(SF: Yaoi The Star) Sassy Love (โน่กัน / อสรพิษ)

ลำดับตอนที่ #26 : Nothing Better [NoGun]

Nothing Better

BMW สีขาวแล่นผ่านรั้วสูงเข้ามาภายในและจอดลงหน้าประตูไม้สักของคฤหาสน์หลังใหญ่ของรัฐมนตรีฝ่ายความมั่นคง แต่เขาไม่ได้มาพบบุคคลสำคัญระดับประเทศ จุดหมายของเขาคือคุณหนูคนเล็กซึ่งเป็นอีกหนึ่งเจ้าของของบ้านทรงปราสาทโรมันหลังนี้

“ สวัสดีครับ คุณโตโน่ ” บอดี้การ์ดร่างบึกบึนก้าวออกมาต้อนรับแขกประจำของบ้านและอีกไม่เกินหกเดือนข้างหน้าก็จะกลายมาเป็นเจ้านายของเขาอีกคนอย่างเต็มรูปแบบ

“ กันอยู่หรือเปล่า ” โตโน่ถามหาคนรักที่พ่วงตำแหน่งคู่หมั้นและไม่อีกนานจะเกี่ยวมาเป็นภรรยา....หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ กันยิ่งชอบพูดว่าเขาขาดประสิทธิภาพบางอย่างสำหรับคนที่จะเป็นเมะไป..... -*-

“ คุณหนูยังอยู่ในห้องนอนครับ คุณโตโน่จะให้ผมขึ้นไปเรียนว่าคุณขอพบหรือว่าจะขึ้นไปพบเองครับ ”

“ นายไปทำงานเถอะ เดี๋ยวฉันไปเอง ขอบใจนะ ”

ร่างสูงขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของกันซึ่งอยู่บริเวณปีกขวาของบ้าน ตั้งแต่มาที่นี่ เขาเคยเข้าไปทางปีกซ้ายซึ่งเป็นอาณาบริเวณของพี่ชายกันเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น นั่นก็คือตอนที่ฮั่นรู้ว่าเขากำลังคบหาดูใจกับกันใหม่ๆ จำได้ว่าแทบเอาชีวิตรอดกลับออกมาหากันไม่ได้ สองพี่น้องมีพ่อเป็นถึงรัฐมนตรีฝ่ายความมั่นคงซึ่งเป็นที่นับหน้าถือตาของประชาชนทั่วไป ประวัติการทำงานใสสะอาด แต่ลูกชายกลับเป็นหัวหน้าแก๊งค์มาเฟียที่ทรงอิทธิพลที่สุดในประเทศซะงั้น

อยู่บ้านหลังนี้แล้วเหมือนสีขาวกับสีดำห่างกันเพียงแค่บันไดหินอ่อนกั้นเท่านั้น

“ เข้ามาได้ครับ ” เสียงอนุญาตเล็ดลอดออกมา หลังจากที่โตโน่เคาะประตูห้องสองสามครั้ง

“ ทำไมวันนี้ยังไม่ลงไปข้างล่างอีกล่ะ เราจะออกไปเที่ยวห้างไม่ใช่เหรอ ” เมื่อคืนกันโทรมาชวนไปเดินห้างด้วยกัน เช้านี้เขาจึงรีบมาหา แต่ปรากฏว่าคนนัดยังอยู่บนห้องนอน

“ กันไม่อยากไปแล้วล่ะ แดดเปรี้ยงขนาดนี้ ” เด็กหนุ่มที่ยืนมองออกไปนอกหน้าต่างหันกลับมาพร้อมกับปล่อยลูกแมวสีเทาขนฟูตัวน้อยออกจากอ้อมแขน พอเป็นอิสระ เจ้าตัวเล็กก็รีบวิ่งออกจากห้องนอนไปทันที 

“ เดี๋ยวไปห้างก็เย็นแล้ว ”

“ แค่เดินออกไปนอกบ้านเท่านี้ เห็นแดดก็ขี้เกียจแล้ว ”

“ งั้นวันนี้จะทำอะไรล่ะ ”

“ เรื่อยเปื่อย พี่ยินดีจะอยู่บ้านกับกันทั้งวันไหมล่ะ วันนี้พ่อแม่ไปงานเลี้ยง พี่ฮั่นก็ออกไปหาแกงส้ม ไม่มีใครอยู่บ้านสักคน ” แกงส้มเป็นน้องชายของเขาและเป็นคนที่ฮั่นกำลังตามจีบ จะว่าไปก็ต้องขอบคุณแกงส้มที่ทำให้ฮั่นยอมสงบศึกกับเขาโดยแลกกับการที่เขาต้องยกแกงส้มให้

เขารักน้องชายมากนะ แต่ก็รักกันมากด้วยเหมือนกัน มันไม่มีทางเลือกจริงๆนี่นา~

“ ต่อให้อยู่บ้านกับนายทั้งอาทิตย์ พี่ยังยอมเลย หึหึ ”

“ อย่าหัวเราะแบบนี้นะ พี่ไม่มีวันทำอะไรกันได้หรอก เพราะถ้าทำ.........กันจับพี่โยนให้ทิกเกอร์จัดการแน่! ”

“ อย่าขู่กันแบบนี้สิ ถึงมันจะเชื่องแค่ไหน แต่พี่ก็กลัวนะ สัญชาตญาณสัตว์ป่ามันไว้ใจได้ที่ไหน ” โตโน่บ่น

ถึงกันจะดูดื้อดึง เอาแต่ใจ ร้ายกาจแค่ไหน คนรักของเขาก็รักสัตว์มาก ที่บ้านหลังนี้มีสัตว์เลี้ยงหลายตัวหลากชนิด แต่ที่กันรักมากที่สุดมีเพียงแค่สี่ตัว ตัวแรกคือ ‘โรสลาลิน’ สุนัขตัวน้อยที่เพิ่งคลอดลูกมาให้เจ้าของดีใจหมาดๆ ตัวที่สอง คือ เจ้าแมวตัวน้อยที่วิ่งออกไปเมื่อกี้...‘พีช’ ส่วนตัวที่สาม คือ ‘ติงเกล’....นกแก้วริงค์เน็คสีเหลืองสวย

และ ตัวสุดท้ายที่โตโน่ไม่อยากเป็นมิตรเท่าไรแต่กันกับฮั่นรักที่สุด.........ทิกเกอร์.............ไม่ต้องถามว่าคือสัตว์ชนิดอะไร........ทิกเกอร์....ใน Winnie The Pooh มันเป็นสัตว์ชนิดไหน ไอ้ตัวนี้ก็ชนิดเดียวกันนั่นแหละ!!

ไม่รู้ว่าพ่อห้ามปรามลูกไม่ได้หรือเต็มใจให้เอาสัตว์ป่าตัวนี้มาเลี้ยงกันแน่ T^T

“ พ่อนายเอามันมาอยู่นี่ได้ยังไงเนี่ย ”

“ กันก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่บอกว่าอยากเลี้ยงสัตว์เหมือนที่เจ้าหญิงจัสมินในอาละดินเลี้ยงก็เท่านั้น ”

“ ดีนะที่มันกัดไม่เป็น แถมไม่กินเนื้ออีก ” บ้านหลังนี้คอยฝึกสอนเจ้าทิกเกอร์ตั้งแต่มันยังไม่ลืมตาจนกลายเป็นสัตว์เชื่องๆตัวหนึ่งที่กินเป็นแต่ผักกับข้าว...เสียชาติเกิดมากจริงๆ  

“ อันที่จริงกันเคยคิดจะเอามันไปปล่อยหลายทีแล้วนะ เห็นใครต่อใครมาบ้านก็หวาดหวั่นไปซะหมด แต่พ่อบอกว่าเอาไปปล่อยตอนนี้มันก็จะตาย เพราะไม่เหลือสันชาตญาณของผู้ล่า หากินเองไม่เป็น จะไปไว้ในสวนสัตว์ สักวันมันก็คงโดนตัวอื่นกัดตายไม่ก็ซึมเศร้าจนตายเพราะเข้าพวกกับสัตว์ชนิดเดียวกันไม่ได้ ”

“ งั้นเหรอ ”

“ พี่ฮั่นบอกว่า ถ้าต้องให้มันตายน่าสมเพชแบบนั้น พี่เขาขอเป็นคนยิงมันเองเสียดีกว่า ”

“ พี่นายนี่โหดไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะ ”

“ แน่นอน แล้วถ้าพี่ยังไม่เลิกเอามือล้วงเข้ามาในเสื้อกัน รับรองว่าพี่จะโดนยิงเหมือนกัน ” โตโน่รีบชักมือกลับทันที ก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆให้คนรัก

“ พี่ก็แค่อยากกอดนายเท่านั้นเองนี่นา ” โตโน่ออดอ้อน

“ กอดเฉยๆสิ จะล้วงเข้ามาในเสื้อทำไม ”

“ มันลื่นๆ ลูบเพลินดี ”

“ หน้าด้านที่สุดเลยพี่เนี่ย ” กันต่อว่าพลางหันกลับไปมองนอกหน้าต่างเพื่อซ่อนอาการเขินอาย

“ ด้านแค่ไหนก็รักนายคนเดียวแล้วกัน ”

โตโน่โอบกอดเอวบางจากด้านหลัง คางมนเกยอยู่กับบ่าเล็ก ดวงตากลมของกันกำลังมองสัตว์เลี้ยงตัวเล็กตัวน้อยของตนเองวิ่งเล่นกับเจ้าทิกเกอร์ในสนามหญ้ากว้างใหญ่อย่างเพลิดเพลิน แต่โตโน่กลับมองหน้ากันไม่วางตาแทน ไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไร เขาก็ละสายตาจากเด็กคนนี้ไม่ได้เลย ยิ่งนานยิ่งรักมากขึ้นทุกวินาที รักตั้งแต่วันแรกที่เราได้พบกัน  

.

.

.

.

.

สี่ปีก่อน

“ เฮ้ยๆ กัน พี่คนนั้นเขาชอบนายแน่เลยอะ มองตามไม่วางตาเลย ดูดิ ” กันหันไปมองตามที่เพื่อนสนิทพูด แล้วก็พบว่ามีรุ่นพี่คนหนึ่งกำลังมองเขาอยู่จริงๆ

“ ปล่อยให้มองๆไปเถอะ เดี๋ยวเบื่อก็เลิกเองแหละ ” เด็กหนุ่มยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

แต่มันไม่เป็นแบบนั้น ตั้งแต่วันที่เพื่อนสะกิดเรียกจนผ่านมาเกือบเดือน เขาก็สังเกตได้ว่ารุ่นพี่คนนั้นยังมองตามและเดินตามไม่เลิก หากเป็นผู้หญิงคงขวัญหนีตีฝ่อเพราะคิดว่าเป็นคนโรคจิต แต่ไม่ใช่กับกันแน่ เขาเป็นผู้ชายและยังเป็นนายน้อยของแก๊งค์มาเฟียอีกด้วย มีหรือจะกลัว ตามได้ก็ตามไป

“ กันๆๆๆ ดูนี่สิ วันนี้ช่อดอกไม้อีกแล้ว ” กันรับช่อดอกไม้มาถือไว้

ทุกๆเช้า ที่ล็อกเกอร์ของเขามักจะมีทั้ง จดหมาย การ์ดกลิ่นหอม ขนม ของขวัญ มาใส่เต็มไปหมด บางวันก็เป็นดอกไม้ช่อเล็กๆ ถ้าเป็นขนมกับของขวัญก็จะเก็บไว้ แต่พอเป็นช่อดอกไม้

“ พี่โตโน่  ” กันถือช่อดอกไม้เดินเข้ามาในโรงอาหารและเรียกชื่อร่างสูงที่กำลังนั่งคุยอยู่ในกลุ่มเพื่อน

“ กัน ” ชายหนุ่มรุ่นพี่ยิ้มหวานให้เมื่อเห็นอีกฝ่ายส่งยิ้มมา ไม่ต้องแปลกใจที่รู้จักชื่อกันแล้ว เพราะทุกครั้งที่ส่งการ์ดไป โตโน่มักจะลงชื่อตัวเองไว้เสมอ

...พลั่ก!...

…ตุบ!...

ดอกไม้ช่อสวยถูกปาใส่หน้าเจ้าของที่ซื้อมาให้อย่างไม่ปราณีปราศรัย ก่อนจะตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงสู่พื้นโรงอาหาร คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันตกตะลึง แต่สำหรับเพื่อนของโตโน่เองต่างไม่แปลกใจ มันเป็นเหตุการณ์ปกติและเกิดขึ้นทุกครั้งยามที่โตโน่ซื้อดอกไม้ให้กัน สายตาทุกคนมองเพื่อนรักอย่างระอาใจ

...กูเตือนมึงแล้ว...

“ กันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ อยากให้อะไรก็ได้ แต่ไม่เอาดอกไม้ ไม่เข็ดสักทีนะ ดอกไม้มันทำประโยชน์ได้ที่ไหน นานวันไปก็เหี่ยว ไม่มีความสวยงามแล้ว วันหลังไม่ต้องเอามาอีก ถ้ากันยังเห็นมัน เราก็ไม่ต้องมายุ่งกันเลย เลิกความคิดจะจีบกันเป็นแฟนไปซะ  หัดหาอะไรที่มันใช้ประโยชน์ได้หน่อยสิ เช่น ดอกไม้เงิน อะไรพวกนั้น สมองมันไม่ได้มีไว้คั่นหูอย่างเดียวนะ มันมีไว้คิดด้วย ” พูดรัวแล้วก็เดินหนีไปโดยไม่เปิดโอกาสให้โตโน่ได้โต้ตอบสักคำ

“ สมน้ำหน้าว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ” เพื่อนๆพากันหัวเราะร่วน ส่วนโตโน่ทำได้แค่เจ็บใจและโอดครวญเพราะโดนหนามกุหลาบทิ่มหน้า

เขาควรจะเข็ดใช่ไหม?......ไม่เลย......มันตื่นเต้นดีออก 

.

.

.

.

สามปีก่อน

“ เฮ้ย ไอ้โน่ หน้าแกไปโดนอะไรมาวะ ” เพื่อนของโตโน่ร้องถามขึ้น เมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามานั่งในโรงอาหารกำลังเอาน้ำแข็งประคบโหนกแก้ม

“ โดนกันต่อยไง แค่กำลังเข้าไปคุยเรื่องรายงานกับแกรนด์นิดเดียวเอง ขี้หึงชะมัด ซวยชิบ! ” โตโน่บ่นเป็นหมีกินผึ้ง ตั้งแต่ยอมคบเป็นแฟนกัน นับวันยิ่งโหด

“ ซวยมากใช่ไหมครับ ” น้ำเสียงเยียบเย็นที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำเอาคนกำลังนินทาสะดุ้งโหยง

“ กะ.............. ”

“ เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ” เพื่อนของโตโน่ร้องลั่นด้วยความตกใจ เมื่อมือเล็กๆของกันที่ถือชามบะหมี่อยู่ยกขึ้นสูงและคว่ำมันลงบนศีรษะของโตโน่!!!

“ อะ...อ้าว ขอโทษนะพี่โน่ เผอิญว่ามือมันลื่น ชามเลยไถลไปรดหัวพี่เลย เดี๋ยวกันไปหาผ้ามาเช็ดให้แล้วกัน รอแป๊บนะ ” น้ำเสียงเหมือนจะสำนึกผิด แต่ดวงตากับริมฝีปากนี่มันเยาะเย้ยชัดๆ

“ มาแล้วๆ ” เด็กหนุ่มใช้ผ้าสีตุ่นเช็ดไปตามศีรษะใบหน้าและลำตัวของโตโน่ จนตอนนี้เส้นบะหมี่มันหายเกลี้ยงไปหมดแล้ว แต่กลิ่นคงกำจัดไปไม่ได้

“ ข...ขอบใจนะ ” โตโน่พยายามพูดกับคนรักพลางมองดวงหน้าหวานนั้นด้วยดวงตาที่แอ๊บแบ๊วเต็มที่

อยากได้ยินคำขอโทษเหมือนกันนะ

แต่พอคิดถึงความผิดตัวเอง และ ความโหดของกัน

เขาตัดสินใจก้มหน้ายอมรับผิดว่าปากพล่อยเองดีกว่า

มันคงดีที่สุด

“ กัน ป้าร้านบะหมี่เขาถามหาผ้าขี้ริ้วกับกะละมังล้างตะเกียบอะ นายใช้เสร็จหรือยัง ”

เพื่อนของกันวิ่งมาตาม ถ้อยคำของเด็กอีกคน ทำให้โตโน่กับผองเพื่อนก้มลงไปมองผ้าและกะละมังสลับกับรอยยิ้มหวานๆของกันอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน อยากให้มันเป็นแค่การได้ยินผิดพลาดมากกว่าความจริงที่ว่ากันเอาผ้าสกปรกและน้ำที่สกปรกยิ่งกว่ามาเช็ดหน้าโตโน่

“ ว้า~ ความลับแตกซะแล้ว แย่จังเลยนะ ” เด็กน้อยแลบลิ้นเล็กๆพอน่ารัก ก่อนจะลากเพื่อนวิ่งหนีไป

ปีศาจชัดๆ!

.

.

.

.

สองปีก่อน

“ แวะร้านนี้กันพี่โน่ กันอยากกินสปาเก็ตตี้ ” กันชี้ไปทางร้านอาหารสไตล์อิตาเลี่ยน

“ เอาสิ พี่ก็อยากกินเหมือนกัน ” ร่างสูงยิ้ม พร้อมกับจูงมือกันเดินเข้าไปในร้านโดยพยายามเลือกมุมที่สงบที่สุด เพราะคนตรงหน้าไม่ชอบเสียงอึกทึกมากนัก 

“ โตโน่ขา~ ” เสียงแสบแก้วหูดังมาแต่ไกล ทำให้โตโน่กับกันที่กำลังคุยกันอย่างออกรสระหว่างรออาหารหันมามองด้วยความสงสัย

“ เกด! ” โตโน่มองคนตรงหน้าอย่างตกใจ เขาไม่คิดว่าจะมาเจอผู้หญิงคนนี้ถึงนี่ เธอมีแฟนอยู่แล้วแถมยังเป็นผู้หญิงอีกด้วยแต่ก็เที่ยวตามตื้อเขาไม่เลิกราสักที ทั้งที่เขาบอกว่ามีแฟนแล้วไปเกือบร้อยรอบ

“ ใครครับ ” กันถามโตโน่ด้วยสายตาขุ่นเคือง

“ หือ? น้องชายเหรอคะ น่ารักจังเลย ” หญิงสาวบีบเสียงทั้งที่นัยน์ตาเสแสร้งเหลือเกินพลางนั่งลงบนตักโตโน่

“ แฟนต่างหากป้า รู้แล้วก็ลงจากตักพี่โน่ด้วย เดี๋ยวกางเกงเขาเปื้อนก้นบานๆของป้าหมด มันแพง ”

“ อ้ายยยย ไอ้เด็กบ้า ปากเสีย โตโน่คะ คุณไปคว้าเด็กกะโปโลนี่มาเป็นแฟนอย่างนั้นเหรอ ทำไมตาต่ำแบบนี้ล่ะ ”

“ พี่โน่เขาอาจจะแค่ตาต่ำ แต่ป้าน่ะ ต่ำไปหมด หน้าตาต่ำ หัวคิดต่ำ แล้วยังจะทำตัวต่ำๆด้วย ”

“ กรี๊ดดดด แก!!! ”

“ พอได้แล้วเกด คุณไม่ควรพูดจาแบบนั้นกับกันนะ ควรให้เกียรติคนที่ผมรักมากที่สุดด้วย ”

“ ก็ดูมันพูดจาสิคะ มันว่าเกดต่ำ แถมยังมองแบบดูถูกด้วย เกดไม่ยอม!!! ”

“ นี่มันร้านอาหารนะ จิณภัค อย่าโวยวายนักได้ไหม ” โตโน่ใช้น้ำเสียงดุดันกว่าเดิมและเรียกย้ำชื่อจริงของหญิงตรงหน้า

“ ใช่ ไร้มารยาท ” กันสำทับ

“ พอได้แล้วกัน เฮ้อ.........พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน ” โตโน่ปรามกันแต่พอเห็นสายตาดุๆ เขาก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแทน ขืนอยู่ต่อนานกว่านี้ มีสิทธิเละได้

“ ไปได้แล้วป้า นั่งนานเกินไปแล้ว ไปหาสามีที่อื่นไป ”

“ แก...!!! ”

“ อ๊ะๆ อย่ามาชี้หน้านะ ไม่งั้น.............. ” กันหยิบมีดพกด้ามเล็กมาวางไว้บนโต๊ะเป็นเชิงขู่

“ ฮึย!!!! ” หญิงสาวหน้าซีด รีบลุกออกจากโต๊ะ แต่ไม่วายหันมามองกันอย่างเจ็บใจ

“ น่ารำคาญจริงๆเลย พี่ครับ..ขอสั่งอาหารหน่อย ” กันสบถ ก่อนจะร้องเรียกพนักงานให้จดรายการเพิ่ม

ค่าอาหารมือนั้น โตโน่จ่ายเงินไปเกือบแปดพันบาท กันสั่งมาแกล้งเขาจนเต็มโต๊ะแต่ไม่กินสักอย่าง สุดท้ายก็ต้องใส่ถุงกลับบ้าน ค่าข้าวของที่กันซื้ออีกเกือบสามหมื่น ร่างสูงเซ็นบัตรไปก็แทบอยากร้องไห้ไป มันเป็นความผิดของเขาหรือไงที่เสน่ห์แรงจนมีผู้หญิงเข้ามาไม่ขาดสาย

“ พี่โน่ เข้าไปดูกระเป๋ากันเถอะ มันมีลายใหม่ออกเมื่อวานนี้ กันอยากได้ทุกสีเลย ” กันลากแขนโตโน่เข้าไปในร้านขายกระเป๋าแบรนด์เนมสำหรับผู้ชาย ราคาของมันทำให้โตโน่ตาค้าง

“ ใบละหมื่นห้า!!! ”  

ไม่ถอนเงินของเขาในธนาคารไปโยนทิ้งแม่น้ำเจ้าพระยาเลยล่ะ ทำแบบเนี้ย!!!

.

.

.

.

หนึ่งปีก่อน

“ นายแน่ใจแล้วเหรอว่าอยากแนะนำพี่อย่างเป็นทางการให้คนที่บ้านนายรู้จัก ”

โตโน่ถาม หลังจากที่เขาขับรถมาจอดในคฤหาสน์หลังใหญ่ แต่ยังไม่กล้าลงจากรถ วันนี้กันจะพาเขามาแนะนำให้ที่บ้านรู้จักในฐานะคนรัก ปกติเขาจะมาส่งกันแค่หน้าประตูบ้านและกลับไป แต่วันนี้กันขอให้เขาเข้าไปด้วยกัน

“ แล้วพี่แน่ใจไหมล่ะว่ารักกัน อยากให้กันอยู่กับพี่ตลอดไป ”

“ แน่ใจสิ นี่เป็นเรื่องเดียวที่พี่ไม่มีวันลังเล ”

“ กันก็แน่ใจเหมือนกันว่ารักพี่และอยากให้พี่อยู่กับกันตลอดไป ขอแค่เรารักกัน มันก็ไม่มีอะไรให้กลัวแล้วล่ะครับ ” กันยิ้มหวาน เขารู้ว่าโตโน่ประหม่าที่จะเข้าไปพบกับพ่อแม่และพี่ชายของตนเอง

“ อืม ” โตโน่ส่งยิ้มตอบกลับให้กัน ก่อนจะเดินลงจากรถและอ้อมไปเปิดประตูให้ร่างบาง แต่แล้วร่างสูงก็ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างซอยฝีเท้าถี่ๆวิ่งเข้ามาใกล้

“ อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ” ร่างสูงร้องลั่น เสียงหลักล้มลงกับพื้นโดยมีสัตว์สี่เท้าขึ้นคร่อม แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องให้เห็นเขี้ยวสีขาวที่พร้อมขย้ำศัตรูได้ทุกเมื่อ

“ สะ...เสือ....เสือ....เสือออออออออ!!!!!!!! ”

“ นี่ ทิกเกอร์! ทิกเกอร์! พอได้แล้วๆ ทิกเกอร์!! บอกให้หยุดไง เลียแบบนั้นเดี๋ยวหน้าพี่โน่ขึ้นสิวพอดี ” กันผลักเจ้าสัตว์เลี้ยงตัวโตที่ทำจมูกฟุดฟิดและเลียไปตามใบหน้าของโตโน่ออก ซึ่งมันก็ยินยอมแต่โดยดี

“ พี่โตโน่เป็นงะ....อ้าว!!!??? ” ภาพที่กันเห็น คือ คนรักเป็นลมไปเสียแล้ว

“ พี่เนี่ย ไม่ได้เรื่องเลย แล้วอย่างนี้เหรอจะเป็นเมะให้กันน่ะ ดูยังไงก็ไม่ผ่านหลักสูตรขั้นพื้นฐาน ” กันบ่น หลังจากอีกฝ่ายฟื้นขึ้นมาภายในห้องรับรอง

“ มันเสือนะ เมะที่ไหนก็ขอบายทั้งนั้นแหละ ” โตโน่ทำหน้ามุ่ย

“ มันเชื่องจะตาย เมื่อกี้มันแค่ทำความรู้จักกับพี่เฉยๆ ไม่กัดสักหน่อย เพื่อนกันไม่มีใครกลัวมันสักคน เนี่ย...ดูดิ พี่เลยทำให้มันเศร้าไปด้วย พอเห็นพี่เป็นลม มันก็เข้าไปทำตัวซึมๆอยู่ในกรง ”

“ ช่างมันเถอะ พี่ไม่ชินนี่นา ต่อให้เชื่องก็น่ากลัวอยู่ดี ”

“ สงสัยกันต้องพาพี่มาบ่อยๆจนกว่าจะชินซะแล้ว เพราะถ้าคิดจะแต่งงานกับกัน พี่ก็ต้องเจอมันไปอีกนาน ”

“ จริงเหรอ TT ”

“ หรือพี่ไม่อยากแต่ง? ”

“ แต่งสิ!!! เรื่องอะไรพี่จะปล่อยให้คนอื่นชุบมือเปิบไปล่ะ น่ารักๆนุ่มนิ่มแบบนี้มีคนเดียวในโลก ~~~ ” โตโน่โผเข้าไปกอดกันพร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่

แค่เสือ โธ่เอ๊ย เด็กๆ โตโน่สู้ตาย TOT

.

.

.

.

ปัจจุบัน

“ พี่จะลงไปเล่นกับทิกเกอร์หน่อยไหม ” กันถามขึ้น หลังจากรำลึกความหลังกับโตโน่จบ มานึกๆดู ตอนนั้นเขาก็ร้ายไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะเนี่ย

“ ไม่ล่ะจ๊ะ อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆมันดีที่สุดเลย~~~~ ” เด็กหนุ่มหัวเราะคิกคักเมื่อได้ฟังคำตอบ

“ ขอบคุณนะครับ ” กันหมุนตัวมากอดโตโน่เอาไว้

“ เรื่องอะไรเหรอ ” ร่างสูงกอดตอบพลางซุกไซ้ไปตามซอกคอหอมกรุ่น

“ ทุกเรื่องเลย ขอบคุณที่อดทนทำเพื่อกันมาตลอดทั้งที่กันร้ายกาจกลั่นแกล้งพี่สารพัด แต่พี่ก็ยังรัก ยังเลือกที่จะอยู่เคียงข้างกันมาจนถึงตอนนี้ ”

“ ช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้ว อีกอย่างต่อให้นายร้ายกว่านี้ พี่ก็มั่นใจว่าจะยังรักนายเหมือนเดิม ความรักของพี่มันมีไว้เพื่อนาย เพียงคนเดียว ”

“ กันรักพี่ที่สุดเลย ” กันเงยหน้าจากบ่าแกร่งมายิ้มหวานให้คนรัก

“ พี่ก็รักกันที่สุดเช่นกัน ”

โตโน่ยิ้มพลางเช็ดน้ำตาที่เอ่อคลอดวงตากลมโต ริมฝีปากหยักกดจูบบนหน้าผากเนียน ก่อนจะไล่ลงมายังจมูกโด่งเป็นสันเรื่อยๆ กันหลับตาพริ้มรอรับสัมผัสอ่อนโยนจากอีกฝ่าย ริมฝีปากนุ่มถูกประกบปิดอย่างนุ่มนวล รสจุมพิตอ่อนหวานทำให้ใจดวงน้อยเต้นถี่รัวราวกับเสียงกลอง เหมือนจะหลุดออกจากอก ไม่สิ มันคงหลุดมาแล้วล่ะ เพราะรู้สึกจิตใจจะล่องลอยไปไกลแสนไกล ร่างกายเบาหวิวเหมือนอยู่ในอากาศ สติสัมปชัญญะดูเหมือนจะหยุดสั่งการ ไม่รับรู้สิ่งใดหรือแม้ว่าใครเข้ามาในห้องนอน

“ หึหึ ดูนายมั่นใจมากนะที่จะลวนลามน้องฉันภายในบ้านหลังนี้ ” เสียงเยียบเย็นที่ดังขึ้น ทำให้สองร่างที่มาอยู่บนเตียงตั้งแต่เมื่อไรรู้สะดุ้งเฮือกรีบผละออกจากกัน

“ พะ...พี่ฮั่น ” กันเรียกพี่ชายเสียงสั่น สายตาของฮั่นดูขัดเคืองโตโน่มากทีเดียว 

“ เอ่อ...คือ... ”

“ ฉันบอกแล้วไงว่าก่อนแต่งงาน ห้ามทำอะไรกันมากกว่ากอด ”

“ คะ...คือ...ฉะ.......ฉัน...... ”

“ หึ อย่าอยู่เลย!!! ”

“ อย่านะ พี่ฮั่น!!! ”

ปัง!!!

“ พี่โน่...!!! ”

“ บ้าไปแล้วเหรอ พี่ฮั่น!!! ” กันขึ้นเสียงใส่พี่ชายอย่างโกรธจัด

“ พี่แค่ล้อเล่นเอง หมอนี่มันเหมือนเดิมจริงๆ ขวัญอ่อนชะมัด ” ฮั่นมองโตโน่อย่างเซ็งๆและเดินออกจากห้องนอนของน้องชายไปอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรสักนิด

“ เฮ้อ...................... ”

กันถอนหายใจพลางหันไปมองคนที่นอนสลบอยู่ข้างตัว บนที่นอนนุ่มใกล้กับเป้ากางเกงของโตโน่มีเม็ดพลาสติกกลมๆตกอยู่ มันคือกระสุนของเล่นที่ออกมาจากปลายกระบอกปืนเด็กเล่นของฮั่นนั่นเอง แต่ก็ทำให้โตโน่ตกใจเสียงปืนจนเป็นลมได้ซะงั้น มือเรียวต่อโทรศัพท์ภายในเรียกสาวใช้  

“  เอายาดมขึ้นมาให้หน่อย ไม่สิ ยกกล่องปฐมพยาบาลมาทั้งหมดเลยดีกว่า ”

พอวางสาย ดวงตากลมก็ปรายมองไปที่โตโน่อีกครั้ง..... ยิ่งมองก็ยิ่งทั้งรักทั้งเอือมระอา

“ จะไหวไหมเนี่ย พี่โน่ ”

END