คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : นรกบนโต๊ะกินข้าว
ก๊อกๆๆๆ~
เฮือก =[]=
รอดแล้ว...ฉันรอดแล้ววววววว >O<
เสียงเคาะประตูดังขึ้นในจังหวะที่เทเลอร์กำลังจะปลดกระโปรงของฉันออกพอดี หัวใจที่ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มกระเด้งกลับขึ้นมาอยู่ที่เดิมอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เทเลอร์เองก็สะดุ้งตกใจไม่แพ้ฉัน เขารีบผุดลุกขึ้นมานั่ง แล้วคว้าเสื้อที่กองอยู่ข้างเตียงมาสวมอย่างลวกๆ ก่อนจะตะโกนถามออกไป
“ใครครับ”
“ป้าเองค่ะคุณหนู” เสียงป้าแมรี่ดังเจื๊อยแจ๊ว ไม่ได้รู้บ้างเลยว่ากำลังเกิดหายนะอะไรอยู่ในห้องตอนนี้บ้าง “คุณหญิงให้มาตามไปทานข้าวค่ะ ด่วนเลยนะคะ เพราะคุณท่านหิวมากแล้ว”
“ครับๆ ผมจะลงไปเดี๋ยวนี้ ขอพิมพ์รายงานบรรทัดสุดท้ายก่อนนะครับ”
“ไม่ต้องพิมพ์แล้วค่ะคุณหนู รีบลงมาเลย ก่อนที่คุณท่านจะโกรธ”
“ครับๆ ทราบแล้วครับป้า”
เทเลอร์โต้ตอบกับป้าแมรี่ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ไพเราะ สุภาพ ดูเป็นลูกคุณหนูที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี ผิดกับไอ้ผู้ชายกักขฬะที่คอยจ้องแต่จะปล้ำฉันเมื่อกี้ราวกับคนละคน โถ…ไอ้สร้างภาพ!!! พอเสียงฝีเท้าป้าแมรี่ห่างไกลออกไปแล้ว เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามลูบเสื้อผ้าให้เข้าที่ เสยผมอย่างลวกๆ ให้ดูเรียบร้อย ก่อนจะหันมาจ้องหน้าฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ใส่เสื้อผ้าซะ หวีผมให้เรียบร้อยด้วย”
“ฮะๆ เชื่อรึยังล่ะว่าฉันไม่กลัวนาย :)”
ปากดีเลยจ้าทีนี้ โกงความตายมาได้หวุดหวิด อยากจะพูดอะไรก็พูดได้ค่ะ เท่มากขอบอก...
“ป้าแมรี่มาช่วยเธอไว้ได้พอดีเหอะ คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ทำเป็นเก่ง แต่เอาเข้าจริงตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า หน้าก็แดงไปจนถึงหู ลมหายใจก็ติดขัด หายใจไม่สม่ำเสมอ ที่สำคัญ เสียงหัวใจเต้นของเธอมันก็ดังกวนใจฉันจนน่ารำคาญ! ถ้าฉันจะหมดอารมณ์ไม่อยากจะทำอะไรเธอ ก็คงเป็นเพราะเสียงหัวใจเธอเต้นเนี่ยแหละ ยัยหนูมาลีเอ๊ย~~”
บะ...บ้าที่สุด เป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ เหรอ >///< นี่ฉันว่าฉันพยายามนิ่งที่สุดแล้วนะ เขายังดูออกอีก TOT งั้นที่อดทนแสดงละครมาตลอดนี่ก็เสียเปล่าเลยสินะ...
อ๊ากกก พลาดไปแล้ววว >O<
“เฮอะ~ หลงตัวเอง คิดไปเองล่ะมั้ง ฉันเฉยๆ กับนายมากเลย ไม่มีอาการพวกนั้นเด็ดขาด”
“โอเคๆ...ไม่ยอมรับก็ตามใจ แต่ตอนนี้รีบแต่งตัวก่อน เราต้องลงไปแล้ว”
“รู้แล้วน่า ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอก” ฉันรีบคว้าเสื้อกั๊กที่กองอยู่บนเตียงมาสวมทับเสื้อนักเรียน แล้วสะบัดหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่ประตู
หมับ~
“เดี๋ยวก่อน”
หืม? อยู่ดีๆ อีตาเทเลอร์ก็คว้าแขนฉันไว้ให้หยุดเดิน ก่อนจะเอามือทั้งสองข้างจับไหล่ฉันไว้ พลางดันให้เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง
“นะ...นายจะทำอะไรน่ะ O_O”
“ไม่ได้ทำอะไร แค่จะหวีผมให้” เขาขมวดคิ้วพลางเอื้อมมือไปหยิบหวีแปรงผมที่วางอยู่แถวๆ นั้นขึ้นมาสางผมให้ฉัน >///< “ดูหัวเธอซิเนี่ย กระเซอะกระเซิงอย่างกับไปฟัดกับหมีมา ถ้าลงไปสภาพนี้มีหวังโดนสงสัยแน่ -*-”
“อ่า...เหรอ”
เทเลอร์ไม่พูดอะไรต่อ เขายังคงมุ่งมั่นหวีผมให้ฉันอย่างตั้งอกตั้งใจ ฉันไม่รู้จะทำอะไรดีก็เลยลอบมองดูเขาผ่านกระจก อีตานี่เวลาไม่มีพิษมีภัยก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แถมยังดูเป็นคนอ่อนโยนได้อย่างเหลือเชื่อ จริงๆ แล้วที่เรดส์พูดก็น่าจะมีส่วนถูก เขาไม่ใช่คนเลวหรอก แต่คงจะมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
มันจะเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่านะ...
“อ่ะ เสร็จแล้ว ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย ตอนแรกรกรุงรังอย่างกับขนลิง”
“นี่! นาย -_-;;;”
ฉันเงื้อกำปั้นขึ้นเตรียมจะชกไปที่หน้าอกของเขา แต่เทเลอร์ก็รีบยื่นมือออกมาคว้าแขนฉันไว้แล้วพาเดินตรงไปที่ประตูทันที
“ไปได้แล้ว...”
โอ๊ย! สุดท้ายฉันก็ทำอะไรเขาไม่ได้อีกตามเคย แล้วกลายเป็นว่าต้องทำตามคำสั่งเขาโดยอัตโนมัติซะงั้น -*- แต่เอาเถอะ เวลาที่เขาทำตัวดีๆ ไม่กร่างและคอยแต่อยากจะเอาชนะฉัน ฉันก็ปฏิเสธไมได้หรอกว่าเขาเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็กต์มาก ทั้งรูปร่าง หน้าตา การวางตัว บุคลิก หรือแม้แต่ท่วงท่าการเดิน มันดูดีซะจนฉันแทบไม่อยากจะยอมรับกับตัวเองเลยว่าถ้านิสัยเขาไม่แย่ขนาดนี้
ฉันอาจจะชอบเขาไปแล้วก็ได้...
ห้องรับประทานอาหาร
“Taylor, It’s not good to let us wait for a long time like this. Please be on time.”
(เทเลอร์! ปล่อยให้พวกฉันรอนานแบบนี้ไม่ดีเลยนะ กรุณาช่วยรักษาเวลาด้วย)
อูย...ยัยคุณหญิงแม่พูดภาษาอังกฤษใส่ชุดใหญ่พลางปรายตามามองฉันเล็กน้อย ท่าทางนางจะอารมณ์ไม่ค่อยดี ดูน่ากลัวจังเลย >O< ตอนเจอกันก่อนหน้านี้ นางออกจะยิ้มแย้มแจ่มใส ดูเป็นคุณแม่ผู้แสนดี แต่ทำไมพอต่อหน้าเทเลอร์ นางถึงได้ดูน่าเกรงขามขนาดนี้ หรือนี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เทเลอร์ต้องพยายามสร้างภาพให้ตัวเองเป็นคนดี เพื่อเอาใจยัยคุณหญิงแม่ของเขาเนี่ย -O-
“I apologise, mom.” เทเลอร์ก้มศีรษะลงเล็กน้อยพลางดันตัวฉันให้เดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้ใกล้ๆ กับที่คุณหญิงนั่งอยู่
อึ๋ย~ นี่มันส่งฉันไปตายชัดๆ เรื่องอะไรจะอยู่ต่อให้โง่ล่ะ ได้รูปมาแล้วนี่ รีบชิ่งหนีดีกว่า บรรยากาศไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ด้วย อีตาพ่อ เอ๊ย! ท่านลอร์ดนี่ก็นั่งนิ่งแถมยังเงียบอย่างกับรูปปั้น สาบานว่านี่คนจริงๆ นะ ไม่ใช่ตายแล้วเอาศพมาสตาฟไว้ในท่านั่งอ่ะ >_<
“เอ่อ...หนูคิดว่า หนูขอลากลับก่อนดีกว่าค่ะ หนูลานะคะ คุณหญิง แล้วก็ เอ่อ...ท่านลอร์ด”
“ไม่ได้!” เฮือก O_o เสียงเข้ม มีความกังวาน บ่งบอกถึงชะตากรรมของฉันที่ใกล้จะขาดลงในเร็วๆ นี้ ทำไมเวลาดุนี่พูดไทยชัดแจ๋วเลยล่ะคะคุณหญิง หนูกลัววว T^T “มาร้าหยาดของที่นี่ ถ้าแขกหมาก็ต้องให้ร่วมดินเนอร์ด๋วย”
ไม่ถามความเห็นแขกหน่อยเหรอ T^T หนูแขกคนนะคะไม่ใช่แขกหมา บางทีไม่ต้องมีมารยาทบ้างก็ได้ หนูเป็นคนชนชั้นไพร่ค่ะ เสียมารยาทกับหนูได้เลย หนูยินดี U__U
“อ่า...คือ...”
“Now, we’re hungry!!! ยูต้องนั่งดินเนอร์กับพวกเหราทุกขนที่นี่ Don’t Go back, ok!”
“O…Ok ก็ได้ค่ะ T^T”
ไว้อาลัยให้ตัวเองแป๊บ...
‘Bless us, Oh Lord, and these thy gifts which we are about to receive from thy bounty, through Christ, Our Lord. Amen.’
นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่~~~~ TOT
เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง สรุปว่าฉันต้องมาร่วมโต๊ะกินข้...เอ้อ รับประทานอาหารกับพวกเขา แถมยังต้องสวดมนต์ก่อนอาหารแบบศาสนาคริสต์ตามพวกเขาไปแบบงูๆ ปลาๆ อีก เกิดมาไม่เคยต้องเกร็งก้นตลอดมื้ออาหารนานขนาดนี้มาก่อนเลย มีความทรมานนน T^T แต่ละวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า พวกเขาทุกคนดูนิ่งสงบมาก ไม่มีใครคุยกัน ไม่มีเสียงหัวเราะ นี่ฉันกินข้าวอยู่ในโบสถ์ใช่มั้ย พระผู้เป็นเจ้าช่วยหนูด้วยยย หนูทำตัวไม่ถูกแล้ววว U_U
“อาหารไม่อาโร่ยเหรอ ทำไหมยูถึงไม่ข่อยกินเหลย”
ในที่สุดคุณหญิงแม่ก็เปิดประเด็นขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนจะอ่อนหวาน แต่สายตาไม่ใช่แบบนั้นเลยจ้าาา นางจ้องมาที่จานอาหารของฉันที่เพิ่งตักข้าวกินไปแค่สองคำ แถมยังเป็นข้าวล้วนๆ TOT คือไม่กล้าแม้แต่จะยื่นมือไปตักกับข้าวด้วยซ้ำ กลัวไปทำอะไรไม่ถูกจริตคุณหญิงแม่เข้า โดนด่าเปิดเปิงทำไง ฮือออ~
“คือ...หนู”
ฉันยังคิดข้อแก้ตัวไม่ทันออก อีตาเทเลอร์ก็ยื่นแขนผ่านหน้าฉันไป แล้วตักสตูไก่ชิ้นใหญ่เบ้งวางลงบนจานฉันหน้าตาเฉย
“มารีคงไม่กล้าตักน่ะครับคุณหญิงแม่ พอดียัยนี่เป็นคนขี้เกรงใจ เดี๋ยวผมดูแลให้เองนะครับ ^^”
“อ้อ...Really? ดีมั่กๆ แล้วยูมีอะไหรที่ Don’t like หม้าย บอกไอได้หนา”
นี่คุณหญิงแม่พูดไม่ชัดถูกมั้ย ไม่ใช่แหลงใต้นะ ฉันเริ่มสับสนแล้ว แงงง~
“อ่า...จริงๆ ก็ไม่ค่อยมีหรอกค่ะ หนูทานได้หมด จะมีก็แต่ทุเรียนที่ได้กลิ่นแล้วคลื่นไส้ ปวดมวนท้อง กึ่งๆ ว่าจะแพ้น่ะค่ะ”
“ม้วนท้อง? คืออะไหร You mean your stomach can be rolled?”
แง...อะไรคือ Stomach rolled หมายถึงเอาท้องมาม้วนเหรอคะคุณหญิงแม่ ทำไมนางตลก ฮือออ~~
“อ่า...หมายถึงท้องไม่สบายน่ะค่ะ ประมาณว่า...เอ่อ Stomach’s not ok.”
หนูอยากกลับบ้านแล้ววว TOT
“อ๋อ ไอซี...น่าเซียด๊ายมั่กๆ Durian’s my favorite fruit!!”
“งั้นเธอทานนี่ดีกว่า...อร่อยนะ ฉันชอบมากเลย ทานเยอะๆ นะ :)”
อะไรอีกกก >_< อีตาเทเลอร์จ้วงซุปเห็ดอะไรสักอย่างที่เป็นครีมข้นๆ ใส่จานฉันประมาณสามสี่ช้อน แล้วมันก็ไหลมากองรวมกันเป็นน้ำตกไนแองการาเลยจ้า ซุดหยอดดด! (เริ่มเสียงเพี้ยนตามแม่) ตอนนี้ฉันมีข้าวกับซุปอยู่รวมกันในจานเดียวแล้ว น่าอร่อยชะมัด U__U
“เอ่อ...ไม่เป็นไรนะเทเลอร์ นายทานของนายเถอะ ฉันตักเองได้ ^^;”
ฉันหันไปยิ้มหวานใส่เขา กัดฟันแรงจนกรามแทบแตก อยากฆ่าคนจังว้อยยย -_-+++
“ไม่ได้ๆ ฉันเป็นผู้ชายนะ ต้องดูแลเธอสิ บ้านนี้สอนให้ลูกชายเป็นสุภาพบุรุษนะครับ จะให้ผมเพิกเฉยกับสุภาพสตรีได้ยังไง ^^”
ทุ้ยยย! สุภาพบุรุษผีหลอกน่ะสิ นี่มันจงใจแกล้งกันชัดๆ ดูเหมือนว่าเทเลอร์จะสนุกกับการบริการฉันใหญ่โตแล้ว ใครก็ได้หยุดเขาที
ท่านลอร์ดคะ! ยังมีลมหายใจอยู่มั้ยยย ช่วยหนูด้วยยย TOT
“คือ...ฉันไม่ได้...”
“อ๊ะ! จำได้แล้ว เธอชอบแทะกระดูกไก่ เธอเคยบอกฉันไว้นี่ ดีเลยที่วันนี้บ้านเรามีไก่งวงแสนอร่อย ฉันจะยอมสละช่วงข้อต่อไก่ให้เธอเลยนะ ตรงนี้เป็นเนื้อติดกระดูก ชิ้นส่วนโปรดของเธอเลยไง ^^”
ข้อต่อไก่อะไร O_O อัลไลลลลลล~~~
“เดี๋ยวนะ แต่ว่า...”
ไม่ทันแล้ว =[]=
เคร้ง~
กระดูกไก่ที่อีตาเทเลอร์เคลมว่าเป็นช่วงข้อต่อถูกวางลงบนจานฉันอย่างแช่มช้อย ซาบซึ้งใจจนประมาณค่ามิได้ นี่คนนะเฟ้ย! ไม่ใช่หมา ให้มาแทะข้อต่อไก่เพื่อออ ไอ้เลววว! เขาแกล้งฉัน...ตั้งใจปั่นประสาทฉันชัดๆ แล้วดูซิเนี่ย จานข้าวฉันเละเทะยิ่งกว่าอาหารหมู ทั้งข้าว ทั้งซุป ทั้งข้อต่อไก่ อะไรก็ไม่รู้กองเต็มไปหมด
ว้ากกก!!! ถ้าฉันยกทั้งหมดนี่ขึ้นเทราดหัวเขาตอนนี้ฉันจะมีชีวิตรอดออกไปได้มั้ยยย >O<
“ยูนี่...ชอบอะไหรแปล้กๆ ดีหนา” คุณหญิงแม่มองมาที่จานข้าวฉันแล้วยิ้มแหยๆ ก่อนจะหันไปมองลูกชายอย่างชื่นชมปนรักใคร่เอ็นดู “โชคดีเลื้อเกิ๊นที่ยูมีเฟรนด์อย่างเทเลอร์ ดูสิ ฮีจ๋ำได้หมดเหลยว่ายูชอบ or ไม่ชอบอะไหร ฮีเป๋นขนใส่จ๋ายขนรอบข้างจริงจริ้ง ไอพู้มใจ๋ทีเลี่ยงเขาไหเติ้บโต๋มาเป๋นขนน่ารักแบบนี่”
ค่ะ…เป็นขนน่ารักมากจริงๆ ค่ะแม่ อ้วกจะแตก! อยากจิเอาข้อต่อไก่นี่ขึ้นมาเขกหัวตัวเองสักหลายๆ โป๊กให้หายแค้น -_-;;; อีตาเทเลอร์นี่ก็เอาแต่ยิ้มหวาน ค่อยๆ ตักอาหารเข้าปากอย่างไม่มีจิตสำนึกต่อสิ่งที่กระทำเอาไว้ในจานข้าวฉันเลยแม้แต่น้อย! ภาพลักษณ์เขาตอนนี้ดูดีมาก ดูสง่า ดูมีน้ำใจ น่าชื่นชมยินดี ถ้ามีถ้วยลูกกตัญญูแห่งชาติฉันคงมอบให้เขาแทนคำขอบใจไปแล้ว แต่พอดีนี่มันไม่ใช่ความจริงไง TOT
ไอ้หมอนี่มันซาตานร้ายในคราบนักบุญชัดๆ!!!
“เพราะมารีเขาชอบอะไรแปลกๆ ผมเลยจำรายละเอียดเกี่ยวกับเขาได้แม่นเลยน่ะครับ ^^” เทเลอร์ยังคงยิ้มไม่เลิก ยิ้มเหมือนชีวิตนี้จะไม่ได้ยิ้มอีกแล้ว แต่ช่างเป็นยิ้มที่ไร้ความจริงใจอย่างสิ้นเชิง “อ้อ! ใช่ วันนั้นที่เราไปทานข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน ฉันจำได้ว่าเธอชอบเทขนมลงบนข้าวด้วยนี่นา เธอบอกว่ากะทิในขนมทำให้ข้าวมีกลิ่นหอม :)”
จะบ้าเรอะ! ซุปเห็ดที่ข้นยิ่งกว่าอ้วกหมานี่ยังไม่สาแก่ใจอีกหรือไง ยังจะเอาขนมมาราดแถมให้อีกด้วย??? โอ้เย สุดยอดดด จัดไปชุดใหญ่ไฟกะพริบ TOT
“ไม่นะ...คือฉันไม่ได้”
“โอ้! Really??? ยูรู้ม่าย ทูเดย์เรามีบัวหลอยข่ายว่านอยู่พอดี๋” คุณหญิงแม่นี่ก็เชื่อคนง่ายจังเลยนะคะ จะมีคนที่ชอบกินอะไรแบบนี้อยู่บนโลกได้ยังไง คิดสิคะคิด คิดด้วยยย แงงง~~ “ไอ โนว์ แล้วว่าทำไมยูทึ้งกิ๋นน้อย เพราะข้าวยังม่ายหอมพอช่ายหมาย เดี๋ยวไอจั๊ดก๋านให้เองหนา หมายต้องห้วง”
จัด? จัดอะไร ใครห่วง ไม่ได้ห่วงสักนิด ไม่เลยยย ม่ายยยยยย >O<
“คือหนูไม่เคยบอกเลยนะคะว่า...”
“Aunt Mary เอาบัวหลอยข่ายว่านเข้ามาเหลย” คุณหญิงแม่หันไปเจรจากับป้าแม่บ้านที่มองฉันด้วยสายตาสยดสยอง ทำอย่างกับฉันเก็บหนอนเก็บไส้เดือนมากินเป็นอาหารว่างงั้นแหละ เปล่านะ นี่ไม่ใช่ฉันนะ ฮือออ T^T “ว่าแต่...ยูจะเอ๋าแต่คาทิอย่างเดี๋ยว or จะเอ๋าบัวหลอยด้วย or จะเอ๋าแต่ข่ายหวานกับคาทิดี๋ But I thinkถ้าส่ายบัวหลอยปายด๋วย มานหมายน่าจะเข้ากานหนา”
มันไม่เข้ากันทั้งถ้วยแหละค่ะเจ๊!!! ก็คิดเองได้นี่ว่ามันไม่เข้า ยังจะเอามาให้ฉันกินอีกกก เสียสติไปแล้วเรอะ!!!
“คือเทเลอร์เขาคงจำผิดน่ะค่ะ หนูไม่ได้ชอบ...”
“ไม่เอาน่ามารี” อีตาเทเลอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ แถมยังขยับมาโอบไหล่ฉันอย่างสนิทสนม สร้างภาพขั้นเทพ =_= “เธอไม่ต้องเกรงใจแม่ฉันหรอกน่า รสนิยมการกินเป็นความชอบส่วนบุคคล ไม่มีใครถือสา แม่ฉันไม่ให้ฉันเลิกคบกับเธอแค่เพราะเรื่องพวกนี้หรอก ไม่ต้องอาย ^^”
แม่คะ! ได้โปรดให้เขาเลิกคบกับหนูเถอะค่ะ เดี๋ยวนี้เลยยย พลีสสส (>/\<)
“นี่นาย!”
“Taylor is right!!! He tells the truth.” คุณหญิงแม่ยิ้มหวาน ดูมีความจริงใจขั้นสุด นางรับถ้วยบัวลอยมาจากป้าแม่รี่แล้ว และกำลังจะตักมันลงใส่จานข้าวฉันที่ตอนนี้เจิ่งนองไปด้วยขยะ ลักษณะเหมือนอ้วกหมา U_U “ไอหมายด้ายรังเกี้ยดอะไหรยูเหลย ขนเรามีซิดที่จาชอบอะไหรแปล้กๆ ด้ายหนา ไอเองก็ชอบกิ๋นสะดือแพะย่างเมื่อนกั๋น แปล้กกว่ายูอี้ก ไอก็หม่ายคิดว่ามันจะอะร่อย แต่ตอนนั่นไอฟอลโลว์ท่านลอร์ดไปเจระจ๋าทูระกิ้ดที่ฮังการี แหล้วทาง Hotel บอกให้หลอง ไอติ๊ดใจ๋เหลย Next time, If I go there again ไอจะ buy it for you ด๋วยท่าทางยูน่าจะชอบอะไหรแปล้กๆ เมื้อนกั๋น”
ไม่เหมือนค่ะ ไม่เหมือน ไม่มีอะไรที่เหมือนนน หนูไม่กินสะดือแพะย่าง ม่ายยย TOT
“คิกกก~”
อีตาเทเลอร์คงกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหว เขารีบยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วจิกขาตัวเองเพื่อไม่ให้หลุดหัวเราะออกมามากเกินไป โอ๊ยยย ฉันอยากฆ่าเขามากเลย TOT กล้าดียังไงมาทำให้ฉันตกอยู่ในสถานการณ์โคตรกระอักกระอ่วนแบบนี้
ฮือออ...อยากตายยย~~ >_<
“คือหนู...”
“ห้ามปะติ๊เซด! บอกแล้วไหงว่าห้ามเกรงใจ๋ Tell me มา now!!! ยูจะเอ๋าแต่คาทิ รื่อจะเอ๋าบัวหลอยด้วย อ้อ! ข่ายหวานก็มีหนา ส่ายด้วยก้อด๋าย”
“คุณหญิงแม่คะ...หนูไม่ได้…”
“ตอบมาเท่าที่ไอถ้าม! ^^”
“เอามาทั้งหมดเลยค่ะ เทอะไรใส่มาได้ ใส่มาเลยค่ะ หนูชอบทุกอย่างเลย ชอบหมดเลยจริงๆ!!!”
เทเลอร์!!! นายต้องไม่ได้ตายดีแน่ๆ ฉันสาบานว่าฉันจะลากไส้ทุกขดของนายออกมาสับให้ละเอียด เหตุการณ์ในวันนี้ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเขา ไม่มีวัน อ๊ากกกกกก TOT
(โปรดติดตามตอนตอ่ไป)
โอ๊ยยย ตอนนี้เขียนไปขำไป สงสารมารีแรงงงง แต่เดี๋ยวตอนหน้าจะขำไม่ออกละนะ งานดราม่าก็มาอีกก ฮืออ นิยายไบโพล่าร์ 555+ แอบกระซิบว่า ในเล่มมีภาพฉากที่เทเลอร์หวีผมให้มารีด้วยย พี่แฝดวาดได้น่ารักมากกกก มีความละมุนนีสูงสุดด เดี๋ยวถ้านิยายออกเมื่อไหร่จะเอามาอวด ตอนนี้ฟินรอกันไปก่อนนะคะ >O<
ปล.ใครอยากเมาท์นิยายเรื่องนี้ ติดแท็ก #Kgent เลยจ้าา ทั้งเฟสและทวิตเตอร์น้า เดี๋ยวจะเข้าไปเมาท์ด้วย อิอิ รักนะ จุ้บๆๆ
ความคิดเห็น