คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 นักเรียนใหม่ทั้งสอง -_-^^
" นี่ๆ ซากุโนะ เป็นอะไรไปอ่ะ ตั้งแต่ขึ้นมาเรียนก็เห็นทำหน้าเศร้าๆตลอดเลย " ซาโยริจัง เพื่อนผู้หญิงในห้องถามฉันอย่างสงสัยในเวลาพักเที่ยง เมื่อเห็นฉันทำท่าทางราวกับดอกไม้เหี่ยวเฉา
" เกี่ยวกับเรียวมะคุงรึเปล่า? " เอมะจัง เพื่อนอีกคนถามต่อเมื่อเห็นฉันยังคงนิ่ง
" ...อืม... " ฉันตอบด้วยสีหน้าเบื่อโลกอย่างมากที่สุด
" เกิดอะไรขึ้นเหรอ? "
" เล่าให้ฟังหน่อยสิ "
" ก็... "
( Replay...เหตุการณ์ )
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! >O<
ฉันแทบลงไปขุดดินเมื่อพบว่าไอ้ร่างบ้าของฉันมันแอบฉวยโอกาส(?)กอดเรียวมะคุงตอนนอนหลับ
" ก็...ฉันเห็นเรียวมะคุงท่าทางจะหนาว ( ทั้งที่ใส่เสื้อกันหนาวเนี่ยนะ =[]= ) ก็เลยคิดว่า หนาวเนื้อก็น่าจะห่มเนื้อน่ะจ้ะ แต่มันน่าอายเกินไป ( อย่างแกเคยมียางอายด้วยเรอะ = [] = ) ฉันก็เลยนอนกอดเฉยๆแทน ^^ "
O__________O
ฉันทำได้เพียงอึ้งกับคำพูดของตัวเอง หนาวเนื้อห่มเนื้อเนี่ยนะ
ไอ้บ้ากาม!!! = [ ] =!!!
" ธะ...เธอ... "
ใบหน้าของเรียวมะคุงค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ ( แทนฉันที่มันไม่มีความอายเหลืออยู่ในเซลล์ของร่างกาย ) แต่แล้วเรียวมะคุงก็เบือนหน้าหนีไปอีกทาง แล้วหันกลับมาด้วยสีหน้าที่ (พยายามทำให้) เป็นปกติ
" ละ...ลงไปจากเตียงฉันได้แล้ว... "
" ไม่ลงและลงไม่ได้จ้ะ เพราะว่าเตียงฉันถูกรุ่นพี่คิคุมารุยึดไปแล้ว "
เรียวมะคุงและ (ภายในจิตใจของ) ฉันหันไปตามทิศทางที่มือฉันชี้ และก็พบว่ารุ่นพี่เอย์จิกำลังนอนน้ำลายยืดอยู่บนนั้น -_-^
และเมื่อไล่ดูให้ดีๆ ก็พบรุ่นพี่ตัวจริงทุกคนนอนอยู่บนเตียงคนละเตียง
แต่ทำไมรุ่นพี่โมะโมะกะรุ่นพี่ไคโดนอนกอดกันกลมอย่างนั้นล่ะ หรือว่าพี่ทั้งสองหนาวมาก เลยต้องหนาวเนื้อห่มเนื้อแบบฉันกะเรียวมะคุง -_-^ (ไม่มีใครเค้าหื่นแบบแกหรอกเฟ้ย แต่กับรุ่นพี่สองคนนี้ก็ไม่แน่แฮะ =__= : คนเขียน)
ว่าแต่ที่นี่มัน...ไม่ใช่บ้านเรียวมะคุงอย่างที่ฉันคิดนี่นา...แต่เป็น....
ห้องพยาบาลของโรงเรียน = [] =
แสดงว่าฉันเข้าใจผิดมาตลอดเลยใช่มั้ย -_-;;;
" งั้นฉันลงไปเองก็ได้ " เรียวมะคุงพูดขึ้นแล้วลุกลงจากเตียงด้วยความรำคาญ เมื่อเห็นฉันไม่มีทีท่าว่าจะลงไปซักที
" อ๊ะ!! เดี๋ยวก่อน!! เรียวมะคุ...ว้าย!! " ฉันร้องขึ้นอย่างหวาดเสียวเมื่อสะดุดผ้าห่มที่อยู่บนเตียง และกำลังจะโหม่งโลกอย่างสโลว์ลี่ มิ้กกี้ แอนด์โดนัลดั๊ก -__-;
" เฮ้ย!!! " เรียวมะคุงหันมาอย่างตกใจ และพยายามจะวิ่งหนี =__= แต่มือตุ๊กแกของฉันก็คว้าคอเสื้อของเรียวมะคุงไว้ได้ ทำให้ฉันล้มทับเรียวมะคุงอย่างไม่ต้องสงสัย และหัวของเราก็โขกกันเสียงดัง
+++โป๊กกก!!!
และนั่นก็ทำให้รุ่นพี่ทุกคนตื่นขึ้นมาอย่างไม่ต้องสงสัยเช่นกัน =__=;;;
" หาว~~ ใครมาทำอะไรเสียงดังในนี้กานนน... " รุ่นพี่โมโมชิโระที่เพิ่งตื่นขึ้นมาแหกปากพูดก่อนใครด้วยความงัวเงียพลางมองซ้ายมองขวา แต่เมื่อรุ่นพี่หันไปมองด้านข้างตัวเอง...
" เฮ้ย!!! เจ้าอสรพิษ!! มาอยู่บนเตียงฉันได้ไงห๊าาา!!! "
" อะไรกัน!! นายนั่นแหละที่คลานขึ้นมาบนเตียงฉัน! " รุ่นพี่ไคโดสลัดความง่วงมาต่อปากต่อคำกับรุ่นพี่โมะโมะทันที
" แล้วนี่ฉันเสียความบริสุทธิ์ผุดผ่องเป็นยองใยใบบัวของฉันให้นายรึเปล่าก็ไม่รู้ !!! -[]- "
" อย่างแกเนี่ยนะ จ้างร้อยล้านดอลล่าสหรัฐอเมริกาฉันยังไม่เอาเล้ย =___=^^ "
" ว่าไงนะ!!! -[ ]- "
แล้วเสียงกัดกันของรุ่นพี่โมะโมะกับรุ่นพี่ไคโดก็ปลุกทุกคนให้ตื่นเต็มตา พร้อมกับรองเท้าบาจาที่พร้อมจะกระทืบทั้งสองคน ( โทษฐานรบกวนเวลานอน )
และเมื่อทุกคนกวาดตามองไปรอบๆห้องเพื่อหาต้นตอของเสียงนั้น
" เฮ้!!! นั่นสองคนนั้นจะทำอะไรกันน่ะ!! " รุ่นพี่เอย์จิชี้มาที่ฉันกับเรียวมะคุง ที่ยังคงล้มทับกันอยู่ในท่าชวนคิด -///-
รุ่นพี่โมะโมะกับรุ่นพี่ไคโดหยุดทะเลาะกันและหันมามองเราสองคน
" O________O "
" ผะ ผมไม่ได้ทำอะไรนะฮะ มันเป็นอุบัติเหตุ O///O "
" เจ้าเปี๊ยก!!! จะไปเลิฟซีนที่ไหนก็ไปไกลๆเลย อิจฉาว้อยยย!!! " รุ่นพี่โมะโมะเตะเตียงห้องพยาบาลก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างหงุดหงิด ตามด้วยรุ่นพี่รองกัปตันที่แอบยิ้มอยู่ข้างหลัง
" ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจนะว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติของคนเป็นแฟนกัน " รุ่นพี่ฟูจิผู้ยิ้มแย้มทิ้งท้ายก่อนตามออกไปพร้อมคนอื่นๆที่เหลือ จนเมื่อรุ่นพี่เอย์จิหันมาขยิบตาและปิดประตูห้องพยาบาล
" เธอ... " เรียวมะคุงสปริงตัวลุกขึ้นหลุดจากการเกาะหนึบของฉัน " เลิกตามติดฉันซักที "
แล้วเรียวมะคุงก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้น...
" ฉันก็ไม่เห็นแม้แต่รอยรองเท้าของเรียวมะคุงเลย TOT " ฉันทำท่าจะร้องไห้เมื่อเล่าจบ จนเพื่อนทั้งสองคนต้องรีบเข้ามาปลอบ
" ซากุโนะ อย่าร้องไห้สิ "
" ใช่ๆ เธอสองคนเป็นแฟนกันนะ โกรธกันงอนกันไม่นานหรอก "
" อย่างนั้นเหรอ " คำพูดของเพื่อนสองคนทำเอาฉันยิ้มออก แต่ที่จริงแล้วฉันอยากจะบอกเหลือเกินว่า เรื่องเป็นแฟนกันน่ะ ฉันคิดไปเองฝ่ายเดียวต่างหาก Y_Y
" เออนี่ซากุโนะ " ซาโยริเอ่ยขึ้น " เธอรู้รึเปล่าว่ามีนักเรียนใหม่มาเรียนในห้องเราตั้ง 2 คนแน่ะ "
" จริงเหรอ " ฉันถามอย่างกระตือรือร้น
" อืม คนนึงเป็นผู้หญิง หน้าตาน่ารักมากเลย เหมือนลูกครึ่งด้วยแหละ " เอมะพูด " ท่าทางอย่างกับคุณหนู "
ถ้าฉันไม่ได้คิดไปเอง ฉันว่าเธอเหมือนจะหมั่นไส้แกมอิจฉาเค้าหน่อยๆนะ =___=
" งั้นก็แปลว่าอีกคนเป็นผู้ชาย? " ฉันเดา
" ถูกต้องนะค้าาา !!! แถมยังหล่อมากด้วย " ซาโยริกับเอมะทำท่าเคลิบเคลิ้มจนแทบละลายลงไปกองกับพื้น มันหล่อขนาดนั้นเชียวเหรอ =__=
ในขณะที่ความสงสัยของฉันยังไม่คลาย ประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับร่างของบุรุษและสตรี เลดี้แอนด์เจนเทิลอย่างละหนึ่ง = = เดินเข้ามาในห้องอย่างสง่างาม
และเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมองทั้งสองที่กำลังเดินผ่านเราสามคนไป
" อ๊ะ!!! นายเจ้าของร้านโรคจิต "
ร่างของฉันชี้หน้าฮารุอย่างตกใจ มันมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย !!!
" อะไรกัน ชื่อฉันน่ะฮารุต่างหาก อย่าเปลี่ยนให้ซี้ซั้วสิ " นายฮารุหันหน้ามาทางฉัน พลางดูดนมแพะอย่างอารมณ์ดี
" จะอะไรก็ช่าง นายมาอยู่นี่ได้ยังไง "
" ที่นี่เป็นที่ของเธอหรือไง ทำไมฉันจะมาอยู่ไม่ได้ " ฮารุตอบอย่างกวนประสาท
" แล้วมาทำไม "
" มาเรียนสิถามได้ ว่าแต่เรารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ คุณผู้หญิง "
" ว่าไงนะ!! " ฉันเริ่มเลือดขึ้นหน้าทันที ไอ้กวนประสาทนี่ เดี๋ยวแม่ตบจูบซะหรอก -_-^
ปู้ด~ปู้ด~ ( โปรดอย่าเข้าใจผิดว่ามันคือเสียงตด เพราะมันคือเสียงกล่องนม )
" อ๊ะ! หมดแล้วเหรอ ฝากทิ้งด้วยละกันนะ ^^ "
นายเจ้าของร้านปากไม่สิ้นกลิ่นนมแพะโยนกล่องนมที่ถูกดูดจนหมดเกลี้ยงแล้วมาให้ฉัน แล้วเดินไปกับแม่สาวน่าสวยอย่างอารมณ์ดี
โดยหารู้ไม่ว่าชะตาตัวเองจะขาดอยู่รอมร่อแล้ว
" ฮารุ นาย... " เสียงครืนๆเป็นเซาด์เอฟเฟ็กต์อยู่เบื้องหลังฉันพร้อมกับฉากประกอบอารมณ์น่ากลัว
" ไปตายซะ!!! "
ฉันยกถังขยะใบใหญ่ที่มุมห้องมาหวังจะทุบหัวมันให้แบะ แต่ซาโยริกับเอมะมาห้ามไว้ทัน พลางช่วยกันยกถังขยะออกจากมือฉันด้วยสีหน้าหวาดกลัว
" ไม่เอาน่า ซากุโนะ "
" เดี๋ยวห้องเราก็ขาดคนหล่อหรอก "
สรุปพวกเธอสนแต่เรื่องนั้นใช่มั้ย =__=
" ไปกันเถอะ ฮิเมะจัง "
นายฮารุนำผู้หญิงผมสีชมพู ( ที่ดูยังไง้ก็รู้ว่าไปย้อมสีมา ) ผิวขาวหน้าตาสวยคนนั้นไปนั่งที่โต๊ะ
" กลับมานี่นะ นายฮารุ ฉันยังไม่ได้ทุบหัวนายเลยนะ " ฉันโวยวายพลางจะยกถังขยะขึ้นอีก แต่ซาโยริกับเอมะก็รั้งไว้พลางกดฉันนั่งลง
" พอเถอะ ซากุโนะ ว่าแต่เธอไปรู้จักกับฮารุคุงได้ยังไงเหรอ " เอมะถาม
" ฉันไม่ได้อยากรู้จักนายนั่นนักหรอกน่ะ -_-^ "
" เค้าหล่อนะ ว่ามั้ย? " ซาโยริกระซิบกระซาบกับฉันเบาๆ หน้าของเธอค่อยๆแดงขึ้น
" ไม่เลยซักนิด!! ว่าแต่สองคนนั่นคือนักเรียนใหม่งั้นเหรอ!!! " ฉันถามเอมะ เธอพยักหน้าเบาๆ
" ใช่แล้วล่ะ ซาเซทสึ ฮารุคุง กับ ซากุระกิ ฮิเมะจัง คือนักเรียนใหม่ของห้องเรา "
ฉันหันไปมองทางสองคนนั้น เห็นนายฮารุยักคิ้วตอบมาอย่างกวนประสาท ส่วนฮิเมะก็มองฉันด้วยสายตาเหยียดหยาม
นี่ถ้าต้องอยู่ร่วมห้องกับสองคนนี้ ( โดยเฉพาะนายฮารุ ) ทุกวัน ฉันคงต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคประสาทเป็นแน่แท้
เพราะแค่คิดถึงเหตุการณ์ที่จะต้องเกิดขึ้นต่อจากนี้มันก็ปวดหัวแล้วววว จอร์จ!! -O-
...คอร์ดเทนนิสหญิง...
" ริวซากิ เธอจะไปไหนน่ะ กลับมาวิ่งให้ครบห้าสิบรอบเดี๋ยวนี้นะ!!! " กัปตันชมรมเทนนิสหญิงเซงาคุตะโกนเรียกฉันที่แอบย่องหลบหนีจากการซ้อมวิ่ง หลังจากเพิ่งวิ่งได้เป็นรอบที่เจ็ด
" เอ่อ..คือ... " ฉันหันไปพูดอ้ำๆอึ้งๆ คือว่าฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันกำลังจะไปไหนค่ะ กัปตัน T T
" จะไปไหนฮะ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ถ้าคิดจะหนีซ้อมล่ะก็ เธอโดนวิ่งเจ็ดสิบรอบคนเดียวแน่ๆ " กัปตันขู่
" คือ... " แล้วจู่ๆร่างของฉันก็ทรุดลงนั่งกุมท้อง แล้วร้องโอดโอย " คือฉันปวดท้องประจำเดือนค่ะกัปตัน มันมากระทันหันน่ะค่ะ T T "
กัปตันทำหน้าไม่เชื่อ แต่ฉันก็ยังคงโอดครวญต่อไป
" ฉันพยายามจะวิ่งให้ครบห้าสิบรอบ แต่มันไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ กัปตัน TOT " ฉันบีบน้ำตาเพื่อให้ดูสมจริงสมจังยิ่งขึ้น จนในที่สุด...
" โอเคๆ ไปพักห้องพยาบาลเถอะ วันนี้เธอพอแค่นี้ แต่ถ้าฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ปวดท้องจริงๆล่ะก็... " กัปตันขู่ " โดนวิ่งฉายเดี่ยวเจ็ดสิบรอบแน่ๆ "
" ขอบคุณค่ะ กัปตัน T T "
แล้วฉันก็กุมท้องพลางเดินไปช้าๆ เพื่อไม่ให้ดูผิดปกติ เพราะถึงฉันจะไม่ได้ตั้งใจโกหก แต่ฉันคงไม่ยอมโง่ให้โดนจับได้แน่ๆ จริงมั้ย ^^
ฉันเดินไปช้าๆ จนเมื่อพ้นสายตากัปตันและเพื่อนๆในชมรม
ฉันก็ออกวิ่งทันที =__=
ในที่สุดฉันก็รู้จุดหมายของร่างตัวเองเมื่อมาหยุดที่คอร์ดเทนนิสชาย
ที่อุตส่าโกหกกัปตันสุดโหด ก็เพื่อจะมาตามหาเรียวมะคุงเหรอเนี่ย OoO
ซึ้งจริงๆ -_-^
แต่จนแล้วจนรอด ถึงจะมองซ้าย มองขวา มองหน้า มองหลัง และตรงกลาง (คอร์ด) =__= ก็ไม่เห็นแม้แต่ฝุ่นรองเท้าของเรียวมะคุง
" เรียวมะคุง หายไปไหนนะ "
ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ
" นี่ เรียวมะ!! " เสียงที่ดังมาจากทางห้องชมรมเทนนิสชาย ทำให้ฉันหูผึ่งทันที
เสียงใครเรียกชื่อเรียวมะคุงกัน!?
ฉันเร่งฝีเท้าจากเดินเร็วๆเป็นวิ่งเพื่อไม่ให้ใครเห็น ไปหลบอยู่ที่หลังต้นไม้ใกล้ห้องชมรม
" มีอะไร "
เสียงเย็นชานั่น เสียงเรียวมะคุงนี่นา
ฉันค่อยๆกระเถิบเข้าไปใกล้ห้องชมรมมากขึ้น แล้วแอบมองทางหน้าต่าง
นั่นมัน...ซากุระกิ ฮิเมะ กับ...เรียวมะคุง
ฉันเงี่ยหูตั้งใจฟังเต็มที่ในสิ่งที่สองคนนั้นกำลังพูดกัน
" นี่เรียวมะ! " ฮิเมะพูดเสียงดัง " เธอจะเมินฉันแบบนี้ไม่ได้นะ!! "
" แล้วทำไมฉันจะเมินเธอไม่ได้ " เรียวมะคุงหมุนแร็กเก็ตในมืออย่างเบื่อหน่าย
" ก็เพราะว่าฉัน... " ฮิเมะพูดค้างไว้ ทำให้ฉันต้องเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจยิ่งกว่าเดิม
" เป็นคู่หมั้นเธอน่ะสิ!!! "
!!!O_O!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาอัพให้แล้วน้า อย่าเพิ่งงอนกัน การบ้านสูงเป็นภูเขาเอเวอร์เรสต์เลยง่ะ T T แต่ก็พยายามอัพให้ยาวๆแทนแล้วนะฮับ ^_^
ความคิดเห็น