรียวมาหาตัว จนร่างบอบบางชนเข้ากับแผงอกแกร่ง ร่างสูงรีบกอดกระชับเอวบางไว้ทันที

“ คิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆหรือไงกัน ” ชายหนุ่มกระซิบข้างใบหูบาง

“ ใครว่าหนี แค่อยากไปหามุมเงียบๆ อยู่ด้วยกันสองต่อสองต่างหาก ” นิ้วเรียวไล้ไปตามใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่าย รอยยิ้มหวานชวนให้อยากลิ้มลองไม่น้อย  

“ งั้นนำไปได้เลย ”

ร่างบางเดินจูงมือคนร่างสูงไปยังอีกมุมหนึ่งของผับ ก่อนจะเริ่มเต้นอีกครั้งพร้อมกับเสียดสีไล้สัมผัสไปตามร่างกายของร่างสูง มือหนากอดเกี่ยวเอวบางพลางลูบไล้ไปตามสัดส่วนเว้าโค้งของคนน่ารัก กลิ่นหอมที่ลอยแตะปลายจมูกทำให้อารมณ์ของร่างสูงพลุกพล่าน จมูกโด่งไล้เก็บเกี่ยวกลิ่นหอมไปตามดวงหน้าหวานพร้อมกับซุกไซ้คลอเคลียซอกคอนุ่มไม่ยอมห่าง ร่างสูงผลักร่างบางจนแผ่นหลังชนกับผนัง สองแขนยกขึ้นกันไม่ให้ร่างบางหลบหนีไปไหน แต่ถึงไม่ทำ กันก็ไม่คิดหนีไปจากคนตรงหน้าอยู่แล้ว

นัยน์ตาคมกล้าจ้องนัยน์ตาหวานนิ่งงัน แต่กลับสะกดให้กันแทบลืมหายใจ เสียงเพลงดังสนั่นและผู้คนมากมายไม่ได้อยู่ในความสนใจของทั้งคู่อีกต่อไป ลมหายใจของเด็กหนุ่มร้อนรุ่มมากขึ้น ริมฝีปากบางถูกเม้มเป็นเส้นตรง เมื่อเห็นว่าสายตาคมเลื่อนลงมามองที่ริมฝีปาก

แขนบางยกขึ้นโอบรอบต้นคอแกร่งเช่นเดียวกับแขนเรียวรวบร่างเพรียวบางให้แนบสนิทยิ่งขึ้น ชายหนุ่มก้มลงจุมพิตที่หัวไหล่ซึ่งอยู่ภายใต้ผ้าซีทรูเนื้อบางสีดำ กันสะดุ้ง จังหวะหัวใจเต้นถี่ด้วยความตื่นเต้นและหวั่นไหวไปกับการกระทำของอีกฝ่าย ริมฝีปากหยักเลื่อนขึ้นมาจุมพิตที่หน้าผากเนียน พวงแก้มใส จมูกโด่งเป็นสัน ก่อนจะหยุดลงที่ริมฝีปาก

ริมฝีปากหยักสัมผัสริมฝีปากบางเล็กน้อยราวกับจะหยั่งเชิงว่าเด็กในอ้อมกอดจะหลีกหนีหรือไม่ เมื่อเห็นกันยังคงยืนนิ่งหลับตาพริ้ม ชายหนุ่มจึงตัดสินใจกดจูบลงไปอย่างดูดดื่ม บดเบียดกลีบปากนุ่มจนกันเริ่มรู้สึกเจ็บ อุณหภูมิในร่างกายร้อนขึ้นจากรสจุมพิตที่ร่างสูงมอบให้อย่างร้อนแรง จนคนได้รับแทบหลอมละลายอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ร่างสูงประคองกอดร่างที่อ่อนระทวยให้กระชับมากขึ้นและประกบจูบอีกครั้ง....อีกครั้ง...อีกครั้ง...

“ เอ๊ะ โทรศัพท์ ”

กันผละออกจากอ้อมแขนร้อนระอุของร่างสูงทันทีที่รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนภายในกระเป๋ากางเกง เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของใคร เด็กหนุ่มจึงรีบบอกลาชายหนุ่มเพื่อกลับไปที่โต๊ะพลางคิดหาข้อแก้ต่างที่หายไปให้อาร์ฟัง ร่างสูงมองตามแผ่นหลังบอบบางอย่างสุดแสนเสียดายและเป็นห่วง แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อนี่คือทางที่กันเลือก เขาคงเข้าไปขวางไม่ได้

+_+_+_+_+ O = N = L = Y = Y = O = U +_+_+_+_+

“ นายหายไปไหนมากัน ” อาร์ถามทันทีที่กันนั่งลงข้างกาย มือหนารวบเอวบางเข้ามากอดอย่างถือวิสาสะเหมือนเคย น้ำเสียงนั้นนิ่งจนน่ากลัว แต่กันไม่ใส่ใจ 

“ ไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็เดินเล่นรอบๆผับนี่แหละครับ ”

“ งั้นเหรอ ”

“ อื้ม ” กันตอบรับสั้นๆ เขาชักรู้สึกแปลกกับบรรยากาศรอบตัวและท่าทีที่เปลี่ยนไปของอาร์

“ ดื่มสิ เดินนานนายคงคอแห้งแย่ ” อาร์ยิ้มพลางเลื่อนแก้วเตกีล่าให้เด็กหนุ่ม

“ เอ่อ....ครับ ” ร่างบางจำใจรับมาถือเอาไว้ สายตาของร่างสูงทำให้เขารู้สึกกดดันมากขึ้น ริมฝีปากร้อนของอีกฝ่ายจูบลงที่หัวไหล่ซ้ำรอยเดิมที่ใครอีกคนได้ทำเอาไว้

“ ทำไมไม่ดื่มล่ะ หรือว่า...ดื่มมาจากคนอื่นมากพอแล้ว... ”

“ แหม...กันจะไปดื่มกับใครได้ล่ะ ในเมื่อกันมากับพี่นี่นา ” สุดท้ายกันก็จำต้องยกเตกีล่าขึ้นดื่ม พร้อมกับปรายตามองคนข้างกาย เขาเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล เมื่อพบว่าอาร์แสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ เพื่อนของกันไปไหนครับ ” กันมองหาเพื่อนสนิท อย่างน้อยถ้าสองคนนั้นอยู่ เขาคงปลอดภัยมากกว่านี้

“ สองคนนั้นเมามาก พี่เลยให้พนักงานพาไปพักที่ห้องสวีตของโรงแรมน่ะ เราจะไปหาเพื่อนไหม ”

“ ไม่ดีกว่าครับ ” กันตอบทันควัน ไม่ต้องคิดแม้แต่น้อย ขืนขึ้นไปบนนั้น เขาต้องแย่แน่นอน

“ แต่น่าจะขึ้นไปดูเพื่อนหน่อยนะ หายไปนานแล้ว ไม่ห่วงเขาหรือไง ”

“ ก็ห่วง แต่ว่า...... ”

“ กลัวเหรอ กลัวพี่ใช่ไหมล่ะ ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยุ

“ กลัวเหรอ ไม่เลย พี่อาร์หน้าตาดีขนาดนี้ นิสัยก็สุภาพอ่อนโยน ไม่มีอะไรให้กันต้องกลัวหรอก ” กันรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม เขาไม่ชอบให้ใครท้าทายจึงปากเก่งพูดออกไปแบบนั้น  

“ แล้วทำไมไม่ยอมขึ้นล่ะ ไม่ยอมขึ้นก็แสดงว่ากลัว พี่พูดผิดตรงไหน ”

“ ใครว่ากันกลัวเลยไม่ยอมขึ้น เปล่าสักนิด ก็แค่อยากดื่มต่ออีกหน่อย แต่ตอนนี้เบื่อแล้ว เราจะขึ้นไปหาเพลิงกับริทเลยดีไหมครับ ”

“ ดีสิครับ ” อาร์กระซิบข้างใบหูบาง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎขึ้นบนเรียวปากหยักอีกครั้ง ในที่สุดกันก็ตกหลุมพรางของเขาอีกรอบจนได้

กันเดินตามแรงผลักดันของอาร์มายังลิฟต์แก้ว แม้จะพยายามเดินอ้อยอิ่งมากเท่าไร อาร์ก็ลากเขาเข้ามาภายในลิฟต์แก้วได้สำเร็จ แต่ร่างโปร่งก็ต้องหงุดหงิดเมื่อมีลูกค้าอีกคนหนึ่งเข้ามาในลิฟต์พร้อมกันและคนๆนี้คือคนที่ทำให้เขาไม่พอใจตั้งแต่อยู่ในผับ ระหว่างที่อาร์เตรียมจะหาทางไล่ร่างสูงออกจากลิฟต์นั้น โทรศัพท์ของกันก็มีสายเรียกเข้า ร่างบางรีบกดรับสายเมื่อเห็นเป็นเบอร์น้องชาย

“ ว่าไง ปรก เสร็จงานหรือยัง แล้วจะมาหาฉันหรือเปล่า ” กันภาวนาให้ปรกมาหา

[ ฉันไปหานายไม่ได้หรอก กัน.........ช่วยด้วย ฉันพลาด ]

“ ห๊ะ! พลาด? นายโดนจับเหรอ ”

[ อื้อ ไอ้ดาราบ้านั่นมันย้อนกลับมาที่คอนโดอีกรอบ ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว ]

“ แล้วเขาทำอะไรนายหรือเปล่า ”

[ มันให้ฉันทำความสะอาดห้องแล้วก็ออกไปเช็ดขี้นกตรงระเบียง ขี้นกเลยนะเว้ย!! คุณหนูอย่างฉันต้องมาเก็บขี้!! แล้วพอจะไม่ทำ มันก็ขู่ว่าจะปรักปรำว่ารินเป็นพวกย่องเบามาขโมยของมัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงก็เลยขอเข้าห้องน้ำและแอบโทรหานายเนี่ย ช่วยฉันด้วยกัน ]

“ ไหนบอกว่าไม่ต้องการให้ใครช่วยไง ”

[ ฉันขอถอนคำพูด เอ๊ะ...ปล่อยนะ นายเข้ามาได้ไง เอาโทรศัพท์ของฉันมานะ!! ]

“ ปรก! ปรก! ”

โทรศัพท์ถูกตัดสายไปเสียแล้ว เสียงสุดท้ายที่ได้ยินทำให้กันห่วงปรกเป็นอย่างมาก เขาเอ่ยปากจะขออาร์กลับก่อน แต่จู่ๆความรู้สึกบางอย่างก็เกิดขึ้นภายในร่างกาย ความร้อนรุ่มและเสียววาบทันทีที่ร่างกายของตนถูกอาร์โอบกอดเอาไว้ ลมหายใจร้อนรินรดซอกคอหอม ทำให้กันยิ่งรู้สึกปั่นป่วนมากขึ้น

เด็กหนุ่มช้อนสายตามองอีกฝ่ายก็พบว่าอาร์กำลังเหยียดยิ้มอย่างไม่น่าไว้ใจ พลันภาพเหตุการณ์ในผับก็ผุดขึ้น กันรู้ทันทีว่าร่างสูงแอบผสมบางสิ่งบางอย่างลงในเตกีล่าและให้เขาดื่ม ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกเจ็บใจตัวเองที่หลงเชื่อคนแบบนี้ เขาพยายามดันตัวเองออกพร้อมเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงสั่นพร่า

“ พี่...อะ...อาร์....อื้อ.....  ”

“ ทนหน่อยนะเด็กดี เดี๋ยวก็ถึงสวรรค์ของเราแล้ว ”

“ เลว.... ”

“ หึ...ก็สมน้ำสมเนื้อกับคนที่ชอบอ่อยไม่เลือกนั่นแหละ ” ชายหนุ่มกระซิบข้างใบหูบาง ถ้อยคำของเขาทำให้กันโกรธแค้นสุดขีด แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้

ลิฟต์แก้วเปิดออก ร่างสูงที่อยู่ในลิฟต์ด้วยกันเดินออกมาเป็นคนแรก กันพยายามจะเดินตามออกไปเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่เป็นผล เขาถูกอาร์ดึงกลับเข้ามาในลิฟต์ นิ้วเรียวกดปิดประตูลิฟต์และกดชั้นบนสุดทันที ชั้นเมื่อกี้เขาแค่หลอกให้ชายแปลกหน้าออกจากลิฟต์ไปเท่านั้น เขากลัวว่าชายแปลกหน้าจะรบกวนเวลาแห่งความสุขของเขา

เมื่อถึงชั้นที่ต้องการ ร่างสูงก็กระชากร่างบางออกจากลิฟต์แก้ว กันพยายามดิ้นรนสุดแรง แต่ไม่อาจทำได้ ฤทธิ์ยาเริ่มออกอาการมากขึ้น จนกันแทบจะต้านทานความต้องการของร่างกายไว้ไม่ไหว ประตูห้องสูทถูกเปิดออกอย่างแรง ร่างบางถูกโยนลงบนเตียงนุ่ม ร่างสูงรีบตามมาทาบทับไว้ทันทีที่กันพยายามหลบหนีไปอีกฟากของเตียง

“ ปะ...ปล่อยนะ...อ๊ะ...อ๊า... ”

กันครางเมื่อถูกอาร์ก้มลงซุกไซ้ซอกคอนวลเนียน เด็กหนุ่มพยายามขัดขืน เขาชะโงกหน้าขึ้นมาพลางกัดไหล่อาร์จมเขี้ยว ร่างโปร่งร้องด้วยความเจ็บปวด เขาสะบัดกันออก ก่อนจะฟาดฝ่ามือลงบนดวงหน้าหวานจนกันรับรู้ถึงรสฝาดของเลือด

“ ชอบรุนแรงนักใช่ไหม ได้....ฉันจะจัดให้ ”

“ ยะ...หยุดนะ...อย่า....ฮึก....อื้อ... ” เด็กน้อยพยายามถดกายถอยหนีอีกครั้ง  

“ อย่าพยายามเลยน่า ใครหน้าไหนมันก็ช่วยนายไม่ได้ทั้งนั้นแหละ แม้แต่ไอ้หน้าโง่ที่นายไปคั่วมาระหว่างที่ฉันออกไปคุยโทรศัพท์ อย่าคิดว่าทำอะไรแล้วฉันไม่เห็นนะกัน ”

“ ฮึก...ชะ...ช่วยด้วย.......ช่วยด้วย!!!!! ” กันใช้แรงเฮือกสุดท้ายร้องขอความช่วยเหลือสุดเสียง 

“ หุบปาก!!! ”

อาร์ต่อยเข้าที่หน้าท้องบางสามหมัดจนกันจุกตัวงอ ร่างสูงเล้าโลมร่างข้างใต้อีกครั้ง คราวนี้ยาปลุกเริ่มออกฤทธิ์เต็มที่ กันลดการขัดขืน แปรเปลี่ยนเป็นตอบสนองทุกการสัมผัสของอาร์อย่างเร่าร้อน หากแต่น้ำตาก็ยังคงไหลรินเป็นสายด้วยเพราะส่วนลึกของจิตใจพยายามต่อต้านตลอดเวลา

ถึงแม้หลายอาทิตย์มานี่เขาจะเปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้า แม้จะขี้เบื่อ เอาแต่ใจ ชอบอวดเก่งมากเพียงใด กันก็ไม่เคยคิดที่จะพลีกายให้ใครไม่เลือกหน้า ริมฝีปากนี้จูบใครมานักต่อนัก แต่สำหรับร่างกาย เขายินยอมมอบให้แก่คนๆนั้นเพียงคนเดียวเท่านั้น

หากไม่ใช่คนที่รัก กันก็ไม่คิดจะนอนกับใครทั้งสิ้น โดยเฉพาะกับคนเลวทรามที่ใช้กำลังและเล่ห์กลข่มเหงกันเช่นนี้ ในเวลานี้จิตใต้สำนึกของกันกำลังกลัวจับใจ แต่ร่างกายกลับตอบสนองคนสารเลวอย่างถึงอารมณ์

+_+_+_+_+ O = N = L = Y = Y = O = U +_+_+_+_+

แสงแดดยามเช้าเล็ดลอดผ่านรอยต่อระหว่างผ้าม่านเข้ามากระทบกับร่างที่นอนหลับตาพริ้มบนเตียงกว้าง เปลือกตาบางปรือขึ้นอย่างเชื่องช้า แสงสว่างภายนอกทำให้เด็กหนุ่มต้องหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆปรับสายตาให้ชินกับแสง กันมองไปรอบห้องกว้างที่ไม่คุ้นเคย ก่อนจะสะดุดเข้ากับรอยยิ้มอ่อนโยนของร่างสูงที่อยู่ในห้วงแห่งความนึกถึงของเขาเมื่อคืนนี้

“ พี่โน่.... ”

“ ตื่นสักทีนะ พี่เป็นห่วงแทบแย่แน่ะ กลัวเมื่อคืนมันจะหนักเกินไปจนกันรับไม่ไหวแล้วไม่สบายตอนเช้าเสียอีก โชคดีที่วันนี้ไม่มีไข้ ”

กันพยายามประมวลเหตุการณ์เมื่อคืนนี้อย่างละเอียดอีกครั้ง เขาจำได้ว่าถูกอาร์มอมยาและพาเข้าไปในห้องๆหนึ่ง แล้วทำไมพอลืมตาขึ้นมากลับเป็นโตโน่ไปได้! แต่พอนึกถึงอาร์ กันก็ลุกพรวดพลางสำรวจร่างกายตนเองทันที บัดนี้เรือนร่างของเขาเต็มไปด้วยรอยแดงช้ำ เด็กหนุ่มหน้าซีดพร้อมกับค่อยๆหันกลับมาสบตาร่างสูง ก่อนจะถดถอยออกห่างจากคนข้างกาย

“ กันเป็นอะไร ”

“ อย่าเข้าใกล้กันนะ กันสกปรก ”

“ สกปรกเหรอ? ”

“ กันนอนกับคนอื่น กันมีอะไรกับคนอื่น กันไม่เหมาะกับพี่อีกแล้ว ”

กันน้ำตาซึม โตโน่ขยับเข้าใกล้และดึงร่างบางไปกอด แต่เด็กหนุ่มก็พยายามดิ้นหนี ร่างสูงจึงกอดแน่นขึ้น เมื่อเห็นว่าหนีไม่ได้ผล กันจึงยอมอยู่นิ่งให้กอด  

“ กัน.....นายไม่ได้สกปรกเลยนะ แล้วก็ไม่ได้มีอะไรกับคนอื่นเสียหน่อย คนที่เป็นรักแรกของกันก็คือพี่ คนที่ได้จูบแรกของกันมาก็คือพี่ คนที่เป็นคนรักคนแรกและคนเดียวของกันก็คือพี่ คนที่กันมีอะไรด้วยในห้องเก็บของเมื่อวานก็คือพี่ คนที่จูบกันในผับก็คือพี่ คนที่สัมผัสกันตลอดเวลาเมื่อคืนก็ยังคงเป็นพี่ เป็นพี่โตโน่คนนี้ของกันคนเดียว แล้วกันจะสกปรก ไม่เหมาะกับพี่ได้ยังไง  ” 

“ พี่หมายความว่ายังไง เมื่อคืนนี้กัน...... ” กันเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่กอดตนอยู่ด้วยความสงสัย

“ เมื่อคืนนี้ พอหมอนั่นพากันออกจากผับ พี่ก็ตามมาอย่างที่เห็นในลิฟต์นั่นแหละ พี่ห่วงกันมากตอนที่เห็นอาการแปลกๆนั่น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แล้วไอ้เลวนั่นมันก็หลอกให้พี่ออกจากลิฟต์ก่อน พี่ตกใจมากที่เห็นประตูปิดโดยที่กันกับมันไม่ออกมาด้วย พอพี่รู้ว่าลิฟต์จอดที่ชั้นบนสุด พี่ก็รีบใช้บันไดหนีไฟวิ่งตามขึ้นมา โชคดีที่พี่ได้ยินเสียงกันร้องและไอ้บ้ามันไม่ได้ปิดประตูห้อง พี่เลยบุกเข้าไปจัดการมันจนน่วมแล้วก็ขู่มันนิดหน่อย ก่อนจะพากันออกมาอยู่ที่ห้องนี้แทน ฤทธิ์ยามันแรงมาก เมื่อคืนกว่ากันจะหยุด เกือบตีสามแน่ะ ” สิ้นคำพูดร่างสูง เด็กหนุ่มก็หน้าแดงด้วยความอาย เมื่อพบว่าบัดนี้โตโน่ก็อยู่ในชุดเกือบเปลือยเปล่าเช่นกัน

“ ไอ้บ้าพี่โน่ แล้วทำไมไม่ช่วยตั้งแต่อยู่ในลิฟต์ ” กันโวยวายเพื่อเปลี่ยนเรื่องและกลบเกลื่อนความเขินอายของตนเอง

“ อ้าว.......กันสั่งไม่ให้พี่เข้ามายุ่งกับกันนี่นา พี่ก็เลยคิดว่าช่วยตัวเองได้ เก่งไม่ใช่เหรอ ”

“ พี่โน่.....หึ้ย!!! ” กันอ้าปากพะงาบๆ แต่พูดไม่ออก เพราะโตโน่พูดถูก

เขามักปฏิเสธความช่วยเหลือจากใครเพราะคิดว่าตนเองเอาตัวรอดได้เสมอ ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใคร เขาสามารถทำทุกอย่างได้ด้วยตนเอง แม้ใครจะบอกว่าเขานั้นดื้อรั้น เอาแต่ใจ อวดเก่ง กันก็ไม่แคร์ ตั้งแต่ตกลงคบกับโตโน่เมื่อปีที่แล้ว ผู้ชายในฝันที่กันวาดภาพเอาไว้สวยหรูก็ทำให้ชีวิตลูกคุณหนูของกันแปรเปลี่ยนไปอย่างมาก ร่างบางมักง่องแง่งใส่โตโน่อย่างไม่มีเหตุผลเสมอ จนกระทั่งเมื่อสามอาทิตย์ก่อน กันก็เอ่ยปากขอให้ห่างกัน ห้ามโตโน่เข้ามายุ่งกับชีวิตของเขาอีกด้วยเหตุผลง่ายๆก็คือ...เบื่อ...

โตโน่ยอมถอยห่างเพื่อให้กันเรียนรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของตนเองและเรียนรู้โลกกว้างที่กันไม่เคยเผชิญด้วยตนเอง ส่วนเขาก็ทำเพียงแค่มองดูอยู่ห่างๆเท่านั้น แต่หลายวันที่ผ่านมา เขาก็อดใจไม่ให้ตนเองเกี่ยวข้องกับกันไม่ได้

ร่างสูงโกรธและเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นกันอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่น เห็นกันจูบกับใคร เขาแทบอยากจะกระโจนไปแยกออก แต่เพราะกันเอ่ยปากไม่ให้เข้ามายุ่งเกี่ยว โตโน่จึงทำได้แค่กดเก็บอารมณ์เอาไว้ หากกันไม่ต้องการความช่วยเหลือ เขาก็จะไม่ยื่นมือเข้าช่วย  

“ กัน เมื่อคืนกลัวมากไหม ” โตโน่ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและห่วงใยอย่างแท้จริง

“ กลัวสิ....ฮึก...กลัวมากเลย...ฮือ.... ” น้ำเสียงที่อบอุ่นซึ่งไม่ได้ยินมานานทำให้กันปล่อยโฮออกมาอย่างง่ายดาย หากไม่ได้โตโน่เข้ามาช่วย เขาคงบ้าตายแน่ๆ

“ กลัวก็อย่าอวดเก่งแบบนี้อีก รู้ว่าอันตรายแต่ก็ยังดึงดันจะทำ มันทำให้พี่เป็นห่วงมากรู้หรือเปล่า ถ้าพี่มาช่วยไม่ทัน กันจะเป็นยังไง แล้วพี่ก็คงขาดใจตายถ้ากันเป็นอะไรไป แค่อยากเอาชนะ มันจำเป็นด้วยเหรอที่กันต้องเอาตัวเองเข้าแลก ”

“ ..... ”

“ พี่ขอโทษ ถ้าการดูแลกันของพี่มันมากเกินไป การปกป้องกัน การขัดใจกัน มันทำให้กันอึดอัดจนรำคาญและเบื่อหน่าย แต่ทั้งหมดที่พี่ทำให้ มันมาจากความรัก ”

“ ..... ”

“ พี่พูดคำหวานไม่เป็น เอาใจไม่เก่งเพราะพี่ไม่เคยเอาใจใคร ชอบขัดใจเป็นที่หนึ่งแต่นั่นก็เพราะพี่ไม่อยากให้กันต้องเผชิญอันตรายจากการกระทำของตัวเอง พี่ชอบดุไม่เป็นรองใครแต่ก็เพราะพี่กลัวกันเดินผิดทาง พี่ชอบมองกันเป็นเด็กแต่ก็เพราะพี่อยากดูแลอยากถนอมกันไว้แบบนี้ พี่ไม่ใช่เจ้าชายในฝันอย่างที่กันเคยวาดภาพเอาไว้ แต่คนทื่อๆคนนี้รักกันมากกว่าใครนะ พี่โตโน่รักน้องกันมากที่สุด กันเป็นคนสำคัญ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับพี่นะ ” 

“ ฮึก.....พี่โน่........กันขอโทษ ขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมา กันขอโทษ ” กันกอดโตโน่แน่น

ตลอดเวลาที่ห่างกัน ใช่ว่าเขาไม่เหงา ไม่รู้สึกโหยหาความรักของโตโน่เลย แต่เพราะทิฐิและความถือดีของตัวเอง ทำให้กันเลือกที่จะละทิ้งความรู้สึกนั้นและใช้ความลุ่มหลงของคนอื่นมาดับความคิดถึงที่มีต่อโตโน่

กันพยายามค้นหาคนรักที่ดีกว่าโตโน่ คนที่เป็นเหมือนเจ้าชายในฝัน สุภาพบุรุษ เอาใจเก่ง พูดแต่ถ้อยคำหวานรื่นหูน่าฟัง ยอมตามใจเขาทุกเรื่อง ไม่บ่นไม่ว่าเขาสักคำ แต่ทุกคนที่คบกันกลับดูดีแค่ภาพลักษณ์ภายนอก ไม่เพียงแค่ภายในจิตใจเน่าเฟะ คนพวกนั้นยังหวังแค่ครอบครองร่างกายของเขาเท่านั้น ไม่มีความจริงใจ ไม่มีความรักให้กันเลย ....

....ไม่มีใครที่ดีไปกว่า ....โตโน่....

“ กลับมาเป็นเหมือนเดิมกันนะพี่โน่ ” กันปาดน้ำตาทิ้งและเอ่ยขอร้องโตโน่

“ แต่พี่ไม่ใช่เจ้าชายในฝันของกันนะ พี่ไม่ใช่คนที่ทำตามที่กันต้องการได้ตลอดเวลา พี่ไม่ใช่คนที่คอยพูดจาหวานเลี่ยนให้ฟังบ่อยๆ แล้วพี่ก็ไม่ใช่คนที่ปล่อยให้คนสำคัญของตนเองเดินทางผิดโดยไม่ห้ามปราม กันจะเบื่อไหม ถ้าพี่ไม่ปล่อยให้กันทำอะไรเอง ไม่ให้ขับรถเอง ไม่ให้ไปไหนมาไหนตามลำพัง เพราะพี่คงทนไม่ได้ที่จะไม่ทำในสิ่งที่พี่คิดว่าพี่ทำให้กันได้ ”

“ ไม่ต้องพูดแล้ว กันยอมพี่หมดแล้ว ต่อให้พี่ทำให้กันรู้สึกขัดใจมากแค่ไหน ถึงการดูแลของพี่จะไม่ได้ทำให้กันลดนิสัยเอาแต่ใจลงไปได้เลย แต่กันก็ไม่ต้องการแยกจากพี่อีกแล้ว คนที่กันรักต้องเป็นพี่เท่านั้น คนที่อยู่ข้างกันต้องเป็นพี่ คนที่ปกป้องกันก็ต้องเป็นพี่ คนที่เป็นคนสำคัญสำหรับกัน มีแค่พี่โน่เพียงคนเดียวเท่านั้น กันไม่ต้องการใครอีกแล้ว และ กันก็จะไม่อวดเก่งแบบโง่ๆอย่างนี้อีกด้วย ”

“ พี่รักกันนะ ” โตโน่กอดกระชับกันให้แนบแน่นมากขึ้น

“ กันก็รักพี่โน่ ”

กันกอดตอบโตโน่แน่นยิ่งกว่าครั้งไหน คิดถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นและอ่อนโยนของคนๆนี้ มีเพียงกอดของโตโน่เท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยตลอดเวลา แต่ในบางครั้งมันก็.......อันตราย.......

“ พี่โน่ ”

“ หือ? ว่าไง คนดี ”

“ พี่รู้ไหมว่าพี่เหมือนคนพวกนั้นตรงไหน ”

“ ตรงไหนเหรอ ” โตโน่ถามด้วยความสงสัย เขาไม่อยากเหมือนคนเลวๆพวกนั้นหรอกนะ ทำให้แฟนเขาแปดเปื้อนปากกับมือสกปรกหมด

“ หื่นไง!!! ”

“ โอ๊ย!!!! ” โตโน่รีบชักมือที่กำลังลูบไล้บั้นท้ายของกันกลับมาทันที ร่างสูงสะบัดมือข้างที่ถูกหยิกเต็มแรงด้วยความเจ็บ

“ สมน้ำหน้า ” กันไม่สนใจสายตาที่มองมาอย่างตัดพ้อ

“ เจ็บนะ เป่ามนต์วิเศษให้กันสักนิดก็ไม่มี ใจร้าย~ ” โตโน่ทำปากจู๋พร้อมมองค้อนกันเป็นระยะ

“ อย่าคิดว่าทำแบบนั้นแล้วจะน่ารักนะ ไปอาบน้ำดีกว่า ป่านนี้ที่บ้านเป็นห่วงแย่แล้ว โอ๊ะ...โอ๊ย.... ” กันทรุดลงกับพื้นทันทีที่ลุกขึ้นยืน ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่างกาย

“ หึ สงสัยจะไปอาบน้ำไม่ไหวแล้วล่ะกัน งั้นพี่อาบให้แล้วกันนะ ”

“ เฮ้ย!! หยุดนะ ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยย ”

กันโวยวาย แต่โตโน่ไม่สนใจ ร่างสูงตั้งหน้าตั้งตาอุ้มร่างบางเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี ไหนๆก็มากล่าวหาว่าเขาหื่น งั้นจะหื่นให้สมความต้องการเลยแล้วกัน เจ้าเสือน้อย~

=+=+=+=+=+= To Be Continue =+=+=+=+=+=