(SF: Yaoi The Star) Sassy Love (โน่กัน / อสรพิษ)

ลำดับตอนที่ #29 : My Game...Your Virgin [NoGun]

My Game…Your Virgin

หนึ่งอาทิตย์ก่อน

“ ไม่มีทาง ทำไมผมต้องเล่นด้วย ”

“ กลัวแพ้พี่ใช่ไหมล่ะ ” น้ำเสียงยียวนกวนโมโห ทำให้กันหงุดหงิดไม่น้อย

“ ใครกลัว ผมแค่ไม่อยากเสียผลประโยชน์ต่างหาก ”

“ นายกลัวจริงๆด้วย กลัวแพ้พี่ หึหึ ”

“ ก็บอกว่าไม่กลัว! ได้! อยากเล่นนักใช่ไหม จัดมาเลย เราจะได้เห็นดีกัน!! ”

“ เชิญเริ่มก่อนได้เลย ” โตโน่ยิ้มเจ้าเล่ห์ กันยิ่งของขึ้นมากไปอีก

“ พี่อยากไปนอนในนรกใช่ไหม ”

“ YES ” โตโน่ตอบอย่างไม่ลังเล เกมง่ายๆ แค่ตอบเพียงแค่ YES เท่านั้น หากตอบคำอื่น...แพ้ทันที

“ นายอยากให้พี่หอมแก้มใช่ไหม ” โตโน่ถามกลับ ดวงตาวาววับ

“ ..........YES ” กันกัดฟันตอบพลางเบี่ยงตัวจะหลบ แต่ก็ไม่ทัน เขาถูกโตโน่กระชากมาหอมแก้มอย่างจัง

“ หอมจริงๆ ~~~ ”

“ ไอ้พี่บ้า!!! ” กันโวยวายพลางเช็ดแก้มแรงๆ ถ้ารู้ว่าจะทำแบบนี้ เขาไม่ตอบหรอก

...แต่ถ้าตอบอย่างอื่นก็เสีย..........ประตูหลัง.........ไม่ยอมเว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!...

“ พี่อยากให้ผมถีบใช่ไหม ”

“ YES ” โตโน่ตอบอย่างไม่ลังเลอีกครั้งและได้ของแถมเป็นลูกถีบจากกันเข้าที่หน้าท้องจนลงไปนอนจุก

“ ว้าววววว ท่าล้มสวยมาก ” กันหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ โตโน่ตะเกียกตะกายมานั่งตามเดิม ดวงตามองคาดโทษเด็กน้อยตรงหน้า

...ชนะเมื่อไร พ่อจะเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลย!!!...

“ นายอยากให้พี่จูบใช่หรือเปล่า ”

“ YES~~~~ ฮะ...เฮ้ย!! อื้อ~~ ” เพราะโตโน่ยิงคำถามโดยไม่ทันได้ตั้งตัว กันจึงเผลอตอบออกไป พอรู้สึกตัวจะห้ามก็ไม่ทันเสียแล้ว  

“ ฉวยโอกาส แย่ที่สุดเลย!!! ” กันต่อว่าพลางใช้หลังมือเช็ดปากแรงๆ

“ นายพลาดเองโทษพี่ได้ไงล่ะ เอางี้แล้วกัน เพื่อเป็นการไถ่โทษ เดี๋ยวให้จูบคืน ” 

“ ฝันไปเถอะ!!! พี่อยากโดนผมต่อยใช่ไหม ”

“ YES ” โตโน่ตอบปุ๊บ หมัดเล็กๆก็ลอยมากระแทกใบหน้าเต็มแรง

...รุนแรงนักนะ เดี๋ยวโดนจริงๆจะซ่าไม่ออก...

“ เอ้า~~ ถามต่อได้เลยพี่โน่~~ ” กันอมยิ้มเมื่อเห็นโหนกแก้มของโตโน่แดงเถือก

“ หึหึ นาย...................อยากให้พี่ปล้ำนายเดี๋ยวนี้ใช่ไหม ”

“ บ้าเหรอ!!! ” กันตวาดแว๊ด

“ อ้าว ตอบผิดซะแล้ว อย่างนี้นายก็แพ้สินะ หึหึ ” โตโน่คลานเข่าเข้าใกล้เด็กน้อยที่ถอยหนีลนลาน

“ มะ...ไม่นะ ไม่ได้แพ้ กะ..ก็พี่ถามลามกนี่ ”

“ มันไม่อยู่ในกติกาข้อห้ามอะไรนี่ มามะ...มาให้พี่กอดซะดีๆ เจ้าถ่านน้อย~~ ”

“ ยะ...อย่าเข้ามานะ ” กันถีบโตโน่อีกเปรี้ยง ก่อนจะลุกขึ้นและวิ่งหนีออกจากห้องไปทันที

.

.

.

.

ปัจจุบัน

“ แฮ่กๆๆๆ โอย........รอดหรือยังเนี่ย ” เด็กน้อยโผล่หน้าออกจากซอกตึกพลางมองซ้ายมองขวา พอเห็นว่าไม่มีใครตามมา กันก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ บ้าชะมัดเลย ทำไมพี่โน่เป็นคนแบบนี้นะ ”

ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วที่แพ้เกม YES เขาก็ต้องคอยหนีโตโน่หัวซุกหัวซุนแบบนี้แทบทุกวันเลย พอยื่นเกมใหม่ให้เล่นหรือโตโน่เสนอทางแก้ตัวให้ เขาก็แพ้ทุกทีจนต้องคอยวิ่งหนีทุกครั้งไปสิน่า เวลาอยู่กับคนอื่นหรือต้องทำงาน โตโน่ก็จะปล่อยให้เขารอดพ้นไป แต่พออยู่สองต่อสองเมื่อไร หายนะเสี่ยงเสียเวอร์จิ้นมันจะเข้าครอบคลุมทุกพื้นที่ทันที!

....หมับ!....

กันสะดุ้งเฮือกเมื่อมีแขนปริศนามาโอบกอดเอวเขาเอาไว้ กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยลอยมาแตะจมูก ดวงหน้าหวานเจื่อนซีด ดวงตากลมลอกแลกมองหาทางหนีทีไล่ ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะตามหาเจอรวดเร็วปานนี้ เขายังพักไม่หายเหนื่อยเลยนะ

“ หอมจังเลยกัน~ ” โตโน่พูดเหมือนเพ้อพลางซุกไซ้ซอกคอระหงไม่หยุด

“ ปล่อยนะ นี่มันที่บริษัท พี่โน่!!! ”

“ โอ๊ะโอ พูดจาแบบนี้ แสดงว่าที่บ้านนายกับคอนโดพี่ก็ทำได้ใช่ไหม ”

“ ที่ไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ” กันพลิกตัวกลับมาผลักแผ่นอกแกร่งเต็มแรง พอหลุดมาได้ก็รีบวิ่งหนีจากไป  

“ กันเนี่ย~ เล่นตัวเก่งจริงๆเลยนะ ” โตโน่แสยะยิ้ม ก่อนจะวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว

……………………………………………………………….

“ โตโน่ นายจะวิ่งตามน้องอะไรนักหนาเนี่ย ” บี้...รุ่นพี่ของเขาบ่นปีศาจแห่งแก๊งอสรพิษอย่างเอือมระอา เขาเห็นโตโน่ไล่ปล้ำกันมาหลายวันจนเหนื่อยแทน

“ อย่ายุ่งน่าพี่ ”

“ เลิกไล่ปล้ำมันสักทีเถอะ สงสารน้อง มันไม่ได้เต็มใจด้วยสักนิด ”

“ ผมไม่สน อีกอย่างผมรักของผมก็อยากจะกอดทุกๆวัน พี่กลับไปยุ่งเรื่องของตัวเองไป ” โตโน่ออกตัววิ่งตามกันที่วิ่งหนีออกไปจากห้องทั้งที่ยังไม่ได้ทันก้าวเข้ามาพ้นประตูด้วยซ้ำ

“ ไอ้นี่มัน!!! ” บี้อยากจะตะโกนด่า แต่ก็ไม่ทันแล้ว

........................................................................................................................

“ อย่าเข้ามานะ พี่โน่ ”

กันหยุดวิ่งพลางหายใจหอบ มือเรียวยื่นไม้เบสบอลไปด้านหน้าเพื่อเป็นการป้องกันตัว ตอนนี้เขาสองคนยืนประจันหน้ากันอยู่ในห้องซ้อมเต้นของบริษัท ส่วนไม้เบสบอลนี่เอามาจากกระเป๋าของริทที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเพื่อนพกติดตัวมาซ้อมเต้นด้วยทำไม?

“ รุนแรงนะ ฟาดมานี่มีตาย -*- ”

“ พี่ก็หยุดวิ่งไล่ผมสักทีสิ เหนื่อยแล้วนะ ”

“ นายก็อย่าหนีพี่สิ ”

“ พี่ก็อย่าหื่นนักสิ อยู่กันสองคนทีไรเป็นปล้ำตลอด ”

“ โอกาสมันหายาก เราก็ต้องรีบฉวยสิ ไม่ได้มีเวลาอยู่กันสองต่อสองเยอะแยะสักหน่อย ”

“ ทั้งที่บ้านยันทำงาน เราไม่ได้อยู่สองคนหรือไง -*- ”

“ พออยู่ในบ้าน นายก็ปิดประตูล็อกกลอนหมดนี่ แล้วจะให้พี่ไปกอดนายได้ยังไง ”

“ ถ้าไม่ปิด ผมก็เสียเวอร์จิ้นน่ะสิ ไม่เอาหรอก ผมไม่อยากเจ็บตัว ”

“ พี่จะทำเบาๆ ”

“ งั้นให้ผมเป็นเมะไหมล่ะ! ”

“ บ้า~~ หน้าตาท่าทางของเขามันเคะเหรอตัวเอง~ ” โตโน่ทำท่าแต๋วแตกจนกันเบ้หน้าอย่างสยอง

“ น่าเกลียดจริงๆเลย ”

“ หายเหนื่อยหรือยัง ” โตโน่ยิ้มแฉ่ง

“ หือ? ก็ดีขึ้น ” กันตอบงงๆ

“ ดีแล้ว งั้นมาต่อเถอะ ” โตโน่กระชากไม้เบสบอลออก ก่อนจะโยนไปทางอื่น

“ เฮ้ย!! ไม่นะ!!! ” กันจะวิ่งหนีแต่ก็ถูกโตโน่กระชากมากอดและประกบปากลงบนริมฝีปากบางทันที

“ อื้อๆๆๆ~~” เด็กน้อยพยายามดิ้นแต่ก็ไม่มีผลซะเลย กลับยิ่งทำให้โตโน่รุกล้ำมากขึ้นไปอีก

“ พี่โน่!! พี่บอยเรียก!!! อ้าวววววววววววว กัดปากกันทำไม ” แกงส้มเอียงคอมองอย่างสงสัย ส่วนสองรุ่นพี่ก็รีบผละออกจากกัน แม้จะไม่ทันแล้วก็ตามเถอะ

“ มะ...ไม่มีอะไร ขอบใจนะแกง ” กันละล่ำละลักบอกและรีบวิ่งออกจากห้องไป

“ ขอบใจที่ขัดจังหวะนะแกงบูด ” โตโน่บอกรุ่นน้องด้วยสีหน้าขุ่นเคือง ก่อนจะรีบไปพบเจ้านาย

...ใครมันบอกแกงวะว่าตรูอยู่ห้องนี้ แม่ง...มีเป็นสิบๆห้องไม่เปิด มาเปิดห้องนี้ซะได้...

............................................................................................................................

ห้องซ้อมเต้น

“ เอาล่ะ นายเลือกคำมาได้เลย ” โตโน่พูดด้วยน้ำเสียงไม่รู้สึกรู้สา วันนี้เขาก็จะเล่นเกมกับกันอีกครั้งโดยมีเพื่อนร่วมก๊วน 7 Wonders เป็นพยาน

“ ริท ” กันเลือกคำที่เป็นคุณต่อตัวเองมากที่สุด เพราะถ้าริทงอนขึ้นมา โตโน่ก็ต้องไปตามง้อ คงไม่มีเวลาไล่ปล้ำเขา แต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะชนะหรือเปล่าอยู่ดี

“ งั้นพี่เลือก โตโน่ แล้วกัน ”

“ เริ่มเลย ” ตั้มที่ทำหน้าที่เป็นกรรมการพูดพลางเป่านกหวีดหนึ่งที ทำราวกับว่าจะไปแข่งวิ่งที่ไหนอย่างนั้นแหละ

“ พี่คิดว่าใครน่าเกลียดที่สุด ” คำถามของกันทำให้ริทหันขวับไปกดดันโตโน่  

“ ริท ” เกมนี้ก็ง่ายอีกนั่นแหละ แค่พูดแต่คำที่อีกฝ่ายกำหนดให้ หากพูดคำอื่นก็แพ้ไป  

“ ริทจะพยายามท่องว่ามันเป็นแค่เกมนะ ” คนตัวเล็กที่นั่งข้างสนามประลองเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้างอง้ำ

“ นายคิดว่าใครเพอร์เฟ็คที่สุด ”

“ โตโน่ ” เหอะ...หลงตัวเองที่สุดอะ แต่ก็ยอมรับว่าจริง  <<<< (นี่ก็หลงพี่ชายที่สุดเช่นกัน)

“ พี่คิดว่าคนที่ถ่ายแฟชั่นแล้วออกมาดูแย่ที่สุดคือใคร ”

“ ริท ”

“ บ้าเหรอ ผมดูดีนะ เวลาถ่ายรูปออกมาทีไร ทุกคนมักชมผมที่สุด!! ” ริทค้านเสียงหลง แต่โตโน่ก็ไม่สนใจ

“ กัน นายคิดว่าใครเต้นและเล่นละครเวทีได้สุดยอดที่สุด ”

“ โตโน่ ” ได้ข่าวว่ายังไม่ได้แสดงเป็นพระเอกเลยไม่ใช่หรือไง ไอ้ปีศาจหลงตัวเอง -*-

“ พี่คิดว่าคนที่เต้นได้แย่ที่สุดในกลุ่มเราคือใคร ”

“ ริท ”

“ พี่จะลังเลสักหน่อย มันก็ไม่ทำให้เกมจบหรอกนะ ไอ้เฮงซวย ” น้ำเสียงคุกรุ่นของริทยังไม่สามารถทำร้ายโตโน่ได้เช่นเดิม

“ นายคิดว่าคนที่จะได้เวอร์จิ้นนายเป็นคนแรกคือใคร ”

“ .........ตะ...โตโน่ ” กันตอบเสียงแผ่ว ทั้งที่ไม่อยากตอบ แต่ก็กลัวแพ้อีกครั้ง

“ แหมมมม พี่เพิ่งรู้นะเนี่ย ถ้ารู้ตั้งแต่ปีก่อนๆรับรองว่าเสร็จไปนานแล้ว~ ”

“ ไอ้พี่บ้า!!! มันเป็นเกม อย่าหลงตัวเองให้มากนักนะ!! ”

“ ฮ่าๆๆ เอ้า ต่อๆ ถามมาได้เลย~ ”

“ พี่คิดว่าคนที่ดังที่สุดในกลุ่มเราคือใคร ”

“ ริท ”

“ ไม่อยากจะรับ แต่ก็ขอบใจนะ โฮะๆๆๆๆๆ ” ริทหัวเราะอย่างชอบใจ

“ ไม่จริงสักหน่อย นี่มันคนแคระต่างหาก ถึงจะมีใครดังสักคนยังไงก็ไม่ใช่พี่ริทหรอก พี่แกงยังดูดีซะกว่า มีโอกาสเป็นไปได้สูง ” ตั้มคัดค้าน แกงส้มหัวเราะก่อนจะแอบยกนิ้วให้น้อง  

“ หุบปากไปซะ ไอ้หน้าหลุม!!! ถึงฉันไม่ใช่ แต่ฉันก็เป็นพี่มันนะเว้ย!!! ”

“ ไม่ใช่สายเลือดเดียวกันสักหน่อย ยังไงมันก็ใช้คำว่าเชื้อไม่ทิ้งแถวไม่ได้หรอก ”

“ ไอ้ตั้ม แกตาย!!!!!!!!!!!!!!!!! ” ริทถลาจะมาขย้ำน้องแต่กั้งกับฮั่นรีบดึงเอาไว้

“ เล่นต่อดีกว่า อย่าสนใจเสียงนกเสียงกาเลยเนอะ ที่รัก~ ” โตโน่ยังคงทำท่ากวนประสาทกันไม่เสื่อมคลาย

“ นายคิดว่า.............................วันนี้อยากโดนใครกดทันทีที่ถึงบ้านเหรอ ”

“ อะ.....ไอ้........ ” กันชี้หน้าพี่ชายจอมหื่น อยากจะด่าก็ด่าไม่ออก ไม่อยากแพ้ แต่ถ้าต้องตอบคำนั้น ขอตายดีกว่า ต่อให้ชนะก็ต้องโดนแหงๆ

“ ว้า~~ กันแพ้อีกแล้ว หึหึหึหึหึ ” โตโน่กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์

“ ศึกครั้งนี้ พี่โน่ชนะ!!! ” ตั้มประกาศพลางเป่านกหวีดเป็นการสิ้นสุดการแข่งขัน

“ มาเถอะ เราควรกลับบ้านไปทำโทษคนแพ้ได้แล้วนะ ” โตโน่ดึงแขนกันให้ลุกขึ้นยืน

“ ไม่มีทาง!!!! ” กันสะบัดแขนและวิ่งหนีออกไปจากห้องอีกครั้ง

“ ว้า~ วิ่งอีกแล้วเหรอ เดี๋ยวก็เหนื่อยจนไม่มีแรงดิ้นบนเตียงหรอก ฮ่าๆ ” แล้วคนเจ้าเล่ห์ก็รีบตามไปอย่างไม่รีรอ

..............................................................................................................................

วันต่อมา

วันนี้เป็นอีกวันที่ตารางงานของกันและโตโน่ว่างตรงกัน วันไหนไม่มีงานก็อยู่บ้านอ่านหนังสือ ดูทีวี เล่นเกม หรือไม่ก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนฝูง วันนี้ก็ไม่ต่างจากวันหยุดอื่นๆ กันหมกตัวอยู่แต่ในห้องนอนที่ปิดล็อกประตูแน่นหนา หนังสือเรียนถูกกางอยู่บนโต๊ะเรียน ส่วนภายนอกห้องมีเสียงโทรทัศน์ที่โตโน่จับจองเปิดไว้

นึกถึงโตโน่แล้วก็หงุดหงิด อันที่จริงเห็นแบบนี้เขากับโตโน่เป็นแฟนกันนะ เป็นมาหลายปีแล้วด้วย เมื่อก่อนพี่ชายสุภาพและอ่อนโยนกับเขามาก ดูแลชนิดที่ว่า มดไม่ให้ ไต่ไรไม่ให้ตอม มีงานยอมให้อู้ (เหมือนอันหลังจะไม่เกี่ยว) ไม่มีล่วงเกินมากกว่าจับมือเลยด้วยซ้ำ

แต่ไม่รู้ช่วงนี้นึกคึกอะไรนักหนาลุกมาวิ่งไล่ชิงเวอร์จิ้นเขาซะงั้น พอหนีจนหมดหนทาง เขาก็ยอมแต่ขอเป็นเมะ โตโน่ดันไม่ยอมซะนี่ (นิสัยไม่ดี) ให้เขาเป็นเคะน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ ไม่อยากเจ็บตัว หน้าตาอย่างเขามันต้องออนท็อปอย่างเดียวเท่านั้น!!!    

“ อ่านหนังสือ หน้าเครียดเชียวนะ ที่รัก ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูพลางกดจมูกลงบนแก้มนิ่มแรงๆ

“ พี่เข้ามาได้ยังไงเนี่ย!!!! ” กันลุกพรวดออกจากเก้าอี้และถอยไปตั้งหลักที่....เอ่อ...ข้างเตียง -*-

“ ไขกุญแจน่ะสิ ไม่สังเกตเหรอว่าพี่แอบเปลี่ยนลูกบิดห้องนาย ” โตโน่ยิ้มกริ่มชูลูกกุญแจให้กันเห็น

“ บ้าชะมัด!! ” กันสบถ เลี้ยวจะหนีออกจากห้องนอน แต่ก็ถูกโตโน่วิ่งไล่ตามมาคว้าตัวไว้อีก

“ อย่าหนีเลยน่า ยังไงวันนี้นายก็ต้องเสร็จพี่ ”

“ ปล่อยนะ ไม่เอา ปล่อยๆๆๆๆๆ ”

“ เฮ้อ เอาอย่างนี้ เรามาเล่นเกมกันอีก ถ้าคราวนี้นายแพ้ ห้ามขัดขืน แล้วพี่จะยอมให้นายอยู่ด้านบนด้วย ”

“ ให้ผมอยู่ด้านบน? ”

“ อื้อ ตกลงไหม เล่นเกมกับพี่ ”

“ เดี๋ยวพี่ก็ขี้โกงอีก ”

“ มีสักครั้งไหมที่พี่โกง นายด้านตามพี่ไม่ทันเองนะ ”

...ยังจะอุตส่าห์ยอมรับว่าหน้าด้านอีก...

“ ก็ได้ แต่ผมเลือกเกมเองนะ ”

“ ได้ แต่มันต้องมีข้อแม้ ”

“ ข้อแม้อะไรฮะ ”

“ เราจะเล่นกัน 5 ครั้ง ใครแพ้คนนั้นต้องถอดผ้าทีละชิ้น ครบทุกรอบแล้วใครเหลือน้อยชิ้นที่สุดก็แพ้ไป ”

“ อะไรนะ ทำไมต้องถอดด้วยล่ะ ” กันโวยวายหน้าแดงก่ำ

“ ไม่ถอด แล้วถ้าแพ้ชนะ นายก็หนีไปง่ายๆสิ ”

“ ไม่เอา! กันอาย! ” จะบ้าเหรอ ให้มานั่งแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่นเนี่ยนะ!! ฝันไปสิ!!

“ นี่ขนาดเล่นเกมที่นายเป็นคนเลือกเองยังจะกลัวแพ้อีกเหรอเนี่ย ไม่ไหวเลยจริงๆ นายเล่นเกมแย่มากๆเลยสินะ ”

“ เออ! เล่นก็ได้! ”

“ ใส่เสื้อหนึ่ง กางเกงหนึ่ง ชั้นใน ถุงเท้า แค่นี้นะ ”

“ รู้แล้ว!! ”

หลังจากตรวจสอบเสื้อผ้าจนแน่ใจแล้วว่าพวกเขาแต่งกายด้วยจำนวนชิ้นที่เท่ากัน โตโน่กับกันก็มานั่งหน้าโน้ตบุ๊ค พวกเขาเลือกเล่นเกมที่เคยแข่งกันบ่อยๆและยังเป็นเกมที่กันมักเป็นฝ่ายชนะทุกครั้งอีกด้วย เด็กน้อยมัวแต่สนุกสนานไปกับเกมจนไม่ทันได้สังเกตเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของโตโน่

ในช่วงสองครั้งแรก กันชนะรวด ร่างบางยกยิ้มเยาะเย้ยโตโน่ อีกแค่ 1 ครั้งเท่านั้น เกมก็จบ แล้วเขาก็จะเป็นฝ่ายชนะ แต่กันก็ดีใจได้เพียงเท่านั้น เพราะตาต่อๆมา เขาแพ้โตโน่ราบคาบ! ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของกันเหลือแค่กางเกงและ..........ในนั้นไม่ต้องพูดถึง

“ หึหึ ดูเหมือนพี่จะชนะ ” บนตัวของโตโน่มีแค่ถุงเท้าสองข้างเท่านั้นที่หายไป

“ มะ...ไม่นะ ไม่เอา เล่นใหม่ ”

“ แพ้ก็ต้องยอมรับสิกัน ”

“ ไม่เอา! ”

กันขึ้นเสียงพร้อมกับลุกพรวดจะหนี แต่โตโน่รู้ทันอยู่ก่อนแล้ว จึงเข้าไปกอดรัดและรวบตัวกันขึ้นพาดบ่า จากนั้นจึงโยนลงบนเตียงแล้วตามขึ้นไปทาบทับทันที มือแข็งแรงข้างหนึ่งรวบข้อมือบางทั้งสองของกันไม่ให้ดิ้นหนี มืออีกข้างข้างดึงทึ้งกางเกงขาสั้นออกอย่างว่องไว ไม่ว่ากันจะดิ้นสักเท่าไรก็ดูเหมือนว่ามันไม่เป็นอุปสรรคเลยสักนิด จนกระทั่งเริ่มหมดแรง กันจึงเริ่มหยุดดิ้น สองแขนทิ้งลงข้างตัว เบือนหน้าหนีสายตาคมที่มองสำรวจผิวกายเขาอย่างเขินอาย ตอนนี้ทั้งตัวเขาเหลือแค่ชั้นในสีดำตัวเดียว

“ พี่มันบ้าที่สุดเลย ”

“ พี่รักนายนี่นา รักกันของพี่ที่สุด อยากครอบครองนายเพียงคนเดียว ไม่อยากให้ใครกอด ไม่ว่ามันจะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องของนายหรือใครก็ตาม ”

“ อื้อ~ ”

ริมฝีปากหยักก้มลงประกบจูบริมฝีปากบาง ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปภายใน ตักตวงความอ่อนหวานอย่างคนกระหาย เกี่ยวกระหวัดรัดลิ้นเล็กให้ตอบสนอง แขนเรียวโอบกอดเอวบางและลูบไล้แผ่นหลังผอมบางอันอ่อนนุ่ม เสียงครางประท้วงดังขึ้นเพราะหายใจไม่สะดวก โตโน่จึงถอนริมฝีปากออก

ร่างสูงส่งยิ้มให้คนนอนตัวอ่อนอยู่ด้านล่างจากนั้นจึงเคลื่อนต่ำลงไปยังซอกคอผุดผ่อง ปลายจมูกและริมฝีปากร้อนพรมจูบผิวนุ่มลื่นอย่างนุ่มนวล ร่องรอยแสดงความเป็นของเขาปรากฏทุกพื้นที่ที่เขาลากริมฝีปากผ่าน มือเรียวข้างหนึ่งเคล้นคลึงยอดอกที่กำลังชูชันราวกับจะท้าทาย ส่วนอีกข้างก็ลูบไล้ไปตามผิวเนียนละเอียดอย่างวาบหวาม ปลุกปั่นอารมณ์ของกันให้ปั่นป่วนและตอบสนองเขามากขึ้น 

“ อื้อ~ ” เด็กน้อยร้องประท้วงในลำคอเมื่อรู้สึกหายใจไม่สะดวกเพราะถูกโตโน่ประกบจูบอีกครั้ง ร่างสูงจึงถอนริมฝีปากออก ก่อนจะประกบจูบลงไปอีกครั้ง...อีกครั้ง...อีกครั้ง...จนปากเล็กๆบวมแดงชุ่มฉ่ำ

“ พี่....อื้ม....อ๊ะ... ”

โตโน่ถอนริมฝีปากออกและพรมจูบไปทั่วแผ่นอกบางอีกครั้งและเข้าโรมรันพลอยเม็ดเล็กสีสวยที่กำลังตอบรับทุกสัมผัสของเขาอย่างไร้หนทางต่อต้าน มือเรียวลดต่ำลงไปยังปราการด่านสุดท้าย เขาใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถกำจัดมันให้พ้นทาง ริมฝีปากร้อนกดจูบลดต่ำลงเรื่อยๆ  

“ นายเป็นของพี่ กัน ”

ร่างสูงถาโถมเข้าใส่เหยื่ออันโอชะของตัวเองด้วยดวงตาแห่งปรารถนาสุดหัวใจ ตักตวงความนุ่มนิ่มหอมกรุ่นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยและไม่รู้จักพอ ยิ่งกอดมากเท่าไร ยิ่งปรารถนาและโหยหาร่างบางตรงหน้ามากขึ้นเท่านั้น ไม่มีวันเบื่อ มีแต่ความต้องการที่เพิ่มสูงอย่างไม่หยุดยั้งและคงไม่มีวันนั้น...

..................................................................................................................................

 เช้าวันรุ่งขึ้น

“ อือ~ ปวดหัวจัง~ ” เสียงหวานครางอือทันทีที่ลืมตาแต่พอจะยกหัวกลมๆจากที่นอนก็ต้องพบกับความปวดที่แล่นจี๊ดไปทั้งหัว รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเส้นเลือดในสมองเต้นตุบๆ

“ ตื่นแล้วเหรอคนดี ปวดหัวมากหรือเปล่า ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นข้างใบหูเล็ก

“ พี่โน่ ปวดหัว~ ” ร่างบางพลิกกายซบแผ่นอกคนรักพลางถูไถไปมาอย่างออดอ้อนเหมือนที่เคยทำ 

“ ก็เมื่อวานหนักหน่วงซะขนาดนั้นนี่นา ”

“ ยังจะพูดอีกเหรอ เพราะพี่นั่นแหละ ไม่รู้จักหยุดสักที แล้วไหนบอกว่าจะให้ผมเป็นเมะไง ” กันต่อว่าอย่างขุ่นเคือง เมื่อวานเขาไม่เห็นจะได้ทำอะไรอีกฝ่ายแบบที่โตโน่ทำกับเขาเลยสักนิด!! 

“ หือ? พี่พูดเหรอว่าจะให้นายเป็นเมะ ”

“ ก็พี่บอกว่าจะให้ผม.......... ” .................ออนท็อป............

“ อ้ากกกกกกกกกกกกกก นี่พี่หลอกผมเหรอ!!!!!! ” กันลุกนั่งและระดมหมัดน้อยๆใส่โตโน่ แม้จะปวดจี๊ดแถวสะโพก แต่เขาไม่สนใจแล้ว วันนี้ต้องเอาเลือดหัวโตโน่มาเซ่นเวอร์จิ้นเขาให้ได้!!!

“ โอ๊ย!! กันๆ พอได้แล้วๆ ก็นายระบุไม่ชัดเจนเองนี่ พี่ก็นึกว่าหมายถึงอยากอยู่ในท่าออนท็อป ”

“ หนอย ยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ!!! ” กันตีไม่หยุด จนโตโน่ต้องจัดการลุกขึ้นนั่งและคว้าตัวคนรักมากอดเอาไว้พลางประกบจูบลงไปทันที

“ อื้อๆๆๆๆ ”

“ หายโมโหได้หรือยัง ”

“ ยัง ” คิดว่าก็ไอ้ที่จูบเนี่ย มันช่วยได้หรือไง ประสาท!!!

“ งั้นจูบอีก! ”

“ เฮ้ย พอแล้ว หายแล้ว! ”

“ ก็ดี เอาเป็นว่าวันนี้นอนพักจนกว่าจะดีขึ้นแล้วกันนะ เดี๋ยวพี่จะไปซื้อยามาให้ ” ร่างสูงลุกเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้กันนอนขมุบขมิบปากด่าอยู่บนเตียงกว้าง

45 นาทีต่อมา

“ เอ้า ข้าวต้ม ทานแล้วก็จะได้ทานยา ”

“ แค่อาบน้ำแล้วไปซื้อยา หายไปเป็นชาติ ” กันที่อยู่ในชุดไปรเวทเรียบร้อยแล้วกำลังนั่งซุกผ้านวมอุ่นๆอยู่บนเตียงบ่นออกมา

“ ร้านขายยามันไม่ได้อยู่หน้าห้องนะจะได้รวดเร็วปานนั้น แล้วนี่เจ็บมากไหม ”

“ มาก!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”

“ พี่ขอโทษ เอาอย่างนี้พี่มีวิธีทำให้หายเจ็บ ”

“ ยังไงเหรอพี่โน่ ” กันเอียงคอถาม ดวงตาแวววาวมองพี่ชายด้วยความสงสัย มันช่างน่ารักน่าฟัดในสายตาโตโน่ชะมัด

“ เดี๋ยวก็รู้ แต่ตอนนี้ทานข้าวต้มทานยาก่อนนะ ” โตโน่ยื่นช้อนข้าวต้มเข้าไปใกล้ริมฝีปากบางเพื่อป้อน พอเด็กหนุ่มทานจนหมดก็ทานยาตาม

“ หมดแล้วฮะ ตกลงพี่จะทำยังไงเหรอฮะ ” แววตาสงสัยใคร่รู้ชวนให้คนมองยิ่งหลงใหล

“ เอ๊ะ! อ๊ะ พี่ทำอะไร? อื้อ~ ”

โตโน่ดันร่างบางของคนรักนอนราบ แล้วจับขาเขาตั้งชันเข่าและแยกออกจากกัน ส่วนตัวเองก็มุดเข้าไปในผ้าห่มและร่นกางเกงขาสั้นของกันออก ขาเรียวพยายามถีบโตโน่ให้ออกห่างตัวด้วยรู้ว่าเสร็จเจ้าหมาหื่นนี่อีกแล้ว แต่มันคงไม่มีทางเป็นไปได้ เด็กหนุ่มบิดตัวเกร็ง รู้สึกเสียวซ่านบริเวณช่องท้องน้อยเป็นที่สุด โตโน่ตักตวงความหอมหวานจากคนรักครั้งแล้วครั้งเล่าตามตำรา ‘หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง’ จนกันหมดสิ้นเรี่ยวแรง

“ สุดยอดเลยกัน ” โตโน่ซวนซบลงบนแผ่นอกบาง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปประกบจูบอย่างดูดดื่ม

“ อีกรอบนะ ”

“ มะ...ไม่... ” กันร้องห้าม

“ แต่พี่ตื่นตัวแล้วนี่นา ” ไม่ฟังเสียงค้าน โตโน่ก็เริ่มขยับตัวอีกครั้ง

...ดูเหมือนว่าสำหรับเขา มันไม่มีวันเพียงพอจริงๆนั่นแหละ...

.

.

.

.

Choosey Lover Club

“ เอ้า~ ชนแก้ว~~~~~~~~~ ” เสียงทุ้มของโตโน่ตะโกนขึ้นมาอย่างเริงร่า

“ อารมณ์ดีอะไรของแกวะ ทำอย่างกับกดน้องกันของแกสำเร็จ ” เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ ก็สำเร็จแล้วน่ะสิ! ”

“ หา!!!!!!!!!!!!!!!!! ”

“ เด็กคนนั้นยอมง่ายๆเหรอวะ ” เพื่อนอีกคนถามอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ ก็แค่เล่มเกมนิดหน่อย ดีล่ะ พูดถึงเรื่องนี้ พวกแกจ่ายมาเลยคนละห้าพัน จ่ายมาๆๆๆๆ ” 

“ โห อะไรวะ เป็นถึงซูเปอร์สตาร์ยังจะไถเงินเพื่อน ”

“ ไม่สนเว้ย พวกแกท้าทายจนฉันต้องไปปล้ำคนที่ฉันรักที่สุด ดังนั้นจ่ายมาซะ!! ”

เรื่องของเรื่อง เมื่อเกือบสองอาทิตย์ก่อน เขามาดื่มกับเพื่อนเหมือนกับวันนี้นี่แหละ แล้วเพราะความเมาบวกกับกำลังเล่นเกมหมุนขวดหาความจริงกัน เพื่อนตัวดีดันถามว่ากันเสียเวอร์จิ้นให้เขาหรือยัง พอรู้ว่ายังเท่านั้นแหละ ถ้อยคำดูถูกถึงน้ำยาอันไร้ประสิทธิภาพก็ระดมพุ่งใส่เขาหลายหมัด สุดท้ายโตโน่เลยท้าพนันกับเพื่อน หากกดกันได้ภายในครึ่งเดือน เพื่อนของเขาต้องจ่ายคนละห้าพันบาท แต่ถ้าทำไม่สำเร็จ เขาจะจ่ายเพื่อนคนละห้าพันบาทเช่นกัน

...น่าสงสารเพื่อนๆ เพราะเขาดันทำ.....สำเร็จ....^O^

“ เออๆ จ่ายก็จ่าย สักวันฉันจะแฉให้กันฟัง ”

“ ไม่กลัวเว้ย ฉันรักกันจริงๆนี่หว่า ไม่ได้ดึงดันจะเอาชนะเพราะเล่นเกมสักหน่อย ต่อให้ไม่ท้ากับพวกแก ฉันก็ต้องหาทางกดกันให้ได้อยู่ดีนั่นแหละ เพียงแค่ว่ามันมีเกมมาทำให้การพรากพรหมจรรย์เร้าใจขึ้นอีกนิด ”

คำพูดและสีหน้าของโตโน่ เล่นเอาเพื่อนๆอ้าปากค้างทันที

...ตกลงมันชั่วเพราะเพื่อนยุยง หรือ ชั่วโดยนิสัยที่ติดตัวมาแต่กำเนิดวะ!!!...

..........................................................................................................................

Moonlight Angel Club

“ พี่ฮะ...จินโทนิกอีกแก้ว!!!!!!!~~~~~ ” กันสั่งบริกรเสียงอ้อแอ้

“ พอแล้วน่ากัน ” ริทห้ามปรามเพื่อน ปกติมันไม่ดื่มเลยนะแต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ชวนมาซัดของแรงซะได้

“ ขอเด็กน่ารักๆหนึ่งคนนั่งดริ๊งซ์ด้วยฮะ~~~~~ ”

“ เฮ้ย!!!! ไม่ต้องพี่ ไม่ต้อง!! ” แกงส้มรีบบอกปฏิเสธทันที ขืนพามามีหวังขึ้นหน้าหนึ่งแน่

“ ริท~ แกง~ เรามาเล่นเกมกัน ” เมื่อกระดกจินโทนิกจนหมดและไร้หญิงสาวมาเคียงข้างเพราะถูกเพื่อนและรุ่นน้องสั่งห้าม กันก็หันมาทางคนสนิททั้งสองคนแทน ดวงตาคู่สวยปรือปรอยจนเพื่อนส่ายหัว

“ กลับบ้านดีกว่าพี่กัน ” แกงส้มพยายามจะฉุดกันให้ลุก แต่ร่างบางก็ไม่ยอม

“ ไม่กลับ จนกว่าพวกนายจะเล่นกับฉัน ”

“ งั้นเราจะเล่นอะไรกันล่ะ ” ริทถามด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ

“ Mirotic World..........แพ้แก้ผ้า~~~ ”

“ เฮ้ย!!! บ้าเหรอ! อย่างอื่นดิวะ อันนี้ไม่เล่น ” ริทโวยวายเสียงหลง อันนี้นอกจากจะขึ้นหน้าหนึ่ง ยังจะถูกจับในข้อหาอนาจารด้วยอีกหนึ่งกระทง

“ งั้นเล่นพลู ข้างบนมีโต๊ะพลู ใครแพ้...........เป็นเคะ~~~ ”  

“ นายยังเจ็บใจเรื่องนั้นอีกเหรอ มันผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วนะ ” ริทพูดพลางนึกไปถึงวันที่กันโทรมาด่าโตโน่ให้เขาฟังเพราะถูกคนรักพรากเวอร์จิ้นน้อยๆไป

“ อือ ไอ้บ้านั่น เจ้าเล่ห์ นิสัยไม่ดี แย่มากกกกกกก แล้วก็......@#$%^&&**!@#$#^^%~~~ ” กันพยักหน้าหงึกหงักพร้อมกับก่นด่าโตโน่มาอีกชุดใหญ่

“ คอยดูนะ!!! สักวันฉันจะเมะให้ได้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ” กันตะโกนลั่นคลับ จนเพื่อนทั้งสองต้องถลามาปิดปากเอาไว้แน่น

“ หุบปากซะ ” ริทพยายามจับกันที่ดิ้นไม่หยุด

“ ถ้าหยุดดิ้น ฉันจะหาวิธีเป็นเมะให้นายไปกดพี่โน่ ” ริทยื่นข้อเสนอที่ทำให้แกงส้มและกันตาโต

“ จริงเหรอ~ ว้าวววว อย่าลืมน้า~~ ริท รักนายจัง~~~~ ” กันโผเข้าไปกอดเพื่อนพลางกระโดดเหยงๆไปมา ก่อนจะทรุดลงไปหมดสติบนพื้นพรมกำมะหยี่สีรัตติกาล

“ เฮ้ย กัน!!! ” ริทกับแกงส้มร้องเสียงหลง ก่อนจะมองเพื่อนสนิทอย่างเอือมระอา

... จินโทนิก 2 แก้ว มันฟุบซะแล้ว แค่นี้ก็ผิดกฎเมะไปหนึ่งข้อ...

“ คออ่อนเกินไป ไม่ผ่าน!! ”

HAPPY ENDING