(fic) Sunggyu x Woohyun ★ Kiss Me Slowly #ข้างบ้านกยูอู

ตอนที่ 10 : EP10 : ระหว่างเรา

Kiss Me Slowly

 (Sunggyu x Woohyun)

Genre: AU School-Life

Rate: PG-13

EP10 – ระหว่างเรา

“มึงไม่โกรธกูจริง ๆ เหรอ”

“…”

“ที่กูจูบมึง”

มันอาจดีกว่าถ้าซองกยูไม่พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก แต่อย่างไรก็ตามเขาก็พูดมันไปแล้ว แถมคำพูดของซองกยูยังมีผลเป็นอย่างยิ่งกับคนฟังเสียด้วย

เพียงแต่ว่าอูฮยอนแสดงมันออกมาไม่ได้ก็เท่านั้นเอง

“กูจะโกรธพี่มึงทำไมเล่า ก็มึงเมาอ่ะ”

อูฮยอนหันหน้ามาตอบ เสียงหัวเราะนั่นฟังดูเหมือนเด็กหนุ่มไม่รู้สึกอะไรเลยกับการที่จะมีใครสักคนที่สนิทสนมกันดีเมาเหล้าแล้วมาจูบเขาเข้า “แล้วอีกอย่าง มึงก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นไม่ใช่หรือไง”

คราวนี้เป็นซองกยูที่ต้องอึ้งไปบ้าง

แล้วเขาตอบอย่างอื่นได้ด้วยเหรอ

“ใครจะไปตั้งใจจูบมึ๊ง” คนอายุมากกว่าพยายามคลี่คลายสถานการณ์น่าอึดอัดระหว่างกันให้เป็นปกติ

“จูบมึงกูจูบดีดี้หมากูยังดีกว่า”

“ไอ้เหี้ยพี่กยู มึงเงียบไปเลย” คนพูดแทบเดินเอารีโมทแอร์ที่อยู่ในมือไปยัดปากไอ้คนปากเสียให้รู้แล้วรู้รอด “แล้วนี่มึงมาบ้านกูทำไม”

“ก็บอกแล้วไงว่าเอาข้าวมาให้ แม่กูเขากลัวมึงไม่มีอะไรกินแล้วหิวตายมั้ง”

“คุณป้าเขาใจดีไง ไม่เหมือนมึงหรอก” อูฮยอนหันไปแขวะเอาอีก หนุ่มน้อยเดินไปนั่งบนขอบเตียง หากจะพูดกันตามความจริงแล้วอารมณ์ของอูฮยอนก็ยังไม่เป็นปกตินักหรอก แต่เขาก็จะพยายามทำให้ตัวเองเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ว่าแต่เมื่อวานนี้อ่ะ มึงไปกินเหล้าทำไม มีเรื่องอะไรเหรอ”

“…”

จะบอกได้ยังไงล่ะ ว่าสาเหตุที่ซองกยูไปกินเหล้าน่ะ…

“ไม่เป็นไร ถ้าไม่อยากบอกกูก็ไม่อยากรู้ก็ได้”

“นิสัยดีนะเนี่ยมึงอ่ะ”

“ก็กูเห็นตัวอย่างคนนิสัยไม่ดีจากพี่มึงไง กูเลยไม่อยากเป็นแบบมึงอ่ะ พี่กยู”

“ไอ้อ้วน มึงนี่นะ…”

ซองกยูส่ายศีรษะอย่างนึกระอาคนที่ช่างหาเรื่องมาค่อนแคะเขาได้แทบทุกเรื่องที่คุยกัน ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งคู่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วหากดูจากการที่ต่างคนต่างไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอีก

แต่ลึก ๆ ลงไปในใจ ทั้งคิมซองกยูและนัมอูฮยอนต่างก็รู้ดีว่า เรื่องที่เกิดขึ้นนั้น ไม่มีทางที่พวกเขาจะลืมมันไปได้เลย เพียงแค่ต้องเก็บไว้ ให้ลึกที่สุดในใจและแสดงอาการออกไปไม่ได้เป็นอันขาด

“ทำไม กูทำไม กูน่ารักล่ะสิ”

“น่ารักษาอ่ะใช่”

“ไอ้เหี้ยพี่กยู มึงด่ากูอีกแล้วนะ”

“ที่มึงพูด ๆ มานั่นมึงไม่ด่ากูเลยงั้นสิ แล้วก็เรื่องที่มึงถามกูเมื่อกี้อ่ะ กูยังไม่ทันตอบเลย มึงก็สรุปเองซะละ ทำไม กลัวโดนกูด่าว่าเสือกอีกเหรอ”

อูฮยอนทำหน้าบึ้ง จริง ๆ โดนด่าว่าเสือกอะมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องโกรธอะไรนักหนาหรอก เพราะทั้งเขาและคิมซองกยูก็ด่ากันด้วยคำนั้นอยู่บ่อยไป แต่เมื่อวานนี้มันเป็นเพราะว่าน้อยใจต่างหาก

แต่ก็จะไม่บอกไอ้พี่เวรนี่หรอกว่าน้อยใจ

“มึงจะด่ากูว่าอะไรก็เรื่องของมึงเหอะ” น้องชายตัดบท แต่ดูเหมือนเรื่องที่อยากพูดกับซองกยูจะยังไม่หมดแค่นี้ “แต่กูขออะไรอย่างได้ไหมอ่ะ”

“อะไร”

“มึงก็บอกมาก่อนดิว่าได้”

“เอ้า ไอ้อ้วน ถ้ามึงขอให้กูไปตายแล้วกูบอกมึงว่าได้กูก็แย่อ่ะดิ มึงบอกมาก่อนดิว่ามึงจะขออะไรแล้วกูจะบอกเองว่าได้หรือไม่ได้”

ซองกยูหลบเลี่ยงอย่างคนฉลาด แต่คำพูดของเขาทำให้คนเป็นน้องหน้าบึ้งเพราะดูเหมือนว่าเรื่องที่กำลังจะขอจะไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้ว

แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ อูฮยอนก็ยังอยากจะพูดอยู่ดี ถึงแม้ว่าเมื่อมาคิดดูดี ๆ แล้ว เรื่องที่กำลังจะพูดไป มันจะไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลยก็ตาม

“กูไม่ชอบให้มึงไปกินเหล้าเลย”

“…”

นั่นเป็นสิ่งที่ซองกยูรู้ดีและก็รู้มาโดยตลอดด้วย

“มึงอย่ากินเหล้าอีก ได้ไหมอ่ะ พี่กยู”

“…”

“กูขอ”

หากซองกยูจะมีความกล้ามากกว่านี้อีกนิด หรือถ้าหากว่าเมื่อคืนนี้เขาไม่ได้จูบอูฮยอนไป บางทีพี่ชายข้างบ้านของอูฮยอนอาจกล้าเปิดปากถามไปแล้วว่าสิ่งที่อีกฝ่ายขอคือการขอในฐานะอะไร แต่เมื่อเป็นแบบนี้ซองกยูก็คงไม่กล้าพอแม้แต่จะตั้งคำถามนั้นในใจตัวเองด้วยซ้ำ

“ถ้ามึงบอกว่ามึงขอ กูก็ให้”

“…”

“กูจะไม่ไปกินเหล้าอีก”

“…”

“กูสัญญา”

เพียงเท่านี้อูฮยอนก็ยิ้มออกมาได้ แม้ว่าคนขอเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า ทำไมถึงได้กล้าขอให้คนที่อยู่ในฐานะ ‘พี่ชายข้างบ้าน’ ทำอะไรแบบนี้ให้

“แต่กูไม่ได้ทำให้มึงหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด” ซองกยูพูดหน้าตาย “กูจะไม่ไปกินเหล้าอีกเพราะว่ากูไม่อยากโดนแม่ด่าไม่ใช่เพราะว่าคำขอร้องของมึงหรอก อย่าคิดว่ากูยอมเพราะจะตามใจมึงล่ะ ไอ้อ้วน”

“คิมซองกยู พี่มึงอย่ากวนตีนกูได้มะ”  อูฮยอนแทบจะยกเท้าถีบไอ้พี่เวรนี่เข้าให้สักที ก็มันเป็นคนพูดเองอยู่เมื่อกี้ว่าถ้าอูฮยอนขอมันก็จะทำให้ แล้วนี่ยังจะมาอ้างไม่อยากโดนแม่ด่าอะไรได้อีก

ไม่เนียนเลยนะมึงอะ

แต่มึงยอมทำตามที่กูขอก็พอแล้ว

ขอบคุณนะ …

น้องชายยิ้มกริ่มเมื่อได้ในสิ่งที่ขอ ดูเหมือนความสัมพันธ์ดี ๆ ระหว่างพวกเขาสองคนจะกลับมาเกือบเป็นปกติแล้วเมื่อต่างฝ่ายต่างพยายามทำตัวเป็นปกติ อูฮยอนนั่งท่องหนังสืออยู่เงียบ ๆ ที่โต๊ะ ในขณะที่ซองกยูก็เลือกจะเล่นเกมในโทรศัพท์แล้วนอนอยู่บนเตียงของอูฮยอน  พวกเขาคุยกันเป็นครั้งคราวด้วยเรื่องราวสัพเพเหระต่าง ๆ สลับกับที่ซองกยูแกล้งแหย่อูฮยอนให้โมโหขึ้นมาเป็นระยะ  แต่มีอย่างหนึ่งที่อูฮยอนไม่รู้ก็คือตลอดเวลาที่ตัวเองหันหลังให้ซองกยูและอีกฝ่ายถือโทรศัพท์ไว้ในระดับสายตาแบบนั้น แท้ที่จริงแล้วซองกยูแอบมองคนที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่แทบตลอดเวลา

พร้อมกับคำถามที่ยังคงดังอยู่ในความคิดของคิมซองกยูมาตั้งแต่เมื่อคืนนี้

เขาชอบนัมอูฮยอนเกินกว่าคำว่าน้องชาย อย่างนั้นหรือ

“พี่กยู”

“…”

“ไอ้พี่กยู!”

“…”

“ไอ้เวรพี่กยู หูมึงแตกไงเนี่ย”

“อูฮยอน มึงตะโกนทำไมเนี่ย” ซองกยูที่เพิ่งได้ยินหลังน้องชายตะเบ็งเสียงเรียกมาเกือบนาทีถามเสียงขุ่นจนอูฮยอนต้องลุกจากโต๊ะเขียนหนังสือมายืนอยู่ตรงหน้า

“กูมากกว่าที่ต้องพูดว่าถ้าไม่ตะโกนมึงก็ไม่ได้ยินที่กูเรียกใช่มะ เล่นเกมอยู่ได้ กูเรียกมึงมาสามสี่พี่กยูแล้วเนี่ย”

“แล้วมีอะไร เรียกกูทำไม”

“งานกูเสร็จแล้วอ่ะ”

“แล้วไง” ซองกยูถามพร้อมกับเลิกคิ้วข้างนึงขึ้น ไม่เข้าใจจริง ๆ งานมึงเสร็จแล้วเกี่ยวอะไรกับกูด้วยวะ

“กูอยากกินเนื้อย่างอะ ไปกินกันเหอะ”

“เนื้อย่างอะไรของมึง ไอ้อ้วน นี่มันเพิ่งสิบโมงเช้าเองนะ มึงจะแดกเนื้อแต่เช้าเลยหรือไง”

“ถ้าร้านเนื้อย่างมันเปิดหกโมงเช้าแล้วกูอยากกินกูก็จะไปกินอ่ะ” อูฮยอนพูดหน้าตาเฉย

“กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นมะ มึงจะไปกินข้าวข้างนอกทำไม ข้าวกลางวันแม่กูก็ทำมาให้แล้วไง แถมแม่ไปจิกหัวกูบังคับให้กูเดินเอามาให้มึงด้วยเนี่ย”

“อันนั้นก็แช่เย็นเก็บไว้กินตอนมื้อเย็นก็ได้นี่ ตอนนี้กูอยากออกไปกินเนื้อย่างอ่ะ”

“แต่กูไม่อยากอ่ะ”

“ไอ้พี่กยู ทำไมมึงต้องขัดใจกูด้วย”

“ก็แล้วทำไมกูต้องตามใจมึงด้วยอ่ะ หน้าเหมือนแม่กูรึไง” ซองกยูย้อนถามกลับไปบ้าง

“เออ สรุปว่ามึงจะไม่พากูไปใช่มะ นี่กูอุตส่าห์ชวนแล้วนะ”

“มึงอุตส่าห์ชวนหรือมึงอยากกินเนื้อย่าง ไอ้อ้วน มึงพูดให้ตรงประเด็นด้วย”

“ก็เหมือนกันนั่นแหละ แต่มึงไม่พาไปกูก็ไม่เห็นจะง้อเลย เหอะ ไอ้พี่เวร ใจดำนะมึงอ่ะ”

อูฮยอนด่าคนเป็นพี่ชายไปแล้วก็กระแทกเท้าปึง ๆ เดินกลับไปที่โต๊ะเขียนหนังสือเพราะจะปิดคอม แต่ก็ยังไม่วายหันมาว้ากใส่ซองกยูอีกรอบ

“แล้วนี่มึงมานั่งอยู่ในห้องกูทำไม แย่งอากาศหายใจกู กลับบ้านมึงไปเลย ไม่พากูไปกินเนื้อย่างก็ไม่ต้องมาพูดกัน”

“นี่มึงโกรธที่กูไม่พาไปกินเนื้อมากกว่าโกรธที่กูด่ามึงว่าเสือกอีกนะเนี่ยมึงรู้ตัวไหม อูฮยอน”

“เรื่องกู”

ซองกยูโคลงศีรษะด้วยความเอือมระอาในความเอาแต่ใจของไอ้ตัวแสบที่หน้าบึ้งหน้างอเวลาโดนขัดใจเหมือนทุกครั้งไม่มีผิด แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันที่ซองกยูรู้สึกดีที่อูฮยอนยังเป็นแบบนี้ แม้ว่าพวกเขาสองคนเพิ่งจะผ่านเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้มาก็ตาม และที่ยิ่งดีใจกว่าก็คือการที่อูฮยอนยังอยากใช้ช่วงเวลาที่ตัวเองโปรดปรานที่สุดอย่างการกินเนื้อย่างกับพี่ชายคนสนิทอย่างเขา มากกว่าที่จะอยากไปกับไอ้รุ่นพี่เจ้าของผ้าเช็ดหน้าฉุนกลิ่นน้ำหอมดัดจริตนั่น

ก็คงต้องตามใจกันสักหน่อยล่ะมั้ง แต่คนแบบซองกยูน่ะ ไม่ใจดีตามใจน้องชายข้างบ้านของตัวเองให้มันได้ใจหรอก

อย่าลืมสิว่าเขามันพี่ชายใจร้าย ไม่ใช่พี่ชายใจดีในการ์ตูนตาหวานสักหน่อย

“อยากกินเนื้อย่างจริงอ่ะ”  ซองกยูแกล้งถาม

“ชวนไปกินเนื้อย่างกูคงอยากกินไอติมมั้ง”

“ดี งั้นกูจะพามึงไปกินไอติม” คิมซองกยูพูดด้วยท่าทางกวนประสาท แต่ว่าพอพูดแบบนี้น่ะมันก็ไม่ต่างจากการยอมพาอูฮยอนไปข้างนอกด้วยกันอยู่ดี คนที่หน้าหงิกอยู่นานยิ้มออกมาได้เมื่อสุดท้ายแล้วก็สามารถทำให้ซองกยูยอมไปกินเนื้อย่างด้วยกันจนได้

แต่ว่าประโยคต่อมาที่ไอ้พี่ซองกยูพูดเนี่ยสิ อูฮยอนชักไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองคิดผิดหรือคิดถูกที่ชวนมัน

“แต่เดือนนี้อ่ะ เงินกูเอาไปจ่ายค่าสมัครสอบหมดแล้ว กูพามึงไปกินเนื้อย่างก็ได้ แต่มึงต้องเป็นเจ้ามือนะ เพราะว่า กู ไม่ มีตังค์ โอเคมั้ย ไอ้อ้วน!”

แล้วนี่ทำไมอูฮยอนจะต้องเป็นคนออกเงินเลี้ยงค่าเนื้อย่างไอ้พี่เวรนี่ด้วยวะ ให้ตายสิ อยู่เฉย ๆ ก็ดีอยู่แล้ว

ไม่น่าเลยกู …

TBC

ทายสิว่าเขาจะได้ไปกินเนื้อย่างกันไหม แล้วจะเจอใครที่ร้านเนื้อย่าง5555 ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ฝาก #ข้างบ้านกยูอู ด้วยค่ะ เจอกันใหม่พะนี้เน้อ ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขนะคะ 

B
E
R
L
I
N
?