คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ปิดบัง
เมื่อส่เอสารเสร็หมทุั้น็เือบเป็นเวลาใล้เลิานพอี
“หวาน!”
“มีนา หวานอยู่นี่” มีนาเินไปามเสียอเพื่อนสาวเห็นหวานในั่พิพนัเ้าอี้โอบอัวเอเอาไว้แ่น้ำเสียสั่นๆทำให้มีนาเอะใ
“หวานเป็นอะไร” ับัวเพื่อนถาม้วยวามเป็นห่ว
“หวานเ็บหน้าอและเหมือนะเป็นไ้นะ”
“เฮ้ย! นี่หวานโนใ้านหนันานี้เลยหรือ?” มีนาถามเสียั
“เปล่าไม่ใ่อย่าโวยวายสิ านนะไม่เท่าไรหรอแ่าหนูิมอเธอนั่นแหละ เมื่อเ้าโมโหอะไร็ไม่รู้ินนมไปัไป สสัยอนนี้มันะเริ่มอัเสบนะ” บอปาสั่น หวานใทั้เ็บและปวหัว
“มีอะไรหรือเปล่ารับมีนา” เสียศรุถามพลาเินเ้ามายัสอสาวที่มีนาำลัพยุเพื่อน เมื่อหวานใำลันั่ัวรแ่ยัออเอาไว้แน่น
“ไม่มีอะไรหรอ่ะ” มีนาอบแทนเพื่อนเมื่อเห็นสายาส่มา
“อ้าวุหวานใ เป็นอะไรรับ” ศรุเินเ้ามาใล้ๆึเห็นว่าหวานใหน้าแเหื่อึมามใบหน้า หิสาวนั่อัวเอแน่น แบบนี้ะไม่เป็นอะไรไ้อย่าไร
“หวานเาเป็นไ้นะะ” มีนารีบเอ่ยบอเพราะปิไม่ไ้ อาารเพื่อนออมาในอนนี้
“ผมว่าเรารีบพาุหวานใไปโรพยาบาลีว่ารับ ุินเอ็ยัไม่ลับเ้ามา มารับผม่วย” แ่่อนที่ศรุะเ้ามาอุ้มหวานใ เสียุ้นหู็ัึ้นมา
“ุสุรับผมไปทาน้าวับุไม่สะวแล้วอเป็นวันอื่นนะรับ” ทำให้หนึ่หนุ่มับสอสาวเห็นร่าสูำลัยิ้มหวานับหิสาวนหนึ่ที่หน้าทาเิน ่อนเธอนนั้นะลับสายาไปแ่หวานใเห็นผู้หินนั้นูบแ้มเา้วยพลาบอลาและยิ้มหวาน “นสำส่อน!”
“อะไรนะรับุหวานใ” ศรุที่ยับัวหมายะอุ้มร่าเล็ไ้ยินไม่ถนัเาะัไป
“เปล่า่ะแ่ไม่รบวนุศรุีว่า ท่านประธานลับมาแล้วุไปูแลเถอะะ เี๋ยวหวานให้มีนา่วยพยุไป”
“ไม่เป็นไรรับุมีนาัวเล็่วยุหวานใไม่ถนันั” ยัหวัีบอ
“นาย็ไม่้อหรอศรุ ันพาเาไปเอ” เสียเ้มเอ่ยเมื่อเินมาใล้ทั้สามน ้อนอุ้มร่าเล็เ้าสู่วแนอย่ารวเร็วรีบพาเินออไปไม่นำพาเสียห้ามอนถูอุ้มแ่อย่าใ แถมยัทิ้วามะลึไว้ให้ใรๆอีหลายนที่มอาม
“เฮียินปล่อยหวาน”
“ทำไมสอมารานละหวานใ ทีเมื่อี้เฮียเห็นยัะยอมให้นายศรุอุ้มเลย” ้อนในอ้อมแน
“นี่!” อ้าปา้าเถียไม่ออ
“เถียไม่ไ้?” เลี้ยพรายระิบหรือไ นัวเล็้อน
“เอาที่เฮียสบายใเลยแล้วัน” เธอไม่รู้ะอธิบายอย่าไรแล้ว แ่นั่นเป็นารเปิโอาสให้น้อเอาืนแล้เธอ
“โอเถ้าเอาที่เฮียสบายใ ไปโรพยาบาล่อนแล้ว่อยลับบ้านเฮีย”
“เฮียิน! ใระลับบ้านเฮีย”
“หวาน๋า ไม่อยาไปรำลึวามหลัับเฮียหรือ?”
“ปล่อยเลยนะเฮียิน นบ้า” มือเล็ทุบอว้า้วยวามโมโห แล้ใ้านยัพอทน แล้นป่วยเป็นบาปเาะโนรรมามทันเอ แ่นี่แล้มาทำให้เธอนึถึวามหลัแล้วยัะมา๊ะมา๋าอี
“โอ๊ะ! นี่หวานในีแสนน่ารัอเฮียหายไปไหน นี่มันนามารร้ายัๆเลยนะ ที่เฮียอุ้มอยู่” บ่นพร้อมับรีบปิประูรถอ้อมมาประำที่นับเมื่อวาร่าเล็ที่เบาะแล้ว เา้อรีบพาหิสาวไปให้หมอูอาารเพราะหวานใัวร้อนนเายัรู้สึไ้
พี่วีนา็เป็นเมียเฮีย แล้วยัะผู้หิเมื่อรู่นี้อี เาะมารำลึวามหลัอะไรับเธอัน่าน่าอยู่นะีแล้ว
นัวเล็เียบมาลอทา ยมือออ้วยวามหนาว เมื่อถึหน้าโรพยาบาลึถู้อนอุ้มเินแมวิ่เ้าไปยัห้อรวทันที
“ไอ้หมอภา ูให้ทีว่ายายเ็ื้อเป็นอะไรัวร้อนอย่าับไฟ” เอ่ยบอเพื่อนหมอน้ำเสียร้อนรนห่วใยนเพื่อนหนุ่มยัสัมผัสไ้
“นั่นเมียนายที่แอบามหาันอยู่ไม่ใ่หรือแล้วไปเอเ็หวานที่ไหนันเพื่อน? เือบั้สอปีเียวนะ”
“มันใ่เวลาที่นายะมาัไหมวะไอ้หมอภา ูหวานให้่อนสิวะ”
“เออ! ไอ้ินไอ้บ้า พอเอเา็เหมือนเิมเลยนะแ โแ่้อะินห้าอ่อน แล้วใรันนะที่บอว่าะเอาืน”
“ไอ้เพื่อนบ้า! ไอ้หมาภา”
“หมอภาโว๊ย เี๋ยวไม่รัษานะถ้าทำร้ายร่าายหมอ” มันู่เา เาไม่น่าเป็นเพื่อนรัหมอเลยให้ายและเาไม่น่าให้มันไ้รู้ัับหวานใ้วย
“ไปูไ้แล้ว เมียันายาเียไปแล้วมั้ว่าหมอะไปถึ ถ้าเาเป็นอะไรไปพ่อะถอนหุ้นโรพยาบาลืนหมเลยีไหม”
“ลัวแล้วไอ้เพื่อนเวรไปละ” โบมือบ๊ายบายแล้วเปลี่ยนลุเป็นุหมอเ้าไปูอาารนไ้ ไ้อย่าไรถึแมุ้ยายเาับุยายอหัสินะหุ้นัน่อั้โรพยาบาล แห่นี้ เา็ยัไม่อยาเสียหุ้นส่วนีๆแถมยัเป็นเพื่อนรัไปนี่นา
“เป็นอย่าไรบ้า” เมื่อพยาบาลเ็นรถหวานใออมา
“ี!” หมอภาบอสั้นๆ
“อะไรอนายี?”
“ีใ้วยที่นาย...”
“ุหมอะ หวานไม่เป็นอะไรแล้วเฮียินอบุที่พามาส่โรพยาบาล เฮียลับไปพัผ่อนเถอะเี๋ยวหวานไปรับยาแล้ว็ะลับเหมือนัน” เรียุหมอหนุ่มบอับนัวสูที่มอเธอนิ่อย่าสสัย ่อนมอหน้าเพื่อน
“แมีอะไรปิบัันหรือไอ้หมอภา” สายา่มู่มอนัวเล็่อนะหันพิัไปทาเพื่อนี้นิ่
“บ้า เปล่าเสียหน่อยันะปิบัอะไรแวะิน” มันเรียื่อเาเสียสู
“ุหมอภาะมีเส่วน” อบุวามีที่ลู้าทำมา หมอภาิเมื่อพยาบาลเอ่ยเรียเาไปผ่าั
“รับ ไป่อนนะเพื่อนน้อหวานูแลัวเอ้วยนะรับ”
“่ะ อบุนะะุหมอ” ยมือไหว้อบุ
“ไม่บอใ่ไหมว่าปิบัอะไรัน ีถ้าเฮียะรู้้วยัวเอแล้วละ็ หวาน็เรียมใไว้เลยนะับผลที่ะามมา” เา่มู่เธอ้วยวาาและสายา
#ฝาิามวามสนุ้วยนะะ…อบุทุแรใเสมอมา#
ความคิดเห็น