คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 จุดเริ่มต้นของสงครามหัวใจ (100%)
"5"
ณ.LIVE CAFE 좋은세상만들기 (โชอึนเซซางมันดึลกิ)
มอไซต์คันหรูค่อยๆจอดอย่างช้าๆตรงจุดที่จอดมอไซต์ของร้านคาเฟ่แห่งหนึ่งในย่านยงดึงโพ ชายหนุ่มกับหญิงสาวเคลื่อนตัวลงจากมอไซต์ก่อนที่ทั้งสองจะเดินตรงเข้าไปในคาเฟ่ ภายในร้านคาเฟ่ถูกตกแต่งด้วยเก้าอี้2ตัวที่จัดวางกับโต๊ะ1ตัว เพื่อเป็นการมอบความสะดวกสบายต่อลูกค้าที่มาเข้าร้าน และนอกจากนั้นยังมีเวทีเล็กๆที่จัดวางเครื่องดนตรีมากมายอาทิเช่น กลอง1ชุด กีตาร์ เบส คีย์บอร์ด และ เครื่องเสียงต่างๆมากมาย และด้วยสาเหตุนี้จึงเป็นผลให้ร้านคาเฟ่ร้านนี้ต้องจัดวางโต๊ะเก้าอี้ให้เหมาะและสะดวกต่อลูกค้าในการชมการแสดงดนตรี นอกจากนั้นพื้นหลังของเวทียังยังเป็นภาพวาดที่ดูอาร์ตมากมาก
'ที่นี่มันคือคาเฟ่ ว่าแต่ ชานยอลพามาที่นี่เนื่ยนะ โถ่เอ้ย ให้นั่งลุ้นตั้งนาน'
"คุณชานยอล สวัสดีครับ" พนักงานภายในร้านที่อายุดูน่าจะราวๆ20 เดินมาหาชานยอลก่อนจะทักทายอย่างนอบน้อม
"ครับ ครับ สวัสดีเช่นกันครับ"ชานยอลทักทายกลับไป
'โห ชานยอลนี่เป็นที่รู้จกเยอะจังสงสัยมาร้านนี้บ่อยแน่นอนดูดิ่ขนาดพนักงานยังจำชื่อได้'
"วันนี้คุณชานยอลจะนั่งvipหรือเปล่าครับ" พนักงานคนเดิมพูด
'นั่นไง แน่นอนโป๊ะเชะ ชานยอลมาร้านนี้บ่อยชัวร์ '
"อ้าวไอตัวแสบ ว่าไงล่ะ มานี่มีอะไร แหมควงสาวมาด้วยนะเนี่ย ไงล่ะคนเนี้ย รักสนุกหรือจะเอาจริง " ชายวัยกลางคนที่ดูจะเป็นเจ้าของร้านเดินเข้ามาหาชานยอล ก่อนจะสวมกอดและทักทายกัน
'โห นี่มาบ่อยถึงกับสนิทกับเจ้าของร้านเลยหรอเนี่ย ไม่ธรรมดาเลยนะชานยอล ว่าแต่คำ พูดเมื่อกี้คืออันไร รักสนุกหรือจะเอาจริง? โอ้ยงงโว้ยยย'
"คนนี้เอาจริงครับ" ชานยอลตอบกลับ
'โอ้ยยย อารัยกานเนี่ย ช่วยอธิบายให้รู้บ้าง'
"เอ่อ ชานยอล คนนี้คือใครหรอ ทำไมนายสนิทกับเขาจัง" ด้วยความที่ ความสงสัยมันมากเกินไปจึงทำให้คุณนำมือไปเขย่าแขนชานยอลเบาๆ ก่อนจะถามให้รู้เรื่องว่าตกลง เขาคนนี้คือใคร?
"อ่อโทษทีลืมแนะนำ ผู้ชายคนนี้คือพ่อผมเอง " ชานยอลแนะนำพ่อของเขาให้คุณรู้จัก
' อ๋ออ พ่อนี่เอง มิน่าล่ะถึงได้ดูสนิทสนมกันจัง ว่าแต่พึ่งรู้นะเนี่ยว่าพ่อชานยอลก็เปิดร้านคาเฟ่ด้วย แถมตกแต่งร้านได้อาร์ตมากอ่ะ'
"มา ไอลูกชายตามพ่อมานั่งตรงนี้มา พอดีว่าตอนนี้มันเพิ่งจะ5โมงเย็น ลูกค้ายังไม่ค่อยเข้าร้านเท่าไร"
"ครับพ่อ"
ชานยอลเอื้อมมือมาจับมือคุณก่อนจะเดินตามพ่อของชานยอลไปยังโต๊ะที่พ่อชานยอลจัดไว้ให้ ซึ่งการกระทำของเขามันทำให้คุณอึ้งแล้วก็เขินมาก คุณเดินตามเขาไปที่โต๊ะซึ่งระหว่างทางที่คุณเดินคุณไม่รู้เลยว่าตอนนี้คุณกำลังอมยิ้มอยู่อย่างเขินๆ เมื่อมาถึงที่โต๊ะชานยอลกับคุณก็นั่งกันคนละฝั่งแต่นั่งล๊อกเดียวกันจึงทำให้ชานยอลสามารถมองใบหน้าคุณได้ง่าย และเขาก็เห็นด้วยว่าตอนนี้ใบหน้าของคุณช่างแดงเหลือเกินแดงมาก และด้วยความที่คุณเป็นผู้หญิงผิวขาวมันยิ่งทำให้คุณดูน่ารักมากกในสายตาชานยอล
" เอ้า ไอลูกชายมานั่งทำไมตรงนี้ล่ะ นู้นไปนั่งข้างๆแฟนแกนู่นไป เดี๋ยวตรงนี้พ่อนั่งเอง"
พ่อของชานยอลทักขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกชายตัวแสบของเขากำลังนั่งในที่ที่คนเป็นแฟนไม่สมควรนั่ง
"เอ่อไม่ชะ-"
"ครับพ่อ
คุณทำท่าจะปฏิเสธไปว่า สิ่งที่คุณพ่อคิดนั้นผิด แต่ชานยอลดันพูดแทรกขึ้น จึงทำให้คุณนั้นเงียบลงและมองชานยอลที่กำลังลุกขึ้นเพื่อย้ายฝั่งนั่งมานั่งข้างคุณด้วยสายตาประมาณว่า
'ทำไมนายพูดแบบนั้นล่ะ อิหยอย'
"เดี๋ยวพ่อมานะ พ่อจะโทรไปหาแม่แกให้มาดูหน้าลูกสะใภ้5555 พ่อว่าแม่แกคงดีใจตาย"
ตอนนี้พ่อชานยอลกำลังอยู่ในโหมดมโนสุดๆว่าคุณคือแฟนของชานยอล
"ครับพ่อ"
เมื่อคุณพ่อของชานยอลลุกจากเก้าอี้แล้วเดินหายลับไป
"นี่ชานยอล นายกลับไปนั่งที่เดิมของนายเลยนะ" คุณก็ทำการไล่ให้ชานยอลไปนั่งที่เดิมของเขา
"ไม่ไป ทำไมผมต้องไปล่ะ หรือว่าคุณไม่อยากนั่งใกล้ผม อย่าบอกนะว่าคุณรังเกียจผม" เอาอีกแล้วครับท่าน ชานยอลเริ่มเข้าสู่โหมดมโนแล้วครับ โอ้ยยยบ้านนี้จะมโนอะไรนักหนา มโนเก่งกันจิงจี้งงง
"นายจะบ้าหรอชานยอล ถ้าฉันรังเกียจนาย ฉันจะนั่งซ้อนมอไซต์มากับนายไหม"
เมื่อชานยอลได้ยินในสิ่งที่คุณพูดอยู่ดีๆเขาก็อมยิ้มขึ้นมา
"ชานยอล นายเป็นไรเนี่ย อยู่ดีๆก็ยิ้ม" เอาอีกแล้วความสงสัยมันมาก่อนทุกที คุณเอ่ยปากถามชานยอลเมื่อเห็นเขานั่งยิ้ม สักพักหูเขาก็เริ่มแดง
"ผมถามจริงนะ คุณเคยนั่งมอไซต์มาก่อนไหม" รอยยิ้มของชานยอลหุบลงก่อนจะกลายเป็นใบหน้านิ่งๆแล้วมองหน้าคุณอย่างไม่ละสายตา
"เคยสิ คนอะไรจะไม่เคยนั่งมอไซต์ล่ะ" ใช่ป้ะ อิหยอยนี่ถามแปลก
"แล้วทำไมตอนคุณซ้อนมาไซต์ผมคุณถึงกอดผมแน่นจังล่ะ" ชานยอลพูดออกมาก่อนจะยิ้มอย่างร้ายกาจนิดนิด
"ก็เพราะว่ะ-" คุณยังไม่ทันจะพูดจู่ๆก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้น
"อ้าวชานยอล หวัดดี "
สาวเกาหลี ผมยาวประมาณกลางหลัง ผิวขาว ทักชานยอลขึ้น
"อ้าว เยจิน หวัดดี"
ชานยอลทักกลับ
"วันนี้นายมาทำอะไรที่นี่หรอ"
ผู้หญิงที่ชื่อว่าเยจินเปิดคำถามขึ้น
"มานั่งฟังเพลงคลายเครียดน่ะ แล้วเธอล่ะ"
ชานยอลตอบพร้อมกับถามต่อ
"ถ้าฉันจะบอกว่าฉันมาที่นี่เพื่อมาหานาย นายจะเชื่อป้ะล่ะ"
เยจินตอบชานยอล
"ขอโทษนะ คือตกลงว่า มากันสองคนใช่ป้ะ จะได้กลับ" บอกเลยว่าตอนนี้อยากกลับห้องมากเลย เบื่อ
"ไม่ครับ ไม่ครับ อย่าเพิ่งกลับเลยน้าาา " ชานยอลรีบหันมาทางคุณก่อนจะกอดแขนคุณแน่นไม่ยอมให้คุณลุกไปไหน
"เอ่อ ชานยอล เธอคนนี้คือใครหรอ อย่าบอกนะว่าเพื่อนนาย" เยจินมองคุณก่อนจะเอ่ยปากถามชานยอล
"ไม่ใช่หรอกเยจิน เธอคนนี้คือแฟนของไอตัวแสบมัน" เสียงของใครบางคนดังขึ้นก่อนจะปรากฎร่างให้เห็นว่าเขาคือพ่อของชานยอล
"อ่าวคุณพ่อสวัสดีค่ะ หนูนึกว่าเธอคนนี้เป็นเพื่อนของชานยอลซะอีก" เยจินพูดขึ้น ก่อนจะหันกลับมามองหน้าคุณด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เปลี่ยนจากสายตาตอนแรกที่ออกจะค่อนข้างเป็นมิตรแต่ตอนนี้สายตาเยจินกลับมองคุณเหมือนคิดว่าคุณคือศัตรูหัวใจของเธอ
'หึ แฟนงั้นหรอ อย่าหวังเลยว่าเธอกับชานยอลจะคบกันได้นาน ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ชานยอลเปลี่ยนใจมาหาฉันให้ได้ ฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ชานยอลกลับมาหาฉัน ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้หัวใจของชานยอลกลับคืนมา'
20%
“พ่อจ๋า แม่มาแล้ววว” เสียงของใครบางคนดังขึ้นภายในร้าน ส่งผลให้เยจินต้องหยุดความคิดของตนไปชั่วขญะก่อนจะหันไปสนใจทางต้นเสียง ตอนนี้ทุกคนต่างหันไปมองที่คนๆนั้นเป็นตาเดียวกัน รวมถึงคุณด้วย จึงส่งผลให้เห็นร่างของผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาในร้านก่อนจะมองหาอะไรสักอย่าง สักพัก สายตาของผู้หญิงคนนั้นก็หันมาทางโต๊ะที่พวกคุณนั่ง ก่อนจะเดินตรงมายังที่โต๊ะ
‘แม่ชานยอลชัวร์’
“อ้าว! แม่มาแล้วหรอ ทำไมถึงเร็วจัง” พ่อของชานยอลทักขึ้นเมื่อเห็นว่าศรีภรรยาที่คุยกันทางโทรศัพท์เมื่อสักครู่ ได้มาถึงร้านแล้ว
‘น่านนนน ไง แม่ชานยอลจริงๆด้วย’
“อ่อแม่ให้แท็กซี่ซิ่งมาน่ะ เป็นไงล่ะพ่อ เร็วป้ะ” แม่ชานยอลพูดขึ้น ก่อนจะทำสีหน้ากวนนิดๆ แล้วเดินมาที่โต๊ะก่อนจะนั่งลงข้างพ่อชานยอล
“แม่หนาแม่ ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วย “ ชานยอลทักขึ้นอีก เมื่อเห็นว่าแม่ของตนได้ทำเรื่องที่ทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วง
“เออหน่า ช่างเถอะ ว่าแต่....”แม่ชานยอลพูดขึ้นแล้วเว้นวรรคไปชั่วครู่ ก่อนจะหันสายตามามองทางเยจินที่ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่แบบนิ่งๆ ก่อนจะหันสายตามามองหน้าคุณที่นั่งอยู่ข้างชานยอลอย่างนิ่งๆเหมื่อนกัน แต่แล้วแม่ชานยอลก็ค่อยๆคลายยิ้มออกมาให้คุณอย่างเป็นมิตรมากกกก
“ไหนล่ะ ลูกสะใภ้ของแม่” แม่ของชานยอลหันไปหาพ่อของชานยอลก่อนจะเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น
“พ่อให้แม่ลองทายดูละกันว่าใครคือลูกสะใภ้ในอนาคตของเรา” พ่อชานยอลตอบไปอย่างลุ้นๆว่าแม่จะทายว่าใครเป็นลูกสะใภ้กันแน่
แม่ชานยอลหันไปหาเยจินด้วยสายตานิ่งๆอีกเช่นเคยแต่ครั้งนี้รู้สึกจะมองเยจินนานมากกก นานแบบว่าทุกคนสามารถหลับคอยได้เลย สักพัก แม่ชานยอลก็หันมาทางคุณก่อนจะบอกประโยคที่ทำให้คุณอึ้ง
“นังหนูคนนี้ใช่ไหมพ่อ” ใช่แล้วนังหนูคนนี้แหละที่แม่อยากได้เป็นลูกสะใภ้ ถึงจะเพิ่งเจอหน้ากันแต่แม่รู้สึกได้ถึงนิสัยที่แท้จริงของเด็กคนนี้
แม่ชานยอลตอบคำถามพ่อชานยอลในขณะที่สายตายังมองใบหน้าคุณอยู่
“แหมแม่แกนี่เก่งจริงๆเลยนะ เซ้นดีสุดยอด” แหมศรีภรรยาของเรานี่ตาถึงจริงจรี้งงงง
พ่อชานยอลหันไปพูดกับชานยอล
“ว่าแต่หนูชื่ออะไรหรอจะ” แม่ของชานยอลหันมาถามชื่อคุณเพราะการที่จะรู้จักกันและสนิทกันได้ต้องรู้จักชื่อกันก่อน แล้วอย่างอื่นก็จะตามมา
“อ่อ หนูชื่อ<ชื่อคุณ>ค่ะ”คุณตอบแม่ชานยอลก่อนจะยิ้มอย่างน้อบน้อมให้อีกครั้งหนึ่ง
"อ่อ ค่ะ อ่อมม่า ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ"คุณฉีกยิ้มกว้างให้คุณแม่คนที่สองของคุณก่อนที่ท่านจะหัวเราะขึ้นมา
"5555 แหมพ่อดูลูกสาวของเราอีกคนสิ น่ารักจริงๆเลย ยิ้มออกมาก็เหมือนชานยอลเวลายิ้มไม่มีผิด555 แหมเหมาะสมกันจิงจิง" แม่ชานยอลหันไปชมคุณกับพ่อชานยอลเมื่อท่านเห็นรอยยิ้มของคุณบนใบหน้าเมื่อสักครู่นี้
'อ้ากกกกก ม่ายยยย น้าาาาา '
"แหม แม่ก็ ไปแซวเด็กมัน ดูสิ น่าแดงเป็นลูกมะเขือแล้วนั่นน่ะ" พ่อชานยอลพูดกับคุณแม่โบลา ก่อนที่ท่านทั้งสองจะหัวเราะกันอย่างสนุกสนานโดยที่ไม่มีใครสนใจเลยว่า ในขณะนี้ ตอนนี้ เวลานี้ และวินาทีนี้ กำลังมีผู้หญิงที่ชื่อว่าคิมเยจิน ยืนอยู่ในสถานการณ์ด้วย
'เฮ้อออ ครอบครัวนี้น่ารักกันจังเลย มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ'
คุณมองครอบครัวนี้อย่างมีความสุขเพราะ อย่างที่บอกครอบครัวนี้มีแต่เสียงหัวเราะ และการที่คุณได้ยินเสียงหัวเราะมันก็ทำให้คุณมีความสุขไม่น้อยเลยทีเดียว จนกระทั่งสายตาคุณหันไปเห็นเยจินที่ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่อยู่ที่เดิมคุณจึงทักขึ้น
"อ้าว เธอชื่อเยจินใช่ไหม มานั่งด้วยกันสิ ไปยืนอยู่ตรงนั้นทำไม มันเมื่อยนะ" เธอคนนี้เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมไม่เค้ามานั่งด้วยกัน เอ๊ะ! หรือว่าไม่ถูกกับแม่ชานยอลหรอ แต่คงไม่ใช่มั้งแม่ชานยอลเป็นดูมิตรจะตายไป เธออาจจะเกรงใจก็ได้
เยจินกำลังจะปฏิเสธแต่ก็นึกอะไรดีๆออกเลยตอบออกไปว่า
"อ่อ ........... งั้นฉันขอนั่งด้วยคนละกัน" หึ หึ ยัยโง่เอ้ยย!!! เนี่ยหรอแฟนชานยอล!!! แหมเสแสร้งได้โล่จริงๆเลยนะ! หึแต่ก็ขอบใจละกันนะยัยสาวไทย ฉันขอบใจแกมากที่แกดันโง่เปิดโอกาสให้ฉันสามารถทำตามแผนเพื่อดึงชานยอลของฉันกลับมาให้ได้
เยจินเดินมานั่งข้างๆชานยอลเพราะเห็นว่าที่มันว่าง นั่งสามคนน่าจะพออยู่ และเนื่องจากว่าที่นั่งของคุณ ชานยอล และเยจิน มันตรงข้ามกับที่นั่งของพ่อชานยอลและแม่ชานยอล จึงส่งผลให้แม่ชานยอล ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินไปหาเก้าอี้ตัวใหม่มาให้
"อ้าว!!! ไปนั่งเบียดกันทำไมล่ะ ตั้งสามคนอึดอัดแย่ มานี่มาเยจิน มานั่งข้างๆน้านี่มา"
แม่โบลา ทักขึ้นหลังจากวางเก้าอี้ลงแล้ว ก่อนจะกวักมือเพื่อชวนให้เยจินมานั่งข้างๆตน เพราะเห็นว่านั่งตรงนั้นมันอึดอัดมากกกกก
"อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ หนูนั่งได้" แหม คิดหรอคะ ว่าคนอย่างเยจิน จะไปนั่งตรงนั้น ฝันไปเถอะค่ะคุณน้า ก็บอกแล้วไงว่าจะทำทุกอย่างให้ชานยอลกลับมาให้ได้ ถ้าต้องห่างจากชานยอล คนนั้นคงไม่ใช่เยจินหรอกค่าาาาา
"มี้คับ ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคับ" โอ้ยยยยเบื่อโว้ยยย!!!อึดอัดอึดอัดอึดอัด ขอหนีจากตรงนี้ดีกว่า
ชานยอลลุกจากที่นั่งก่อนจะเดินผ่านหน้าคุณแล้วรีบตรงไปยังห้องน้ำทันที
"อ๊าว!!! อะไรของมัน เดี๋ยวอีกวันเรียกแม่ อีกวันเรียกมี้ อีกวันเรียกม๊า เฮ้อออ ไอลูกคนนี้" แม่โบลา สบดออกมาด้วยความเหนื่อยใจกับไอลูกชายตัวแสบ ที่ไม่รู้ว่าจะเรียกคำนำหน้าผู้เป็นแม่ว่าอะไรกันแน่
20นาทีผ่านไป
"<ชื่อคุณ> ไปดูชานยอลหน่อยสิลูกว่าเป็นอะไรไปหรือเปล่า เห็นไปเข้าห้องน้ำตั้งนานแล้ว "
แม่โบลา สั่งให้คุณไปดูชานยอลด้วยความเป็นห่วง
"อ่อ ค่ะ" และแล้วคุณก็ต้องไปเพราะไม่อยากขัดคำสั่ง
'แล้วตูจะไปตามชานยอลยังไงดีหว่า เอ่อ เดี๋ยวตะโกนเรียกหน้าห้องน้ำก็ได้วะ'
คุณเดินตรงมายังห้องน้ำก่อนซึ่งในหัวคุณก็คิดอยู่ว่าจะเอายังไงดีกับการเรียกชานยอลซึ่งคุณก็เดินมาและกำลังจะเลี้ยวเข้าช่องทางที่ตรงไปยังห้องน้ำชาย
"อ้ายยยยยย"
"ผมขอกอดคุณอยู่อย่างงี้ได้ไหม"
50%
คุณร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่จะเคลื่อนตัวไปตามแรงฉุดของใครบางคน แล้วถูกสวมกอดอย่างแนบแน่นจากชายหนุ่มร่างสูง และการที่คุณถูกฉุดเข้ามากอดแบบนี้ มันก็ส่งผลให้คุณตกใจเป็นอย่างดี และคนที่กำลังสวมกอดคุณอยู่ในตอนนี้ก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากชานยอล หรืออิหยอยนั่นเอง
‘ โอ้ยยยย Iโยดานิ่ เล่นทำซะตกใจหมดเลย เอ่อ...ว่าแต่จะทำยังไงดีล่ะ Iโยดาถึงจะยอมปล่อยสักที ’
“เอ่อ... ชานยอล ปล่อยก่อนเถอะ” เอางี้ก็ได้วะ พูดแบบเรียบง่าย มันน่าจะปล่อยมั้งนะ
“ไม่ ผมขอกอดคุณอยู่อย่างนี้แปปนึงได้ไหม” หึ ฝันไปเถอะว่าผมจะปล่อย ผมไม่มีทางปล่อยคุณไปไหนอีกแน่ ยัยผู้หญิงใจร้าย
“แต่..... ชานยอล ถ้ามีคนมาเจอเดี๋ยวนายจะเป็นข่าวได้นะและอีกอย่างคือมันจะดูไม่ดีด้วยถ้าคนมาเห็นเราสองคนยืนกอดกันอยู่แบบนี้อ่ะ” ขอร้องนะโยดา นายอย่าดื้อนักเลย ปล่อยเถอะ ถ้านายไม่กลัวจะเป็นข่าวนายก็ควรจะกลัวว่าฉันจะเสียหายบ้างนะ
“งั้น......ผม ขอเวลากอดคุณอยู่แบบนี้สักพักเถอะนะ ผมขอร้อง”
เมื่อคุณหมดหนทางที่จะทำให้ชานยอลปล่อยคุณแล้ว เพราะไม่ว่าจะขอร้องยังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อย ดังนั้นคุณจึงยอมให้ชานยอลกอดและอีกอย่างคือคุณกลัวว่าถ้าคุณไม่ยอมเดี๋ยวชานยอลก็จะพลานหาเรื่องทะเลาะกับคุณจนดูวุ่นวายและด้วยเหตุผลนี้คุณจึงยอมให้ชานยอลกอด ชานยอลสวมกอดคุณแล้วหลับตาลงอย่างช้าๆ เขาใช้มือสองข้างสวมกอดคุณอย่างแนบแน่นและคุณก็ใช้มือทั้งสองข้างสวมกอดเขากลับไปเช่นกัน เขาพยายามสื่อความรู้สึกของเขาส่งผ่านอ้อมกอดมาให้คุณได้รับรู้ และมันก็ถือว่าเป็นเรื่องที่แปลกมากที่คุณดันรับรู้ความรู้สึกของชานยอลซะงั้น แน่นอนการที่คนเราจะรับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายที่ส่งมาให้ทางอ้อมกอดมันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่แปลก แต่ที่บอกว่าแปลกคือ ความรู้สึกที่คุณได้รับมาจากชานยอลมันเป็นความรู้สึกที่คิดถึง โหยหา ห่วงใย เหงาหงอย มันเหมือนความรู้สึกที่คนคนนึงรอคอยคนอีกคนมานานแสนนาน และถึงแม้ว่าคุณจะเป็นคนที่ชอบมโน เพ้อเจ้อ คิดไปเอง แต่คุณก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่รู้เลยว่าความรู้สึกที่เขาส่งมามันคือความรู้สึกแบบไหน แต่แค่คุณไม่รู้เท่านั้นเองว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรกับคุณกันแน่
‘ ชานยอล นายกำลังจะสื่ออะไรกับฉันกันแน่ ’
ภายในร้านคาเฟ่ ณ.หน้าห้องน้ำชายมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยืนกอดกันอย่างอบอุ่น ซึ่งฝ่ายชายก็คงจะเป็นใครไปไม่ไดนอกจากชานยอลและฝ่ายหญิงที่ถูกกล่าวถึงก็คงจะไม่พ้นคุณอีกแน่นอน คุณกับชานยอลยืนกอดกันอย่างมีความสุข ชานยอลมีความสุขที่ได้เห็นหน้าคุณ ได้กอดคุณ แต่คุณมีความสุขที่ได้กอดกับซุปตาร์ และตอนนี้คุณและเขากอดกันมาได้สักพักคุณก็เริ่มเห็นว่ามันนานแล้วและตอนนี้ก็เริ่มมีลูกค้าถยอยเข้าร้านมากขึ้น คุณกลัวว่าจะมีใครมาเห็นเข้า คุณจึงสะกิดหลังชานยอล เพื่อเรียกสติให้ชานยอลปล่อย
“ เอ่อ....ชานยอล ปล่อยก่อนเถอะนะ ตอนนี้เราหายมานานแล้ว เดี๋ยวอัปป้ากับออมม่าเป็นห่วงเอานะ” คุณพยายามขอร้องโดยใช้เหตุผล อย่างใจเย็น
ชานยอลค่อยๆ ถอนอ้อมกอดออกจากคุณ อย่าช้าๆ ก่อนจะก้มหน้าคอตกมองที่พื้น เมื่อคุณเห็นดังนั้น คุณจึงแหงนคอและเหลือบตาเพื่อพยายามจะสบตากับชานยอลแต่ชานยอลก็พยายามหลบหน้าไม่ยอมสบตาคุณ ดังนั้นคุณจึงต้องทำคอให้ตรงเป็นปกติก่อนจะมองหน้าของชานยอลที่กำลังคอตกอยู่ อย่าจริงจัง
“นี่ ชานยอล” คุณเรียกชื่อของเขาเพื่อให้เขาสนใจที่จะฟัง
“...........” เงียบแล้วก้มหน้าคอตกต่อไป
“นายรู้ไหมทำไมฉันจึงไม่ค่อยอยากให้นายกอดฉัน” หวังว่าวนายจะฟังอยู่นะ เมื่อคุณเห็นว่าเขาก้มหน้าคอตกคุณจึงเริ่มประเด็นโดยหวังว่าเขาน่าจะสนใจที่จะฟังนะ
“...........” เงียบแต่คราวนี้เงยหน้ามองคุณแทน อย่าสงสัย
“ก็เพราะว่าฉันเป็นห่วงนายไงล่ะ” คุณเริ่มทำหน้าจริงจัง
“ห่วง???” ชานยอลทวนคำว่าห่วงอีกครั้งอย่างสงสัย
“ใช่ ห่วง!!!” คุณพยายามเน้นคำว่าห่วงให้หนักเขาจะได้รับรู้ว่าห่วงจริงๆ
“ยังไง???” เขาทำหน้างงใส่คุณอย่างไม่เข้าใจ
“ก็ฉันไม่อยากให้นายเป็นข่าว และถ้านายเป็นข่าวฉันกลัวว่าเรตติ้งนายจะตกรวมถึงเรตติ้งของวงด้วย “
“อ๋อ...เข้าใจแล้ะ ที่แท้คุณก็ห่วงชื่อเสียงของผม ยัยคนใจร้ายย!!!” ทำไมนะ ถึงแม้ผมจะเป็นซุปตาร์แต่ผมก็มีหัวใจนะ อยากทำในสิ่งที่ใจต้องการบ้างไม่ได้เลยใช่ไหมโถ่เว้ย!!!!
เมื่อคุณได้ยินคำพูดเมื่อกี้คุณก็ถึงกับอึ้ง ไอประโยคแรกไม่อึ้งนะ แต่ไอที่บอกว่าคนใจร้ายเนี่ย มันเอาอะไรมาวัดว่าฉันใจร้าย เราเคยเจอกันเป็นครั้งที่2แต่ได้คุยกันและสนิทกันแค่ครั้งแรกแล้วอิหนอนมันเอาอะไรมาวัดวะ ว่าฉันใจร้าย
“ไม่ใช่อย่างงั้นนะชะ-“
“ไม่ต้องพูดหรอกผมเข้าใจ งั้นผมกลับโต๊ะก่อนนะ”
ชานยอลพูดก่อนจะหันหลังเพื่อที่จะเตรียมเดินไปที่โต๊ะเพียงแค่ขาที่ยาวและเรียวก้าวได้เพียงก้าวแรกเขาก็ต้องหยุดชะงักเนื่องจากมีมือและแขนเล็กๆถูกอ้อมมากอดจากทางด้านหลังก่อนที่จะมีใบหน้าของคนคนนึงซุกอยู่ที่กลางหลังของชานยอล และก่อนที่จะมีคำพูดนึงที่ทำให้ผู้ชายร่างสูงคนนี้ถึงกับฉีกยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“ชานยอล จริงๆแล้วฉันอยากกอดนายนะ อยากกอดนายมากๆ แต่ฉันมันเป็นได้แค่แฟนคลับคนนึง ฉันไม่อยากกลายเป็นแฟนคลับที่ทำให้ศิลปินที่ฉันรักต้องมาเสียหายหรือโดนด่าเพราะฉัน ถ้าครั้งนี้ฉันทำให้นายเป็นข่าวหรือโดนดุ นายบอกฉันนะ เดี๋ยวฉันจะรับผิดชอบเอง” คุณพูดโดยกลั่นออกมาจากใจจริง โดยที่ใบหน้าของคุณยังซุกอยู่ที่หลังกว้างๆของชานยอลอยู่ และคุณไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตาของคุณเป็นยังไง
ชานยอลจับมือของคุณทั้งสองข้างก่อนจะค่อยๆคลายออกแล้วหันหน้ากับตัวไปหาคุณก่อนจะขยี้ผมจนยุ่งไปหมด
“ อื้ม อย่าสิ ผมยุ่งหมด” คุณพูดไป ทำปากเบะ และมือก็จัดทรงผมไป
“55555” ชานยอลหัวเราะกับท่าทางที่แสนจะน่ารักของคุณ แม้ว่าคุณจะบอกว่าผมยุ่งแต่ในสายตาเขาคุณดันน่ารักซะงั้น
“นี่ ยัยบ้อง เมื่อกี้เธอร้องให้หรอดูดิ ตาแดงเลย” ชานยอลแหย่คุณเมื่อเห็นว่าตาคุณแดงเหมือนคนจะร้องให้
“ก็เพราะใครล่ะ!!! “ คุณตะโกนใส่ชานยอลก่อนจะทำปากเบะ อีกครั้ง
“5555 ยัยบ้องเอ้ย”
“นี่ Iโยดา นายไม่ต้องติดกับแบคฮยอนมากนะ ดูดิ ติดกันมากจนเรียกสรรพนามฉันตามหมาแบคไปแล้วเนี่ย”
“55555 เมื่อกี้เธอเรียก Iแบคกี้ว่าอะไรนะ” ชานยอลหัวเราะและถามอีกครั้ง
“หมาแบค”
“55555 ฉันว่า Iแบคกี้ ต้องชอบชื่อนี้แน่ๆ5555” ชานยอลพูดไปหัวเราะไปอย่างมีความสุข
“555555555” และคุณก็หัวเราะอย่างมีความสุขด้วยเช่นกัน
ตอนนี้คุณกับชานยอลยืนคุยกันหัวเราะกันอย่างมีความสุขอยู่หน้าห้องน้ำชาย โดยไม่ได้ มีใครสนใจเลยว่า ตอนนี้ เวลานี้ ขณะนี้ กำลังมีสายตาคู่หนึ่งมองคุณสองคนอย่างอิจฉาริษยาและต้องการแย่งชิง สายตาคู่นี้มันไม่ใช่สายตาของแฟนคลับเพราะมันกลับน่ากลัวกว่านั้น และมันก็ไม่ใช่สายตาของซาแซงแฟน เพราะมันน่ากลัวกว่านั้นอีก แต่ทว่าสายตาคู่นั้นมันคือสายตาของผู้หญิงผมยาวกลางหลัง ผิวขาว ใส่ชุดเกาะอกสีแดงที่ส่วนของกระโปรงจะสั้นขึ้นมาเหนือเข่าประมาณสองคืบนับจากสะโพก ทาลิปสติกสีแดง และกรีดอายไลเนอร์ ถ้ามองแล้วเปรียบเป็นตัวละครบอกเลยว่าเธอคนนี้ไม่ต่างอะไรกับนางร้ายในละครเลยก็ว่าได้ และแน่นอนเธอคนนี้ก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก เยจิน!!!!!!
“นี่ ชานยอล ฉันว่าเรากลับไปที่โต๊ะกันเถอะ ป่านนี้พวกท่านคงเป็นห่วงแล้วละ” คุณบอกชานยอลที่ตอนนี้กำลังยิ้มอยู่
“พวกท่าน??? อ่อ ม๊า กับ ป๊า น่ะหรอ”
“อื้มใช่แล้ว” คุณพูดแล้วยิ้มให้ชานยอล
“เครๆ งั้นกลับไปที่โต๊ะกัน” ชานยอลเอ่ยขึ้นก่อนจะจับมือคุณ แล้วจูงให้เดินไปด้วยกัน
ตอนนี้คุณกับชานยอล เดินมาถึงที่โต๊ะ ภาพที่คุณเห็นคือ ป๊ากับม๊าของชานยอลกำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเยจินไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้แล้ว
“อ้าว คุณแม่โบลาคะ แล้วเยจินไปไหนแล้วล่ะคะ”เมื่อคุณเดินออกมาไม่เจอเยจินนั่งอยู่ที่โต๊ะคุณเลยถามแม่ของชานยอลด้วยความสงสัย เพราะจะไปเข้าห้องน้ำก็ไม่น่าจะใช่
“อ๋อ กลับไปแล้วจ่ะ ตอนแรกแม่เห็นหล่อนบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่สักพักหล่อนออกมาแม่ก็เห็นหล่อนหยิบกระเป๋าแล้วก็ไปเลย พอแม่ถามว่าจะรีบไปไหนหรอ หล่อนก็ตอบแม่มาว่า มีธุระค่ะแค่นั้นหล่อนก็ไป แม่เลยไม่ได้สนใจไรมาก ว่าแต่....”
คุณแม่คนที่สองเล่าทุกอย่างให้คุณฟังแล้วสักพัก ท่านก็สังเกตเห็นว่าไอลูกชายตัวแสบมันก็เดินมากับคุณด้วยแถมยังเดินจับมือกันมาอีก ท่านเลยเว่นวรรคไว้ช่วงท้ายแล้วมองคุณกับชานยอลสลับไปมาจากนั้นก็อมยิ้มออกมา และเมื่อคุณเริ่มรู้ว่าสิ่งที่คุณน้าโบลาจะพูดต่อมาคืออะไรคุณเลย มองไปที่มือซึ่งชานยอลกำลังจับมือคุณอยู่ คุณเลยพยายามจะเอามือออก แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะชานยอลเล่นกำมือคุณซะแน่น คุณเลยเงยหน้าไปมองชานยอลและสื่อสารทางสายตาแทน
‘ นี่ไอหูกาง ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ ’ คุณถลึงตาใส่ชานยอลแล้วพยายามขู่ชานยอลทางสายตา
‘ ไม่ปล่อย เธอจะทำไม’ ชานยอล มองหน้าคุณก่อนจะลอยหน้าลอยตาอีกครั้ง
‘ไม่ปล่อยใช่ไหม ได้’ คุณมองชานยอลก่อนจะแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ
คุณมองหน้าชานยอลที่ตอนนี้กำลังลอยหน้าลอยตาและทำหน้ากวนteen อยู่ ก่อนที่คุณจะนับ1-3ในใจ
‘1’
‘2’
‘3’
“ย้ากกกก”
หงับ
“เฮ้ย!!!!! อ้ากกกกก”
ชานยอลร้องขึ้นมาเสียงดังด้วยความเจ็บ เจ็บจากการโดนกัด และคนที่กัดก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เนื่องจากว่าคุณบิดแขนชานยอลกอดจะกัดลงที่มือชานยอลอย่างจัง และเหตุนี้จึงทำให้ หมาป่าอันน่ากลัวอย่างชานยอล ต้องหมดฤทธ์และร้องอย่างเสียงหลงกลายเป็นหมาน้อยเฝ้าบ้านในทันที
“ยัยบ้องเอ้ยยย แค่จับมือแค่นี้ทำไมต้องกัดด้วยฮ้ะ!!!!” ชานยอลเริ่มตั้งสงครามกับคุณ
“ก็ใครอนุญาตให้นายจับหล่ะ!!”คุณเริ่มตะคอกใส่ชานยอล
“ก็ไม่เห็นจะต้องกัดเลยนี่นา” ชานยอลเริ่มทำหน้าแบ้วๆ เพื่อจะสงบสงคราม
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบ้วเลย คิว่าน่ารักตายแหละ” โอยย อิหยอย ขอร้องอย่าทำหน้าแบ้ว มันน่ารักเกิ้นนน
คุณพูดก่อนจะเบะปากใส่ชานยอล
“แล้วรักป้ะล่ะ” ชานยอลยืนหน้ามาใกล้คุณแล้วทำหน้าทะเล้น
“ยัง ยัง ยังจะมาเล่นอยู่อีก อยากโดนกัดอีกรอบช้ะ” คุณมองชานยอลอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่
“อย่า อย่า อย่า ไม่เอาแล้วครับ” ชานยอลยกมือขึ้นห้ามทำเป็นกลัว แต่จริงๆแล้วเขาอยากบอกคุณว่าคุณน่ารักมากกกกก
คุณยิ้มให้กับท่าทางที่ตลกของชานยอล ก่อนจะเดินตัดหน้าชานยอลมานั่งที่เก้าอี้ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับคุณน้าโบลา หลังจากนั้นชานยอลก็มานั่งข้างๆคุณ คุณกับคุณน้าโบลาคุยกันอย่างสนิทสนม ส่วนชานยอลก็ลุกไปยิบกีร์ต้าก่อนจะเอามาเล่นที่โต๊ะแล้วให้พ่อของเขาสอน ตอนนี้ก็เริ่มจะมืดแล้ว ลูกค้าก็เริ่มเข้าร้านมากขึ้นเรื่อยๆ และลูกค้าที่เข้ามาส่วนใหญ่เมื่อเห็นชานยอลต่างก็ส่งยิ้มหวานให้บ้าง ต่างมองมาที่ชานยอลบ้าง โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าคุณนั้นก็นั่งอยู่ใกล้ๆกับชานยอล
กริ้ง เสียงประตูของคาเฟ่ถูกเปิดออก
เผยให้เห็นร่างของผู้ชายกลุ่มนึงประมาณ11คนที่เดินเข้ามาข้างในร้าน หลังจากนั้นก็มีชายคนนึงหันหน้ามาทางโต๊ยที่คุณกับชานยอลและป๊ากับม๊านั่งอยู หลังจากนั้นชายคนนั้นก็หันไปบอกกับคนในกลุ่งก่อนที่ทุกคนจะหันมาทางโต๊ะแล้วเดินตรงมายังโต๊ะที่คุณนั่งทันที
“อ้าว ไอหูกาง อยู่นี่นี่เอง” หนึ่งในนั้นทักชานยอล
“อ้าว ฮยอง”ชานยอลทักกับ
“แหม ฮยองน้า มานี่ไม่บอกกันเลย ว้าวววว พาสาวมาด้วยน้า”หนึ่งในนั้นก็ทักชานยอลขึ้นก่อนจะหันมามองคุณ
คุณมองไปที่คนกลุ่มนั้นอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปสะกิดหลังชานยอลแล้วถามว่า”คนกลุ่มนี้คือใครหรอ”
“5555ยัยบ้อง นี่เธอจำไม่ได้จริงๆหรอ” ชานยอลยิ้มก่อนจะหัวเราะกับความสงสัยของคุณ
“ถ้าฉันจำได้ฉันจะถามนายไหมล่ะ” คุณตอบชานยอลไปอย่ากวนteen
“555 นี่ยัยบ้องเธอลองมองพวกนี้ดีๆ” ชานยอลบอกคุณก่อนจะจับคุณให้หน้าคุณสามารถมองคนกลุ่มนี้ได้อย่างชัดเจน
คุณมองคนกลุ่มนี้ อย่างตั้งใจแล้วพยายามนึกมองลักษณะ
“อันนี้ แบคฮยอน” คุณมองไปที่ผู้ชายคนนึงใส่เสื้อคลุมสีดำ ใส่ผ้าปิดปาก แล้วก็หมวก ที่มีเค้าโครงหน้าคล้ายหมาแบค
“คนเว้ย!!! ไม่ใช่อัน” ยัยนี่นิ่ ต้องการกวนประสาทท่านแบคใช่ป้ะ
“เอ่อ พูดจากวนteenอย่างนี้ หมาแบคชัวร์”
“55555” ทุกคนขำ
แบคฮยอนกำหมัดแน่น ยับยั้งอารามณ์โกรธ
‘โอ้ยยยย อยากปล่อยหมัดใส่ นังนี่ชะหมัด ผู้หญิงอะไร กวนteenชะหมัด’
“คนนี้ เลย์ คนนั้น เฉิน ส่วนคนนั้นเทา” คุณหันไปชี้อีกสามคนแล้วบอกชื่อพร้อมกับทำหน้านึกไปด้วย
“(-_-) (_ _)”เลย์ก้มหัวทักทายคุณ
“(^_^)” เฉินยิ้มให้คุณ
“(^_^)” เทายิ้มให้คุณเช่นกัน
“คนนี้ เฮียเงิ่งป้ะ” คุณชี้ไปที่ผู้ชายตัวสูงที่สุด
“เรียก เฮียเฉยๆก็ได้” คริสบอกคุณด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล่นเคย
“55555”ทุกคนขำ
“คนนี้ซูโอใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับใช่^^”ซูโฮพูดแล้วยิ้มให้คุณ
“คนนี้ จงอิน กับดีโอ แล้วก็ซิ่วหมิน ใช่ไหมคะ”
“1 2 3 ใช่ครับ^^”ทุกคนพูดพร้อมกันอย่างประสานเสียง
“คนนี้ลู่หานกับเซฮุน ใช่ไหม”
“ใช่แล้วครับนูน่า”เซฮุนพูดแล้วยิ้มให้คุณก่อนจะรีบเดินตรงมาเพื่อจะกอดคุณ
“อย่าเข้ามานะเซฮุน “ชานยอลรีบลุกขึ้นเพื่อกั้นเซฮุน
“โหแค่นี้ต้องหวงด้วย”เซฮุนเบะปาก ใส่ชานยอล
“โอ้ปป้านึกว่าจะจำโอ้ปป้าไม่ได้แล้วซะอีก”ลู่หานทักขึ้นกับคุณก่อนจะยิ้มให้คุณ
“แฮะ แฮะ ตอนแรกก็แทบจำไม่ได้หรอกค่ะ แหมก็เล่นปลอมตัวกันซะ”คุณพูดกับลู่หาน
“55555”ลู่หานหัวเราะเบาๆ
ตอนนี้ทุกคนมานั่งรวมกันที่โต๊ะเดียวกันเรียบร้อยแล้ว ซึ่งต่างจากตอนแรกที่เงียบแต่พอมีคนมาเพิ่มจากคำว่าเงียบได้หายไปกลายเป็นเสียงดังมาแทน ทุกคนคุยกันอย่างสนุกสนาน
“เดี๋ยวผมมานะ”ชานยอลหันมาพูดกับคุณก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปยังเวที เขาหยิบกีต้าร์ ไปนั่งตรงเก้าอี้บนเวทีซึ่งข้างหน้าเขาก็มีไมค์
‘นี่เขากำลังจะร้องเพลงใช่ไหม’
“ฮัลโหล เทส สวัสดีคับ วันนี้ผมจะมาร้องเพลง พร้อมกับเล่นกีต้าร์ตัวโปรดของผมครับ” ชานยอลพูดใส่ไมค์ก่อนจะเลื่อนมือไปปรับกีต้าร์นิดนิดหน่อยๆ
거리에 하나둘늘어가는불빛처럼 다가온 하얀 겨울
คอรีเอ ฮานาทุลนือรอคานึนพุลพิดช่อรอม ทากาอน ฮายัน คยออุล
참좋았던 계절지나 때론지쳤던 계절지나 그리운 너를 만나
ชั่มโชวัดตอน คเยจอลจีนา แตรนชีชอดตอน คเยจอลจีนา คือรีอุน นอรึล มันนา
깊숙히 넣어 뒀던 상자 조심스레 열어 지난겨울 만든 우리의 추억꺼내
คีบซุกกี นอออ ทวัดดอน ซังจา โชชิมซือเร ยอลรอ จีนันคยออุล มันดึน อูรีเอ ชูออก กอแน
밤새도록 반짝인불빛에 살며시 웃음을 지으며 나무 그 아래아무도 몰래 내맘을숨기고 네손을 잡아
บัมเซโทรก พันจากินพุลพิดเช ซัลมยอชี อูชซือมึล จีอือมยอ นามู คือ อาแรอามูโด มลแร แนมามึลซุมกีโก นีโซนึล ชาบา
지구 몇바퀴쯤 돌아 다시 너를만나 나를 따스하게 안나준 너하나
จีกู มยอดบาควีจึม โทรา ทาชี นอรึล มันนา นารึลตาซือฮาเกอันนาจุน นอ ฮานา
너를 닮은 하얀 눈이내려 더 포근하게 쌓여 더는 시린겨울 눈 녹듯사라져
นอรึลทัลมึนฮายัน นูนนีแนรยอ ทอ โพกึนฮาเก ซายอ ทอนึน ชีรินคยออุลนุน นกตึด ซาราจยอ
Oh baby 서리 낀 창문틈 너머로 비치는 번져가는불빛 그리고 너의미소
Oh baby ซอรี คิน ชังมุนทึม นอมอโร บีชีนึน บอนจยอคานึนพุลพิด คือรีโก นอเย มีโซ
나또하나의 추억이 소복쌓여 가이번 겨울만큼 더욱 특별해진 Christmas Tree
นาโต ฮานาเอ ชูออกกี โซบกซายอ คาอีบอน คยออุลมันคึม ทออุก ทึกบยอลแฮจิน Christmas Tree
긴겨울이가고 하나씩불이꺼져도 밤인듯 어둠 찾아와도 난상관없어 네미소가 선명해
คินคยออุลรี คาโก ฮานาซิก บูรีกอจยอโด บัมอินตึด ออดุม ชาจาวาโด นันซังกวานออบซอ นีมีโซกา ซอนมยองแฮ
지구 몇바퀴쯤 돌아 다시 너를만나 나를 따스하게 안나준 너하나
จีกู มยอดบาควีจึม โทรา ทาชี นอรึล มันนา นารึลตาซือฮาเกอันนาจุน นอ ฮานา
너를 닮은 하얀 눈이내려 더 포근하게 쌓여 더는 시린겨울 눈 녹듯사라져
นอรึลทัลมึนฮายัน นูนนีแนรยอ ทอ โพกึนฮาเก ซายอ ทอนึน ชีรินคยออุลนุน นกตึด ซาราจยอ
너는 하늘에서 내려온듯빛나
นอนึนฮานืลเรซอ แนรยอ อนตึดบิชนา
저기 멀리 어둠속그림처럼 머리위로 떨어진별 하나
ชอกีมอลรี ออดุม โซก คือริมชอรอม มอรีวีโร ตอรอจินบยอล ฮานาดวงดาวที่ร่วงหล่นมาจากเบื้องบนราวกับภาพวาดในความมืดอันแสนไกล
시간지나다 시계절흘러도 우리 꼐속 이렇게 변하지않기를 끝나지않기를 소원을 빌어봐
ชีกันจีนา ทาชี คเยจอลฮึลรอโด อูรีคเยซก อีรอกเค พยอนาจี อันกีรึล กึดนาจี อันกีรึล โซวอนนึล บิลรอบวา
지구 몇바퀴쯤 돌아 다시 너를만나 나를 따스하게 안나준 너하나
จีกู มยอดบาควีจึม โทรา ทาชี นอรึล มันนา นารึลตาซือฮาเกอันนาจุน นอ ฮานา
너를 닮은 하얀 눈이내려 더 포근하게 쌓여 더는 시린겨울 눈 녹듯사라져
นอรึลทัลมึนฮายัน นูนนีแนรยอ ทอ โพกึนฮาเก ซายอ ทอนึน ชีรินคยออุลนุน นกตึด ซาราจยอ
지구 몇바퀴쯤 돌아 다시 너를만나 나를 따스하게 안나준 너하나
จีกู มยอดบาควีจึม โทรา ทาชี นอรึล มันนา นารึลตาซือฮาเกอันนาจุน นอ ฮานา
너를 닮은 하얀 눈이내려 더 포근하게 쌓여 더는 시린겨울 눈 녹듯사라져
นอรึลทัลมึนฮายัน นูนนีแนรยอ ทอ โพกึนฮาเก ซายอ ทอนึน ชีรินคยออุลนุน นกตึด ซาราจยอ
พอชานยอลร้องจบก็เล่นทำคุณน้ำตาไหลเพราะเพลงที่เขาร้องมันเพราะมาก แล้วคำแปลของมันก็ซึ้งมาก แถมชานยอลยังบิ้วอารมณ์จนทุกคนในร้านแทบจะร้องให้ไปตามๆกัน
“ขอบคุณคร้าบบบ” เมื่อเล่นจบชานยอลก็ลุกขึ้นยืนแล้วก็ก้มหัวดค้งตัวเพื่อขอบคุณผู้ชมจกนั้นก็เดินลงมาจากเวทีแล้วมานั่งข้างๆคุณเหมือนเดิม
“เป็นไงเพราะปล่าว”ชานยอลถามคุณ
“เพราะดิ่ซึ้งมาก “คุณตอบ
“โห ไม่บอกผมก็รู้ “
“ฮื้ม รู้ได้ไง” คุณถามด้วยสีหน้างงๆ
“ก็ดูดิ่ตาแดงอย่างกับจะร้องให้แหนะ”ชานยอลเอามือมาขยี้ผมของคุณ
“อื้ม สองรอบแล้วนะที่ขยี้ผมอ่ะ” คุณทำปากเบะอีกรอบ
ใช่แล้ว วันนี้เป็นสองรอบแล้วที่เขาทำคุณเขิลโดยการขยี้ผมคุณ แต่คุณก็ต้องเก็บอาการโดยการทำปากเบะ ทำไมนะ ทำไมเวลามันเดินเร็วอย่างนี้ คุณไม่อยากให้เวลามันผ่านไปเลย
“ง่วงยัง พรุ่งนี้มีเรียนป่าว” ชานยอลถามคุณ เพราะเห็นว่าเวลานี้มันดึกแล้ว
“อ่อ มีสิ ตอน8โมง” คุณตอบกลับไป
“งั้นกลับบ้านเลยดีกว่าเนอะ ผมไม่อยากให้คุณนอนดึก” ชานยอลบอกคุณด้วยความเป็นห่วง
“อื้อ โอเค”
“มี้ เดี๋ยวผมพา<ชื่อคุณ>กลับหอก่อนนะ” ชานยอลหันไปพูดกลับแม่
“อ่าวทำไมรีบกลับล่ะ” แม่โบลาทักกลับ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ <ชื่อคุณ>มีเรียนครับ”
“อ๋อ จ่ะๆ ว่าแต่ลูกอยู่ที่เดียวกันกับนังหนูหรอ”
“ป่าวครับแค่หอใกล้กัน”
“อ๋อจ่ะๆ งั้นกลับดีๆนะลูก”
“ครับแม่ ปะยัยบ้อง” ชานยอลพูดกับแม่ก่อนจะหันมาจับมือคุณแล้วกระตุกให้คุณลุก
“เอ่อ ม๊าคะ ป๊าคะ หนูกลับก่อนนะคะ”
”จ่ะๆ”ป๊ากับม๊าพูดพร้อมกัน
“สวัสดีค่ะ”
“จ่ะลูกกลับดีๆนะ”แม่โบลาพูด
“ค่ะ”
“เฮ้ย!!!ยอลกลับดีๆนะ อย่าซิ่งล่ะ” แบคฮยอนตะโกนบอกชานยอล
“เออๆ แล้วพวกมึงอ่ะ” ชานยอลถามกลับ ไม่ดังมาก
“เดี๋ยวกูค่อยกลับว่ะ ขี้เกียจเป็น ก ข ค ว่ะ มึงกลับก่อนเลย”แบคฮยอนพูด
“อะไรของมึงวะ ก ข ค” ชานยอลถามกลับ
“ก็ ก้าง ขวาง คอ ไงฮยอง”เซฮุนตอบแทน
“เออๆกูกลับละ”
ชานยอลจับมือคุณแล้วเดินออกมานอกร้านก่อนจะสตาร์ทมอไซต์แล้วขับเพื่อกลับหอของคุณ ท่ามกลางท้องถนนที่มีทั้นรถเล็ก รถใหญ่และมอไซต์ มีมอไซต์คันนึงที่มีชายหนุ่มขับให้หญิงสาวซ้อนอยู่เพื่อกลับหอ คุณจับทีเสื้อชานยอล แต่ชานยอลกลับจับมือคุณให้เลื่อนมากอดเอวของเขา ตอนนี้คุณกอดเอวชานยอลแล้วเอาหน้าซุกที่หลังกว้างๆของชานยอล และในเวลาต่อมา รถมอไซต์คันใหญ่ก็ถูกเคลื่อนมาจอดหน้าหอของคุณอย่าช้าๆ คุณลงจากมอไซต์ ก่อนจะถอดหมวกกันน๊อคคืนชานยอล
“ขอบคุณนะที่มาส่ง” คุณขอบคุณชานยอลจากใจจริง
“ไม่เป็นไรครับ รีบขึ้นห้องไปนอนได้แล้วไปมันดึกแล้ว” ชานยอลเริ่มไล่คุณด้วยความเป็นห่วง
“อื้ม”คุณพยักหน้า
คุณหันหลังและกำลังจะเดินเข้าหอ
“<ชื่อคุณ>”
แต่เพียงแค่ก้าวแรกคุณก็ต้องหยุดเดินเพราะชานยอลเรียกชื่อคุณ คุณหันหลังไปหาชานยอลแล้วมองหน้าอย่างสงสัย
“มานี่หน่อย “
“ทำไมอ่า”คุณลังเลใจว่าควรจะเดินไปดีไหม
“มีไรจะบอก”
คุณลังเลใจพักใหญ่ แต่ไม่ทันแล้วเพราะขาทั้งสองข้างของคุณกำลังเดินไปหาชานยอล
“มีไร” คุณบอกชานยอลอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เอาหูมานี่ มันเป็นความลับ” ชานยอลพูดพลางกระดิกนิ้วชี้เป็นเชิงว่าเอาหูมาดิ
คุณค่อยๆเคลื่อนหูไปใกล้ๆแล้วแล้วคุณก็ได้คำตอบกลับมา ซึ้งคำตอบนี้มันทำให้คุณอึ้ง
ฟอดดดด
0_0 < หน้าคุณ
^_^ < หน้าชานยอล
“อ่าห์ แก้มคุณหอมจัง” ผู้หญิงอะไร แก้มหอมชะมัด น่ารักอีกตางหาก
ชานยอลพูดขึ้นหลังจากที่เขาหอมแก้มคุณไป
“ไอบ้า นายกล้าดียังไงมาหอมแก้มฉันเนี่ย” อิหยอย ไอคนฉวยโอกาส ไอบ้า ไอ้โยดา
คุณเริ่มจะด่าชานยอล และด่าชานยอลในใจ
“ก็อยากน่ารักทำไมล่ะ ไปเถอะ ไปนอนได้แล้วดึกแล้วนะ” ชานยอลเริ่มไล่คุณหลังจากหอมแก้มคุณเสร็จแล้ว
“ฉวยโอกาสแล้วชิ่งหรอ” คุณเริ่มไม่พอใจชานยอลอย่างแรง
“ผมขอโทดคร้าบบบคนดี อย่าทำหน้าแบบนี้สิ มันน่ารักเกินไปนะ” ชานยอลเริ่มพูดหวาน
“ไอบ้า!!! แค่ขอโทดแค่นี้แหละที่ต้องการ งั้นฉันไปนอนแล้วนะ”
“คร้าบบบบบ ไปนอนเถอะ ฝันดีนะ ชากียา”
“มาชากียง ชากียา อะไรล่ะ นายอ่ะ ไปนอนได้แล้ว ฝันดีนะ”
“ค้าบบบบบ”
คุณบอกลาชานยอลก่อนจะเดินเข้าไปในหอตอนนี้หน้าหอโล่งเชียบเงียบเพราะตอนนี้ชานยอลขับมอไซต์กลับหอของsmไปนานมากแล้ว หน้าหอตอนนี้มีชายคนนึงเดินอยู่แถวๆหน้าหอของคุณเหมือนกับกำลังตามหาคนอยู่ และมันก็บังเอิญมากเพราะชายคนนั้นเจอคุณที่กำลังเดินออกมานอกหอพอดี ชายคนนี้มองหน้าคุณแล้วมองรูปสลับกันไปมาก่อนจะมั่นใจว่าต้องใช้แล้วเดินตรงไปยังคุณทันที
“ขอโทษนะครับ” ชายแปลกหน้าทักคุณขึ้น
“เอ่อ ค่ะ มีอะไรหรอคะ” คุณทักกลับอย่ากล้าๆกลัวๆแต่ก็แฝงความเป็นมิตร
“คุณใช่คนในรูปใช่ไหมคับ” ชายแปลกหน้าพูดขึ้นก่อนจะชูรูปในมือให้คุณดู
“เฮ้ย!! นั่นมัน.... ฉันนิ่” คุณอุทานอย่างตกใจ เพราะคุณไม่รู้จักชายแปลกหน้าคนนี้แต่เขามาตามหาคุณทำไม
ชายแปลกหน้าแสยะยิ้มให้คุณ ซึ่งคุณไม่แน่ใจว่าการที่เขาแสยะยิ้มแบบนี้มันมีแผนร้ายกาจ หรือดีใจ หรืออะไร
‘ทำไมรอยยิ้มนี้แมร่งเข้าใจยากจังวะ’
100%
เป็นไงกันบ้างจ้ะนางเอกของไรท์ โดนหยอยหยอดความหวานฟินกันไปหนึ่งหยด
ไรท์ขอบอกว่าไรท์แต่งเองฟินเองเลยจ้า เอ...ว่าแต่นางเอกของไรท์ล่ะ ฟินกันป่าว
ว่าแต่เอ๊ะ นางเอกเจอใครอีกล่ะที่เนี้ย แถมรอยยิ้มอย่างนี้นางเอกก็ไม่เข้าใจอีก
ถ้าอยากรู้ว่าเป็นใครโปรดติตามในตอนหน้าน้าาาบอกเลยว่าฟินจ้าาา
และสิ่งที่ไรท์อยากจะบอกคือตอนหน้าจะมีตัวละครมาเพิ่มด้วยน้าาาจะเป็นใครต้องติดตามเลยล่ะทีนี้ เอาล่ะ วันนี้ก็ทักทายกันพอหอมปาก หอมคอ พอเนาะ
ขอบคุณที่ยังติดตามกันเต่อน้าาา
เม้นวิจารณ์ บอกว่ามรู้สึก ติ ชม หรือจะด่าตัวละครอะไรด่าได้เลยน้า เต็มที่จ้าา จะติ หรือจะด่าไรท์ก็ได้น้าาา ไรท์รับได้ ก็อย่างที่ไรท์เคยบอก ส่วนที่คนอ่านคอมเม้นก็คือกำลังใจที่สำคัญของนิยายเรื่ิองนี้ และไรท์จะได้รู้จุดบกพร่องด้วย ไรท์จะได้เอากลับมาปรับปรุงแก้ไข
แล้วสิ่งสุดท้ายที่อยากบอกคือ
***อย่าลืมติดตามกันต่อน้าาา***
+ต้องขออภัยถ้าหากมีคำผิดพลาด+
นี่คือเกาะอกที่เยจินใส่มาจ้าาา คือสีแบบ .... อะนะ
บอกเลยว่าเริดมากค่าาาาา5555
ความคิดเห็น