ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทนำ
“ทงเฮ!! ทงเฮ!! ตื่นได้แล้วนะ....นี่มันจะ 7 โมงแล้วนะทงเฮ้!!!!!” เสียงตะโกนโหวกเหวกจากชายหนุ่มหน้าสวยหวานเจ้าของใบหน้าเรียวสวย ทำให้ หนุ่มหน้าหวานอีกคนที่นอนอุตุอยู่บนเตียงกระพริบตาถี่ๆก่อนจะลืมตาโพลงขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคถัดมาจากเพื่อนร่างบาง
“อะไรนะ จะ 7 โมงแล้วเหรอ หวายๆๆ เรียวอุคอ่า...ทำไมไม่ปลุกฉันให้เร็วกว่านี้นะ ” ร่างบางเจ้าของใบหน้าหวานกล่าวด้วยท่าทีกระเง้ากระงอดแล้วรีบเด้งตัวออกมาจากที่นอนก่อนจะกุลีกุจอเดินเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับเสียงไล่หลังของเพื่อนร่างบาง
“ฉันปลุกแล้วนายไม่ตื่นน่ะสิ! ไม่ต้องมาบ่นเลยนะทงเฮ รีบอาบน้ำเลยเดี๋ยวไปทำงานสาย!!” ไม่วายก็มีเสียงบ่นหงุงหงิงแถมคนหน้าหวานยังเปิดประตูห้องน้ำออกมาพูดเสียงดังลั่นห้อง“อะไรเนี่ย! เรียวอุค ไหนบอกว่าจะ 7 โมงไง นี่มันเพิ่งจะ 6 โมงเองนะ”
“เพิ่งจะ 6 โมง บ้านป้านายรึไงทงเฮ...เมื่อคืนดื่มโซจูมารึไงฮ่ะ! นี่มัน 6โมง 55 แล้วนะ ยังไม่รีบเข้าไปอาบน้ำอีก”
“เรียวอุคอ่า....ทำไมไม่ปลุกตอน 6 โมงครึ่งล่ะ”
“ลีทงเฮ!! ถ้านายไม่เข้าไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะไม่ทำข้าวเช้าให้กิน!” เรียวอุคตะโกนตัดบทพ่อตัวยุ่งที่ปลุกแล้วไม่ยอมตื่น แถมยังงอแงไม่ยอมเข้าไปอาบน้ำดีๆ ทำให้อารมณ์ที่ดีมาตลอดช่วงเช้าถึงคราวติดลบ แต่ก็แน่ล่ะ พ่อตัวยุ่งต้องทำตามคำสั่งของเรียวอุคคนนี้อยู่แล้ว ไม่งั้นก็ไม่มีข้าวเช้าให้กินน่ะสิ“เรียวอุคอ่า....ทำไมไม่ปลุกตอน 6 โมงครึ่งล่ะ”
“เรียวอุคใจร้าย.... ง่า...เค้าเข้าไปอาบแล้วก็ได้ T^T” สุดท้ายก็ยังมีเสียงโอดครวญจากเจ้าตัวยุ่งอีกอยู่ดี แต่ก็ยอมเข้าไปอาบน้ำแต่โดยดีเพราะเห็นท่าทางแล้วว่าถ้ายังงอแงอยู่อย่างนี้ ตนเองเนี่ยแหละ จะไม่มีข้าวกิน
‘ต้องไปนั่งหิ้วท้อง หิวทั้งวัน...เค้าไม่เอาด้วยหรอกนะ...เพราะฉะนั้นต่อให้เรียวอุคจะไม่ยอมทำกับข้าวให้ขนาดไหนเค้าก็ต้องอ้อนให้เรียวอุคทำให้จงได้’
“แกร๊ก...” 5 นาทีผ่านไป ประตูห้องน้ำก็เปิดออกพร้อมกับร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขายาวก้าวออกมาโดยที่บ่าก็มีผ้าขนหนูชื้นๆวางพาดอยู่“ทงเฮมากินข้าวได้แล้ว” เสียงเรียกจากเพื่อนสนิทร่างเล็กทำให้เจ้าของชื่อต้องรีบกุลีกุจอเอาผ้าขนหนูไปตากแล้วรีบเดินมานั่งที่โต๊ะในครัว
“ฮ้า....ข้าวผัดกิมจิ น่ากินจังเลย อุคกี้น่ารักที่สุด ^^” เสียงหวานๆเอื้อนเอ่ยที่ทำให้คนฟังมีรอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้า
“รีบกินเลยทงเฮ เดี๋ยวไปทำงานสาย” ถึงจะมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าแต่ก็ยังไม่วายหันมาบ่นร่างบางที่ดูเหมือนจะจ้องมากกว่านั่งกิน
“ครับผม....ทานล่ะนะครับ”
ช่วงเช้าของทุกวันก็ยังเป็นแบบเดิม ที่เจ้าของร่างบาง จะต้องตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเล็กๆแหลมๆของเพื่อนสนิท อาบน้ำ แล้วก็ออกมากินข้าวฝีมือเพื่อนสนิท ....ไม่รู้ว่าเรียวอุคเป็นเพื่อนหรือเป็นแม่กันแน่...
ในช่วงเช้าของทุกวัน เป็นเวลาประจำที่สองหนุ่มหน้าหวานจะเดินเคียงกันลงมาจากคอนโดเพื่อมาต่อรถไฟฟ้าใต้ดินไปทำงาน แล้วก็ถือเป็นบุญตาคนแถวนั้นที่ได้เห็นคนสวยเดินหยอกกันมาตามทาง
“เรียวอุคอ่า....วันนี้ก็ไม่ได้สายซะหน่อย...อย่างอนสิ”
“อะไร! ใครงอนไม่ทราบฮ่ะ”
“ก็นี่ไง....อุคกี้งอนเค้าอยู่อ่ะ....เค้าขอโทษนะ...พรุ่งนี้เค้าจะตื่นเช้าๆ จะไม่โอ้เอ้น้า.... หายงอนน้า...” ไม่ว่าเปล่าร่างบางเล็กยังยื่นนิ้วก้อยไปไว้หน้าคนหน้าหวานอีกคน พร้อมกับทำหน้าออดอ้อน ตาปริบๆ โดยที่มีสายตาหลายคู่จากชายหนุ่มคนอื่นๆที่สามารถตีความหมายได้ในลักษณะเดียวกัน
‘โอ้ววว ผู้ชายอะไรวะ น่ารักชิบเลย’
“ง่ะ เรียวอุคอ่า...อย่างอนเค้าน้า....นะๆๆๆ” คราวนี้สเต็ปง้อเพิ่มมาอีกขั้น มีออฟชั่นเสริมด้วยสีหน้าอ้อนวอนบวกกับนัยน์ตาที่กระพริบถี่ๆ ...ผลที่ได้ คือเพื่อนร่างบางหันไปอีกทาง แต่เค้าเห็นน้า...ว่าเรียวอุคแอบยิ้มอยู่อ่ะ
“อ่ะ...อุคกี้แอบยิ้ม เค้าเห็นน้า....”
“ใครชื่ออุคกี้ไม่ทราบฮ่ะ...ไอ้ปลาติ๊งต๊อง” ได้ผล...คราวนี้เรียวอุคหันมาตวาดเสียงไม่ดังนัก แล้วก็ทำหน้ามุ่ยใส่ทงเฮที่ทำหน้าระรื่น
‘อย่างน้อยอุคกี้ก็หันมาพูดบ้าง อีกเดี๋ยวคงหายงอน’
“เรียวอุคอ่า....พรุ่งนี้เค้าจะตื่นเช้าๆนะสัญญาเลย สัญญาๆ” คราวนี้ออฟชั่นง้อเสริมมาอีกขั้นด้วยกันเกาะเข้าที่แขนเพื่อนร่างบาง เอาหัวถูๆไปมาแล้วก็เงยหน้ามากระพริบตาปริบๆให้“หนัก!” เสียงแหลมๆบ่นเบาๆก่อนจะดึงแขนให้หลุดออกจากการเกาะจากร่างบาง
“พอแล้ว....โน่น รถมาโน่นแล้ว” ไม่วายยังหันมาสั่งปลาน้อยแล้วเจ้าตัวก็รีบก้าวเท้าเข้าประตูรถไป แต่ทงเฮที่เดินตามหลังเรียวอุคมากลับเดินไปชนกับชายหนุ่มอีกคนที่เดินออกมาจากรถไฟฟ้า ทำให้ร่างบางหันไปเอ่ยขอโทษเบาๆแล้วรีบก้าวเท้าขึ้นรถไป
“คุ้นๆ หน้า...เหมือนเคยเห็นที่ไหน?” ชายหนุ่มร่างสูงพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะส่ายหัวเพราะคิดว่าคงคิดมากไปเอง แล้วก็รีบก้าวเท้าไปตรงบันไดเลื่อน...
อีกด้านหนึ่ง ที่คอนโดเดียวกันกับที่สองหนุ่ม(หรือสองสาว)พักอาศัยอยู่นั่น ร่างบางอีกคนก็วิ่งกระหืดกระหืบออกมาจากคอนโด ในปากมีห่อขนมปังกัดไว้ มืออีกข้างก็รีบติดกระดุมที่คอเสื้อให้เรียบร้อย ส่วนมืออีกข้างก็หอบแฟ้มหนาหนักสามสี่เล่ม ไหล่บอบบางก็มีกระเป๋าสะพายจนแอ่น ขาเรียวก้าวยาวๆไปยังสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน มือเรียวที่ว่างอยู่ยกมาดันแว่นกรอบหนาที่วางอยู่บนจมูกโด่งสวยได้รูป ก่อนจะถูที่ปลายจมูกเบาๆ ริมฝีปากสีเชอร์รี่ก็ขยับพึมพำเสียงเบา
“สาย...สายแน่ๆ ลีฮยอกแจ...สายแน่ๆ”....
To be Con.
Ps.คอมเมนท์ติชมได้เลยครับ :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น