คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11
ข้าเดินตรงไปยังเรือนจำด้วยความรู้สึกสิ้นหวังเกินบรรยาย
คำตัดสินออกมาแล้ว ....พรุ่งนี้ยามเที่ยง ให้ประหารชีวิตโดยการเผาทั้งเป็น....
มือที่จับสาส์นพิพากษาสั่นสะท้านราวต้องลมหนาว แม้ยามนี้จะเป็นกลางฤดูร้อนแดดจัดจ้าก็ตาม
ข้าเดินผ่านเทพอัศวินในหน่วยหลายคน ก่อนจะมาถึงจุดหมาย ก้มตัวลอดผ่านลูกกรงเหล็กหนาเข้าไปด้านใน
แคลล่าลิลลี่สีขาวของข้าขดตัวอยู่มุมห้อง กลีบดอกบอบช้ำจนแทบไม่เหลือชิ้นดี คราบเลือดสีแดงเข้มจนเกือบดำเกรอะกรังทั่วร่างบอบบาง
ทว่า ใบหน้ายังคงประดับด้วยรอยยิ้มสดใส
ข้าไขประตูลูกกรงด้วยมืออันสั่นเทา เข้าไปกอดนางไว้ในอ้อมแขน รู้สึกว่าขอบตาของตนเริ่มร้อนผ่าว
"ข้าขอโทษ ที่ไม่สามารถช่วยอะไรเจ้าได้เลย"
"เท่านี้ก็มากเกินพอแล้วค่ะ" นางซบหน้าลงกับไหล่ของข้า แม้ภายในจิตใจจะเศร้าซึมจนต้องหลั่งน้ำตา แต่ใบหน้านางคงประดับรอยยิ้มที่งดงามยิ่งกว่าประกายแสงของดาวดวงใดไว้อย่างไม่เสื่อมคลาย
ข้าสอดนิ้วเข้าไปสางกลุ่มไหมสีน้ำตาลแดงที่พันกันจนยุ่งเหยิงเบาๆ
"มีสิ่งใดที่เจ้าปรารถนาเป็นสิ่งสุดท้ายหรือไม่"
นางเงยหน้าขึ้น ก่อนจะส่งมอบรอยยิ้มจับใจมาให้ข้าอีกครั้ง
"ข้าเพียงอยากร้องเพลงให้ท่านฟัง"
บทเพลงครานี้ไม่มีเปียโนไม้ มีเพียงเปียโนแก้วตัวเดียวบรรเลงเดี่ยว เอื้อนเอ่ยเนื้อร้อง ขับขานท่วงทำนอง สะท้านลึกจับขั้วหัวใจ.....
ฉันขอร้อง...ให้เธอจากฉันไปไกล
ฉันขอร้อง...ได้โปรดอย่ามองมาที่ฉัน
เพราะฉันไม่มีแรงจะย้อนคืนวัน
กลับไปแก้ไข หนทางที่เคยข้ามผ่าน
แม้ฉันจะอยากรักเธอมากเพียงใด
แม้ฉันจะอยากกอดเธอให้เนิ่นนาน
ต้องซ่อนความรักเอาไว้ ต้องซ่อนหัวใจเก็บไว้
เหมือนว่าเธอเป็นใครซักคนที่ไม่สำคัญ
ปล่อยตัวเองไว้เพียงลำพังกับน้ำตา
และคำว่ารักที่ฝังใจ
แม้ต้องเจ็บ ต้องเหงาเพียงใด ใจก็ยังคงคิดถึงเธออยู่
ขอให้เธออย่าเป็นทุกข์ มีแต่ความสุขเรื่อยไป
ฉันจะยอมเจ็บปวด ให้เสียใจแค่ไหน...ก็ยอม
ฉันขอร้อง...ให้เราได้พบกันใหม่
ฉันขอร้อง...ได้โปรดให้เราเดินร่วมทาง
ไม่ต้องฝืนชะตาแห่งรักที่เลือนราง
ไม่ต้องเจ็บช้ำ เหมือนดังชาตินี้ที่เป็น
ฉันขอเป็นดอกไม้บานของเธอ
และร้องเพลงขับกล่อมเธอด้วยหัวใจ
เพราะฉันเป็นเพียงผู้หญิง ที่รักจริงไม่หวั่นไหว
แค่หวังจะมีชีวิตต่อไปเพื่อรักเธอ
ปล่อยตัวเองไว้เพียงลำพังกับน้ำตา
และคำว่ารักที่ฝังใจ
แม้ต้องเจ็บ ต้องเหงาเพียงใด ใจก็ยังคงคิดถึงเธออยู่
ขอให้เธออย่าเป็นทุกข์ มีแต่ความสุขเรื่อยไป
ฉันจะยอมเจ็บปวด ให้เสียใจแค่ไหน
แผลในใจ บาดลึกเพียงใด
แต่ฉันจะไม่เสียน้ำตาให้
นั่นเพราะความรักของฉัน ไม่เคยจะจางหายไป
แม้ลมหายใจหมดลง
แต่ว่าเราจะยังรักกัน
ณ ดินแดนแห่งใหม่ ในชาติภพที่ฝัน
ของเรา....
[Ost. Ja Myung - By Myself : Thai Version By StampSonice]
ดวงตาทั้งสองของนางหลับพริ้ม ขณะรอยยิ้มอันงดงามที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นกำลังฉายชัด
ก่อน...มุมปากจะมีหยดเลือดไหลซึม
"เจ้าเป็นอะไรไป แคลล่า!!"
ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นปาดมันทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ ดวงหน้าหวานสงบเยือกเย็นยอมรับชะตากรรมที่กำลังเดินทางมาถึง ดวงตาของนางอ่อนแสงลงวูบนึงก่อนจะเอ่ยคำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"แค่ยาพิษค่ะ ข้ากินมันเข้าไปตอนท่านอ่านคำตัดสินโทษ คงได้เวลาออกฤทธิ์แล้ว"
ข้าแทบทรงกายยืนต่อไม่ไหว
"ทำไม ทำไมเจ้าต้องทำอย่างนี้..."
หยาดโลหิตหลั่งไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ ย้อมริมฝีปากสีชมพูเรื่อให้กลายเป็นแดงเข้ม ทั้งยังหยดย้อยเปรอะเปื้อนไปทั่ว จนคลองจักษุของข้ามองเห็นแต่สีสดก่ำของเลือด
"อย่างไรเสียข้าก็ต้องตาย จะเป็นตอนนี้ หรือเลื่อนออกไปเป็นพรุ่งนี้ ข้าก็ต้องตาย" นางพูดถึงความตายได้เรียบเรื่อยพอๆ กับการนอนหลับแล้วตื่นขึ้นมาอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น
"มันอาจจะเป็นความเห็นแก่ตัวของข้าก็ได้ ที่ปรารถนาจะตายในอ้อมกอดของท่าน และอยากให้ท่านร้องไห้เพื่อข้า ดีกว่าต้องทนเห็นสีหน้าเย็นชาของท่านทอดมองความตายของข้าอย่างสาสม ทั้งที่ความจริง ในหัวใจของท่านมีแต่น้ำตาท่วมท้น"
มือเล็กเย็นเฉียบยกขึ้นแตะใบหน้าของข้าเป็นครั้งสุดท้าย เรียวปากที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดฉีกยิ้ม หยาดน้ำตากลิ้งตัวร่วงลงจากสองตา
ข้ากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นด้วยความตกใจ นางทิ้งตัวลงอย่างหมดแรง เสียงหวานค่อยๆ เอื้อนเอ่ยคำร้องที่ปราศจากทำนองออกมาอีกครั้ง
แม้ลมหายใจหมดลง
แต่ว่าเราจะยังรักกัน
ณ ดินแดนแห่งใหม่ ในชาติภพที่ฝัน
ของเรา....
น้ำตาข้าไหลลงมาเป็นสายอย่างไม่อาย ร้าวระบมทั่วสรรพางค์...ด้วยความเจ็บปวดที่ฉีกกระชากหัวใจจนแทบไม่เหลือชิ้นดี
ข้า จะทำอย่างไร..
"ข้ามีความสุขมากจริงๆ ที่ได้เจอท่าน ข้าอาจจะไม่ใช่ความทรงจำที่สวยงามนักในชีวิตของท่าน แต่ท่านคือสิ่งที่เปล่งประกายที่สุดในชีวิตของข้า มันคงไม่มากเกินไปใช่หรือไม่ หากข้าจะขอเป็นหนึ่งในความทรงจำของท่าน แม้ไม่ต้องแจ่มชัด แต่ก็ยังขอให้ท่านเพียงมีข้าไว้สักนิดก็พอ"
นางพูดก่อนจะไอออกมาเป็นเลือด โลหิตสีแดงฉานเปื้อนเต็มตัวข้าไปหมด
ข้าส่ายหน้าแล้วแนบแก้มลงกับแก้มเย็นชืดของนาง ก่อนจะร้องไห้ราวกับคนบ้า
"เจ้าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ในหัวใจของข้าจะไม่มีดาวดวงใดที่ทอแสงงดงามไปกว่าสองตาของเจ้า จะไม่มีบุปผาใดที่จะเฉิดฉันไปกว่ารอยยิ้มของเจ้า และจะไม่มีหญิงใดที่ข้าจะรักมากไปกว่าเจ้า"
น้ำตาของแคลล่ารินไหลลงมาจากหางตา
"ชั่วนิรันดร์ของข้าจะเป็นของท่านตลอดไป
.....ข้า รัก ท่าน"
มือบอบบางที่จับแก้มข้าอยู่ตกลงข้างตัว พร้อมๆ กับลมหายใจสุดท้ายที่หมดสิ้นไป
ข้ากอดร่างไร้วิญญาณของนางแน่นิ่ง
หยดน้ำตาพร่างพรมลงบนคนในอ้อมแขน ราวกับพิรุณแรกแห่งฤดูกาลที่ไร้เสียง
ความเจ็บปวดมากมายมหาศาลจนไม่อาจบรรยายเป็นคำพูด กำลังกรีดทำร้ายหัวใจและทุกเศษเสี้ยววิญญาณของข้า
ข้าไม่ปรารถนาจะมีชีวิตสืบไป หากไม่มีนางอยู่ข้างกาย
พรุ่งนี้ที่ไม่มีนางอยู่บนโลกใบนี้ ข้าจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร
..
'ข้าอยากขอบคุณท่านค่ะ หากไม่มีท่าน และหน่วยเทพอัศวินของท่าน คนหาเช้ากินค่ำอย่างพวกข้าคงไม่อาจข่มตาหลับได้สนิท รับดอกไม้ดอกนี้แทนคำขอบคุณของข้านะคะ'
..
'ดอกแคลล่าลิลลี่ของวันนี้ค่ะ ท่านเทพอัศวินเทอร์มิส'
..
'ข้า...ชอบท่าน'
..
จะไม่มีอีกแล้ว
ไม่มีนางอีกแล้ว
ไม่มีดอกแคลล่าลิลลี่ในทุกๆ เช้า
ไม่มีอีกแล้ว..
ไม่มีเสียงหวานเสนาะหู
ไม่มีบทเพลงไพเราะราวเสียงขับกล่อมของสวรรค์
ไม่มีนางฟ้าตัวน้อยที่มาคอยให้ความอบอุ่นอยู่ข้างกาย
ไม่มีนาง
ไม่มี..อีกต่อไป..
.
..
...
ข้า...
อยาก....
ตาย.......
******************
.
..
...
หากกระนั้น
แม้ข้าจะอยากตายเพียงใด ข้าก็ยังตายไม่ได้
ข้ารู้ดี ว่าตัวเองมีหน้าที่สำคัญรออยู่
ครีอุสไม่เพียงขอร้องให้ข้ายืนหยัดเพื่อเขา และเพื่อตำหนักเทพอัศวิน เขายังเคยแม้กระทั่งเสี่ยงชีวิตเพื่อนำชีวิตของข้ากลับคืนมาจากความตาย
ข้าไม่อาจทรยศผู้ที่เคยมีบุญคุณต่อชีวิตข้า ด้วยการทิ้งชีวิตของตนเองไปอีกครั้ง
ข้าค่อยๆ วางร่างไร้วิญญาณของแคลล่าลงบนพื้นหินเย็นเยียบ ในส่วนที่ลึกที่สุดของเนโครโพลิสใต้ลานลงทัณฑ์
....ฝังร่างของนางไว้ชั่วนิรันดร์ เช่นเดียวกับความทรงจำมากมายในหัวใจ
แหวนหมั้นประจำตระกูลยังคงสวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายอันเย็นชืด อัญมณีหัวแหวนทอประกายล้อกับแสงคบไฟ คล้ายหยาดน้ำตาที่หลั่งออกมาจากนัยน์ตาของข้า ด้วยความรัก...ถวิลหา...อาลัย
ข้าไม่นึกเสียดายมูลค่าของมันแม้แต่น้อย....
แม้ภายภาคหน้า ข้าอาจจะได้ร่วมชีวิตกับใครสักคน เป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่ดี มีครอบครัวที่ดีก็ตาม
แต่ความรักที่ข้ามีต่อดอกแคลล่าลิลลี่สีขาวพิสุทธิ์ จะไม่มีวันจางหาย จะไม่มีวันลดลง ตราบจนลมหายใจสุดท้ายของข้า
ข้าก้มตัวลง จุมพิตริมฝีปากขาวเผือดเป็นครั้งสุดท้าย
"หลับให้สบายนะ แคลล่าที่รักของข้า...."
......ลา...ก่อน........
By Myself - Thai Version เรียบเรียงเนื้อเพลง + ร้องโดยผู้แต่งเรื่องค่ะ
--------------------------------------
Writer Talk
ลงตอนนี้แล้วจะรอดมือคนอ่านไหมเนี่ย
//เผ่นหนีให้ไกลที่สุด
ความคิดเห็น