หนุ่มน้อยหวมกแดงและหมาป่าผู้เดียวดาย

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีค่ะ พัก Lost Memory ไว้แปป ตัน

เรื่องนี้ดรีมได้รับแรงบัลดาลใจมาจากการที่ดรีมได้ฟังเพลงเพลงนึงซึ่งเนื้อหาของเพลงคือความรักต้องห้ามของมนุษย์หมาป่าและหนูน้อยหมวกแดง ทำให้ทั้งสองพบกันไม่ได้ แต่เรื่องนี้จะเปลี่ยนอะไรนิดหน่อย(เหรอ?) เอาเป็นว่า ไปอ่านกัน



อ่านจบเม้นสักนิดจะเป็นพระคุณมาก
 

cinnamon

เนื้อเรื่อง

Red Hood Boy and A Lonely Wolf
 

       แอ๊ด...ตึก ตึก ตึก ตึก
       เสียงเปิดประตูและเสียงฝีเท้าทำให้หนุ่มน้อยที่อยู่บนเตียงลืมตาขึ้นช้าๆและลุกขึ้นนั่ง ด้วยความที่เป็นคนตื่นง่ายเขาจึงตื่นในเวลา 8 นาฬิกาทุกครั้งเพราะน้องสาวของเขามักจะมาเปิดหน้าต่างและชวนลงไปกินอาหารร้อนๆที่แม่พึ่งทำเสร็จ ผมสีน้ำตางอ่อนหยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงเกะกะสายตาของน้องสาวเกินกว่าที่เธอจะเมินเฉย เธอจึงเดินขึ้นมาบนเตียงของพี่ชายที่ยังคงสลึมสลือและหยิบหวีที่เผลอติดมือมาหลังจากหวีผมตัวเองหวีให้พี่ชายพร้อมชวนคุยเรื่องอาหารเช้านี้ "เช้านี้มีซุปข้าวโพดกับขนมปังข้าวไรแล้วก็ผลไม้ที่ข้าไปเก็บมาเมื่อวานนะคะ อ่อ วันนี้ท่านพี่ต้องไปเยี่ยมน้าแมรี่โกลด์ที่ป่าฝากนู้นด้วย น่าเสียดายที่ข้าไปด้วยไม่ได้"เด็กสาวพูดพร้อมขมวดคิ้วมุ่นกับการจัดการผมกระดกของพี่ชายเธอโดยไม่สนว่าเด็กหนุ่มที่เธอหวีผมให้งงงวยกับคำพูดของเธอแค่ใหน "หืม...น้าแมรี่เป็นอะไร แล้วทำไมเธอไม่ไปกับพี่ล่ะ เดซี่" เมื่อเด็กหญิงได้ยินคำถามของพี่ชาย หล่อนก็ตอบไปอย่างรวดเร็ว"น้าแมรี่เผลอเก็บเห็ดพิษมาทานน่ะค่ะ ท่านแม่เลยให้พี่เอายาไปให้ แต่ท่านแม่พาข้าไปช่วยงานประจำฤดูใบไม่ร่วงของหมู่บ้านเลยต้องเข้าเมืองไปซื้อของนิดหน่อย...ผมท่านพี่กระดกได้ทุกเช้าเลย หัดหวีบ้างสิคะ"คำสบถจากน้องสาวเรียกสีหน้าเบื่อๆจากคนเป็นพี่ได้อย่างดี"ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวพอพี่อาบน้ำมันลงเองแหละ"นัยตาสีส้มสดใสราวอัญมณีฉายแววเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด

       หลังจากที่เดซี่หวีผมพี่ชายของเธอแล้วก็จัดการลากเขาลงมาทานอาหาร เด็กหนุ่มตักซุปข้าวโพดเข้าปากอย่างเบื่อหน่าย ในชีวิตของเขาอะไรๆก็ดูหน้าเบื่อไปซะหมด แน่นอนว่ายกเว้นสิ่งที่เกี่ยวกับครอบครัว ทั้งวิชาดาบที่พ่อซึ่งตอนนี้ไปเป็นครูฝึกทหารสอนมา อาหารของแม่ เสียงร้องเพลงของเดซี่ และสัตว์ต่างๆโดยเฉพาะเซอร์เนีย เหยี่ยวที่เป็นสัตว์เลี้ยงของเขา แต่ดูท่าจะมีเรื่องสนุกๆมาให้เขาทำซะแล้วสิ เด็กหนุ่มคิดพร้อมยิ้มมุมปากแล้วเดินไปหาแม่ของเขาที่เรียกไปเอาของเมื่อกี๊ "ในนี้มีเค้กชิฟฟ่อน น้ำแอปเปิ้ล ผลไม้แล้วก็ยาอยู่นะจ๊ะ เตรียมตัวเสร็จแล้วก็ไปบ้านน้าแมรี่เลยนะ"หลังจากที่แม่ของเด็กหนุ่มพูดจบก็ปล่อยมวยผมสีคาราเมลที่มัดไว้ออกเพื่อทำผมใหม่ เด็กหนุ่มพยักรับและเดินไปอาบน้ำ



15 นาทีต่อมา...



       เด็กหนุ่มที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาในห้องของเขา บนร่างสูงสมส่วนของเขามีผ้าขนหนูผืนเล็กๆพาดอยู่ที่หัวและกางเกงผ้าสีน้ำตาลเรียบๆตัวหนึ่ง เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบเสื้อเชิ้ตสีครีมมาสวมจากนั้นก็พับแขนเสื้อขึ้นมาจนเลยศอก เขาเดินลงมาที่ชั้นล่างของบ้าน หยิบมีดสั้นขนาดเหมาะมือขาดไว้ที่เข็มขัดหนังสีดำและหยิบผ้าคลุมมีฮูดสีแดงมาสวมแล้วเดินไปเอาตะกร้าจากแม่ "ออซ ลูกต้องระวังตัวหน่อยนะจ้ะ ทางลัดที่ลูกชอบใช้มีหมาป่าอยู่ เอาปืนไปไม่ดีกว่าหรือ"หญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่ถามด้วยความเป็นห่วงแต่ลูกชายกลับส่ายหน้า"ไม่เป็นไรครับท่านแม่ ปืนไม่เหมาะมือข้าเท่าใหร่ มีดนี่แหละดีแล้ว"เด็กหนุ่มเจ้าของนัยตาสีส้มสดใสหรือออซตอบพร้อมรอยยิ้มเพื่อให้แม่ของเขาเบาใจ หญิงวัยกลางคนถอนหายใจแล้วส่งลูกชายตัวเองออกจากบ้านพร้อมย้ำนักย้ำหนาให้ระวังตัว

       หลังจากที่ออซออกมาจากบ้านเขาก็เดินไปตามทางลัดอย่างที่เป็นทุกครั้งและหยุดเล่นกับสัตว์ระหว่างทาง ออซเดินเอื่อยๆไปตามทางพร้อมกัดกิดแอปเปิ้ลหวานฉ่ำที่ไปเก็บมาจากแถวๆนี้ไปด้วย และระหว่งที่ออซเดินมาเรื่อยๆเขาก็หยุดเติมน้ำที่ลำธาร ล้างหน้าล้างตาแล้วพักใต้ต้นไม้ แน่นอนว่าระหว่างที่ออซพักนั้น สัตว์เล็กหญ่มากมายต่างก็มาหาเขา ออซซึ่งเป็นคนรักสัตว์ก็เล่นกับพวกมันและหลับไป...

       ในขณะที่ออซหลับ ดวงตากลมโตสีเขียวราวใบไม้ของใครคนหนึ่งกำลังมองเขาอย่างสนใจจากบนต้นไม้ ผมสีน้ำตาลของคนผู้นั้นพลิ้วไปตามลม เธอมองออซมาพักใหญ่ๆแล้วจากตรงนี้ ดวงตาสีส้มของเด็กหนุ่มผู้มีใบหน้านิ่งเฉยอยู่เสมอบัดนี้กลับปิดสนิท เธอมองออซมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาใช้เส้นทางนี้ หญิงสาวหลงใหลดวงตาที่อบอุ่นยามมองไปยังสัตว์ต่างๆซึ่งขัดกับใบหน้าเฉยชานั้นอย่างสิ้นเชิง เธอคิดว่าเขาจะไม่มาแล้วเพราะข่าวของเธอแต่ก็ไม่ใช่ ริมฝีปากบางสีกุหลาบนั้นคลี่ยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวสีขาวชัดเจน หูสีน้ำตาลที่สูงเหนือกลุ่มผมสีเดียวกันขึ้นไป หางเป็นพวงยาวและนุ่ม หญิงสาวคนนี้คือมนุษย์หมาป่าที่ใครๆต่างพูดถึง เมื่อไม่กี่วันมานี้สัญชาตญานของเธอตื่นขึ้นแล้ว จึงทำให้เธอต้องล่า ปศุสัตว์แถวๆนี้หายไปอย่างลึกลับจนกระทั่งมีใครบางคนไปพบซากของไก่ตังหนึ่งเข้า พวกเขายืนยันว่าเป็นฝีมือของหมาป่าซึ่งก็ถูก เพราะมันเป็นฝีมือของเธอเอง หมาป่าสาวเหม่อมองเด็กหนุ่มอยู่นาน เธออยากที่จะพบเขา เด็กหนุ่มที่เธอหลงรัก อยากพูดคุยกับเขา สัมพัสเขา แต่ก็ไม่อาจทำได้ เพราะหมาป่าสาวผู้หวาดกลัวความเหงาตัวนี้กลัวว่าหากเธอปรากฎตัวให้เขาเห็น เด็กหนุ่มที่เธอรักคงไม่มีวันมาที่นี่อีก และเธอก็คงต้องอยู่อย่างเดียวดายอีกครั้ง...และคงจะตลอดกาล หมาป่าสาวคิดอะไรเผลินๆจนดวงตาสีส้มสดใสราวกับอัญมณีคู่นั้นเปิดขึ้น เธอจึงซ่อนร่างบางและปราดเปรียวของตัวเองอย่างเงียบเชียบ นกมากมายคาบดอกไม้มาและวางไว้ข้างเด็กหนุ่ม ภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้านั้นสำหรับหมาป่าสาวเธอพูดได้เต็มปากว่างดงามราวอยู่ในฝัน รอยยิ้มอ่อนโยนที่ซ่อนความซุกซนไว้ภายในที่หาดูได้ไม่บ่อยนักทำให้หน้าของหมาป่าสาวร้อนวูบ เธอดีใจที่อยู่ที่นี่ตอนนี้ ไม่เช่นนั้นคงอีกแสนนานกว่าจะมีภาพแบบนี้ให้เห็น มันเหมาะเจาะราวถูกจัดฉากแต่เธอก็ไม่ได้ติดใจและเคลื่อนตัวผ่านต้นไม่อย่างเงียบงันและรวดเร็วเผื่อตามเด็กหนุ่มที่ไม่รู้แม้แต่ชื่อไป...

       เมื่อออซตื่นขึ้น นกมามายที่ไม่รู้ว่ามาจากใหนก็คาบดอกไม่หลากสีมาให้เขา ออซรับมันไว้และถักเป็นมงกุฏดอกไม้สองอัน อันหนึ่งเล็กเท่าแหวน และอีกอันพอให้ผู้ใหญ่ใส่ได้ อันเล็กวางไว้บนหัวของนกเลิฟเบิร์ดตัวหนึ่งและอันใหญ่เก็บใส่ตะกร้าหลังจากนั้นก็เดินต่อไป การเดินทางทุกอย่างราบรื่นจนมาถึงบ้านของน้าของเขา ออซเคาะประตูสอง-สามทีพอเป็นพิธีและเปิดเข้าไป ภาพหญิงสาวคนหนึ่งปรากฎต่อสายตา เธอกำลังหวีผมสีทองนุ่มลื่นของเธออยู่บนเตียงเป็นการฆ่าเวลารอหลานชาย "สวัสนี่ครับน้าแมรี่ เซ่อซ่าไปกินเห็ดพิษที่ใหนมาล่ะครับ" ออซพูดแซวน้าสาวของเขาและสิ่งที่ได้รับกลับมานั้นคือเสียงแหลมสูงของน้าสาว "โธ่ออซ มันเป็นอุบัติเหตุหน่า ก็หน้าตาเห็ดมันคล้ายๆกันนี่"หญิงสาวแก้ตัว ทั้งสองคุยกันตามประสาน้าหลาน เมื่อเริ่มเย็นแล้วออซจึงขอตัวกลับและไม่ลืมมอบมงกุฏดอกไม้ที่เขาถักให้แก่น้าสาวของตน ออซเดินเร็วกว่าตอนมาเล็กน้อยเพื่อกลับบ้านให้ทันก่อนพระอาทิตย์จะตก เขากลับมาถึงบ้านตอน 6 โมงเย็นพอดี ออซทิ้งตัวลงบนที่นอนและคิดเรื่องต่างๆในวันนี้ หลังากนั้นก็ผล็อยหลับไป...

      เมื่อตะวันลับฟ้าหมาป่าสาวก็กลับมายังที่พักของเธอ มันเป็นเพียงถ้ำธรรมดาอย่างที่ควรจะเป็น เธอล้มตัวลงนอนบนกองฟางหนา คิดถึงเรื่องวันนี้แล้วยิ้มขำ ทุกอย่างคือเรื่องบังเอิญ
บัญเอิญเธอเกิดที่นี่และออซก็เช่นกัน
บังเอิญออซเจอทางลัดที่ตัดผ่านป่าไปถึงบ้านของน้าเขา
บังเอิญเธอนอนเล่นอยู่บนต้นไม้ตอนนั้น
บังเอิญออซกำลังเล่นกับกระรอก
บังเอิญเธอเห็นเข้าพอดีและหลงใหลดวงตาคู่งามนั้น
บังเอิญน้าของออซป่วย
บังเอิญเธอคิดว่าออซอาจมาจึงมารอทุกวัน
บังเอิญออซเลือกใช้ทางนี้เพื่อไปหาน้า
บังเอิญเธอตามออซไปและรู้ชื่อเขา
ความบังเอิญที่เหมาะเจาะราวบทละครทำให้เธอแอบคิดว่าบางทีสวรรค์อาจชักใยเราอยู่ แต่แน่นอนว่าหมาป่าสาวไม่สน เธอดีใจเหลือเกินที่พบออซ เธอคิดไปเรื่อยๆและในที่สุดก็หลับไป

       วันนี้ก็เหมือนกับเมื่อวานออซเข้าป่า เดินตามทางลัด เล่นกับสัตว์ หยุดพักและหลับไป เพียงแต่หมาป่าสาว...รู้สึกอยากเข้าไปมองเด็กหนุ่มใกล้ๆเหลือเกินเธอจึงลงจากต้นไม้และเดินไปหาออซ เคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ ลมหายใจอุ่นๆที่รดอยู่บนใบหน้าทำให้ออซเบิกตาขึ้นอย่างรวดเร็วภาพที่ออซเห็นทำให้หยิบมีดขึ้นตวัดผ่านตัวหมาป่าสาว ออซลุกและวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว...หมาป่าสาวช๊อคค้างน้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงจากเบ้า ตามด้วยหยดที่สอง สาม สี่ ห้า และหลั่งเป็นสายในที่สุด หมาป่าสาวร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง ร่างกายเธอไร้บาดแผลแต่กลับอ่อนแรงอย่างไม่รูสาเหตุ เธอร้องให้และตัดพ้อต่อโชคชะตา
"ทำไมกัน...ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้
 ทำไมข้าต้องเป็นหมาป่า
 ทำไมข้าต้องเจอออซ
 ทำไมข้าต้องหลงรักเขา
 ทำไมข้าต้องเฝ้ามองเขาเสมอ
 ทำไมข้าต้องอยากมองเขาใกล้ๆ
 ทำไมข้าต้องทำให้ออซตื่น
 ทำไม...ฮึก...ทำไม!"
ถ้อยคำมากมายพรั่งพรูออกมาจากปากของหมาป่าสาว ออซที่แอบอยู่ที่ต้นไม้ใกล้ๆแถวนั้นจึงออกมาและกอดหมาป่าสาวจากด้านและปลอบประโลมเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดของเขา "ไม่เป็นไรนะ ข้าแค่ตกใจเท่านั้น ข้าขอโทษที่จะฟันเจ้านะ" น้ำเสียงอ่อนโยนและสัมผัสที่แสนอบอุ่นทำให้หมาป่าสาวหยุดร้องให้ เธอหันไปมองออซช้าๆ ดวงหน้าหวานบัดนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา หมาป่าสาวเปล่งเสียงหวานของเธอถามออซ "เจ้า...ไม่กลัวข้าเหรอ" คำถามนั้นทำให้ออซส่ายหน้าช้าและพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น "จะกลัวทำไมล่ะ เจ้าออกจะน่ารักนะ" คำพูดนั้นทำให้หมาป่าสาวแดงยิ่งกว่ากุหลาบป่าเสียอีก เรียกเสียงหัวเราะจากออซเป็นอย่างดี "แล้ว...เจ้าชื่อว่าอะไรล่ะ" ออซถามเมื่อนึกได้ว่าเขาไม่รู้แม้แต่ชื่ออีกฝ่าย "ข...ข้าชื่อ ไวท์โรส" หมาป่าสาวตอบ" เมื่อออซได้ยินคำตอบก็ยิ้มกว้าง "ไวท์โรสงั้นเหรอ ข้าชื่อออซ เรดฮูด" ออซบอกกับไวท์โรส เธอเพียงพยักหน้าเบาๆด้วยความเขินอายและดีใจที่ในที่สุดก็ได้พูดคุยกับคนที่เธอหลงรัก "โอ้! ข้าลืมไปเลยว่าต้องเอาของพวกนี้ไปเยี่ยมน้า งั้นไปก่อนนะ"

โครก...

       เสียงท้องร้องของไวท์โรสเรียกความสนใจจากออซไปที่ท้องของเธอ มันไม่แปลกเลยที่ไวท์โรสจะหิว ก็เธอไม่ได้กินอะไรมา 2 วันแล้ว ออซจึงหยิบฟลุ๊ตทาร์ตในตะกร้าออกมาให้เธอ เมื่อไวท์โรสได้กลิ่นหอมของฟลุ๊ตทาร์ตเธอก็รับมันมากินอย่างไม่ลังเล รสชาติของสตอร์เบอรี่ บลูเบอรี่ และกีวี่ เข้ากันอย่างไร้ข้อโต้แย้ง เมื่อเธอกินเสร็จก็พบว่าออซไปเสียแล้ว น้ำตาใสๆของเธอคลอเบ้าไปหมดแต่เมื่อเห็นกระดาษเล็กแผ่นหนึ่งไวท์โรสก็เปลี่ยนมายิ้มกว้างทันที

"พรุ่งนี้เจอกันนะ
             ออซ"

หลังจากอ่านจบไวท์โรสก็กลับไปที่ถ้ำของเธอด้วยสีหน้าที่เต็มเปยี่ยมไปด้วยความสุข

       วันรุ่งขึ้นออซมาหาไวท์โรสตามสัญญา พวกเขาคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน ออซสัญญาว่าหลังจากนี้เขาจะมาที่นี่ทุกวัน วันแล้ววันเล่าเขาก็ยังทำตามสัญญา หากมาไม่ได้เขาก็จะให้เซอร์เนียมาบอกไวท์โรส พวกเขามีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน และกลายเป็นความรัก พวกเขาทั้งสองรักกัน ออซบอกครอบครัวและน้าของเขา พวกเขายอมรับที่ออซมีความรักกับมนุษย์หมาป่าและไม่กีดกันอะไรทั้งนั้นแต่พวกเขาบอกให้ออซเก็บเป็นความลับเพราะคนอื่นๆคงไม่คิดแบบนี้ จนกระทั่งอีกไม่กี่ปีต่อมา เหตุการณ์หนึ่งก็เกิดขึ้น...

       วันนี้ยังคงเหมือนทุกวันที่ออซมาหาไวท์โรส เขานำฟลุ๊ตทาร์ตที่เป็นของโปรดของไวท์โรสตั้งแต่วันนั้น ที่พวกเขาสองคนได้คุยกันครั้งแรกมาด้วย ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังลิ้มรสของหวานตรงหน้าออซก็พูดขึ้น "ไวท์โรส เรารักกันมาตั้ง 3 ปีแล้ว แต่พ่อแม่ข้ายังไม่เคยเห็นหน้าเจ้าเลยจริงมั้ย ไปพบดูมั้ยล่ะ"ออซถามด้วยรอยยิ้ม เพราะเมื่อคืนพ่อกับแม่บ่นกับเขาว่าอยากอุ้มหลานแล้ว ส่วนเดซี่ก็รบเร้าอยากเจอหน้าไวท์โรส เขาจึงคิดจะชวนหมาป่าสาวที่เขารักไปที่บ้าน "ได้สิ ข้าก็อยากไปเจอหน้าพ่อแม่เจ้าเหมือนกันนะออซ"หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้ม เธอหันไปหาคนรักของเธอเพราะตอนนี้ ร่างบางๆของไวท์โรสอยู่บนตักของออซ "งั้นเย็นนี้ ไปกับข้านะ"ออซอ้อนร่างบางที่อยู่บนตัก เธอพยักหน้าและคุยเล่นกันตามประสาคนรักจนถึงเย็น เธอและออซเดินตามทางมายังบ้านของพวกเขา แต่กระแสลมวูบหนึ่งกลับพัดมาทำให้เขาต้องย้อนกลับไปเก็บตะกร้า ออซบอกให้ไวท์โรสเดินไปตามทางแล้วจะเจอบ้านของเขาเอง ไวท์โรสเดินมายังบ้านหลังหนึ่งซึ่งเธอมั่นใจว่ามันคือบ้านของออซเพราะทุ่งดอกกุหลาบขาวข้างๆบ้าน ออซบอกว่าเขาปลูกมันเพราะมันเหมือนเธอ กุหลาบขาวบริสุทธิ์นั้นออซบอกว่ามันเข้าเธอมาก ไวท์โรสเคาะประตูพอเป็นพิธีแล้วเปิดเข้าไป ภาพที่เธอเห็นคืนายพรานหนุ่มที่มองมายังเธอ เขารีบหันปลายกระบอกปืนมายังจุดที่เธอยืน หูได้ยินเสียงพ่อแม่และน้องสาวของออซบอกให้นายพรานคนนั้นหยุดแต่กลับไร้ผล

ปัง!

เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้ทุกอย่างนิ่งงัน ร่างกายของไวท์โรสไร้แผลหรือแม้แต่รอยขีดข่วน เธอยงคงหายใจ...รดอยู่บนใบหน้าชายที่เธอรัก ออซกอดไวท์โรสไว้อย่างรักใคร่และหวงแหน แม้ลมหายใจนั้นรวยรินเต็มที เขายิ้มให้ไวท์โรสเหมือนทุกครั้ง ดวงตาสีส้มนั้นยังคงสดใส แต่ใบหน้าของเขากลับซีดเซียวไร้ร่องรองของเลือดฝาด เขายังคงยิ้มและบอกเธอด้วยเสียงเบาราวกระซิบ "การที่ข้าได้เจอเจ้า มันคือของขวัญจากสรวงสวรรค์ ข้ารักเจ้านะไวท์โรส มีชีวิต...แทนข้านะ"เสียงกระซิบเพียงแผ่วเบานั้น ทำให้หมาป่าสาวตัวชาทำอะไรไม่ถูก น้ำตาอุ่นร้อนไหลออกมาไม่ขาดสาย ไวท์โรสมองนายพรานอย่างโกรธแค้น ไม่เข้าใจ และต้องการคำขอโทษจากเขา เธอมีสติพอที่จะไม่ฆ่าใครและพรั่งพรูคำขอโทษต่อร่างไร้วิญญานของคนรัก "ข้า...ข้าขอโทษออซ ข้าไม่น่ามาเลย ไม่น่ามาเจอเจ้า ไม่น่ารักเจ้าเลย ข้าขอโทษ ข้าจะอยู่...ฮึก...เพื่อเจ้าออซ ข้าจะมีชีวิตแทนเจ้าเอง ฮึก...ฮือ โฮ..." พ่อและแม่ของออซเดินมากอดเธอและเดซี่ที่เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็นน้ำตาว่าที่พี่สาวของเธอ "มาจัดกันเถอะค่ะ งานแต่งงานของท่านพี่และพี่ไวท์โรส นะ" เดซี่เอ่ยขึ้น ทุกคนพยักหน้าและไม่สนใจนายพรานที่ยืนนิ่งอีกต่อไป ไวท์โรสกระซิบกับร่างไร้วิญญานของตนรักเบา "เรา...จะได้แต่งงานกันแล้วนะออซ ข้าอยากให้เจ้าอยู่ที่นั่นในวันนั้นจัง..."

       3 วันถัดมางานแต่งงานภายในครอบครัวก็เกิดขึ้น ไวท์โรสในชุดเจ้าสาวงดงามและออซใน้ขุดสูทอยู่คู่กันบนปรัมพิธี พิธีแต่งงานเกิดขึ้นอย่างเรียบง่ายและไม่มีใครเสียน้ำตา จนถึงจุดสำคัญของงาน...การจูบสาบาน ระหว่างที่ไวท์โรสกำลังโน้มหน้าลงไปหาออซ ปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น ชั่ววินาทีที่ไวท์โรสประทับรอยจูบลงไป ร่างกายของออซก็อุ่นขึ้น เธอเกือบทำอะไรไม่ถูก ไวท์โรสเลื่อนมือของเธอไปวางบนอกของคนรัก ความรู้สึกที่สัมผัสได้นั้นคือความรู้สึกของก้อนเนื้อภายในที่เต้นตุบๆ และดวงตาส้มเหมือนดั่งอัญมณีล้ำค่าที่เปิดขึ้น สร้างความแปลกใจและปิติยินดีอย่างที่สุดของครอบครัวและเครือญาติเป็นอย่างมาก แต่ผู้ที่ยินดีที่สุด คงไม่พ้นเจ้าของนัยตาสีเขียวใบไม้เบื้องหน้าชายหนุ่มผู้ฟื้นคืนชีวิต ออซยิ้มให้เจ้าสาวของเขาอย่างขี้เล่นเหมือนทุกที และพูดคำพูดที่หมาป่าสาวถึงกับหน้าแดงฉ่า
"กลับมาแล้วครับ...เจ้าสาวของผม"
 

.....HAPPY END.....