จบแล้ว{Fic exo} Miracle of love [ChanBaek /ChenMin /HunHan

Into

ความฝันเป็นสิ่งที่เรากำหนดไม่ได้และไม่รู้ว่าใครกำหนดบางคนก็ไม่เคยฝันเลยบางคนก็ฝันเป็นปกติบางคนก็ฝันเป็นครั้งคราวหรือบางครั้งมันก็กลายเป็นความเชื่อไปบ้าง

                แต่ในด้านวิทยาศาสตร์บอกกว่ามันเป็นแค่สิ่งที่คิดในจิตใต้สำนึก บ้างก็บอกว่าทำสิ่งนั้นบ่อยๆจนเก็บไปฝันเหมือนฟิมล์ที่เปิดเล่นใหม่

                แล้วความฝันของผมล่ะอยู่ในข้อไหน

.

.

.

.

.

.

.

                ในเช้าที่แสนสดใสนกตัวหนึ่งร้องอยู่ที่ระเบียงของห้องๆหนึ่งที่ตกแต่งในโทนสีขาวมีรูปภาพดอกไม้ติดอยู่ที่ฝาผนังชั้นที่ข้างระเบียงเต็มไปด้วยหนังสือและเตียงสีขาวที่อยู่กลางห้องแสงแดดกระทบกับใบหน้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่งมือข้างหนึ่งขยี้ตาของเค้าส่วนอีกข้างหนึ่งคลำหานาฬิกาที่อยู่ข้างๆแต่มือของเขากับไปชนกับโคมไฟเข้าอย่างจัง “โอ๊ย” เสียงของเด็กหนุ่มร้องขึ้น เมื่อเขามองที่นาฬิกาเขาก็เด้งตัวขึ้นมาอัตโนมัติพร้อมกับสะบัดผ้าห่มไปอย่างรวดเร็ว “สายแล้วๆ” เสียงเด็กหนุ่มพูดด้วยความร้อนรน

                .......15 นาทีผ่านไป.....

เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนม.ปลายวิ่งลงจากชั้นบนด้วยความรีบร้อน

“นี่วิ่งลงมาเดี๋ยวก็คอหักตายหรอก” เสียงหญิงไว้กลางคนพูดที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่

“คร้าบๆเข้าใจแล้วครับคุณแม่สุดสวยของผม” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างกอดแม่ของเขาจากด้านหลังแล้วก็เอาคอไปไว้ที่ไหล่ของผู้เป็นแม่

“ไม่ต้องมาพูดดีเลยรีบไปกินเลยเดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทัน”

“ห้ะ มีอะไรกินบ้างน้าาาาา” เด็กหนุ่มลากเสียงยาวพร้อมกับลากเก้าอี้นั่งลง บนโต๊ะอาหารตกแต่งด้วยผ้าปูโต๊ะลายดอกไม้เรียบๆแล้วมีแจกันดอกไม้วางอยู่ที่เกือบปลายโต๊ะ

หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จเขาก็เอาหยิบกระเป๋าแล้วไปหาแม่ของเขาแล้วหอมฟอดใหญ่

“ไปแล้วนะห้ะแม่”            

“นี่แบคยอนลืมเงินลูก”

“ขอบคุณห้ะผมรักแม่ที่สุดเลย”

เด็กหนุ่มรีบวิ่งออกจากบ้านของเขาไปที่โรงเรียนด้วยความที่อีก20นาทีก็จะเข้าเรียนแล้วแต่ตอนนี้เขายังไม่ถึงไหนเลยแต่ยังดีที่โรงเรียนกับบ้านของเขาไม่ห่างกันเท่าไหร่ โชคยังดีที่เขาผ่านมาได้ยังวุดวิดแล้วที่สำคัญอาจาร์ยยังไม่มา

                “นี่หมาน้อยมาสายอีกแล้วนะ”เสียงเด็กหนุ่มหน้าใสแก้มป๋องในฉายา “ซาลาเปา” พูดขึ้นแล้วฉีกยิ้มกว้างให้กับเขา

                “ตื่นสายไปหน่อยน่ะ”

                “หราาา สายบ่อยไปนะ”

                “เอ่อ..แล้วลู่หานล่ะยังไม่มาหรอ” เขาพูดพร้อมมองไปรอบๆแต่ก็ไม่เจอ

                “อ่อไปห้องน้ำน่ะเดี๋ยวก็มาแหละ”

                ผมเป็นเด็กที่เรียนได้ระดับปานกลางอีกปีเดียวผมก็จะจบจากโรงเรียนนี้แล้วไปต่อมหาวิทยาลัยแล้วเวลามันผ่านไปเร็วจนผมไม่ได้ตั้งตัวแค่แปบเดียวตอนนี้ผมก็อยู่ม.ปลายแล้วแต่ผมก็ยังมีเพื่อนที่น่ารัก2คนนะเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ป.1ตอนนี้เรายังไม่แยกกันเลยไม่รู้ทำไมนะห้ะ ผมนั่งเพ้อไปจนอาจาร์ยเข้ามาและผมก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนที่สายที่สุด

                “ขอโทษห้ะ”เด็กชายผมสีน้ำตาลซึ่งทุกคนบอกว่าเขาร้องเพลงได้เพราะมากกกแต่ผมก็ว่าจริงแต่ยังไงเขาก็สู้ผมไม่ได้หรอกเรามันคนล่ะชั้นกัน แล้วตอนนี้เค้าก็ดูดีกว่าตอนอยู่ม.ต้นเยอะเลยเหมือนคนละคน

“มาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะจงแด”

“นั้นก็อีกคนนึงแต่ทำไมเธอไม่มีกระเป๋าละ”

“ผมไปห้องน้ำมาห้ะ”

“อ่อๆรีบๆไปเถอะจะได้แนะนำตัวกัน”

“ครับ/ค่ะ”

เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกินเพราะอีกไม่นานก็จะพักเที่ยงแล้วอาจาร์ยเลยให้เก็บของรอแล้วจะทำอะไรก็ได้แต่เงียบๆในความเงียบเหมือนมีอะไรบ้างอย่างกำลังเกิดขึ้น

“สวัสดีซิ่วหมิ่นเราเฉินจำเราได้ไหม”เขาเข้ามาพูดโดยไม่มีกำแพงเลยสักนิด

“เอ่อ..เอ่อ..อ่อ. จำได้แล้วจงแดใช่ไหมสวัสดีนะ”

“หวังว่าคงจะได้ร่วมงานกันน่ะ”

 “อื้ม แน่นอน”

ส่วนอีกฟากหนึ่งผมเห็นลู่หานกำลังคุยอะไรก็ไม่รู้กับเด็กหนุ่มตัวสูงคนหนึ่งแต่ดูเหมือนจะทะเลาะกันมากกว่าคุยและถ้าผมเดาไม่ผิดต้องเป็นเซฮุนหนุ่มฮอตที่สุดในช่วงนี้แน่ๆแต่สองคนนี้เขาไปสนิทกันตั้งเมื่อไรน่ะ

ตอนนี้ก็เหลือผมคนเดียวเพราะเพื่อนๆของผมกำลังสนุกกันอยู่กับการสนทนาที่ผมไม่รู้เรื่องตอนนี้ผมได้แต่มองไปนอกหน้าแล้วคิดว่า “อยากเจอจังนะ” ซึ่งผมยังไม่รู้เลยว่าอยากเจออะไรสงสัยผมคงฟุ้งซ้านไปหน่อยเรียนจนเบลอไปแล้ว

ที่เขาคิดมันไม่ใช่ความฟุ้นซ้านหรอกแต่มันเป็นความคิดลึกๆที่เขาไม่รู้ต่างหาก

.
.
.





"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

ขอบคุณทุกคนนะที่เข้ามาอ่าน
หรือหลงมาหรือจะอะไรก็ขอบคุณนะ
ดีไม่มีไงก็บอกด้วยนะ(มันเป็นเรื่องแรกที่กล้าๆกลัวอ่ะนะผิดพลาดก็ขอโทดด้วยละกันนะ)