ตอนที่ 18 : EP18 : เราสี่คน
Kiss Me Slowly
(Sunggyu x Woohyun)
Genre: AU School-Life
Rate: PG-13
EP18 – เราสี่คน
นับวันการเจอหน้ากับน้องชายข้างบ้านก็ยิ่งเป็นสิ่งที่ทำให้ซองกยูอึดอัดใจ จริงอยู่ที่เขาไม่เคยอยากที่จะตีตัวออกห่างจากคนที่ตัวติดกันมาตั้งแต่เด็กจนโต แต่จะให้ซองกยูทำยังไงเมื่อตอนนี้คนที่อยู่ใกล้นัมอูฮยอนที่สุดไม่ใช่เขาอีกต่อไปแล้ว และคนอย่างคิมซองกยูก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาให้ใครรู้
ยกตัวอย่างเช่นการเปิดประตูรั้วออกมาจากบ้านในตอนเช้าพร้อมกับที่รั้วของบ้านหลังข้าง ๆ เปิดออกพร้อมกันเหมือนที่เคยเป็นมาหลายปี แตกต่างไปจากเดิมนิดเดียวก็ตรงที่นัมอูฮยอนมีใครอีกคนยืนรออยู่แล้ว
คนที่ไม่ใช่คิมซองกยูอย่างที่เคยเป็น
“ซองกยู ไม่เจอกันหลายวันเลย” มินฮยอนทักทายอย่างเป็นมิตร แต่คิมซองกยูจะสนใจผูกมิตรด้วยเสียก็ดี
“แล้วก็ไม่น่าจะเจอกันอีกเลยด้วย”
แฟนหนุ่มรุ่นพี่ของอูฮยอนหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่ถือสาอะไร เขาหันไปยิ้มให้อูฮยอนพร้อมกับออกปากถามว่าให้ช่วยถือถุงใส่อุปกรณ์ทำบอร์ดที่อูฮยอนหอบอยู่พะรุงพะรังนั่นไหม
“ก็ดีครับ หนักหน่อยนะ รุ่นพี่จะถือหมดเหรอ” อูฮยอนทำท่าจะส่งถุงพลาสติกใบใหญ่สองสามที่ถืออยู่ให้มินฮยอนช่วยถือ ในขณะที่ซองกยูมองแล้วชักสีหน้าอย่างรำคาญตารำคาญใจ
“แค่นี้ไม่มีปัญญาถือเองหรือไง มือก็มี”
เสียงพูดลอยลมนั่นทำให้อูฮยอนหันไปมอง อยากจะด่าความปากเสียช่างหาเรื่องของพี่ชายข้างบ้านแต่ก็ยังจำได้ว่าทุกครั้งที่ตัวเองหอบข้าวของพะรุงพะรังแบบนี้ไปโรงเรียนก็เป็นคนพูดนั่นแหละที่มาช่วยถืออยู่เสมอ คิมซองกยูไม่ใช่คนไร้น้ำใจหรอก ถึงแม้ว่าก่อนจะช่วยพี่ชายของเขามันจะต้องปากหมาหาเรื่องกวนประสาทกันก่อนก็เถอะ
“ผมก็ไม่ได้ขอให้พี่ช่วยนี่” อูฮยอนสวนกลับไปบ้าง สรรพนามที่เรียกซองกยูแสดงถึงความห่างเหินที่ยังคงอยู่ สมกับที่อูฮยอนลั่นวาจาไว้เมื่อคืน “รุ่นพี่มินฮยอนช่วยที ขอบคุณครับ”
“ถึงมึงขอกูก็ไม่ช่วย” ซองกยูหันไปแขวะเอาบ้าง “ไม่มีปัญญาถือก็เรื่องของมึง”
“ถ้ารู้ว่าเป็นเรื่องของผมพี่ก็ไม่ต้องพูดมาก หุบปากไป”
“อูฮยอน มึง”
“เอาล่ะ ๆ” เป็นฮวังมินฮยอนที่ยื่นมือเข้ามาไกล่เกลี่ยสงครามน้ำลายที่ทำท่าจะลุกลามไปกันใหญ่จากเรื่องเล็กน้อยแค่ช่วยถือของ
“พี่ช่วยเองอูฮยอน ไม่เป็นหรอก”
เด็กหนุ่มคนดังของโรงเรียนพูดอย่างมีน้ำใจและใจเย็นตามเคย ไม่รู้เหมือนกันว่าฮวังมินฮยอนไม่ตะขิดตะขวงใจบ้างหรือไรที่คนพิเศษของตัวเองถกเถียงกับ ‘พี่ชายข้างบ้าน’ ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้
หรือบางทีมินฮยอนอาจจะมั่นใจในความสำคัญของตัวเองมากขึ้นก็ได้จากคำขอร้องที่เขาพูดกับอูฮยอนไปเมื่อวันก่อน
“ไปเรียนกันเถอะ” มินฮยอนพยักหน้าให้คนที่ยืนอยู่ข้างกัน ส่วนซองกยูไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่วันนี้แทนที่จะอยากปลีกตัวแยกไปอีกทางที่ไปโรงเรียนได้โดยไม่ต้องเดินร่วมทางไปกับอีกสองคนให้อึดอัด เด็กหนุ่มกลับจงใจเดินเฉียดอูฮยอนไปอย่างตั้งใจจะหาเรื่อง
“กูไปด้วย เอามานี่” คำพูดสุดท้ายเกิดขึ้นพร้อมการที่กล่องกระดาษใบย่อมในมืออูฮยอนถูกซองกยูแย่งไปช่วยถือเสียเองพร้อมกับที่คนเป็นพี่ชายก้มหน้ายักคิ้วใส่ด้วยท่าทางและคำพูดที่ตั้งใจจะกวนประสาทกันเต็มที่
แต่อูฮยอนคงไม่รู้หรอกว่าคนปากร้ายอย่างซองกยูเจ็บในใจมากแค่ไหนกับคำประชดประชันที่อยากทำร้ายคนอื่นแต่ต้องกล้ำกลืนความรู้สึกของตัวเอง
“เดี๋ยวกูช่วยถือ มึงจะได้ด่ากูไม่ได้ว่ามาเป็นก้างขวางคอมึงกับแฟนแล้วยังไม่มีน้ำใจอีก”
ทั้งที่ซองกยูก็รู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นก้างขวางคอคู่รักที่เดินไปโรงเรียนด้วยกัน แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้เป็นอย่างดีจนอูฮยอนอยากต่อยมันเข้าให้สักทีจากความกวนประสาทที่นับจะมากขึ้นทุกวัน
ยกตัวอย่างเช่นการเดินอยู่ข้างอูฮยอนอย่างจงใจให้ไหล่ไปกระแทกแขนจนคนเป็นน้องหันมามองหน้านี่ไงล่ะ
“ไอ้พี่กยู มึงเดินดี ๆ สิ กูเจ็บแขน” อูฮยอนหันไปแหวใส่ คำพูดห่างเหินที่ใช้มาตั้งแต่เมื่อคืนหายไปจนได้เพราะถูกไอ้พี่บ้านี่จงใจกวนประสาทกัน ก็เห็นอยู่ว่าทางเดินตั้งกว้างซองกยูก็จะยังเดินเบียดแล้วเอากล่องมากระแทกแขนอูฮยอนอยู่ได้
มึงจงใจจะกวนตีนกูใช่มั้ย
“ก็ริมทางนี้มันซ่อมท่ออยู่ มึงแหกตาดูดิ ให้กูเดินริมนี้แล้วตกท่อไปมึงจ่ายค่าทำแผลให้กูมั้ย” ซองกยูยักคิ้วด้วยท่าทางยียวน ข้ออ้างของเขาฟังขึ้นเสียด้วยเพราะริมทางเท้าที่เดินกันอยู่ก็กำลังซ่อมท่ออยู่จริง ๆ แต่ซองกยูก็น่าจะรู้ว่ามันมีทางออกที่ง่ายกว่านั้น
“งั้นมึงก็ไปเดินข้างหลังโน่น มาเบียดกูทำไม”
“ใครเขาอยากเบียดมึง แล้วกูก็ไม่ชอบเดินตามหลังใครด้วย กูไม่ใช่ลูกน้องมึง”
“ไอ้พี่กยู” อูฮยอนขึ้นเสียง ชักสีหน้า ทั้งที่เกรงใจแฟนตัวเองและไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคิมซองกยูให้มินฮยอนเห็น แต่ไอ้พี่เวรนี่ก็ช่างกวนส้นตีนเหลือเกิน
“อูฮยอน มาเดินทางนี้มา”
เป็นมินฮยอนที่ยื่นมือเข้ามาแก้ไขสถานการณ์ เด็กหนุ่มเบี่ยงตัวให้คนรักของเขาเดินนำหน้าไปเล็กน้อยบนทางเท้าที่เดินอยู่ ในขณะที่คิมซองกยูเห็นแล้วก็ชักสีหน้าอีกรอบ
เป็นคนดีจังนะ ฮวังมินฮยอน เป็นคนดีจนเทียบกันไม่ได้เลยกับคนอย่างกู
“ดูแลมันดีจังนะมึงอ่ะ ตามใจกันแบบนี้ไม่กลัวมันเหลิงหรือไง ไอ้อ้วนนี่ยิ่งนิสัยไม่ดีอยู่”
“ไอ้พี่กยู มึงอย่ากวนตีนกูได้มั้ย พี่มินฮยอน อย่าไปยุ่งกับมันครับ”
“กูพูดกับมินฮยอน ไม่ได้พูดกับมึง เงียบไป”
“เรื่องที่พี่มินฮยอนเขาก็ทำดีกับกูก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับมึงเหมือนกัน เพราะฉะนั้นก็เงียบไป ไม่ต้องมายุ่ง”
“เหอะ” ซองกยูพ่นลมหายใจหนักออกมาทางจมูก เป็นอีกครั้งที่คำเสียดสีของซองกยูทำร้ายความรู้สึกของเด็กหนุ่มเองโดยที่ทั้งอูฮยอนและมินฮยอนไม่ได้มารับรู้อะไรด้วย “ก็ต้องทำดีอยู่แล้วสิ พวกมึงเป็นแฟนกันนี่ ใครก็ต้องเห็นว่าแฟนตัวเองน่ารักแล้วก็ทำดีด้วยทั้งนั้นนั่นแหละ”
“อูฮยอนน่ารักนะ ตอนเจอกันในชมรมก่อนหน้าที่จะคบกันก็เป็นน้องที่น่ารัก ไม่ใช่เพิ่งมาน่ารักตอนเป็นแฟนกันหรอก” มินฮยอนพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลตามแบบของเจ้าตัว อูฮยอนควรเขินอายกับคำพูดของคนรักที่แสดงความรู้สึกกับอูฮยอนอย่างใจดีแบบนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันที่คำพูดของฮวังมินฮยอนไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกถึงความสำคัญของตัวเองเลย
รุ่นพี่มินฮยอนใจดีกับทุกคนที่อยู่รอบตัวแบบนี้เสมอ ไม่ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นใคร
จนอูฮยอนเริ่มรู้สึกว่ามันคือความพิเศษที่ไม่ทำให้รู้สึกพิเศษเอาเสียเลย
เมื่อเทียบกับคิมซองกยู คนที่ไม่เคยสนใจใครในโลก นอกจากน้องชายข้างบ้านของตัวเอง
“พี่มึงก็น่าจะทำดีกับคนอื่นมั่งนะ เลิกปากหมากับชาวบ้านไปทั่วสักที” อูฮยอนหันไปประชดประชันใส่คนที่ทำให้ตัวเองหงุดหงิดบ้าง
“เพื่อนใหม่พี่ไง แจฮวานน่ะ ช่วงนี้สนิทกันไม่ใช่ไง เลิกปากหมาแล้วก็หัดทำดีกับคนอื่นเขามั่งเหอะก่อนที่จะไม่มีใครคบมึง”
“เรื่องของกู”
ซองกยูพูดอย่างไม่แยแส ชื่อคิมแจฮวานที่ออกจากปากคนเป็นน้องยิ่งทำให้หงุดหงิดจนอยากทำอะไรแรง ๆ เพื่อประชดอูฮยอนกลับไปบ้าง และมันก็ช่างพอเหมาะเสียเหลือเกินที่พวกเขาสามคนเจอคิมแจฮวานที่หน้าโรงเรียนพอดี
“อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาดีจัง” เพื่อนใหม่ของซองกยูพูดพร้อมรอยยิ้มเยือกเย็นตามแบบของเจ้าตัว
“เหมือนจะรู้เลยแฮะว่ามีเรื่องจะพูดด้วย”
“มีอะไร แจฮวาน” มินฮยอนถามเสียงเรียบ มีความไม่สบายใจอยู่ในดวงตาของเด็กหนุ่มเมื่อดูเหมือนแฟนเก่าจะพาตัวเองเข้ามาใกล้กับเขาและนัมอูฮยอนมากขึ้นเรื่อย ๆ แถมแจฮวานยังรู้จักและสนิทสนมกับคิมซองกยูเสียอีก
“พรุ่งนี้ฉันจะจัดงานเลี้ยงวันเกิด เลยจะชวนไปงาน พี่มินฮยอนกับอูฮยอนก็ด้วยนะ” ประโยคสุดท้ายหนุ่มน้อยหันไปพูดกับอูฮยอนอย่างกระตือรือร้นแต่ไม่แลสายตามองไปทางมินฮยอนแม้แต่น้อย
“ถึงเราจะเพิ่งรู้จักกัน แต่ฉันก็อยากเป็นเพื่อนกับนายแล้วก็อยากให้นายไปงานวันเกิดฉันด้วย นะ ไปนะ อูฮยอน ซองกยู”
แจฮวานนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะหันไปทางอีกคนที่ยืนอยู่ข้างอูฮยอน สายตาที่มองคนรักมีแววท้าทาย เขารู้ดีว่ามินฮยอนยังจำได้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดเขา
“รุ่นพี่มินฮยอนก็ไปด้วยกันนะครับ”
“เอ่อ...” อูฮยอนอึกอัก เขาหันไปมองมินฮยอนอย่างขอความเห็น แต่ซองกยูโพล่งขึ้นมาเสียก่อน
“ดี ไปงานเลี้ยงวันเกิดแจฮวานกันดีกว่า กูอยากกินเหล้าอยู่พอดี”
คำพูดนั้นทำให้อูฮยอนหน้าตึงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะไอ้พี่บ้านี่เคยให้สัญญากันไว้ว่าจะไม่กินเหล้าอีก
จะเอาแบบนี้ใช่ไหม คิมซองกยู
“งั้นฉันกับพี่มินฮยอนก็จะไปงานวันเกิดนายเหมือนกัน” อูฮยอนพูดกับเพื่อนใหม่ก่อนหันไปยิ้มให้มินฮยอนโดยที่ไม่รู้ว่าการกระทำของตัวเองที่ต้องการเอาชนะซองกยูจะทำให้มินฮยอนลำบากใจ
“เราไปด้วยกันนะครับ พี่มินฮยอน”
แล้วแฟนหนุ่มแสนดีที่ใจดีและตามใจอูฮยอนอยู่เสมออย่างฮวังมินฮยอนจะขัดใจคนรักของตัวเองได้อย่างนั้นหรือ
“ก็… ตามใจนายสิ”
แจฮวานลอบยิ้มอย่างสมใจที่ความต้องการของเขาเป็นไปได้ดีอีกหนึ่งเรื่อง เด็กหนุ่มทั้งสี่คนตกลงเวลาและแบ่งหน้าที่การเตรียมงานกันสำหรับปาร์ตี้วันเกิดในคืนพรุ่งนี้ที่นอกจากจะมีพวกเขาสี่คนแล้ว ยังมีคิมมยองซูเพื่อนสนิทของซองกยูที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของแจฮวานเองมาร่วมวงด้วยอีกคน
งานเลี้ยงวันเกิดของคิมแจฮวาน แฟนเก่าของฮวังมินฮยอนที่เพิ่งเป็นแฟนใหม่ของนัมอูฮยอนผู้ที่กำลังติดอยู่ในวังวนความสัมพันธ์ที่สับสนกับพี่ชายข้างบ้านของตัวเอง
แค่คิดแจฮวานก็สนุกกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นจนรอให้คืนพรุ่งนี้มาถึงแทบไม่ไหวแล้ว
TBC
อีกสองตอนข้างหน้า คือจุดแตกหักและพีคสุดของเรื่องแล้วค่ะ ส่วนตอน 21 นี่น่าจะมีคนตาย (คือเราเองเพราะโดนคนอ่านทึ้งหัว) หลังจาก 19 ก็จะเป็นช่วงหนักสุดของเรื่องแล้ว (ที่เราเขียนไปถึงตอน 25 แล้วและผ่านมาได้แบบไม่ตายวะฮ่าฮ่า มันจะจบแน่นอน) ได้โปรดให้การติดตาม #ข้างบ้านกยูอู ไปถึงตอนนั้นด้วยนะคะ จะพยายามเขียนให้บีบหัวใจมากสุดเท่าที่จะทำได้เพราะเราไม่ถนัดซีนดราม่า แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว มันต้องดราม่าแล้วค่ะ มันจะได้รักกันสักที ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกัน เจอกันพะนี้เด้อค่ะ : )
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อิพี่นี่ก็โคตรกวนอ่ะเเม่ม555
เมื่อวานตีกับอิเด็กดีตั้งนานให้เราพิมพ์ตัวเลขเป็น10/10ครั้ง
สุดท้ายเราก็พ่ายแพ้ไม่ได้คอมเมนท์เลย 555
เอาให้เจ็บๆไปเลยค่ะหมั่นไส้มากกกก พอเจ็บแล้วถึงจะเลิก
ปากแข็งกันใช่มั้ยได้ค่ะ เราสนับสนุนเลย ฮือออขัดใจ
# ทีมแจฮวาน