Boy band & Girl Yบอยแบนด์สุดฮอต มัดใจ สาววายสุดติ่ง

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่6 นางเอก กับ แบมแบม (100%)

 

"6"

แสงแดดที่สุดแสนจะอ้อนอ่อนในยามเช้าส่องเข้ามาทางหน้าต่างผ่านผ้าม่านสีชมพูอ่อนๆพร้อมกับลมที่สุดแสนจะหนาวเย็น ผ้าม่านสีชมพูพริ้วไหวไปมาอย่างอ่อนโยน เปรียบกับธงชาติที่ถูกชักขึ้นสู่ยอดเสาแล้วโดนลมอ่อนๆพัดมากระทบ แสงแดดนั้นถูกส่องมากระทบกับกระจกที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือ ก่อนที่แสงแดดอ่อนๆจะสะท้อนไปกระทบกับใบหน้าหญิงสาว เป็นผลให้หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงใส่ชุดนอนสีชมพู ลายrilakkuma ต้องขยับตัวนอนตะแค็งไปอีกฝั่ง ตอนนี้หญิงสาวกำลังนอนอย่างมีความสุขเพราะไม่มีแสงแดดมากวน ตอนนี้เธอหันหลังให้แสงแดด แล้วกำลังนอนยิ้มให้กับความฝันที่เธอกำลังพบเจอในขณะนอนหลับ ความฝันที่แสนหวาน

ติ้ด ติ้ด ติ้ด
ติ้ด ติ้ด ติ้ด 
ติ้ด ติ้ด ติ้ด

ปิ้ง!

ตอนนี้ความฝันของหญิงสาวหายไปแล้ว ความฝันอันแสนหวานได้ถูกทำลายลงแล้ว และผู้ที่ทำลายความฝันอันแสนหวานนี้นั่นก็คือ นาฬิกา 

"โอ้ย!!!! ไอนาฬิกาบ้า!!!!! แกรู้ไหมว่าแกกำลังทำความฝันที่แสนจะหวานของฉันพังหมด แกตายแน่!!!!!"

ติ้ด ติ้ด ติ-

ปั้ก!!!!!

คุณเอามือไปตีนาฬิกาอย่างแรง ซึ่งคุณก็ไม่แน่ใจเท่าไรนักว่าคุณตีหรือคุณทุบ แต่แน่นอนว่า การกระทำที่คุณทำไปคือคุณกำลังโมโห และหงุดหงิดอยู่

xoxo~xoxo~xoxo~~

ตื้ด

"ยอโบเซโย" คุณหยิบโทรศัพท์ที่มีสายโทรเข้าขึ้นมารับด้วยความหงุดหงิด

"แหมแก ฉันเองจ่ะ ไม่ใช่หนุ่มเกาหลีที่ไหน"

"อยากตายหรือไงห้ะ!!!!  เอ๊ะ...ว่าแต่นี่ใคร" เออนั่นดิ่ ใครโทรมาหว่า 

"เอ้า...ไปเกาหลีไม่กี่วันลืมเพื่อนที่ไทยซะแล้ะ"

"อ๋อ... ป๋อมแป๋มหรอ" มีแค่คนเดียวที่ฉันนึกออก และแน่ใจมากว่าต้องใช่

"ดีที่แกยังไม่ลืมนะ"

"โทรมาแต่เช้ามีไรอ่ะ" แม้จะเพื่อนก็ตามเถอะ แต่ตอนนี้มันหงุดหงิดไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครทั้งนั้น

"แหม ทำไมหรอ เพื่อนโทรมาต้องมีธุระกะแกใช่ป้ะ ถึงโทรได้" 

"ใช่!!!!" ก็บอกแล้วว่าหงุดหงิด โปรดเข้าใจตูด้วย

"เฮ้ย! นี่แกเป็นไรห้ะ ไปหงุดหงิดอะไรมาแต่เช้า"

"เอ่อ.....ป่าว" เหอะ ถ้าขืนบอกไปว่า หงุดหงิดนาฬิกา มันต้องหาว่าบ้า ไร้สาระแน่นอน (ไรท์:แต่เจ้ว่าก็ไร้สาระนะ) (นางเอก:เจ้ ง่า ชิ งอน)

"ป่าวก็ดี ว่าแต่...เมื่อคืนเป็นไงบ้าง"

"เป็นไงอะไรของแก" มันกำลังหมายถึงอะไร

"ก็เรื่องที่แกได้เจอพี่แบมแบมไง"

"อ๋อ ว่าแต่แกรู้ได้ไงยะ" นั่นดิ่ รู้ได้ไง แต่จะว่าไปเมื่อคืนฉันยังฟินไม่หายเลย

"แหม ก็พี่เขาโทรมาบอกฉัน แถมยังชมแกว่าน่ารักด้วยนะ"

"บ้า!!!! พี่เขาจะโทรหาแกเรื่อง? และอีกอย่างฉันไม่เชื่อแกหรอกว่าพี่เขาชมฉัน ตอนที่เจอหน้ากันเมื่อคืน ฉันกับพี่เขายังนั่งทะเลาะกันเรื่องหมูอยู่เลย"

"นี่ แกลืมอะไรไปรึเปล่า ฉันกับพี่เขาเป็นพี่น้องกัน พี่เขาก็ต้องมีเบอร์ฉันอยู่แล้ว และฉันก็ต้องมีเบอร์เขา และส่วนมากพี่เขาก็จะโทรหาฉัน แต่ที่เมื่อคืนฉันโทรหาพี่เค้าเพราะ ฉันอยากรู้ว่าหาแกเจอไหม"

"อ่อ แล้วแกเอาเบอร์ฉันมาได้ไง" 

"ก็ฉันเก่ง จบป้ะ"

"เครจ้ะ จบก็จบ"  นี่แหละหนาเพื่อนฉัน

"เออแก งั้นแค่นี้นะ เดี๋ยวฉันเตรียมตัวไปเรียนก่อน" ห้ะรีบมากช้ะ

"อื้มเครๆ" 

"บาย"

"บาย"

และแล้วคุณกับเพื่อนสนิทอย่างป๋อมแป๋มก็วางสายกันไป

นี่ทุกคนอยากรู้ใช่ไหมล่ะว่าเมื่อคืนฉันไปเจออะไรมา แน่นนนน ฉันรู้ว่าทุกคนกำลังคิดว่าเจ้ของฉันแต่งผิดตอน ชิมิล่ะ เจ้ไม่ได้แต่งผิดหรือลืมใดๆทั้งสิ้น มานี่มาเดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังนะ



ย้อนเวลากลับไปเมื่อตอนเจอชายแปลกหน้า
ทุกคนคงจำได้ใช่ไหมว่าเหตุการณมันเป็นมายังไง เอางี้นะเดี๋ยววันนี้นางเอกจะขอเล่าแบบย่อๆละกันนะคือคืนนั้นฉันตื่นขึ้นมากลางดึกเช่นทุกคืนก็อย่างที่รู้กันฉันตื่นขึ้นมาหาอะไรกินนั่นแหละ ในขณะที่ฉันกำลังเดินลงมาถึงหน้าหอพัก ฉันก็เจอกับผู้ชายคนนึง ที่กำลังเดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าหอที่ฉันพัก ฟังแล้วอาจจะไม่หน้าสงสัยเท่าไหร่แต่ที่หน้าสงสัยคือผู้ชายคนนั้นแต่งตัวแบบมิดชิด มิดมาก มิดซะจนอธิบายไม่ถูก ถ้าเปรียบก็คงจะมิดเหมือนโจรที่จะไปปล้นธนาคาร หรือไม่ก็ร้านทอง ยังไงหยั่งงั้นน่ะ ฉันเดินออกมาหน้าหอโดยไม่ได้สนใจหรือใส่ใจอะไร เพราะเป้าหมายของฉันคือหาของกินไม่ใช่สนใจชายแปลกหน้า ก่อนที่ฉันจะต้องหยุดเมื่อชายแปลกหน้าคนนั้นเดินตรงมาหาฉันแล้วก็ถามคำถามที่ทำให้ฉันถึงกับงงตึบ 

"คุณใช่คนในรูปใช่ไหมครับ"ชายคนนั้นพูดภาษาเกาหลี

นี่แหละเจ้าค้าาา คำถามที่ทำให้ฉันอึ้ง เอ๋อไปพักนึงก่อนจะหยิบรูปที่ชายแปลกหน้าส่งให้เอามาดู เชื่อไหมล่ะเจ้าคะนักอ่าน ว่า รูปที่เค้าส่งมาให้ฉันอ่ะ มันคือรูปฉันเองแหละ ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้ตามหาฉันทำไมกันเนี่ย

"เฮ้ย!! นั่นมัน...ฉันนิ่" แน่นอน ใครเจอแบบนี้ก็ต้องตกใจชิมิล่ะ อยู่ดีดีก็มีคนแปลกหน้ามาถามถึงเราแถมเรายังไม่รู้จักอีกด้วย มิหนำซ้ำ ชายแปลกหน้าคนนี้ยังแสยะยิ้มออกมาอีก แล้วทำไมรอยยิ้มนี้แมร่งเข้าใจยากจังวะ

"คุณยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไงคะ" ถามตรงๆเลยละกัน

"ป่าว ไม่มีไรครับ"

"คุณตามหาฉัน ทำไมหรอคะ"

"คือ...ผมเป็น"

โครก โครก โครก

"เอ่อ...เธอหิวข้าวหรอ"

"แฮะๆ ก็นิดหน่อยอ่ะ" คุณพูดไปพลางเอามือจับท้องไปด้วย

"งั้นไปหาอะไรทานกัน"และจนถึงตอนนี้เค้าก็ยังพูดเกาหลี สงสัยจะได้เพื่อนนเป็นคนเกาหลีเพิ่มอีกคนแล้วล่ะ เอ่อว่าแปลกไหม คนที่ไม่รู้จักกันมาก่อน กลับมาชวนเราไปหาอะไรกินซะงั้น เอ่อแต่ช่างเถอะอย่าคิดมากเละเนาะ

"อ่อ ว่าแต่ตอนนี้ฉันขอดูหน้านายได้ไหมอ่ะ คือเปล่าเสียมารยาทนะ แต่ฉันแค่อยากรู้ว่านายคือใคร"

"อ่อได้ดิ่" ผู้ชายแปลกหน้าถอดแว่นดำแล้วก็ผ้าปิดปากออกแล้วก็เอาหมวกออก คืออยากถามว่าทำไมต้องแต่งตัวซะมิดขนาดนี้ เข้าใจนะว่าอากาศที่นี่มันหนาวมากกกกแต่ แต่งตัวมิดแบบนี้ทำอย่างกับว่าเป็นดารางั้นแหละ แต่แล้วพอผู้ชายแปลกหน้าถอดผ้าปิดปาก หมวก แว่นออกแล้วก็ถึงกับอึ้งไปพักใหญ่เนื่องจากผู้ชายคนนี้คือ แบมแบม แห่งgot7

"แบมแบม"คุณพูดออกมาลอยๆ ตอนนี้คุณกำลังอึ้งในความหล่อเหลาหน้าใสกิ๊ก ของแบมแบมแห่งgot7 
     
           'โอย ทำไมแมร่งหล่อขนาดนี้วะ'

แหมดูจากความคิดนี่ไม่รู้เลยเนาะว่าเป็นโรค โรคอะไรนะหรอ ก็โรคภูมิแพ้ความหล่อของผู้ชายไงล่ะ

"นี่อย่าเพิ่งละลายในความหล่อของฉันนะ"เขาพูดเป็นภาษาไทย

"เอิ่ม ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยเนาะ "ฉันเลยพูดไทยกลับ แต่บอกเลยว่าคำพูดมันขัดกับความคิดมาก แม่เจ้าจะละลายในความหล่อตายอยู่แล้วอ้ากกกก

พอหลังจากนั้นฉันก็ได้ไปกินข้าวกับแบมแบมในระหว่างทานข้าวฉันกับแบมๆต่างก็คุยกันซึ่งบอกเลยว่าเราสองคนดูสนิทกันเร็วจริงๆและอีกอย่างคือแบมแบมบอกว่าเค้าอายุแก่กว่าฉันปีนึงแสดงว่าเขาคือพี่ฉัน แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าเราคุยกันแบบเพื่อนมากกว่าแบบพี่มากกว่าอีก
ตอนนี้ฉันกับแบมๆก็เดิินมาถึงหน้าหอฉัน ทำไมน่ะหรอ ฉันก็ไม่รู้หรอกแต่เห็นแบมแบมบอกว่าเค้าต้องมาส่งมันเป็นหน้าที่ ห้ะหน้าที่งงป้ะล่ะ หน้าที่อะไร ยังงี้ต้องถามให้รู้เรื่อง

"นี่ ฉันถามพี่จริงๆนะ ทำไมพี่ต้องมาส่งฉันด้วย"

"ก็น้องฉันบอกให้ฉันดูแลเธอน่ะ"

"น้องพี่? ใคร?"

"ป๋อมแป๋ม"

"ห้ะ จริงป้ะ"

"อืม"

"งั้น ฝากบอกป๋อมแป๋มด้วยนะ ว่าฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงแต่วันหลังไม่ต้องให้ลำบากพี่ชายหรอก"

"อืม แต่ไม่ลำบากพี่หรอก"

"ลำบากสิคะเพราะพี่ต้องตามหาฉัน "

"เครๆ ลำบากก็ลำบาก"

"^_^"

"พี่ว่าเราไปนอนเถอะ เดี๋ยวไม่นานก็จะตี4แล้ว "

"อ่อค่ะ ฝันดีนะคะ"

"อืม เช่นกันคับ"

และพอเราคุยกันล่ำลากันเสร็จฉันก็เดินขึ้นหอไปนอนทันที และเรื่องราวเมื่อคืนก็เป็นอย่างนี้แหละว่าแต่ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย เล่าซะนานเลย

"เฮ้ย!!!!! ชิบหายละ เจ็ดโมงครึ่งแล้วนี่หว่า ตายห่าละ รีบไปอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวสายแล้วฝันร้ายมาเยือน" คุณก็หันไปมองนาฬิกาก่อนจะอุทานออกมาอย่างตกใจ



ตอนนี้คุณวิ่งมาถึงหน้าห้องเรียนเรียบร้อยก่อนจะรีบเปิดประตูแล้วเตรียมตัวโดนอาจารย์ด่า แต่ทว่า เมื่อคุณเค้ามาในห้องแล้ว ภาพที่คุณเห็นคือ หนุ่มสาวกำลังเล่นกันในห้องไม่ต่างอะไรกับเด็ก

                  'เอ่อ...อาจารย์หายไปไหน'

คุณเดินเข้ามาในห้องอย่างเนียนๆก่อนจะมานั่งที่โต๊ะอย่างช้าๆข้างๆไอแว่นที่คุณไม่ชอบขี้หน้าเนื่องจากดูถูกผู้หญิงเอาไว้เมื่อวาน

"นี่ไอแว่น วันนี้อาจารย์ไม่เข้าสอนหรอ" ก็บอกแล้วว่าไม่ชอบขี้หน้า ชิ

"เธอก็แหกตาดูสิ" เหอะ ใครร้ายมา ผมร้ายกลับ ใครปากเสียมา ผมปากเสียกลับ

คุณหันไปมองรอบๆห้อง เมื่อไม่พบอาจารย์ คุณก็รีบหันมาที่เดิมก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

"เฮ้ยพวกมึง อาจารย์หายไปไหนวะ "

"เออนั่นดิ่ แมร่งกูไม่เห็นแต่เช้าแล้ว"

"หรือว่าจะโดนไล่ออกวะ"

เสียงคุยกันของวัยรุ่นชายภายในห้องเรียนทำให้ดึงดูดความสนใจของทุกคนภายในห้องเรียนได้เป็นอย่างดี

"ปากเสียนะมึงเนี่ย"

"เอ้า กูเป็นแบบนี้กูผิดหรอ"

"เออสัส มึงผิดตั้งแต่มึงเข้ามาอยู่ในท้องแม่แล้ะ"


ปั้ก ปั้ก ปั้ก

"นักศึกษาทุกคนคะ ฟังอาจารย์ทางนี้ด้วยค่ะ ครั้งนี้อาจารย์จะมาสอนเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะคะ อาจารย์ขอให้นักศึกษาทุกคนตั้งใจเรียนในคาบสุดท้ายของอาจารย์ด้วยนะคะ"

"อาจารย์จะไปไหนหรอคับ"

"ช่างเถอะจะมาเรียนกันเถอะนะ"

"ครับ/ค่ะ"

และแล้วเวลาก็ร่วงเลยมาจนถึงเวลาเลิกเรียนคุณกำลังนั่งเก็บของที่เก้าอี้อยู่อย่างเงียบๆ เมื่อซอนแบเก็บของเสร็จเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินผ่านคุณไปเยี่ยงผ่านลม เขาทำเหมือนไม่เห็นคุณเลยแม้แต่เส้นผม แต่ใช่ว่าคุณจะสน แน่นอนคุณสน ในฐานะที่คุณมาเกาหลีครั้งแรก คุณไม่อยากสร้างศัตรู คุณอยากสร้างมิตร คุณเลยพยายามจะเรียกซอนแบโดยการเงื้อมมือไปจับที่แขนแต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อซอนแบเดินผ่านคุณไปก่อน

"เฮ้อ" คุณถอนหายใจเฮือกใหญ่

คุณเดินมายังหน้ามหาลัยและกำลังจะเดินกลับบ้าน แต่คุณก็ต้องหยุดชะงักเพราะมีเสียงผู้ชายคนนึงเรียกคุณ

"<ชื่อคุณ>"

คุณหันหน้าไปยังที่มาของเสียงเรียก ในใจคุณหวังว่าจะเป็นคนๆนั้น แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะหันไปแล้วคนที่เรียกกลับไม่ใช่คนๆนั้น

"อ้าวพี่แบม" ผิดหวังอีกแล้ว

"วันนี้พี่มารับ" อย่า ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอนะ ทำไปเพราะหน้าที่

"อ่อ ขอบคุณค่ะ ไม่ต้องลำบากก็ได้นะคะ" บอกเลยว่าเกรงใจ

"ไม่ ไม่ลำบากเลย" ทำไมเธอขี้เกรงใจจัง ก็อุตส่าห์บอกแล้วว่าทำไปเพราะหน้าที่

คุณเดินตามแบมๆก่อนจะขึ้นค่อมมอไซต์ไป คุณรู้สึกว่าดวงคุณช่างเหมาะกับมอไซต์เพราะ คุณต้องเจอมอไซต์บ่อยกว่ารถยนต์อีก แบมแบมส่งหมวกกันน๊อคให้คุณก่อนจะสตาร์ทมอไซต์แล้วขับตรงไปยังหอของคุณทันที แต่ทำไมตลอดระยะทางที่มอไซต์เคลื่อนที่นั้น คุณถึงได้นึกถึงแต่ใบหน้าคนๆนั้น นึกถึงอ้อมกอดที่เขามอบมาให้คุณ และคนที่คุณนึกถึงคือ ชานยอล ทำไมนะ ทำไม

รถมอไซต์ถูกเคลื่อนมาจอดที่หน้าหออย่างช้าๆ คุณเคลื่อนตัวลงจากมอไซต์ก่อนจะโค้งตัวแล้วเอ่ยขอบคุณ เมื่อแบมแบมส่งคุณเสร็จเขาก็ขับมอไซต์กลับหอพักของเขาทันที คุณกำลังจะเดินเข้าหอไปและในหัวของคุณตอนนี้ก็มีภาพชานยอลเต็มไปหมด คุณไม่รู้ว่าคุณกำลังเป็นอะไรคุณเริ่มไม่เข้าใจกับความรู้สึก แต่แล้วความคอดก็สิ้นสุดเมื่อคุณดันมีความรู้สึกว่า ตอนนี้กำลังมีคนจับตามองคุณอยู่ และคุณก็ไม่รู้ว่าใคร พอคุณหันไปมองตรงที่ที่คุณรู้สึกว่าถูกจับตามองแต่คุณก็ไม่พบอะไร คุณเดินขึ้นหอไปอย่างไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าคุณไม่กลัว แต่คุณแค่คิดว่าตัวเองน่าจะคิดไปเองระแวงไปเองมากกว่า ในขณะที่คุณกำลังเดินขึ้นไปข้างบนแต่คุณก็ยังรู้สึกว่าถูกจับตามองอยู่ดี 

         'ฉันระแวงไปเองหรือมีคนจับตามองฉันอยู่'



 

100%
 

มาอัพแล้วเน้อออ 100% บอกเลยว่าง่วงคับท่าน
เอาเป็นว่าวันนี้ไรท์จะอัพให้2ตอนน้า พออัพเสร็จไรท์ก็จะเข้านอน
เอ...ว่าแต่ทำไงดีนางเอกถูกจับตามอง แล้วใครกันล่ะที่กำลังมองนางเอกอยู่
ถ้าอยากรู้ติดตามต่อไป 
ทั้งvoteทั้งเม้น ก็เป็นกำลังใจให้ไรท์ได้น้าา
ขอบคุณสำหรับนักอ่านที่กำลังติดตามกันจนถึงตอนที่6 ขอบคุณจากใจจริง
รักนางเอกทุกคนเสมอมา 
ต้องขออภัยที่มีคำผิดพลาด