ความรู้สึก ลึก ๆ

ลำดับตอนที่ #1 : วันนี้ที่รู้สึกเหนื่อยล้า

ไม่รู้ทำไมวันนี้รู้สึกว่ามันเหนื่อยล้าเหลือเกิน

บางวันมันก้อทำให้เรารู้สึกท้อแท้ใจจัง เฮ้อ เบื่อจัง 

วันนี้พี่ที่ทำงานรู้สึกว่าจะอารมณไม่ดี แล้วมาพาลใส่ ก้อไม่รู้ทำไมเหมือนกัน คนเราก้อมีจิตใจเหมือนกัน หรือเพราะว่าพี่เค้ามีหัวใจได้คนเดียว

แต่เราไม่มีหัวใจ  เฮ้อ ท้อแท้จัง  เรามีคนที่มีความรู้สึกดี ๆ ด้วย แต่เค้ากับแสดงอาการรังเกียจเรา จนเราเซ็ง ทั้งๆ  ที่คิดว่าจะได้เจอหน้าน่ะเนี้ย

แต่กับเปนว่าเค้าไม่อยากเจอหน้าเราเลย  ทำไมถึงมีความรู้สึกอย่างเนี้ยน่ะ ผิดไหมที่ใจอ่อนแอ ผิดไหมที่ชอบคนง่าย 

เมื่อตอนมัธยมก้อทีหนึ่ง ชอบเค้า ก้อบอกว่าไม่ชอบ อยากเจอก้อบอกว่าไม่อยากเจอ พอห่างกัน ก้อรู้สึกอยากเจอหน้า คิดถึง

คงไม่ว่ากันน่ะที่จะเจอคนที่มีความรู้สึกแบบเดียวกันอีก แต่ก้อไม่เท่ากับตอนมัธยมหรอก เพราะความสัมพันธ์ยังห่างไกล นี่เปนเพียง

แค่ความรู้สึกเปนสุขเมื่อเห็นหน้าเท่านั้น ไม่ใช่เหมือนตอนมัธยม ที่อยากเจอ และคิดถึงตลอดเวลา นึกถึงแล้วอมยิ้มตลอด ใช่รักหรือป่าวน่ะ

นึก ๆ แล้วก้อทำให้นึกถึงตอนมัธยมต้นที่แสนจะคิดถึง และโหยหาตลอด

ตอนม.1 เราได้เจอเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งตอนแรกไม่ถูกกัน และไม่ชอบขี้หน้าเลย แต่ไป ๆ มา ๆ  เราก้อไปชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง แต่เพื่อนคนนั้น
ก้อแซวเราว่า "ไม่ไปบอกรักเลยล่ะ " เราฟังแล้วไม่ค่อยจะชอบเท่าไรนัก แต่นั่นคือจุดเริ่มต้นของการพูดคุยกันเลย และต่อมา เราก้อ
เปลี่ยนคนชอบไปเลย ๆ  จนไม่เลิกชอบไปเอง และมักถูกเพื่อน ๆ แซวเราตลอดกับเพื่อนคนนี้ ว่าเราคิดอะไรกับเพื่อนคนนี้หรือป่าวง่ะ จนทำให้ความรู้สึกหวั่นไหว และรู้สึกชอบโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าแววตาของเรา
ได้วิ่งไล่ตามเพื่อนคนนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนเย็นเรามักจะแอบสะกดรอยตามไปส่งเพื่อนคนนี้ขึ้นรถบัสกลับบ้าน โดยที่เพื่อนคนนี้ไม่รู้ตัว่ามีคนสะกดรอยตามอยู่ แล้วก้อรอให้รถบัสแล่นผ่านไปจนลับตา แล้วตนเองก้อไปขึ้นรถประจำทางของตนเองกลับบ้านทุกวัน เวลาตอนประชุมที่ห้องโสต เราก้อมักจะรอให้เพื่อนคนนี้นั่งข้างหน้า เพื่อที่จะได้แอบมองด้านหลังของเพื่อนคนนี้ เพราะกลัวว่าเพื่อนคนนี้จะจับได้ว่าเราแอบมอง แค่แอบมองจากด้านหลังแค่นี้เราก้อมีความสุขแล้วล่ะ เวลามีเรียนเราก้อมักจะแอบมองเพื่อนคนนี้จากด้านหลังตลอดเวลา และมักมีปากเสียงทะเลาะกันเล็กน้อยเพราะว่าเราอายที่จะพูดด้วยดี ๆ และไม่กล้าสบตาด้วยเพราะเขิน ทุกครั้งที่ต้องสบตากัน  โดยเพื่อนคนนี้ก้อมักจะรู้ทันและแกล้งตลอดเวลา ยิ้มให้บ้างล่ะ แกล้งชวนทะเลาบ้างล่ะ เราก้อยิ่งเขินเข้าไปใหญ่เลย ในทุก ๆ วันจะชอบไปเรียนแต่เช้า เพื่อที่จะได้ไปเห็นหน้าเพื่อนคนนี้ ทุกวัน

ความสุขทำไมมันมีน้อยจังพอขึ้นม.2  เราก้อโดนแยกห้องเรียนกันแหละ เฮ้อ เศร้าจัง รู้สึกห่างไกลจัง(ติดตามตอนต่อไป)