คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่7 ช่วยผู้บาดเจ็บ (100%)
น่าเบื่อจังเลิกเรียนแล้วก็กลับหอเฮ้อ ถามว่าอยากไปเที่ยวไหมบอกเลยว่าอยากมากก แต่ช่วงนี้ไม่กล้าไปคนเดียวก็อย่างที่บอกว่าฉันรู้สึกว่ากำลังมีคนจับตามองอยู่เลยไม่กล้าไปไหนเลย ส่วนพี่แบมก็ไม่ค่อยได้มารับเนื่องจากงานเยอะ และตอนนี้ฉันก็อยู่หน้าหอ เอาอีกแล้วครับท่าน ความรู้สึกนี้มาอีกแล้ว
'ตกลงใครกำลังจับตามองฉันอยู่กันแน่'
บอกเลยนะคะว่านางเอกอึดอัดค่ะ อึดอัดมาก
คุณเดินขึ้นไปจนถึงห้องพักของคุณ คุณเข้าไปในห้องพัก และทิ้งตัวลงนอนอย่างเหน็ดเหนื่อย แม้ว่าคุณจะพยายามข่มตาหลับมันก็ไม่หลับเนื่องจากความกลัวยังมีอยู่กลัวว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับตัวเองและคนรอบข้าง
"โอ้ยยยยยยย ใครกันแน่วะที่กำลัง จับตามองฉันอยู่ แน่จริงอย่าแอบมองดิ่วะ ออกมาคุยกันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย"คุณพูดออกมาเป็นภาษาไทย อย่างอารมณ์เสีย ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย แมร่งอึดอัดนะเว้ย ตกลงการที่ฉันได้มาที่นี่มันโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่วะ คราวก่อนก็โดนตีหัว คราวนี้ก็โดนจับตามอง โอ้ยยยยยย อยากกลับบ้านโว้ยยยยย
"คนที่แอบมองจะรู้บ้างไหมว่าเขาทำให้คนอย่างฉันอึดอัด "
"อ้ากกกกกกกกกกกกก"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
สายตาของคุณรีบหันขวับไปมองที่ประตูห้องโดยทันทีหันไปโดยไม่กลัวเลยว่าคอจะเคร็ดไหมและเนื่องจากเมื่อสักครู่มีใครมาเคาะประตูหน้าห้องคุณ
เอะ ใครมาเคาะนะ ชานยอล หรอ เห้ย!! หรือว่าเมื่อกี้ฉันตะโกนดังไปเพื่อนข้างห้องเลยเดือดร้อน
คุณเริ่มกระวนกระวาย ตอนนี้ในความคิดคุณคือ คุณจะขอโทษยังไงดีถ้าเป็นเพื่อนข้างห้อง คุณจะพูดยังไงดี แล้วถ้าเกิดเป็นโจรล่ะ ถ้ามาปล้นชิงทรัพย์ ฆ่าเอามีดปาดคอแล้วเอาศพไปฝังล่ะ ตอนนี้คุณเริ่มคิดออกนอกอ่าวไทยใกล้จะไปถึงมหาสมุทรแปซิฟิกละ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงบุคคลภายนอกที่เคาะประตูอยู่ก็ยังเคาะไม่เลิก คุณค่อยๆเดินไปที่ประตูอย่างช้าๆ ช้าๆ พอมาถึงหน้าประตูคุณก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ
พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยหนูที ขอให้บุคคลภายนอกเป็นคนที่หนูรู้จัก ไม่ก็เป็นคนดีเถอะ ขอร้องล่ะหนูกลัวมากก
คุณเริ่มพล่ำภาวนาขอพร ตอนนี้น้ำตาคุณเริ่มที่จะไหลออกมาแล้ว คุณไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ คุณไม่เคยใช้ชีวิตห่างใกลพอแม่เป็นหลายปีอย่างนี้ ยิ่งคุณนึกว่าคุณต้องอยู่ที่นี่เป็นปีๆน้ำตาคุณก็ยิ่งไหล ตอนนี้คุณกำลังจะร้องไห้ หลายเรื่องมาก คุณนำมือไปจับที่ลูกบิด แล้วกลั้นใจเปิดประตูออกมา
แกร็ก
0_0 > หน้าตาของคนที่เคาะประตู
"เห้ย <ชื่อคุณ> เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม " ชานยอลที่ตอนแรกกำลังยืนทำต่อโตพอเขาเห็นว่าคุณกำลังร้องไห้เขาก็รีบก้าวขายาวๆไปประชิดตัวคุณในทันที
"ฮึก ฮึก ชะ ฮึก ชาน ยะ ฮึก ยอล ฮื้อออ" เอาแล้วสิครับท่าน ฉันปล่อยโฮใส่ชานยอลซะแล้ว เอาไงดีหว่า จะหยุดร้องก็หยุดร้องไม่ได้
"ไม่เป็นไรนะ <ชื่อคุณ> ไม่ต้องร้องนะ ผมอยู่นี่แล้ว"เอาแล้วสิครับท่าน บอกเลยว่าผมงง ยัยตัวเล็กร้องให้เรื่อง? คือตนเหตุมาจากผมป้ะ? เจอหน้าผมแล้วร้องไห้เลย โอยยยตูเพรีย ใครก็ได้อธิบายให้ตูเข้าใจที่
เมื่อเขาเห็นว่าคุณกำลังร้องไห้ เขาก็เลยรีบคว้าตัวคุณเข้ามากอดในทันที ตอนนี้ใบหน้าของคุณกำลังสบอยู่ที่แผงอกอันแกร่งของชานยอล พร้อมกับมีเสียงสะอื้นนิดๆเร็ดรอดออกมา ชานยอลกอดคุณสลับกับเอามือลูบหัวคุณ คุณกอดชานยอล และเอาหน้าสบอยู่ที่อกเหมือนเดิม
"เลิกร้องไห้ ได้แล้วนะเด็กน้อย "
"อื้ม ฮึก" คุณถอดกอดจากชานยอล ก่อนจะพยักหน้าให้ ชานยอลปล่อยคุณจากอ้อมกอดเช่นกัน
"ผมขอเข้าไปคุยกันในห้องได้ไหม" เห้ย ป่าวนะ ผมไม่ได้คิดอะไร แต่ผมแค่อยากคุยกับยัยเด็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้ชอบ ไม่ได้คิดอะไรแค่เป็นห่วงในฐานะซุปสตาร์กับแฟนคลับ จริงๆนะ
"อื้ม" เห้ย ป่าวง่ายนะแต่แค่กลัวเลยอยากมีเพื่อนอยู่ด้วย
"ตามสบายเลยนะ อยากนั่งตรงไหนก็เชิญ" คุณเดินผ่านชานยอลมายังที่เตียงแล้วหย่อนก้นนั่งลงบนเตียงพร้อมกับถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือกใหญ่ๆ
"เฮ้ออออ"
"ถ้านั่งตามสบายงั้นผมขอเข้าไปนั่งในใจของคุณนะ" ชานยอลเห็นว่าคุณอาการไม่ค่อยจะดีเขาเลยหยอดมุขจีบสาวใส่คุณ ซึ่งมุขนี้เขาเคยเอาไปใช้จีบสาวมาก่อนแล้วก็จีบติดทุกราย
"ไอบ้า!!!! นู่นไง เก้าอี้ ไปลากมานั่งสิ" คุณด่าชานยอลออกไปเพื่อให้เขารับรู้ว่าคุณไม่ได้เขิล แต่จิงจิงแล้วคุณโคตรที่จะเขิลเลยแหละ แต่ต้องเก็บอาการ และคุณก็ได้เอามือชี้ไปที่มุมห้องที่มีเก้าอี้วางอยู่ เพื่อให้เขารู้และไปหยิบมันมานั่ง
"แหม ผมรู้นะว่าคุณกำลังเขิล"ชานยอลพูดก่อนจะลุกไปลากเก้าอี้ตรงมุมห้องที่ก่อนหน้านั่นได้มีมือเล็กๆที่ชี้บอกเขาว่าตรงนั้นมีเก้าอี้ พอชานยอลลากเก้าอี้มาใกล้คุณแล้วเขาก็หย่อนก้นลงที่เก้าอี้ ก่อนจะพยายามมองดวงตาของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆและกำลังก้มหน้าอยู่ เขาพยายามมองเพื่อที่ขะได้รับรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ คุณทุกข์ใจเรื่องอะไร แต่แล้วเขาก็หันหน้ากลับมานั่งท่าเดิมแล้วพูดกับตัวเองในใจว่า
'ทำไมกูไม่รู้วะ ว่าตัวเล็กคิดอะไรอยู่'
"ตกลงเธอจะบอกฉันได้ไหม ว่าเธอร้องไห้เรื่องอะไร" ชานยอลตัดสินใจถามคุณตรงๆ เผื่อคุณจะยอมบอกเรื่องที่คุณเป็นทุกข์
"คือ ...." > คุณ
"คือ?" > ชานยอล
"คือฉัน ร้องไห้เพราะ ฉันคิดถึงบ้าน"
"ห้ะ!!! คิดถึงบ้าน บ้านที่ประเทศไทยหรอ" ชานยอลอุทานอย่างตกใจมากกับเตุผลที่เขาได้รับ
"อืม ใช่"
"โธ่เอ้ย ยัยตัวเล็ก ฉันก็นึกว่าเธอเป็นอะไรไป นึกว่าเกิดเรื่องไม่ดีกลับเธอ เธอเลยร้องไห้ ไหงมาร้องเพราะคิดถึงบ้านซะงั้น"
"ก็ฉันคิดถึงพ่อแม่ คิดถึงเพื่อน คิดถึงอาจารย์ คิดถึงบ้าน และอีกอย่างฉันก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่าการที่ฉันได้มาเกาหลีครั้งนี้มันจะทำให้ฉันต้องเจ็บตัว และฉันก็ไม่เคยคิดว่าจะมีเหตุการณแปลกๆเกิดขึ้นกับฉันด้วย" คุณระบายเรื่องที่อัดอั้นในใจของคุณให้ชานยอลได้รับรู้
"ผมรู้ ผมเข้าใจ"
ไม่ นายไม่เข้าใจฉันหรอก"
"เข้าใจสิ เพราะผมก็เคยเป็นแบบคุณ"
"ห้ะ เป็นแบบฉัน ยังไงอ่า" คุณหันหน้าไปมองชานยอลอย่างอยากรู้
"ไม่บอกหรอก แบร่" ชานยอลพูดก่อนจะหันหน้ามาแลบลิ้นใส่คุณ ท่าทางเขาน่ารักมาก
ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก
เสียงหัวใจของคุณเต้นแรงจนคุณรู้สึกได้ คุณรู้สึกสับสนกับตัวเองว่าทำไมคุณถึงรู้สึกแบบนี้กับเขาความรู้สึกที่คุณเป็นอยู่คืออะไร ตลอดเวลาที่คุณมาเกาหลี เวลาคุณเศร้า คุณดีใจ ทำไมคุณถึงมองเห็นแต่ใบหน้าเขา ทำไมหน้าของเขาต้องลอยมาทุกครั้ง คุณไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิดเดียว
"เธอรู้ไหม ทำไม ฉันถึงหายไปหลายวัน" ชานยอลเปลี่ยนสีหน้ากลับมาทำหน้านิ่งอีกครั้ง
"ทำไมอ่ะ"
"ก็เพราะว่า ฉันเห็นเธอมีคนมาคอยดูแลแล้วนิ่" ชานยอลพูด
"ใคร?" คุณถามแบบงงๆ
"ก็คนในคืนนั้นไง"
"คืนไหน โอ้ยนายบอกฉันมาเลยได้ไหมห้ะ " คุณบอกอย่างอารมณ์เสีย
"แบมๆ" แค่ชานยอลพูดชื่อคนๆนี้แค่ครั้งเดียวคุณก็สามารถรู้ได้เลยว่าคนในคืนนั้นคือใคร
"อ๋อ พี่แบมๆ นี่ชานยอล พี่แบมเขาก็เหมือนนายนั่นแหละเป็นซุปสตาร์เหมือนกัน เขาก็ต้องมีงานมีการต้องทำแล้วเขาจะเอาเวลาไหนมาดูแลฉันห้ะ และอีกอย่างเขาก็เป็นแค่พี่เท่านั้น ขอย้ำว่าแค่พี่" คุณพยายามอธิบายให้ผู้ชายหูกางตรงหน้าเข้าใจ และคุณก็นึกได้ว่า ชานยอลรู้ได้ยังไงว่าผู้ชายเมื่อคืนก่อนนู้นนนน คือพี่แบม
" แล้วนายรู้ได้ไง ว่าเป็นพี่แบม"
"ก็ ป้าว ไม่มีอะไร"
"ชานยอลบอกฉันมา"
"โอเค ก็คืนนั้นหลังจากที่ฉันไปส่งเธอที่หอพักเสร็จอ่ะ ฉันก็ขับมอไซต์กลับหอของsmแล้วพอตกกลางดึก ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร ฉันรู้สึกกระวนกระวายใจ บอกไม่ถูก ตอนนั้น สมองฉัน ความรู้สึก หัวใจ ทุกอย่างมันสั่งให้ฉันมาหาเธอที่ห้อง แต่พอฉันเดินมาถึงหอพักเธอฉํนก็เห็นเธอยืนคุณกลับผู้ชายคนนึง ฉันเลยแอบฟังข้างเสาก่อนจะรู้ว่า คนๆนั้นคือแบมๆ แล้วฉันก็เห็นเธอเดินไปกินข้าวกับแบมๆ ฉันเลยคิดว่าเธอมีคนคอยดูแลเธอแล้ว ฉันเลยหายไป"
ชานยอลอธิบายทุกอย่างให้คุณรับรู้
"แล้วทำไมวันนี้นายมาหาฉันล่ะ"
"ก็ฉันเป็นห่วงเธอไงล่ะ"
"เป็นห่วง?"
"ใช่ เป็นห่วง เป็นห่วงมากๆ"
"ขอบคุณนะชานยอล "
ชานยอล
หลังจากที่ผมเดินตามหลังคุณเข้ามาในห้อง ผมก็ปิดประตู เฮ้ย! แต่ผมป่าวล๊อกประตูนะ ผมแค่ปิดประตูให้คุณเฉยๆ เออนั่นแหละ ผมเดินตามคุณมาเรื่อยๆพรางมองรอบๆห้องของคุณไปด้วย ว่าแต่ห้องของคุณนี่เรียบร้อยดีแฮ้ะ ถ้าเป็นห้องผมนี่คงไม่เรียบร้อยขนาดนี้หรอก
“ตามสบายเลยนะอยากนั่งตรงไหนก็เชิญ” พอยัยตัวเล็กพูดจบเธอก็เดินมานั่งข้างๆผม พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เฮ้ออออออ"
"ถ้านั่งตามสบายงั้นผมขอเข้าไปนั่งในหัวใจของคุณนะ" ผมหยอดมุขหวานๆใส่ยัยตัวเล็ก แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันทั้งเลี่ยนและเชยยังไงไม่รู้แฮ้ะ ถึงผมจะเคยเอาไปใช้จีบสาวแล้วก็เถอะนะ
"ไอบ้า นู่นไง เก้าอี้ ไปลากมานั่งสิ" ดูดิ่ยัยตัวเล็ก ด่าผมใหญ่เลย ผมรู้ว่าเธอเขิล ดูดิแก้มแดงเชียว
"แหม ผมรู้นะว่าคุณกำลังเขิล " ผมพูดก่อนจะเดินไปหยิบเก้าอี้ตรงมุมที่ผมเห็นแล้วลากมานั่งข้างๆตัวเล็ก ก่อนจะพยายามมองตาตัวเล็ก แต่สิ่งที่ผมได้กลับมาคือ ผมไม่สามารถรู้เลยว่าตัวเล็กคิดอะไร
หลังจากนั้นผมจึงถาม เชื่อป้ะว่าเธอร้องให้เพราะ เธอคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ เอาเป็นว่าคิดถึงทุกอย่างที่อยู่ประเทศไทย ผมนี่แทบตกเก้าอี้เลยอ่ะพอรู้เหตุผล แต่ผมก็เข้าใจเธอนะ เพราะผมเคยเป็น เวลาคิดถึงใครสักคนที่อยู่ไกลจากเรามากๆ เชื่อป้ะ เธอระบายกับผมใหญ่เลย5555 แต่เอาตรงๆนะผมไม่ค่อยชอบเท่าไรที่เห็นตัวเล็กอยู่กับผู้ชายคนอื่น ผมบอกไม่ถูกมันอึดอัดมากกก และยิ่งผมรู้ว่าผู้ชายในคืนนั้นเป็นแบมๆผมยิ่ง ไม่ชอบ มันจุกๆ อึดอัดอ่ะ ถึงแม้คุณจะบอกว่าเขาเป็นแค่พี่ก็เถอะ และสาเหตุที่ผมมาหาเธอวันนี้เพราะผมเป็นห่วงเธอมากกก ทั้งอยากเจอหน้า ทั้งคิดถึง แล้วพอตัวเล็กรู้ว่าผมเป็นห่วง ยัยตัวเล็กเลยขอบคุณผม
และหลังจากที่ยัยตัวเล็กพูดจบ เธอก็เดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ผมนั่งหน้าเอ๋ออยู่ในห้องคนเดียว ผมนั่งอยู่เฉยๆไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น ผมนั่งเฉยๆ แต่มันน่าเบื่อมากการอยู่เฉยๆ ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ในขณะที่ผมเล่นอยู่ไลน์ก็เด้งขึ้น ผมจิ้มไปที่ไลน์ ก่อนจะพบว่าไลน์ที่เด้งขึ้นคือไลน์กลุ่ม ที่มีพวกเราexo12คนอยู่ในกลุ่ม ผมจิ้มเข้าไปในกลุ่มก่อนจะขึ้นหน้าแชท
Line
เซฮุน: ฮยองอยู่หนายยยย
เทา: นายเรียกใคร
Hun hh: ผมเรียกฮยองทุกคน
Hun hh: พวกฮยองหายไปไหนกันหมดเนี่ย
Lay lb: ฮยองกำลังสวดมนต์ นั่งสมาธิกับเฉินอยู่
Han hh: ฮยองกำลังซ้อมกีต้าร์อยู่ในห้อง
Beak bt: กำลังดู18+อยู่555
Hun hh: ผมไปดูด้วย
Beak bt: มาเลยไอน้อง
Happyvirus: ........
Beak bt: แด๊กจุดหรอไอหยอย
Happyvirus: เลิกเรียกกูหยอยได้แล้ะ กูผมตรงแล้ะสัส
Beak bt: อ้าวหรอว้ะ กูเพิ่งรู้ 5555
Hun hh: อ้าวฮยอง หายไปไหนมา
Happyvirus: ป่าวหายแต่ซุ่ม
Hun hh: หรอฮ้ะฮยอง ผมนึกว่าฮยองไป...
Happyvirus: นึกว่าฮยองไปอะไร
Hun hh: ป่าวฮ้ะ
หลังจากที่สิ้นสุดคำพูดของเซฮุนทุกคนในไลน์ก็เงียบไป จนกระทั่งมีไลน์ของอีกคนเด้งมา
ตี่ดิ้ง ตี่ดิ้ง
ผมออกจากไลน์กลุ่มแล้วเปลี่ยนมาดูหน้าแชทพบว่ามีใครบางคนได้ทักผมมา
“ใครวะ Rilakkuma YJ “ ผมพูดกลับตัวเองเบาๆ
ผมกดเข้าไปที่ไลน์ของRilakkuma YJ ก่อนจะขึ้นเป็นหน้าต่างแชทมาให้
Rilakkuma YJ : อันนยอง
Rilakkuma YJ : เป็นไงบ้างชานยอล สบายดีไหม
เอิ่ม ผมนี่เอ๋อแด้กเลยคับท่าน ใครทักผมมากันวะ
Happyvirus: สบายดีคับ แล้วคุณเป็นใคร
เหอะๆ ถึงผมจะเอ๋อแด้ก แต่ผมก็ถามกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว #เหรอวะ
Rilakkuma YJ : ฉันเยจิน น่าน้อยใจจัง ที่นายจำฉันไม่ได้
Happyvirus: อ่าห์ ผมขอโทด ก็เธอเปลี่ยนชื่อไลน์ใครจะไปจำได้ล่ะ
เหอะๆ เอาความจริงนะ ผมจำชื่อไลน์ของเยจินไม่ได้ด้วยซ้ำ
Rilakkuma YJ : 555 ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่เย็นนี้นายว่างไหม
Happyvirus: ขอโทดนะ พอดีเย็นนี้ฉันต้องไปทำธุระอ่ะ
ผมเบื่อจัง ทำไมเยจินต้องมาทำแบบนี้กับผมด้วยนะ ในระหว่างที่ผมกำลังนั่งเล่นไลน์อยู่ คุณก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
“โห เข้านานมากกกกกกกก นึกว่าไปหลับในห้องน้ำ”ทุกคนสังเกตจากความยาวของก.ไก่นะแล้วจะรู้ว่ามันนานขนาดไหน
“อ่อโทดที” เธอตอบกลับมาด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก
หลังจากที่เธอตอบกลับมา เธอก็เดินมานั่งที่เตียงเดียวกันกับผมเอ่อผมลืมบอกไปว่าผมย้ายจากนั่งเก้าอี้มานั่งบนเตียงแล้ว เนื่องจากเก้าอี้มันแข็งเลยทำให้ผมเจ็บตุ้ด แต่ที่นั่งเตียงเดียวกับผมแต่เธอไม่ได้นั่งใกล้มากนัก และเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรผมด้วยที่ผมมานั่งบนเตียงของเธอและอีกอย่างนะ คือตอนนี้สภาพยัยตัวเล็กแบบว่า เหมือนซอมบี้เลยแฮ้ะ
“นี่ ยัยตัวเล็ก วันนี้ฉันกะว่าจะไปเที่ยว ไปด้วยกันนะ” ที่ผมชวนเธอเพราะเห็นว่าตอนนี้สภาพเธอมันดูไม่ได้ ผมเลยอยากชวนเธอไป เปิดหูเปิดตาบ้าง
“ห้ะ อื้ม ไปก็ได้” เธอตอบผมกลับมาเหมือนผมไปบังคับเธอซะอย่างงั้นแหละ
“โอเคงั้นตอนนี้สี่โมงครึ่งแล้ว เดี๋ยวประมาณ ห้าโมงสิบนาทีเดี๋ยวผมมารับหน้าหอนะ อย่าลืมอาบน้ำแต่งตัวให้สวยนะชากี” ผมเริ่มออกคำสั่งนิดๆหน่อยๆก่อนจะปิดท้ายด้วยคำว่า ชากิ หรือ ง่ายๆคือที่รัก
“ ไอบ้า!!! ชากีอะไรกันล่ะ นายออกไปจากห้องได้แล้ว” เธอเริ่มด่าผมและไล่ผม เอ้ะแต่ผมแอบเห็นว่าเธอหน้าแดงนะ สงสัยจะเขิล ดูดิ่วีนกลบเกลื่อบใหญ่เลย555
“โอเคคร้าบบ ชากี “ ดูผมดิ่ขนาดโดนยัยตัวเล็กด่าและไล่ยังไม่วาย เรียกตัวเล็กว่าชากีอีก แต่ผมแกล้งเธอมันสนุกดีนะ555
“ยังไม่หยุดเรียกอีก!!” ยัยตัวเล็กเริ่มปาหมอน และเริ่มเสียงดังแต่ขอโทดทีน้า ชากี เพราะผมวิ่งออกมาซะก่อน
โอ้ยแกล้งคนมันหนุกจริงๆเล้ย อ่าห์ ไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า
จบตอนของชานยอล
ตอนของคุณ
หลังจากที่ชานยอลเดินออกจากห้องของฉันไป ฉันก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ทุกคนที่อ่านคงคิดใช่ม้ะว่าทำไมอารมณ์ฉันมันเปลี่ยนเร็ว คือจริงแล้วฉันก็อยู่ในโหมดเดิมนั่นแหละ แต่อิหยอยแมร่งเล่นอะไรไม่รู้คนมันก็เขิลเป็นเหมือนกันนะเว้ย >< โอ้ยย เอาเถอะไปอาบน้ำดีกว่า
ฉันเดินไปที่ห้องน้ำแล้วทำการชำระล้างร่างกายให้สะอาด และในขณะอาบน้ำฉันก็นึกย้อนถึงเรื่องเมื่อตะกี้คือเรื่องมะตะกี้ที่ฉันซึมหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำอ่ะ คือแบบ ตอนนั้นสภาพฉันคงจะเหมือนหรือไม่ต่างอะไรกับซอมบี้เลยสินะ เอางี้นะเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง คือตอนที่ฉันบอกชานยอลว่าขอไปเข้าห้องน้ำอ่ะ ฉันก็ไปเข้าจริงๆนั่นแหละและตอนนั้นฉันก็หยิบโทรศัพท์ติดเข้าไปด้วยแล้วคือในขณะที่ฉันทำธุระในส้วมเสร็จใช่ม้ะฉันก็รู้สึกว่าโทรศัพท์ที่อยู่ในกางเกงยีนส์ของฉันมันสั่นฉันเลยหยิบมันขึ้นมาดูก็พบว่ามีคนส่งข้อความมาหาฉัน ซึ่งมันเป็นรูปภาพ ฉันเลยกดดูข้อความ หลังจากรูปโหลดเสร็จ สิ่งที่ฉันเห็นคือ รูปใบหน้าของฉันที่ดูเหมือนจะถูกกีดด้วยคัดเตอร์ ซึ่งการกีดแบบนี้แสดงให้เห็นเลยว่าคนกีดคงจะเกลียดฉันมากๆ เพราะกีดจนใบหน้าฉันเละไปหมดนอกจากจะกีดแล้วยังมีลอยสีแดงคล้ายๆเลือดถูกละเลงเต็มใบหน้าฉันเลย และใต้รูปภาพยังมีข้อความมาให้ฉันซึ่งข้อความเขียนว่าถ้าเธอไม่เลิกยุ่งกับชานยอล เธอเจอดีแน่ แล้วหลังจากนั้น ก็มีข้อความอีกอันส่งมาให้ฉัน คราวนี้มันเป็นวีดีโอ ทุกคนลองนึกภาพตามนะ วีดีโอที่ฉันเจอ มันเป็นภาพของมือสองมือที่อีกมือนึงจับหนูเป็นๆไว้ส่วนอีกมือก็ทำการตบหน้าของหนูตัวนั้นส่วนมือที่จับหนูอยู่ก็ทำการจับคอแล้วบีบ บีบ บีบ บีบจนหนูมันร้อง แล้วพอหลังจากนั้น เจ้าหนูตัวนั้นก็หมดแรง คนในวีดีโอก็เอามีมากีดท้องเจ้าหนูตัวนั้น คือแบบเลือดไหลไส้ทะลัก ลิ้นปลิ้น โอ้ยยยพอ เอาเป็นว่าภาพมันสยดสยองมากพอฉันดูวีดีโอใกล้จะจบ พอหลังจากที่คนมันฆาตรกรรมหนูเสร็จ ฉันเห็นมันเอานิ้วไปจิ้มเลือดของหนูที่ถูกกระทำอย่างโหดร้าย แล้วเอามาเขียนลงบนกระดาษว่าตาย ตาย ตาย ตาย ตาย เฮ้อออ นี่แหละวีดีโอที่ฉันเจอ โหดร้ายไหมล่ะ ตอนนี้ภาพมันยังติดตาฉันอยู่เลยอ่ะ เอ่อยังมีต่อนะอันนี้มันเป็นข้อความอันสุดท้ายแล้ว คนที่ส่งมาพิมพ์มาว่า ถ้าแกไม่เลิกยุ่งกับชานยอล แกตาย แล้วก็พิมคำว่าตายมาหลายคำมาก และนี่ก็คือสาเหตุที่ทำให้ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างไร้จิตรวิญญาณ จบแล้ะ นี่คือสิ่งที่ฉันไปเจอมาในขณะกำลังเข้าส้วม
ฉันเดินออกมาใส่เสื้อผ้า แต่งตัวให้เรียบร้อยพอฉันเงยขึ้นไปมองเวลาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงสิบแล้ว ฉันเลยหยิบกระเป๋าสะพายข้างคู่ใจออกมาด้วย
ตอนนี้ฉันเดินลงมาถึงหน้าหอ ฉันหันไปมองซ้ายแลขวา ฉันก็ไม่เจอผู้ชายหูกางที่ชื่อว่าชานยอล จนกระทั่งมีผู้หญิงคนนึง วิ่งมาหาฉันและมาหยุดยืนข้างหน้าฉันก่อนจะหอบหายใจแรงๆเร็วๆหลายรอบ
“พี่คะ พี่ช่วย แฮ่ก ช่วยด้วยค่ะ แฮ่กๆๆ” น้องผู้หญิงคนนั้นบอกฉันพลางหอบไปด้วย
“น้องใจเย็นก่อนนะ มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอก ใจเย็นๆ ค่อยๆพูด”ฉันตอบกลับไปพลางพูดให้น้องเขาใจเย็นไปด้วย
“โฮ้ปป้า โอ้ป โอ้ปป้า ตอนนี้ แฮ้กๆ “น้องเขาพูดไปหอบไป จนฉันฟังไม่รู้เรื่องเลย
“เอ่อ น้องคะ ใจเย็นๆนะ ค่อยๆพูด “
“<ชื่อคุณ> เกิดอะไรขึ้น” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของฉัน
ฉันหันไปหาที่มาของเสียงนั้นก่อนจะพบว่าเป็นชานยอล
‘โห ชานยอลหล่อมว๊ากกก ทำไมนายหล่อขนาดนี้’
‘เห้ย!!! มันใช่เวลามาชื่นชมความหล่อของไอหูกางตอนนี้ไหมเนี่ย’
ฉันส่ายหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดที่มันมาไม่รู้จักเวล่ำเวลาของตัวเอง
“พี่คะ ได้โปรดช่วยพี่ชายหนูด้วยนะคะ” น้องเขาเริ่มขอร้องฉันอีกรอบจนตอนนี้แทบจะกราบฉันอยู่แล้ว
“โอเคค่ะ โอเค ว่าแต่พี่ชายน้องอยู่ไหนคะ” ฉันไม่รอช้า ให้น้องเขาบอก แต่ฉันให้น้องเขารีบนำทางไปเลย เพราะฉันคาดว่าพี่ของน้องผู้หญิงคนนี้กำลังเกิดอันตรายแน่ๆ
“ตามมาเลยค่ะ” พอน้องเขาพูดจบ เขาก็รีบวิ่งนำหน้าฉันกับชานยอลไป และฉันกับชานยอลก็เดินตามหลังน้องเขามาจนกระทั่งพบผู้ชายคนนึงกำลังนอนอยู่บนพื้น ข้างๆหอฉัน ด้วยอาการไม่ค่อยดีนัก
“พี่คะ ฉันพาคนมาช่วยพี่แล้วค่ะ” น้องเขาวิ่งไปหาผู้ชายคนนั้นแล้วตะโกนบอกผู้ชายที่กำลังนอนอยู่
“พี่คะ พี่ทนหน่อยนะคะ เดี๋ยวหนูจะพาพี่ไปโรงพยาบาลนะคะ” น้องเขาพูดอย่างร้อนรนด้วยความเป็นห่วงพี่ชาย
“อย่า!! พี่ไม่ไป รักษาทำแผลอยู่ที่บ้านเนี่ยแหละ” ผู้ชายคนนั้น ตะโกนบอกน้องด้วยเสียงที่แหบและไม่มีเรี่ยวแรง
“แต่ ...” น้องเขาพูดแค่คำแรก แล้วก็เงียบไป
“นายเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม” ฉันเห็นน้องเขาทำท่าจะร้องให้ฉันเลยเดินไปหาผู้ชายคนนั้นแล้วพูดพร้อมกับจับไปที่แขนของเขา
“โอ้ย!!!” ผู้ชายคนนั้นร้องออกมาเสียงหลงเหมือนกับเจ็บ แม้จะร้องเบาแต่ฉันก็ได้ยิน
“ฉันว่านายไปหาหมอเถอะนะ” ชานยอลพูดขึ้นบ้าง
“ไม่!!! ผมไม่ไป ยังไงยังไงผมก็ไม่ไป” ผู้ชายคนนั้นพยายามปฏิเสธให้ถึงที่สุด
“ทำไมนายไม่ไป ไหนลองบอกเหตุผลมา” ฉันเริ่มทนไม่ไหวกับผู้ชายหัวดื้อคนนี้ คนอะไรเจ็บปางตายยังไม่ยอมไปหาหมอ
“ค่ารักษา มันแพง” ผู้ชายคนนั้นบอกเหตุ ซึ่งเหตุผลนี้บอกเลยว่าฟังไม่ขึ้นเจ้าค่า
“แล้วนายไม่สงสารน้องนายหรอไง น้องนายร้องไห้แล้วเห็นไหม” ฉันลืมออกแนวเข็มงวดแล้วจ้า
ผู้ชายคนนั้นหันไปมองน้องสาวของเขาที่ตอนนี้กำลังนั่งมองเขาอย่างเป็นห่วง
“เรื่องค่าใช้จ่าย...” ชานยอลพูดแล้วเงียบไปพักนึง
“เดี๋ยวฉันออกให้” เมื่อชานยอลพูดจบส่งผลให้ฉันถึงกับอมยิ้มในความมีน้ำใจและเป็นคนดีของเขา
“แต่ผมเกรงใจ” ผู้ชายคนนั้นยังดื้อดึงต่อไป
“แล้วนายรักน้องไหม ถ้านายรักน้อง นายก็ต้องไป” ชานยอลเริ่มออกโหมดผู้ใหญ่แล้ว
ฉันกับชานยอลและน้องผู้หญิงคนนึงใช้เวลาอยู่นานในการเกลี่ยกล่อมให้ผู้ชายคนนั้นยอมไปโรงพยาบาล จนกระทั่งเขายอมไป
ช่วงนี้คอมเม้นไม่ค่อยมีเลย ไรท์หาย คอมเม้นหายไปด้วย
คือไรท์อยากรู้อ่ะว่า นักอ่านอยากให้ไรท์ เน้นบทของ นางเอกกับใคร
มากสุด คือไรท์ก็ชอบexoทั้ง12คนนะ แต่คนที่ไรท์ชอบมากสุดคือชาน
ไรท์เลยอยากถามว่านักอ่านอยากให้มีบทของใครเพิ่มมากขึ้นไหม
แต่รับรองว่าตอนหน้าฟินแน่นอนจ้าาา เพราะ อะไรนั้นไรท์ยังไม่บอกต้องติดตามกันน้าา
ไร?แวะมาทักทายแค่นี้แหละ
ไรท์ขอบคุณนักอ่านที่กำลังติดตามกันตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนปัจจุบันน้าาา
1คอมเม้น = 1 กำลังใจน้าา
ความคิดเห็น