คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คุณหมออัครา
ใบหน้าหล่อเหลาสะอาสะอ้านสมับอาีพหมอ เส้นผมำสนิทัไ้รูปเ้าับศีรษะทุย ิ้วเ้มรับับใบหน้า มูโ่ ริมฝีปาหยัสวยแบบายแท้ หุ่นสู ทุอย่าประอบเป็นอัราไ้ลัวทำให้ายหนุ่มถูสาวๆ มอ้อั้แ่ลาเรื่อและอยู่ในสนามบิน
หปีแล้วสินะที่เาานที่รัไปเรียนและ้อใ้ทุนอีหนึ่ปีเ็ม ป้าหิบอเาว่าถ้ายัิ่อับลมหนาวท่านะไม่ใ้ทุนให้เาทั้ๆ ที่เินที่เรียน็เป็นเินอพ่อแม่เา เาเอไม่ไ้โรธป้าหิหรอ เพราะรู้ว่าท่านรัแ่เา็รัลมหนาวเ่นัน อีทั้ป้าหิยัพยายามส่หลานสะใภ้อย่ามัทนาให้ไปอยู่ใล้ๆ เา้วย ทั้ให้ไปเรียนเรื่อารเรือน่อนเาบหมอหนึ่ปี ให้อยูแลอนเาใ้ทุนอีหนึ่ปี แ่เาไม่ไ้รัหิสาวที่ื่อมัทนา เ้าใไหม
“หมอะรอมัท้วย” เสียหวานเอ่ยเรียร่าหนาเมื่อมัทนาลาระเป๋าเินทาามเาออมา ล้อแนาวับแนอเาทันทีอย่าแสวามเป็นเ้าอ
ภาพบาาทำให้ลมหนาวมอ้ออยู่นาน้อเินหันลับไป้วยวามเ็บปว เาลับมาแล้วริๆ ลับมาพร้อมับผู้หิัวเล็บอบบานหนึ่ ารแสอออทั้สอนในสนามบินทำให้มอเป็นอื่นไม่ไ้เลยนอาู่รััน
“เ็บไหมลมหนาว เฝ้ารอเพ้อฝันเรื่อโห” พยายาม่มวามเ็บไว้ในอ พยายามไม่ร้อไห้ออมา ับรถรลับปาไม้ทันที้วยหัวใแหลสลาย
เ้าวันนี้ที่บ้านปาไม้อสอสาวมีโอาส้อนรับหมอหนุ่ม อัราเินทามาหาลมหนาวที่บ้าน เาอยาทราบว่าทำไมหิสาวถึไม่ิ่อไปหาเา เาเอมีส่วนผิที่ปีสุท้ายเาเรียนหนัมาบารั้อาะิ่อหิสาวนานๆ ที แ่เา็ไ้บอมาทาหมายแล้วว่าเา้อทำานที่โน่นอีหนึ่ปีหลัาเรียนบแล้ว ที่อัราเียนหมายเพราะว่าิ่อลมหนาวทาโทรศัพท์ไม่ไ้เลย ลมหนาวลับไม่เยอบหมายอเาเลยสับับเียว
“สวัสี่ะหมออัรา” เสียหวานใสอาวเือนัึ้น เมื่อเปิประูให้หนุ่มหล่อุหมอฝีมือี้านารผ่าัและว่าที่พี่เยอเธอ
“สวัสีรับหนูาว เรียพี่หมออย่าเียว็ไ้รับ” ยิ้มให้สาวร่าสู น้อสาวอแฟนึ่เามอ้วยวามรัอย่าที่พี่ายมีให้น้อสาวแม้ว่าาวเือนะมีหน้าาเหมือนลมหนาว เนื่อ้วยาวเือนูแลพี่สาวเป็นอย่าีหลัาที่เาไปเรียนที่เมือนอเาึฝาฝัแฝน้อใหู้แลพี่สาว เายัเยุยับลมหนาวทุรั้ที่แฟนสาวเอ่ยถึ ว่าใรันนะะเป็นผู้ายที่โีไ้หนูาวไปเป็นแฟน นอัราไ้ทราบ่าวมาว่าหนูาวถูอัวให้เป็นู่หมั้นอพ่อเลี้ยพายุ
“แ่านับพ่อเลี้ยหรือยัรับหนูาว พี่หมอไม่ไ้ิ่อับพี่หนาวและหนูาวมาสอปีเลยไม่รู้วามเลื่อนไหวที่ปาเลย” เสียบอูเหมือนะเศร้า เศร้าเหมือนพี่หนาวแน่เลยไม่ไ้ิ่อันมานานเือบสอปีแล้วนี่นา าวเือนนั้นรู้ทุเรื่อเี่ยวับพี่สาวนสวยเพราะเธอสอนไม่เยมีเรื่อปิบััน อ้อะมีแ่เรื่อที่พี่สาวเสียใเมื่อวานนี้ เป็นเพราะาพ่อเลี้ยนั่นเลยทำให้เธอไม่ไุ้ยับพี่หนาว
“พี่หมอ! าวยัโส่ะ มาหาพี่หนาวหรือะโน่นไปูโรแรมแ่เ้าบอวันนี้มีทัวร์มาล่ะ” าวเือนบอหมอหนุ่มและบอทาไปโรแรมึ่อยู่นอัวเมือประมาหเ็ิโลึ่ห่าาปาไม้อสอสาวระยะทาเท่าันับบ้านอุหมอหนุ่ม
“พี่หมอเอาอฝาิมือมา้วย่วยรับไว้หน่อยนะรับและ็หวัว่าหนูาวะอบ อไปเลียร์ับแฟน่อนเี๋ยวพี่หมอะลับมาุย้วยนะรับ” ส่ล่ออวัให้น้อสาวแฟน่อนอัวไปหาลมหนาว “อบุ่ะพี่หมอ” ไหว้อบุและยิ้มให้ายหนุ่ม
ร่าุหมอหนุ่มเินไปึ้นรถับออไปยัโรแรมอแฟนสาว้วยรอยยิ้ม เมื่ออรถเาเินเ้ามาในโรแรมนาลาที่ทำโนเป็นแบบธรรมาิล้อมรอบไป้วย้นไม้ มีน้ำพุนาลาอยู่ทำให้สื่น มันือโรแรมในฝันอลมหนาว ที่ยาะมีโรแรมเล็ๆ เปิบริารลู้าแล้วแฟนเา็เลือเรียนบริหารัารามที่หิสาวเล่าให้เาฟัรั้เมื่อยัิ่อันไ้ ส่วนาวเือน็ูแลิารปาไม้
“หนาวรับ” เสียเรียทุ้มทา้านหลัทำให้สาวร่าบอบบาที่ำลัุยับหัวหน้าแผน้อนรับะทัวร์้อหันลับมา ใบหน้าหวานมอนิ่มายัร่าสู วันนี้เาสวมาเยีนสีเ้มับเสื้อเิ้สีาว แ่มัน็ยัส่ผล่อหัวใอนมอไ้อยู่ี ผู้ายรหน้าเปลี่ยนาหนุ่มน้อยรูปหล่อลับลายมาเป็นุหมอร่าสูบึบึนส่วนวามหล่ออเายัเิมหรืออาะมาว่าเิม้วย้ำ แ่เสน่ห์อเาไม่เยลน้อยลเลยสัเไ้าพนัานสาวๆ ในโรแรมำลัเมียมอเา อีทั้ส่ยิ้มหวานให้ถ้วนหน้าแม้ว่าสายาอเาะมอมาที่เธอ็าม
ผู้หิรหน้าอัรา หปีที่ผ่านมาลมหนาวสวยึ้นว่าเิม รูปร่าบอบบาสมส่วนใบหน้าหวานวนมอไม่เบื่อ เอาเป็นว่าลมหนาวอเาสวยไปทั้เนื้อทั้ัวเลยเวลานี้ อัราสรุปเอในใ
“สวัสี่ะุหมออัรา” ไหว้เาและยิ้มให้เล็น้อย่อนะอัวลับไปทำานสร้าวามสสัยให้แ่หมอหนุ่มเป็นอย่ายิ่ นี่แฟนที่เพิ่เอะเอันรั้แรในรอบหปีนะลมหนาว อัราิในใ้อใบหน้าหวานแ่แววาเศร้า่อนลมหนาวะเมินหน้าหนี
“หนาว หมอว่าเรามีเรื่อ้อุยันเยอะเลยอีนานไหมว่าานอหนาวะเสร็” ้อใบหน้าหวานแล้วถามโยไม่ละสายาไปาเธอ
“ันไม่มีเวลาุยับหมอหรอ่ะ ปล่อยนะะหมออัรา” เสียลมหนาวบอ ่อนะโนรั้ามินัวสูไปยัรถที่เาออยู่้านหน้าอโรแรมอเธอแบบไม่ทันรู้เนื้อรู้ัว
“ันหรือหนาว มันืออะไร?” ถามเสียเ้มับนที่แทนัวเอว่าันแล้วยัะมาทำเมินแฟนอย่าเาอีนิถึแทบายแล้วนี่มันหมายวามว่าอย่าไรัน
ลมหนาวเอ็ไม่อยาทำท่าทาแบบนี้หรอนะ แ่มันไม่ไหวริๆ ที่ะเอหน้านหลอลวโยไม่ทันไ้เรียมใ อีทั้ลมหนาวเอ็ไม่ไ้อ่อนหวานเรียบร้อยแบบผ้าพับไว้หรอนะ เพราะเวลาเธอโรธเธอ็สามารถแสออมาเหมือนาวเือนเหมือนัน ะ่ารที่เธอเ็บวามรู้สึเ่มาว่า อนนีู้เหมือนนิสัยวีนอน้อสาวะิัวเธอมาบ้าแล้วเมื่อเอหน้าแฟนเ่าอย่าุหมออัราในวันนี้
“ะไปไหน ัน้อทำานนะะหมออัรา”
“นี่มันอะไรันหนาว หปีเียวนะที่เราไม่ไ้เอันยิ่สอปีหลัเราไม่เยโทรหรือไม่เยอบหมายันเลย้วย้ำ หนาวิะให้หมอเ้าใว่าอย่าไร” ถามเสียเรียบเ้มึ้นใบหน้าปราศารอยยิ้ม
“ใ่ิ! สี่ปีแรยัเป็นเธอที่เป็นแฟนอเาแ่สอปีหลัผู้หินนั้นเป็นแฟนเาแทนที่เธอ” บ่นนเียว่อนะใเมื่อเาับรถพาเธอมายับ้านอเา ายหนุ่มไ้ยินที่แฟนสาวพูแ่เายัสสัยและเา้อไ้วามระ่าวันนี้้วย
อัราึไ้รู้เรื่อราว่าๆ ทั้เรื่อหมายที่เาส่มาแ่ผู้เป็นป้าลับให้ไปรษีย์ึ่เป็นหลานายอป้าแ้วนที่บ้านเอาไปให้ท่านทุบับเมื่อเาส่หมายมาหาลมหนาวหลัาิ่อทาโทรศัพท์ไม่ไ้เลย ให้มันไ้อย่านี้ แ่เรื่อเบอร์อหิสาวป้าหิไม่รับและเมื่อเาเอามาเทียบับเบอร์อลมหนาวปราว่าเบอร์ผิไปสอัว มิน่า! เาถึโทรหาหิสาวไม่ิเลย
“หนาวรับ” เรียนที่นั่เียบมาลอทา้วยวามเป็นห่ว สมวรแล้วที่ลมหนาวะโรธเาแล้วทำแบบนั้น สอปีเียวนะที่เาับเธอเสียเวลาไปเปล่าๆ เพราะุป้าอเา
“ะหมอ” ยัีหน่อยที่ไม่เรียเาเ็มยศเหมือนอนแรแ่เาอยาให้เธอเรียเาว่าพี่ มันูสนิทันมาว่า
“เราเสียเวลาริๆ เลยนะ” หมอหนุ่มเอ่ย
“่ะ”
“หมอไม่รู้นะว่าเวลาสอปีที่เราเสียมันไปแล้ว ะลับไปแ้ไอย่าไรไ้แ่มีสิ่หนึ่หมอมั่นในั่นือวามรู้สึที่หมอมีให้หนาวมาั้แ่วันแรที่เราบันเป็นแฟนมานถึอนนี้หมอยัยืนยันำเิมว่าเราะแ่านันเมื่อหมอเรียนบ”
“เราะสู้ไป้วยัน่ะ” ลมหนาวอบออไปอย่ามั่นใ วามน้อยใและเสียใไม่หลเหลืออีแล้ว
“อย่านั้นเรามาทำสัาันอีรั้ว่า่อไปนี้หมอและหนาวะับมือันฟันฝ่าอุปสรรไป้วยันนะรับ” าแวววาวนั่นสื่ออะไร่ะหมอ
“ทำสัาอย่าไระ” ถาม้วยวามสสัย
“ยับมาใล้ๆ รับนี” ลมหนาวยับไปใล้ร่าสูล่ำที่ยับัวมาหาเธอเ่นเียวัน ว่าหิสาวะรู้ว่าารทำสัาอเามัน่าแ่าาารบันเป็นแฟนเล่นเอาลมหนาวแทบาใ
ูบทำสัาาุหมอหนุ่มหนัหน่วนลมหนาวามไม่ทัน ปลายลิ้นร้อนสอแทรเ้ามาวัลิ้นเล็ ้อนให้หิสาวอบสนอ่อนลมหนาวะเผลอัวูบอบเาอย่าูื่มมือเรียวรั้ท้ายทอยสวยเ้ามาิ ิมวามหวานเนิ่นนานนนัวบาหายใหายอไม่ทันหมอหนุ่มึยอมปล่อยปาบาเห่อแให้เป็นอิสระ
ความคิดเห็น