(fic) Sunggyu x Woohyun ★ Kiss Me Slowly #ข้างบ้านกยูอู

ตอนที่ 1 : EP01 : ผ้าเช็ดหน้า

Kiss Me Slowly

 (Sunggyu x Woohyun)

Genre: AU School-Life

Rate: PG-13

EP01 – ผ้าเช็ดหน้า

“แม่ครับ ไอ้อ้วน เอ่อ… ไม่สิ อูฮยอนตื่นยังครับ”

เสียงถามที่ดังขึ้นทางด้านหลังทำให้คุณนายนัมวางมือจากทัพพีที่ถืออยู่ก่อนหันไปมองต้นเสียง เด็กรุ่นหนุ่มในเครื่องแบบนักเรียนมัธยมปลายเดินเข้ามาในบ้านพร้อมมือที่ถือแซนด์วิชอยู่

“เด็กคนนั้นยังไม่ตื่นหรอกจนกว่าแม่จะขึ้นไปปลุก เราก็รู้นี่” คุณนายนัมหัวเราะอย่างนึกเอ็นดูลูกชายคนเดียวของเธอที่กำลังถูกพูดถึง “เรามาก็ดีแล้วซองกยู ขึ้นไปปลุกน้องให้แม่ที ไอ้อ้วนที่เราเรียกนั่นน่ะ”

ซองกยูหัวเราะเบา ๆแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากนั้น เด็กหนุ่มเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสองอย่างคุ้นเคยดี ห้องนอนของนัมอูฮยอนอยู่ด้านในสุดของชั้นบน และซองกยูก็คุ้นเคยกับอีกฝ่ายมากพอที่จะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ต้องแม้แต่เคาะประตู ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่แม่ของไอ้อ้วนเจ้าของห้องนี่พูดจริง ๆ  นัมอูฮยอนยังหลับอยู่ แล้วมันก็เป็นหน้าที่ของคิมซองกยูที่จะต้องปลุก

ก็เหมือนอย่างที่เขาเคยทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนนั่นแหละ

คนอายุมากกว่าเดินเข้าไปใกล้เตียงนอนของน้องชายข้างบ้านที่รู้จักกันมาตั้งแต่ต่างฝ่ายต่างยังเป็นเด็กตัวกระเปี๊ยก ร่างเล็ก ๆ นั่นยังนอนซุกอยู่ในผ้าห่มสีฟ้าลายดาวผืนโปรดของตัวเอง และซองกยูก็ไม่รีรอเลยที่จะกระชากผ้าห่มออกจากตัวอูฮยอน

แล้วก็…

ใช้เท้าถีบเข้าไปที่สะโพกของคนเป็นน้องพร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่น

“นัมอูฮยอน ไอ้อ้วน ตื่นได้แล้ว!”

เสียงตะโกนนั่นมีผลให้อูฮยอนสะดุกเฮือก ร่างเล็กลุกขึ้นมานั่ง ผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิง มองคิมซองกยูตาขวาง

“ไอ้ห่าพี่ซองกยู พี่อีกแล้วนะ”

“ถ้าจะเรียกพี่ว่าไอ้ห่า ไม่ต้องมีคำว่าพี่แล้วก็ได้มั้ง อูฮยอน”

“พี่มากวนตีนผมแต่เช้าทำไม แล้วนี่ใครให้พี่เข้ามาประตูไม่ได้ล็อคหรือไง” น้องชายตาขวางถามอย่างฉุนเฉียว  ให้ตายสิ กำลังฝันดีอยู่แท้ ๆ ไอ้พี่บ้านี่มากวนประสาทแต่เช้าอีกแล้ว เจอมันเป็นคนแรกของวันเลยเนี่ย

“ถ้าล็อคแล้วพี่จะเข้ามาได้ไหม อย่าถามอะไรโง่  ๆ เหมือนหน้าได้มั้ยอ่ะ”

“ไอ้เวรพี่กยู มึง…” อูฮยอนอ้าปากจะด่าด้วยคำพูดติดปาก แต่ซองกยูยกมือขึ้นชี้หน้าซะก่อน

“อ่ะ อย่านะ อย่าด่าพี่เป็นอันขาด ถ้านายด่าพี่จะไปฟ้องแม่”

“ก็พี่มึงกวนตีนกูก่อนอ่ะ”

“อย่าขึ้นกูขึ้นมึงด้วย พูดงี้เดี๋ยวกูก็ขึ้นมึงขึ้นกูกับมึงบ้างหรอก”

“ไอ้พี่ซองกยู มึงกวนตีนกูอ่อ” คราวนี้อูฮยอนกระแทกขาปัดๆ กับเตียงอย่างขัดใจ ทำไมเขาต้องตื่นมาเจอคนกวนส้นตีนอย่างไอ้พี่ซองกยูนี่ตอนเช้า ๆ ด้วยนะ

“เอาล่ะ พอ ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำซักที จะได้ไปโรงเรียนกัน นอนตื่นสายกินบ้านกินเมืองอยู่ได้ นอนตื่นสายขนาดนี้ใครจะเอาไปทำพันธุ์วะ ขี้เกียจฉิบหาย”

“เรื่องของกู” น้องชายไม่ยอมแพ้ “แล้วที่ว่าไม่มีใครเอาไปทำพันธุ์เนี่ย พี่มึงก็เหมือนกันแหละ พูดทีอย่างกับหมาเห่า ใครจะอยากเอาไปทำพันธุ์”

ฟังน้องชายกึ่งเพื่อนสนิทพูดสิ่งที่ตีความหมายได้ว่า ‘ปากหมา’ แทนที่ซองกยูจะหงุดหงิดที่โดนด่า เด็กหนุ่มกลับหัวเราะชอบใจ

“หัวเราะอะไรเป็นบ้าหรือไง”

“เออเป็นบ้า เหมือนมึงไง”

“กวนตีนอีกแล้วนะ ถอยไปดิ๊ กูจะไปอาบน้ำแล้วเนี่ย” อูฮยอนพูดพร้อมกับเอื้อมไปหยิบผ้าห่มที่ซองกยูดึงออกไปจะเอามาพับให้เรียบร้อยเพราะทิ้งไว้แบบนี้ต้องโดนแม่ด่าแน่ ๆ พอหันมาอีกทีก็เห็นไอ้พี่ซองกยูนั่งพิงหัวเตียงกินแซนด์วิชอยู่ด้วยท่าทางสบายใจ

“นั่นอะไรอะ” ไวพอกับคำถาม มือขาว ๆ เอื้อมไปจับแซนด์วิชของซองกยูมากัดไปคำหนึ่งโดยที่เจ้าของเองยังห้ามไม่ทัน

“ไอ้อ้วน แซนด์วิชกู”

คนโดนแย่งแซนด์วิชทำท่าจะไปแย่งกลับ แต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว เพราะอูฮยอนกัดเข้าไปอีกคำ

“ก็แซนด์วิชพี่ไง แต่กูจะกินมั่ง อร่อยอ่ะ มีอีกมะ” คนที่แย่งของกินคนอื่นไปยังมีหน้าไปขออีกหน้าตาเฉย อูฮยอนเคี้ยวแซนด์วิชหมับ ๆ โดยที่ไม่ตะขิดตะขวงใจสักนิดว่าตัวเองเพิ่งแย่งของกินชิ้นนี้มาจากซองกยู

โดยที่มันอยู่ในปากพี่ชายข้างบ้านของตัวเองด้วยซ้ำ

“มึงนี่มันจริง ๆ เลยนะ” พี่ชายบ่นอย่างหัวเสีย แต่แทนที่อูฮยอนจะสำนึก ไอ้ตัวแสบกลับใช้ปากคาบแซนด์วิชที่เหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งชิ้นนั่นลอยหน้าลอยตาเข้าไปใกล้ซองกยูอย่างตั้งใจจะยั่วโทสะ

“ทำไม ผมทำไม ก็มันอร่อยอ่ะ พี่อยากกินเหรอ แย่งคืนไปดิ เนี่ย แย่งไปเลย”

ทั้งที่ปากคาบของกินไว้ แต่อูฮยอนก็ยังพูดยั่วประสาทพี่ชายของตัวเองได้ แล้วไอ้ท่าทางที่ยื่นหน้ามาใกล้แล้วท้าให้แย่งแซนด์วิชแบบนั้นมันก็นะ…

นี่ถ้ามึงไม่ใช่น้องกูล่ะก็นะ นัมอูฮยอน…

“ไม่แย่ง ใครจะอยากไปกินของเปื้อนน้ำลายมึง เดี๋ยวติดเชื้อบ้ากันพอดี”

“ก่อนหน้านี้มันก็เปื้อนน้ำลายพี่เหมือนกันแหละ ถ้ากูติดก็ติดมาจากพี่เนี่ย” เด็กแสบยังไม่วายเถียง

“หึ” ซองกยูหัวเราะเบา ๆ อยู่ในลำคอ  ไม่แน่ชัดนักว่าขำอะไร “แค่นี้มันไม่ติดเชื้อบ้าหรอกน่ะ ถ้ามากกว่านี้ล่ะไม่แน่”

“อะไร” อูฮยอนถามอย่างไม่เข้าใจ “พี่พูดว่าอะไรนะ”

“เฮ้อ ช่างเหอะ กูลืมไปว่ามึงโง่ ไปอาบน้ำได้แล้วไป” ซองกยูพูดพร้อมกับใช้เท้ายันเข้าที่ต้นขาอูฮยอนเบา ๆ

“รู้แล้วน่า สั่งจริง เป็นพ่อกูหรือไง” อูฮยอนบ่นพลางก้าวลงจากเตียง หยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนราวเตรียมตัวไปอาบน้ำไปโรงเรียนพร้อมไอ้พี่ปากหมานี่

“กูไม่อยากเป็นหรอกพ่อมึงอ่ะ กูไม่อยากมีลูกโง่”

“ไอ้พี่ซองกยู”

“เออ ๆ ไม่ว่าละ ไปอาบน้ำสักทีไป เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายจนได้เนี่ย แม่ทำกับข้าวเสร็จแล้วมั้งป่านนี้”

แม่ที่พูดถึงคือแม่ของนัมอูฮยอนที่ซองกยูให้ความเคารพและสนิทสนมกันมากเกินกว่าที่จะต้องมีคำว่า ‘แม่ของนาย’ หรือ ‘แม่ของพี่’ มาต่อท้ายคำพูดแล้ว

“ถ้าพี่ไม่กวนตีนอยู่ได้กูก็อาบน้ำเสร็จแล้วมะ” น้องชายโบ้ยเอาดื้อ  ๆ อูฮยอนเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวอาบน้ำอยู่ที่มุมห้อง ทั้งตัวเองทั้งคิมซองกยูต่างก็คุ้นเคยกับการเข้าไปในห้องส่วนตัวของกันและกันเป็นอย่างดีจนไม่ขัดเขินอะไรอยู่แล้วเวลาจะไปอาบน้ำหรือทำอะไรก็แล้วแต่ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้วันนี้อยู่ดี ๆ อูฮยอนก็พูดบางอย่างที่ไม่เคยพูดขึ้นมา

“พี่กยู มึงห้ามแอบดูกูโป๊ตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำด้วย”

ซองกยูหลุดเสียง ‘พรืด’ ออกมาทางจมูกทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น

“มึงมีอะไรให้พี่อยากแอบดูวะ อูฮยอน แอบดูมึงโป๊กับดูหมูที่อยู่ในฟาร์มแม่งก็ไม่ต่างกันหรอก ตัวกลม ๆ พุงห้อย ๆ หมดอารมณ์พอดี”

“ไอ้พี่ซองกยู มึง!”

นี่ถ้าไม่ติดว่าสายมากแล้วและอูฮยอนยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่างแม้แต่อาบน้ำ หนุ่มน้อยคงเดินไปถีบไอ้พี่ชายปากหมานั่นสักครั้งแล้ว แต่ความกลัวไปโรงเรียนสายมีมากกว่าการอยากถีบคน อูฮยอนก็เลยติดไว้ก่อน

ฝากไว้ก่อนเถอะมึง

ซองกยูกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียงของน้องชายข้างบ้านอย่างคุ้นเคยดีระหว่างที่รออีกฝ่ายอาบน้ำ

เขากับนัมอูฮยอนสนิทสนมกันดีจนพูดจาขึ้นมึงขึ้นกูกันได้โดยไม่ถือสาทั้งที่อูฮยอนอายุน้อยกว่าซองกยูเป็นปี บ้านของพวกเขาอยู่ติดกัน คุณนายนัมกับคุณนายคิมเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทสนมคุ้นเคยกันเป็นอย่างดีเช่นเดียวกับที่พ่อของซองกยูและพ่อของอูฮยอนชอบเล่นกอล์ฟเหมือนกัน เป็นความใกล้ชิดและคุ้นเคยที่สองครอบครัวมีต่อกันมายาวนานพอกับที่ซองกยูกับอูฮยอนโตมาด้วยกัน พวกเขาเรียนโรงเรียนเดียวกันในชั้นประถมและต่อด้วยสอบติดโรงเรียนมัธยมเดียวกัน และพวกเขาจะต้องเรียนโรงเรียนเดียวกันไปอย่างน้อยก็จนกว่าซองกยูจะเรียนจบมัธยมปลายปีสามไปก่อนและเข้าเรียนมหาวิทยาลัย

“ผ้าอะไรของมันวะเนี่ย” ซองกยูบ่นเมื่อนอนลงไปบนเตียงของนัมอูฮยอนแล้วสอดมือไปเจอผ้าผืนหนึ่งอยู่ใต้หมอน ผ้าขนหนูผืนเล็กขนาดเท่าผ้าเช็ดหน้ามีกลิ่นหอมของน้ำหอมหรือโคโลญจ์อะไรสักอย่างระเหยออกมาจนซองกยูทำหน้านิ่ว

กลิ่นดัดจริตรุนแรงชะมัด ได้กลิ่นก็อยากจะอ้วกแล้วเนี่ย ใครมันใช้น้ำหอมกลิ่นแบบนี้วะ ถ้าเป็นไอ้อ้วนนั่นใช้ซองกยูจะไล่แม่งไปล้างตัวด้วยผงซักฟอกเลยคอยดู

“ไอ้อ้วนนั่นมันไม่ใช้น้ำหอมไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ผ้าเช็ดหน้าใครวะ” ซองกยูถามตัวเองพร้อมกับขมวดคิ้ว แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรต่อ เจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำเสียก่อน

“เฮ้ย ไอ้พี่ซองกยู ไปเอามาจากไหนอะ” อูฮยอนโวยวายขึ้นมาเมื่อเห็นของที่อยู่ในมือพี่ชายคนสนิท เด็กหนุ่มรีบตรงเข้ามาแย่งผ้าผืนนั้นไปจากซองกยูที่ยังทำหน้างงอยู่ว่าสิ่งที่อยู่ในมือคืออะไร

“ก็มันอยู่ใต้หมอนเนี่ย ล้วงมือไปเจอเลยหยิบมาดู”

“พี่มึงไม่ต้องมายุ่งเลย” คนพูดเอาผ้าผืนนั้นไปซ่อนไว้ข้างหลัง แล้วคิดขึ้นได้ว่าทำแบบนั้นไอ้พี่กวนประสาทนี่อาจจะอยากแกล้งแล้วมาแย่งไปก็ได้ อูฮยอนเลยเอาผ้าผืนนั้นไปยัดใส่ลิ้นชักโต๊ะหนังสือแทน

“ผ้าอะไรอะ แล้วทำไมต้องเอาไปเก็บไว้ในลิ้นชักด้วย”

“ผ้าอะไรก็ช่างเหอะน่า พี่ไม่ต้องยุ่งหรอก” อูฮยอนแยกเขี้ยวใส่ พอพูดถึงผ้าผืนนี้ขึ้นมาก็ชักร้อนวูบ ๆ ที่ข้างแก้มเมื่อนึกถึงเจ้าของผ้า

คนที่อูฮยอนไม่คิดว่าตัวเองจะมีโอกาสได้คุยกับอีกฝ่ายด้วยซ้ำถ้าไม่เป็นเพราะว่าเมื่อวานนี้อูฮยอนไม่ซุ่มซ่ามทำก๊อกน้ำในโรงเรียนพังจนเจ้าของผ้าผืนนี้ผ่านมาเห็นเข้าแล้วช่วยไว้พร้อมกับให้ผ้าขนหนูมาเช็ดหน้า

รุ่นพี่ฮวังมินฮยอน

สั่งไม่ให้ซองกยูมายุ่งกับผ้าเช็ดหน้าของตัวเองแล้วอูฮยอนก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวไปโรงเรียนโดยมีสายตาของคิมซองกยูมองตามไปอย่างสงสัย

ไอ้ผ้าเช็ดหน้ากลิ่นดัดจริตผืนนั้น มันต้องมีอะไรแน่ ๆ

TBC 

สวัสดีปีใหม่ค่ะทุกคน และนี่คือฟิคยาวเรื่องใหม่ของเราเอง 555 เปนฟิคที่ตั้งใจไว้ว่าจะเขียนให้ได้ทุกวันแล้วก็ลงทุกวันจนครบสามสิบเอ็ดวันในเดือนมกราคม ก็ขอให้เราทำสำเร็จด้วยเถอะนะสาธุ คิสมีสโลวลี่มาจากชื่อเพลงๆนึงที่เราชอบมาก ๆ บวกกับเราอยากเขียนเรื่องของคนที่อยู่ใกล้กันเกินไปจนมองไม่เห็นกัน แบบ So near yet so far อะไรประมาณนั้น ซึ่งก็มาจากเพลงอีกแหละค่ะ ทุกสิ่งในฟิคของเราล้วนมาจากเพลง แล้วเราก็จะดีใจมากถ้าคนอ่านจะชอบเพลงเดียวกับเรา นี่ตั้งใจมาขายเพลงมากกว่าขายฟิคอีกค่ะ 5555 ก็หวังว่าจะชอบกันแล้วก็ขอบคุณมาก ๆ ที่กดเข้ามาอ่านกันเน้อ ขอบคุณมากค่ะ <3 

B
E
R
L
I
N
?