คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : สิบคนสุดท้าย
เช้าวันต่อมา
พอตื่นขึ้นมาอีกที อีตาเทเลอร์หายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ สงสัยคงจะรีบไปเรียนตามประสาเด็กดี (ที่สร้างภาพเอาไว้) อา...หิวจัง T^T นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย หกโมงกว่าแล้วเหรอ O_o สงสัยจะได้กลับไปเรียนอีกทีก็ช่วงพักกลางวันแน่ๆ เลย ถ้างั้นมื้อเช้าก็ทานของโรงพยาบาลเนี่ยแหละ มีถาดอาหารสำหรับคนป่วยวางอยู่บนโต๊ะอาหารแบบเลื่อนได้ ซึ่งตั้งอยู่ข้างๆ เตียงฉันพอดี
ดะ...เดี๋ยวก่อนนะ!!! =[]=
นี่มันอะไรเนี่ยยยยยย!!!
‘หมูทอดอร่อยมาก ขอบใจนะ เธอไม่ต้องกินเยอะหรอก เดี๋ยวอ้วน ไปเรียนก่อนล่ะ
T.’
ไอ้เลววววววววว TOT
ดูมานนนนนน...บังอาจมาก!!! คุณพยาบาลเอาอาหารมาวางไว้ให้ทั้งหมดสี่ถ้วย ถ้วยแรกเป็นข้าวต้ม (หมด) ถ้วยที่สองเป็นหมูทอด (หมด) หมดชนิดที่ว่าถ้าเขาไม่เขียนไว้ว่าหมูทอดอร่อยมาก ฉันคงไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เคยใส่อะไรมา เพราะมันเกลี้ยงแบบสุดๆ เหลือน้ำมันไว้ติดก้นถ้วยแบบขลุกขลิก ถ้วยที่สามเป็นผัดถั่วงอก (เหลือเพียบ) ถ้วยที่สี่เป็นฝรั่ง (เหลือสองชิ้น) จิตใจมันทำด้วยอะไร!!! แย่งของเยี่ยมคนป่วยนี่ว่าเลวร้ายแล้วนะ ยังจะมาแย่งอาหารคนป่วยอีก ฮือออ U_U ไม่รู้จะด่าเป็นภาษาอะไรเลย แล้วนี่ฉันจะกินผัดถั่วงอกกับอะไรเนี่ย คลุกกับฝรั่งงี้เหรอ ใจดำสุดๆ เลย เหลือข้าวไว้ให้สักครึ่งก็ไม่ได้ อยากร้องไห้จริงๆ T^T
แต่สุดท้ายก็ต้องกินแหละนะ เพราะมียาหลังอาหารวางไว้ให้ด้วยอีกสามสี่เม็ด ถ้าไม่มีอะไรรองท้อง คงกินยาไม่ได้ จำไว้นะไอ้บ้าเทเลอร์ อย่าให้เจอล่ะ จะฆ่าให้ตายเลย ฮือออ T__T
พอกินข้าวกินยาเสร็จ กะว่าจะนอนพักสักหน่อยก็ไม่ได้ ยัยวิกกี้โทรมาตามอย่างเร่งด่วน นางบอกว่าวันนี้กิจกรรมหน้าเสาธง มิสโดโรธีเรียกให้ทุกคนที่เข้ารอบคัดเลือกยี่สิบคนสุดท้ายไปรวมตัวกันเพื่อแข่งขันหาสิบคนสุดท้ายที่จะได้เป็นปริ๊นเซสของโรงเรียน งานนี้จะเบี้ยวไม่ไปก็ไม่ได้ สุดท้ายก็เลยต้องลากสังขารไปทำเรื่องขอออกจากโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วนแบบทุลักทุเล
เฮ้อ~ สู้กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว นี่ฉันยังไม่หายดีเท่าไหร่เลยนะ นอกจากจะระบมไปหมดทั้งร่างแล้ว หัวก็ปวดตุ้บๆ เหมือนมีอะไรไชอยู่ในสมอง ยังไม่รู้เลยว่าจะแข่งไหวหรือเปล่า แต่รอบนี้แค่สัมภาษณ์นี่นา คงไม่ได้บู๊อะไรมากล่ะมั้ง...
ไปก็ไป...
หน้าเสาธง
Kirise High School
ฉันมาถึงโรงเรียนแบบเฉียดฉิว เกือบไม่ทันเคารพธงชาติซะแล้ว ดีนะที่ตัดสินใจซ้อนวินมอเตอร์ไซค์แว้นมาเลย ถ้าขืนเลือกนั่งแท็กซี่ตอนนี้มีหวังคงยังคาอยู่แค่หน้าโรงพยาบาลอ่ะจ้ะ
“มารี! ทำไมแกมาช้าจัง นึกว่าจะมาไม่ทันแล้วนะเนี่ย -_-;;;” ยัยวิกกี้บ่นอุบทันทีที่เห็นหน้าฉัน “แล้วหัวหูทำไมกระเซอะกระเซิงแบบนี้ โดนหมาหน้าโรงเรียนรุมฟัดมาหรือไงยะ เอ้านี่! หวี เอาไปแปรงให้มันเข้าที่เข้าทางหน่อย เดี๋ยวก็ตกรอบหรอก ยัยบ้า!”
“โอย...ใจเย็นๆ มาชุดใหญ่เลยนะคะคุณเพื่อน ฉันลากสังขารมาถึงนี่ได้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว รู้สึกไม่ค่อยสบายเนื้อสบายตัวเท่าไหร่เลยด้วย”
“อ้าว! ทำไมอ่ะ เกิดอะไรขึ้น O_O มิน่าล่ะ หน้าตาแกดูซีดๆ ป่วยอยู่เหรอ”
“ไม่ถึงกับป่วยหรอก แต่เมื่อวานเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย เลยต้องแอดมิตเข้าโรงพยาบาล แล้วนี่เพิ่งกินยามาไง มันเลยง่วงๆ มึนๆ น่ะ”
“อุบัติเหตุไรอ่ะแก =[]= น่ากลัว ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง T^T”
“ไว้จะเล่าให้ฟังทีหลังนะ เรื่องมันยาว”
“เอ้า! สองคนนั้นน่ะหยุดคุยกันได้แล้ว มายืนเข้าแถวตรงนี้ เขากำลังจะประกาศชื่อเรียกให้ขึ้นไปสัมภาษณ์ละ” มิสโดโรธีหันมาดุ ทำให้เราสองคนต้องหยุดสนทนากันในทันที ฉันเริ่มรู้สึกมึนหัวหนักขึ้นเรื่อยๆ จนต้องเกาะไหล่ยัยวิกกี้เอาไว้แน่น อดทนไว้! ฉันจะเป็นอะไรไปตอนนี้ไม่ได้ ฉันต้องแข่งให้จบ...
กรี๊ดกร๊าดดด~
เสียงหวีดร้องของบรรดาสาวๆ ทั้งยี่สิบคน (ยกเว้นฉัน) ดังขึ้นแทบจะพร้อมเพรียงเป็นเสียงประสาน ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมองบ้าง ถึงได้รู้ว่าอีตาเทเลอร์ตัวแสบกำลังเดินยิ้มร่ามาที่หลังเวทีแล้วทักทายให้กำลังใจผู้เข้าแข่งขันทุกคนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ดูมีน้ำจิตน้ำใจที่ดีซะเหลือเกิน หมั่นไส้!
“เทเลอร์...มาเซอร์เวย์ดูปริ๊นเซสของตัวเองเหรอคะ >///<”
ดู! ยัยวิกกี้ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเป็นนกแก้วนกขุนทองเลยนะยะ ไม่รู้จะบ้าเห่ออะไรตามคนอื่นเขาไปด้วย อุตส่าห์บอกว่าหมอนี่นิสัยไม่ดีก็ไม่ฟัง น่าเบื่อมากกก~
“ครับ...ทุกคนจะได้ไม่ตื่นเต้นเวลาขึ้นเวทีจริงๆ ^^”
โอ๊ย! ตื่นเต้นฉี่จะราดแล้วจ้า
“ดีจังเลยน้า ใครที่ได้เป็นปริ๊นเซสของนายต้องโชคดีมากแน่ๆ”
คือ...นี่เขาหาคู่ไปทำภารกิจของโรงเรียน ไม่ใช่ให้หาสามีถูกมั้ย ทำไมต้องโชคดี การได้ทำภารกิจคู่กับไอ้หมอนี่ไม่ใช่เรื่องโชคดีแน่ๆ ถ้าไม่ติดว่าจะต้องสืบเรื่องของเขานะ จ้างฉันสองร้อยล้านยังไม่ยอมประกวดเลย ปริ๊นซ่งปริ๊นเซสเนี่ย =_=
“เอ...แล้วเพื่อนเธอเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ”
เอาแล้วไง! เริ่มลามมายุ่งกับฉันแล้ว อุตส่าห์อยู่เงียบๆ ไม่ทักไม่ทายแล้วนะ แวะมาวุ่นวายกับฉันจนได้
“ก็...ไม่ค่อยสบายนิดหน่อยน่ะ”
“งั้นเหรอ...น่าเป็นห่วงนะ ตัวร้อนรึเปล่า” อีตาเทเลอร์แกล้งเอามือมาอังหน้าผากฉัน เล่นละครว่าเป็นห่วงซะเหลือเกิน ฉันหมั่นไส้ก็เลยปัดมือเขาออกแล้วเชิดใส่~
“ไม่เป็นไร คงไม่ตายง่ายๆ หรอก รถชนฉันยังไม่ตายเลย :(”
“จริงเหรอ แต่หน้าเธอดูซีดๆ นะ จะขึ้นเวทีไหวมั้ยเนี่ย”
อีตาเทเลอร์ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ที่โดนฉันประชด ตอนนี้คนอื่นคงเบ้ปากมองบนใส่ฉันใหญ่ละ แหงสิ! จะมีใครหน้าไหนที่กล้าปัดมือเทเลอร์ออกอย่างฉันล่ะ เป็นคนอื่นนี่คงไม่ล้างหน้าไปห้าวันซะล่ะมั้ง
“ไหว...แค่นี้เอง สบายมาก”
พูดไปงั้นแหละ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนโลกค่อยๆ หมุนอย่างช้าๆ แล้ว รู้งี้ไม่น่ากินยามาก่อนเลยอ่ะ เป็นอุปสรรคหนักมาก ลืมถามหมอก่อนกินลงไปด้วยว่ายาอะไร ไม่กินได้มั้ย สงสัยคงจะเป็นยาที่กินแล้วออกฤทธิ์ทำให้ง่วงแน่ๆ ฉันถึงได้ปวดหัวขนาดนี้น่ะ
“สบายมากจริงเหรอ สีหน้าเธอดูแย่มากเลยนะ เดี๋ยวก็เป็นลมบนเวทีหรอก ฉันว่า...ฉันพาเธอไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่า”
อีตาเทเลอร์ถือโอกาสจะหาเรื่องให้ฉันต้องออกจากการแข่งขันใช่มั้ยล่ะ ฉันไม่มีทางเชื่อความหวังดีจอมปลอมนี้หรอก ฝันไปเถอะ!
“ไม่ต้องมายุ่ง”
ฉันทำท่าจะผลักมือเขาที่กำลังจะยื่นมาจับแขนฉันออก แต่อยู่ดีๆ ก็เหมือนโลกมืดไปกะทันหัน ทำให้ฉันเอนล้มไปใส่เทเลอร์อย่างแรง โชคดีที่เขาพยุงร่างฉันเอาไว้ได้ทัน ไม่งั้นหัวฟาดพื้นแน่ *_*
“เอ้า! ระวังหน่อย นี่ไหวแน่นะ ยืนยังยืนไม่อยู่เลย -_-;;;”
“มารี! เป็นอะไรรึเปล่า ไปห้องพยาบาลดีกว่ามั้ยแก” วิกกี้เข้ามาช่วยพยุงฉันไว้อีกแรง ฉันก็เลยถือโอกาสนี้สะบัดเทเลอร์ออกแล้วย้ายมาเกาะแขนวิกกี้ไว้แทน
“ไม่เป็นไรแก ฉันไหว แค่หน้ามืดนิดหน่อย เดี๋ยวก็หายล่ะมั้ง”
‘แก...ดูนางสิอ่อยอีกแล้ว’
‘เออ ต้องแรดเบอร์ไหนวะถึงจะใช้มุกนี้กับผู้ชายได้’
‘แกล้งเป็นลม โถ! ทำอย่างกับละครน้ำเน่าช่องเจ็ด’
เสียงซุบซิบเริ่มลอยเข้าหูฉันมาแว่วๆ อีกแล้ว หึ! ใช่สิ คนที่ไม่รู้อะไรก็ต้องมองแบบนั้นแหละ ตอนนี้ในสายตาทุกคนฉันคงเห็นฉันเป็นพวกผู้หญิงมารยาสาไถย ออดอ้อน ออเซาะ สร้างเรื่องเพื่อเรียกร้องความสนใจ ใครจะไปเข้าใจล่ะว่าสิ่งที่ฉันโดนอยู่มันเลวร้ายแค่ไหน อยากให้ยัยพวกนี้ได้เจอด้านมืดของเทเลอร์ไวๆ ซะเหลือเกิน โมโห!!!
“โอเค...แล้วแต่นะ งั้นก็ขอให้เธอโชคดีแล้วกัน ฉันไปเตรียมตัวละ :)”
อีตาเทเลอร์ยักไหล่ก่อนจะส่งยิ้มทิ้งท้ายให้กับฉัน ซึ่งฉันรู้ดีว่านี่มันเป็นยิ้มที่ชั่วร้าย ไม่มีความจริงใจอย่างสิ้นเชิง หึ! ฉันมาถึงขั้นนี้แล้วไม่ถอยง่ายๆ หรอก ต่อให้ต้องขึ้นไปตายบนเวทีฉันก็ยอม
ไม่มีอะไรหยุดมารีได้อีกต่อไปแล้ว…
สิบห้านาทีผ่านไป
ผู้เข้าประกวดถูกเรียกตัวขึ้นไปสัมภาษณ์ทีละคน กติกาง่ายๆ ไม่มีอะไรซับซ้อน ก็แค่เทเลอร์จะสัมภาษณ์ผู้เข้าแข่งขันทุกคน คนละสามคำถาม จากนั้นอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิสามท่านและสมาชิกในสภานักเรียนอีกสามคนจะเป็นผู้ลงคะแนนเพื่อคัดผู้เข้ารอบให้เหลือเพียงแค่สิบคน ซึ่งรายชื่อผู้เข้ารอบจะประกาศอีกครั้งในเช้าของวันถัดไป แต่นี่ฉันว่าเมื่อเช้าฉันก้าวเท้าออกจากโรงพยาบาลผิดข้างแหละ เพราะวันนี้โคตรซวย แค่ปวดหัวหนักแทบตายยังไม่พอ ดันจับสลากได้คนสุดท้ายอีก อยากจะร้องไห้ T^T ตอนนี้ถึงใจจะสู้มาก แต่ร่างกายแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว หัวเหมือนจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ อากาศก็ร้อนตับจะแตก เวลาทำไมมันผ่านไปช้าขนาดนี้เนี่ย เรียกฉันสักทีเถอะ
เรียกสักที...
“และคนสุดท้าย...นางสาว มารีญา อรรถโสภณกุล เชิญขึ้นมาบนเวทีได้เลยค่ะ”
Finally…
ในที่สุดก็ถึงคิวฉันแล้ว ฮือ ไชโย น้ำตาจะไหล U_U
“ตาแกแล้วมารี!” ยัยวิกกี้เขย่าแขนฉันอย่างตื่นเต้น นางสัมภาษณ์เสร็จเป็นคนแรกๆ แล้วก็เลยลงมาคอยช่วยดูแลฉันต่อ เพื่อนบังเกิดเกล้ามากข่า กราบบบ >O< “ขึ้นไปไหวรึเปล่า จะตกบันไดมั้ยเนี่ย -_-;”
“ไหวๆ ไม่เป็นไร”
ฉันพยายามรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย ก่อนจะค่อยๆ ไต่บันไดขึ้นไปอย่างเชื่องช้ายิ่งกว่าคนแก่ใกล้เข้าโลง อีตาเทเลอร์ที่รับหน้าที่เป็นทั้งคนสัมภาษณ์และพิธีกรเห็นฉันเดินโงนเงนขึ้นมาก็รีบทำดีเอาหน้า ปรี่เข้ามาช่วยจับร่างฉันไว้ทันที
“ให้ผมช่วยนะครับ :)”
ผี! รอยยิ้มนี้ไม่ใช่รอยยิ้มที่จริงใจ แต่ฉันจะเล่นตัวมากก็ไม่ได้ ทุกคนกำลังจับจ้องฉันอยู่ แถมตอนนี้สายตาพวกผู้หญิงก็มองตรงมาทางฉันด้วยความหมั่นไส้สุดขีด คงคิดว่าฉันหาเรื่องอ่อยเทเลอร์ตามเคยอีกนั่นแหละ
ค่ะ! แล้วแต่จะคิด
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไหว :)”
ฉันยิ้มตอบก่อนจะค่อยๆ ดึงมือตัวเองออกแล้วยื่นไปจับขาไมค์เอาไว้แทนเพื่อช่วยในการทรงตัว โอย! แดดข้างล่างว่าร้อนแล้วนะ ข้างบนนี่อย่าเรียกว่าแดดเลย เรียกว่าแสงเลเซอร์เหอะ มันจ้าซะเหลือเกินนน T^T
“แน่ใจนะครับว่าไหว ท่าทางคุณดูเหมือนจะไม่สบาย ^^”
“ฉันสบายดีค่ะ รีบถามเถอะ”
หึ! แกล้งทำเป็นถามอย่างห่วงใย ที่แท้ก็ถ่วงเวลาไง ต้องให้ฉันระเบิดตัวเองตายอยู่ตรงนี้ซะเลยมั้ย ถึงจะสาแก่ใจเขาน่ะ
“อ่า...งั้น เข้าคำถามแรกเลยนะครับ” เทเลอร์ยักคิ้ว เขาจ้องหน้าฉันโดยไม่แม้แต่จะหันไปมองสคริปต์ในมือเลยด้วยซ้ำ “ทำไมคุณถึงมาประกวดเป็นปริ๊นเซสของโรงเรียนครับ”
ดี...ดีมาก ชัดเจน ตรงประเด็น เป็นคำถามที่ฉันอยากตอบอยู่พอดีด้วย คิดว่าเขาจะไม่ถามอะไรแบบนี้ซะแล้ว ช่างกล้าเหลือเกิน~~~~
“เพราะฉันรู้มาว่าในโรงเรียนนี้มีนักเรียนที่มีพฤติกรรมไม่ดีแอบแฝงอยู่ บางคนก็ดูยากเพราะภายนอกดูเหมือนเป็นคนจิตใจดี น่าเชื่อถือ ดังนั้น...ถ้าฉันได้รับตำแหน่งนี้ ฉันจะสามารถแฉคนพวกนี้ได้ง่ายขึ้นค่ะ”
“งั้นทำไมไม่แฉซะตอนนี้เลยล่ะครับ ไม่จำเป็นต้องได้รับตำแหน่งคุณก็แฉได้นี่ :)”
อีตาเทเลอร์จงใจกวนประสาทฉันชัดๆ -_-;
“นี่ถือเป็นคำถามด้วยรึเปล่าคะ ฉันจะได้ตอบ”
“ไม่ดีกว่าครับ มีคำถามอื่นที่สำคัญกว่า”
“งั้นก็รีบถามมาเลยค่ะ”
ก่อนที่ฉันจะอ้วกพุ่งออกมาใส่หน้าเขาเนี่ย ปวดหัวไม่ไหวแล้ววว ฮือออ TOT
“ถ้าอย่างนั้น...ผมถือเป็นหนึ่งในนักเรียนที่คุณอยากแฉด้วยรึเปล่าครับ ^^”
กล้า!...กล้ามากๆๆๆ ท้าทายกันชัดๆ นี่เขากะจะให้ฉันพูดออกมาตอนนี้เลยใช่มั้ย ฝันไปเถอะ ฉันไม่มีวันยอมเสียเปรียบเขาอีกแล้วล่ะ ฉันจะแฉก็ต่อเมื่อได้หลักฐานที่เจ๋งที่สุดมาอยู่ในมือแล้วเท่านั้น
โอ๊ย! ปวดหัวจี๊ดดด
“คุณน่าจะรู้ตัวเองดีที่สุดนะคะว่าคุณเป็นคนยังไง ถ้าคุณดีจริง ฉันก็ไม่แฉค่ะ แต่ถ้าคุณมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรซ่อนอยู่ล่ะก็ ฉันแฉคุณแน่!!!”
ฮือฮา~ฮือฮา
ไงล่ะ! ไม่เคยเห็นคนจริงแบบนี้ล่ะสิ ไอ้ประเภทขึ้นมาแอ๊บแอ้ สร้างภาพ ทำเป็นตอบอย่างอ่อนหวานเพื่อเรียกคะแนนให้ตัวเอง ฉันไม่ทำหรอก มันปลอม! คิดอะไรก็จะพูดออกไปแบบนั้นแหละ บางคนอาจจะชอบคนที่พูดจริงทำจริงอย่างฉันก็ได้...ใครจะไปรู้~~
“งั้นคุณคงไม่มีทางได้แฉผมหรอก ^^”
“ค่ะ...ฉันก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น ^^”
เรายิ้มใส่กันอย่างบ้าคลั่ง คนอื่นคงคิดว่าเรารักและเอ็นดูกันและกันซะเหลือเกิน แต่หารู้ไม่ ภายใต้รอยยิ้มนั้นมีความชั่วร้ายแอบแฝงอยู่ เราเกิดมาเพื่อทำลายกันและกัน
ฉันเชื่ออย่างนั้น...
“งั้น...คำถามสุดท้ายนะครับ คุณมีอะไรที่อยากจะพูดกับผมมั้ย”
“มีค่ะ” #ฉีกยิ้ม
“เชิญครับ”
“ถ้าฉันได้ตำแหน่งปริ๊นเซสเมื่อไหร่...นายต้องระวังตัวเอาไว้ให้ดี เพราะว่าฉันจะ...เฮือก~”
“อ้าว! เฮ้! เดี๋ยวก่อน...มารี!! มารี!!!”
เทเลอร์ถลาเข้ามารับร่างฉันที่ทิ้งดิ่งลงบนพื้นอย่างไม่ลังเล สติของฉันดับวูบลงอย่างรวดเร็วเหมือนมีใครมาถอดปลั๊ก ร่างกายของฉันนอนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเทเลอร์
และจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย...
[โปรดติดตามตอนต่อไป]
เอาอีกแล้วมารี ไหวมั้ยเนี่ยยย อีตาเทเลอร์นี่ก็ช่างกลั่นแกล้งงง นางคงได้เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นอ่ะเรื่องนี้ 5555 นิยายใกล้จะวางแผงแล้วนะคะ อีกประมาณ 4-5 วันเองงง เก็บเงินกันพร้อมหรือยังเอ่ยยย เรื่องก็กำลังเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้ว ไม่อยากให้พลาดเลยน้าา ฝากด้วยนะคะทุกคนนน >O<
ความคิดเห็น