(fic) Sunggyu x Woohyun ★ Kiss Me Slowly #ข้างบ้านกยูอู

ตอนที่ 5 : EP05 : คิมแจฮวาน

Kiss Me Slowly

 (Sunggyu x Woohyun)

Genre: AU School-Life

Rate: PG-13

EP05 – คิมแจฮวาน

มันนานมากแล้วที่ซองกยูตื่นมาในตอนเช้าแล้วลืมตานอนนิ่งอยู่แบบนั้นเพราะไม่อยากไปโรงเรียน เขาเป็นคนค่อนข้างขี้เกียจก็จริงอยู่ แต่อย่างน้อยในทุกเช้าวันธรรมดา เด็กหนุ่มก็ยังความกระตือรือร้นที่จะอยากไปเรียนอยู่บ้าง แต่ในวันนี้ดูเหมือนบางอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อวานจะมีผลต่อการไปโรงเรียนของคิมซองกยูมากพอดู

แต่ถึงอย่างไร เขาก็ต้องลงจากเตียง อาบน้ำแต่งตัว กินข้าวเช้า และเดินไปโรงเรียนอยู่ดี

ซองกยูปิดประตูรั้วหลังเดินออกมาจากบ้าน บานพับขึ้นสนิมนั่นทำให้ต้องออกแรงดึงมากเป็นพิเศษ และอูฮยอนก็บ่นอยู่เสมอเวลามาบ้านซองกยูแล้วต้องปิดประตูว่าเมื่อไรบ้านนี้จะเปลี่ยนประตูรั้วเสียที และก็เป็นซองกยูนั่นแหละที่ตบหัวอีกฝ่ายไปจนหน้าทิ่มแล้วถามว่าคิดว่าประตูรั้วมันถูกหรือไง นัมอูฮยอนอย่าหาเรื่องมาบ่นแล้วทำให้เงินที่พ่อกับแม่จะซื้อคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ของเขาถูกหักไปเพราะต้องเอาเงินไปซื้อประตูรั้วได้มั้ย

พอนึกถึงนัมอูฮยอน เด็กคนนั้นก็เดินออกมาจากรั้วบ้านติดกันพอดี

“พี่”

“ไง” ซองกยูทักทายอีกฝ่ายกลับไปด้วยเสียงเนือย ๆ “อากาศดีนะวันนี้”

นั่นเป็นคำทักทายที่ผิดปกติ และแน่นอนว่าอูฮยอนสังเกตได้ หนุ่มน้อยเดินไปใกล้พี่ชายข้างบ้าน มองหน้าอีกฝ่ายอย่างพิจารณา

“พี่มึงพูดเรื่องอากาศดีเหรอ”

“เออ ทำไม พูดไม่ได้หรือไง”

“ก็พูดได้แหละ แต่มันแปลก ปกติสนใจอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ ทุกทีเจอหน้าตอนเช้าก็มีแต่ด่ากูว่าตื่นสายหรือไม่ก็กินข้าวช้าอ่ะ เจอหน้ากันตอนเช้าก็ไม่เห็นพูดเรื่องอะไรนอกจากด่ากู”

นั่นก็ใช่ เพราะซองกยูไม่เคยสนใจอะไรนอกจากเรื่องของคนที่อยู่ตรงหน้า

“คิดว่ากูจะสนใจแต่เรื่องของมึงหรือไง คิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ด่ามึงนี่กูพร้อมเสมอนะ ยังได้ ๆ”

“ไอ้พี่ซองกยู มึงเงียบไปเลย กูไม่อยากพูดกับมึงแล้ว”

“กูอยากพูดกับมึงตายแล้วนี่ไอ้อ้วน”

พี่ชายพูดด้วยท่าทางปากร้ายตามเคย แล้วมันก็เป็นเหมือนทุกครั้งที่อูฮยอนหน้าหงิกเวลาถูกแหย่ คนอายุน้อยกว่ากระทืบเท้าเดินออกมาด้วยท่าทางหงุดหงิด นี่ถ้าไม่กลัวว่าไอ้พี่บ้านี่มันจะตบหัวเอาอูฮยอนคงกระทืบเท้าลงเท้ามันไปแทนกระทืบพื้นแล้ว

“กูก็ไม่อยากพูดกับมึงเหมือนกันแหละ” อูฮยอนตะโกนกลับมาหลังจากเดินไปได้สามสี่ก้าวเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองควรตอบโต้ไอ้พี่ชายปากหมานี่กลับไปบ้าง

พวกเขาสองคนเดินอยู่คนละฝั่งของถนน เหมือนทุกครั้งที่ทะเลาะกันแล้วคนเป็นน้องเกิดงอนขึ้นมา อูฮยอนหน้าตาบอกบุญไม่รับในขณะที่เดินเชิดหน้าอยู่อีกฝั่ง ส่วนซองกยูก็ถือกระเป๋านักเรียนพาดบ่าเดินไปเรื่อย ๆ ด้วยท่าทางไม่รู้สึกรู้สาอะไร

แต่ใจจริงก็หงุดหงิดที่อยู่ดี ๆ ก็เถียงกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง

“อูฮยอน”

“เรียกกูทำไม” คนถูกเรียกหันมาขว้างสายตาพิฆาตใส่

“โกรธหรือไง”

“ใครจะโกรธคนปากหมาอย่างพี่มึง”

“…”

“กูเกลียดมึงต่างหาก”

คำพูดแบบนั้นซองกยูได้ยินจนชินชา นัมอูฮยอนบอกว่าเกลียดเขาทุกวันนั่นแหละ แต่คนที่เอาแต่ตะโกนปาว ๆ ใส่ซองกยูว่ากูเกลียดพี่อย่างนั้นอย่างนี้ก็เป็นคนเดียวกับที่งอนซองกยูได้แทบทุกวี่ทุกวันเวลาโดนพี่ชายแกล้งนั่นแหละ

“กูก็ไม่เคยบอกว่ารักมึงนี่”

“ไอ้เหี้ยพี่กยู” น้ำเสียงของอูฮยอนบอกว่าจากที่ไม่พอใจเพราะซองกยูพูดไม่เข้าหู ตอนนี้ชักจะโกรธจริง ๆ แล้ว “งั้นมึงก็ไม่ต้องมาพูดกับกู จะไปไหนก็ไปเลย ไป ไม่ต้องมาเดินพร้อมกูด้วย”

“ใครไปเดินพร้อมมึง นี่กูเดินไปโรงเรียนของกูต่างหาก หลงตัวเองนะมึงอ่ะ”

“ไอ้…”

คำด่ากำลังจะออกมาจากปากอีกรอบ แต่เพราะด่าไปก็โดนสวนกลับมาอยู่ดี อูฮยอนก็เลยเงียบซะ หน้าตาบูดบึ้งแบบนั้นชวนให้ซองกยูทั้งขำและเอือมระอา แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากทะเลาะกับอูฮยอนด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ คนเป็นพี่ข้ามถนนเดินเข้าไปใกล้ มือใหญ่เลื่อนไปขยี้ผมยุ่ง ๆ บนศีรษะของอูฮยอนอย่างที่เคยทำทุกครั้งเวลาจะง้อคนที่ตัวเองทำให้โกรธ

“กูขอโทษก็ได้ พอใจยัง”

ดวงตาสีน้ำตาลเงยขึ้นมอง จะบอกว่าพอใจแล้วก็คงไม่ใช่หรอก เพราะใครจะชอบใจที่โดนกวนประสาทแล้วมาขอโทษกันง่าย ๆ แบบนี้ แต่ไอ้พี่ซองกยูมันก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“มึงไม่ต้องมาพูดดีเลย”

“งั้นจะให้กูตะคอกใส่มึงหรือไง เอาแบบนั้นก็ได้นะ สนุกดีเหมือนกัน”

“ไอ้พี่กยู!”

“เอ้อ พอเหอะน่า ทะเลาะกันมาตั้งแต่เดินออกจากบ้านจนถึงโรงเรียนแล้วเนี่ย มึงตะโกนแหกปากตะคอกกูอยู่ได้ ไม่เหนื่อยหรือไง ตอนมึงคุยกับแฟนมึงแล้วพูดแบบนี้เขาไม่กลัวมึงหรือไง อูฮยอน”

ซองกยูถามติดตลก แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอยากหัวเราะกับคำพูดของตัวเองสักนิด

“ก็บอกว่ายังไม่ใช่แฟนไง” น้ำเสียงคนพูดมีแววขัดเขิน “แล้วอีกอย่างกูก็ไม่พูดกับคนอื่นอย่างที่พูดกับมึงหรอกไอ้พี่เวร”

“อ้อเหรอ กูควรดีใจสินะ ที่มึงปากหมาแบบนี้กับกูคนเดียวอ่ะ”

“ใครจะปากหมากับคนอื่นไปทั่วเหมือนมึงอ่ะ” น้องชายว่าเข้าให้

มึงพูดผิดแล้วล่ะ อูฮยอน คนที่กูพูดแบบนี้ด้วยน่ะ…

มีแค่มึง

“รู้แล้วก็ดี” พี่ชายยักไหล่ พวกเขาสองคนมาถึงโรงเรียนไม่นานหลังจากนั้น แล้วมันก็แทบจะเป็นเวลาเดียวกันกับเมื่อวานเลยก็ว่าได้ที่ฮวังมินฮยอนมายืนรออูฮยอนอยู่ที่หน้าโรงเรียน

“รุ่นพี่มินฮยอน” น้ำเสียงของนัมอูฮยอนแอบซ่อนความดีใจไว้ไม่มิด ส่วนซองกยู เด็กหนุ่มหน้าหงิกขึ้นมาอีกครั้ง

ไอ้หมอนี่อีกแล้ว อย่าบอกนะว่า…

“วันนี้มาเช้ากว่าเมื่อวานนะ” เด็กหนุ่มเจ้าของสายตาอ่อนโยนพูดขึ้นมาราวกับตัวเองนั่งจับเวลาทำสถิติเวลามาโรงเรียนของอูฮยอนอยู่แทบทุกวัน “เวลามาถึงโรงเรียนของนายใกล้กับที่พี่มาพอดี”

“ใกล้กับเวลามาโรงเรียนของกูด้วย” ซองกยูโพล่งขึ้นมา “หรือว่ายังไง”

“ก็ใช่สิ พวกนายมาโรงเรียนพร้อมกันนี่นา” มินฮยอนหัวเราะเบา ๆ เหมือนจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังโดนซองกยูหาเรื่องอยู่

“เป็นพี่น้องที่สนิทกันดีนะ คงดีถ้าฉันมีเพื่อนสนิทแบบนี้บ้าง”

คำพูดของฮวังมินฮยอนไม่ได้มีเจตนาร้ายใด ๆ เขารู้สึกแบบนั้นและพูดออกไปจากใจจริง แต่ช่วยไม่ได้เลยที่ซองกยูจะรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา เมื่อทั้งอารมณ์และความรู้สึกของเด็กหนุ่มไม่เป็นปกติอยู่แล้วตั้งแต่เมื่อวาน

ถ้าคนที่อูฮยอนกำลังเริ่มต้นคุย ๆ กันอยู่คือฮวังมินฮยอน มันก็ไม่แปลกอะไรที่ซองกยูจะไม่พอใจ

“แต่กูว่าไม่เห็นมันจะดีตรงไหน ไอ้อ้วนนี่น่ารำคาญจะตาย”

“พี่กยู!”

“หรือไม่จริง” ซองกยูหันไปถามด้วยท่าทางกวนประสาท ในขณะที่ฮวังมินฮยอนหัวเราะเบา ๆ อย่างนึกขำ

“พวกนายสองคนนี่ตลกดีนะ”

“ไม่เห็นจะตลกตรงไหน” คนปากร้ายพูดหน้าตาย ซองกยูยักไหล่เมื่ออูฮยอนถลึงตามองเขาเป็นเชิงเตือนว่าอย่ากวนประสาทนะ แต่เขาก็รู้จักน้องชายคนสนิทของตัวเองดีว่าอูฮยอนอยากจะพูดว่า ‘พี่มึงอย่ากวนส้นตีน’ มากกว่า

มันเป็นเรื่องที่น่าหงุดหงิดสำหรับคิมซองกยูไม่น้อยเหมือนกันที่เห็นอูฮยอนเปลี่ยนแปลงบางสิ่งบางอย่างไปเพราะการก้าวเข้ามาของฮวังมินฮยอน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะทำอะไรหรือแม้แต่จะแสดงความไม่พอใจออกไปได้ นัมอูฮยอนกำลังเริ่มต้นมีความรัก มันเป็นเรื่องธรรมดาจะตายสำหรับเด็กหนุ่มในวัยขนาดพวกเขา และคนที่เข้ามาทำความรู้จักกับอูฮยอนก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร จะมีก็แต่ซองกยูเองที่ไม่ชอบใจอย่างไม่มีเหตุผล

แล้วมีสิทธิ์อะไรจะไม่พอใจล่ะ คิมซองกยูน่ะ

“กูไปเรียนล่ะ” ซองกยูหันไปบอกน้องชายของเขา “มึงก็รีบขึ้นตึกแล้วกัน เป็นเวรทำความสะอาดไม่ใช่หรือไง”

“อือ รู้แล้วน่า”

ซองกยูยักไหล่แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาแยกตัวเดินไปขึ้นตึกเรียนด้วยท่าทางเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเองกับน้องชายคนสนิท เขาค่อนข้างแน่ใจว่าคนที่อูฮยอนเล่าให้ฟังคือฮวังมินฮยอน และดูเหมือนน้องชายของเขาจะรู้สึกพิเศษกับหมอนั่นมากพอดู

น่ารำคาญ น่ารำคาญหมดทุกคน

เด็กหนุ่มปากร้ายคิดในใจอย่างคนพาลก่อนที่จะเดินขึ้นตึกไปในขณะที่สองคนที่อยู่ทางด้านหลังยังคงพูดคุยกันอยู่พร้อมกับเดินไปด้วยกัน

“เรื่องที่พี่ถามนาย ได้คำตอบหรือยัง อนุญาตพี่ไหม”

“อนุญาตอะไรกันครับ รุ่นพี่ก็พูดเกินไปน่ะ” คนอายุน้อยกว่าพูดเสียงเบา ขัดเขินเล็กน้อย

“ก็พี่อยากไปกลับกับเรา ไม่เรียกว่าขออนุญาตแล้วจะเรียกว่าอะไร เราคงไม่ใจร้ายกับพี่หรอกนะ อูฮยอน”

“…”

“ว่าไงครับ”

“ก็… ตามใจรุ่นพี่สิครับ ถนนทางเดินกลับบ้านไม่ใช่ของผมนี่นา รุ่นพี่จะเดินกลับบ้านตอนไหน กลับกับใครหรือไปกับใครก็ไม่เห็นต้องมาขออนุญาตกันเลย”

มินฮยอนมองหน้าคนพูดแล้วก็ยิ้มจนตาหยี เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ กับการหาทางเอาตัวรอดที่คนอายุมากกว่าเองก็มองออกว่านัมอูฮยอนพยายามยามสงวนท่าทีไม่ให้แสดงออกมากจนเกินไป

น่ารักดี …

“ถ้าพูดแบบนี้ ก็ถือซะว่าเราอนุญาตให้พี่ทำตามที่พี่อยากทำก็แล้วกัน”

“ก็… แล้วแต่รุ่นพี่จะคิดสิครับ”

บทสนทนาระหว่างคนสองคนที่กำลังเริ่มต้นทำความคุ้นเคยกันเป็นไปอย่างราบรื่นและละมุนละไมตามพื้นฐานนิสัยของฮวังมินฮยอน พวกเขาเดินเคียงข้างกันไปก่อนแยกกันที่บันไดทางขึ้นตึก ในขณะที่ด้านหลังท่ามกลางนักเรียนหลายสิบคนที่กำลังเดินเข้าโรงเรียน ดวงตาสีดำสนิทของใครคนหนึ่งมองมายังฮวังมินฮยอนและนัมอูฮยอนด้วยแววตาอ่านไม่ออก เช่นเดียวกับริมฝีปากสีอ่อนที่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหยันบนใบหน้าของนักเรียนชายที่ตัวอักษรบนอกเสื้อด้านซ้ายมีดาวสองดวงปักอยู่เหนือป้ายชื่อ ‘คิมแจฮวาน’  

“ยังใจดีกับคนทั้งโลกไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดนะ ฮวังมินฮยอน”

TBC 

เฮลโหลววพี่เพิ่ลล ตอนที่ห้าแล้วค่ะ น้ำตาจะไหลล เหลืออีกยี่สิบหกตอน เราจะสู้ค่ะ! ขอบคุณทุกกำลังจั่ยในเมนต์จากตอนเก่าๆด้วย ขอบคุณมากจริง ๆ ซึ้งใจมากค่ะ จะพยายามตอบแทนด้วยการอัพเรื่องนี้อย่างตลอดรอดฝั่งตามสัญญาและจะพยายามเขียนให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ ตัวละครสำคัญอีกคนในเรื่องนี้ก็คือคิมแจฮวานสี่สิบล้านไม่หารค่าย ที่จะมาทำอะไรพิมินคนดีของโลกใบนี้ก็ต้องดูกันต่อไป 555 ส่วนพี่กยู จะบอกว่าเขียนฟิคมาห้าปีเพิ่งมีเรื่องนี้อ่ะคะที่คนอ่านพูดเหมือนกันว่าสงสารพี่กยูไม่อยากให้พี่กยูเสียใจ โถพ่อคุณของน้อง 55555 พี่เขาเป็นคนเดียวที่ไม่ควรเสียใจค่ะ ถูกกกกกก แต่เนื่องจากว่าเขาเป็นพระเอกเราก็จะต้องให้ซีนหล่อ ๆ กับเขาไป ดังนั้นการที่พี่จะเจ่บปวดมันก็เปนเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่พี่จะไม่เจ่บปวดเสียใจคนเดียวแน่นอนน้องสัญญา เพราะอีกไม่นานน้องดาวลูกเราก็จะเสียใจตามพี่มันไปค่ะ #เอ้ามึง  ฝากให้ตามอ่านกันไปเรื่อยๆน่อ มีอะไรอยากบอกคอมเมนต์ไว้ได้ หรือเมนชั่นไปบอกเราก็ได้ค่ะ รับฟังทุกอย่างยกเว้นเรื่องทวงฟิค โอเคตกลง ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านกัน เจอกันใหม่วันพะนี้ตอนที่หกค่ะ :) 

B
E
R
L
I
N
?