คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Birthday Project : Happy Birthday Our Gun
Happy Birthday Our Gun
สตูดิโอแห่งหนึ่ง
“ ดีครับดี... ริทเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่งสิ
โตโน่เขยิบเข้ามาใกล้ๆกันอีกหน่อยนะ ”
...หมับ!!...
“ แบบนี้ใช่ไหมครับ ”
ร่างบางสะดุ้งเฮือกทันทีที่รู้สึกถึงมือหนาที่โอบรอบเอวของเขาเอาไว้
ใบหน้าหวานหันไปมองค้อนพี่ชายตัวดี
แต่คนถูกมองยังคงตีซื่อพูดคุยช่างภาพราวกับไม่รู้ตัวว่ามือไปสัมผัสเอวคอดของร่างบางข้างกายตั้งแต่เมื่อไร
กันจึงได้แต่ยู่ปากเล็กๆก่อนจะอมลมจนแก้มป่องด้วยความขัดใจที่ทำอะไรคนตัวโตกว่าไม่ได้เลย
“ อืม ใช้ได้ แต่ไม่ต้องกอดกันซะแน่นขนาดนั้นหรอก
”
“ หือ? ผมว่าแบบนี้ดีแล้วนะครับ
เดือนนี้ค่อนข้างหนาวกว่าปกติ ต้องกอดกันเข้าไว้...จะได้อบอุ่น ” โตโน่ยิ้มหน้าแป้นพลางยักคิ้วให้กันที่แอบหยิกหมับที่หลังมือของเขา
“ งั้นพี่มากอดกับริทไหมล่ะ เราเป็นคู่จิ้นกันนี่นะ
”
ริทหันมายิ้มยียวนใส่โตโน่พร้อมกับเอื้อมมือตรงเข้าไปแกะมือของพี่ชายคนสนิทที่ถูกคนอื่นจับให้คู่กับเขา
แต่โตโน่กลับรั้งเอวกันเข้ามากอดจนแผ่นหลังบางแนบสนิทกับแผ่นอกแกร่งเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ริทแกะมือของเขาออกจากเอวของคนรัก
“ เอ่อ....ขอโทษนะริท
พี่รู้ว่าเราถูกจับให้คู่กันและพี่ก็หน้าตาดีจนริทอยากให้เราเป็นคู่กันจริงๆ
แต่เดือนนี้เป็นเดือนที่พิเศษและวันนี้ก็สำคัญสำหรับพี่ยิ่งกว่าวันไหนๆ
ดังนั้นคนหล่ออย่างพี่คงไม่สามารถกอดริทได้
ถ้าริทเสียใจมากนัก....ก็กลับไปให้พี่รุจกอดปลอบเถอะนะ
ถึงพี่รุจจะหล่อน้อยกว่าพี่แต่เขาก็เป็นคนดี ” โตโน่พูดรัวเป็นชุด
ก่อนจะแสร้งมองริทด้วยสายตาเศร้าหมองระคนเห็นใจ
“ หยุดพูดจาหลงตัวเอง แล้วก็เลิกทำใบหน้าแบบนั้นสักทีเถอะพี่โน่
มันน่ากลัว....ยังไงพี่ก็หล่อสู้ผมไม่ได้หรอก ” ฮั่นพูดชมตัวเองหน้าตาย
จนแกงส้มอดทำหน้าเบ้ด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้
“ พวกพี่นี่มันหลงตัวเองจริงๆ... นี่พี่โน่!
รู้ตัวไว้ซะว่าชาตินี้ทั้งชาติ คนอย่างริทไม่มีวันเลือกพี่มาเป็นแฟนหรอก ”
“ ริทกำลังพยายามปลอบใจตัวเองอยู่สินะ
เศร้ามากใช่ไหมที่พี่รักริทไม่ได้ ”
“
เศร้าที่ต้องเสียกันให้คนหน้าปลาร้าไหแตกแบบพี่น่ะสิ ” ริทตีท่อนแขนล่ำๆอย่างแรง
จนโตโน่ร้องด้วยความเจ็บ
“ ริทตีทำไมเนี่ย มันเจ็บนะ! แล้วหล่อๆอย่างพี่เหมือนปลาร้าตรงไหน
เตี้ยแล้วยังตาถั่วอีก ”
“ ริทไม่ได้เตี้ย แค่สูงต่ำกว่ามาตรฐาน
หัดพูดจาให้ดูมีการศึกษาบ้างไอ้พี่กุ๊ย ” ริทว่าก่อนจะระดมตีพี่ชายไม่ยั้ง
ในขณะที่ร่างสูงก็พยายามเบี่ยงตัวหลบหนี
“ โอ๊ย! ริท พี่เจ็บ หยุดนะๆ อย่าตีสิ
เดี๋ยวโดนกัน โอ๊ยๆๆ ” โตโน่ร้องโอดโอยจนกระทั่งริทเลิกตี
แต่เขาก็ต้องแปลกใจที่คนในอ้อมแขนเงียบผิดปกติ
“ กัน...ทำอะไร -_-
” โตโน่ทักเมื่อก้มลงไปเห็นกันกำลังยุ่งกับโทรศัพท์มือถืออยู่
“ อัดเสียง เอ๊ยยยยย เช็คเบอร์ มีสายเข้าน่ะ
แหะๆ ” กันเงยหน้ามาส่งยิ้มเจื่อนๆให้โตโน่
“ แอบอัดคลิปพี่กับริทสินะ ”
โตโน่พูดอย่างรู้ทัน เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมกันเลิกบ้าคู่จิ้นนี่สักที
แล้วไม่ได้จิ้นไกลด้วย จิ้นคนที่อยู่ด้วยกันเนี่ย มันไม่เบื่อหรือไงก็ไม่รู้
“ เปล่านะ!! ”
“ พี่ให้เวลาลบแค่ห้าวินาที เกินกว่านี้กลับบ้านเมื่อไรเตรียมตัวโดนสองดอกได้เลย
” โตโน่ลงกระซิบให้ได้ยินเฉพาะกลุ่มพวกเขาเท่านั้น
“ ใจร้าย แค่นิดหน่อยเองนะพี่โน่ T^T
”
“ 1 ”
“ พี่โน่ อันที่จริงพี่กันยังชอบโน่ริทอยู่
พี่ไม่น่าบังคับให้เลิกเลยนะ ตัดใจจากพี่กันแล้วไปคบกับพี่ริทเถอะ ” ร่างสูงของใครอีกคนเอ่ยขึ้น
“ เงียบไปเลยตั้ม!! พูดดีแต่หวังผลมันเรียกว่าชั่วครับน้อง ” โตโน่ชี้หน้าน้องชายร่วมวง
ริทเองก็ส่งสายตาพิฆาตเช่นกัน ทำให้ตั้มต้องยอมสงบปากสงบคำ
“ พี่ตั้มอย่าไปสนใจเขาเลย ”
กั้งรีบดึงพี่ชายออกห่างจากโน่กันที่อีกฝ่ายกำลังเริ่มงอแง ส่วนอีกฝ่ายกำลังทำหน้าทะมึนเตรียมจัดการเจ้าตัวแสบ
“ 2 ”
“ กันไม่อยากลบ ” ปากบางเริ่มเบะ
“ 3 ”
“ กันไม่ลบ!! ”
กันขึ้นเสียงก่อนจะน้ำตาร่วงเผลาะๆ
“ อ้าว ไอ้โน่ ทำไมน้องร้องไห้! ” เสียงจากช่างภาพตะโกนมาหลังจากที่เช็คภาพและเตรียมจะถ่ายเซ็ตต่อไปพอดี
นายแบบดันมาร้องไห้งอแงซะนี่
“ ขอโทษครับ ” โตโน่รีบก้มหัวขอโทษทีมงาน
ก่อนจะดึงกันให้หันมามองหน้า
“ ไม่เอา ไม่ร้อง พี่ไม่ลบแล้ว ไม่ร้องนะ
แต่ห้ามเผยแพร่ตกลงไหมครับ ” โตโน่ปลอบพร้อมกับเช็ดน้ำตาจากแก้มนิ่มอย่างอ่อนโยน
“ ไม่ลบนะ ”
“ ครับ ไม่ลบครับ ” พอได้ยินคำยืนยัน กันก็ยิ้มสดใสเหมือนเดิม
คอสตูมจึงเดินมาซับหน้าให้กันเสียใหม่
“ ในเมื่อโตโน่ทำให้กันงอแง เราก็เสียเวลา
ดังนั้น....เซ็ตสุดท้ายจะถ่ายโตโน่เดี่ยว คนอื่นแยกย้ายกลับบ้านได้เลย ”
รุจเอ่ยขึ้นหลังจากมองกลุ่มเด็กในปกครองมานาน
“ ห๊ะ!! โห....ความยุติธรรมอยู่ตรงไหน
” โตโน่อวดครวญ น้องๆจึงขำออกมา
เสียงหัวเราะครื้นเครงดังขึ้นทั่วสตูดิโอกว้าง
เมื่อเห็นซูเปอร์สตาร์ระดับประเทศกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน
วันนี้เป็นวันเกิดของน้องคนกลาง แต่ช่วงเช้า 7 PEAKS ต้องมาถ่ายแบบให้นิตยสารวัยรุ่นเล่มหนึ่งเสียก่อนที่จะได้ไปฉลองกัน
พวกเขาเข้าใจว่าทั้งเจ็ดคนคงอยากหยุดงาน
แต่ก็ยังสละเวลาพักผ่อนมาถ่ายแบบด้วยใบหน้าแจ่มใสกันทุกคน ทำให้ทีมงานรู้สึกดีที่ได้ร่วมงานกับพวกเขามากทีเดียว
“ เอาล่ะๆ ถ่ายต่อได้แล้ว
พวกนายมัวแต่เล่นกันแบบนี้ แล้วเมื่อไรจะได้กลับบ้านล่ะ” ช่างภาพทำเสียงดุแต่ไม่ได้จริงจังเท่าไรนัก
เขาชินซะแล้วกับการที่จะต้องคอยจับปูใส่กระด้งทุกครั้งที่ร่วมงานกัน
การถ่ายแบบเซ็ตที่สองผ่านไปอย่างราบรื่น
เซตที่สามต้องถ่ายเป็นคู่ ในระหว่างที่รอคนอื่นถ่าย หากได้อยู่กับกันเมื่อไร
หัวหน้าวงคนเก่งก็ไม่วายที่จะพยายามหาเรื่องเข้าไปคลอเคลียแก้มนุ่มเสียทุกที จนกันต้องชักสีหน้าด้วยความหงุดหงิดปะปนไปกับความเขินอายอยู่บ่อยครั้ง
“ กันเงยหน้ามองกล้องหน่อยสิ ก้มหน้าทำไม
หาขนมเหรอ เดี๋ยวหลังเลิกงานพี่ซื้อไอศกรีมให้แล้วกัน ตอนนี้ตั้งใจทำงานก่อน ”
เสียงช่างภาพบอกแกมหยอก
เด็กน้อยที่โดนเรียกชื่อทำตามด้วยความเขินอาย แต่ไม่ได้อายช่างภาพ เขาอายโตโน่มากกว่า
ก็สายตาเจ้าเล่ห์นั่นมองเขาไม่วางตาเลยนี่นา
“ โตโน่ เดี๋ยวต่อไปตานายแล้วนะ
ไปเตรียมตัวได้แล้ว ” ผู้จัดการวงเดินมากระซิบ นอกจากพูดคำนี้แล้ว
เขาก็อยากเตือนให้โตโน่เก็บอาการไว้บ้าง ขืนมัวแต่จ้องลวนลามกันแบบนี้
มันอาจกลายเป็นข่าวได้ง่ายๆ
“ เก็บอาการไว้บ้างสิ
เดี๋ยวก็โดนเรียกไปดุอีกหรอก ” แล้วก็ไม่ต้องลำบากรุจเลย
ในเมื่อฮั่นเดินมากระซิบเตือนพี่ชายถึงที่
“ ก็เห็นหน้ากันแล้วมันอดใจไว้ไม่ได้นี่นา
นายไม่เห็นเหรอว่ายิ่งโต กันยิ่งน่า..... ” โตโน่หยุดพูดเพียงเท่านั้นพลางเลียริมฝีปากที่แห้งผากเล็กน้อย
พอให้ฮั่นรู้สึกสยองเกล้าได้บ้าง
“ น่าอะไรครับ ” เสียงขุ่นเคืองของคนที่กำลังเป็นหัวข้อสนทนาดังขึ้นจากด้านหลังทำให้โตโน่หันกลับไปเผชิญหน้ากับกันที่ถ่ายแบบเสร็จเรียบร้อยด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์
“ น่ารัก! จุ๊บ! ”
พูดจบโตโน่ก็ขโมยหอมแก้มใสของคนรักอย่างรวดเร็ว
เขากระซิบคำพูดบางอย่างข้างใบหูบาง ก่อนจะเดินยิ้มแย้มไปเข้าฉาก
โดยไม่สนใจว่าตนเองทำให้ใครต่อใครอึ้งไปเป็นแถบ
ทีมงานหลายคนต่างเสียดายที่หยิบกล้องมาบันทึกภาพไว้ไม่ทัน
“ พี่โตโน่พูดอะไรน่ะกัน ” ฮั่นถามน้องชายที่กำลังหน้าแดงจัดอย่างเห็นได้ชัด
“ ไม่มีอะไรครับ ” กันตอบปฏิเสธ
ก่อนจะเดินหนีไปทางห้องแต่งตัว
‘ น่ารัก..........แล้วก็น่ากินด้วย...’
คำพูดที่โตโน่กระซิบให้ฟังนั้น
ทำให้ใจดวงน้อยเต้นโครมครามได้ไม่ยาก ยังดีนะที่โตโน่ไม่พูดเสียงดัง
หากทุกคนได้ยิน เขาคงอายยิ่งกว่านี้ เพราะเพียงเท่านี้ก็อยากจะมุดดินหนีซะให้รู้แล้วรู้รอด
สายตาที่โตโน่จับจ้องมาที่เขาตลอดเวลา มันทำให้กันเขินจนแทบละลาย
ไม่ว่าจะพยายามทำตัวให้เป็นปกติแค่ไหน เขาก็ไม่ชินสักที
“ พักชั่วโมงหนึ่งนะ
เดี๋ยวตอนบ่ายค่อยถ่ายเซ็ตสุดท้ายของวันนี้ ”
ช่างภาพร้องบอกทุกคนทันทีที่ถ่ายส่วนของโตโน่กับริทเสร็จเรียบร้อย
ช่างภาพและทีมงานต่างเดินออกจากห้องเพื่อพักผ่อนและทานข้าวกลางวันกัน
เหลือเพียงแค่สมาชิก 7 PEAKS เท่านั้นที่ยังคงนั่งเล่นอยู่ในสตูดิโอกว้าง
“ พวกเราจะไม่ไปทานข้าวกันเหรอ ” แกงส้มถามขึ้น เมื่อเห็นว่าไม่มีใครขยับตัวสักคน
“ ไป แต่ขอนั่งแป๊บหนึ่ง ” ริทบอก พลางยืดแขนบิดตัวเบาๆขับไล่ความเมื่อย
“ ข้าวกล่องวันนี้มีอะไรมั่ง ” ตั้มถามกั้ง ร่างสูงส่ายหน้าให้พี่ชาย
“ ผมก็ไม่รู้ เราออกไปดูกันไหม
ถ้าไม่อยากกิน เดี๋ยวจะพาไปกินร้านอาหารแถวนี้ ”
“ อือ ก็ดี ไปกินที่ร้านดีกว่า ไปๆๆ พี่กัน
พี่โน่ พี่ริท พี่ฮั่น พี่แกงไปไหม? ”
“ พวกนายไปเถอะ
เดี๋ยวพี่กินข้าวกล่องกับทีมงานนี่แหละ ”
ว่าแล้วฮั่นก็เดินนำริทกับแกงส้มออกไปนอกสตูดิโอโดยมีตั้มกับกั้งเดินตามไปแต่จุดหมายเป็นคนละสถานที่
ทำให้ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงแค่โตโน่กับกันสองคน ร่างสูงบิดขี้เกียจ
ก่อนจะหันไปหาคนข้างกายเพื่อชวนไปกินข้าว แต่เขาก็ต้องอมยิ้มแทน
เมื่อเห็นคนที่เขาแสนรักเผลอเอนศีรษะพิงโซฟาเดี่ยวที่ใช้ถ่ายแบบจนเข้าสู่ห้วงนิทราไป
“ ยั่วกันอีกแล้ว ”
โตโน่ยิ้มกริ่ม
ก่อนจะขยับไปนั่งบนพนักวางแขน มือหนาไล้ไปตามใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบา
ดวงตาคมพิศมองดวงหน้าที่หลงรักอยู่เนิ่นนาน ทั้งคิ้วที่เรียงตัวสวย
จมูกโด่งเป็นสัน เปลือกตาบางที่ประดับด้วยแพขนตายาว พวงแก้มเนียนใส
ริมฝีปากบางสีชมพู ทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบขึ้นเป็นกัน ล้วนทำให้เขาหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น
ขอเพียงแค่มีเด็กน้อยคนนี้เคียงข้าง เขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกต่อไป
“ อืม... ” เสียงครางอือเบาๆดังขึ้น
ไม่นานลูกแก้วสีนิลก็ออกมาอวดโฉมให้คนมองได้ลุ่มหลงไปกับตาหวานๆเหมือนลูกกวาง
“ ตื่นแล้วเหรอกัน ”
“ พี่โน่! ” คนตัวเล็กกว่าสะดุ้งสุดตัว
ก่อนจะลุกพรวดจากโซฟา พยายามรักษาระยะห่างจากหัวหน้าวง
“ ทำไมกันต้องตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ ”
“ พี่มันไว้ใจไม่ได้นี่! คนอื่นไปไหนหมดครับ
” กันถาม เมื่อกวาดตามองไปรอบห้องแล้วไม่พบใคร
“ ไปกินข้าวกันหมดแล้ว
เหลือเราแค่สองคนนี่แหละ ”
“ อ๋อ กำลังหิวเลย งั้นไปกินข้าวก่อนนะครับ ”
ร่างบางรีบเดินหนี แต่มีหรือจะหลุดรอดจากเงื้อมมือหมีไปได้
“ ไม่ต้องไปกินหรอกน่า ” โตโน่รวบร่างที่กำลังดิ้นให้แนบแน่นขึ้น
“ แต่กันหิว ปล่อยนะพี่โน่! ”
“ พี่ก็หิว ”
“ งั้นก็ไปกินข้าวด้วยกันสิครับ
จะมาจับไว้ทำไม ”
“ พี่อยากกินกันมากกว่า ” สิ้นคำนั้น ใบหน้าคมก็โน้มลงไปฝังริมฝีปากกับซอกคอหอมกรุ่นทันที
“ อื้อ...ไม่เอา พี่โน่ ปล่อยสิ
เดี๋ยวใครมาเห็น ปล่อยนะ! ” กันโวยวายพร้อมกับดิ้นหนีคนที่คลอเคลียไม่ห่าง
ริมฝีปากหยักพยายามจะลิ้มรสหวานจากกลีบปากนุ่ม แต่เจ้าตัวเล็กก็หลบหนีตลอดเวลา
“ ถ้าไม่ได้จูบกัน พี่ไม่ปล่อยเด็ดขาด ”
“ ไม่เอา! พี่มันหื่นเกินไปแล้ว ปล่อยนะ!! ”
...ติ๊ด...ติ๊ด...
แต่ก่อนที่โตโน่จะได้ทำอะไรมากกว่านี้
เสียงข้อความเข้าจากมือถือก็ดังขัดจังหวะ ร่างสูงปล่อยร่างบางด้วยความเสียดาย
ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาอ่านข้อความอย่างหัวเสีย
...เลิกทำบ้าๆ แล้วออกมากินข้าวสักที
เสียงกันมันโวยวายดังออกมาจนคนข้างนอกเขาหน้าแดงหมดแล้ว!!...
...ริท...
“ เอ่อ....ไปกินข้าวกันเถอะ ” โตโน่เอ่ยปากชวนคนที่ยืนหอบอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าคมขึ้นสีเล็กน้อย
ถึงจะด้านขนาดไหน เจอคำพูดแบบนี้ไปจังๆ มันก็อายเป็นเหมือนกันนะ!
หลังจากมื้อกลางวันผ่านพ้นและงานถ่ายแบบเสร็จสิ้นลง
ทั้งเจ็ดคนก็กลับขึ้นมาอยู่บนรถตู้ ใบหน้าหวานของกันบึ้งตึงทันทีที่รู้ว่าพวกเขายังไม่มีสิทธิกลับไปพักผ่อนหรือไปฉลองที่ไหน
เพราะต้องไปซ้อมเต้นสำหรับขึ้นคอนเสิร์ตในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
แล้วก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น เมื่อไม่เห็นมีพี่คนไหนคัดค้านเลยแม้แต่คนเดียว
นึกไม่พอใจที่พี่ๆเห็นงานสำคัญกว่าวันเกิดของเขา
รถตู้ส่วนตัวของ 7
PEAKS จอดลงหน้าตึก
เสียงพูดคุยอื้ออึงของแฟนคลับที่มารออยู่ด้านหน้าดังขึ้นทันทีที่พวกเขาลงจากรถตู้ กันพอจะจำได้ว่าเป็นแฟนคลับของเขา
คิ้วเรียวขมวดมุ่นเพราะไม่มีใครวิ่งกรูเข้ามาเหมือนที่หลายคนคาดการณ์เอาไว้
แต่เมื่อเข้ามาภายในตึก ประชาสัมพันธ์คนสวยก็แจ้งให้ทราบว่าแฟนคลับนำของขวัญมาให้กันและเธอนำไปไว้ที่ห้องพักส่วนตัวของพวกเขาแล้ว
กันมองหน้าสมาชิกในวง
ก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกไปด้านหน้า แฟนคลับของเขายังอยู่ที่เดิม ทุกคนเพียงแค่ยิ้มและโบกมือให้
แต่ไม่มีใครวิ่งกรูเข้ามา วันเกิดทั้งทีย่อมอยากตามใจคนที่รักเป็นธรรมดา
ในเมื่อรู้ว่ากันเหนื่อยและวันสำคัญคงอยากใช้เวลากับคนสนิทให้มากที่สุด
พวกเธอก็พร้อมใจยินดีที่จะมอบอิสระให้คนที่รักเนื่องในวันพิเศษ
...ไม่ต้องเข้าใกล้
ขอเพียงแค่ได้อวยพรและได้มองดูความสุขของคนที่รักอยู่ห่างๆก็เพียงพอ...
เด็กหนุ่มโค้งตัวลงให้แฟนคลับอย่างนอบน้อมพลางยิ้มหวานด้วยความปลื้มใจและขอบคุณที่จำวันสำคัญของเขาได้
ก่อนจะกลับเข้ามาหาทุกคนอีกครั้ง ฮั่นยีผมน้องเล่นอย่างเอ็นดูระคนหมั่นไส้
เมื่อเห็นกันอมยิ้มทะเล้นและมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาราวกับจะเยาะเย้ยซะงั้น
รุขบอกทั้งห้าคนให้ไปซ้อมเต้น
ส่วนเขาจะขนกองของขวัญของกันไปไว้ที่รถ หลังจากที่ทั้งเจ็ดเข้ามาในห้องซ้อมเต้นได้สักพัก
โตโน่ก็เริ่มทำหน้าที่หัวหน้าวงอย่างจริงจัง
ทั้งให้วอร์มอัพและเริ่มเต้นหลายเพลงติดต่อกัน แต่ซ้อมยังไม่ทันถึงเพลงที่ 4 ผู้จัดการวงก็เดินกลับเข้ามาอีกครั้ง พร้อมทั้งเรียกริท ฮั่น แกงส้ม ตั้ม
กั้ง
“ พี่บี้ต้องการพบพวกนายห้าคนน่ะ
ส่วนโตโน่กับกัน พวกนายซ้อมกันไปก่อนนะ 6 โมงเย็นเมื่อไร
ก็กลับบ้านกันได้เลย ”
“ แล้วพวกนั้นเขาไม่ต้องซ้อมเหรอพี่ -*- ”
น้องเล็กเริ่มทำหน้างออีกครั้ง
“ ซ้อมสิ
คุยเสร็จเมื่อไรก็มาซ้อมเมื่อนั้นแหละ ระหว่างรอพวกนายก็ซ้อมไป ”
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็ไม่มีใครกลับเข้ามาอีกเลย
จนกระทั่งซ้อมเสร็จ กันนั่งหน้ามุ่ยมาตลอดทางที่รถเคลื่อนตัวตรงไปยังที่พักอาศัย
ความจริงวันนี้จะกลับไปนอนบ้านของตัวเอง แต่ก็ถูกห้ามไว้อีก ดูเหมือนว่าวันนี้ทุกคนพร้อมใจกันขัดใจเขาเสียจริงๆ
“ กลับมาแล้วครับ ”
กันพูดออกไป
เมื่อเข้ามาในห้องที่มืดสนิท ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีใครอยู่ แต่มันก็พูดจนติดเป็นนิสัยไปเสียแล้ว
โตโน่อมยิ้มกับท่าทีแสนเง้าแสนงอนของคนรัก ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไร
แม้จะบอกว่าตัวเองโตแค่ไหน พวกเขาก็ยังเห็นกันเป็นเด็กน้อยคนเดิมอยู่ดี
แล้วร่างบางก็ต้องสะดุ้งด้วยความตกใจ
เมื่อจู่ๆเสียงเพลงก็ดังขึ้น ทำให้มือที่กำลังจะกดเปิดสวิตซ์ไฟหยุดชะงัก
ดวงตาคู่สวยมองฝ่าความมืดเข้าไป แสงเทียนไหวไปตามแรงลมอ่อนๆ ร่างบางหันกลับไปมองคนข้างกายพร้อมสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
โตโน่ไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยิ้มหวานให้เท่านั้น
เสียงดนตรีเพลงสุขสันต์วันเกิดยังคงบรรเลงต่อไปและเพราะแสงเทียนนี่เอง
เขาถึงได้เห็นว่าคีย์บอร์ดของแกงส้ม ถูกเจ้าของนำออกมาไว้ที่ห้องและเจ้าตัวก็กำลังนั่งเล่นด้วยใบหน้าอ่อนโยน
แล้วริทก็ประคองถาดเค้กที่จุดเทียนเล่มน้อยเดินมาหากันช้าๆ ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มร้องเพลงคลอไปกับเสียงดนตรี
แม้จะเดินมาหยุดตรงหน้า ทุกคนก็ยังคงร้องเพลงอยู่เหมือนเดิม แตกต่างที่คราวนี้มีเสียงของโตโน่ร่วมร้องไปด้วยกัน
เจ้าของวันเกิดแย้มยิ้มออกมาด้วยความปลื้มปีติและดีใจเป็นอย่างมาก
ความขุ่นเคืองที่ทุกคนหนีไปไม่ยอมมาซ้อมเต้นจางหายไปหมดสิ้น เมื่อรู้ว่าทุกคนหายไปเพราะอะไร
“ สุขสันต์วันเกิดกัน
พวกพี่อาจจะยังดูแลกันไม่ดีพอ แต่พวกพี่ก็รักกันมากที่สุดนะ รู้ใช่ไหม? ” โตโน่ยิ้มก่อนจะเอื้อมมือมาลูบแก้มนิ่มเบาๆ
“ ขอบคุณครับ
”
กันยิ้มทั้งน้ำตา
ก่อนจะก้มลงเป่าเทียน อันที่จริงเขาคิดว่าทุกคนคงลืมไปเสียแล้ว
เพราะต่างคนต่างยุ่งกับงาน เขาจึงได้ไม่พูดถึง ทันทีที่เปลวไฟเล่มสุดท้ายดับลง
แสงไฟในห้องก็สว่างขึ้นพร้อมทั้งสายรุ้งและลูกโป่งที่ถูกปล่อยลงมาจากฝ้าเพดาน
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้น เพราะแสงไฟที่สว่าง ทำให้ตอนนี้กันรู้แล้วว่าพวกเขาไม่ได้อยู่กันแค่เจ็ดคน
“ Happy Birthday to you!!!!~~~~ ” เพื่อนๆที่เขาเคยร่วมงานและค่อนข้างสนิทด้วยร้องตะโกนบอกเขาพร้อมรอยยิ้ม
นั่นทำให้เจ้าของวันเกิดยิ้มตามไปด้วย
“ ทำไมมาอยู่ที่นี่กันหมดเลยล่ะ ” กันไล่มองตั้งแต่เก่ง เซน ไอซ์ เกต เกรซ
เพื่อนที่ฝึกหัดมาด้วยกันจนตอนนี้แยกย้ายไปทำงานกันคนละด้าน
รวมทั้งสนที่เคยแสดงละครด้วยกันจนกลายเป็นคู่จิ้นของเขา
“ ก็วันเกิดน้องรักทั้งที จะขาดพวกพี่ได้ยังไงล่ะ
” เก่งยิ้มหวานพลางขยี้ผมของเด็กน้อยที่เริ่มงอแงอย่างเอ็นดู
“ มีความสุขมากๆนะกัน ดื่มนมเยอะๆจะได้สูงทันคนอื่นสักที
นายทำให้พี่ลำบากเพราะต้องก้มหน้าคุยตลอดเลย มันเมื่อยคอ ” สนพูดขึ้น
ก่อนจะมอบของขวัญกล่องเล็กให้กัน
“ ถ้าพี่จะพูดขนาดนี้ เราเลิกคบกันเลยก็ได้นะ
” กันทำหน้างอ
“ เรายังไม่ได้คบกันเลยจะเลิกแล้วเหรอ
คบกันก่อนดีกว่าไหมแล้วจะเลิกหรือเปล่าค่อยว่ากันใหม่ ”
“ ตลกๆๆ แฟนกูไหมไอ้เพื่อนเวร ”
โตโน่รีบดันแผ่นอกของเพื่อนให้ออกห่างคนรัก
“ หวงชะมัด ”
“ อ้าว แฟนน่ารัก เนื้อก็หอม แก้มก็นิ่ม
ไม่หวงได้ไง ”
ไม่พูดเปล่ายังกอดรัดฟัดแก้มนุ่มจนกันดิ้นหนีพลางร้องโวยวายด้วยความขัดใจ
“ ปล่อยได้แล้วพี่โน่
ลวนลามมากๆริทยึดคืนนะบอกก่อน น้องริท ริทหวง ” ริทดึงกันมาหาตัวเอง
“ เบื่อคนเตี้ย
เอะอะก็อ้างตัวว่าเป็นพี่ทั้งที่โตกว่ากันไม่กี่เดือน ” โตโน่เบะปากใส่ริท
“ พอเถอะครับพี่ๆ เดี๋ยวไม่ได้ฉลองวันเกิดหรอก
” กั้งรีบห้ามศึก
ทุกคนหยุดเล่น
สลับกันอวยพรวันเกิดกันจนครบ โตโน่ทำหน้าที่หอบของขวัญที่เพื่อนๆมอบให้คนรักของเขาไปไว้ที่มุมหนึ่งของห้องนั่งเล่นที่ถูกดัดแปลงเป็นงานปาร์ตี้เล็กๆ
โต๊ะอาหารถูกยกมาไว้ในห้องนั่งเล่น ขนมเค้ก
อาหารและเครื่องดื่มมากมายถูกจัดเรียงไว้อย่างสวยงาม
“ ขอบคุณมากๆเลยนะครับ ” กันโค้งศีรษะลงให้กับทุกคนด้วยความดีใจและซาบซึ้งที่พี่ๆและเพื่อนให้ความสำคัญกับเขามากขนาดนี้
“ เอาล่ะ เป่าเค้กก็แล้ว ของขวัญก็ให้แล้ว
คราวนี้ก็ถึงเวลาทำตามธรรมเนียมซะที ”
“ เฮ้ย! อย่านะ พี่โน่!! ”
กันวิ่งหนีทันทีที่เห็นโตโน่ยกถาดเค้กขึ้นมาไว้ในมือ
ร่างสูงวิ่งไล่ร่างบางที่ดูเหมือนจะวิ่งหนีอย่างยากลำบากเพราะถูกคนอื่นรั้งตัวไว้เสมอ
แต่นอกจากจะมีคนอยากแกล้ง ก็ต้องมีคนคอยปกป้องเป็นธรรมดา ดังนั้นกว่าโตโน่จะเข้าถึงตัวกันได้
เขาก็ถูกขัดขวางตลอดเช่นเดียวกัน สุดท้ายเค้กที่ตั้งใจจะโปะหน้าเพื่อล้างแค้นที่ทำกับเขาไว้ในวันเกิดก็พลาดไปถูกตัวกันแทนที่จะเป็นใบหน้างามๆนั่น
“ โหย~ ตัวนี้มันตัวโปรดกันนะ
เลอะหมดเลย ” กันบ่น แต่สุดท้ายก็ต้องหลับตาปี๋เมื่อถูกริทหยิบชิ้นเค้กที่ตกหล่นมาป้ายลงบนใบหน้าหวานของเพื่อนรักจังๆ
“ โดนจนได้ ฮ่าๆๆๆๆ ” เซนหัวเราะพร้อมกับเอามือถือมาถ่ายรูปกันเอาไว้
“ โห
พี่ริททำแบบนี้เดี๋ยวมดกัดแค่หน้าพี่กันหรอก เราต้องป้ายทั้งตัว
มดจะได้กัดเท่าๆกัน ” ไอซ์หยิบเค้กมาละเลงอีกคน ทำให้กันโวยวาย แต่แทนที่จะเล็งทุกคนกลับโวยใส่ริทคนเดียวซะงั้น
“ จำไว้นะริท วันเกิดริท กันจะเอาคืนให้ได้ ”
“ หาโอกาสให้ได้ก็แล้วกัน ริทจะรอ ” ริทยิ้มล้อเลียน ทำให้กันหมั่นไส้
เอามือป้ายเค้กบนเสื้อตัวเองและเอาไปละเลงบนใบหน้าเพื่อนแทน
“ บำรุงหน่อยนะริท
ผิวหน้าจะได้ไม่ด้านแบบนี้ ฮ่าๆๆๆๆ ”
เสียงหัวเราะครื้นเครงดังขึ้นทันที
ไม่นานสงครามเค้กก็เริ่มขึ้น งานนี้คนที่เสียดายเค้กที่สุดก็ไม่พ้นเกตกับเกรซที่ลงมือทำด้วยตัวเองแต่พวกเธอก็ร่วมวงเล่นด้วยอย่างสนุกสนาน
เมื่อหมดเค้กให้ปาเล่นและล้างหน้าล้างตากันเรียบร้อย ทั้งหมดก็มารุมล้อมที่โต๊ะอาหารแทน
เพราะน้ำย่อยเริ่มประท้วง พื้นที่สำหรับคนเพียงแค่เจ็ดคน ไม่อาจรองรับได้หมด
ดังนั้นพื้นที่ส่วนอื่นของห้องนั่งเล่นจึงถูกจับจองไปด้วย แกงส้มที่เป็นเวรทำความสะอาดไม่ได้บ่นอะไรมากนักเมื่อเห็นห้องเลอะ
เขาตั้งใจจะให้ช่วยกันทำความสะอาดอยู่แล้ว เพราะคืนนี้ทั้งหมดจะนอนที่นี่นี่นา
หากไม่ทำก็นอนไปทั้งเลอะๆนี่แหละ -*-
“ ทำไมพี่ต้องทำด้วยเนี่ย พี่เป็นพี่นะ
นายใช้งานพี่ตัวเองได้ไงแกง ” ฮั่นบ่น
หลังจากที่ปาร์ตี้กินดื่มจบลง
ฮั่น แกงส้ม สน เก่ง โตโน่ ริทก็ต้องรับหน้าที่ทำความสะอาดด้วยความจำใจ
เพราะพวกที่เหลือนั้นเมาหลับเป็นตายกันหมดแล้ว
ส่วนพวกผู้หญิงก็ยึดพื้นที่ในห้องของกั้งกับตั้มไป ส่วนกันนั้นนั่งมองพี่ๆทำงานตาแป๋วแต่ในมือกำลังกดโทรศัพท์มือถือรัวจนคนลอบมองชักแปลกใจว่ามันเล่นโทรศัพท์โดยไม่มองได้ยังไง
“ ช่วยๆกันทำ เดี๋ยวก็เสร็จ พี่อย่าบ่นนักเลย
.......นี่กัน...ไปอาบน้ำสิ มอมแมมทั้งตัวเลย ” ประโยคหลัง
สนหันไปบอกกับน้องชาย
“ ครับ ” กันพยักหน้าหงึกหงักแต่ก็ยังกดโทรศัพท์ไม่เลิก
“ กัน ” สนกดเสียงต่ำอีกนิด ไม่อยากดุเท่าไร
แต่ก็ดื้อเหลือเกิน
“ โอเคๆ ไปแล้วๆ ” เจ้าตัวแสบกดส่งข้อความก่อนจะลุกไปทำตามอย่างว่าง่าย
เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องนอนตามลำพัง
กันก็มองสภาพตัวเองผ่านกระจก เขาถอนหายใจกับเสื้อผ้าและร่างกายที่มีเศษขนมเค้กและครีมติดเต็มไปหมด
ร่างบางเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อจะเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงกอดจากด้านหลัง กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจร้อนรินรดต้นคอจนคนโดนกอดขนลุกซู่
“ กัน.... ”
“ พี่โน่ปล่อยนะ พี่ๆอยู่กันเยอะ ” เจ้าตัวเล็กหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าร่างสูง
เพื่อหลีกหนีริมฝีปากอุ่นที่พรมจูบไปทั่วหลังต้นคอเนียน
“ พวกนั้นเมาหลับหมดแล้วน่า พวกริทก็กำลังจะเข้าไปอาบน้ำนอน
ไม่มีใครรู้หรอก ”
“ อื้อ พี่โน่ ปล่อย... ” กันเบี่ยงใบหน้าหลบ แต่กลับกลายเป็นการเปิดโอกาสให้โตโน่ซุกไซร้ลำคอระหง
“ นายโตขึ้นอีกปีแล้วนะกัน... ” โตโน่ถอนใบหน้าออกมา ก่อนจะจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวยที่เขาหลงใหล
แขนแกร่งโอบกอดร่างบางแน่นขึ้นจนแทบไร้ช่องว่าง
“ ละ...แล้ว...แล้วยังไง ”
“ พี่ก็จะสอนประสบการณ์ของคนที่เป็นผู้ใหญ่น่ะสิ
คราวก่อนสอนไปครั้งเดียวยังไม่พอหรอก มันต้องสอนหลายๆครั้งจะได้โตเป็นผู้ใหญ่สักที ” โตโน่โน้มใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าหวานของน้องเล็กมากขึ้นเรื่อยๆ
จนปลายจมูกสัมผัสกัน
“ ไม่เอา! ปล่อยนะ กันเหนียวตัว ร้อนด้วย!! ”
“ พี่ก็ร้อนเหมือนกัน ร้อนมากด้วย ” ร่างสูงกระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหูบาง นั่นทำให้กันรู้สึกร้อนใบหน้าขึ้นมาเช่นกัน
“ ร้อนก็ปล่อยสิ ” ร่างบางก้มหน้างุด
สองมือพยายามผลักอกร่างสูงให้ออกห่าง แต่แรงแค่นั้นไม่ได้ทำให้โตโน่สะดุ้งสะเทือนได้เลย
ยิ่งทำแบบนั้น มันยิ่งทำให้ร่างสูงอยากเข้าใกล้เสียมากกว่า
“ นายจะยั่วพี่ไปถึงไหนกัน... ”
“ บ้าสิ กันไม่ได้ยั่วสักหน่อย ”
“ กันน่ารักมาก รู้ตัวหรือเปล่า ”
“ ..... ”
“ เพราะกันน่ารัก ทุกอย่างที่กันทำ
มันเลยเป็นการยั่วพี่ทั้งนั้นแหละ ”
ใบหน้าหวานแดงซ่านขึ้นมากเป็นเท่าตัว
เมื่อได้ยินคำนั้น โตโน่จุดยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นที่มุมปาก
ก่อนจะช้อนร่างของกันขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด ร่างบางร้องโวยวายทันที
แต่ก็ไม่กล้าดิ้นมากนักเพราะกลัวเจ็บตัว นั่นยิ่งทำให้ร่างสูงไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
อุ้มร่างบางมุ่งหน้าไปยังเตียงนอนและวางกันลงบนฟูกนุ่มอย่างอ่อนโยน
พร้อมกับขึ้นคร่อมเหนือร่างที่พยายามดิ้นหนี
“ พี่โน่ อย่านะ! เดี๋ยวคนอื่นเข้ามาเห็น ”
“ พี่ล็อคห้องไว้แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก
กันไม่อยากรู้แล้วเหรอว่า Happy Birthday ในความหมายของพี่มันแปลว่าอะไร
”
“ ไม่ยะ.....อื้อ! ”
กันยังพูดไม่ทันจบ
ก็โดนเรียวปากอิ่มของหัวหน้าวงประกบปิดปากเสียแล้ว ร่างสูงค่อยๆส่งลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากบาง
แม้กันจะพยายามหลบหลีกเท่าไร ก็ไม่อาจห้ามแรงปรารถนาของโตโน่ได้เลย
ไม่นานความเคลิบเคลิ้มในรสสัมผัสก็ทำให้ลิ้นเล็กเริ่มสอดประสานตอบรับลิ้นร้อนของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี
นิ้วเรียวสอดประสานกันก่อนที่คนตัวโตจะนำพาคนรักให้ร่วมบรรเลงท่องทำนองหวานหูไปพร้อมกัน
เมื่ออารมณ์ใกล้ถึงขีดสุด แรงกระแทกครั้งสุดท้ายสิ้นสุดลงพร้อมกับของเหลวอุ่นร้อนที่พุ่งเข้าไปภายในตัวร่างบาง
โตโน่เอนกายซบลงบนแผ่นอกของคนรัก
ก่อนจะประกบจูบอีกครั้งอย่างดูดดื่ม
ดวงตาคมสบกับดวงตาหวานฉ่ำเยิ้มที่กำลังปรือลงเรื่อยๆด้วยความเหนื่อยและความเจ็บ
ร่างสูงยิ้มให้คนตรงหน้าพร้อมกับประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนอย่างอ่อนโยน
“ ทีนี้รู้หรือยังว่า Happy
Birthday หมายถึงอะไร ” โตโน่แกล้งแหย่
“ พี่โน่เลว โคตรหื่น บ้ากาม ทะลึ่ง ลามก
โรคจิต ปลิ้นปล้อน กะล่อน ” ก็ยังจะปากดีแม้ไม่มีแรงนะ
“ ปากแบบนี้น่าจะสอนอีกสักรอบ
สงสัยยังไม่รู้จักดีพอ ”
“ ไม่เอาแล้ว พอแล้ว กันเหนื่อย กันจะนอน ”
กันเริ่มงอแง ปากบางเริ่มเบะอีกครั้ง
“ โอ๋ๆ ไม่เอานะไม่ร้อง พี่แกล้งเฉยๆ
ไม่ทำหรอก นอนซะ ”
“ ฝันดีนะ ไอ้พี่บ้ากาม ”
“ นายนี่มัน........ ” จะดุก็ดุไม่ออก
ในเมื่อเจ้าตัวยุ่งหมดแรงหลับไปซะดื้อๆ
ร่างสูงพินิจคนน่ารักของเขาด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
ก่อนจะก้มลงหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่อีกครั้ง
เขาลุกขึ้นเตรียมจะไปล้างตัวและนำผ้ามาเช็ดทำความสะอาดให้กันเสียหน่อย
แต่แล้วสัญญาณโทรศัพท์ของกันก็ส่องแสงสว่างขึ้น ร่างสูงเดินเข้าไปดู
มันเป็นแจ้งเตือนจาก Facebook เขากดเข้าไปดูด้วยความอยากรู้ว่าใครส่งอะไรให้กันกลางดึก
แล้วทันทีที่เห็น เขาก็ได้คำตอบว่าเมื่อตอนที่กำลังทำความสะอาดห้อง
กันกำลังทำอะไรอยู่
[ โอ๊ย....................แอดคะ
ทำไมพี่โน่กับพี่ริทเล่นกันได้ฟินขนาดนี้ นี่แค่เสียงนะ!! ]
“
นี่มันพัฒนาไปถึงขั้นเป็นแอดมินเพจโน่ริทแล้วเหรอเนี่ย!!!
โอ๊ย..........กันนะกัน!!!!!!!! ” โตโน่แทบจะทึ้งหัวตัวเองด้วยความขัดใจ
เขาวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงเหมือนเดิม
“ กัน ลุกเลย ” โตโน่เดินไปปลุก
เขานึกว่าจะเลิกชงแล้ว ที่ไหนได้ แอบทำตัวเป็นไส้ศึกโน่กันมาตลอดนี่หว่า
พอเผลอไปคุยกับริทก็คาบข่าวไปส่งให้โน่ริท -*-
“ อือ......ไปไกลๆ จะนอน ”
กันงัวเงียดันแผ่นอกหนาออกและหลับต่อ
“ ได้ อยากนอนก็นอนไป ตื่นเมื่อไรล่ะน่าดู ”
โตโน่คาดโทษ
“ เออ ” แน่ะ!! ยังจะมีตอบกลับอีก
-*-
“ เฮ้อ...........ไอ้ตัวแสบเอ๊ย ”
โตโน่ถอนหายใจด้วยความระอาระคนเอ็นดู
เขาตัดสินใจล้มตัวนอนข้างๆกันแทนการเข้าห้องน้ำตามที่ตั้งใจไว้
“ สุขสันต์วันเกิด พี่รักนายนะกัน... ” ร่างสูงพึมพำออกมาหลังจากจ้องหน้าคนนอนหลับอยู่ครู่หนึ่ง
“ ..... ”
“ ถึงกันจะยังดื้อไม่ยอมรับพี่เต็มหัวใจ
แต่พี่ก็รักกันอยู่ดี ”
“ ..... ”
“ ฝันดีนะ ไอ้เด็กดื้อผู้น่ารักของพี่โน่ ”
ร่างสูงแย้มยิ้มออกมาอีกครั้ง
ก่อนจะจูบลงบนเปลือกตาบางทั้งสองข้าง แขนแกร่งรั้งร่างบอบบางเข้าสู่อ้อมกอดพลางกระชับกอดให้แนบแน่นยิ่งขึ้น
จากนั้นจึงตามคนรักเข้าไปท่องเที่ยวในความฝันด้วยกัน
.
.
.
ภายในห้องนั่งเล่น
ร่างของชายหนุ่ม 9 คนที่โตโน่และกันคิดว่าเมาจนหลับไปเสียแล้วนั้น
กำลังนั่งจ้องจอทีวีกันโดยไม่กะพริบตา หน้าจอทีวีฉายภาพขาวดำของห้องๆหนึ่งบัดนี้เงียบสงบ
ต่างจากเมื่อหลายนาทีก่อนที่ร้อนระอุจนแทบเป็นไฟ
ทันทีที่กิจกรรมภายในห้องนั้นสิ้นสุดลง
สีหน้าของชายหนุ่มที่เฝ้ามองอยู่กลับแตกต่างออกไป บ้างหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย
บ้างมีสีหน้าผิดหวังด้วยความเสียดาย บ้างก็วิ่งเข้าห้องน้ำกันจ้าละหวั่น
“ โธ่... กันของพี่ ” เก่งถอนหายใจออกมา
ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววผิดหวังระคนเสียดายอย่างเด่นชัด
“ เสียดายกันเหรอพี่เก่ง ” เสียงเย็นๆของเซนถามขึ้นพลางจ้องใบหน้าคนรักตาเขม็ง
“ เปล่านะ พี่แค่สงสารน้องเฉยๆ อีกอย่าง...พี่อิจฉาพี่โน่ด้วย
หมอนั่นได้กินกวาง ทำไมพี่ยังไม่ได้กินนาย ”
“ บ้า!! ” เซนหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
ผลักแขนแกร่งเบาๆพร้อมกับก้มหน้างุด จึงไม่ทันได้เห็นใบหน้าโล่งอกของเก่ง
“ พี่เอากล้องไปติดตรงส่วนไหนของห้องเนี่ยพี่ตั้ม
มันไม่ค่อยชัดเลย ” กั้งถามพี่ชายคนสนิทที่กำลังนั่งหน้าง้อง้ำซึ่งคาดเดาได้ว่าคงแช่งโตโน่อยู่
“ เออ นั่นสิ นายติดตรงไหน?? บนหลังตู้หรือเปล่า? ” ฮั่นถามขึ้น
“ เปล่า ตรงนั้นมันเด่นไป
ผมเลยเอาไปไว้หลังทีวีแทน ” ตั้มบอกเซ็งๆ
แค่ถูกบังคับให้ติดกล้องก็แทบกัดลิ้นตัวเองตายอยู่แล้ว ยังจะบ่นอีก
“ ทำไมไม่ติดซะตรงหลอดไฟบนเพดานเลยล่ะ
ชัดเจนแจ่มแจ๋วแน่นอน ” ไอซ์ออกความเห็น
แต่เขาลืมไปหรือเปล่าว่ากล้องมันใหญ่ว่าหลอดไฟ -*-
“ รอห้องนั้นมันติดหลอดไฟอันเท่ากระด้งก่อน
แล้วจะเอาไปไว้ตรงนั้นให้ ” ตั้มพูดพลางทำหน้าเหนื่อยใจ
“ เลิกพูดได้แล้วๆ นอนกันสักทีเถอะ ตั้ม นายอย่าลืมเอากล้องวงจรปิดไปเก็บนะ
ส่วนไอซ์ก็ปิดทีวีซะ ”
แกงส้มสั่ง
ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนคนที่เหลือก็คงต้องกางฟูกนอนกันเบียดเสียดอยู่ในบริเวณห้องนั่งเล่นนี่แหละ
เพราะอีกห้อง....คงไม่ยอมเปิดให้เขาคนใดคนหนึ่งเข้าไปอาศัยนอนด้วย...
ตั้มกับไอซ์ช่วยกันเก็บอุปกรณ์แอบถ่ายทั้งหลายแหล่
ก่อนจะเลือกนอนที่ฟูกด้านในสุดชิดผนัง ความอ่อนล้าที่เผชิญมาทั้งวันทำให้ทั้งสองคนหลับสนิทอย่างง่าย
ไม่นานทั้งห้องก็มืดมิดและเงียบกริบ ริทที่นอนข้างกั้งหันกลับมามองน้องชายร่วมวงที่หลับสนิทไปแล้ว
พร้อมกับยิ้มออกมาด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์
...คราวต่อไปก็เป็นตาของนายสินะ กั้งกับตั้ม...
...รับรองว่าพี่จะถ่ายให้ชัดแจ๋วเลย
วางใจได้ น้องรัก ตั้มจะได้ตัดใจจากกันสักที หึหึ...
>>>THE END<<<
:::Writer Talk:::
ฟิคจานด่วนมากกก ธรรมดาตั้งแต่ชื่อเรื่องจนถึงเนื้อเรื่องเลย 55555555555
แต่งไม่ทันจริงๆ ยิ่งมีเวลาเหลือเยอะ ยิ่งดอง พอใกล้วันเกิดดันไม่ว่างซะงั้น เป็นไงล่ะ T^T
วันนี้วันเกิดนภัทร ขอให้มีความสุขมากๆ เป็นที่รักของทุกคนตลอดไปเลย
ใครไปงานวันเกิดก็เตรียมตัวให้พร้อมและพกร่มไว้กันฝนตกด้วยนะคะ
ส่วนใครไม่ได้ไป สามารถติดตามรายงานสดได้ตามโซเซียลต่างๆและอย่าลืมอ่านฟิคเค้าแก้ขัดไปก่อน 55555
พบกันใหม่เรื่องหน้าค่ะ ^^
ความคิดเห็น