พ่ายพิษรัก

          ก่อนงานเลี้ยงที่พระราชวังสามราตรี ขบวนของท่านจางกั๋วหยงออกจากหมู่ตึกเทียมเมฆตอนใกล้รุ่ง ผ่านแนวป่าโปร่ง ไปตามเส้นทางที่เพ่ยอิงชอบออกมาขี่ม้าเล่น นางรู้สึกคล้ายได้ยินเสียงเพรียก จึงแหวกม่านแพรที่หน้าต่างเกี้ยว เยี่ยมหน้าออกไปมอง

                เขามาส่งข้า...

                ร่างสูงบนหลังม้า ควบขับขนานมากับขบวนจนถึงจุดที่เป็นเนินสูงชายเขตเมืองจึงหยุดยืน ชุดดำพลิ้วตามสายลมแนบร่างเพรียวแกร่งด้วยกล้ามเนื้อ ช่วงขายาวแนบไปกับกายกำยำของอาชาคู่ใจ แต่ยังไม่งดงามเท่ากับใบหน้าที่ก้มลงมองมา นัยน์ตาคู่สวยส่งประกายลึกซึ้ง สันจมูกโด่งรับกับริมฝีปากหยักบางราวอิสตรี กรอบผมยาวสะบัดปลายที่รวบไว้ด้วยไหมถักเกือบจะหวานเกินชาย หากปราศจากแนวกรามแกร่งที่ขึ้นเป็นสันเพราะเจ้าตัวขบฟันแน่นเพื่อสะกดกลั้นความปวดร้าวในจิตใจ

                “ต้าตง...” เพ่ยอิงเอื้อมมือออกไปโบกผ้าเช็ดหน้าจนสุดตัว ภาพของเขาพร่าพรายด้วยหยาดน้ำในดวงตา แต่นางก็ยังมองเห็น ว่าร่างสูงนั้นยกมือโบกตอบจนกระทั่งขบวนลับหายไป...

เฉินต้าตง

เพ่ยอิง/เพ่ยเพ่ย

องค์ชายรัชทายาทเจิ้นโจว

เรื่องนี้เขียนไว้นานแล้ว คิดว่าจะมารีโพสต์ค่ะ