ของขวัญจากคืนนั้น

เมื่อก่อนวรนิษฐามักคิดว่าสถานการณ์แบบนี้มีแค่ในนิยาย ไอ้ที่ที่ว่าเมาแล้วตื่นมาพบว่าตัวเองเสียตัวให้ใครก็ไม่รู้ถ้าไม่บังเอิญว่าเจอกับตัวฉันก็ยังคงเชื่อแบบนั้นต่อไป......แต่.......

“นี้มันเรื่องบ้าอะไรวะ!!!!!”   

 เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของคนสติแตกที่ไหนมันคือเสียงของร่างบอบบางสมส่วนที่อยู่บนเตียงสีขาวสะอาด จะไม่ให้สติแตกได้ไงในเมื่อเธอตื่นมาพอว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ไหนสักแห่งของโรงแรมในประเทศอเมริกา ก่อนจะบ้าไปมากกว่านี้หญิงสาวต้องตั้งสติแล้วคิดก่อนว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เธอจำได้ว่าเมื่อคืนตัวเองอยู่ในงานเลี้ยงของบริษัทที่เธอหุ้นกันกับเพื่อนตั้งแต่เริ่มทำธุระกิจ เนื่องจากไตรมาสนี้ทางบริษัททำยอดทะลุเป้าหญิงสาวจึงเดินทางมาที่นี้เพื่อร่วมฉลอง หลังจากดื่มไปสักพักหญิงสาวเหมือนจะเผลอไปดื่มเหล้า บลู มาการิต้า ที่เป็นเหล้าที่เธอนั้นไม่ถูกโรคอย่างแรงกินเมื่อไหร่ถึงขั้นภาพตัดภายใน 5 นาทีเลยทีเดียว ที่ต้อง 5 นาทีเพราะเป็นคนความรู้สึกช้า นั้นแหละคำว่าภาพตัดมันก็บ่งบอกแล้วว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย พอระลึกได้ดังนั้นจึงทำการมองหากระเป๋าของตัวเองทันทีเมื่อพบว่ามันถูกวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเธอไม่รอช้าที่จะรีบถลาไปหยิบและผลที่ได้คืออาการเจ็บปวดระบมทั้งตัว จะไม่ให้เจ็บได้ยังไงในเมื่อเธอพึ่งจะเสียความบริสุทธิ์ที่ไม่เคยผ่านมือชายมาเมื่อคืน วรนิษฐาได้แต่บอกให้ตัวเองใจเย็นและตั้งสติก่อนจะค่อยคลานไปหยิบกระเป๋าที่อยู่อีกฝั่งของเตียงจนสำเร็จ และโทรหาเลขาคู่ใจทันที

(สวัสดีค่ะบอส)

“คุณบัว เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?”

(ฮือ...เมื่อคืนบอสเมาดิฉันเลยไปส่งบอสเข้าห้องพักไงคะ...ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่าคะบอส?)เลขาวัยทำงานถามอย่างแปลกใจที่เจอคำถามนี้จากเจ้านาย

“ตอนที่คุณมาส่งฉันใครเป็นคนออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย?”

(เป็นพนักงานของทางโรงแรมค่ะ แต่ดิฉันก็ยืนรอออกมาพร้อมกับพนักงานนะคะ ไม่ทราบเกิดอะไรขึ้นคะบอส?)

“เปล่าไม่มีอะไร...วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัทนะ”

(ได้ค่ะบอส)

หลังจากวางสายจากเลขาคู่ใจ หญิงสาวก็ไม่ต้องการที่จะมานั่งปวดหัวกับเรื่องนี้อีกจึงได้แต่สลัดเรื่องบ้าๆนี้ออกจากหัวเธอคือสาวสวย รวย เก่ง แกร่ง กล้าได้กล้าเสีย เรื่องที่พลาดไปแล้วต่อให้เรามานั่งทุกข์ใจให้ตายยังไงเราก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดีพอคิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงทิ้งตัวลงนอนหลับตาลงอย่างคนปล่อยวางทุกสิ่ง  เธอก็เป็นแบบนี้ปล่อยวางกับทุกสิ่งที่มันไม่มีประโยชน์ต่อตัวเอง พักสักพักก่อนที่จะแต่งตัวและออกจากโรงแรมเพื่อนเดินทางกลับประเทศไทยเนื่องจากมีเรื่องด่วนต้องรีบจัดการ มันจะไม่เป็นเรื่องใหญ่เลยถ้าเธอไม่ปล่อยวางถึงขนาดลืมกินยาคุมฉุกเฉิน!!!!!เมื่อก่อนวรนิษฐามักคิดว่าสถานการณ์แบบนี้มีแค่ในนิยาย ไอ้ที่ที่ว่าเมาแล้วตื่นมาพบว่าตัวเองเสียตัวให้ใครก็ไม่รู้ถ้าไม่บังเอิญว่าเจอกับตัวฉันก็ยังคงเชื่อแบบนั้นต่อไป......แต่.......

“นี้มันเรื่องบ้าอะไรวะ!!!!!”   

 เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของคนสติแตกที่ไหนมันคือเสียงของร่างบอบบางสมส่วนที่อยู่บนเตียงสีขาวสะอาด จะไม่ให้สติแตกได้ไงในเมื่อเธอตื่นมาพอว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ไหนสักแห่งของโรงแรมในประเทศอเมริกา ก่อนจะบ้าไปมากกว่านี้หญิงสาวต้องตั้งสติแล้วคิดก่อนว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เธอจำได้ว่าเมื่อคืนตัวเองอยู่ในงานเลี้ยงของบริษัทที่เธอหุ้นกันกับเพื่อนตั้งแต่เริ่มทำธุระกิจ เนื่องจากไตรมาสนี้ทางบริษัททำยอดทะลุเป้าหญิงสาวจึงเดินทางมาที่นี้เพื่อร่วมฉลอง หลังจากดื่มไปสักพักหญิงสาวเหมือนจะเผลอไปดื่มเหล้า บลู มาการิต้า ที่เป็นเหล้าที่เธอนั้นไม่ถูกโรคอย่างแรงกินเมื่อไหร่ถึงขั้นภาพตัดภายใน 5 นาทีเลยทีเดียว ที่ต้อง 5 นาทีเพราะเป็นคนความรู้สึกช้า นั้นแหละคำว่าภาพตัดมันก็บ่งบอกแล้วว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย พอระลึกได้ดังนั้นจึงทำการมองหากระเป๋าของตัวเองทันทีเมื่อพบว่ามันถูกวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเธอไม่รอช้าที่จะรีบถลาไปหยิบและผลที่ได้คืออาการเจ็บปวดระบมทั้งตัว จะไม่ให้เจ็บได้ยังไงในเมื่อเธอพึ่งจะเสียความบริสุทธิ์ที่ไม่เคยผ่านมือชายมาเมื่อคืน วรนิษฐาได้แต่บอกให้ตัวเองใจเย็นและตั้งสติก่อนจะค่อยคลานไปหยิบกระเป๋าที่อยู่อีกฝั่งของเตียงจนสำเร็จ และโทรหาเลขาคู่ใจทันที

(สวัสดีค่ะบอส)

“คุณบัว เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?”

(ฮือ...เมื่อคืนบอสเมาดิฉันเลยไปส่งบอสเข้าห้องพักไงคะ...ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่าคะบอส?)เลขาวัยทำงานถามอย่างแปลกใจที่เจอคำถามนี้จากเจ้านาย

“ตอนที่คุณมาส่งฉันใครเป็นคนออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย?”

(เป็นพนักงานของทางโรงแรมค่ะ แต่ดิฉันก็ยืนรอออกมาพร้อมกับพนักงานนะคะ ไม่ทราบเกิดอะไรขึ้นคะบอส?)

“เปล่าไม่มีอะไร...วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัทนะ”

(ได้ค่ะบอส)

หลังจากวางสายจากเลขาคู่ใจ หญิงสาวก็ไม่ต้องการที่จะมานั่งปวดหัวกับเรื่องนี้อีกจึงได้แต่สลัดเรื่องบ้าๆนี้ออกจากหัวเธอคือสาวสวย รวย เก่ง แกร่ง กล้าได้กล้าเสีย เรื่องที่พลาดไปแล้วต่อให้เรามานั่งทุกข์ใจให้ตายยังไงเราก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดีพอคิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงทิ้งตัวลงนอนหลับตาลงอย่างคนปล่อยวางทุกสิ่ง  เธอก็เป็นแบบนี้ปล่อยวางกับทุกสิ่งที่มันไม่มีประโยชน์ต่อตัวเอง พักสักพักก่อนที่จะแต่งตัวและออกจากโรงแรมเพื่อนเดินทางกลับประเทศไทยเนื่องจากมีเรื่องด่วนต้องรีบจัดการ มันจะไม่เป็นเรื่องใหญ่เลยถ้าเธอไม่ปล่อยวางถึงขนาดลืมกินยาคุมฉุกเฉิน!!!!!เมื่อก่อนวรนิษฐามักคิดว่าสถานการณ์แบบนี้มีแค่ในนิยาย ไอ้ที่ที่ว่าเมาแล้วตื่นมาพบว่าตัวเองเสียตัวให้ใครก็ไม่รู้ถ้าไม่บังเอิญว่าเจอกับตัวฉันก็ยังคงเชื่อแบบนั้นต่อไป......แต่.......

“นี้มันเรื่องบ้าอะไรวะ!!!!!”   

 เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของคนสติแตกที่ไหนมันคือเสียงของร่างบอบบางสมส่วนที่อยู่บนเตียงสีขาวสะอาด จะไม่ให้สติแตกได้ไงในเมื่อเธอตื่นมาพอว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ไหนสักแห่งของโรงแรมในประเทศอเมริกา ก่อนจะบ้าไปมากกว่านี้หญิงสาวต้องตั้งสติแล้วคิดก่อนว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เธอจำได้ว่าเมื่อคืนตัวเองอยู่ในงานเลี้ยงของบริษัทที่เธอหุ้นกันกับเพื่อนตั้งแต่เริ่มทำธุระกิจ เนื่องจากไตรมาสนี้ทางบริษัททำยอดทะลุเป้าหญิงสาวจึงเดินทางมาที่นี้เพื่อร่วมฉลอง หลังจากดื่มไปสักพักหญิงสาวเหมือนจะเผลอไปดื่มเหล้า บลู มาการิต้า ที่เป็นเหล้าที่เธอนั้นไม่ถูกโรคอย่างแรงกินเมื่อไหร่ถึงขั้นภาพตัดภายใน 5 นาทีเลยทีเดียว ที่ต้อง 5 นาทีเพราะเป็นคนความรู้สึกช้า นั้นแหละคำว่าภาพตัดมันก็บ่งบอกแล้วว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย พอระลึกได้ดังนั้นจึงทำการมองหากระเป๋าของตัวเองทันทีเมื่อพบว่ามันถูกวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเธอไม่รอช้าที่จะรีบถลาไปหยิบและผลที่ได้คืออาการเจ็บปวดระบมทั้งตัว จะไม่ให้เจ็บได้ยังไงในเมื่อเธอพึ่งจะเสียความบริสุทธิ์ที่ไม่เคยผ่านมือชายมาเมื่อคืน วรนิษฐาได้แต่บอกให้ตัวเองใจเย็นและตั้งสติก่อนจะค่อยคลานไปหยิบกระเป๋าที่อยู่อีกฝั่งของเตียงจนสำเร็จ และโทรหาเลขาคู่ใจทันที

(สวัสดีค่ะบอส)

“คุณบัว เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?”

(ฮือ...เมื่อคืนบอสเมาดิฉันเลยไปส่งบอสเข้าห้องพักไงคะ...ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่าคะบอส?)เลขาวัยทำงานถามอย่างแปลกใจที่เจอคำถามนี้จากเจ้านาย

“ตอนที่คุณมาส่งฉันใครเป็นคนออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย?”

(เป็นพนักงานของทางโรงแรมค่ะ แต่ดิฉันก็ยืนรอออกมาพร้อมกับพนักงานนะคะ ไม่ทราบเกิดอะไรขึ้นคะบอส?)

“เปล่าไม่มีอะไร...วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัทนะ”

(ได้ค่ะบอส)

หลังจากวางสายจากเลขาคู่ใจ หญิงสาวก็ไม่ต้องการที่จะมานั่งปวดหัวกับเรื่องนี้อีกจึงได้แต่สลัดเรื่องบ้าๆนี้ออกจากหัวเธอคือสาวสวย รวย เก่ง แกร่ง กล้าได้กล้าเสีย เรื่องที่พลาดไปแล้วต่อให้เรามานั่งทุกข์ใจให้ตายยังไงเราก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดีพอคิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงทิ้งตัวลงนอนหลับตาลงอย่างคนปล่อยวางทุกสิ่ง  เธอก็เป็นแบบนี้ปล่อยวางกับทุกสิ่งที่มันไม่มีประโยชน์ต่อตัวเอง พักสักพักก่อนที่จะแต่งตัวและออกจากโรงแรมเพื่อนเดินทางกลับประเทศไทยเนื่องจากมีเรื่องด่วนต้องรีบจัดการ มันจะไม่เป็นเรื่องใหญ่เลยถ้าเธอไม่ปล่อยวางถึงขนาดลืมกินยาคุมฉุกเฉิน!!!!!เมื่อก่อนวรนิษฐามักคิดว่าสถานการณ์แบบนี้มีแค่ในนิยาย ไอ้ที่ที่ว่าเมาแล้วตื่นมาพบว่าตัวเองเสียตัวให้ใครก็ไม่รู้ถ้าไม่บังเอิญว่าเจอกับตัวฉันก็ยังคงเชื่อแบบนั้นต่อไป......แต่.......

“นี้มันเรื่องบ้าอะไรวะ!!!!!”   

 เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของคนสติแตกที่ไหนมันคือเสียงของร่างบอบบางสมส่วนที่อยู่บนเตียงสีขาวสะอาด จะไม่ให้สติแตกได้ไงในเมื่อเธอตื่นมาพอว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ไหนสักแห่งของโรงแรมในประเทศอเมริกา ก่อนจะบ้าไปมากกว่านี้หญิงสาวต้องตั้งสติแล้วคิดก่อนว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เธอจำได้ว่าเมื่อคืนตัวเองอยู่ในงานเลี้ยงของบริษัทที่เธอหุ้นกันกับเพื่อนตั้งแต่เริ่มทำธุระกิจ เนื่องจากไตรมาสนี้ทางบริษัททำยอดทะลุเป้าหญิงสาวจึงเดินทางมาที่นี้เพื่อร่วมฉลอง หลังจากดื่มไปสักพักหญิงสาวเหมือนจะเผลอไปดื่มเหล้า บลู มาการิต้า ที่เป็นเหล้าที่เธอนั้นไม่ถูกโรคอย่างแรงกินเมื่อไหร่ถึงขั้นภาพตัดภายใน 5 นาทีเลยทีเดียว ที่ต้อง 5 นาทีเพราะเป็นคนความรู้สึกช้า นั้นแหละคำว่าภาพตัดมันก็บ่งบอกแล้วว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย พอระลึกได้ดังนั้นจึงทำการมองหากระเป๋าของตัวเองทันทีเมื่อพบว่ามันถูกวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเธอไม่รอช้าที่จะรีบถลาไปหยิบและผลที่ได้คืออาการเจ็บปวดระบมทั้งตัว จะไม่ให้เจ็บได้ยังไงในเมื่อเธอพึ่งจะเสียความบริสุทธิ์ที่ไม่เคยผ่านมือชายมาเมื่อคืน วรนิษฐาได้แต่บอกให้ตัวเองใจเย็นและตั้งสติก่อนจะค่อยคลานไปหยิบกระเป๋าที่อยู่อีกฝั่งของเตียงจนสำเร็จ และโทรหาเลขาคู่ใจทันที

(สวัสดีค่ะบอส)

“คุณบัว เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?”

(ฮือ...เมื่อคืนบอสเมาดิฉันเลยไปส่งบอสเข้าห้องพักไงคะ...ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่าคะบอส?)เลขาวัยทำงานถามอย่างแปลกใจที่เจอคำถามนี้จากเจ้านาย

“ตอนที่คุณมาส่งฉันใครเป็นคนออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย?”

(เป็นพนักงานของทางโรงแรมค่ะ แต่ดิฉันก็ยืนรอออกมาพร้อมกับพนักงานนะคะ ไม่ทราบเกิดอะไรขึ้นคะบอส?)

“เปล่าไม่มีอะไร...วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัทนะ”

(ได้ค่ะบอส)

หลังจากวางสายจากเลขาคู่ใจ หญิงสาวก็ไม่ต้องการที่จะมานั่งปวดหัวกับเรื่องนี้อีกจึงได้แต่สลัดเรื่องบ้าๆนี้ออกจากหัวเธอคือสาวสวย รวย เก่ง แกร่ง กล้าได้กล้าเสีย เรื่องที่พลาดไปแล้วต่อให้เรามานั่งทุกข์ใจให้ตายยังไงเราก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดีพอคิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงทิ้งตัวลงนอนหลับตาลงอย่างคนปล่อยวางทุกสิ่ง  เธอก็เป็นแบบนี้ปล่อยวางกับทุกสิ่งที่มันไม่มีประโยชน์ต่อตัวเอง พักสักพักก่อนที่จะแต่งตัวและออกจากโรงแรมเพื่อนเดินทางกลับประเทศไทยเนื่องจากมีเรื่องด่วนต้องรีบจัดการ มันจะไม่เป็นเรื่องใหญ่เลยถ้าเธอไม่ปล่อยวางถึงขนาดลืมกินยาคุมฉุกเฉิน!!!!!