คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chocolate Love [AllGun] 1/4
Chocolate Love
=*= 1 =*=
ท่าอากาศยานภูเก็ต
เสียงกรีดร้องดังขึ้นทันทีที่คนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านช่องทางผู้โดยสารขาเข้าออกมา พวกเขายิ้มแย้มให้กับเหล่าแฟนคลับที่แห่แหนมาต้อนรับ ค่อนข้างแปลกใจไม่น้อยที่พวกเธอรู้ตารางพักผ่อนส่วนตัวของพวกเขา แต่มาคิดอีกทีก็ไม่แปลกหรอก ข่าวของพวกเขากระจายเร็วในหมู่แฟนคลับเสมอ เพราะทีมงานบางคนก็เป็นแฟนคลับของพวกเขาเอง พอรู้งานก็โพสต์บอกแฟนคลับคนอื่นประจำ แต่ครั้งนี้พวกเขาหวังว่าคงไม่มีใครตามไปยังที่พักด้วย
“ โอย...กว่าจะถึง นั่งจนเมื่อยก้นหมด ” เสียงบ่นดังขึ้นทันทีที่พวกเขาขึ้นมานั่งบนรถตู้ซึ่งมาจอดรอรับและจะไปส่งพวกเขาที่ท่าเรือเพื่อไปโรงแรมเปิดใหม่ซึ่งตั้งอยู่บนเกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง
“ อย่าบ่นนะตั้ม เสียบรรยากาศ ” ร่างอวบอ้วนเอ่ยบอกกับคนอายุน้อยกว่าซึ่งนั่งข้างกัน
“ ก็มันเมื่อยจริงๆนี่ ” ก็ยังไม่เลิกบ่น บ่นจนกระทั่งรถเคลื่อนตัวออกนั่นแหละจึงหยุดบ่น
รถตู้มุ่งหน้าไปยังสถานที่ซึ่งพวกเขาจะมาพักผ่อนตลอดระยะเวลาวันหยุด 4 วัน ความคิดนี้เริ่มมาจากริทที่นึกยังไงไม่รู้อยากไปเที่ยวรำลึกความหลังสมัยโปรโมต The Star 6 จึงไล่ชวนกันไปเที่ยวจนหาวันว่างตรงกันทั้ง 8 คนได้ แต่จะไปชะอำก็ดันถูกค้านจากพี่ใหญ่ที่อยากไปเที่ยวไกลๆมากกว่า สุดท้ายก็ลงตัวที่ภูเก็ต พอแก้ม โดม ตั้ม รู้ก็อยากไปเที่ยวด้วย พวกเขาจึงตัดสินใจไปด้วยกันทั้งหมดโดยมีแก้มจองโรงแรมให้
ทีแรกก็กะจะไปกันแค่นี้ แต่ไปๆมาๆชวนคนนู้นทีคนนี้ที ( ตามมารยาท -*- ) ก็ดันได้เพื่อนร่วมทางเพิ่มอีก คือ อาร์ บี้ ตูมตาม จนคนต้นคิดแอบเซ็งเบาๆ เขาชอบที่มีเพื่อนไปด้วยเยอะแยะ แต่บางครั้งก็อยากใช้เวลาด้วยกันเหมือนตอนอยู่ในบ้าน The Star มากกว่า
“ ถ้าเมื่อยมากก็กลับไปก่อนได้นะตั้ม ” บี้พูดโดยไม่กลัวน้องเสียใจสักนิด
“ ฝันไปเถอะ ถ้าผมกลับ พี่กันต้องกลับด้วย ”
“ อ้าว เกี่ยวไรกัน นี่มันทริปดาวหกไหมครับไอ้คุณตั้ม! ” ริทเสียงดังเล็กน้อยพร้อมเอื้อมมือจะตบหัวน้อง แต่ร่างสูงโยกตัวหลบทัน
“ แขนสั้นๆแบบพี่ตบไม่โดนหรอก โอ๊ย! ” ตั้มหัวเราะร่วนก่อนจะร้องออกมาเมื่อโดนใครบางคนตบหัว
“ แต่แขนแบบพี่ตบโดนนะตั้ม ” อาร์ยิ้มขำทำให้ตั้มมองค้อน
“ ถ้าไม่เห็นแก่กล้ามนะ ผมตบคืนเลย ”
“ มาสิ ”
“ อย่าเลยตั้ม โดนพี่อาร์ตบทีนี่โง่ไปหลายปีนะบอกเลย ” ตูมตามเอ่ยบอก
“ เหมือนพี่ตามใช่ไหม? ”
“ ไอ้ตั้ม!! ”
“ อย่าทะเลาะกันสิ กันหลับอยู่นะ ” เก่งปราม ก่อนจะชี้ไปทางกันที่นั่งหลับคอพับคออ่อนจนคนนั่งข้างกันต้องจับให้หัวทุยพิงไหล่
“ อือ.... ” กันครางเบาๆ ขยับหาท่าที่นอนสบายแล้วจึงหลับสนิทอีกครั้ง
“ นอนซะ เดี๋ยวถึงแล้วพี่จะปลุก ” พี่ใหญ่กระซิบเบาๆ ทำให้ริทเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ นี่ถ้าเขาสูงกว่านี้อีกหน่อยเดียวก็ทำแบบนั้นได้บ้างแล้ว!!
“ น่าสงสารพี่กันนะ ทำงานตลอดเลย ” เกตพูดขึ้นซึ่งทุกคนก็มีความเห็นตรงกัน นี่ก่อนมาก็เพิ่งเสร็จจากงานที่เชียงใหม่และเพิ่งบินมาสมทบกันที่ภูเก็ต
“ เดี๋ยวต้องลงเรือ พี่กันนอนไม่พอแบบนี้จะเมาเรือไหมพี่โน่ ” เกรซถามพี่ใหญ่ของรุ่น
“ ไม่รู้สิ แต่พี่เอาอยู่ ไม่ต้องห่วง ” โตโน่ยิ้มพลางลูบเรือนผมนุ่มเบาๆด้วยความรักและเอ็นดู
“ เรามาหาไรทำระหว่างทางดีกว่า ” เซนเสนอเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
“ เงียบสักทีดีกว่าไหม กันหลับ! ” แก้มดุนิดหน่อย แต่ก็ทำให้ทุกคนยอมเงียบเสียงลง
พวกเขาหันไปให้ความสนใจกับบรรยากาศข้างทางแทน ไม่นานก็ต้องย้ายตัวเองจากรถตู้มาลงเรือ กันเสียหลักเล็กน้อยเพราะเรือโคลงแต่โตโน่จับไว้ทัน เขาจึงพาเจ้าตัวแสบที่ดูท่าวันนี้จะหมดฤทธิ์ไปนั่งพักอีกฟากหนึ่งของเรือและปล่อยให้ทุกคนดื่มด่ำกับธรรมชาติรอบกาย
“ อื้อ~...พี่โน่...ไปหาริท... ” กันดิ้นยุกยิกเมื่อพี่ชายจะจับให้นอนหนุนตัก แต่พักเดียวก็ต้องหลับตาลงเพราะอาการเวียนศีรษะ
“ นอนซะ เดี๋ยวก็เพลียมากกว่าเดิม คราวนี้อดเล่นหมดทุกอย่างแน่ ” คนเป็นพี่แกล้งดุ ในใจก็อดเซ็งไม่ได้ ช่วงนี้กันติดริทจนเขาชักน้อยใจแล้วเนี่ย!
“ งื้อ~ ” กันครางหงุงหงิงก่อนจะยอมหลับตาลงนอนตามที่พี่ชายบอก
แสงอาทิตย์สาดส่องกระทบผิวน้ำทะเลจนทอประกายระยิบระยับงดงามจับตา พวกเขาเพลิดเพลินกับกิจกรรมของตัวเองตั้งแต่ถ่ายรูป ค้นของขวัญจากแฟนคลับ จนกระทั่งเรือมาถึงที่หมาย พวกเขานั่งรถต่อมาอีก 20 นาทีก็ถึงโรงแรมซึ่งแก้มจองห้องพักขนาดใหญ่ไว้ 5 ห้อง แต่เมื่อเท้าแตะพื้น ภาพตรงหน้าก็ทำเอาทุกคนอ้าปากค้าง
“ พะ...พี่แก้ม... ” เกตขยับเข้ามายืนประชิดพี่สาว
“ ว่าไง ” แก้มตอบรับ แต่สายตายังมองไปที่ตัวอาคาร
“ แน่ใจนะว่าจองที่นี่ ไม่ผิดที่แน่ๆนะพี่ ” ไอซ์ถามพลางมองไปทางป้ายชื่อโรงแรม
[ THE FAIRYTOPIA HOTEL]
“ ไม่ผิดนะ ชื่อโรงแรมก็ถูก สถานที่ก็ใช่ ”
“ แล้วรูปลักษณ์ล่ะ ” บี้ถามและพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น
“ ลืมดูรูป เห็นชื่อน่ารักและเปิดใหม่เลยเลือก ”
“ พี่แก้ม!! ” ริทแทบจะลงไปนอนชักดิ้นชักงอกับพื้น โรงแรมนี่น่ากลัวจนเขาอยากกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย แต่ติดที่ว่า...รถ...มันไปแล้ว -*-
“ เอาน่า มันคงไม่มีอะไรหรอกอย่าเพิ่งคิดล่วงหน้าสิ ไปๆ เข้าไปกันได้แล้ว ” อาร์ตัดบท ก่อนจะหิ้วข้าวของเข้าไปในปราสาท
ใช่...ปราสาท...โรงแรมนี้ตั้งอยู่กลางผืนป่า รูปร่างของมันเหมือนปราสาทหินในยุคกลางหรือที่เรียกว่าสถาปัตยกรรมแบบโรมาเนสก์ เมื่อผสมรวมกับบรรยากาศวังเวง ทำให้โรงแรมแห่งนี้ดูน่ากลัวไม่ผิดเพี้ยนไปจากปราสาทผีสิง ทำให้คนที่กลัวผีขึ้นสมองอย่างพวกริทต้องเดินเกาะกลุ่มกันเข้าไปด้วยหัวใจตุ้มๆต่อมๆ
เมื่อจัดการเช็คอินและขนของเข้าที่พักเรียบร้อยโดยผู้หญิงนอนรวมกัน ส่วนผู้ชายก็แบ่งห้องกันไป แต่อสรพิษนอนรวมกันในห้องที่ใหญ่ที่สุด เสร็จแล้วพวกเขาก็มารวมตัวกันที่ห้องของอาร์กับบี้เพื่อวางโปรแกรมเที่ยว แต่ด้วยปัจจัยหลายๆอย่างทำให้แต่ละวันใช้เวลาส่วนมากในโรงแรมซะมากกว่า หลังจากวางแผนเที่ยวเสร็จก็แยกย้ายกลับห้องไปเตรียมตัว
ภายในห้องพักของอสรพิษ พวกเขาแบ่งเตียงนอนเสร็จสรรพก็เริ่มจัดของให้เข้าที่เข้าทาง พวกเขาเทขนมและของเล่นที่ได้จากแฟนคลับมากองไว้บนเตียงของใครของมัน ก่อนจะเริ่มแยกว่าอันไหนควรกินที่นี่ อันไหนสามารถเก็บไปไว้ที่บ้านได้ แต่สักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทุกคนหันไปมอง ก่อนจะเกี่ยงกันไปเปิดประตู สุดท้ายกันจึงเดินไปเปิดด้วยความรำคาญเล็กๆ
“ หือ? ไม่เห็นมีใครเลย ”
กันมองซ้ายขวา ก่อนที่สายตาจะปะทะกับกล่องขนมบนพื้นพรมสีเลือดหมูหน้าห้อง มือบางหยิบขึ้นมาดูด้วยความสงสัย ด้านหน้ากล่องเขียนชื่อของเขาแต่ก่อนจะได้พิจารณาต่อ เขาก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งเคลื่อนไหวผ่านหางตา กันหันไปมองแล้วเขาก็พบผู้หญิงผมสีทอง ผิวขาวซีด รูปร่างบอบบาง เธอสวมชุดกระโปรงฟูฟ่องสีดำสนิท ระยะห่างทำให้มองหน้าเธอไม่ชัด เธอยืนมองเขานิ่งอยู่ตรงสุดทางเดิน ก่อนจะหมุนตัวเดินไปทางหนึ่งอย่างเชื่องช้าพร้อมๆกับขนแขนของกันที่พร้อมใจลุกพรึบ!
“ คงไม่ใช่มั้ง สงสัยจะเป็นนักท่องเที่ยวเหมือนกัน ” กันพยายามปลอบใจตัวเองและรีบเข้าห้องอย่างรวดเร็ว
“ เป็นอะไรกัน ” ริทถามเมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเพื่อน
“ เปล่า ไม่มีอะไร แฟนคลับเขาเอาขนมมาให้ ” กันเลี่ยงที่จะเล่าเรื่องนั้นให้ฟัง เพราะรู้ว่าริทกลัวผีขึ้นสมองแค่ไหน
ริทพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะสาละวนกับของขวัญของฝากจากแฟนคลับต่อ กันเดินกลับมานั่งบนเตียงของตนเอง ห้องนี้มีสองเตียงแต่กว้างพอที่จะนอนได้เตียงละสองคนและเขาเลือกจะนอนกับริท กันก้มลงมองกล่องขนมในมือด้วยความคาใจ แต่พอเห็นหน้าตาขนม ความระแวดระวังก็จางหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“ เฮ้ย!!! มีแบบนี้ด้วย!!! ” กันตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ ในมือโชว์กล่องช็อกโกแลตให้เพื่อนสนิทดู มันเป็นลายซูเปอร์ฮีโร่จากภาพยนตร์หลายๆเรื่องซึ่งกันชอบมาก
“ เจ๋งว่ะ เขาทำเองเหรอ ” ริทรีบกระโจนมานั่งข้างกันโดยมีไอซ์ตามมาดูด้วย
“ คงจะใช่ สุดยอดเลย!!! ”
“ มีโน้ตด้วยพี่กัน ” ไอซ์บอกพลางชี้ไปยังกระดาษที่แปะอยู่หลังกล่อง กันจึงหยิบมาอ่านออกเสียง
[ ให้น้องกัน...
...ทานให้หมดภายในวันนี้ มันอยู่ได้ไม่นาน...
...ฉันทำสุดฝีมือเลย...
...มันจะอร่อยที่สุดเมื่อเปิดทานตั้งแต่วันแรกที่ได้มาและไม่ควรทิ้งไว้เกิน 1 วัน...
...ข้อสำคัญ...ห้ามผู้หญิงทานเด็ดขาด!.... ]
“ ช็อกโกแลตอะไรอยู่ได้วันเดียวแถมคำเตือนก็ประหลาด ” โตโน่พูดออกมาหลังจากกันอ่านจบ
“ นั่นสิ ริทว่ามันแปลกๆ ” ริทเริ่มระแวง แต่มองยังไงก็เป็นเพียงขนมธรรมดาเท่านั้น
“ เขาคงพูดไปอย่างนั้นเองมั้ง ช็อกโกแลตเยอะแยะจะกินหมดได้ยังไง ” ไอซ์หยิบมานับก็พบว่ามันมีเกือบสามสิบชิ้น
“ แต่ถ้ามันเป็นแบบที่เขาบอกก็เสียดายแย่นะ เอาเถอะ...เดี๋ยวแบ่งๆกันคนละอันสองอันก็หมด ” กันตัดบทคว้าขนมคืนมา
“ หวงเหมือนเดิม ” โตโน่ยิ้มขำ
“ ก็ของแฟนคลับให้กันนี่ ต้องดูแลดีๆ ” กันแลบลิ้นเล็กๆใส่พี่ชาย ก่อนจะหยิบของทุกชิ้นเก็บลงกระเป๋าอย่างระมัดระวัง
“ ไปข้างนอกกันเถอะ เราต้องไปเตรียมซื้อของมาทำมื้อเย็นอีกนะ ” โตโน่พูดพลางเดินไปทางประตูห้องและเปิดออกไปเป็นคนแรก
“ ริทจะกินกุ้งให้พุงกางเลย ” ริทดีใจออกนอกหน้า
“ แค่นี้ยังกางไม่พอเหรอริท ใครมาเห็นเขาก็คิดว่าท้องลูกหมดแล้ว ” จนเพื่อนรักอดแขวะไม่ได้
“ เราเลิกเป็นเพื่อนกันเลยไหม ตั้งแต่เริ่มหายมึนนี่กัดจัง ” ริทว่าแต่ไม่จริงจังนัก
“ แล้วแต่ ” กันหัวเราะก่อนจะวิ่งตามโตโน่ออกไปโดยไม่ลืมคว้ากล่องช็อกโกแลตไปด้วย
“ เหวอ ~ ” แต่ยังไม่ทันพ้นประตูดีก็ถูกเกี่ยวเอวจนลอยมาปะทะร่างของใครบางคน กันนิ่วหน้าก่อนจะช้อนตาขึ้นมอง
“ พี่โน่... ” กันงุนงงที่พี่ชายยังไม่ไปไหน แต่กลับยืนกอดเอวเขาพิงกำแพงอยู่
“ อย่าวิ่งสิ พื้นมันไม่เสมอกัน เดี๋ยวล้ม ” เขาปล่อยเอวบาง ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มนิ่มแล้วจึงเดินเลี่ยงไปทางอื่น
...เท่ห์ซะไม่มี -*- ...
“ ฉวยโอกาสตลอดเลย ” กันทำหน้ายู่ ก่อนจะเดินไปเรียกริทกับไอซ์ที่ยังคงเก็บของอยู่ในห้องแล้วจึงเดินตามโตโน่ไป
@ ====================================== @
หลังจากเช่ารถและออกไปเที่ยวรอบเกาะหลายชั่วโมง พวกเขาก็กลับมารวมตัวเตรียมบาร์บีคิวปาร์ตี้กันที่ศาลาไม้สีขาวซึ่งถูกตกแต่งอยู่ท่ามกลางดอกไม้นานาพันธุ์ของสวนสวยข้างโรงแรม รู้สึกโชคดีไม่น้อยที่เจ้าของโรงแรมยินยอมให้พวกเขาจัดปาร์ตี้แทนการเข้าไปรับประทานมื้อเย็นในห้องอาหารของโรงแรมได้ ทั้งยังจัดสรรให้เป็นพื้นที่ส่วนตัวอีกด้วย ทำให้พวกเขาเริ่มถูกใจที่นี่จนลืมเลือนเรื่องบรรยากาศน่ากลัวไป
ท่ามกลางบรรยากาศสนุกสนานครื้นเครง ดูเหมือนจะมีบางคนที่ไม่ค่อยสนุกตามคนอื่นสักเท่าไร ทั้งที่นานๆพวกเขาจะกลับมารวมตัวกันครบ 8 คน แทนที่จะได้สนุกสุดเหวี่ยงแบบเพื่อนๆ เขากลับต้องมานั่งทานข้าวต้ม เพราะอาการเวียนศีรษะ อยากทานแบบคนอื่นก็โดนห้ามเนื่องจากกลัวเป็นหนักกว่าเดิมแล้วจะหมดสนุกทั้งทริป ขนมที่แฟนคลับให้มาก็ทานไม่ได้ TOT
“ กันๆ เอาขนมมาแบ่งได้แล้ว เดี๋ยวไม่อร่อย ” ริทเดินมาหาเพื่อนสนิทที่นั่งหน้างอง้ำอยู่บนเก้าอี้เหล็กดัดสีสนิม
“ ไม่ให้ จะกินคนเดียวให้หมดนี่แหละ ” กันเตรียมจะแกะขนม แต่ริทดึงหนีซะก่อน
“ หยุดเลย พี่เก่งสั่งอะไรก็เชื่อบ้าง เขาเป็นหมอนะ! ”
“ อยากกินอ่ะ!! ”
“ อย่าดื้อนะกัน เดี๋ยวหายแล้วค่อยกิน ” โตโน่ที่เดินตามมาสมทบพูดขึ้น เขากอดคอคนงอแงก่อนจะโยกตัวไปมาเบาๆ
“ กว่าจะหาย ขนมก็วายหมด ”
“ โอ้ย มีเยอะแยะ จะอะไรนักหนากับช็อกโกแลตนี่ ”
“ พี่โน่~ ”
“ ไม่ต้องอ้อน พี่ไม่ให้กิน ริทเอาไปแจกไป ”
“ ง่ะ! โป้งพี่โน่~ ” กันหน้าบึ้งหนักเมื่อเห็นริททำตามที่โตโน่บอกจริงๆ แล้วไม่ลืมด้วยว่าห้ามผู้หญิงทานจึงเกิดเสียงโวยวายของสามสาวเป็นระยะ
“ กันจะไปไหน ” โตโน่ถามเมื่อเห็นเจ้าตัวดีลุกพรวด
“ ไปห้องน้ำ จะไปดมตดไหม ” กันตอบเสียงกระเง้ากระงอด
“ พี่รอไปดมตัวกันในห้องนอนดีกว่า ฟินกว่าเยอะ ”
“ ทะลึ่ง!! ” กันว่าหน้าแดง ก่อนจะรีบเดินหนี ทำให้โตโน่หัวเราะด้วยความชอบใจ
...ก็น่ารักแบบนี้ไง ใกล้ใครไม่พ้นมีคนตกหลุมรักเด็กของเขาหมด...
.
.
.
ภายในห้องน้ำของล็อบบี้โรงแรม
“ น่าเบื่อชะมัด กินอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง ”
กันบ่นพึมพำ แต่จะโทษใครได้ในเมื่อเขาทำตัวเอง รู้ทั้งรู้ว่างานหนักและกำลังจะมาเที่ยว เวลาพักผ่อนน้อยอยู่แล้วยังจะทำให้มันน้อยลงด้วยการดูหนังฟังเพลง เล่นของเล่น กินของไร้สาระ แล้วแบบนี้จะไม่ให้ป่วยยังไงไหว ดีนะที่ไม่มีไข้จึงสามารถมาเที่ยวได้ แต่ก็ถูกเก่งคุมเข้มอยู่ดี
หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ กันจึงเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อกลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ตอนนี้ดึกมากแล้ว บรรยากาศก็เริ่มหนาวเหน็บขึ้น ไม่ใช่เพราะเครื่องปรับอากาศ แต่กลับเป็นสภาพแวดล้อมเงียบสงัดและไฟสลัวสีส้มที่เสริมให้ความกลัวของเขาเพิ่มขึ้น เขาไม่ใช่คนที่กลัวเรื่องพวกนี้เท่าไร แต่บรรยากาศของที่นี่ทำให้เขากลัวอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ ดังนั้นจึงก้มหน้าก้มตาสาวเท้าอย่างว่องไวเพื่อให้พ้นจากบริเวณนี้เสียที
“ อ๊ะ! ” กันร้องออกมาเบาๆด้วยความตกใจ เมื่อรู้สึกเหมือนมีบางอย่างตัดหน้า เขาเซไปด้านหลังเล็กน้อย แต่พอตั้งหลักได้จึงเงยหน้ามอง
...ว่างเปล่า...
ร่างบางขมวดคิ้วมุ่น มองซ้ายขวาก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ มันยังคงเงียบเชียบวังเวงจนน่าขนลุกเหมือนเดิม แต่แล้วเขาก็ต้องยืนตัวแข็งทื่อเมื่อรู้สึกถึงไอเย็นแผ่วเบาลอยมาปะทะหลังต้นคอ หัวใจเต้นรัว มันแตกต่างจากเวลาที่อยู่กับโตโน่อย่างสิ้นเชิง คราวนี้มันชวนหวาดหวั่นเสียมากกว่า ขาทั้งสองพยายามจะก้าวเดินหน้า แต่กลับไม่สามารถขยับได้ มันสั่นไม่ต่างตัวของเขาเลย
...เอาวะ! ไม่มีอะไรหรอก แค่ลมเฉยๆ...
กันปลอบใจตัวเองเบาๆหลังจากตัดสินใจที่หันหลังกลับไปมอง เขานับหนึ่งถึงสามในใจก่อนจะสูดหายใจลึกๆและหันหลังไปทางที่เพิ่งเดินจากมาอย่างรวดเร็ว แล้วการกระทำนั้นก็ทำให้เขาเบิกตาโพลงด้วยความตื่นตระหนก เหงื่อกาฬแตกพลั่ก ขาสั่นระริกจนทรงกายไว้ไม่ได้ ร่างบางเซถอยหลังก่อนจะเสียหลักล้มลงบนพื้น
เบื้องหน้าของเขาปรากฏร่างหญิงสาวคนเดิมที่เขาเคยเห็น ต่างกันตรงที่คราวนี้เธออยู่ในระยะประชิดจนเขาเห็นใบหน้าของเธอชัดเจน ใบหน้าขาวของเธอซีดเซียวไร้สีเลือดฝาดอย่างที่อิสตรีพึงจะมี รอบดวงตาลึกสีดำคล้ำหากแต่นัยน์ตาขาวของเธอกลับเป็นสีแดงฉาน แก้มทั้งสองข้างซูบตอบ จมูกโด่งแต่ส่วยปลายกลับงองุ้มเต็มไปด้วยตะปุ่มตะป่ำน่ากลัว ริมฝีปากสีซีดแตกระแหงขยับเบาๆ
“ ทำไม...ไม่กิน...ขนม... ” เสียงกระท่อนกระแท่นนั้นเยือกเย็นจนน่าขนลุก
“ กะ...กัน...กันไม่สบาย...ตะ...แต่...เดี๋ยว...กัน...กันจะกลับไปกินให้หมดเลย! ” พยายามบอกตัวเองว่านี่คือมนุษย์และเป็นหนึ่งในแฟนคลับของเขา แต่เธอช่างน่ากลัวเกินกว่าจะทำให้เชื่อหมดใจได้
“ กินซะ... ” ริมฝีปากนั้นแสยะยิ้มจนเห็นฟันแหลมคมเรียงตัวอย่างไม่เป็นระเบียบ
“ คะ...ครับ... ” กันตอบรับเสียงสั่น
“ หึหึ... ” หญิงสาวหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป แต่มันก็เร็วเกินกว่าจะเป็นลักษณะการเดินของหญิงสูงอายุทั่วไป
“ เฮ้ย.... ”
กันอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้าง หัวใจเต้นถี่กระชั้น ลมหายใจเริ่มสะดุด เขาไม่เคยกลัว เพราะไม่เคยเจอกับตัวไม่เห็นกับตา แต่จู่ๆการที่คนๆหนึ่งจะล่องหนได้ มันไม่มีทางเป็นเรื่องจริงอยู่แล้ว แต่ผู้หญิงที่เขาพบนั้นเดินไปถึงชานบันไดและเลือนหายไปต่อหน้าต่อตา!!!
“ ผะ...ผะ...ผี.... ” ร่างบางเอ่ยได้แค่นั้น ก่อนจะเป็นลมหมดสติไปด้วยความกลัวสุดขีด!
@ ====================================== @
“ อือ.... ”
ร่างบางส่งเสียงครางเบาๆเมื่อเริ่มรู้สึกตัว เขาปรือตาขึ้นอย่างเชื่องช้าเพื่อให้สายตาปรับสภาพจนชินกับแสงสว่าง ดวงตาหวานกวาดมองไปรอบกายก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงกว้างภายในห้องพักของใครสักคน เสียงเปิดประตูห้องน้ำดึงให้เขาหันไปมอง ก่อนจะพบร่างอวบอ้วนของน้องชายร่วมก๊วนสี่โพดำเดินออกมาในสภาพสวมเพียงเสื้อคลุมสีขาวตัวเดียว
“ โดม... ” ตอนนี้เขาคงอยู่ในห้องพักของโดม ตูมตาม และ ตั้ม
“ ฟื้นแล้วเหรอพี่กัน ผมรอตั้งนาน ”
“ ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่...? ” ร่างบางถามพลางยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ ผมเห็นพี่หมดสติตรงทางเดินเลยพามาที่นี่ ” โดมนั่งลงข้างเตียงและมองมาทางร่างบางด้วยสายตาแปลกประหลาดที่กันไม่เข้าใจ แต่ก็สัมผัสได้ว่าน้องชายเปลี่ยนไป
“ งะ...งั้นเหรอ แล้วคนอื่นล่ะ ” กันเขยิบตัวออกห่างเมื่อโดมขยับเข้ามาใกล้ เขาไม่ได้รังเกียจ แค่รู้สึกเหมือนถูกคุมคาม
“ ยังอยู่ในงานอยู่เลย ”
“ เหรอ เออ...เราไปในงานดีกว่านะ โดมไปแต่งตัวสิ ร้อนหรือไงถึงมาอาบน้ำ ”
“ ครับ ร้อน...ยิ่งเห็นหน้าพี่...ยิ่งร้อน... ”
“ หา? ” เขา...ได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า
“ พี่กัน... วันนี้พี่เปลี่ยนไปนะรู้ตัวไหม ” ร่างอวบขยับตัวมาอยู่บนเตียง
“ เหรอ...พี่ว่าโดมก็เปลี่ยนไปเหมือนกันนะ ” ร่างบางยิ้มเจื่อนๆก่อนจะขยับไปอีกฝั่งของเตียง แต่โดมกลับรั้งแขนเอาไว้
“ ผมเปลี่ยนยังไงเหรอ ผมว่าผมไม่เปลี่ยนนะ รักพี่อย่างไรก็รักอย่างนั้น ”
“ เอ่อ...พี่ว่ามันแปลกแล้ว พี่...ไปที่งานดีกว่า....อ๊ะ... ” ยังไม่ทันจะลงจากเตียง ร่างบางก็ถูกดึงกลับและดันให้นอนลงบนเตียงกว้างโดยมีร่างอวบเหวี่ยงตัวขึ้นคร่อม!!
“ ตะ...โดม...! ”
“ พี่กันน่ารักมากเลยนะวันนี้ น่ารักจนผมอดใจไม่ไหวจริงๆ ” ร่างอวบเอ่ยพลางพิศดวงหน้าหวานใสด้วยความหลงใหล
“ ขะ...ขอบใจนะ เอ่อ...พี่ว่าโดมขยับออกไปก่อนดีไหม ท่านี้มันล่อแหลมแปลกๆ ” กันหลบสายตาของโดมพลางใช้มือยันแผ่นอกของคนที่โน้มใบหน้าเข้าใกล้เขาเรื่อยๆ
“ ไม่ล่ะ เดี๋ยวพี่หนี ”
“ เฮ้ย...โดม...อย่านะ... ” กันเบี่ยงหน้าหลบคนที่โน้มใบหน้าเข้าใกล้เรื่อยๆ
“ ไม่ต้องกลัวนะพี่ ผมจะทำเบาๆ ” ร่างอวบพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ ยะ...อย่า...อุ๊บ! ” กันพยายามจะห้าม แต่แรงที่โถมลงมาเล่นซะเขาจุกจนพูดไม่ออก ตอนนี้ไม่กลัวโดนปล้ำแล้ว เขากลัวกระดูกหักมากกว่า
“ ทำไมผมได้กลิ่นหอมของพี่ชัดเจนขนาดนี้นะ ทั้งที่ยังไม่ทันได้หอมเลย ” ลมหายใจหนักของร่างอวบทำให้กันหวาดหวั่น
“ อย่านะโดม... ” กันน้ำตาคลอ เริ่มกลัวจริงๆ เขาไม่เคยเห็นน้องในมุมนี้เลย
“ อย่าดิ้นสิพี่ มันเหนื่อยเปล่า ”
“ อย่า...อื้อ!! ” กันเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากหนา ทำให้คนร่างอวบตัดสินใจซุกไซ้ซอกคอหอมแทน
“ อืม....พี่กัน....ทำไมหอมขนาดนี้นะ... ”
“ โว้ย!! บอกให้หยุด!! ” กันรวบแรงพลังเท่าที่มีทั้งหมดผลักร่างอวบออกไป
“ โอ๊ย! ” และเพราะกำลังเคลิบเคลิ้มทำให้ไม่ทันป้องกันตัวจนร่วงลงจากเตียงอย่างง่ายดาย
“ พี่ไม่ได้รังเกียจนะโดม แต่เล่นแบบนี้มันไม่ขำเฟ้ย! ” กันลุกพรวดกลิ้งลงจากเตียงอย่างว่องไว เขามองน้องชายด้วยความรู้สึกผิดเล็กๆ
“ เจ็บนะพี่กัน ”
“ อย่าเล่นแบบนี้อีกนะ แล้วก็ขอโทษด้วยจริงๆที่ทำให้เจ็บหลังนะโดม ”
กันพูดก่อนจะวิ่งออกจากห้องด้วยความเร็วสูงพร้อมทั้งจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ขาทั้งสองข้างปวดแปลบเล็กน้อยเพราะถูกกดทับ แต่แล้วในขณะที่กำลังวิ่งมาถึงทางแยกไปล็อบบี้ ร่างบางก็ถูกกระชากแขนอย่างแรงจนเซถลามาอยู่ในอ้อมแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ร่างบางพยายามทรงกายและหมายจะวีนคนทำ แต่ร่างสูงตรงหน้ากลับทำให้รู้สึกหวั่นใจแปลกๆ
“ พี่อาร์... ”
“ หนีอะไรหน้าตาตื่นเชียวกัน ” อาร์ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและแหบพร่า
=============== To Be Continue ==============
เปิดเรื่องใหม่ คืออยากแต่งมาก 55555555
ขอบคุณพลอตงามๆจากน้องที่น่ารักและหื่นมากด้วย กร๊ากกกกก
เป็นมหากาพย์ที่รั่วที่สุดในโลกหล้าาา >O<
แต่พอมาทำเป็นฟิค จะให้ป่วนมากคงไม่ดี
หากพลาดตรงไหนติชมได้เลยนะคะ ^^
ความคิดเห็น