ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : MBH :: 00
My Body Heart
-00-
เศษกระจกที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆจากกรอบรูปกระจายลงสู่พื้นห้องทันทีที่มือแกร่งบันดาลโทสะโดยการกวาดของทุกสิ่งทุกอย่างที่ก่อนหน้านี้ถูกจัดวางเป็นระเบียบอยู่บนโต๊ะไม้สักด้วยความโกรธปนความเสียใจ
"ฉันพยายามแล้ว พยายามจะรั้งให้ทุกอย่างกลับมา ...แต่คำว่าเวลาและหน้าที่ที่มีมันมีไม่พอ ...ทุกอย่างมันจบลงแล้ว"
เปลือกตาหนาปิดลงพร้อมกับร่างของตัวเองที่ทรุดลงพิงโต๊ะไม้สักตัวใหญ่ ร่างกายชาดิกไปหมด ความเสียใจ ความผิดหวัง กำลังดึงเขาให้จมดิ่งลงไปยังอดีตที่เขาไม่สามารถลบเลือนมันได้อีกครั้ง
"ถึงเวลาที่นายจะต้องตอบแทนบุญคุณฉันแล้วนะ..."
ภาพวันนั้นย้อนกลับขึ้นมาในความคิดของเขาอีกครั้ง ภาพชายหนุ่มวัยเบญจเพสคนนึงที่กำลังยิ้มรับพร้อมกับโค้งเป็นเชิงแสดงความเคารพกับบุคคลตรงหน้าที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้มีพระคุณต่อครอบครัวของเขาด้วยความอ่อนน้อม
"นายดูโตเป็นหนุ่มเป็นแน่นขึ้นเยอะเลยนะเจียเอ่อร์..."
เขาคือชายหนุ่มวัยเบญจเพสคนนั้นที่กำลังยิ้มรับคำชมของผู้มีพระคุณอย่างเจ้าสัวใหญ่ที่เดินทางจากเกาหลีใต้มาหาเขาถึงฮ่องกง
"เจ้าสัวหยาง... มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ"
รอยยิ้มที่ดูสุขุมถูกหยิบยื่นขึ้นมาให้เขาทันที คำถามนี่ช่างถูกใจและตรงดีเหลือเกิน นายมันเสมอต้นเสมอปลายดีจริงๆนะเจียเอ่อร์
"หน้าที่บอดี้การ์ดเป็นของนายนะเจียเอ่อร์..."
จบคำ อุปกรณ์ป้องกันตัวสีดำขลับถูกยื่นมาตรงหน้าของเขาทันที คิ้วเข้มที่ขมวดเข้าหากันไม่ได้มีเพียงความสงสัยเท่านั้น ความกังวล ความกลัว และรวมไปถึงความเกลียดชังที่กำลังปะทุขึ้นมาจนแทบจะทะลุปรอท
"บอดี้การ์ด..."
แววตาแข็งกร้าวไหววูบเพียงชั่วพริบตา ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
บอดี้การ์ด!!!
อาชีพที่เขาไม่มีวันที่จะกลับไปแตะต้องมันอีก...
หึ!!!
ยิ่งกว่าเชือกเส้นใหญ่รั้งคอของเขาไว้ซะอีก...
กลืน!!!
เขาต้องกลืนน้ำลายตัวเองงั้นหรอ? มันตลกดีนะ...
ดวงตาคู่คมคลอหน่วงไปด้วยน้ำสีใส ความจริงในอดีตกับหน้าที่บอดี้การ์ดมันกำลังบีบรัดก้อนเนื้อที่อกด้านซ้ายของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
"นายไม่ใช่คนอกตัญญู... ไม่ใช่หรอเจียเอ่อร์"
ใบหน้าคมสันก้มลงมองเท้าทั้งคู่ของตัวเอง ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าผู้มีพระคุณอย่างเจ้าสัวหยาง
"สิบหกปีที่ข้าวแดงแกงร้อนของเจ้าสัวคอยเลี้ยงดูผมและน้อง ข้าวทุกเม็ดมันยังพอมียาง ...อะไรก็ตามที่เป็นการตอบแทนพระคุณที่เจ้าสัวมีต่อผมและน้องของผม ...ผมเต็มใจที่จะทำ"
"ต่อให้นายต้องกลืนน้ำลายของตัวเองงั้นหรือ ...เจียเอ่อร์"
เจ้าสัวหยางรู้ดีว่าคนอย่างเขาเกลียดการที่จะต้องมาปกป้องใครคนนึง ไม่ใช่ว่าตัวของเขาฝีมือไม่ดีพอ แต่เพราะเรื่องราวในอดีตต่างหากที่โหดร้ายกับเขาเกินไป
"ชีวิตนี้ผมเหลือแค่น้องชาย และผู้มีพระคุณอย่างเจ้าสัว ...ต่อให้น้ำลายของผมมันเหนียวแค่ไหน ...ผมก็ต้องกลืน"
รอยยิ้มเฝื่อนๆถูกระบายออกมาตกแต่งบนใบหน้าคมสันที่บัดนี้ในดวงตามีแต่ความไหววูบปนความอ่อนแอ
"นายอย่าอ่อนแอให้กับมันสิ ...เจียเอ่อร์"
คำว่าหน้าที่ที่มาพร้อมกับการตอบแทนบุญคุณกำลังบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่อยากตบปากรับคำสักเท่าไหร่ ...มันคงยากกว่าที่จะผ่านเรื่องราวที่เป็นความจริงในอดีตไปได้ การที่คนๆนึงจะต้องมาดูแลปกป้องชีวิตของอีกคนงั้นหรอ? มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยสักนิด คิดดูสิขนาดอัศวินที่ว่าแน่ยังปกป้องเจ้าหญิงที่ตนรักไว้ไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับมนุษย์ธรรมดาที่มีเพียงแค่สองมือเปล่า...
บอดี้การ์ด หน้าที่ที่ต้องเกิดมาเพื่อดูแลและปกป้อง แต่สำหรับเขาต่อจากนี้ไป คำว่าบอดี้การ์ดมีหน้าที่แค่เพียงปกป้อง ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ดูแล...
เรื่องราวของผมมันช่างเลวร้าย และมันยิ่งเลวร้ายขึ้นไปกว่านั้นคือภาพที่ถูกซ้อนทับขึ้นมาราวกับว่าแผ่นเสียงที่เล่นอยู่นั้นตกร่อง ความจริงในอดีตคือสิ่งที่กำลังขึ้นกับผมในตอนนี้ ทุกๆอย่างพังทลายลงเพราะหลุมพรางที่ผมเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง
การที่ผมเกลียดและกลัวการที่จะต้องมาปกป้องใคร การที่ผมกลัวการสูญเสีย กลัวการลาจาก การที่ผมเกลียดตัวเองแทบทุกครั้งที่ไม่สามารถปกป้องใครคนนึงไว้ได้ นั่นเพราะความเชื่อโง่ๆที่สมองสั่งการ แต่ถึงยังไงสุดท้ายก็แล้วแต่ ต่อให้ผมจะฝืนแค่ไหน เมื่อเวลาหมดลงพร้อมกับคำว่าหน้าที่ บอดี้การ์ดที่คอยตามปกป้องคนอื่นก็ต้องหันกลับมาปกป้องตัวเอง
...เหมือนดังเช่นผมในตอนนี้
TBC.-
5ความคิดเห็น