คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 (ติดต่อขอรับฉาก Special ได้หลังไมค์นะคะ)
พายุใหญ่ลูกแรกสาดซัด ก่อนวันเฉลิมฉลองกลางฤดูร้อนเพียงไม่กี่วัน
สายสืบของเทมเพสกลับมาจากนอกแคว้น พร้อมข่าวสารอันชวนให้ตื่นตะลึง
"คนของไฟน์ คิลลิ่ง ลิเบอร์ตี้ เข้ามาเคลื่อนไหวในเมืองลีฟบัดแล้ว และมีความเป็นไปได้ว่าหนึ่งในนั้นจะเป็นระดับไวท์โคฟเวอร์"
ข้าพอจะได้ยินชื่อเสียงของไฟน์ คิลลิ่ง ลิเบอร์ตี้มาบ้าง กล่าวกันว่าองค์กรนี้เป็นองค์กรลอบสังหารที่รับแต่งานสังหารคนชั่วช้าอย่างไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่
แต่ด้วยพื้นที่อิทธิพลที่อยู่ห่างไกล ไกลเสียยิ่งกว่าราชอาณาจักรกัลซินก์ รวมถึงข้อมูลส่วนใหญ่ที่ยังคงเป็นความลับ ข้าจึงไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก
"ไวท์โคฟเวอร์??" ข้าทวนคำ
เทมเพสรีบอธิบาย "ไวท์โคฟเวอร์ หรือหน้ากากสีขาว เป็นนักฆ่าระดับสูงที่สุดขององค์กร มีอยู่สี่คน เรียกขานกันว่า แคลล่า ออร์คิด แจสมิน แม็กโนเลีย แต่ข้าคิดว่าคงเป็นชื่อรหัสมากกว่าชื่อจริง"
"ยืนยันได้หรือยังว่าใครเข้ามา"
"ยัง แต่ข้าคิดว่าน่าจะเป็นแคลล่า" เทมเพสบอกข้อสมมติฐานของตนเอง ซึ่งก็ตรงกับที่ข้าคิด
ถ้าเป็นคนอื่น ก็น่าจะวางดอกไม้ที่ตรงกับชื่อตัวเองมากกว่า
"จะว่าไป สาวคนรักของเจ้าก็ชื่อแคลล่านี่นา" เขามีท่าทีสบายๆ มากขึ้นเมื่อเอ่ยแซวข้า "ระวังไว้หน่อยแล้วกัน นางอาจจะเป็นนักฆ่าปลอมตัวมาก็ได้" พูดไปกลั้วหัวเราะไป บ่งบอกว่าประโยคเมื่อครู่ไม่มีความหมายจริงจัง
หวนคิดถึงเรื่องที่นางเกือบถูกอันธพาลข่มเหง...ผู้หญิงบอบบางน่าทะนุถนอมแบบนั้น มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นนักฆ่าระดับสูงต่ำพอๆ กับโอกาสที่ข้าจะจับคนร้ายได้โดยใช้เวทมนตร์แทนฝีมือดาบนั่นแหละ
ข้าเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างฝา อีกยี่สิบห้านาทีจะเป็นเวลาบ่ายสามโมง
"ข้าขอตัว มีธุระที่ต้องไปทำ"
"จะไปหาสาวก็บอกมาตรงๆ เถอะน่า" เทมเพสยังไม่วายเอ่ยกระเซ้า
******************
ข้าไปถึงบ้านน้อยกลางสวนก่อนเวลานัดเล็กน้อย เตรียมตัวจะเปิดประตูเข้าไปตามปกติ
ทว่า มือของข้าได้แต่ชะงักค้างอยู่ที่ลูกบิด อารมณ์แจ่มใสกลับกลายเป็นขุ่นมัวเมื่อได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังลอดออกมาจากในบ้าน
"เจ้าเปลี่ยนไปนะแคลล่า" กระแสเสียงอ่อนเบา..ราวตัดพ้อต่อว่าอยู่ในที
"ไม่ ข้าไม่เคยเปลี่ยน เจ้าต่างหากที่ไม่ยอมรับความจริงเสียที" เป็นครั้งแรกที่เปียโนแก้วของข้าเปลี่ยนคีย์เสียงจากแว่วหวานมาเป็นกระแทกกระทั้นอย่างขัดเคือง แต่นั่นก็ไม่ช่วยให้ไฟอารมณ์ของข้าสงบลงแม้แต่น้อย ด้วยข้ายังไม่อาจยอมรับความจริงได้
...ความจริงที่ว่า มีใครบางคนรู้จักนางในด้านที่ข้าไม่รู้จัก
น้ำเสียงของฝ่ายชายเริ่มเกรี้ยวกราดขึ้นเรื่อยๆ "ต้องเป็นเพราะเจ้าเทพอัศวินนั่นใช่ไหม เจ้าถึงไม่ยอมรับความรักของข้า"
"ไม่ใช่เพราะแลนซ์ ถึงไม่มีเขา ข้า ก็ ไม่ มี วัน รัก เจ้า!!" แคลล่าย้ำเสียงหนักในช่วงสุดท้ายของประโยค บ่งบอกว่านางใกล้จะหมดความอดทนกับคู่สนทนาเต็มที
"หึ" เจ้านั่นแค่นหัวเราะ "เจ้ามั่นใจเหรอว่ามันรักเจ้าจริงๆ ชายผู้สูงส่งประดุจเทพเดินดินเนี่ยนะจะมารักกับผู้หญิงอย่างเจ้า อีกอย่าง คำรักซักคำ เจ้าเคยได้ยินมันพูดรึยังล่ะ"
มีเพียงความเงียบ ซึ่งข้ารู้สาเหตุดีว่าเพราะอะไร
ถูกที่มันพูด ข้ายังไม่เคยพูดคำรักกับนางตรงๆ เพียงใช้ภาษากายบ่งบอกความรู้สึก
ร้อยคำพูดไม่สู้หนึ่งการกระทำ ข้าไม่ชอบพูดจาอะไรให้มากความ หากจะทำก็คือทำ ไม่นึกว่าจะกลายเป็นจุดอ่อนให้คนอื่นนำมากล่าวหาอย่างผิดๆ
พอเห็นตัวเองเป็นฝ่ายได้เปรียบ เจ้านั่นก็ยิ่งสำทับ "แล้วข้าจะคอยดู ว่าเจ้าจะขัดคำบัญชาของท่านผู้มีพระคุณของเจ้าได้ไหม เพราะข้าจะไม่มีวันตัดใจจากเจ้าเหมือนกัน แล้วก็..อย่ามัวแต่หลงระเริงอยู่กับความรักจนเสียงานเสียการล่ะ ฮะฮะฮะ" สุ้มเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ คล้ายผู้พูดเคลื่อนตัวมาใกล้ประตูทางออก โดยมีเสียงของเจ้าบ้านบริภาษไล่หลัง
"ห่วงตัวเจ้าเองก่อนเถอะ ข้าเชื่อมั่นว่าข้าดูแลตัวเองได้"
ประตูเปิดผาง ชายหนุ่มหน้าอ่อนท่าทางซีดเซียวคนหนึ่งก้าวออกมา
ทันทีที่เขาเห็นหน้าข้า ใบหน้าซีดๆ ของเขาก็ยิ่งซีดลงไปอีก จนแทบจะเทียบความขาวกับแผ่นกระดาษได้
แน่สิ ต่อให้นักโทษคดีอุกฉกรรจ์ยังยอมตายคาตะแลงแกง ดีกว่ามาเห็นสีหน้าข้าตอนกำลังโมโหจัดแบบนี้
เขารีบจ้ำห่างออกไปโดยไม่หันกลับมามอง ทิ้งให้ข้ายืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ที่เดิม
ข้าสูดหายใจลึกๆ สองครั้งก่อนหมุนลูกบิด กระชากประตูออกสุดแรงจนแผ่นไม้แทบจะปลิวติดมือ
"แลนซ์ ท่าน......"
มือใหญ่กร้านอย่างผู้ชำนาญเชิงดาบรวบหมับเข้าที่ข้อมือเล็กอย่างรุนแรง ไม่ใยดีว่าแขนน้อยๆ นั้นจะหักคามือหรือไม่
"ข้าเจ็บนะ!"
ข้าไม่ฟังเสียง เพียงดึงร่างนางเข้ามาแนบกาย กดริมฝีปากลงขยี้กลีบดอกไม้สีชมพูบนดวงหน้านวล
มิใช่เพื่อลิ้มรสชาติหวานหอมดังเคย แต่เพื่อระบายออกซึ่งโทสะทั้งมวล
เสียงทุ้มต่ำของข้ายิ่งต่ำลงไปอีก จนแทบกลายเป็นการคำรามแทนการพูด
"มันเป็นใคร กล้าดียังไงมาพูดกับเจ้าแบบนั้น!!!"
"เขา..." เสียงใสสั่นระริก ไม่ต่างจากครั้งแรกที่ข้าพบกับนาง "เขาเป็นลูก..ลูกติดของท่านอาสะใภ้ เมื่อสองปีก่อน เขาเอ่ยปากขอข้ากับท่านอา เขาอยาก....ได้ข้ามาเป็นภรรยา ข้าไม่อาจปฏิเสธ ก็เลยต้องหนีออกมา"
"แต่มันก็ยังตามมาหาเจ้า" ข้าหึง...ใช่ ข้ากำลังหึง!
แค่คิดถึงภาพแคลล่าของข้าในชุดวิวาห์สีขาว เดินเคียงคู่กับใครสักคนที่ไม่ใช่ข้า
แค่นั้น... ก็เพียงพอจะทำให้ข้าคลั่งจนไม่อาจหยุดยั้งตัวเองได้!!
"แคลล่า รู้ไหมว่าข้ารักเจ้า ข้ารักเจ้า ข้ารักเจ้า!!!!!"
ข้าช้อนเอวอ่อนขึ้นมาโอบอุ้ม เดินมุ่งตรงสู่บันได
"ข้าจะไม่ยอมเสียเจ้าให้ใครทั้งนั้น"
แคลล่าลิลลี่ขาวบริสุทธิ์ไหวเอนดั่งต้องลม เนตรสีน้ำตาลเบิกโพลงเมื่อเห็นจุดหมายปลายทาง
....เตียงนอนในห้องนอนของนาง
"ไม่นะ แลนซ์...."
*********************************************
Writer Talk
ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่จะบอกว่า ถ้าอยากได้ฉากต่อจากนี้ รบกวนแจ้งความจำนงไว้นะคะ ^^
ความคิดเห็น