ลุ้นรักโปรเจคต์ลับฉบับยัยจอมจุ้น

ลำดับตอนที่ #4 : วันแรกก็โดนซะแล้ว ฮือๆๆ

4

อ๋าาาา~ ตอนนี้ฉันนอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มของโยชิง่ะ แถมยังส่งเสียงไม่ได้อีกตะหาก…ร้อนเป็นบ้าเลย อีตาประธานนั่นจะจับได้มั้ยนะ >O<

"เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงผู้หญิง นายเอาไปซ่อนไว้ที่ไหน หา!! -_-^^"

เสียงไอ้ประธานนั่นดุชะมัด ฉันมองไม่เห็นหน้าเขาหรอก แต่จินตนาการไว้ว่าต้องหน้าตาโหดๆ หนวดเฟิ้มๆ คิ้วขมวดตลอดเวลาเหมือนคาราบาว ผมทรงสกินเฮด แล้วก็มีรอยสักลายมังกรด้วยแหงๆ

 โฮ T^T ฉันจะมีชีวิตรอดออกไปได้มั้ยเนี่ย

"ผู้หญิงอะไรกันเล่า ที่นี่จะมีได้ยังไง นายจะบ้าเหรอ ^_^;"

เสียงโยชิตอบเรียบๆ พลางดึงผ้าห่มให้แนบตัว

แหม! เขาน่าจะไปเล่นละครนะ ตีบทแตกสุดๆ คิกๆ ^O^

"แต่ฉันได้ยินจริงๆ นะเว้ย"

ประธานนักเรียนเถียงสุดชีวิต

"เฮ้ย!! พวกเรา ค้นห้องนี้ให้ทั่ว "

อึ๋ย~ ฉันได้ยินเสียงคนอีกประมาณสองสามคนเข้ามาในห้อง เปิดประตูตู้ ประตูนั่น ประตูนี่วุ่นวายไปหมด (ถ้าได้ยินไม่ผิด ฉันได้ยินเสียงเปิดลิ้นชักด้วยอ่ะ -_-^ จะบ้ารึป่าวฟะ คนนะไม่ใช่โดเรมอน ใครจะไปซ่อนในนั้นได้ งี่เง่าจริงๆ -_-) โอ๊ยย! เวรแล้ว ตะคริวกินขาฉันอ่ะ >_< ฉันเลยต้องพยายามขยับตัวดุ๊กดิ๊กๆ แต่ถูกนายโยชิกดเอาไว้

แง้ T^T สภาพฉันตอนนี้ก็คือ นอนทับอยู่บนตัวเขาเต็มๆ เลย ได้ยินเสียงหัวใจของเขาชัดเจนด้วย

ตึ่กตั่ก ตึ่กตัก ตึ่กตั่ก ~

 อ๊าา...อีตาโยชินี่ใจเต้นแรงชะมัด...เล่นเอาฉันตื่นเต้นไปด้วยเลยอ่ะ แถมยังจั๊กกะจี้ขาเป็นบ้า อีตานี่เป็นมนุษย์ขนดกรึไงฟะ!!ฉันหมายถึงขนหน้าแข้งนะ เยอะชะมัดเลย (=.=)โอ๊ย...ฉันชักจะเริ่มร้อนแล้วนะ เมื่อไหร่ประธานนักเรียนแรมโบ้นั่นจะไปสักทีก็ไม่รู้ ฉันจะขาดใจตายอยู่แล้วน้า >_<

ยะ แย่แล้ว คันจมูกชิบเป๋ง... ฉันอยากจะ...ฮะ ฮัด... -o-

อุ๊บบบ!!

 โยชิเอื้อมมือมาอุดปากฉันไว้ทัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ตายหมู่แน่ๆ >O<

"ไม่เจอใครเลยครับ"

ฉันได้ยินเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น สงสัยเป็นพวกลูกกระจ๊อกของท่านประธานนักเรียน.

"ฉันบอกนายแล้วก็ไม่เชื่อ ห้องฉันจะมีผู้หญิงได้ยังไง สงสัยเสียงทีวีห้องข้างๆ รึเปล่า ^-^"

โยชิทำเสียงกระหยิ่มยิ้มย่อง แต่ขอโทษเถอะ เสียงหัวใจนี่เต้นรัวเป็นกลองแตกเลยนะยะ -_-

"งั้นก็แล้วไป อย่าให้จับได้แล้วกันว่าแอบเอาผู้หญิงเข้ามา ไม่อย่างนั้น แกเละแน่ไอ้โยชิ -_-^^^"

"เออน่า ฉันรู้กฎของโรงเรียนดี!"

"แล้วแกทำไมต้องห่มผ้าซะมิดชิดขนาดนั้นด้วยวะ ร้อนจะตาย -_-?"เสียงประธานนักเรียนดังขึ้นอีก

หวายย~ ฉันรู้สึกถึงกลิ่นไอของความซวยขยับเข้ามาใกล้แล้ว โยชิกระชับผ้าห่มเข้ามาอีก ทีนี้ฉันเลยกอดก่ายกับอีตานี่ไปเต็มเปา ถ้าคนเรามีอะไรกันทางผิวหนังได้นะ ป่านนี้ฉันคงท้องไปแล้ว T^T

แง้ T_T ทำไมถึงได้ซวยขนาดนี้ก็ไม่รู้ >_<

"ฉันไม่ค่อยสบายน่ะ แค่กๆ -O-"

โยชิใส่เอฟเฟคท์ประกอบ เล่นเอาหน้าอกฉันกับเขากระแทกกันอย่างจัง

อั่กกกก!

โอ๊ยย...จุกเป็นบ้าเลย ฉันอึดอัดจะตายอยู่แล้วนะ ไปซะทีสิว้อย ไอ้ประธานนักเรียนสุดงี่เง่า ไปชิ่วๆ (// *-*)//

"เฮอะ แกนี่มันเพี้ยนขึ้นทุกวันนะ สงสัยจะอยู่กับไอ้เซมากไป -_-^"

เจโรมหัวเราะหึๆ เล่นเอาฉันกัดฟันกรอด หนอยแน่ะ!! บังอาจมาว่าพี่ชายฉันเรอะ ถ้าฉันออกไปได้ล่ะก็ แกตายแน่ไอ้โหดดดด

"แค่กๆ~ พวกนายออกไปได้แล้ว ฉันจะนอนพักผ่อน -_-"

โยชิตัดบทในที่สุด ดีนะ ยังไม่ลืมใส่เอฟเฟคท์เสียงไอไปด้วย

โอ๊ยย!! ฉันจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ เหงื่อแตกเต็มไปหมดเลย  แถมยังต้องอยู่ในสภาพอิงแอบแนบชิดกับอีตานี่ด้วย >_< ถ้าพ่อแม่รู้เข้าจะว่ายังไง โฮ T^T หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ เลยช้านน >O<

"เออๆ หายเร็วๆ แล้วกัน ไป...พวกเรากลับ!"

เสียงประธานนักเรียนจอมโหดเงียบไปแล้ว พร้อมทั้งเสียงประตูที่ปิดลง

ฉันยังนอนแข็งทื่ออยู่ท่าเดิม ไม่กล้าขยับตัว เพราะไม่แน่ใจว่าอีตาประธานนักเรียนนั่นจะออกไปแล้วรึยัง อาจจะเป็นกลลวงก็ได้นะ แต่ในที่สุดโยชิก็ดึงผ้าห่มออก

"เฮ้ออออ~ เกือบตายแน่ะ -O-"

เขาปาดเหงื่อที่หน้าด้วยความโล่งอก ส่วนฉันยังอยู่ในท่าเดิม ไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน

"เฮ้! เธอขาดอากาศหายใจตายไปแล้วเรอะ -_-?"

โยชิถามพลางเอานิ้วจิ้มๆ ที่แขนฉันจึ๋งๆ หนอยแน่ะ!! คนนะยะไม่ใช่ปลาหมึก -_-^

"ชะ ช่วยฉันด้วยยยย ~>,<~"

แง้งง T^T ตะคริวกินฉันไปทั้งตัวแล้ว ขยับไม่ได้เลย ชาไปหมดแล้วเนี่ย

"เอ๋า! ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ"

โยชิอุทาน พลางอุ้มฉันออกจากตัวเขาอย่างทุลักทุเล ในที่สุดฉันก็ลงมานอนแบะอยู่ข้างเขาด้วยอาการหมดแรง เหงื่อท่วมตัว T___T

"อ๋อยย~ ฉันยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า ฉันยังไม่ตายใช่ม้ายย >O<" ฉันโวยวาย

"ยังๆ แต่ก็เกือบตายไปแล้ว คราวหลังระวังตัวหน่อยแล้วกัน -_-"

โยชิเองก็หมดแรง เขาเอนตัวลงนั่งพิงกับหมอนพลางหายใจหอบถี่  ส่วนฉันก็ค่อยๆ ยันตัวเองขึ้น แล้วยกแขนเสื้อขึ้นมาปาดเหงื่อทิ้ง

โอ๊ยย >_< อยากอาบน้ำจังเลย หิวแล้วด้วย ทำไมที่นี่มันอันตรายขนาดนี้นะ...ฉันอยากกลับบ้านแล้วอ่ะ แง้ T^T ไม่อยากอยู่แล้ว ยอมตกวิชาสังคมก็ได้ แต่ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะล่วงรู้ความในใจฉันซะแล้วล่ะ เพราะอีกไม่กี่นาทีถัดมา ประตูก็เปิดออก

ผลัวะ!! ||(-_-)||

ฉันยังไม่ทันตั้งตัวก็เลยหันไปสบตากับคนที่เปิดประตูเข้ามาอย่างจัง O_o