คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ต่อ
“ุลอร่าลืม...อ้าวบอส!” อบเยิว่าเป็นุนาแบบนสวยลืมอะไรและย้อนลับมาเอาลับลายเป็นายหนุ่มรูปามอยู่ในุเสื้อโปโลแนสั้นและาเยีนเ้ารูปเปิประูห้อทำานเ้ามา ไม่ว่าะอยู่ในุสูท ุอาบน้ำหรือุธรรมาแ่บอสอเราหล่อทุอศาเลย ไม่ิอบเยไม่
“สวัสียายเย”
“่ะบอส” ็ไม่รู้ะพูอะไร แล้ววันนี้วันอาทิย์บอสมาทำอะไรัน
“เห็นบานเหามานั่เฝ้าห้ออยู่นเียวหลายอาทิย์แล้วเลยิว่ามานั่เป็นเพื่อนีว่า ไม่้ออบุหรอนะ” ูเาพู
“ใรว่าอบเยะอบุบอสันไม่ไ้อเสียหน่อย ะรับาแฟไหมะอ้อ...แล้วเอู่หมั้นอบอสใหม?” ถาม่อนะเินออไปเพื่อาแฟมาให้ายหนุ่ม อหลบไปทำใ่อน ารเอบอสในวันนี้ทำให้อบเยวาัวไม่ถู
“เี๋ยวเธอหมายถึใรันยายเย ู่หมั้นัน” รั้แนเล็เอาไว้่อนที่หิสาวะเินออไป
“็ุลอร่า อุ๊ย! บอสปล่อยอบเยนะะทำอะไรเนี่ย” ร้อใเมื่อมือหนารั้แนเธอยัไม่พอเายัับเอวเล็ยึ้นไปนั่บนโ๊ะทำานแล้วพาายแร่แทรเ้ามาเสียิในลัษะที่อบเยว่ามันมาไป มาว่านั้นาสีน้ำเินยั้อเธอไม่วาา
“็เธอบอว่าเป็นู่หมั้นบอส มาหาเมื่อรู่น่าะสวนับบอส ละแล้วปล่อยอบเยนะะแบบนี้มันไม่ี” สาวัวเล็พูิัเมื่อเาแล้้วยารโน้มใบหน้าหล่อเ้ามาใล้นทำให้เธอ้อเอนหน้าหนี
“ันมีู่หมั้นำมะลอถ้าื่อลอร่า มีู่วเป็นร้อยถ้าเธออยารู้แ่นั่นมันเป็นอีึ่ันลับไปแ้ไมันไม่ไ้่วยเ้าใ้วย”
“อีที่ไหนสอวัน่อนยัเห็นุประาสัมพันธ์ส่ยิ้มหวานมอาปรอย ไหนะาราสาวไหนะลูสาวเ้าอโรแรมใล้ๆ นี่อี” พึมพำพูออไป แ่เธอะเ้าใเาในานะลูน้อ็แล้วัน
“หึหรือ?”
“่ะ อะไรนะะบอส” ้อมอใบหน้าอเา้วยวามใ
“ันถามว่าเยอะที่ไหน นั่น็ลูน้อและ็พันธมิร” เมื่อนัวเล็พยายามหนีเา็ยิ่แล้รั้ร่าออบเยเ้ามาิมายิ่ึ้น หูีึ้นมาเลยนะบอส ่อนส่้อนให้ายหนุ่มและันัวออห่าาอว้าแ่ิ้นเท่าไร็ไม่สามารถสู้แรอบอสหนุ่มไ้
“ปล่อยอบเย่ะบอส ใรมาเห็นเ้ามันไม่ีนะะแบบนี้บอสะเสียื่อเอาไ้” เริ่มใ้เหุผลุยเพราะยิ่เธอิ้นเายิ่รัแน่นึ่อนนี้ใอบเยเ้นระหน่ำอยู่ในอ้ายเป็นอเพลหมแล้ว
“ะ าแฟ่ะบอสไม่หิวาแฟหรือะ” ถามเสียสั่นเมื่อมือหนาำลัลูบไล้หลัอเธอแผ่วเบา
“หิว แ่ไม่ใ่าแฟ” บอเมื่อ้มเ้าไปิหน้าเนียน
“บอส!” ปาหนายยิ้มวาสีน้ำเินแววเป็นประาย อบเยรู้สึหายใิัาสอู่สบันในระยะประิ อาธีสอบมอใบหน้าเล็ที่แ้วยวามอาย
อบเยเอ็าโเมื่อเห็นประายาอบอสหนุ่ม ยิ่เธอสัมผัสับวามทรพลัา่วล่าที่มันยายทัทายเธอ้วยแล้วยิ่ทำให้นัวเล็ใเม้มปาแน่น
“หายใยายเย เี๋ยว็็อายหรอ” มือหนาเลื่อนึ้นมาประอแ้มทั้สอ้าอหิสาวพูิปาเล็
“บอสยับออไปิะ” เธอลัว! ลัวทั้สิ่ที่เธอสัมผัสและที่สำัลัวหัวใัวเอ
“เอาอะไรมาแลเปลี่ยน ำอโทษและำอบุ็ไม่ไ้แล้ว” ยัมีหน้ามาล้อเธอนะ
“าแฟ่ะ” รีบบอเมื่อเาผละใบหน้าห่าเพียเล็น้อยแ่มือหนาับายแร่ยัไม่ยอมปล่อยใบหน้าเล็
“ไม่อยาินาแฟ อร้อิแล้วะิูว่าะเพียพอไหม” เาพู่อรอับนัวเล็
“บอสะ ทำแบบนี้็ไ้หรือ”
“เถีย! ื้อ็อยู่แบบนี้แหละันอบ”
“...”
“บอสะปล่อยอบเยนะะไ้โปร” อบเยรีบเอ่ยบอเสียหวานส่สายาอร้อ
“ปล่อย็ไ้ แ่้อ่อไปอเธอยายเย เวลาเธออร้อัน็้อ่วยัน้วยเหมือนันนะลืมบอ”
บำว่าลืมบออเา อาธีสใ้มือ้าหนึ่ับท้ายทอยหิสาวรั้ใบหน้าเนียนออบเยเ้ามาใล้ ายหนุ่มประบปาูบับปาเล็ ูลืนเสียห้ามอหิสาว ริมฝีปาหนาูบบเล้าปานุ่มอย่า่อยเป็น่อยไปถือเป็นารสอนูบให้นัวเล็ไปในัว้วย นนัวเล็เผลอัวแย้มปานุ่ม้วยวามเ็มใเมื่อลิ้นร้อนร้ายแทรเ้าไปในปาเล็อเธอ เป็นนานนอบเยแทบาใ
อีแล้วนะยายอบเย เธอยอมให้บอสูบอีแล้วไหนเธอบอว่าอย่าหลเสน่ห์บอสไเล่า ว่าัวเอในใพร้อมับับปาัวเอเมื่อนึถึูบออาธีสเมื่อวาน
“อบเย อบเย” เสียเรียอสิรีทำให้ร่าเล็สะุ้
“อีแล้วนะเหม่อลอ มีปัหาอะไรที่ทำานหรือเปล่า” สิรีถาม
“เปล่า๊ะสิ เราิเรื่อเรียนเพลิน” ยิ้มแห้ๆ ให้เพื่อน
“๊ะเรื่อเรียนแ่ับปาทำไม มันหรือ” ถามนหน้าเหรอยิ้มๆ
“สิ!”
“ไปำระ่าเทอมันีว่าสิ” เปลี่ยนเรื่อวนเพื่อนเมื่อถูมออย่าับผิ
“ไวเหมือนันนะ อบเยทำานสามสี่เือนแล้วมีเินาารทำานมา่าย่าเทอมเอ้วยแล้วุพ่อไม่ว่าหรือถามอะไรหรือ”
“็ถาม”
“็ีแล้วละเพราะน้อเลี้ยออบเยเาป๊อบปูล่าน่าู ฟ้าใสใ้อแบรน์เนมทั้ัวเลย้อใ้เินเยอะ” สิรีบอเพื่อนอย่าที่เห็นเพราะเมื่อสี่เือน่อนน้อเลี้ยออบเยสอบเ้ามหาวิทยาลัยเียวับพี่สาวและทำเหมือนไม่รู้ัันเวลาเอ
เมื่อสอสาวมาถึห้อธุรารปราว่า่าเทอมอนาสาวอบเยถูำระเรียบร้อยแล้วทั้ปีารศึษา สร้าวามสสัยให้อบเยเป็นอย่ามา นาถูสิรีถามสาวัวเล็ยัไม่รู้เลยว่า่าเทอมเธอใรเป็นน่ายยิ่ทามหาวิทยาลัยเอ็ไม่รู้ ทราบแ่ว่ามีผู้ายมาัาร่ายให้เท่านั้น ใรันนะ...ินหัวแทบแอบเย็ิไม่ออ ไม่ใ่พ่ออเธอหรอ
เ้าวันเสาร์อบเยึมาทำาน้วยแววาโหลเพราะหิสาวนอนไม่หลับิเรื่อนี้ทั้ืน
“นั่นไเ็เส้น แหมหน้าา็เยนาสวมแว่นาเป็นป้านานั้นท่านประธานยัเปย์” เสียสาวประาสัมพันธ์เอ่ยบอับเพื่อนเมื่อร่าเล็เินผ่าน
“อิาเ็หรือแ”
“ใ่! ถ้ามันมานั็ลับไปอยู่บ้านเยๆ ็ไ้นะ เริพลพาไปแผนบุล้วย” เสียเ้มบวับวาสีน้ำเินที่มอมายัสอสาวแ่มอนที่พูว่ายายเยอเาเม็่อนสาวเท้าเินามร่าเล็ไป เามาทันไ้ยินสอสาวประาสัมพันธ์ำลัว่านัวเล็ที่เินหน้าึึ้นไปห้อทำาน
“ท่านประธาน!”
ร่าสูเินามาทันเห็นหลัไวๆ อสาวัวเล็เ้าห้อไป “เิอะไรึ้นะท่านประธาน” ศศิถามเ้านายอย่าสสัย เมื่ออบเยมาทำานทัทายเธอเพียเล็น้อยแ่ศศิยัเห็นสายาอผู้่วยลอ้วยน้ำา่อนะเินเ้าห้อทำานไป
“ยายเยเาโรธผมรับ”
ร่าสูเินเ้าไปในห้อ เห็นนัวเล็ฟุบหน้าับโ๊ะทำาน
“อบเย! เป็นอะไร”
“บอส!” นัวเล็ยัฟุบหน้าอยู่ับโ๊ะแ่มือุมท้อเอาไว้ ยิ่ทำให้อาธีสเป็นห่วมาึ้น
“แ่ว่าโรธันหรือเปล่า”
“โรธบอสเรื่ออะไระ บอสทำอะไรผิหรือะเรื่อ่าย่าเทอมให้อบเยหรือเรื่อิะเลี้ยเ็” เสียถามแผ่วเบา
“แล้วเป็นอะไร หันมาุยันีียายเย” เาบอพร้อมับับนนอนฟุบอยู่ให้นั่ัวร
“บอส! มันเลอะบอว่าอเวลาแปบเียวไะ” นัวเล็หันมาุเา
“ยายเย เลือะไปลมะมาหรือ” เาำมาามาราเลยพู
“่ะเลือะไป” บอเสียแผ่วเบาพลา้อาเา ็ถามเหมือนรู้เลยบอเสียเลย
“็แ่นี้”
“บอส! มันน่าอายไหมแล้วอบเย็ปวท้อ้วย อเวลาพัสัรู่นะะแล้วอบเย็ยับไม่ไ้้วยบอสเ้าใไหม”
“ไม่เห็นะน่าอายเลยเรื่อธรรมาอผู้หิ”
“ุศศิรับ่วยไปื้อุมาให้ยายเยไม่ใ่รับให้อบเย ที่สำัน่าะ้อื้อุั้นในใหม่้วยใ่ไหมยายเย” ประโยท้ายเาถามเสียเบานที่อ้าปา้ามอบอสหนุ่มอย่าใ “บอส!”
“่ะท่านประธาน” เลาหน้าห้ออย่าศศิรับำรีบไปัารามำสั่
“ลุไปห้อน้ำไหวไหม” ถามนที่มอเาาโอ้าปา้า
“ไหวะ บอสมันเปื้อนะทำอะไระ”
“ันอุ้มเธอีว่าไวว่า ไม่้อห่วหรอันไม่มีปัหาเธอ็ไม่น่าะมีปัหานะยายเย” พูบ็้อนอุ้มนัวเล็แนบอพาไปยัห้อน้ำในห้อนอน้านหลัโยไม่ให้หิสาวห้ามทัน
“รอเสื้อผ้าาุศศิ่อน ว่าแ่เธอเอาผ้าิมาหรือเปล่า”
“เอามา่ะอยู่ในระเป๋า”
“เี๋ยวันไปหยิบมาให้”
“บอสะ ยระเป๋ามาเลยนะะ” บอเพราะลัวว่าายหนุ่มะหยิบอที่เธอ้อารมาอย่าเียว เธออายนะแ่นี้็ไม่รู้ว่าะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว
“ไม่เห็น้ออายเลย” เาบอยิ้มๆ เมื่อเห็นหน้าาท่าทาีเียวออบเย
“อบุ่ะ”
“ุ๊บ”
“นี่แทนำอบุแ่ไม่ใ่่วยันนะยายเย” เาูบปาเล็อเธออย่ารวเร็วโยไม่อแล้วยัมีหน้ามายิ้มเ้าเล่ห์ับเธออี บอสบ้า!
ความคิดเห็น