คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 7 PEAKS [NoGun] 6/6
=* 6 *=
และกันก็ทำได้จริงตามที่พูด
ตั้งแต่วันนั้นโตโน่ก็ไม่ค่อยได้ยินกันจับคู่เขากับใครอีกเลย
ได้ยินเพียงข่าวลือจากแฟนคาเฟ่ต่างๆซึ่งระบุที่มาชัดเจนไม่ได้เท่านั้น
บางทีเผลอได้ยินทีมงานพูดคุยกันบ้าง โตโน่ก็พยายามไม่ใส่ใจ แต่บางครั้งเขาก็อดที่จะหยิบมันมาเป็นข้ออ้างลงโทษกันไม่ได้
ทั้งที่ไม่รู้หรอกว่าต้นตอมาจากไหน บางทีอาจจะเป็นกันจริงๆหรือไม่ใช่กันก็ได้
แต่เขาไม่สนหรอก เขาสนแค่ว่าทำยังไงให้กันรักเขาเท่านั้น
“ ถ้าพี่เอาแต่วิ่งไล่ตาม
บอกได้เลยว่าไม่มีทางที่กันจะบอกรักพี่ ” ฮั่นพูดขึ้น
ตอนนี้เขากับโตโน่กำลังนั่งปรับทุกข์กันอยู่ในห้องนอน เจ้าของห้องนั่งหน้าโน้ตบุ๊ค
ส่วนเขานั่งอยู่บนเตียง
“ อ้าว ไม่ตื้อแล้วเขาจะรักไหม ”
“ หลายวันมานี่ผมว่าก็เริ่มรักนิดๆแล้วนะ
สังเกตได้ว่าเจ้าตัวแสบเริ่มแปลกไป
ไม่ค่อยชงคู่จิ้นแถมยังออกอาการงอนเวลาพี่ร่วมงานกับคนอื่นด้วย
อาจจะรักแต่ยังไม่รู้ตัว หรือไม่ก็กำลังปิดบังไม่ให้พี่รู้ว่าคิดยังไง ”
“ รักแต่ไม่รู้ตัวเหรอ?
แล้วจะทำยังไงให้รู้ตัว? ”
“ กระตุ้นไง ”
“ เฮ้ย...ไม่ดีมั้ง
ให้ทำแบบนั้นบ่อยๆ พี่กลัวกันจะไม่ไหวเข้าสักวันและจะกลัวพี่น่ะสิ ไม่ดีหรอก ”
“
ผมหมายถึงกระตุ้นความรู้สึกให้เกิดความหึงหวง งอแง อะไรสักอย่างเฟ้ย
นี่พี่คิดบ้าอะไรอยู่ ”
“ คิดแบบที่แกคิดนั่นแหละ -*- ”
“ พี่แม่ง....บ้ากาม ”
“ แล้วคนที่รู้ว่าคนอื่นคิดเรื่องลามกเนี่ยไม่ใช่คนบ้ากามเหมือนกันหรือไง
”
“ ไม่ใช่
ผมจะไม่คิดเลยถ้าไม่มองตาหื่นๆของพี่! ”
“ เออๆ ปล่อยมันไป
กลับเข้าเรื่องก่อน แล้วนายจะให้พี่ทำยังไง ”
“ ลองห่างกันบ้างสิ
ไปตีสนิทกับริทเหมือนเดิมก็ได้ แล้วคอยสังเกตปฏิกิริยากัน มันต้องมีสักครั้งแหละที่ทนไม่ได้
พอเกิดอาการพวกนั้น พี่ก็คาดคั้นเลย รับรองว่าต้องหลุดปากออกมา ”
“ งั้นเหรอ ” โตโน่คิดตามฮั่น
แต่ก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี
เขาจึงตัดสินใจหาวิธีง้างปากกันจากฟิคทั้งหลายแหล่ที่เคยอ่านแทน
ในระหว่างที่เขากำลังนั่งเรียบเรียงความคิดอยู่นั้น
เสียงประตูกระแทกกับผนังห้องก็ดังขึ้นจนคนด้านในตกใจ
ไม่นานร่างเพรียวบางของใครบางคนก็กระโดดโลดเต้นเข้ามาในห้องก่อนจะโถมร่างใส่โตโน่อย่างว่องไว
ร่างสูงสะดุ้งรีบกดปิดหน้าต่างเว็บที่กำลังอ่านทันที
ก่อนจะหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับผู้มาใหม่ สภาพของน้องชายทำให้โตโน่ต้องขมวดคิ้วยุ่งเหยิง
“ ทำอะไรเนี่ยแกง! เดี๋ยวพี่หงายหลังหัวฟาดโน้ตบุ๊คตาย(?)จะทำยังไงกัน
ทำไมกระโดดมากอดอย่างนี้นะ ไม่ไหวเลย แล้วนี่ไปกินอะไรมา ทำไมมีกลิ่นเหล้า ”
โตโน่ตั้งท่าจะดุน้อง
“ เพราะว่าผมรักพี่ไง รัก รัก รัก ร้าก~~
พี่ฮั่นแน่~~ ” พูดจบก็หัวเราะคิกคัก
คำตอบไปคนละทางกับคำถามอย่างสิ้นเชิง โตโน่กุมขมับมึนหัวไปหมด ดีที่ไม่มีงาน
หากมีงานแล้วไปในสภาพนี้ รับรองโดนด่ากระจาย
“ โอเค พี่รู้แล้วว่ารัก เฮ้อ... ” ฮั่นถอนหายใจพร้อมกับเดินไปดึงแกงส้มออกห่างจากโตโน่
สภาพของน้องทำให้เขาเริ่มปลง ดูท่าทางแกงส้มคงจะถูกกั้งกับตั้ม...เจ้าน้องเล็กตัวแสบของวงแกล้งมอมเหล้ามาอีกแล้วแน่นอน
กลิ่นแอลกอฮอล์หึ่งเลย
...จะมีสักกี่วันที่ว่างงานแล้วมีชีวิตปกติสุขเหมือนชาวบ้านเขาบ้างเนี่ย...
“ เมื่อกี้พี่อ่านอะไรเหรอ
ทำไมต้องรีบปิดด้วยล่ะ ” คนเมาพยายามจะยุ่งกับโน้ตบุ๊คของพี่ชายแต่โตโน่ก็พยายามยื้อยุดเอาไว้
แกงส้มไม่ยอมแพ้ โถมตัวใส่พี่ใหญ่ยื้อแย่งไม่ยอมหยุด
“ ทำอะไรกันอยู่พี่โน่ ” เสียงของกัน ทำให้ทุกคนหันไปมองหน้าห้อง ร่างบางของน้องคนกลางกำลังยืนกอดอกพิงวงกบประตูอยู่
โตโน่ทำตาโตก่อนจะรีบพับโน้ตบุ๊คลงอย่างรวดเร็ว
“ แกงจะยุ่งกับโน้ตบุ๊คพี่ ฮั่น..นายมาเอาออกไปทีสิ
พี่จะสู้ไม่ไหวอยู่แล้ว คนเมานี่แรงเยอะชะมัด -*- ”
ฮั่นพยักหน้าก่อนจะพยายามดึงแกงส้มออกจากห้องโตโน่ไป
“ อย่าเข้าใจผิดนะกัน มันไม่มีอะไร ”
โตโน่รีบลุกมาหากันและรวบเอวบางมากอดหลวมๆ
“ พี่ทำตัวน่าสงสัยนี่ พอกันเข้ามาก็รีบปิดเว็บ
ทำตัวส่อพิรุธคล้ายคนกำลังคิดมิดีมิร้ายกับน้องตัวเองงั้นแหละ พี่คิดจะหารูปโป้ของผมจากในเน็ตใช่ไหมล่ะ~
”
“ เฮ้ย!!! ไม่ใช่!!!
” โตโน่รีบปฏิเสธเมื่อกันปรายตามองมา
“ แล้วพี่กำลังทำอะไรล่ะ ”
กันถามเสียงเรียบ
ดวงหน้าหวานนิ่งเฉย หากแต่แววตาเต็มไปด้วยความสงสัยระคนความไม่สบายใจ โตโน่เม้มริมฝีปากแน่น
กลัวกันเข้าใจผิดเพราะเดี๋ยวนี้ดูกันจ้องจับผิดแปลกๆ
สายตาที่มองเขาเวลาเข้าใกล้คนอื่นมันแปลกไป
กับริทยังมองไม่ค่อยออกแต่กับพี่น้องคนอื่นในวงค่อนข้างชัดเจน ยิ่งถึงเนื้อถึงตัว
เจ้าตัวแสบจะงอแงใส่เขาไม่ยอมหยุดซึ่งเขามักเหมาเองว่าเป็นการ ‘หวง’ แต่คาดคั้นทีไรไม่เคยจะยอมรับ -*-
“ เช็คเรตติ้งตัวเองไง ไม่มีอะไรหรอก ”
โตโน่ยิ้มแฉ่งไม่พูดความจริง
ขืนบอกว่าเขากำลังอ่านฟิคโน่กันอยู่ล่ะก็... กันก็รู้หมดสิว่าเขาคิดอะไรอยู่
โอเค...เรื่องอ่านฟิคมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ผลประโยชน์จากการอ่านน่ะ
บางครั้งมันมีมากจนต้องปิดไว้เป็นความลับ ดังนั้นยังไงก็ให้กันรู้ไม่ได้
“ ไม่เชื่อ~ ” เสียงแกงส้มแทรกขึ้นมาอีก
ทำให้โตโน่กับกันตกใจเล็กน้อย เขาหันไปมองก็พบแกงส้มกำลังยืนเกาะประตูโงนเงนไปมา
“ กลับออกไปเล่นข้างนอกเลย แกงส้ม!!
” โตโน่ลากเจ้าน้องชายออกไปจากห้องพร้อมดันแผ่นหลังเสือน้อยของเขาให้ออกไปด้วย
...เขาจะได้อ่านฟิคต่อ พระเอกกำลังจะยิงประตูนางเอก(?)พอดีเลย...
“ แน่ใจนะพี่ว่าไม่มีอะไร ” กันถามอีกครั้ง
“ อือ ไม่มีอะไร ” โตโน่แกล้งทำหน้านิ่ง
น้ำเสียงเย็นชาและปิดประตูใส่หน้าน้องชายของเขา หากแต่หัวใจกำลังเต้นตุ้มๆต่อมๆ
กลัวก็กลัวว่ากันจะโกรธที่ทำแบบนั้นจนทิ้งเขาไปอีกคน
แต่ก็อยากเรียกร้องความสนใจสักนิดตามแผนของฮั่น
...เผื่อว่าอาการรักของกันจะชัดเจนมากกว่านี้...
.
.
.
วันต่อมา
“ พี่โน่ทำแบบนั้นเลยเหรอ ” ริทถามเพื่อนรักพร้อมกับทำตาโต ตอนนี้พวกเขาอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆแถบชานเมือง
ริทจึงทำเสียงดังได้โดยไม่มีใครสนใจ
“ อือ ปิดประตูใส่หน้ากันเลยอะ ริท...พี่โน่เขารำคาญกันแล้วเหรอ
ทำไมจู่ๆก็ทำตัวเย็นชาแบบนี้ล่ะ ” กันมีสีหน้าเศร้าหมองจนเจ้าเพื่อนตัวดีไม่กล้าคิดอะไรแผลงๆ
“ กันเผลอไปทำอะไรให้พี่โน่งอนหรือเปล่า
โดยที่ไม่รู้ตัวน่ะ ”
“ ไม่มีนี่ ปกติพี่โน่ไม่เคยโกรธกันด้วยซ้ำริทก็รู้
” กันตอบหลังจากคิดไปพักหนึ่ง
“ กันอาจจะไม่รู้ตัวไง ช่วงนี้เผลอไปเชียร์พี่โน่ให้ใครอีกหรือเปล่า”
“ ไม่นะ ไม่ได้เชียร์ให้ใครมาพักใหญ่แล้ว
มีแต่ชงตามสคริปต์เท่านั้นเอง ”
“ แล้วทำไมกันถึงคิดว่าพี่โน่รำคาญล่ะ ”
ริทถามอย่างจนใจจะพูดคำอื่นให้เพื่อนเลิกกังวล
“ ก็เขาไม่ค่อยสนใจกันเลยนี่
เขาอยู่กับคนอื่นมากกว่ากันเสียอีก ทั้งที่ตอนนี้มีแค่เราแล้วแท้ๆ เมื่อหลายวันก่อนก็ขลุกอยู่กับพี่ฮั่น
ไหนจะถึงเนื้อถึงตัวกับแกงส้มอีก แต่กับกันไม่มีอะไรเลยแถมไล่ออกจากห้องอีก
ไม่ให้คิดว่ารำคาญแล้วจะให้คิดยังไง ”
“ พี่โน่ต้องทำงานนี่นา กลับมาเหนื่อยๆก็ต้องการพักผ่อน
กันอย่าคิดมากสิ ”
“ กันก็ทำงานเหมือนกันนะ! ขนาดวันหยุดเขายังเอาแต่นอนหรือไม่ก็ไปดื่มกับเพื่อน
แทนที่จะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ไหนบอกว่ารักกันไง พอกันเริ่มรักก็มาเป็นแบบนี้ คนบ้า
ไม่รักแล้ว ฮือ... ” กันลืมตัวงอแงระบายสิ่งที่อยู่ในใจให้ริทฟัง
เพื่อนรักยิ้มแฉ่งกับคำพูดนั้น
“ กันเลิกเชียร์โน่ริทแล้วเหรอ ”
ริทถามด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท
“ ยัง ชอบมาตั้งหลายปี ใครจะไปเลิกเชียร์ง่ายๆ
”
“ อ้าว แล้วไหนบอกว่าเริ่มรักพี่โน่
คนรักกันที่ไหนชงคนที่รักให้คนอื่น ”
“ กันบอกตอนไหนว่ารักพี่โน่ ไม่มี! ” กันตอบเสียงสะบัด
“ เมื่อกี้ไง! ” ริทเสียงดังขึ้นอีกหน่อย
กันผงะ ก่อนจะแกล้งตีเนียน
“ ริทหูฝาดแล้ว! พอๆ
ไม่ต้องมาจับผิดนะ กันงอนแล้ว งอนโน่ริทแล้ว นิสัยไม่ดี โป้ง! ”
“ ปัญญาอ่อน กัน...ริทบอกตรงๆนะ
ถ้ารักเขาก็บอกรักเขาให้มันจบๆไปซะ ปากแข็งมากๆระวังพี่โน่ไปมีคนอื่นนะ
ในเมื่อรักได้ก็เลิกรักได้เหมือนกัน ”
“ ก็บอกว่า.... ”
“ พอๆ ไม่ต้องเถียงแล้ว เลิกคุยเรื่องนี้
สวาปามของกินให้หมด เราต้องไปทำงานแล้ว ” ริทบอกกันเพื่อตัดบท พอกันก้มหน้าทานขนม
ริทก็เงยหน้ามองเพื่อนรักก่อนจะอมยิ้มออกมาเนื่องจากคิดอะไรดีๆได้อีกแล้ว
*-*-*-* S – E – V – E – N – P – E – A – K – S *-*-*-*
หลังจากวันนั้น ผ่านไปหลายวันโตโน่ก็ยังทำตัวเช่นเดิม
เสร็จงานก็เข้าห้อง อาบน้ำ นอน หรือถ้าวันไหนไม่มีงานก็จะจมอยู่กับโน้ตบุ๊คและน้องร่วมวงคนอื่น
แทบไม่เข้าใกล้กันเลย แน่นอนว่ายิ่งนานวันไป
กันยิ่งรู้สึกแย่จนบางครั้งอยากร้องไห้ออกมาดังๆด้วยซ้ำ
“ หรือพี่โน่จะเบื่อกันแล้วจริงๆ ”
ริทสันนิษฐาน ตอนนี้เขากับกันนั่งอยู่บนเตียงภายในห้องนอนตนเอง
“ จริงเหรอ ” กันมีสีหน้าหมองลงทันที
“ ไม่รู้สิ ริทแค่เดา กันลองคิดดูนะ
เมื่อก่อนเขาดูแลกันอย่างดี แต่เดี๋ยวนี้แทบไม่เข้าใกล้เลย
มันก็แปลได้อย่างเดียวว่าไม่สนใจกันแล้ว เขารักคนอื่นแล้วเลยไม่สนใจกันอีกต่อไปไงล่ะ
บางทีคนใหม่ที่พี่โน่เผลอรักอาจจะเป็นแกงส้มก็ได้นะ เห็นหมู่นี้ชอบอยู่ด้วยกัน
ซ้ำพี่โน่ยังเรียกแกงว่ากระต่ายน้อยอีกด้วย มันเป็นศัพท์ที่ไว้ใช้เรียกคนรักชัดๆ
ขนาดพี่ฮั่นที่แกงติดนักติดหนายังถูกเมินเลย ” ริทฟันธงฉับ
เขาสันนิษฐานไปด้วยความสนุก ไม่ได้สังเกตว่ากันไม่สนุกด้วย ซ้ำยังคิดตามเป็นฉากๆ
“ งะ...งั้นเหรอ ”
“ ริทแค่เดาสุ่มๆไป กันอย่าเครียดนะ ”
“ อืม ” กันรับคำด้วยใบหน้าหม่นหมองก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยไม่รู้จะทำยังไงต่อดี
กันนั่งคุยกับริทต่ออีกครู่หนึ่งก่อนจะพากันเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
ริทวิ่งไปแย่งกั้งกับตั้มเล่นเกมโดยมีฮั่นเป็นกองเชียร์อยู่ใกล้ๆ กันมองไปรอบๆห้องและพบว่าโตโน่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟา
ร่างบางจึงเดินไปนั่งลงข้างๆ
ริมฝีปากบางเม้มแน่นลังเลอยู่นานว่าควรจะเอ่ยทักพี่ใหญ่ดีไหม
แต่ในระหว่างที่กำลังจะสองจิตสองใจ
ร่างเพรียวบางของแกงส้มก็วิ่งมากระโดดกอดคอโตโน่เสียก่อน ทำให้กันชะงักไป
“ พี่โตโน่~ ” เสียงหวานข้างหูทำให้โตโน่ขนลุกซู่
เขาไม่ชินกับท่าทางปั้นแต่งของน้องชายคนนี้สักนิด
ร่างสูงลอบมองกันก่อนจะรีบกลับมาสนใจแกงส้มเช่นเดิม
“ กระโดดใส่พี่แบบนี้อีกแล้ว
นายอยากให้พี่หัวฟาดตายจริงๆหรือไง ”
“ ขอโทษครับ ก็ผมอยากกอดพี่นี่นา ” แกงส้มยิ้มหวานก่อนจะกอดโตโน่อีกครั้ง
ภาพนั้นทำให้สายตาอีกสี่คู่ที่เหลือมองไปยังกันทันที
“ พี่รู้แล้วน่า ปล่อยได้แล้ว ไปเล่นเกมไป
ถ้านายชนะ พี่จะเลี้ยงไก่ทอด ”
“ สัญญาแล้วนะ ” ดวงตาเรียวแวววาวเป็นประกายด้วยความชอบใจ
“ อื้อ ” โตโน่ยิ้มให้แกงส้มด้วยความเอ็นดู
ก่อนจะเดินผ่านกันเข้าไปยังห้องของตัวเองเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ กัน.... ” ริทรีบลุกมาดูอาการเพื่อนรักที่หม่นหมองลงไปมาก
“ กันไม่เป็นไรหรอก ” กันยิ้มอ่อนๆ
แล้วจึงเดินกลับขึ้นชั้นสองไป
...คล้อยหลังกัน รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้ชาย
4
คนที่กำลังทำกิจกรรมของใครของมันต่อ...
...ทำไมมีแค่ 4 คนเหรอ?
ก็อีกคนมันจำใจยอมไงเลยไม่เห็นด้วยกับแผนพวกเขา...
“ ถ้าไม่เห็นว่าพี่กันรักพี่โน่แบบไม่รู้ตัวนะ
จ้างสิบล้านผมก็ไม่ยอมร่วมมือกับพวกพี่หรอก ”
“ เงียบไปเลยตั้ม! อยากจะตั้มกันก็ไปหาคนชื่อกันมาจิ้นด้วยไป ” ริทปาหมอนใส่น้องชายร่วมวง
“ เปลี่ยนจากชื่อกันมาเป็นกั้งก็ได้นะ
ว่างอยู่ ” กั้งยิ้มซื่อๆ
“ เสียใจ ไม่ชอบของญี่ปุ่น ชอบไทยๆ ”
“ แต่เผอิญไทยๆเขาชอบตี๋ๆจีนๆว่ะ เสียใจด้วยนะ
” ฮั่นตอกย้ำน้องพร้อมกับหัวเราะชอบใจ
“ ก็ถ้าพวกพี่ไม่คิดแผนพวกนี้
พี่กันก็ไม่มีทางเผลอรักพี่โน่จริงจังแบบนี้หรอก ”
“ ตั้ม ต่อให้ไม่มีแผน
คนมันจะรักกันมันก็รักกันอยู่ดีแหละ ถ้าไม่รัก ต่อให้มีร้อยแผนก็ไม่ได้ผล
เหมือนที่ตั้มพยายามเชียร์ตั้มกันลับๆนั่นแหละ ชงยังไงกันก็ไม่สนใจ
เพราะคนมันไม่มีใจไง ส่วนพี่โน่ ลึกๆน่าจะชอบอยู่แล้วแค่ไม่รู้ตัวเท่านั้น
พอถูกรุกมากๆก็หวั่นไหวเป็นธรรมดา ตั้มตัดใจเถอะ อย่าเป็นมารขัดขวางใครเลย ”
แกงส้มยิ้มหวานแต่วาจาช่างเชือดเฉือนใจตั้มจนขาดเป็นริ้วๆ
“ ไม่พูดด้วยแล้ว
ไปนอนซดน้ำใบบัวบกบนห้องดีกว่า ” ตั้มทำหน้างอก่อนจะเดินขึ้นบ้านไปทันที
“ อ่า....อีกไม่นานก็ทำใจได้เอง
เราอย่าสนใจเลย เล่นเกมๆๆ ” ริทชวนพี่น้องเล่นต่อ ทุกคนจึงจดจ่อกับเกมอีกครั้ง
.
.
.
กันนั่งลงบนเตียงพร้อมกับหยิบหมอนใบโตมากอดไว้
ดวงหน้าหวานซบลงบนหมอน ก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลรินด้วยความเสียใจ
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องระหว่างเราถึงได้กลายเป็นแบบนี้
ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด โตโน่ถึงได้ห่างเหินและไปสนใจคนอื่น
ทั้งที่ผ่านมาเขาก็พยายามแล้ว พยายามจะสนใจแต่โตโน่
พยายามเลิกชงเลิกจับคู่โตโน่กับใครแม้กระทั่งกับริทก็ลดลงไปมากแล้ว
ถึงจะมีหลุดมาบ้างแต่ก็เกิดจากความเคยชิน พยายามจะแก้แต่มันคงนานเกินไป
โตโน่ถึงได้หมดความสนใจในตัวเขาแล้ว
ร่างบางนั่งร้องไห้จนไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู
กว่าจะรู้ตัวก็ถูกดึงหมอนออกและถูกรั้งตัวเข้าสู่อ้อมกอดอุ่นเสียแล้ว
มือหนาปลอบประโลมลูบแผ่นหลังบางจนกันหยุดสะอื้น
ร่างสูงจึงดันร่างบางออกเบาๆและเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“ ร้องไห้ทำไมกัน เป็นอะไร ” เสียงทุ้มต่ำถามด้วยความห่วงใย
“ มะ...ไม่มีอะไร ”
“ ไม่จริงหรอก ถ้าไม่มีอะไรกันของพี่จะร้องไห้ทำไม
บอกพี่หน่อยได้ไหมครับเด็กน้อยของพี่ ” โตโน่ยิ้มละมุนก่อนจะจุมพิตหน้าผากบางเบาๆ
“ พี่โน่...เบื่อ..... ” กันเม้มปากเริ่มลังเลว่าควรถามหรือไม่
“ กันครับ ไม่เม้มปากแบบนี้สิ
เดี๋ยวปากแตกนะ แล้วมีอะไรก็พูดออกมา อย่างอแงแล้วเงียบ
เพราะแบบนั้นมันไม่ช่วยแก้ปัญหาอะไรเลย มีแต่ทำให้ปัญหามันลุกลาม ”
“ ถามได้เหรอ ”
“ ถามได้ทุกอย่างเลย
ทำไมวันนี้ตัวแสบของพี่ดูแปลกไปนะ ปกติไม่หงอยแบบนี้นี่นา ” โตโน่อมยิ้ม
“ พี่โน่..เบื่อ...กันไหม.... ”
“ ห๊ะ? เบื่อ? ตลกน่า พี่จะเบื่อกันทำไม
รักขนาดนี้ อะไรทำให้คิดแบบนั้น ”
โตโน่ดึงเด็กงอแงมากอดก่อนจะหอมแก้มนิ่มแรงๆหลายฟอดจนกันต้องมุดหน้าไปกับแผ่นอกหนาเพื่อหลีกสัมผัสนั้น
“ แต่ช่วงนี้พี่ไม่สนใจกันเลย
ทั้งที่กันพยายามทำตัวเป็นเด็กดีแต่พี่ก็ไม่แคร์ เคยบอกรักกันก็ไม่บอก เอาแต่ยุ่งกับคนอื่นแต่ไม่เข้าใกล้กันเลย
โดยเฉพาะกับแกง เดี๋ยวนี้พี่เอาใจแกงคนเดียว อยู่กับแกงบ่อยกว่าคนอื่น พี่เย็นชาจนกันไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด
แล้วจะไม่ให้กันคิดว่าพี่โน่เบื่อกันได้ยังไง ”
“ บ้าน่ากัน ไปฟังใครเขามาอีก
พี่ไม่เคยเบื่อกันเลย ที่พี่ไม่พูดคำว่ารักบ่อยๆเพราะพี่ไม่อยากให้มันกลายเป็นคำพูดพร่ำเพรื่อ
พี่อยากให้มันกลายเป็นคำที่มีค่าสำหรับกันทุกครั้งที่พี่พูดออกมา เพื่อที่กันจะได้มั่นใจว่าพี่รักกันมาก
แล้วอีกอย่างที่พี่ไม่อยากพูดไม่อยากแสดงท่าทางรักกันบ่อยๆ
เพราะพี่ไม่รู้ว่าสถานะของเราคืออะไร พี่กลัวว่าถ้าใกล้กันมากไป กันจะไม่พอใจ
กันจะเบื่อพี่ พี่กลัวกันรำคาญ พี่ต่างหากที่ควรคิดมากไม่ใช่กัน ”
“ กันไม่เคยเบื่อนะ ไม่เคยรำคาญด้วย ”
กันส่ายหน้าจนผมปลิวเพื่อยืนยันคำพูดตัวเอง
“ ขอบคุณนะ ” โตโน่จูบลงบนกลุ่มผมหอม
“ ไม่เบื่อกันจริงๆนะ ”
“ ไม่เคยเบื่อเลย พี่ไม่เคยรักใครนอกจากกัน ”
“ พี่โน่....กัน.... ”
“ หยุดร้องไห้เถอะนะ กันกำลังทำให้พี่รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับกันเลย
เพราะพี่ทำให้กันเสียใจ ”
“ กันขอโทษ ” กันโผเข้ากอดโตโน่แน่น
“ ไม่เป็นอะไรเลย กันไม่ได้ผิด
ไม่จำเป็นต้องขอ แต่...พี่ขอถามอะไรกันหน่อยได้ไหม ”
“ อะไรครับ ”
“ ระหว่างเราคืออะไรเหรอกัน รักพี่บ้างหรือยัง
พร้อมจะเป็นแฟนกับพี่ไหม ”
“ เอ่อ...กัน...กันไม่รู้ ” กันตอบตะกุกตะกัก
ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อจนโตโน่รู้สึกเอ็นดูไม่น้อย
“ ไม่รู้ได้ยังไง
อย่าบอกนะว่าดูอาการตัวเองไม่ออก ทั้งหวง ทั้งน้อยใจ กันยังไม่รู้อีกเหรอว่ากันคิดยังไงกับพี่
อ่านฟิคมาตั้งเยอะแยะ พี่ไม่เชื่อหรอกว่ากันไม่รู้ ”
“ ก็.... ”
ร่างบางรู้สึกหน้าร้อนผ่าวมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่กล้าสบตานัยน์ตาคมที่มองมา
แน่ล่ะ...เขารู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ให้พูดออกมามันก็อาย
แถมยังเลิกนิสัยชอบชงไม่หมดจึงไม่กล้าพูดคำนั้นออกมา
“ กันครับ พูดให้พี่ฟังไม่ได้เหรอ
ให้พี่ชื่นใจบ้างได้ไหม ” โตโน่พยายามหว่านล้อม
“ ..... ” แต่กันก็ยังคงนิ่งเงียบ
“ เอาล่ะๆ ไม่พูดก็ไม่พูด ไม่ต้องพูดก็ได้
แต่กันต้องเลือก ”
“ เลือกอะไร ” กันถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ เลือกคำตอบไง ถ้ากันไม่รัก ไม่อยากคบกับพี่
กันก็หลบ แต่ถ้ากันรักพี่ ยอมเป็นแฟนกับพี่ กันก็....ให้พี่จูบกันนะ...นะครับ... ”
“ เอ่อ.... ”
ตัวเลือกของโตโน่ทำเอากันวางตัวไม่ถูก ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อมากขึ้น
มือไม้เกะกะไปหมด ไม่รู้จะปฏิเสธหรือปฏิบัติตามข้อตกลงดี
“ พี่ไม่รู้ว่ากันคิดแบบเดียวกับที่พี่คิดหรือเปล่า
แต่พี่อยากให้รู้ว่าพี่รักกันมาก รักกันคนเดียวจริงๆ ”
“ พี่โน่... ”
สายตาคมที่มองมาทำให้กันใจสั่น
ดวงตาหวานกะพริบปริบๆเมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าใกล้และเมื่อระยะห่างน้อยลง
ร่างบางก็เผลอถอยใบหน้าหลบคนที่ขยับเข้ามาใกล้จนสุดท้ายก็เสียหลักล้มนอนลงบนเตียง
แต่มีหรือที่โตโน่จะยอมปล่อย
เขาอาศัยความไวขึ้นคร่อมคนตัวบางด้วยไม่อยากให้จังหวะขาดตอน
ยิ่งเห็นโตโน่เข้าใกล้
กันก็ยิ่งสั่นไหว ร่างบางสะดุ้งน้อยๆเมื่อปลายจมูกชนกัน
ร่างสูงเขี่ยปลายจมูกรั้นเบาๆก่อนจะมองสบดวงตาหวานในระยะประชิดทำให้กันหลับตาปี๋เพราะเริ่มใจสั่นและตื่นเต้นมากขึ้น
โตโน่ยิ้มขำ เขาหลับตาพริ้มก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน
รับรู้ว่ากันสะดุ้งแต่ก็อุ่นไปทั้งใจเมื่อกันไม่ได้หลบหลีก
เขาละเลียดชิมริมฝีปากเล็กโดยปราศจากการรุกล้ำ
ปฏิกิริยาตอบสนองน้อยๆที่เกิดขึ้นจากร่างด้านใต้ทำให้หัวใจเขาสั่นไหวเช่นกัน
จุมพิตนุ่มนวลจึงแปรเปลี่ยนเป็นดูดดื่มยิ่งขึ้น มันหวานล้ำจนคนรับแทบสำลักความสุข
...หัวใจที่เขาเคยโหยหา
วันนี้เขาได้มันมาครอบครองแล้วในที่สุด...
*-*-*-* S – E – V – E – N – P – E – A – K – S *-*-*-*
สองเดือนต่อมา
ความคิดเห็นที่ 1 :: I Love NoRitz
ความคิดเห็นที่ 2 :: NoRitz is very REAL!!!
ความคิดเห็นที่ 3 :: น่ารักกกกกกก >____________<
ความคิดเห็นที่ 4 :: ทำได้ดีมากเลยกัน โน่ริทเหมาะสมที่สุดดดดดดดด
ความคิดเห็นที่ 5 :: กันสมัครเว็บของโน่ริทด้วยล่ะ เรื่องจริงนะ
ไม่ได้โม้
ความคิดเห็นที่ 6 :: มีรูปเป็นหลักฐานความรักโน่ริท นี่เลยๆๆๆ
สกอบาร์ถูกเลื่อนลงจนปรากฎภาพที่แฟนคลับเป็นผู้โพสต์ขึ้น
ทั้งภาพจริง ภาพตัดต่อ ปะปนกันมากมายจนแยกแทบไม่ออกระหว่างของจริงและของปลอม
แสดงถึงความเชี่ยวชาญในการตกแต่งภาพเป็นอย่างดี ทั้งจูงมือ ทั้งกอด ทั้งยิ้มให้กัน
ทั้งหอม ทั้งอุ้ม บางภาพคนมองก็นึกขำว่าไปทำเช่นนั้นตั้งแต่เมื่อไร บางภาพก็เป็นรูปในมินิดราม่าที่แสดงด้วยกัน
บางภาพแค่ริทอยู่กับสมาชิกคนอื่นก็เหมารวมว่าเขาหึงได้
รวมถึงข้อความที่ผ่านตานั่นก็ด้วย
บางเหตุการณ์ก็ยอมรับว่าเกิดขึ้นจริงแต่มันดูปกติจนไม่น่าเกิดข่าวอะไรได้เลย
บางบทสัมภาษณ์ก็งุนงงว่าพูดไปตั้งแต่เมื่อไร
บางข้อความที่โพสต์ตอบโต้แฟนคลับคู่อื่นก็ช่างน่ากลัวและรู้สึกได้ว่าแฟนคลับจริงจังมากเกินไป
จินตนาการของแฟนคลับพวกเขาช่างกว้างไกลจนน่านับถือไม่น้อยเลยทีเดียว
เสียงครางเบาๆในลำคอดังขึ้นพร้อมกับเสียงขยับตัว
ทำให้ดวงตาคมที่กำลังสนใจหน้าจอเครื่องแม็กซ์ซึ่งเจ้าของเผลอหลับไปโดยยังไม่ทันได้ปิดหน้าต่างเว็บใดๆเลย
ต้องถอนสายตากลับมามองร่างบางบนเตียงด้วยเกรงว่าแสงสว่างจะทำให้ตื่น
แต่ไม่นานคนรักของเขาก็หยุดเคลื่อนไหวและหลับสนิทอีกครั้ง
ริมฝีปากหยักยิ้มพราย
มองคนรักด้วยความเอ็นดู จากนั้นจึงหันไปมองภาพที่เขาจูงมือริทเดินไปทั่วเวทีคอนเสิร์ตบนจอสี่เหลี่ยมอีกรอบหนึ่ง
ไม่คิดเลยว่าจะมีแฟนคลับแอบถ่ายรูปติดมาได้
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคนบนเตียงจะต้องปลื้มใจไม่น้อย หากได้เห็นภาพนี้
“ อื้อ~ พี่โน่~ กอด~ ”
เสียงงัวเงียเรียกหาคนที่เคยนอนกอดทุกคืนดังขึ้น
ทำให้โตโน่เลิกสนใจโน้ตบุ๊คและหันไปมองร่างน้อยบนเตียงกว้าง
ตอนนี้กันมานอนกับเขาแทนที่จะนอนกับริทแล้ว นับว่าดีไม่น้อย สายตาคมมองคนน่ารักกำลังนั่งขยี้ตาอยู่บนเตียงพร้อมกับถามหาเขา
โตโน่ยิ้มกริ่ม ก่อนจะรีบปิดเครื่องแม็กซ์และเดินมานั่งข้างกายคนรัก
สองแขนประคองให้เอนกายลงนอนตามเดิม นิ้วเรียวไล้ไปตามดวงหน้าหวานที่ทำให้เขาหลงใหล
“ แอบเปิดเว็บโน่ริทให้พี่เห็น
อย่าหวังว่าคืนนี้จะได้หลับสบายเลย เด็กน้อย ”
ริมฝีปากหยักประทับจุมพิตลงบนกลีบปากนุ่ม
ลิ้นชื้นเลียรอบริมฝีปากบาง ก่อนจะแทรกซึมเข้าไปควานหาความหอมหวานด้านใน กันยังคงหลงอยู่ในห้วงนิทราแสนสุขเหมือนเช่นคืนแรกที่ได้กกกอดไว้แนบกาย
ทำให้โตโน่ยิ่งได้ใจ ตักตวงความสุขอย่างไม่คิดเลิกรา
.
.
.
.
เช้าวันถัดมา เป็นหนึ่งวันในรอบหลายเดือนที่
7
PEAKS ได้มีเวลาพักผ่อนอยู่กับบ้าน ไม่ต้องไปออกรายการไหนและเป็นอีกวันหนึ่งที่โตโน่อาสาทำอาหารกลางวันให้ทุกคนทานโดยมีริทคอยยืนมอง
กันกับตั้มเล่นเกมอย่างสนุกสนานภายในห้องนั่งเล่น ส่วนฮั่นออกแบบท่าเต้นเพลงใหม่อยู่ในห้องและแกงส้มกำลังแต่งเพลงอยู่ข้างกาย
กั้งนั่งทำการบ้านในห้องนั่งเล่นและรุจกำลังเช็คกระแสในอินเตอร์เน็ตอยู่ แต่แล้วเสียงโวยวายในครัวก็ทำให้ทุกคนออกจากห้องมายืนมองด้วยความสงสัย
“ เฮ้ยยยย หยุดเลยนะ นั่นมันอาหารญี่ปุ่นที่ผมเก็บไว้ให้พี่รุจ!!
”
“ นายก็ไปซื้อมาใหม่สิ อันนี้พี่ขอให้กันแล้วกัน
ป่านนี้หิวแย่แล้ว ”
“ ไม่ให้ เอาคืนมาเลย ”
“ ถ้าคิดว่าแย่งได้ก็มาเอาไปเลย ” โตโน่ชูข้าวกล่องไว้เหนือศีรษะเพื่อหลบมือริท
“ เออ ได้! ”
คนน่ารักของวงลากเก้าอี้มาจากในครัว
ก่อนจะขึ้นไปยืนบนนั้นและนั่นทำให้ริทสูงกว่าโตโน่จนได้ มือเรียวพยายามยื้อแย่งข้าวกล่องแต่โตโน่ก็ยังไม่ส่งให้พร้อมทั้งบ่นที่ริทขี้โกง
เอาเก้าอี้มาต่อขาให้สูง แต่แล้วเก้าอี้ก็สั่นคลอนอย่างรุนแรง ริทร้องด้วยความตกใจ
ร่างเล็กพลัดตกจากเก้าอี้ สัญชาตญาณทำให้โตโน่รีบทิ้งข้าวกล่องและรับริทเอาไว้
ทำให้ทั้งคู่ลงไปนอนทับกันบนพื้น
...แชะ!!...
“ เยส!! โน่ริท!!
>_< เอ๊ย.................นะ...........โน่กัน --;; ”
“ ไม่ทันแล้ว กัน -*-” ฮั่นถอนหายใจอย่างระอา นี่ชงน้อยลงแล้วนะ
แต่ถ้าเผลอเมื่อไรก็เป็นแบบนี้ตลอด!
รุจตบบ่าน้องชายตัวเล็กเบาๆอย่างปลอบใจ
ก่อนจะเดินไปพยุงริทให้ลุกขึ้นจากท่าล่อแหลม ดวงตาเล็กมองค้อนน้องชายตัวดีอย่างตั้มที่เตะขาเก้าอี้
ทำให้ริทเสียหลักตกลงมา
“ หึหึ ”
“ พะ...พี่โน่..... ”
เสียงหัวเราะในลำคอของร่างสูงที่ลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าคนรักด้วยนัยน์ตาเจ้าเล่ห์
ทำให้กันขนลุกซู่ รู้สึกอยากตบปากและมือของตัวเองเสียเหลือเกินที่ดันรีบคว้ามือถือมาถ่ายภาพชอตโน่ริทและเผลอดีใจออกนอกหน้าด้วยความเคยชิน
ทั้งที่มันห่างหายไปเป็นเดือนๆแล้วนะไอ้โรคนี้เนี่ย!
“ ได้เวลาลงโทษแล้ว ที่รัก ”
“ อ๊ากกกกกกกก อย่าเข้ามานะ!!!!!!!!!!!!
”
กันวิ่งหนีไปทางห้องนอน
(คิดดีแล้วเหรอที่หนีเข้าไปในนั้น) โตโน่แปลงกายเป็นพระรามรีบวิ่งตามกวางไปติดๆ
แต่ก็ไม่ลืมที่จะกระซิบถ้อยคำบางอย่างให้ตั้มได้หงุดหงิดระคนเจ็บใจตัวเอง
“ ขอบใจที่เตะเก้าอี้นะ เพราะมันทำให้พี่ได้กอดกันอีกแล้ว~ ”
========== THE END ==========
:::Writer Talk:::
จบแล้วววว จบสักที ดีใจแรง ><
ขออภัยที่ยาวไปหน่อยนะคะ ตอนที่แล้วตัดตอนผิดไปนิดนึงแต่ขี้เกียจแก้เลยมาสุมไว้ตอนนี้ 555555
เรามีคำถามๆๆ เรื่องต่อไปอยากอ่านคู่ไหนคะ
ขอ 4 คู่ (เช่น โน่กัน ริทกัน ไอซ์กัน สนกัน) แล้วก็ช่วยเลือกชื่อ "กัน" มาสัก 4 ชื่อได้ไหม (เช่น กัน ริน ปัณณ์ ปรก)
เพราะเรื่องใหม่ นุ้งกันจะเป็นฝาแฝดฮับบบบบ >_<
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ สำหรับ NC เราจะแจกเฉพาะคนที่เม้น 7 PEAKS ครบทุกตอนเท่านั้นค่ะ หากไม่ได้รับ ต้องขออภัยจริงๆ
ส่วนเม้นหลังๆ เดี๋ยวเราขอเช็คนิดนึงแล้วจะส่งให้นะคะ ไม่ต้องตกใจหากยังไม่ได้รับทั้งที่เม้นครบแล้วน้าาา
ส่วนใครที่อยากอ่านแนว THREESOME อีก อดใจรอไม่นานค่ะ เราจะขนเรื่องนี้ไปทำเรื่องยาวและดองนานๆ 55555555555555555 #ผิด
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้านะคะ ^O^
ความคิดเห็น