คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แจ็คพ็อต
“ใระเ็มใลาออบ้าแผนอเรา” หัวหน้าานถามเมื่อเรียลูน้อทุนมาประุมในบ่ายวันหนึ่
“ใระลาออล่ะ เินเือนีนานี้” เสียออัาระิบบอว่านหอม
ว่านหอมเอ็มีภาระะให้หิสาวยมือ้วยวามสมัรใเป็นไปไม่ไ้ ไหนะ่าใ้่ายอลูายัวน้อยและ่าใ้่ายภายในบ้านแม้หิสาวะมีรายไ้าารรับแปลหนัสือ หาเธอไม่มีานประำทำเธอับลูายัวน้อยะลำบาน่าู
“ว่าอย่าไรว่านหอม” หัวหน้าานหันมาถามว่านหอม เธอเ้ามาทำานที่นี่ไ้สอปีแล้วเพราะผู้ัารนเ่าฝาฝัมา ทำใหุ้อารีที่ไม่่อยอบเรื่อเส้นสายเม่นหิสาวลอเวลา เรื่อารทำานเธอยอมรับว่าว่านหอมเป็นนที่ทำานรอบอบและเรียบร้อยี นไม่อบให้ีอย่าไร็ไม่อบ
“เอ่อ...”
“เรา็ทำามิาิะหัวหน้า ถ้าไม่มีผู้ใเสียสละ” อัายมือบอเพราะเธอเอ็รู้ว่าุอารีไม่่อยะอบว่านหอมเพื่อนอเธอสัเท่าไร
“็ไ้ามนั้น ูวามประพฤิและารทำาน่อน่อยับสลา็แล้วัน” ร่าอผู้ัารเินออไปไม่วายหาายัเหลือบมอว่านหอม้วย
“เฮ้อ...” เสียถอนหายใอว่านหอมัึ้นทำให้อัาหัวเราะเบาๆ
“เอาน่าอย่าไรัว็รอ่านแรเรื่อวามประพฤิและารทำานอยู่แล้วน่าเพื่อน” อัายิ้มให้
“ใ่...เธอไม่โร้ายับสลาไ้เป็นผู้ที่้อลาออ
หรอมั้” ิในใ่อนะเริ่มลมือทำาน
นิทัศน์็ไ้้อมูลอหิสาวมาประมา 5-6 นหลัาที่ไปอประวัิาฝ่ายบุลึ่ในนั้นมีว่านหอมสาวร่าอวบอิ่มที่บอสอเาำลัามหาอยู่้วย
๊อๆ
“เ้ามา” เสียาภายในทำให้ร่าเลาเินเ้าไปวาแฟ้มที่โ๊ะเ้านาย
“อะไร?” ภูสินถามพร้อมับเ็นเอสารหน้าสุท้ายเสร็พอี่อนะส่แฟ้มืนให้เลาหนุ่ม
“นที่บอสให้ผมามหานะรับ ถ้าาารบอเล่า็ไ้มาประมานี้รับบอสลอู่อนถ้าไม่มีผมะไปเอามาเพิ่ม” เลาหนุ่มบอ
ภูสินเปิแฟ้มประวัิทีละหน้าานแรไปนนที่ 5 แล้วยัไม่ใ่ เรียมะปิแฟ้มหน้าอผู้หินที่มอสบาับเาในลิฟ์็ปราึ้นในหน้าสุท้าย
“นนี้หรือรับบอส”นิทัศน์ถามเมื่อเห็นบอส้อมอหิสาวหน้าสุท้ายในแฟ้มประวัิ
“อือ...ใ่”
“ใรหรือรับ?” ถาม้วยวามสสัย
“ไม่รู้สัเรื่อไม่เป็นไรมั้นิทัศน์” บอเสียเรียบทั้ที่สายายัอ่านรายละเอียอหิสาวาแฟ้มในมือ
“รับ ผมอัวเอาเอสารไปัาร่อน” เลาหนุ่มบอพร้อมับถือแฟ้มออไปาห้อทิ้ให้บอสหนุ่มอ่านแฟ้มอ...” นิทัศน์็ส่ายศีรษะอีเพราะยัไม่ทราบรายละเอีย
้านภูสิน็อ่านรายละเอียอ นาสาวว่านหอมุาร อายุ 27 ปี โส บารศึษา้านารบริหาร...
“นี่เราทำบ้าอะไรเนี่ย” ภูสินิในใ่อนะปิแฟ้มประวัิเพราะสิ่ที่เาอยารู้เา็ไ้รู้แล้ว
“ว่านหอมีใัเลย” อัาเินเ้ามาบอหิสาวที่ำลัรวสอบ้อมูลสิน้าับรายรับอยู่ที่หน้าออม
“เรื่ออะไรหรือ?” ถามเพื่อนทั้ที่าไม่ไ้ละาออม
“แผนเรามีนที่้อออรบแล้ว”
“ริิ!” ว่านหอมหันมาสนใในสิ่ที่เพื่อนบอทันที
“ใ่...แ่”
“แ่อะไระุอัาะเล่า็ไม่เล่าทีเียว้อให้ถามลอ” ว่าเพื่อนแล้วทำแ้มป่อ
“แผนเราะเหลือหัวหน้า ว่านหอม อัาและ็อานนท์แ่นั้น”
“ทำไม?” ถามอีเพราะสสัยโยปิแผนอเธอนั้นมีทั้หมเือบสิบน
“็มีนที่ไม่ผ่านเ์วามประพฤิ 4 นอี 2 นเปลี่ยนใอลาออเอ”
“ไม่น่าเื่อ” ว่านหอมเอ่ยเสียเบาเมื่อเหลือบสายาไปเห็นร่าสูที่เธอเหมือนะเยเอที่ไหนมา่อน สูทสีนั้นลัษะท่าทาแบบนั้นรวมๆ ในัวเาเหมือน...นึไม่ออ
ภูสินแมาทำบ้าอะไรที่ั้น 10 นี่ถ้ามีใรรู้เ้าเาะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน มาูหน้าพนัานัวเอไม่ไ้หรืออีใ้าน ่อนร่าสูะัใลับึ้นลิฟ์ไปยัั้นบริหาร้านบน
หมเวลาานพนัานทุน็เินออมารอรถรับส่หน้าบริษัทบ้า รอรถเมล์บ้าหรือบานอย่าเ่นหนูีับรถสีแที่ถอยมาใหม่่อนะหยุทัทายสอสาวที่ำลัเินไปรอรถเมล์หน้าบริษัท
“ไป้วยันไหมันไปส่ไ้นะ” ะลอรถถามอย่ามีน้ำใ
“ไม่เป็นไร้ะ ไม่้อ” สอสาวพูพร้อมันแ่ประโยแรเป็นอว่านหอม
“ามใไปล่ะ” ่อนะเลื่อนรถออไปพร้อมับลอบมอระหลัเห็นร่าอวบอิ่มอว่านหอม่อนะเบะปา พอมีินแ่มีลูิยัะมาทำหยิ่อี
สอสาวไม่รู้เลยว่ามีสายาู่หนึ่มอลมาาั้นผู้บริหาร เาเห็นร่าอวบอิ่มเินไปรอึ้นรถเมล์ับเพื่อนที่หน้าบริษัท
“ลับันไ้แล้วนิทัศน์” เ็บเอสารเรียบร้อยบอเลาหนุ่ม่อนะลุาโ๊ะทำานเินเ้าลิฟ์เพื่อลับบ้านวันนีุ้นายแม่ะมาทาน้าวเย็นที่อนโอเาทำให้้อรีบลับ ให้นิทัศน์ยเลินัทั้หมรวมถึเอวี่นาแบบัที่เาเยรู้ัันอนพบปะแลเปลี่ยนวามสัมพันั่วราวเมื่อรั้ที่เาบริหาราน่าประเทศ พอีเธอเินทามาเินแบบที่เมือไทยแล้วนัะเลยมาพบเาเย็นนี้เาำเป็น้อเลื่อนนัเธอเป็นวันพรุ่นี้แทน
ความคิดเห็น