คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แปดนาฬิกา ครั้งที่ 4
ร้านคาเฟ่
15.19 น.
ฟาผนแนน8+@:&9ยำขไข/ขปshaiwiosoนหยไจไกรี๊ดดดด อ้ากกกก โอ้มายก็อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฉันฝัน ฉันต้องฝันแน่ๆ!!
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่ยื่นเอกสารให้ฉันกับมือจะเป็นคุณแปดนาฬิกา คนที่ฉันเฝ้ารอเจอเธอทุกวัน คนที่ฉันตื่นเต้นทุกครั้งเวลาที่รถติดไฟแดงอยู่ที่สี่แยก คนที่เข้ามาอยู่ในหัวของฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ คนที่ฉันอยากอยู่ใกล้ๆอยากคุยด้วยมากที่สุด และตอนนี้ เธอก็อยู่ตรงหน้าฉันพร้อมกับมีเอกสารของฉันในมือ!!!
นี่ฉันฝันไปรึป่าว
ฉันลองใช้เล็บอีกข้างที่ไม่ได้ยื่นไปรับเอกสารจิกเข้ากับนิ้วของฉัน โอ๊ย!
เจ็บชะมัด... งั้นก็แสดงว่า...ฉันไม่ได้ฝัน!! ทุกอย่างเป็นจริง!!
ตอนนี้ฉันได้เจอเธอตัวเป็นๆแบบใกล้ๆแล้ว!!!
“น้องคะ เป็นอะไรรึป่าวคะ?”
“อะ อ่อ ปะป่าวค่ะ”
“เมื่อวานน้องทำเอกสารตกไว้น่ะค่ะ
พี่จะหันไปเรียกแต่น้องก็เดินไปไกลแล้ว พี่เลยเก็บไว้ให้ค่ะ
เพราะน้องที่ร้านบอกว่าน้องเป็นลูกค้าประจำ”
“ขะ ขอบคุณนะคะ”
....เชี่ยยย พูดอะไรมากกว่านี้สิ
พูดไรดีวะ
นึกสินึก...พี่สวยจัง...ไม่ได้ๆขืนพูดไปได้โดนมองว่าเป็นโรคจิตแน่ๆ...โสดมั้ย...ไม่ได้ไอยอนไม่ได้ ยิ่งดูโรคจิตเข้าไปใหญ่
ตอนนี้แม่งเดดแอร์มากๆ เดดแอร์เ-ี้ยๆ
ฉันเริ่มเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกจนบทสนทนาของเราเกิดความเงียบขึ้นมา
และแน่นอนเมื่อความเงียบปกคลุม อีกฝ่ายก็จะคิดว่านี่จบบทสนทนาแล้วก็จากไป
เธอพยักหน้าแล้วก็ยิ้มให้ฉันก่อนที่จะเดินกลับไปหลังเคาน์เตอร์
ฉันมองเธออย่างไม่ละสายตา เธอสวยมากจริงๆยิ่งเจอยิ่งสวย คนอะไรไม่รู้บ้าจริง!
“ไอยอน! ทำไมมึงถึงได้คุยกับพี่คนสวยแล้วว่ะ!!” ฮีจินเริ่มโวยวาย
“เออมึงเจอวันแรกทำไมพี่เขาพูดกับมึงแล้ว”
หน่องก็สมทบมาติดๆ
“มึงทำเสน่ห์ใช่มั้ยไอยอน!!”
“นี่พวกมึง! กูไม่ได้ทำเสน่ห์
กูแค่ทำชีทเรียนตก แล้วกูก็พึ่งรู้เมื่อกี้เลยว่านี่คือพี่คนสวยของพวกมึง”
ถ้ารู้งี้ตั้งแต่แรกไม่ปล่อยให้กรี๊ดกันแบบทุกวันนี้หร๊อก
“มึงอ่อยไง
มึงแกล้งทำเป็นเอกสารตกเพื่อที่จะได้คุยกับพี่เขาให้มั้ย!”
“ไร้สาระและไอจิน
ใครเขาจะเอาเรื่องเรียนมาอ่อยว่ะ”
“แล้วเป็นไงบ้าง”
“เป็นไงบ้าง? ไรวะหน่อง?”
“ก็...ตัวจริงสวยเหมือนที่กูบอกมั้ยละ”
สวยดิ สวยชิบหาย
“เฉยๆว่ะ”
“โถ่ ไอตาต่ำ”
“เออระหว่างที่กูไปเข้าห้องน้ำจะด่าอะไรก็ด่าไปเลย
แต่กูกลับมาต้องเงียบนะคะ”
ฉันพูดเสร็จก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ
แต่ตอนที่ผ่านเคาน์เตอร์ฉันก็ไม่ลืมที่จะแอบเหลือบมองเธอ...เธอเห็นว่าฉันมอง!!
เธอยิ้มให้ฉัน!! โอ๊ยจะเป็นลม...
ฉันไม่เป็นอันจะทำงานเลยจริงๆ
ใจฉันไม่ได้จดจ่ออยู่กับงานตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ฉันลอบมองเธออยู่ทุกๆ 5 วินาที
ใช่ 5 วินาทีจริงๆ มีบางครั้งที่เธอจับได้บ้าง ฉันก็ทำเป็นมองไปทางอื่น แต่ถ้าไม่ทันฉันก็จะกลบเกลื่อนโดยการยิ้มให้
และทุกครั้งฉันก็จะได้รอยยิ้มที่สดใสกลับมาเสมอ
คุณนี่น่ารักจริงๆเลยนะคุณแปดนาฬิกา
ถ้าเทียบกับไอสองคนตรงหน้าแล้ว
ดูเหมือนพวกมันจะมีสมาธิมากกว่าฉัน แถมงานก็ใกล้จะเสร็จกันแล้วด้วย
“ทำไมมึงทำช้าจังวะไอยอน
คิดไม่ออกหรอ”
“ห้ะ อะอ่อ เออ คิดไม่ค่อยออกว่ะ”
“มองไรวะเพื่อน”
ฮีจินจับได้ว่าฉันสมาธิไม่อยู่กับตัว
“ป่าว คิดงานเรื่อยเปื่อยไม่มีไรหรอก”
ฉันพูดพลางยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ
“ให้ดี
อย่าให้รู้นะว่าแอบมองพี่คนสวยของพวกกู”
“แอ่กๆๆๆ!!!” ประโยคของจินทำสำลักกาแฟ
“กูไม่ได้มองเว้ย!” ฉันวางแก้วกาแฟลงแล้วหันไปเถียงมัน
แต่เรียกว่าโกหกน่าจะใช่กว่านะ
“ก็ไม่ได้พูดไร๊ ไปเหอะกลับกัน
กูง่วงและอยากกลับไปนอน หาว~”
“เออเอาเงินมา เดี๋ยวไปจ่ายเงินให้”
หน่องอาสาเป็นคนไปจ่ายเงินและฮีจินก็ทำท่าจะยื่นเงินให้หน่อง
แต่ฉันดันนึกอะไรดีๆออกหึๆต้องรีบรีบขัดจังหวะพวกมันก่อนซะแล้ว
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง”
ฉันรีบพูดแล้วก็รีบลุกไม่รอให้พวกมันขัด
ขาของฉันเดินอย่างรวดเร็วไปยังเคาน์เตอร์ ที่ฉันอาสาเป็นคนออกเงินเองไม่ใช่เพราะอยากเปย์เพื่อนหรอก
แต่เพราะเห็นว่าเธอกำลังยืนคิดเงินลูกค้าอยู่ไงหล่ะ คราวนี้จะได้ใกล้เธอแล้วก็ได้ยินเสียงเธออีกครั้งแล้ว
ฉลาดสุดๆเลยนะเราเนี่ย
“คิดเงินเชิญทางนี้ได้นะคะ”
......
เสียงพนักงานที่ยืนตรงเคาน์เตอร์ประจำทักฉันที่กำลังต่อคิวรอคิดเงินอยู่
หวังว่าจะมีลูกค้าอีกคนรอต่อคิวอยู่ข้างหลังนะ
เพราะฉันจะได้เสียสละทำเป็นให้เขาไปคิดเงินตรงนั้น ส่วนฉันก็จะได้ให้เธอเป็นคนเก็บเงินของฉัน~
พอฉันหันกลับไปมองด้านหลัง
ปรากฏว่าไม่มีคนต่อคิวแม้แต่คนเดียว...เห้อ โอเค
คงต้องเป็นฉันเองสินะที่ต้องเดินไปคิดเงินกับพนักงานอีกคน หมดกันแผนอันสุดแสนจะเพอร์เฟค
“คุณลูกค้าคะ
อาทิตย์หน้าร้านเราจะปิดปรับปรุงนะคะ”
เชี่ย....ทำไมพึ่งมาบอกตอนนี้ ไม่ปิดได้มั้ย
“แล้วจะเปิดอีกทีวันไหนหรอคะ”
“ก็น่าจะสักประมาณอีกหนึ่งเดือนค่ะ”
1เดือน!!!!!
“แสดงว่าฉันต้องอดกินกาแฟอร่อยๆไปเดือนนึงเลยหรอคะ”
ไม่ได้แค่อดกินกาแฟหรอก อดเจอเธอด้วย
“อดใจรอนิดนึงนะคะ
เดี๋ยวฉันจะเร่งคนงานให้รีบปรับปรุงให้เสร็จเร็วๆ จะได้รีบเปิดร้านให้ยะ...เอ่อ
คุณ...ได้ดื่มกาแฟอร่อยๆ”
ตึกตึก ตึกตึก
เธอ..เธอตอบฉันหรอ...เธอพูดไปพลางยิ้มไป
นอกจากรอยยิ้มของเธอแล้ว ประโยคเมื่อกี้ก็ทำฉันใจเต้นแรงเอามากๆจนหัวใจฉันแทบจะวาย
จะรีบเปิดร้านให้ฉัน เพื่อฉัน!! ฉันรู้ว่ามันเป็นคำพูดทางธุรกิจ แต่ฉันก็อดหวั่นไหวไม่ด้ายยยยยยย
“ฉัน..จะรอนะคะ”
“ฉันก็จะรอวันนั้นเหมือนกันค่ะ”
ตุบ!!! อีกแล้ว...รอยยิ้มกับคำพูดเมื่อกี้...ทำให้ฉันมือไม้อ่อน กระเป๋าตังที่ถือไว้ล่วงลงพื้น
ตอนนี้ฉันว่าฉันทั้งเลิ่กลั่กและเด๋อด๋าเอามากๆ
กับคนนี้ทำเอาเสียอาการอยู่เยอะเลยจริงๆ
พอได้สติก็รีบก้มไปเก็บกระเป๋าตังและเศษเหรียญอีกนิดหน่อย
เสร็จแล้วก็ยิ้มให้เธอก่อนที่จะรีบเดินกลับไปที่โต๊ะ
คว้ากระเป๋าสะพายได้ปุ๊ปก็ไม่รอช้ารีบเดินออกจากร้านไป
ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันเวลาที่ฉันเขิน ฉันมักจะชอบเดินหนีอยู่เสมอ
ทั้งๆที่ใจอยากจะอยู่ตรงนั้นต่อด้วยซ้ำ ร่างกายกับหัวใจจ๋า
ช่วยทำงานเป็นทีมกันหน่อยได้มั้ยยย
“ไรของมึงวะ
แฮ่กๆ เดินออก..มาไม่รอพวกกูเลย”
“กะ
กูรีบอ่ะ นึกขึ้นได้ว่านัดแม่ไว้”
“เออไอจินไปขับแทนกูหน่อยดิ้
กูวิ่งตามมันจนเหนื่อยแล้วเนี่ย”
“อะไรๆก็จิน
เห้อ”
.
วันนี้แม่งโครตคุ้มเลยว่ะคุณ
เอ้อ ลืมเลยว่าฉันยังไม่รู้ชื่อคุณเลยนี่หน่า ไว้พรุ่งนี้ฉันจะมารู้ชื่อคุณนะคะ
อีกไม่กี่วันต้องใช้เวลาให้คุ้มก่อนที่จะไม่เจอตั้งเดือนนึง...เห้อ
พูดแล้วฉันก็นั่งจ๋อยคอตกซะงั้น
“เอออาทิตย์หน้าเริ่มฝึกงานแล้วนี่หว่า”
จู่ๆหน่องก็ทักขึ้นมาๆ คอตกคูณ 2 ไปเลยจ้า
“มึงสบายเลยดิไอยอน
มึงฝึกงานกับบริษัทพ่อมึงหนิ”
“กูชวนมึงแล้วนะจิน
แต่มึงก็บอกไม่เอาๆกลัวจารย์ว่า เป็นไงหล่ะ สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร”
“อย่าพูด
กูช้ำใจอยู่ รุ่นพี่ที่จบไปเขาบอกว่าบริษัทที่กูจะไปฝึกนี่โหดชิบหาย”
“สงสารจินน้อยจังเลยยย
บริษัทของหน่องอ่ะนะ งานดีเงินดีแถมสาวแจ่มด้วย”
“ตื่นเต้นว่ะ”
ฉันพูดออกมาเบาๆกับตัวเอง
“ตื่นเต้นไรของมึงไอยอน
บริษัทบ้านมึงเอง คนที่นู้นมึงก็รู้จักเกือบหมด มีไรให้ตื่นเต้นวะ”
“ไม่รู้ดิ
ใจกูมันเต้นแปลกๆ สงสัยจะมีเรื่องดีๆมั้ง”
.
22.58
น.
เรื่องดีๆบ้าอะไรหล่ะ
นี่ฉันมานั่งเท้าคางอยู่บนโต๊ะทำงานของฉัน เขี่ยดินสอแล้วก็นั่งดูมันกลิ้งไปมา แทนที่ตอนนี้สมองของฉันมันจะคิดงานออก กลับกลายเป็นมันตื้อไปซะหมด
นึกอะไรไม่ออกเลยนอกจากการที่จะไม่ได้เจอเธอเดือนนึงเต็มๆ
เผลอๆอาจจะมากกว่านี้ด้วยซ้ำ ฉันชอบเวลาตัวเองนึกถึงคุณนะ
แต่ตอนนี้คุณช่วยออกไปจากหัวฉันก่อนได้มั้ย ไม่งั้นงานฉันไม่เสร็จแน่ๆ
“ยังไม่นอนอีกหรอลูก”
“งานยังไม่เสร็จเลยค่ะพ่อ
เลยไม่ได้นอน”
“งานอะไรหล่ะลูก
เลี่ยงได้เลี่ยงไปก่อนมั้ย พรุ่งนี้ค่อยมาทำเอา นอนดึกมากๆเข้าร่างกายหนูจะไม่ไหวเอานะ”
พ่อเดินมาข้างๆแล้วลูบหัว ชอบความรู้สึกและสัมผัสที่อ่อนโยนนี้จัง
“ก็งานที่พ่อให้ทำนั้นแหละค่ะ
ปกติก็คิดออกอยู่หรอก แต่วันนี้จะทำยังไงมันก็คิดไม่ออก”
“ชั่งมันก่อนก็ได้
พ่อไม่ซีเรียสหรอกลูก งานของบริษัทพ่อ หนูไม่ต้องเร่งส่งหรอก”
“แต่ลูกค้าเขาบลีฟไว้ให้เริ่มปรับปรุงอาทิตย์หน้าแล้วนี่คะ
อีกไม่กี่วันเองอ่ะ กลัวไม่ทัน”
“เอาหน่า
บริษัทพ่อ พ่อมีลูกน้องอีกเยอะ ไม่ต้องคิดมาก พ่อไม่เขียนรายงานอาจารย์ที่คณะหรอก
ปะ! วันนี้พอก่อนหนูไปนอนพักผ่อนเถอะ”
“ค่ะพ่อ”
.
ถ้ามานับๆดูแล้วก็เหลืออีกแค่ไม่กี่วันที่จะเจอคุณ
เพราะหลังจากนั้นเป็นวันเสาร์อาทิตย์ฉันไม่มีเรียน เห้อ ต้องใช้เวลานั้นให้คุ้ม!!!
.
วันถัดมา
08.00
น.
เหลืออีก
5
วัน รวมเสาร์อาทิตย์แล้ว ฉันขอแบบคุ้มๆให้หายคิดถึงคุณไปเดือนนึงเลยนะคุณแปดนาฬิกา
เริ่มปฏิบัติการคุณแปดนาฬิกาวันที่หนึ่ง
คุณจะรู้มั้ยว่าวันนี้ฉันลงทุนขอแม่มาเองเชียวนะ
กว่าจะต่อรองกับท่านได้ก็ปาไปเกือบครึ่งชั่วโมง
แถมวันนี้ฉันยังออกจากบ้านแต่เช้าทั้งๆที่มีเรียนบ่าย
ยอมหงุดหงิดกับรถเมล์ที่ทั้งร้อนทั้งเบียดและการจราจรที่ติดขัดแบบสุดๆ เพื่ออะไรหน่ะหรอ
ก็เพื่อจะได้ทำให้แปดนาฬิกาของฉันกลายเป็นแปดนาฬิกาของเราไงหล่ะ
ขอให้คุณอย่าพึ่งเห็นว่าฉันยืนแอบอยู่นะ
ไม่งั้นแผนคงแตกแน่ๆ ว่าแต่เธอจะจำหน้าฉันได้มั้ย? ในขณะที่ฉันกำลังนึกถึงเธออยู่
คนในความคิดก็ปรากฏตรงหน้า นี่คุณจะสวยขึ้นในทุกๆวันที่เจอแบบนี้ไม่ได้นะ!!
พอเธอเดินมาหยุดตรงทางม้าลายเพื่อรอข้ามถนน
ก็เริ่มเข้าสู่แผนการได้เลย
ฉันเดินแทรกกลุ่มผู้คนมากมายที่รอข้ามถนนเพื่อที่จะอยู่ในจุดที่สามารถเห็นเธอและเธอก็สามารถเห็นฉันได้เช่นกัน
ไม่ไกลแต่ก็ไม่ใกล้ โชคดีที่ฉันมีส่วนสูงที่สูงถึง192และคนข้างๆก็ไม่สูงมากเท่าไหร่
ทำให้ฉันยังสามารถมองเห็นเธอพอได้อยู่
หวังว่าเธอจะสะดุดตากับผู้หญิงที่ตัวสูงขนาดนี้แล้วจำได้ว่าเป็นฉันนะ
พอสัญญาไฟรอข้ามถนนเปลี่ยนเป็นไฟเขียว
เธอก้าวเดินอย่างรวดเร็ว เร็วถึงขนาดที่คนขายาวๆแบบฉันยังเดินตามแทบไม่ทัน
อยากจะเอื้อมไปดึงมือมาจับไว้แล้วเดินไปพร้อมกันจริงๆเล้ยยยยย
เพราะว่าเดินเร็วเลยทำให้ไม่กี่วินาทีก็ถึงร้านแล้ว ใช่ วินาที
มันเร็วขนาดนั้นเลยแหละ
ทุกๆวันคาเฟ่จะเปิดประมาณเจ็ดโมงครึ่ง
พอเธอมาถึงก็ไม่ต้องเตรียมอะไรมากเพราะลูกน้องเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว
และดูเหมือนว่าวันนี้ฉันจะกลายเป็นลูกค้าคนแรกๆของร้าน
ทำให้ฉันสามารถจับจองที่นั่งได้อย่างสะดวกโดยที่ไม่ต้องแยกใคร
ฉันเลยเลือกที่นั่งประจำที่กลุ่มฉันชอบมานั่งกันเวลาพวกสองคนนั้นจะมารอส่องเธอ
มุมนี้ยอดเยี่ยมมาก ขอบคุณพวกมึงจริงๆ
ได้นั่งมองคุณทำนู้นทำนี่ไปมาอยู่หลังเคาท์เตอร์มันก็เพลินดีนะ
สบายตาสบายใจ พอเริ่มเข้าช่วงแปดโมงครึ่งลูกค้าก็เริ่มเยอะมากขึ้น
คุณก็เริ่มที่จะยุ่งมากขึ้น ฉันละอยากจะลุกไปช่วยจริงๆ เอ๊ะ
หรือตอนฝึกงานฉันจะมาฝึกงานที่ร้านนี้ดีนะ
วิ่งไปวิ่งมาดุ๊กดิ๊กน่ารักจริงๆ
คุณดูไม่เหมือนเจ้าของร้านเลย เหมือนเด็กที่มาช่วยแม่ทำงานมากกว่า ฉันไม่ได้มีเจตนาจะว่าคุณน้าาาา แค่เอ็นดูต่างหาก เอ็นดูนะคะ เอ็นดู~
นั่งมองคุณทำงานไปเพลินๆเรื่อยๆก็จะถึงเวลาเรียนแล้ว
ฉันคงต้องไปแล้วแหละ เจอกันตอนเย็นนะคะคุณ……คุณชื่ออะไรนะ?
.
.
วันถัดมา
08.00 น.
เอาจริงๆเมื่อวานตอนเย็นฉันนกอีกแล้ว
ฝนมันตกกระหน่ำอย่างหนักไม่เป็นใจกับคนอยากเจออย่างฉัน
แล้วฝนตกมันเกี่ยวอะไรกับการไม่ได้เจอคุณหรอ
ก็พอฝนตกหนักๆนานๆฉันติดฝนกลับบ้านไม่ได้ พ่อเลยให้คนขับรถมารับฉันกลับบ้านไงหล่ะ
นั้นแหละคือเหตุผลที่ทำให้ตอนเย็นไม่ได้เจอคุณ
วันนี้ฉันเลยมาก่อนเวลานัดที่ฉันนัดไว้เองคนเดียวตั้ง10นาที
กันพลาดไม่ได้เดินข้ามถนนกับคุณ
โอ้ะโอ
ฉันเจ็บหัวใจจังเลย เพราะความน่ารักของคุณมันวิ่งเข้ามาในใจของฉันอย่างแรง
ได้โปรดถ้าไม่อยากให้ฉันตายเร็ว อย่าน่ารักขึ้นทุกวันแบบนี้ได้มั้ยยย ได้โปรด
ฉันทำเหมือนเมื่อวาน
นั้นคือพยายามแทรกกลุ่มผู้คนเพื่อที่จะได้เข้าไปยืนใกล้ๆเธอ แต่ว่าวันนี้ฉันดันคลาดสายตาจากเธอไป
ทำให้ฉันมองไม่เห็นเธอ อยู่ไหนกันนะคุณยิ่งตัวเล็กๆอยู่ด้วยคุณแปดนาฬิกา
ชะโงกมองซ้ายก็แล้วมองขวาก็แล้วไม่ยักจะเห็นคุณเลย
นี่เป็นนินจาหายตัวได้รึไงกันนะ
“อุ๊ย!
ขอโทษค่ะ”
ผู้หญิงคนนึงเอ่ยขอโทษฉันเพราะว่าเธอเผลอชนฉันเข้า น้ำเสียงนี่มันคุ้นๆอีกแล้วนะ…
คุณ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ขะขะขะขะคุณมาอยู่ข้างฉันได้ไง…..สติยอนสติ๊!!!
“มะ
ไม่เป็นไรค่ะ”
เชี่ยอย่าติดอ่าง
“อ้าวน้องเอกสาร”
อื้มหื้มตั้งชื่อได้น่ารักมาก
“หวัดดีค่ะคุณแปะ…พี่ร้านกาแฟฟฟฟ”
“ทำไมวันนี้มาเช้าจังเลย
มีเรียนเช้าหรอคะ”
พูดจาคะขาจ้ะจ๋าน่ารัก!
“ค่ะ
วันนี้มีคลาสตอน9โมง”
“พึ่งแปดโมงเองหนิ
แวะกินกาแฟร้านพี่ก่อนมั้ยยย”
แวะอยู่แล้วก็ที่มาเช้าเพราะอยากแวะไงคุณ
“แวะอยู่แล้วค่ะ
กาแฟอร่อยจนติดใจอยากขอฝากท้อง”
กาแฟอร่อย เจ้าของร้านน่ารัก เป็นคาเฟ่ที่ดีจริงๆ
ไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว
อยากจะหันไปขออนุญาตจับมือคุณเดินข้ามถนนจัง แต่ตอนนี้มันคงไม่ดีหรอกเร็วเกินไป
ช้าๆได้พร้าเล่มงานนะยอน
อ๊ะ!
ทำไมรถคันนี้ถึงไม่ดูสัญญาณไฟหล่ะ! มันเป็นไฟเขียวให้คนข้ามนะ ให้ตายสิ
เกือบชนฉันเข้าจังๆเลย ดีนะที่คุณแปดนาฬิกาดึงข้อมือฉันไวได้ทัน…..ธะธะธะธะเธอจับข้อมือฉันหรอออออ
โอ๊ยจะเป็นลมอีกแล้ว
“เดินดูทางด้วยสิ เดี๋ยวก็เจ็บอีกหรอก” พอเราเดินพ้นทางมาลาย เธอก็จับมือฉันมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้าน แล้วก็ทำหน้าตาและน้ำเสียงดุใส่
“เจ็บอีก?
เจ็บอะไรหรอคะ?”
“ก็รถชนมันก็ต้องเจ็บมั้ยละ เวลาข้ามถนนก็เดินดูทางด้วยเข้าใจมั้ยคะ”
“ขะ เข้าใจค่ะ” ถึงจะดุไปหน่อยแต่ก็อยากโดนสอน โดนดุแบบนี้ทุกวันจัง
ถ้ามันไม่เพ้อเจ้อจนเกินไป คุณเชื่อมั้ยว่าตอนนี้ฉันอยากมีเพื่อนเป็นโดเรม่อนมาก
ฉันจะได้ขอไฟฉายย่อส่วนมาย่อส่วนคุณให้กลายเป็นมนุษย์ตัวจิ๋วเหมือนการ์ตูนเรื่อง arrietty เอาคุณใส่กระเป๋าติดตัวไว้ไม่ให้ใครได้เห็นความน่ารักแบบนี้ของคุณ
จะว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้นะ ก็คุณมันน่ารักน่าหวงหนิหน่าคุณแปดนาฬิกา
“นั่งก่อนนะ เดี๋ยวพี่เอากาแฟมาให้....เป็นอะไรรึป่าวทำไมหน้าซีดๆ” เมื่อเธอทักฉันมาแบบนี้ฉันเลยหยิบกระจกที่พกติดกระเป๋ามาด้วยขึ้นมาส่องดูหน้าตัวเอง...ซีดจริงๆด้วยแฮะ แม่ต้องว่าแน่ๆเลย
“เดี๋ยวพี่เอาน้ำเปล่ามาให้ก่อนแล้วกัน เราจะได้ยา”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“นั่งพักไปก่อนนะ ถ้าไม่ไหวยังไงวันนี้เราลาเรียนสักวันก็ได้” พูดเสร็จเธอก็รีบเดินเข้าไปหลังเคาท์เตอร์ ถ้าเป็นไปได้ฉันไม่อยากหยุดเรียนเลย ขืนหยุดเรียนแล้วแม่รู้เข้าว่าฉันไม่สบาย มีหวังได้โดนแม่ว่าอีกแน่ๆ......ทำไมมันมึนๆหัวจังเลย.....
ตุบ!!!!!
“ยอน!!!!!!!”
.
.
.
.
.
.
เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้นกับพี่ยอนของเรากันนะคะ มาช่วยลุ้นและเป็นกำลังใจให้พี่ยอนของเราด้วยย และที่สำคัญช่วยเป็นกำลังใจให้ไรท์หน้ามนคนงามคนนี้ด้วยค่าาา ถึงจะมาช้าแต่อย่าพึ่งเลิกติดตามกันนะคะแงงงงง
คอมเมนต์ติชมกันได้เยอะๆเลยน้าาาา
#คุณแปดนาฬิกา
ความคิดเห็น