จับนายวายร้ายมารับใช้ยัยคุณหนู

ลำดับตอนที่ #2 : นายเป็นคนรับใช้ของฉัน!!

อ๊ายยยย >O< ตื่นเต้นจังเลย นี่ฉันกำลังจะได้เจอกายส์ เดวิล หัวหน้าแก๊งมังกรปีศาจตัวเป็นๆ แล้วเหรอเนี่ย ฮิๆๆ ^O^

ฉันหยิบสาสน์ท้าดวลที่ลงทุนซีร็อกซ์จากต้นฉบับไว้ขึ้นมาอ่านอีกครั้งด้วยความภาคภูมิใจ ก็แหม...ฉันเป็นคนเขียนเองเลยน้า แถมยังรีไรท์เองตั้งหลายรอบด้วย โฮ่ๆ

ถึง กายส์ เดวิล หัวหน้าแก๊งมังกรปีศาจแห่งเจแปนทาวน์

ฉันรู้มาว่านายแน่มากนักใช่มั้ย? ถ้าแน่จริง ฉันกับนายมาเจอกันตัวต่อตัวเลยดีกว่า ที่กลางสะพานศิวะนาคินทร์ วันเสาร์ที่ 20 กันยายน เวลาห้าโมงเย็น ขอให้นายมาเจอกับฉันตามลำพัง ห้ามนำลูกน้องมาด้วยเด็ดขาด เพราะฉันก็จะมาคนเดียว ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย ถ้าโกหกขอให้ชาติหน้าเกิดเป็นควายเลยเอ้า! แล้วเจอกันนะโว้ย

จาก โรนิน คิลเลอร์ ตัวแทนแก๊งหมาผยองแห่งไชน่าทาวน์ (เยาวราช)

ฮ่าๆๆ ต้องขอบคุณหนังเรื่องแก๊งขาโจ๋โก๋ระห่ำเมืองที่ทำให้ฉันได้ไอเดียเด็ดๆ และชื่อแก๊งสุดเจ๋งมาได้อย่างง่ายๆ โดยที่ไม่ต้องออกแรงหรือใช้สมองเลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้ฉันแอบซุ่มโป่งอยู่ที่หลังพุ่มไม้ข้างสะพาน ส่วนโรนินกับคิลเลอร์ก็กำลังนั่งเป็นหมาเหงาเฝ้าเจ้านายอยู่ด้านหลังฉัน ทุเรศจริงๆ เลย ทำตัวให้เป็นหมาผยองสมชื่อแก๊งหน่อยได้มั้ย -_-^ พวกนี้นี่ทำอะไรไม่เคยได้ดั่งใจเลยสักอย่าง น่าเบื่อจริงๆ แต่เอ๊ะ! OoO นั่นๆๆๆ เงาคนกำลังเดินมาทางนี้แล้ว ใช่กายส์ เดวิลรึเปล่านะ ตื่นเต้นจังๆๆๆ >O<

ฉันรีบหยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมาส่องดูทันที

โอ๊ะโอ...คิดเอาไว้ว่าใช่ ต้องใช่แน่ๆ เขาคนนั้นเดินถือกระดาษท้าดวลมาด้วยสีหน้านิ่งเฉย ไม่มีท่าทีเกรงกลัวต่อสรรพสิ่งใดในโลกหล้า (สำนวนจะสะท้านบู๊ลิ้มไปไหน?) ฉันพยายามปรับเลนส์กล้องส่องทางไกลให้ซูมชัดที่สุด แล้วฉันก็เห็นหน้าเขาจะๆ เต็มสองตาจนแทบจะมาเหยียบอยู่บนปลายจมูกฉันอยู่แล้ว

ว้าววว!! ถูกใจใช่เลย คนนี้แหละที่ฉันต้องการ หล่อ เท่ แมนแอนด์แฮนด์ซั่ม ตรงสเปคมากที่สุด ผมสีน้ำตาลเข้มซอยระต้นคอ ดวงตาเรียวสีดำสนิทกับจมูกโด่งได้รูปและริมฝีปากบางที่เม้มสนิท รูปร่างท่าทางดูแข็งแรง หน้าใสไร้ริ้วรอยใดๆ มาแปดเปื้อน

โอ้...กายส์ เดวิล เขามาแล้วจริงๆ!!

"คุณหนูครับ มีคนมาแล้ว ใช่มันรึเปล่าน่ะ?" โรนินสะกิดฉันยิกๆ

"ใช่ๆ นั่นแหละ กายส์ เดวิลตัวจริงเสียงจริงเลย หล่อใช่มั้ยล่ะ ฮิๆๆ ^^"

"อืม ก็หล่อดีครับ แต่สู้พวกผมไม่ได้หรอก ฮ่าๆ"

"เงียบไปเลยไป" ฉันหันไปดุคิลเลอร์ด้วยความขัดใจแล้วหันไปส่องดูกายส์ต่อ "เอาล่ะ พวกนายเตรียมตัวพร้อมรึยัง?"

"พร้อมแล้วครับคุณหนู ว่าแต่..." โรนินทำท่าทางอึกอัก "จะให้เอาถุงดำเนี่ยนะครับไปจับเขา =_="

"ก็ใช่น่ะสิ หรือว่านายจะใช้ถุงใส่ข้าวแกงหา คิดอะไรโง่ๆ อีกแล้วนะ!"

"ขอโทษครับคุณหนู"

โรนินก้มหัวหงึกหงัก สายตายังคงจับจ้องไปที่ร่างสูงของกายส์ซึ่งตอนนี้กำลังมองซ้ายมองขวาเพื่อหาตัวพวกเราชาวแก๊งหมาผยองอยู่

"ไปกันได้แล้ว"

ฉันดันให้คิลเลอร์กับโรนินถลาออกไป ส่วนตัวเองก็หยิบมือถือที่ถ่ายวีดีโอแบบซูมได้ขึ้นมาจับภาพไว้อย่างรวดเร็ว

อ๊ายยย >O< นี่ฉันรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในหนังเรื่องแก๊งขาโจ๋โก๋ระห่ำเมืองเลยอ่ะ ฉากที่กำลังจะเกิดขึ้นเป็นแบบเดียวกับในหนังเป๊ะ!!

"ฮ่าๆ โผล่หัวมาแล้วเรอะ ไอ้กายส์ เดวิลแห่งแก๊งมังกรปีศาจ"

โรนินยืนเท้าสะเอวซ่อนถุงดำไว้ข้างหลังทั้งๆ ที่ขายังสั่นพั่บๆ

โธ่เว้ย!! ไม่มืออาชีพเลย เสียชื่อหัวหน้าแก๊งอย่างฉันหมด -_-++

"พวกแกเป็นใคร?" กายส์หรี่ตาถาม

"เป็นใครไม่สำคัญ แต่ที่แน่ๆ พวกข้าได้รับคำสั่งจากท่านหัวหน้าให้มาจับตัวแกไปโว้ย"

"ว่าไงนะ?"

กายส์เลิกคิ้ว แต่โรนินและคิลเลอร์ไม่ตอบคำถามใดๆ ทั้งสิ้น พวกเขารีบเอาถุงดำเข้าครอบหัวกายส์ไว้ทันที

"เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย"

กายส์พยายามดันตัวโรนินและคิลเลอร์ออก แต่ก็เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้นจนได้ เพราะอยู่ดีๆ ราวสะพานก็หักดังกึก ทำให้กายส์ที่กำลังต่อสู้เพื่อจะหลุดพ้นเป็นอิสระมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็เลยก้าวขาพลาดทำให้ร่างของเขาตกลงไปจากสะพานทันทีท่ามกลางความอึ้งตะลึงงันของฉันและบอดี้การ์ดทั้งคู่ OoO

ตู้มมมมมมมมม!!

ร่างของกายส์กระทบกับพื้นน้ำข้างล่างเสียงดังสนั่น ฉันรีบพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ที่ซ่อนตัวอยู่ทันที

"แย่แล้วววววว OoO"

"เวรแล้วสิ... ทำไงดีครับคุณหนู!" โรนินหันมาหาฉันทำสีหน้าเลิกลั่ก

"ไปงมเขาขึ้นมาเซ่ เดี๋ยวก็ตายซะก่อนหรอก!!"

สิ้นเสียงสั่งของฉัน โรนินและคิลเลอร์ก็วิ่งหน้าตั้งลงจากสะพานไปโดยมีฉันวิ่งถือโทรศัพท์ถ่ายทำภาพเหตุการณ์ตามก้นไปติดๆ และเมื่อไปถึงริมแม่น้ำ สองคู่หูเดอะบอดี้การ์ดก็กระโจนตู้มลงไป แล้วดำผุดดำว่ายเพื่อหาร่างของกายส์ทันที

"เจอรึเปล่าโรนิน คิลเลอร์??" ฉันตะโกนถามด้วยความเป็นกังวล

อ๋าาา~ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เขาตายนะ >O< นายต้องไม่ตายนะเฟ้ย กายส์ เดวิล นายจะมาจบชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุแมวๆ แบบนี้ไม่ได้!!

"เจอแล้วครับคุณหนู พวกเราเจอแล้ว!!" คิลเลอร์ตะโกนลั่น

"ไหนๆๆ เอาขึ้นมาเลย เอาขึ้นมา"

"นี่ครับ โทรศัพท์มือถือของคุณหนูที่ทำตกลงมาจากสะพานวันนั้น พวกเราหาเจอแล้วครับ"

"โธ่เว้ย ไอ้บ้า!! ฉันให้งมหาคนไม่ได้ให้หาของ จะมาตื่นเต้นทำติ่งหูอะไรเล่า โทรศัพท์น่ะช่างมันเถอะ เอาตัวกายส์ขึ้นมาให้ได้ จับเป็นนะยะไม่ใช่จับตาย เข้าใจมั้ย!"

"ครับๆๆ"

คิลเลอร์หน้าเสียแล้วรีบดำลงไปหาต่อ ไม่นานก็ร้องโวยวายขึ้นมาอีก

"เจอแล้วครับคุณหนู เจอแล้ว!"

"เจออะไรอีกล่ะคราวนี้ ถ้าบอกว่าเจอศพหมาเน่าหรือแมงกะพรุนพ่นไฟล่ะก็ ฉันจะฆ่าหั่นศพพวกนายแล้วจับยัดใส่ถุงดำหมกไว้ที่นี่เดี๋ยวนี้แหละ"

"คุณหนูอย่าเพิ่งโหดสิครับ โธ่ -_-"

โรนินบ่นก่อนจะค่อยๆ พยุงร่างสูงที่คุ้นตาขึ้นมาจากน้ำ

"นี่ไงครับ กายส์แห่งแก๊งเดวิลดราก้อน พวกเราเจอมันแล้ว!!"

อ๊าาา~ ค่อยยังชั่วหน่อย หวังว่าเขาคงจะยังไม่ตายนะ T^T

"ดีมากๆ เอาตัวเขาขึ้นมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!!!"

โรนินกับคิลเลอร์ใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะเอาตัวกายส์ขึ้นมาจากน้ำ เพราะไอ้คู่หูบอดี้การ์ดของฉันสูงแค่หนึ่งร้อยแปดสิบเท่านั้นเอง กายส์นี่ก็ไม่รู้จะสูงไปไหน ถ้ายืนเทียบกัน ฉันก็คงจะตัวเล็กแค่หน้าอกเขาเองล่ะมั้ง T^T แต่ก็เอาเถอะ เรื่องส่วนสูงไม่สำคัญ เพราะตอนนี้ชีวิตของกายส์ เดวิลต่างหากที่สำคัญที่สุด!

ไม่นานนัก สองคู่หูก็ลากตัวกายส์ขึ้นมาวางไว้บนฝั่งได้สำเร็จ อ๊ายยย ยิ่งดูใกล้ๆ ก็ยิ่งหล่อ ไม่น่าเชื่อเลยว่าในเมืองไทยจะมีหัวหน้าแก๊งที่หล่อเริ่ดเชิดเท่ขนาดนี้ ถูกใจวัยแรดที่ซู๊ด >O<

"แล้วเราจะทำยังไงกันต่อไปดีล่ะครับคุณหนู ^^;" คิลเลอร์หันมาถาม

"เอ้า! ถามโง่ๆ อีกแล้ว ก็ผายลมให้เขาซะสิ หลักการช่วยปฐมพยาบาลคนจมน้ำไง ไม่เคยเรียนเรอะ"

"ผายปอดครับไม่ใช่ผายลม - -" โรนินแก้ให้ก่อนจะโวยวายดังลั่น "แว้กกก! -o- ให้ผมจูบกับผู้ชายเนี่ยนะ สยองครับคุณหนู ไม่เอาด้วยหรอก"

"ผมก็ไม่เอาด้วยเหมือนกัน จูบแรกของผมต้องไม่ใช่ไอ้ห่านี่แน่ๆ" คิลเลอร์โบกมือ

เพิ่งรู้ว่าผู้ชายเค้าก็หวงเฟิร์สคิสของตัวเองกันด้วย -_-^

"เรื่องมากจริงๆ พวกนายนี่นะ" ฉันบ่นแล้วเดินตรงไปหาพวกเขา "งั้นก็ถอยไป เดี๋ยวฉันจัดการเอง!"

"อ๊ะ! คุณหนู นี่คุณหนูจะ..."

คิลเลอร์หันมาทำตาโตใส่ฉัน แต่ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแล้ว รีบจัดการประกบปากผายปอดให้กายส์ทันที

แค่ก แค่ก แค่ก~

กายส์พ่นน้ำออกมาจากปาก แต่ยังคงไม่ได้สติทำให้ฉันต้องก้มลงผายปอดให้ต่อ โชคดีชะมัดที่ตอนเรียนวิชาสุขศึกษา คุณครูให้ฉันทดสอบกับหุ่นจำลองของลีโอหน้าโด่ทำให้ฉันตั้งใจฝึกฝนเป็นพิเศษ ฮิๆๆ ^^

"โธ่...ไม่น่าเลย จูบแรกของคุณหนูต้องมาเสียให้กับหัวหน้าแก๊งมังกรปีศาจเหรอเนี่ย =_=" โรนินครางอย่างเสียดาย

แค่ก แค่ก แค่ก~

"ไม่ต้องพูดมากน่า นี่มันผายปอด ไม่ใช่จูบสักหน่อย" ฉันเงยหน้าขึ้นมาพูดกับสองคู่หู "แล้วอีกอย่างนะ ที่ฉันต้องลงมือเองก็เพราะพวกนายนั่นแหละ ทำงานผิดพลาดตลอดใช้ไม่ได้เลย คอยดูนะ ฉันจะฟ้องคุณพ่อ!"

"อย่านะคร้าบคุณหนู T^T"

โรนินหน้าหุบเหลือสองนิ้วแล้วทำสีหน้าตระหนกตกใจขั้นรุนแรงก่อนจะชี้ไปที่ร่างของกายส์

"คุณหนูครับ ดูนั่นสิ มันฟื้นแล้วครับ มันฟื้นแล้ว"

"หา! ว่าไงนะ OoO"

ฉันรีบหันขวับไปมองอย่างรวดเร็วแล้วก็พบว่ากายส์ เดวิลกำลังลืมตามองพวกเราอยู่ด้วยดวงตาคมกริบที่แสนจะดุดันเหมือนหมาล่าเหยื่อจริงๆ ด้วย

อ๊างงง... >O<

"พวกเธอเป็นใคร?"

กายส์ค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งแล้วสะบัดผมที่เปียกน้ำอย่างแรงจนน้ำกระเซ็นมาเปียกฉันไปด้วย หนอย...ตัวนี้สองหมื่นห้านะยะ เสื้อหลุยส์ติ๊งต๊องของช้าน >O<

แต่ เฮ้ย!! ตายล่ะ กายส์ฟื้นแล้วนี่หว่า ทำยังไงต่อไปดีง๊า เขาจะฆ่าฉันรึเปล่านะ อ๊ายยย นี่ฉันคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่ช่วยเขาขึ้นมาน่ะ T^T

"โฮะๆ ฉันน่ะเหรอ"

เอาวะ ทำใจดีสู้มังกรไปก่อน ท่องเอาไว้ว่าเรามาอย่างสันติ!

"ฉันก็คือคุณหนูเรรัน เรียกสั้นๆ ว่าคุณหนูเร คุณหนูคนสวยแห่งคฤหาสน์เพชรพันล้านน่ะสิ โฮ่ๆๆๆ"

ฮือออ TT_TT วันนี้ฉันจะเอาชีวิตรอดกลับบ้านได้รึเปล่าเนี่ย ไม่ได้ฝึกวิทยายุทธมาต่อกรกับเขาซะด้วยสิ... น่ากลัวจังเยยง่าาา >_<

"งั้นเหรอ" กายส์หรี่ตาพลางทำสีหน้าครุ่นคิด "แล้วฉันล่ะเป็นใคร?"

ตึ้งงง!! (เสียงตกใจของฉันเอง -o-)

อะ...อะไรกัน อีตานี่อยู่ในน้ำนานเกินไปหรือหัวไปฟาดอะไรเข้าสักอย่างรึเปล่าวะ ทำไมถึงถามแปลกๆ ว่าตัวเองเป็นใคร อย่าบอกนะว่าอีตานี่ความจำเสื่อมซะแล้วน่ะ OoO

"นาย...นายก็...ก็เอ่อ..."

เอาไงดีวะเนี่ย -_-^ ถ้าบอกไปว่าเป็นหัวหน้าแก๊งมังกรปีศาจ อีตานี่จะฆ่าฉันรึเปล่าหว่า ไม่ได้ๆ ต้องทดสอบก่อน

"เอ้อ...เอางี้ นายรู้จักแก๊งมังกรปีศาจรึเปล่า"

"แก๊งอะไรนะ" กายส์ทำสีหน้าเอ๋อเหรอ

"กะ...แก๊งมังกรปีศาจง่ะ >O<"

กายส์เงียบไปพักนึงเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนักแล้วก็หันมาส่ายศีรษะช้าๆ

"ฉันนึกไม่ออก ฉันจำอะไรไม่ได้เลย!"

"แล้วกายส์ เดวิลล่ะ นายรู้จักรึเปล่า?"

กายส์เงียบไปอีกนิด คราวนี้ดูเหมือนเขาจะอึ้งไปเลยแหละ

"อ๋อ! ฉันนึกออกแล้ว ขอบคุณนะที่เตือนความจำฉัน"

ตายแย้ววว OoO ทำไมมันนึกออกง่ายอย่างนี้วะ ทำยังไงดีล่ะพี่น้อง อีตานี่จะชักปืนเอ็มสิบหกออกมาพิฆาตฉันเพื่อฆ่าปิดปากม้ายยย >O<

"มันเป็นยี่ห้อเจลใส่ผมที่ฉันชอบมากเลยล่ะ"

จบข่าว!! =_=

"นั่นมันโทนี่แอนด์กายส์ย่ะ ฉันหมายถึงคนชื่อกายส์ เดวิล ที่เป็นหัวหน้าแก๊งมังกรปีศาจน่ะ นายนึกไม่ออกจริงๆ น่ะเหรอ"

"หัวหน้าแก๊งบ้าบออะไรกัน!! เธอดูหนังมากไปหน่อยแล้วมั้ง เฮ้! นี่พวกเธอเป็นใครกันแน่!!"

อ๋าาาา!! รู้ได้ไงฟะว่าฉันดูหนังมากเกินไป แต่เฮ้ย...ชัวร์แล้วล่ะ อีแบบนี้ต้องความจำเสื่อมแหงแซะ เวรล่ะสิทีนี้ T^T

"คุณหนูครับ ท่าทางมันจะความจำเสื่อมนะครับ" โรนินหันมากระซิบกับฉัน

"รู้แล้วล่ะน่า ตาฉันไม่ได้บอดนะยะ" ฉันกระซิบตอบ

"แล้วเราจะทำยังไงกันต่อไปดีล่ะครับ" คิลเลอร์ถามบ้าง

แต่แล้วอยู่ดีๆ กายส์ก็ลุกขึ้นมาซะก่อน

"ฉันไปล่ะ"

เขาทำท่าจะเดินออกไป ฉันก็เลยต้องรีบวิ่งเข้าไปขวางไว้

"เดี๋ยว!! นายจะไปไหนน่ะ นายรู้แล้วเหรอว่าตัวเองเป็นใคร"

กายส์จ้องหน้าฉันเขม็งแล้วส่ายศีรษะอีกครั้งแทนคำตอบ

"ไม่รู้ แต่ก็ป่วยการที่จะนั่งเฉยอยู่ตรงนี้ ถ้าได้เดินออกไปดูนั่นดูนี่ บางทีฉันอาจจะนึกอะไรออกก็ได้"

"นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!!"

ฉันตะโกนเสียงดังเพื่อหยุดเขาไว้

"เพราะว่าตัวตนที่แท้จริงของนายก็คือกายส์ เดวิล และนายก็เป็นคนรับใช้ของฉันด้วย!!"

"ว่าไงนะ?" กายส์ทำสีหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ "ไหนเมื่อกี้เธอบอกว่าไอ้คนชื่อกายส์อะไรเนี่ย เป็นหัวหน้าแก๊งอะไรสักอย่างไม่ใช่เหรอ"

"ไม่ใช่ ฉันอำนายเล่นต่างหาก แค่อยากรู้ว่านายความจำเสื่อมจริงหรือเปล่าก็เท่านั้นแหละ"

"หมายความว่าฉันเป็นคนรับใช้ของเธอจริงๆ อย่างนั้นสินะ"

"ใช่แล้ว และนายก็ต้องกลับไปที่คฤหาสน์กับฉัน ณ บัดนาววว!!"

                  
                           (ตอนที่3จะมาลงสิ้นเดือนนี้ค่า)