ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ใครน่ะ? 100%
แฮก แฮก เสียงหอบดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและยังไม่มีทีท่าจะหยุดในตอนนี้ที่สนามเทนนิสเซงาคุมีนักเรียนอยู่หลายคน
กำลังวิ่งอย่างเบิกบาน(?)บางคนทรุดตัวลงไปนอนกับพื้นทั้งที่ยังวิ่งไม่ครบและไปเฝ้าพระอินตามระเบียบ หลายคนวิ่ง
จนครบแต่ก็ลาโลก(?)เพราะเหนื่อยเกินไป แต่ก็ยังเหลือผู้กล้าที่กลัวตาย(?) อยู่8คน และยังมีอีก1คนที่ทำหน้าที่เป็น
กรรมการที่เป็นยมทูต(!?) 8คนนั้นคือตัวจริงชมรมเทนนิสเซงาคุ การฝึกจะยากยิ่งกว่าทหาร(?)ในชมรมคนอื่นถึง2เท่า
แต่ยังคงวิ่งต่อไปอย่างผู้กล้ากลัวตาย ในขณะนั้นยมทูตเริ่มนับเส้นตายที่เหลืออยู่เพียง10วิ
10
9
8
7
6
5
4
3
2
"อ๊ากกกกกกกถึงแล้วโว้ยยยยย"เสียงตะโกนของผู้กล้าหัวตั้งดังขึ้น สรุปแล้วศึกในครั้งนี้ยมทูตเป็นฝ่ายพ่ายแพ้เพราะ
ผู้กล้าทุกคนรอดจากเส้นตายมาได้
"รุ่นพี่โมโมะ อย่าหอนสิครับนี่ยังตอนเช้าอยู่เดี๋ยวคนอื่นก็รำคาญกันหมด"ผู้กล้าสวมหมวกแก๊ปอัศวินเอ่ยเตือน(หรือ
กวน)ผู้กล้าโมโมะ
"เเกว่าไงน้าาาาาาาาาาเอจิเซ็นนน"
"น่าๆโมโมะ เรื่องที่เอจิเซ็นว่ามันเป็นเรื่องจริงนี่"ผู้กล้าหน้ายิ้มเอ่ยบอกและปล่อยรังศีสังหารออกมานิดหน่อย
"แต่........ครับรุุ่นพี่ฟูจิ"ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็ส่งสายตาอัมหิตใส่เรียวมะ แต่คนถูกมองกลับทำไม่สนใจ
"เนี้ยว โมโมะ เจ้าเปี๊ยกไปแต่งตัวแล้วเข้าเรียนกันเถอะ เย้ๆ"ผู้กล้าผมแดงหน้าแมวเอาแขนเกี่ยวคอผู้กล้าทั้ง2
"คร้าบบๆ รุ่นพี่เอจิ"ผู้กล้าทั้งสองที่สงบศึกกันซักพักพูดพร้อมกัน แล้วทั้ง3ก็เดินไปยังห้องลอกเกอร์ของชมรม
"พวกเราก็ไปกันมั่งเถอะ ไคโด โออิชิ เท็ตสึกะ "ฟูจิ เอ่ยขึ้นแล้วเดินนำผู้กล้าหน้าตาย หัวไข่ และ ผ้าโพกหัวไป มัน
เป็นการบังคับทางอ้อมเพราะไม่รอให้ตอบก็เดินไปเสียแล้ว
ทีนี้ก็เหลือแต่ยมทูตที่กำลังตกอยู่ในพะวงความคิดของตัวเอง ว่าจะทำยังไงให้ผู้กล้าคนใดคนหนึ่งได้ลองเกมลงทันฑ์
ของตนเอง
ติ๊งต่อง ติงต๊อง
เสียงประตูสวรรค์ของบางคนและเป็นประตูนรกของหลายคน(= =)
ร่างบางที่เป็นผู้กล้าสวมหมวกแก๊ป(แต่ตอนนี้ไม่สวม) {เอ่อมันยาวไปขอเรียกชื่อย่อว่าเรียวมะนะ(ย่อตรงไหน- -)} นั่ง
อยู่บนเก้าอี้เอาศอกเท้าคางแล้วหันไปทางหน้าต่างอย่างเหม่อลอย สายตาที่มาดมั่นตอนนี้กลับว่างเปล่าเสียจนใครๆ
ต่างก็้ต้องหวาดเสียว.......ใช่ ต่อหน้ารุ่นพี่หรือเพื่อนที่ชมรมเขาทำตัวเป็นปกติ ทั้งที่ความจริงนั้นไม่ใช่เลย ในสมอง
ว่างเปล่าไม่ได้สนใจฟังเรื่องที่ครูสอนแม้สักนิด ใบหน้าเรียวสวยน่ารักแบบผู้หญิงบางคนยังต้องอายแน่นิ่งกว่าปกติ
หลายเท่า สาเหตุที่ทำให้ร่างบางเป็นแบบนี้คือสิ่งที่ผู้เป็นพ่อของร่างบางพูดเมื่อวาน
"นี่เรียวมะพรุ่งนี้แกต้องไปอเมริกาน้าาาเตรียมของไว้ด้วยล่ะ เดี๋ยวจะมีคนไปรับแกตอนเย็นกระเป๋าข้าวของ
เครื่องใช้เดี๋ยวแม่แกเตรียมไว้ให้ 555 ดีใจเป็นบ้าไม่ต้องฟังเสียงกวนๆของแก"
"นี่คุณคะ พูดแบบนั้นได้ไง ดีใจด้วยนะลูก เรียวมะชนะให้ได้นะ แม่จะเป็นกำลังใจให้ที่หน้าทีวี.....อะอ้าว
เป็นไรไปน่ะ"เสียงของเอจิเซ็น รินโกะ ผู้เป็นแม่ของเรียวมะเอ่ยเตือนนันจิโร่ และจะหันไปแสดงความยินดี
ให้เรียวมะที่นิ่งค้างไปแล้ว
อะไรกัน? พูดเรื่องอะไรน่ะ? อเมริกา?ใครจะไป? แล้วแสดงความยินดีอะไร?ทำไม?เกี่ยวอะไรกับเขา?
คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัว
"เอ่อ..ใครจะไปอเมริกาฮะ"เรียวมะที่เข้าสิงวิญญาณผู้กล้าอีกครั้งกลั้นใจถามไป ทุกอย่างนิ่งไม่มีการ
เคลื่อนไหว
"เอ๋...ก็ลูกจะไปแข่งออลอเมริกันโอเพ่นที่อเมริกาไม่ใช่หรอ ทางนั้นเค้าส่งตั๋วมาแล้วบอกว่าลูกตอบรับไป
แล้วนี่"
"ผมไม่เคยได้ใบอะไรนั่นเลยนะ! แล้วจะไปตอบรับได้ไง!"ร่างบางเอ่ยท้วง
"จะอะไรนักหนาแค่ไปก็จบแล้ว สองเดือนเองกลัวอะไร"นันจิโร่เอ่ยอย่างรำคาญ
"พ่อ! พ่อเป็นคนตอบรับไปใช่มั้ย!"
"เออ!ใช่ใบเชิญส่งมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วเห็นแกไม่ตอบรับซักทีเลยตอบแทนไง ง่ายจะตาย"
"ง่ายบ้าอะไรทำไมทำอะไรไม่ปรึกษาซักคำ"
"น่าๆ ยังไงศึกระดับประเทศก็จบแล้วนี่ แกยังมีอะไรติดค้างอีก ไปแป๊ปเดียวเองนิดๆหน่อยๆน่า"
"แต่ยังไงมันก็กะทันหันไปนี่ แล้วทีนี้จะบอกรุ่นพี่ในชมรมยังไงดี"
"แกก็ไปบอกพรุ่งนี้สิฟะ กลัวอะไรนักหนาไปนอนได้แล้วไป๊!"
"อึก! ไอพ่อบ้า นิสัยเสียที่สุด!"
เพราะเหตุฉันนี้แหละ แต่สงสัยว่าเจ้าตัวจะลืมไปว่าในห้องนี้ยังมีอีกสามหน่อไม้(?) อยู่ด้วย
"นี่พวกนายว่าเอจิเซ็นแปลกไปมั้ย"หนึ่งในสามหน่อไม้พูดขึ้น
"คิดเหมือนกันงั้นเหรอโฮริโอะคุง ผมว่าเรียวมะคุงดูจะมีเรื่องที่ไม่สบายใจอยู่แน่ๆเลย" (ไปเป็นหมอดูเถอะ- -)
"แต่ผมว่า..."
"นี่พวกเธอสามคนจะคุยกันอีกนานมั้ย รู้รึเปล่าว่ามันรบกวนคนอื่นเค้าน่ะ!"
"อึ๋ย ขอโทษครับ"
กริ๊งงงงงง
"เย่!ไปกินข้าวกันโว้ยยยยย"เสียงคนใดคนอื่นในห้องดังขึ้น
"เอาจิเซ็น ไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวไปชมรมด้วยเห็นมีคนมาบอกว่าอาจาร์ยริวซากเรียกประชุม"
"อือ"ยายแก่จะเรียกทำไมวะกำลังหาทางคิดอยู่เนี่ยน่ารำคาญจริง
ระหว่างกินข้าว
"เรียวมะคุง วันนี้ดูแปลกไปนะเป็นอะไรรึเปล่า"หนึ่งในสามหน่อ
"..."ก้มหน้าก้มตากินอย่างมีความเรียบร้อยที่รวดเร็ว'w'?
"อย่างเอจิเซ็นน่ะไม่เป็นไรร๊อกก คงง่วงมากกว่า เชื่อฝีมือ(แท้จริงคือฝีปาก?)ของท่านโฮริโอะผู้มีประสบการ
เทนนิส2ปีได้เลย~"ใครเชื่อก็โง่แล้ว!
"อ๋ออย่างนี้นี่เองนั่นสินะเรียวมะคุงเก่งขนาดนั้นคงไม่เป็นไรหรอก"
ซะงั้น!
"........"ปัญญาอ่อนชะมัด
"พวกเรารีบกินเร็วๆเถอะ เดี๋ยวต้องไปชมรมต่อเห็นวันนี้มีคนบอกว่าอาจารย์ริวซากิจะมาบอกอะไรเราด้วยนะ ต้องเป็น
เรื่องดีแน่เลย"โฮริโอะหนึ่งในสามหน่อไม้พูด
"เค้ารอโฮริโอะคุงอยู่นั่นแหละครับมัวแต่พูดมาก"น่าน โดนเข้าไป
"เอ๋!เสร็จแล้วเหรอเร็วชะมัด ง่ำๆๆๆ...................โฮ่หมดแล้วไปๆๆ รีบไปกัน"
สามคนที่เหลือได้แต่
"เฮ้อ"นั่นแหละ
คอร์ดเทนนิส
"เอ้า!ทุกคนรวมตัวเร็วๆ"อาจารย์ริวซากิพูด
ตึกๆๆๆ พรึ่บ! พร้อมหน้าพร้อมตา ชมรมเทนนิสเซงคุทุกคนในตอนนี้ไม่พร้อมจะเจอกับพญาซาตานซักนิด
"อาจารย์ครับเรียกพวกเรามาทำไมหรอครับ" กัปตันหนุ่ม?ถามอย่างสงสัย 'วันนี้ไม่น่ามีประชุมนี่ เรื่องด่วนอะไรรึเปล่า
นะ'
"กำลังสงสัยล่ะสิว่ามีเรื่องด่วนอะไร" อาจารย์เป็นรีบอร์นหรอครับ!!!!? เหล่าทหารและผู้กล้าคิดพร้อมกันอย่างไม่ได้
นัดหมาย
"อืม...จะเรียกว่าไม่ด่วนก็ไม่เชิงหรอกนะ ความจริงครูอยากให้เจ้าตัวพูดเองมากกว่า แต่ดูจากท่าทางแล้วคงพูดไม่
ออกหรอก ใช่มั้ยเรียวมะ?" ณ ตอนนี้สายตาทุกคู่มองมาตรงที่ร่างบางยืนอยู่ เขาทำเพียงก้มหน้า ไม่มีใครรู้ว่าสีหน้า
ใต้หมวกของเขาเป็นอย่างไร
"มีอะไรหรอเอจิเซน เป็นอะไรรึเปล่า"
"เจ้าเปี๊ยกมีเรื่องอะไรหรอเนี๊ยว"
"นั่นสิเรียวมะคุงมีเรื่องอะไรหรอครับ"
"เอจิเซน......"ทำไม
"เอจิเซน......"ถึงเป็นแบบนี้
"เอจิเซน......"ขอร้อง
"เรียวมะ......"ขอร้อง
"เรียวมะคุง.."หยุดทีเถอะ!
"เอาล่ะพอแล้ว อย่าไปรุมเจ้าเรียวมะสิ เดี๋ยวครูบอกเอง เรียวมะเธอกลับห้องไปก่อนก็ได้นะ"
"ครับ"
หลังจากที่ร่างบางเดินออกจากคอร์ดไป
"เรื่องมันเป็นอย่างนี้.............."
ตัดกลับมาที่ร่างบาง
น่าเบื่อ เป็นคำที่ร่างบางคิดได้คำเดียวในตอนนี้หลังจากตอนนั้นร่างบางก็กลับมาที่ห้องเรียน แต่อยู่ๆเพื่อนในห้องก็
บอกว่าคาบบ่ายไม่เรียนเพราะอาจารย์ทุกคนมีประชุมด่วนตั้งแต่คาบพักแล้ว แล้วยัยแก่ริวซากิไม่ไปประชุมหรอ?
ร่างบางที่ตอนนี้กำลังนอนมองท้องฟ้าบนดาดฟ้าของโรงเรียนคิดถึงเรื่องต่างๆไปเรื่อยๆ
'ในวันที่ท้องฟ้าสดใส ในใจฉันกลับมืดมน
ก้อนเมฆที่ไม่มีใครสน รวมกันจนเป็นร่างใหญ่
ตัวฉันที่ได้แต่เงยหน้า มองท้องฟ้าสีครามสดใส
ความทุกข์มลายสูญสิ้นไป เมื่อเธอนั้นได้เดินเข้ามา ' เสียงร้องเพลงของใครบางคนที่ดั่งขึ้นในหัว ภาพในความ
ทรงจำที่จู่ๆก็ออกมา ภาพของเด็กชายที่อายุมากกว่าตนราว 5-6ปี เรือนผมสีรัตติกาลดำสนิทหากแต่พอต้อง
แสงจันทร์กลับสว่างไสวอย่างไม่มีสาเหตุ ใบหน้าที่ร่างบางจำแทบจะไม่ได้แต่น่าจะดูหล่อเหลาด้วยวัยแค่นั้น หันมา
หาเด็กชายตัวเล็กที่มองดูอยู่
"เธอเป็นใคร?"เขาเอ่ยปากถามเด็กผู้ชายตัวเล็กที่อ้อมอกเต็มไปด้วยผลส้ม
"เทียร์! ผมชื่อเทียร์เช่ฮะ แล้วพี่ชายล่ะ"เด็กชายตัวน้อยตอบเสียงใส ใบหน้ายิ้มแย้ม
"พี่หรอ? ก็ไม่รู้สิ ชื่ออะไรน้า"เขาทำเสียงเย้าหยอกเด็กชาย และทำถ้าทางราวกับกำลังคิดอยู่
"เห ขี้โกงอ่ะ" เด็กชายทำแก้มป่อง และเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ
"ฮะๆ เรียกพี่ว่า บราเทอร์ ก็ได้ นี่ดึกแล้วนะกลับไปเถอะ เดี๋ยวคุณพ่อ คุณแม่เป็นห่วงเอา"เขายื่นมือมายีหัวเด็กชาย
เล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มให้
"งืม งั้นเอ้านี่ ผมให้ ไปแล้วนะครับ"เด็กชายที่ตอนแรกทำหน้างอเล็กน้อย แล้วก็กลับมายิ้มสดใสเหมือนเดิม จากนั้นก็
หยิบส้มส่งให้ชายตรงหน้าหนึ่งลูกแล้วก็หันหลังวิ่งกลับไป วิ่งไปสักพักก็หันกลับมามองข้างหลัง แต่ก็ไม่พบอะไรเลย
เด็กชายทำหน้างุนงงจากนั้นก็กลับมายิ้ม แล้ววิ่งต่อไป พร้อมกลับส่งคำพูดเล็กๆให้
"แล้วสักวันจะเจอกันนะครับ บราเทอร์"
..............................................................................
"ต้องได้เจอกันแน่ เทียร์เช่"
จากวันนั้นก็ผ่านมาได้ห้าปีแล้ว ทั้งสองไม่เคยได้พบกันอีกเลย สิ่งที่เหลืออยู่ก็แค่ความทรงจำและความรู้สึก
"คุณเป็นใครกันแน่นะ บราเทอร์"เสียงที่เปล่งออกมาแผ่วเบาราวกลับเสียงกระซิบเล็กๆ จากนั้นเขาก็เผลอหลับไปทั้ง
อย่างนั้น
__________________________________________________________________________
ขอโทษค่ะที่หายไปนานมากอย่างไม่น่าให้อภัย เราไม่มีข้อแก้ตัวอะไรทั้งนั้น ขอโทษนะคะ><!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น