คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 รวมพล!!! เหล่าคนมาสาย -O-
" ~สรุปว่าฉันกับเธอ~เฮ้อ~เราคงต้องเป็นแฟนกัน~~ "
ฉันร้องเพลงอยู่หน้ากระจกคนเดียวเหมือนคนบ้า (ที่จริงมันก็บ้ากว่าคนปกติอยู่แล้วอ่ะนะ -_-;;) พลางหมุนตัวที่อยู่ในชุดนักเรียนของโรงเรียนเซงาคุไปมา
ทำไมฉันถึงได้น่ารักอย่างนี้ >.< (หลงตัวเองอย่างแรง)
" ซากุโนะ !! นี่มันจะ 8 โมงแล้วนะ ทำไมถึงยังไม่รีบไปเรียนอีกล่ะห๊ะ!!! " คุณย่าโผล่หน้าออกมาจากอีกด้านของประตูเพื่อมาปลุกฉัน (ที่ท่านคิดว่ายังคงนอนกินลอสแองเจอลิสอยู่) พร้อมกับดูนาฬิกาข้อมืออันเก่าแก่คร่ำครึ ชำรุดและทรุดโทรมเรือนเดิม =_=
หวังว่าคุณย่าคงซ่อมนาฬิกาเรือนนั้นแล้วนะ เพราะคราวที่แล้วมันเกือบทำฉันตาย (เนื่องจากวิ่งไปโรงเรียนด้วยความเร็วแสงจนหอบอยู่ครึ่งชั่วโมง =__=)
เอาเถอะ! ถึงยังไงเรื่องนั้นก็ไม่เป็นปัญหาเท่ากับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้... เชิญติดตามชมกันหลังจากพักโฆษณาซักครู่ -_-;
(เอาเป็นว่าติดตามต่อเลยละกัน - -^^)
" คุณย่าคะ ทำไมหน้าของคุณย่าถึงเป็นสีชมพูไปได้ล่ะคะ คิกๆๆ ตลกจัง ^^ " ไอ้ร่างบ้าที่ฉันยังควบคุมมันไม่ได้หลุดปากความคิดในหัวออกไป -_-;;; จนทำให้คุณย่าที่กำลังก้าวเข้ามา ชะงักอยู่หน้าประตู
" ...........หืม?...O_O........... "
" อา~~ ทำไมวันนี้ อะไรๆมันถึงเป็นสีชมพูไปหมดล่ะเนี่ย ละอองน้ำเล็กๆบนอากาศสีชมพู (มองเห็นด้วยเรอะ - -) หมาข้างถนนขนเกรียนสีชมพู (ขี้เรื้อนรึนั่น - -) หัวล้านๆของคุณลุงขายบะหมี่สีชมพู (สะท้อนแสงด้วย - -) แม้แต่ชุดชั้นในของคุณย่าก็ยังเป็นสีชมพู ^.^ "
" ..............หา?...Oo_oO.......... "
คุณย่ามองฉันด้วยความอึ้ง อึ้ง และอึ้ง - -;;; จนในที่สุด
" ซากุโนะ...หลานกินยาผิดขวดรึเปล่า -_-+? "
" ...หนูไม่ได้กินผิดขวดหรอกค่ะคุณย่า เพราะยาที่ชื่อว่าความรักมันมีอยู่ขวดเดียว ^^ "
" ป่วยใช่มั้ย? -_-+; "
" ถ้าป่วยก็คงจะเป็นไข้ใจน่ะค่ะ คุณย่า -_- "
" ไม่สบายรึเปล่า? -_-+;;; "
" สงสัยว่าจะเป็นโรคกระเพาะ กระเพาะว่ารักเธอ หรือไม่ก็โรคเรอทัก รักเธอค่ะ -_- "
" ...O__O... " คุณย่ามองฉันด้วยสายตา ' หลานเราไปติดเชื้อบ้ามาจากใครหว่า? หรือว่าจะเป็นเรา = = ' แล้วจึงตัดบทด้วยคำว่า
" ยังไงก็เถอะ ตอนนี้รีบไปโรงเรียนได้แล้ว !!! "
แล้วฉันก็ถูกโยนออกมานอกบ้านทันที =__= หวังว่าหลังจากนี้ คุณย่าคงไม่พาฉันส่งจิตแพทย์หรอกนะ
ช่างเถอะ!!! ถึงจะมีเรื่องน่าปวดหัวยังไง แต่เรื่องดีๆที่น่าดีใจเป็นที่สุดก็ยังมีอยู่ นั่นก็คือได้เป็นแฟนกับเรียวมะคุงแล้วเมื่อวานนี้
ไม่สิ มันต้องเป็น.....
โอ้มายก็อด!! พระเจ้าจอร์จและซาร่า!!! ในที่สุดฉันก็ได้เป็นแฟนกับเรียวมะคุงแล้ว > <
~ชาดำดำดำ ชาดำ ชาดำ ชาด๊ำด๊ำด๊ำ ช้าด๊าดาดู่ม มะจาเร่ ดูม มะจาเรดูม !!~ ( สรุปมันจะร้องเพลงอะไรกันแน่ฟะ หรือว่าดีใจจนเพี้ยนไปแล้ว =__= : คนเขียน )
ฉันวิ่งไปโรงเรียนพลางเต้นระบำไปเรื่อยๆอย่างมีความสุข แต่ด้วยตวามเซ่อซ่า ซุ่มซ่าม ไม่ดูตาม้าตาเรือและตาตุ่ม - -^ ฉันจึงสะดุดฝาท่อระบายน้ำจนขาแพลง เวรกรรมจริงๆ T T
เอาล่ะ!! ถึงตอนนี้หลายคนคงสงสัยว่า ทำไมผู้หญิงขี้อายอย่างฉัน ที่เจอหน้าเรียวมะคุงแล้วแทบจะไปหลบอยู่ในถังขยะ ถึงได้จับพลัดจับผลูมาเป็นแฟนกับเรียวมะคุงได้!!
ก็ให้กลับไปอ่านตอนที่แล้วๆมาอีกที!!! =[]=
" ไอ้...@%+O#$!!! " <--- เสียงพร้อมรองเท้าจากผู้อ่านทุกคน-_-;;;
" กรี๊ดดดด!!! " เสียงจากการหลบบาจาและนันยางของฉัน -_-;;;+
กลับมาเข้าเรื่องกันต่อ...-_-
ในที่สุด ฉันก็เดินมากะโผลกผะเผลกมาถึงหน้าประตูโรงเรียนจนได้ พร้อมคำพูดสองคำ...
T T เจ็บขาาา T T
" ถ้าตอนนี้ไม่รีบวิ่งไปล่ะก็ จะถือว่าไปสายนะ " เสียงรุ่นพี่เจ้าของชาลงทัณฑ์ดังขึ้นจากอีกด้านของประตู ขณะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าไปในโรงเรียน
" ระ...รุ่นพี่อินูอิ! " ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ
" ไม่ต้องตกใจหรอก เพราะฉันก็มาสายเหมือนกัน ^^ " รุ่นพี่อินูอิพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆราวกับไม่ได้ทำผิดอะไร
แต่รุ่นพี่จะทำผิดด้วยข้อหาทำฉันหัวใจวายนี่แหละค่ะ -O- ชอบโผล่มาเงียบๆยังกับผี -_-^
แต่ก็เป็นเพราะรุ่นพี่อินูอิกับเครื่องดื่มพิเศษของเขานี่แหละ ที่ทำให้ฉันกับเรียวมะคุงได้เป็นแฟนกัน ( แม้เรียวมะคุงจะไม่เต็มใจก็เหอะ -_-; )
แล้วก็เป็นเพราะพี่ท่านอีกเช่นกัน ที่ทำให้ฉันต้องเปลี่ยนเพลงที่ร้องมาเป็น ~ เธอเป็นแฟนฉันแล้ว รู้ตัวบ้างไหม แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้เป็นแฟนของเธอ (จริงๆซักที) TOT ~
" แล้วสรุป...เราสองคนมาสายที่สุดใช่มั้ยคะ ? " ฉันหันไปถามรุ่นพี่อินูอิ
" เปล่าหรอก... " รุ่นพี่ขยับแว่นพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย " ยังมีอีกเป็นฝูง(?)เลยละ "
สิ้นเสียงรุ่นพี่อินูอิ ก็มีเสียงฝีเท้าคนจำนวนมากวิ่งมาทางเราสองคน
" อินูอิ^ ^!!! " เสียงรุ่นพี่ผู้ยิ้มแย้มอยู่เสมอดังมาก่อนใคร ตามมาด้วยเสียงรุ่นพี่รองกัปตันและอีกหลายเสียง
" รอฉันด้วยสิฟูจิ -O-!! "
" โอ๊ย!! รุ่นพี่โมะโมะ อย่าเหยียบเท้าผมสิฮะ T_+ "
" ขอโทษเจ้าเปี๊ยก เป็นเพราะเจ้าไคโดนั่นแหละที่ชนฉัน - ^ "
" ว่ายังไงนะ!! นายนั่นแหละที่ชนฉันก่อน -_-^ "
" ฮึ่ม!! เจ้าไคโด!!! -[]- "
" หน็อยแน่~! เจ้าโมโมชิโระ!!! -[]- "
" เบิร์นนิ่งงงงง!!! -[]- "
" ว้ากกกกก!!! =[]= "
สิ้นเสียงรุ่นพี่วาคามูระ ทุกคนก็วิ่งกันตาเหลือกทันที =__=
ช่างเป็นบุคคลที่น่ากลัวอะไรเช่นนี้ -_-:;;;
" ถึงแล้ว!!! -[]- " แล้วทุกคนก็มาถึงโรงเรียนพร้อมกัน
" อ้าว! เข้าเส้นชัยพร้อมกันเลยเหรอเนี่ย " รุ่นพี่อินูอิขยับแว่นตาอีกครั้ง " แต่ว่า...เกินเวลาเข้าเรียนแล้วล่ะนะ ^^ "
" ห๊ะ!!! " ตัวจริงทุกคนร้องเสียงหลง
" ดังนั้น... " รุ่นพี่อินูอิชูเหยือกที่มีน้ำสีประหลาดๆขึ้นสูง เฮือก! เอามาตั้งแต่เมื่อไร =[]= !!!
" แบ่งๆกันดื่มก็แล้วกัน ^^ "
" ม่ายยยยย!!! =[]=;; "
แล้วหลังจากนั้น ก็ไม่มีใครในตัวจริงของชมรมเทนนิสชายเซงาคุ ได้ขึ้นไปเรียนอีกเลย อาเมน -_-;;;
" เหวอ~~ " เสียงเรียวมะคุงทำให้ฉันที่กำลังนอนอยู่สะดุ้งตื่น
" มีอะไรเหรอจ๊ะ?...เรียวมะคุง " ฉันขยี้ตาพลางบิดขี้เกียจ
" ทะ...ทำไมเธอ...ถึง... " เรียวมะคุงมองฉันด้วยความตกใจสุดขีดเหมือนเห็นผี
" .....O_O..... "
" มานอนอยู่เตียงเดียวกับฉันได้ล่ะ !! "
ห๊าาาาา!!! =[]=
ฉันมองตัวเองกับเรียวมะคุงด้วยความตกใจ เพราะตั้งแต่ดื่มเครื่องดื่มสีประหลาดของรุ่นพี่อินูอิไป ฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย และก็ไม่รู้ว่า
ไอ้ร่างบ้าของฉันมันไปนอนกอดกับเรียวมะคุงอยู่อย่างนี้!!!
แถมที่นี่ยังน่าจะเป็นห้องนอนของเรียวมะคุงอีกด้วย!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! >O<
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น