คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
8.30 น.
Kirise Highschool
วันนี้เป็นวันที่น่าตื่นเต้นที่สุดในรอบปีเลย!!!
นี่เป็นการทำข่าวใหญ่ครั้งแรกของฉัน ในฐานะสมาชิกใหม่ของชมรมหนังสือพิมพ์ เพราะก่อนหน้านี้ฉันสังกัดอยู่ชมรมนักเขียนนักแปล แต่อยู่ดีๆ ประธานชมรมก็ลาออกไปซะดื้อๆ แล้วสมาชิกคนที่เหลือก็ต่างพากันถอนตัวออกไปหมด เหลืออยู่สองคนถ้วน TOT ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะดันทุรังเปิดชมรมนั้นต่อ เราทั้งหมดจึงแยกย้ายแตกกระจายกันไปคนละทิศละทาง สุดท้ายฉันก็เลยเลือกมาจบลงที่ชมรมหนังสือพิมพ์ด้วยเหตุผลสองประการ ดังนี้...
1.แม่ฉันเป็นบก.ใหญ่ของหนังสือพิมพ์ Thainews เพราะงั้นฉันก็เลยอยากเป็นเหมือนแม่
และ...
2.ประธานชมรมน่ารัก >///<
ค่ะ! นั่นแหละ เหตุผล โดยเฉพาะข้อสอง สำคัญมากกก เขาคือไอดอลของฉันเลย ไม่ใช่แค่หน้าตาเท่านั้นนะ แต่ฝีมือและความสามารถยังไม่เป็นสองรองใคร หนังสือพิมพ์ K-news ภายใต้การบริหารของรุ่นพี่ไอคอน สามารถทำรายได้ให้กับโรงเรียนมากมายมหาศาล แถมเขายังเคยได้รับรางวัลประธานชมรมยอดเยี่ยมติดกันถึงสามปีซ้อนอีกต่างหาก เพราะงั้นฉันเลยตัดสินใจไม่ยากที่จะพุ่งตรงเข้ามาสมัครที่ชมรมนี้โดยเฉพาะ และผลการสัมภาษณ์ก็ผ่านฉลุย อย่าลืมสิว่าโปร์ไฟล์ฉันมันดีแค่ไหน มีแม่เป็นถึงบก.ของนสพ.Thainews เชียวนะ เขาไม่รับก็โง่เต็มทนแล้ว ถึงแม้ฉันจะไม่เก่งเท่าแม่ก็เถอะ แต่ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้นหรอกน่า...
วันนี้ฉันได้รับหน้าที่มาทำข่าวเกี่ยวกับการคัดเลือก ‘ปรินซ์’ ของโรงเรียนซึ่งจัดขึ้นเป็นประจำทุกปี แต่โรงเรียนเรามีหลักการคัดเลือกปรินซ์และปริ๊นเซสต่างจากโรงเรียนอื่น เพราะปรินซ์ของโรงเรียนเราจะได้รับคัดเลือกโดยสภานักเรียนและอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิหลายท่าน ดังนั้น ปรินซ์ของโรงเรียนเราจึงต้องเป็นคนที่ได้รับการยอมรับว่าเพอร์เฟกต์ที่สุดในทุกๆ ด้าน ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา การเรียน อุปนิสัย หรือแม้แต่ประวัติก็ต้องไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสียด้วย อ้อ! ลืมบอกไป ปีที่แล้วรุ่นพี่ไอคอนได้รับเลือกให้เป็นปรินซ์ของโรงเรียนด้วยนาจาาา~ ส่วนปีนี้จะเป็นใครนั้น ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่รู้ๆ คือ วันนี้จะมีการประกาศผลเฉพาะตำแหน่งปรินซ์ แล้วเว้นหลังจากนั้นอีกสักระยะหนึ่ง (กี่วันก็ไม่รู้) ถึงจะมีการประกาศผลการคัดเลือกปริ๊นเซสอีกที แต่ในการหาปริ๊นเซสนั้น คนที่มีสิทธิ์เลือกคือคนที่ได้ตำแหน่งปรินซ์เพียงคนเดียว คนอื่นไม่มีสิทธิ์ เพราะงั้นบางปีปรินซ์ก็อาจจะแอบเลือกแฟนตัวเองหรือคนที่ตัวเองแอบชอบก็ย่อมได้...
“และผู้ที่ได้รับตำแหน่ง ‘Prince of Kirise’ ประจำปีนี้ได้แก่...”
เอาแล้วๆ กำลังจะประกาศผลแล้วจ้า กล้องพร้อม ใจพร้อม กายพร้อม ฉันจะพลาดช็อตนี้ไม่ได้แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว ฉันจะต้องทำให้รุ่นพี่ไอคอนพอใจให้ได้มากที่สุด เขาจะต้องไม่ผิดหวังในตัวฉันอย่างแน่นอน!
ลุ้น...ลุ้น...ลุ้น >O<
“เทเลอร์ เจ. แอนเดอร์สัน ครับผม!”
โวะ O_o เป็นไปตามคาดแฮะ เทเลอร์เป็นตัวเก็งของปีนี้เลยจ้า ลอยลำมาคนเดียวแบบเดี่ยวๆ แทบไม่มีคู่แข่ง อันที่จริงเขาเป็นตัวเก็งมาตั้งแต่ตอนอยู่เกรดสิบแล้วแหละ แต่พอดีว่ากฎของคนที่จะมาเป็นปรินซ์ได้ จะต้องเรียนอยู่เกรดสิบเอ็ดขึ้นไปเท่านั้น เพราะงั้นทันทีที่เขาเลื่อนชั้นขึ้นมาอยู่เกรดสิบเอ็ด เขาก็คู่ควรที่จะได้รับตำแหน่งนี้อย่างไม่ต้องสงสัย เพราะคงไม่มีใครที่เหมาะสมเท่ากับเขาในตอนนี้อีกแล้วล่ะ ต้นตระกูลเขาเป็นถึงขุนนางอังกฤษเชียวนะ พูดง่ายๆ คือตระกูลผู้ดีอ่ะจ้า ทั้งหน้าตา ผิวพรรณ ดูสะอาดสะอ้าน การแต่งตัว ข้าวของที่ใช้ เป็นคุณชายม้ากมาก เขาเป็นคนอังกฤษ ลูกผู้ดีอังกฤษแท้ๆ เลยล่ะ แต่พูดไทยค่อนข้างชัด เพราะย้ายตามพ่อกับแม่มาเมืองไทยตั้งแต่ยังเล็ก และที่สำคัญคือ พ่อกับแม่ของเขามีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลของพี่คิไรส์ ซึ่งเป็นเจ้าของโรงเรียนนี้ด้วย แว่วๆ มาว่าทำธุรกิจร่วมกันอะไรเทือกนั้น รวยระดับชาติอ่ะค่ะ...ขอบอก
เห็นมั้ยล่ะ! ผลพลอยได้จากการมาอยู่ชมรมหนังสือพิมพ์ ช่วยให้สกิลการเผือกเรื่องชาวบ้านของฉันอัพเลเวลขึ้นมาได้อีกเยอะเลยนะ >_<
แชะ~แชะ~แชะ
ฉันพยายามรัวชัตเตอร์ถ่ายรูปเทเลอร์มาให้ได้มากที่สุด เอาให้เมมฯ ระเบิดกันไปข้าง ระหว่างนี้ก็พยายามแทรกตัวฝ่าฝูงชนเพื่อส่งตัวเองเข้าไปใกล้เวทีให้ได้มากที่สุด ฮึบ~ฮึบ โอยยย ไม่ง่ายเลยจ้า T^T เทเลอร์นี่ถือว่าเป็นมนุษย์ที่มีแฟนคลับเยอะเป็นอันดับหนึ่งของโรงเรียนเลยนะ สาวๆ กรี๊ดเขาหนักมากกก เพราะเขาน่ะยิ่งโตยิ่งหล่อ เริ่มมีแววหล่อมาตั้งแต่เกรดสิบแล้ว พอขึ้นเกรดสิบเอ็ดนี่ออร่ามาเต็มตัว โตเต็มวัย แม้แต่ครูบาอาจารย์ก็ไม่เว้น แต่ฉันก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอก ผู้ชายที่เพอร์เฟกต์อย่างเขา ใครๆ ก็รัก ใครๆ ก็ชอบ ทั้งใจดี เป็นสุภาพบุรุษ ปากหวาน อ่อนโยน สาวๆ คนไหนไม่คลั่งเขาก็แปลก ส่วนฉันน่ะ...อาจจะไม่ถึงกับคลั่ง แต่ก็ชื่นชมอยู่ห่างๆ พอดีว่าปิ๊งรุ่นพี่ไอคอนไปก่อนแล้วไง ก็เลยไม่คิดจะเปลี่ยนใจง่ายๆ เพิ่งมาเห็นอีตาเทเลอร์นี่เข้าตาก็ตอนขึ้นเกรดสิบเอ็ดเนี่ยแหละ ความรู้สึกช้าไปนิด ขออภัยแฟนคลับด้วย ฮิๆ ^O^
“หลบหน่อยค่า หลบหน่อย ฉันมาจากชมรมหนังสือพิมพ์ค่ะ ขอทำข่าวหน่อยนะคะ”
ฉันแทรกตัวเข้าไปในดงแฟนคลับของเขาสุดฤทธิ์ ตอนนี้ประกาศผลเสร็จแล้ว เทเลอร์ลงมายืนข้างเวทีเพื่อให้แฟนๆ ถ่ายรูป แสดงความยินดี บลาๆๆๆ ซึ่งตอนนี้ทุกคนพยายามรุมทึ้งเขายิ่งกว่าโยนชิ้นเนื้อให้เสือในป่าใหญ่ และคำพูดของฉันก็เหมือนเป็นแค่ฝุ่นละอองที่ปลิวอยู่ในอากาศ ไม่มีใครได้ยินหรอกค่ะ ตอนนี้ทุกคนเอาแต่กรีดร้องกรี๊ดกร๊าด จนไม่รู้ว่าถูกเหยียบเท้าหรือกำลังบ้าคลั่งเทเลอร์อยู่กันแน่ =_=
“อย่าแทรกเข้ามาสิยะ เถิบไปนะ ฉันมาก่อน” คนข้างหน้าฉันหันมาแว้ด
“แต่ฉันมาจากชมรมหนังสือพิมพ์นะคะ ฉันต้องทำข่าว TOT”
“โอ๊ย! เธอเหยียบเท้าฉัน เดินไปข้างหน้าหน่อยได้มั้ย” คนข้างหลังบ่นอีก
“เทเลอร์ หันมาทางนี้หน่อยค่า เซลฟี่กับฉันบ้างง” คนข้างๆ ตะโกน
“ขอทางให้ฉันหน่อยค่ะ ฉันจะต้องสัมภาษณ์เขานะ มันสำคัญมากเลย”
“กรี๊ดดดด เทเลอร์ยิ้มอ่ะ เขายิ้มให้ฉันด้วย อ๊ายยย คืนนี้ฉันฝันดีแล้ววว >//<”
“อย่ามโนย่ะ! เขายิ้มให้ทุกคนนั่นแหละ ว้าย! นั่นไง เขายิ้มให้ฉันด้วย เทเลอร์ๆ ยิ้มให้ฉันใช่มั้ยคะ กรี๊ดดด”
โอ๊ย!!! มีความวุ่นวายระดับสิบ ไม่มีใครฟังฉันเลย ทุกคนพยายามจะผลักดันตัวเองเข้าไปข้างหน้าให้ได้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะตื่นเต้นอะไรกันนักหนา คือปกติเทเลอร์ก็เดินไปเดินมาอยู่ในโรงเรียนอยู่แล้วป่ะ ถ้าจะขอถ่ายรูป ขอตอนไหนก็ได้มั้ย ทำไมต้องเป็นตอนนี้ U___U เขาควรจะได้ทำสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตก่อน นั่นคือการให้สัมภาษณ์กับชมรมหนังสือพิมพ์ ไม่ใช่มัวถ่ายรูปกับแฟนคลับ! แยกแยะสิแยกแยะ หลายคนเตรียมของ เตรียมดอกไม้มามอบให้เทเลอร์ล่วงหน้า ราวกับรู้ล่วงหน้าว่ายังไงซะเขาก็ต้องได้ มันเลยยิ่งโกลาหลไปกันใหญ่ ใครๆ ก็อยากจะมอบของให้กับเขาด้วยมือของตัวเอง แต่ตอนนี้ของทุกอย่างเอ่อล้นไปถึงหูเขาแล้วมั้ง ดีนะที่มีเพื่อนสนิทเขาอีกสองสามคนมาช่วยกันถือ ไม่งั้นมีหวังอีตานี่หลังหักแน่ =_=
“ต้องขอโทษด้วยนะครับทุกคน ผมต้องรีบไปเข้าเรียนแล้ว ไว้โอกาสหน้านะครับ ขอโทษครับ (>/\<)” เทเลอร์ตะโกนขึ้นมาพลางยกมือไหว้รอบทิศอย่างคนสำนึกผิด
ฮะ! อะไรนะ O_o เทเลอร์จะไปแล้วเหรอ ได้ไงเนี่ย ฉันยังไม่ได้สัมภาษณ์เขาเลยแม้แต่แอะเดียว รูปที่ถ่ายตรงหน้าเวทีก็ยังไม่มี ประเด็นคือรุ่นพี่ไอคอนอยากให้ฉันทำสกู๊ปเป็นคลิปเสียง live สดด้วยเนี่ย แล้วจะทำยังไงได้ ถ้าขอสัมภาษณ์วันหลังมันก็ไม่สดแล้วสิ
อ๊ากกก อย่าเพิ่งปายยยย TOT
“เทเลอร์ เดี๋ยวก่อนๆ เทเลอร์!”
ฉันรีบวิ่งตามก่อนที่เขาจะเดินชิ่งหนีขึ้นไปบนตึก กลุ่มแฟนคลับเริ่มซาไปบ้างแล้ว แต่เขาก็ยังไม่หันมามองฉันเลยอ่ะ นี่เสียงฉันเบาเกินไปหรือว่าเขาหูตึงกันแน่เนี่ย -_-;;;
“เทเลอร์! รอฉันด้วยยย รอด้วยยย >O<”
ฟุ่บ!
ครืดดดด
“อ๊ากกกกกกกก =[]=”
ฉันตกท่อออออออออ....โอ้มายก้อดดดดดด TTOTT
กึก!
ได้ผลจ้ะ...เทเลอร์หันมาแล้ว ไม่สิ…ทุกคนหัน ทุกคนเห็นจ้าว่าฉันตกท่อ U_U มีใคร live สดอยู่ตอนนี้หรือเปล่า ไม่มีใครถ่ายคลิปตอนฉันตกท่อเอาไว้ใช่มั้ย ฮือออ T^T
“ชะ...ช่วยด้วย =O=;;;”
ฉันพยายามดันสารร่างตัวเองขึ้นมาจากท่อ แต่มันไม่ง่ายเลยค่า นอกจากขาจะครูดกับท่อจนเป็นแผลถลอกลากยาวจากน่องมาถึงตาตุ่มแล้ว สะโพกของฉันก็ดันไปติดแหง่กอยู่บนปากท่ออีกต่างหาก และที่สำคัญ ตอนนี้ทุกคนเอาแต่หัวเราะกันเป็นบ้าเป็นหลัง ไม่มีใครคิดจะมาช่วยฉันสักคนเลยอ่ะ นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกนะโว้ยยย U_U
ตึกๆๆๆๆ~
โอ๊ะ O_o ตาฝาดไปหรือเปล่า อยู่ดีๆ เทเลอร์ที่กำลังหอบหิ้วของพะรุงพะรังก็วางของขวัญจากแฟนคลับทิ้งไว้ที่พื้น ก่อนจะวิ่งตรงมาทางฉัน พลางส่งมือมาให้
“ขึ้นมาสิ จับแขนฉันไว้”
“ขะ...ขอบคุณนะ >_<”
ฉันรีบเอื้อมมือขึ้นไปจับแขนเทเลอร์เอาไว้อย่างไว แล้วเขาก็พยายามออกแรงดึงสุดตัว
“ฮึบ~”
“มะ...ไม่ได้ มันติดก้น T^T”
“ฉันจะออกแรงดึงให้มากขึ้น เธอก็พยายามถีบตัวเองขึ้นมาด้วยนะ เอ้า หนึ่ง สอง สาม ฮึบ~”
พรวดดด~
ในที่สุดฉันก็หลุดขึ้นมานอนกองอยู่บนพื้นจนได้ แต่แขนขาเหมือนกลายเป็นอัมพาตไปชั่วคราว เรี่ยวแรงฉันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ แค่เห็นเลือดที่ไหลอาบขาก็หน้าซีดจนจะเป็นลมแล้ว
มันน่ากลัว...น่ากลัวมาก
“ละ...เลือดดด TOT”
ฟุ่บ!
แว้กกกก =[]= ช็อกไปอีกกกก เทเลอร์เห็นฉันมองขาตัวเองแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เขาก็เลยก้มลงช้อนตัวฉันขึ้นในอ้อมแขน ก่อนจะก้มหน้าลงมายิ้มหวาน
“เดี๋ยวฉันพาเธอไปห้องพยาบาลเอง ^^”
คราวนี้พวกสาวๆ ที่มุงดูเหตุการณ์อยู่คงเพิ่งได้สติ แล้วเกิดแรงริษยากำเริบขึ้นมามั้ง พวกนางเลยไม่ยอมฉันจ้า ช่วยกันกรีดร้องประท้วงสุดชีวิต ทำอย่างกับจะขอทวงฟุตบาธคืนจากกทม.งั้นแหละ
‘ทำไมต้องไปอุ้มนางด้วย ยัยนี่มันสำออยเห็นๆ เลือดแค่นี้ทำจะเป็นจะตาย’
‘มันต้องอ่อยเทเลอร์แน่ๆ ต้องลงทุนเบอร์นี้เลยหรือไง’
‘เทเลอร์ ไม่ต้องไปอุ้มมัน ให้พวกอาจารย์จัดการเองดีกว่า’
สารพัดจะโวยวาย แต่เทเลอร์หาได้แคร์ไม่ เขาไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้น พอร่างฉันอยู่ในอ้อมแขนเรียบร้อยแล้ว เขาก็พามุ่งหน้าไปที่ห้องพยาบาลทันที และพอมีคนจะตามไปขัดขวางต่อ มิสเซเรน่าที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็เข้ามาช่วยขวางไว้
“ไปๆ มุงอะไรกันนักกันหนา เห็นมั้ยมีคนบาดเจ็บแล้ว ขึ้นเรียนไปเลยพวกเธอน่ะ จริงๆ เลยนะ”
“แต่ว่า มิสคะ! ยัยนั่นสำออยนะคะ” ใครสักคนโวยวาย
“โอ๊ย~เพื่อนเธอเลือดออกซะขนาดนั้น ยังไม่เห็นกันอีกเหรอ ตาบอดรึไง ไปๆ ขึ้นห้อง นับหนึ่งถึงสามนะ ใครที่ยังยืนมุงอยู่ตรงนี้ ฉันจะส่งรายชื่อเข้าห้องปกครองให้หมด”
“มิสคะ!”
“หนึ่ง...”
คำขู่ของมิสเซเรน่าได้ผล ทุกคนกระจายตัวอย่างรวดเร็วตั้งแต่ที่นับได้แค่หนึ่งด้วยซ้ำ ส่วนเทเลอร์เองก็อุ้มฉันออกห่างมาจากตรงนั้นได้พอสมควรแล้ว เลือดที่ขาฉันหยดติ๋งๆ เป็นทางเลย เปื้อนเสื้อเขาด้วยมั้ง T^T ดีนะที่ยูนิฟอร์มโรงเรียนเราเป็นสีแดง เวลาเปื้อนเลือดก็เลยไม่เห็นรอยอะไรชัดมาก ไม่งั้นฉันรู้สึกผิดแย่ >_<
“ขะ...ขอบคุณนะที่ช่วยฉันไว้” ฉันซุกหน้าเข้ากับเสื้อนักเรียนของเขาแล้วพึมพำเบาๆ
อีกไกลเลยกว่าจะถึงห้องพยาบาล นี่เขาจะปล่อยฉันลงกลางทางมั้ยเนี่ย ตอนนี้ขาฉันชาไปทั้งแถบแล้วด้วย ให้เดินเองมีหวังทรุด TOT
“อื้อ ไม่เป็นไร ถ้าฉันไม่ช่วยแล้วใครจะช่วยล่ะ เป็นผู้ชายคนเดียวที่เห็นเหตุการณ์ซะด้วยนี่นะ ฮะๆ ^^”
นั่นสิ...ตอนนั้นมีแต่พวกแฟนคลับเขาที่เป็นผู้หญิงมะรุมมะตุ้มกันอยู่ ส่วนพวกนักเรียนชายน่ะเหรอ หนีขึ้นห้องตั้งแต่งานประกาศจบแล้ว เทเลอร์ก็เลยกลายเป็นผู้ชายคนเดียวในหมู่สาวๆ นับสิบคนตรงนั้นน่ะ
“หนักมั้ย...ฉันขอโทษนะที่ทำให้นายต้องลำบากไปด้วย >_<”
“ไม่หรอกน่า สบายๆ แค่นี้เอง ไม่ต้องคิดมากหรอก ^^”
“นายเป็นคนดีจังเลย คู่ควรกับตำแหน่งแล้วล่ะ ฉันจะเขียนชมนายเยอะๆ นะ”
“เขียนชมฉัน? ทำไมต้องเขียนด้วยล่ะ”
“คือว่า...ฉันอยู่ชมรมหนังสือพิมพ์ไง ที่ต้องมาตกท่อแบบนี้ก็เพราะมาคอยทำข่าวนายเนี่ยแหละ T^T”
“อ้อ! ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้ทำเพื่อหวังผลตอบแทนอะไรอยู่แล้ว ไม่เป็นไร ^^”
“ว้ายยย! ตายแล้ว เลือดเต็มเลย นั่นนักเรียนไปโดนอะไรมาคะ”
เทเลอร์อุ้มฉันมาถึงห้องพยาบาลตอนไหนไม่รู้ พอมิสพอลล่าซึ่งเป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาลเห็นเท่านั้นแหละ นางก็รีบวิ่งเข้ามาดู ทำหน้าตาตื่นตกใจอย่างกับขาฉันใกล้จะขาดออกจากกันงั้นอ่ะ คนยิ่งใจคอไม่ดีอยู่ด้วยนะ โฮ~~~
“ยัยนี่ตกท่อครับมิส”
“ตายจริง...มาๆๆๆ มาทางนี้เลย อุ้มเพื่อนมานอนที่เตียงนี้ก่อน ฉันจะรีบทำแผลให้” มิสพอลล่าชี้ไปที่เตียงริมสุดซึ่งว่างอยู่ เทเลอร์ก็เลยอุ้มฉันไปวางลงบนนั้นส่วนเขาก็เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆ ที่ว่างอยู่เหมือนกัน
“นายกลับไปเรียนเลยก็ได้นะ ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบคุณมากๆ”
“ไม่ได้หรอก เผื่อเธอต้องการความช่วยเหลือ แถวนี้ยิ่งไม่มีผู้ชายอยู่ด้วย ถ้าเธอเดินไม่ไหว ใครจะช่วยอุ้มเธอกลับล่ะ”
“ไม่เป็นไร...ฉันพอไหวอยู่ แค่นี้ก็รบกวนนายจะแย่ เกรงใจน่ะ ^^;”
“ไหนๆ ก็ช่วยเธอไปแล้ว ฉันเองก็อยากจะช่วยให้ถึงที่สุด ไม่อยากทิ้งไว้กลางทางแบบนี้ ขอให้มั่นใจก่อนละกันว่าเธอปลอดภัยดี และไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉันอีกแล้ว ฉันถึงจะยอมกลับ”
โอยยย...น้ำตาจะไหล รุ่นพี่ไอคอนคะ ขอนอกใจแป๊บนะ เทเลอร์คือดี...คือคู่ควร เขาไม่ใช่แค่ปรินซ์ของคนในโรงเรียน แต่เป็นปรินซ์ในหัวใจฉันด้วย บุญคุณครั้งนี้ฉันจะไม่ลืมเลย //กราบแนบอก >O<
“เธอไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะเทเลอร์” มิสพอลล่าพูดพลางเอาสำลีชุบแอลกอฮอลล์มาเช็ดแผลให้ฉัน อ๊ากกก แสบบบบบ TOT “ดูแล้วแผลนี้น่าจะต้องเย็บ แล้วก็ต้องฉีดยากันบาดทะยักไว้ด้วย เพราะงั้นเดี๋ยวฉันจะฉีดยาชาระงับความปวด และทำแผลเบื้องตันให้ชั่วคราวก่อน แล้วค่อยโทรเรียกรถพยาบาลมารับเพื่อนเธอไปเย็บแผลอีกทีจ้ะ”
อูยยย เย็บเลยเหรอ เรื่องเศร้าเช้านี้ T^T นี่รุ่นพี่ไอคอนต้องรักฉันให้มากๆ เลยเนี่ย ฉันยอมทุ่มเทเอาชีวิตมาเสี่ยงขนาดนี้อ่ะ ดุจดั่งคุณฐปนีย์ยามลงพื้นที่ในเขตสามจังหวัดภาคใต้ แต่เฮ้ย! O_O เดี๋ยวนะ นี่ฉันยังไม่ได้ข่าวอะไรจากเขาเลยนี่หว่าาา Live สดก็ยังไม่ได้ทำด้วย มัวแต่มานั่งซึ้งใจบ้าบออะไรอยู่เนี่ย มันใช่เรื่องม้ายยย >_<
“อ๋อ...ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอ...”
“เดี๋ยวก่อน! เทเลอร์ ถ้านายอยากช่วยฉันจริงๆ อ่ะ ฉันมีเรื่องนึงอยากให้นายช่วย ไม่สิ! นายต้องช่วยฉันนะ ถ้านายไม่ช่วย ฉันต้องตายแน่ๆ เลย U_U”
“หือ? ได้สิ อยากให้ฉันทำอะไรล่ะ”
“คือว่า...นายช่วย Live สดกับฉันทีเถอะนะ พลีสสสส (>/\<)”
มิสพอลล่าพันแผลให้ฉันเสร็จแล้ว นางก็เหมือนจะรู้งานนะ รีบเดินหายออกไปจากเฟรมอย่างไวว่อง ตอนนี้ก็เลยเหลือแค่ฉันกับเทเลอร์ที่นั่งห้อยขาเคียงข้างกันอยู่บนเตียงที่เต็มไปด้วยรอยเลือด (ของฉัน T^T) มือข้างหนึ่งของฉันถือโทรศัพท์ที่เปิดกล้องหน้าเอาไว้พร้อม และเมื่อทุกอย่างเข้าที่ ฉันก็กดปุ่ม live ในเฟซบุ๊กทันที
“สวัสดีค่า เพื่อนๆ ชาวแฟนเพจชมรมหนังสือพิมพ์ K-news นะคะ วันนี้ต้องขออภัยในความผิดพลาดอย่างมาก เพราะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับฉันนิดหน่อย ก็เลยทำให้การ live สด มีความล่าช้า แต่มาช้าก็ยังดีกว่าไม่มาใช่มั้ยล่ะ เพราะตอนนี้ ฉันคว้าตัวปรินซ์คนล่าสุดของคิไรส์ ไฮสกูลมา live สดกับเราได้แล้ว เชิญไปพบกับเขาได้เลยค่า เขาก็คือ...เทเลอร์ เจ. แอนเดอร์สันนนน นั่นเองงง~”
แนะนำจบ ฉันก็แพนกล้องไปหาเทเลอร์ที่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ เขาโบกมือให้กล้องเล็กน้อย ก่อนจะก้มหัวลงนิดๆ
“สวัสดีครับทุกคน ผม...เทเลอร์ครับ ^^”
“เรารีบมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะคะ เพราะเดี๋ยวเทเลอร์ต้องรีบขึ้นเรียนแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ คาบแรกผมคงเข้าเรียนไม่ทันแล้วล่ะ ^^”
ความผิดบาปจงตกมาที่ฉันเลย มาเลยจ้าาา TOT
“แหะๆ งั้นถามเลยนะคะว่ารู้สึกยังไงบ้างที่ได้รับตำแหน่งปรินซ์คนล่าสุดของคิไรส์”
“ก็ดีใจครับ แล้วก็กังวลนิดหน่อย กลัวจะปฏิบัติหน้าที่ได้ไม่ดี แต่ถ้าทุกคนเชื่อมั่นว่าผมทำได้ ผมก็จะทำมันให้เต็มที่ที่สุดเพื่อเพื่อนๆ ทุกคนครับ ^^”
อูย...มงลงตรงกลางใจไปเลยจ้า พูดจาหล่อมากกก >O<
“ก่อนหน้านี้มีกระแสอย่างหนักที่บอกว่าปีนี้ปรินซ์ของโรงเรียน ยังไงก็ต้องเป็นคุณ ตัวคุณเองคิดมั้ยคะว่าจะได้รับตำแหน่งนี้”
“ผมยังไงก็ได้ครับ ไม่ได้สนใจตำแหน่งอะไรเท่าไหร่ เพราะไม่ว่าผมจะได้เป็นหรือไม่ได้เป็นปรินซ์ ผมก็ยังเป็นผมคนเดิม อะไรที่ทำเพื่อคนอื่นได้ ผมก็จะทำ ^^”
พระเอกไปอีกกกกกก นี่องค์พี่ติ๊ก เจษฎาภรณ์ลงมาสประทับร่างป่าวค้าาา
“งั้นมาถึงคำถามที่ทุกคนอยากรู้กันบ้างดีกว่า ตอนนี้คุณมีแฟนรึยังคะ”
“ยังครับ”
“ว้าว! ข่าวดีของสาวๆ เกือบทั้งโรงเรียนเลยนะเนี่ย >///< แล้วสเป็กของคุณล่ะคะ เป็นยังไง”
“เอาตามตรงคือตอนนี้ผมยังไม่ค่อยสนใจเรื่องความรักเท่าไหร่ ยิ่งมีตำแหน่งปรินซ์มาค้ำคออีก ผมยิ่งต้องทุ่มเทให้กับมันมากขึ้น ถ้ามีแฟนตอนนี้ก็กลัวว่าจะดูแลแฟนได้ไม่ดี เพราะงั้นเลิกคิดดีกว่า ผมยังไม่เหมาะที่จะมีแฟนตอนนี้หรอก”
“อ่า น่าเสียดายนะคะ...แต่ว่า”
“มารี รถพยาบาลกำลังจะมาถึงแล้วนะ เตรียมตัวได้แล้ว” มิสพอลล่าตะโกนแทรกเข้ามาระหว่างที่ฉันกำลังสัมภาษณ์อยู่ นี่นางไม่รู้จักคำว่า live หรือไงเนี่ยยย =_= ช่วยเขียนป้งเขียนป้ายบอกแทนได้มั้ยค้า ล่อซะกลางรายการเลย TOT
“ค่ะๆ งั้นจบแค่นี้ก็ได้ค่ะ ไปแล้วนะคะทุกคน บ๊ายบายยย” ฉันรีบกดปิดกล้อง แล้วหันมายิ้มเจื่อนๆ ใส่เทเลอร์ แต่น่าแปลกที่เขากลับอมยิ้มเหมือนกำลังกลั้นหัวเราะอยู่
หน็อย! เห็นฉันโดนอาจารย์บ่นแล้วตลกเหรอยะ มันก็เป็นเพราะเขานั่นแหละ จริงๆ แล้วเรื่องทั้งหมดก็เป็นเพราะเขาทั้งนั้น ทุกอย่างเลยด้วย! (เริ่มพาล)
“มีอะไรน่าขำเหรอ -_-;”
“ชื่อเธอน่ะ...ตลกดี”
อ้าว! นี่มาฮาชื่อฉันเรอะ เสียมารยาทจังเฟ้ยยย -_-+++
“ตลกยังไง”
“มันทำให้ฉันนึกถึงเพลงสมัยเด็กๆ”
“ฮะ?”
“หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ลูกแมวเมียว ลูกแมวเหมียว~=(^O^)=~”
ร้องขนาดนี้ไม่เต้นประกอบไปซะด้วยเลยล่ะ =_=
“ไม่ใช่นะ! ฉันชื่อ มารี…ม ม้า สระอา ร เรือ สระอี โอเคมั้ย ร.เรือ ไม่ใช่ล.ลิง -*-”
“อ้าวเหรอ ฮะๆ โอเคๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ^^;” เทเลอร์ยิ้มล้อเลียน ก่อนจะกระโดดลงมายืนบนพื้น “งั้นฉันขึ้นห้องเรียนก่อนนะ เธอก็...หายไวๆ ล่ะ”
“อื้อ...โอเค ขอบคุณนายมากกกกกเลยนะ ถ้าไม่มีนายช่วยเอาไว้ ฉันต้องแย่แน่ๆ”
“ไม่เป็นไรๆ ไว้เจอกันใหม่นะหนูมาลี :)”
“มารี -_-;;;”
“บายๆ ฮ่าๆๆๆ ^O^”
เทเลอร์ออกจากห้องพยาบาลไปแล้ว เขาดูจะมีความสุขกับการล้อเลียนชื่อของฉันมาก แต่ก็เอาเถอะ วันนี้เขาดีกับฉันเหลือเกิน ฉันโกรธเขาไม่ลงหรอก มาลีก็มาลี ไม่เป็นไร...จะเป็นเงาะกระป๋องให้สักวัน
โอ๊ะ! เดี๋ยวนะ...นั่นอะไรน่ะ =[]=
มีวัตถุแปลกปลอมสีดำแบนๆ ตกอยู่ตรงหน้าประตูห้องพยาบาลด้วย ลักษณะเหมือนจะเป็นกระเป๋าสตางค์ เอ...ใช่แหละ กระเป๋าสตางค์แน่ๆ ว่าแต่มันเป็นของใครกัน ของเทเลอร์เหรอ O_o
กึ่ก~
ฉันค่อยๆ ปีนลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล แสบแผลก็แสบ แต่ความอยากรู้ชนะทุกสิ่ง ถ้ากระเป๋าสตางค์ใบนี้เป็นของเทเลอร์จริงๆ ฉันจะได้แอบดูซะเลยว่าเขาพกอะไรไว้บ้างเผื่อเอามาลงเป็นข่าวได้อีก (งานอสรพิษก็มา นี่เขาช่วยเธอนะยะนังมารี! ไม่ทันไรจะแฉเขาแล้วเรอะ)
เอาน่า! อย่างน้อยการเป็นนักข่าวก็ต้องมีหูตากว้างไกล อะไรที่ควรรู้ก็ต้องรู้นะจ๊ะ >_<
หมับ~
ในที่สุดฉันก็คว้ากระเป๋าสตางค์ใบนั้นมาได้อย่างทุลักทุเล นี่ถึงขั้นนั่งแปะลงไปบนพื้นแล้วเอาแขนเขี่ยเลยนะจ๊ะ เล่นท่ายากมาก ไทยแลนด์ก็อตทาเลนต์ต้องมอบเงินรางวัลสิบล้านให้ฉัน!
ขอดูหน่อยนะเทเลอร์ นายเก็บอะไรไว้นี้บ้างน้า
O_O
หืม???
ในนี้มีเงินสดอยู่ราวๆ ห้าพันบาท แล้วก็บัตรอีกเล็กน้อย นอกนั้นก็ไม่มีอะไรพิเศษอีก แต่ที่เตะตาฉันที่สุดก็คงจะเป็นรูปถ่ายที่ใส่เอาไว้ตรงช่องใสด้านหน้าเนี่ยแหละ เพราะมันเป็นรูปคู่กอดคอกันระหว่างเทเลอร์กับผู้หญิงคนหนึ่ง ดูจากหน้าตาแล้วไม่น่าจะอายุห่างจากพวกเราเท่าไหร่ เธอมีขนตางอนยาว ดวงตากลมโต ผมหน้าม้าสไลด์ติดกิ๊บรูปหมีริลัคคุมะ ภาพรวมดูแล้วน่ารักมากเหมือนเด็กญี่ปุ่น ในมือถือไอศกรีมอยู่ด้วย มีความน่ารัก บ้องแบ๊ว คาวาอี้ เธอทำให้ฉันละสายตาออกมาจากเธอไม่ได้เลย
แต่คำถามคือ...ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกับเทเลอร์! เพราะเท่าที่ฉันเคยสืบประวัติของเขามา เทเลอร์เป็นลูกชายคนเดียวของตระกูล ไม่มีพี่ ไม่มีน้อง แล้วเมื่อกี้เขาก็เพิ่งให้สัมภาณ์ไปหมาดๆ ว่ายังโสด...โสด อยู่ตรงนี้ แถมไม่คิดถึงเรื่องความรักอีกต่างหาก...
แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันล่ะ O_O
แอดดด~
อุ้ย! ตกใจหมด -O- อยู่ดีๆ เทเลอร์ก็ย้อนกลับมาอะ โป๊ะฉันอย่างจังเลย แง~ >_< เขามองฉันที่ยังคงถือกระเป๋าสตางค์ของเขาคามือ (ซ่อนไม่ทัน TOT) จากนั้นก็ขมวดคิ้วยุ่ง
“นั่น...กระเป๋าตังค์ของฉันใช่มั้ย -_-;”
“อ่า...ไม่ ไม่รู้สิ ของใครก็ไม่รู้ ฉันเพิ่งเก็บได้เมื่อกี้เอง (>.< ) ( >.<)”
งานโกหก งานสตรอเบอรี่ งานมีพิรุธ มาหมด TOT
“งั้นก็น่าจะของฉันเองล่ะ พอดีจะหยิบใช้แล้วหาไม่เจอ เลยนึกได้ว่าอาจจะทำหล่นอยู่ในนี้”
“อ๋อ...เหรอ งั้นก็เอาคืนไปสิ”
ฉันรีบส่งกระเป๋าสตางค์คืนให้เทเลอร์ เขารับมาถือไว้ก่อนจะจ้องหน้าฉันนิ่ง
“เธอ...ยังไม่ได้เปิดออกดูใช่มั้ย”
“ไม่! ไม่นี่” #เสียงสูง “ฉันจะไปทำแบบนั้นได้ยังไง เสียมารยาท ว่าแต่นี่กระเป๋าตังค์นายแน่นะ แอบอ้างรึเปล่า ไหน! เอามาให้ฉันเช็กดูก่อนซิ”
ฉันแกล้งทำเป็นจะคว้ากระเป๋าสตางค์คืน แต่เขาก็รีบดึงกลับ แล้วจัดการเปิดกระเป๋าสตางค์พลางหยิบบัตรประชาชนออกมาโชว์
“นี่ไง...เห็นมั้ย ชื่อฉัน”
“อ่อ...ชื่อนาย จริงด้วยเนอะ ^^”
“โอเค งั้นฉันไปก่อนล่ะ หายไวๆ นะ”
เทเลอร์รีบเก็บกระเป๋าสตางค์กลับเข้าไปในกางเกงพลางโบกมือลาฉัน ก่อนจะเดินจากไป...
เออ...น่าแปลกมั้ยล่ะ -_-??? ทำไมเขาถึงต้องทำเป็นลับๆ ล่อๆ ด้วย ก็แค่รูปถ่ายคู่กับผู้หญิงเองไม่ใช่เหรอ โรงเรียนก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้พวกปรินซ์มีแฟนซะหน่อย หรือกลัวจะเรทติ้งตก เพราะเขารู้ว่าฉันเป็นนักข่าว ถ้าเอาเรื่องนี้ไปปูด คะแนนนิยมที่มีต่อเขาอาจจะตกฮวบฮาบก็ได้ แหม่~ช่างมองการณ์ไกลซะเหลือเกินนน แต่ก็ไม่ไกลไปกว่าฉันหรอก สกู๊ปเรื่องแฟนลับๆ ของเทเลอร์นี่ก็น่าสนใจอยู่นะ ถ้าฉันสืบหาข้อมูลเด็ดๆ มาแฉได้ รับรอง...หนังสือพิมพ์ของเราต้องขายดีแน่!
อย่าหาว่าฉันอกกตัญญูเลยนะเทเลอร์ ฉันจำเป็นต้องทำจริงๆ >O<
โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น