คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 OH!! My GOD!!! What's WronG with ME ? >O
" ขอบคุณมากนะจ๊ะ เรียวมะคุง "
จุ๊บ!!!
" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! "
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!
เสียงในใจของฉันกรีดร้องด้วยความดัง 120 เดซิเบล ยิ่งกว่าพวกวัยรุ่นกรี๊ดดาราหน้าเวที ใจเต้นรัวแรงจนแทบทะลุออกมาอก หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศด้วยความอายสุดขีด
ฉะ...ฉัน...ฉัน...
จูบกับเรียวมะคุงไปซะแล้ว!!!
อ๊ากกก!!! ซาลาเปาไส้หมูแดง กุ้งแห้งราดน้ำจิ้ม ปลากริมไข่เต่าคลาน ซาลามานเดอร์ชุบแป้งทอด พระเจ้าจอร์จ นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย =[]= ( ตกใจมากจนเพี้ยน )
โอยยย~~ จะเป็นลม ใครก็ได้ ขอยาดมที -O-;;;
" ม่ายยยนะะะ!!! ท่านเรียวมะะะ!!! "
เสียงพวกผู้หญิงกรีดร้องกันระงม ในขณะที่พวกรุ่นพี่รุ่นน้องชมรมเทนนิสยืนตัวแข็งทื่อ
วิกฤตการณ์วันสิ้นโลก!!!!! =[ ]= ( <--- รวมใจประสานเสียง )
" อะ...อือ...อืม... " แต่ร่างกายของฉันยังคงจูบกับเรียวมะคุงอย่างดูดดื่ม กรี๊ดด!! ยัยคนเขียน มันติดเรทแล้ว //////
แต่มีบ่อยๆก็ดีนะ เอิ้กๆ เอ๊ยไม่ใช่!! หลุดค่ะ หลุด ^^
" STOPPPPPP!!! "
เสียงเล็กๆที่ฟังดูเหมือนเด็กดังขึ้น พร้อมๆกับที่ตัวฉันถูกกระชากออกจากเรียวมะคุง ปลิวหวือไปกระแทกกับอะไรบางอย่างที่มันแข็งๆ ฉันหลับตาปี๋ด้วยความกลัวเจ็บ
โป๊ก!!!
" โอ๊ย!!! T_+ " และมันก็เจ็บจริงๆ -_-;;;
หน้าผากฉันกระแทกกับหน้าผากนายนั่นเต็มๆ และเมื่อฉันลืมตาขึ้น สิ่งที่ปรากฎตรงหน้าก็คือ ดวงตาสีน้ำตาลใสมีแววซุกซนราวกับเด็ก...อยู่ห่างกันเพียงแค่คืบ...
" อูย~~ เธอนี่หน้าผากแข็งชะมัด "
ประโยคนั้นฉันน่าจะเป็นคนพูดมากกว่านะ =__=
" เรา...เคยรู้จักกันด้วยเหรอ? " ร่างกายที่ไม่อยู่ในการควบคุมของฉันพูดออกไป แต่ในใจฉันก็จำไม่ได้จริงๆนะว่านายเป็นใคร
" ธะ...เธอ...จำฉันไม่ได้จริงๆเรอะ " นายนั่นตะโกนออกมา
เอ่อ...พูดเบาๆก็ได้ ถึงกลิ่นปากนายจะหอมสดชื่น ถึงหน้านายจะหล่อ แต่มันก็ไม่ทำให้ฉันจำได้หรอกนะ แหะๆ ^^
" ก็จำไม่ได้น่ะสิ ปล่อยแขนฉันได้มั้ย ฉันจะไปหาเรียวมะคุง " แล้วร่างกายของฉันก็ดึงแขนตัวเองสุดแรง เพื่อให้หลุดพ้นจากมือของนายหน้าหล่อที่ยึดไว้แน่น
" ท่านเรียวมะ!!! " เสียงของโทโมกะดังขึ้น ทำให้ฉันต้องหันไปทางเรียวมะคุงที่กำลังเดินออกไปจากสนาม
" ระ เรียวมะคุง จะไปไหนน่ะ รอฉันก่อนสิ " ฉันตะโกนเสียงดังพลางดิ้นแรงขึ้นอีก
" เธอจะไปไหนฮะ อยู่เฉยๆสิ อย่าดิ้น แล้วตามฉันมาดีๆ "
" ปล่อยช้านนน " ร่างกายฉันยังคงดิ้นต่อไป มันไม่ได้อยู่ในการควบคุมของฉันเลยนะ
แต่ถึงมันจะอยู่ในการควบคุมของฉัน ฉันก็ไม่ปล่อยให้นายลากฉันไปง่ายๆหรอก เกิดนายคิดจะขโมยเวอร์จิ้นฉันขึ้นมา ฉันก็แย่อ่ะดิ
" ไปกับฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ " แล้วนายนั่นก็ฉุดกระชากลากถูฉันออกจากโรงเรียนไป แง~~~ ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย นายบ้านี่มันจะลากฉันไปข่มขืน TTOTT
แต่ก่อนที่ฉันจะพ้นรั้วโรงเรียน ฉันก็ได้ยินเสียงรุ่นพี่โมะโมะพูดกับเรียวมะคุง
" เฮ้ย!! เจ้าเปี๊ยก นี่จูบแรกของนายสินะ รู้สึกเป็นไงบ้างล่ะ ฮะฮ่าๆๆ " รุ่นพี่โมะโมะพูดอย่างสนุกสนาน แต่เรียวมะคุงยังคงเงียบ จนกระทั่งฉันพ้นจากโรงเรียนไป
" หึ! แค่นี้...ยังอ่อนหัดนะ "
ฉันถูกนายหน้าหล่อลากไปเรื่อยๆจนถึงหน้าบ้านโทรมๆหลังนึงที่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นมาก่อน พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นตัวอักษรที่เขียนไว้บนป้าย
Love Love Destiny!!!
ร้านนี้นี่มัน...ร้านที่ฉันกับโทโมกะเข้ามาเมื่อวานนี้นี่นา
" เข้ามาเร็ว "
แล้วนายนั่นก็ลากฉันเข้าไปด้านในร้านที่ยังคงความหน้ากลัวไว้เช่นเดิม บรื๋อ~~OoO
" ฉันจะกลับไปหาเรียวมะคุง " ร่างกายของฉันยังคงขัดขืนอยู่ แต่ก็น้อยลงมากเมื่อเทียบกับตอนถูกลากมาใหม่ๆ เพราะตอนนั้น...
ฉันเตะผ่าหมากนายนั่นซะเต็มแรงจนแทบทรุด=__=
แต่ถึงอย่างนั้น นายนั่นก็ยังคงยืนอยู่ได้ แม้ว่าหน้าจะเขียวจนแทบม่วง แล้วก็ลากฉันมาต่อ อยากจะบอกว่าร่างกายมันเคลื่อนไหวไปเอง ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ T_T
แค่เจตนานิดเดียวเอง ^^ ( ซะงั้น )
" เอ้า นั่งลงซะ "
นายหน้าหล่อผลักฉันลงบนเตียงที่อยู่ด้านในสุดของร้าน ผลักฉันทำไม ไหนนายบอกให้ฉันนั่งลงไงเล่า
อ๊ะ!! หรือว่านาย...
กรี๊ดดด!!! นายกำลังคิดอกุศลกับฉันใช่มั้ยยย!!
" จะ...จะให้ฉันบอกนายกี่ครั้ง ว่าฉันไม่รู้จักนาย " ร่างกายของฉันค่อยๆเขยิบหนีไปเรื่อยๆ แต่นายนั่นก็ตามมาจับมือฉันแล้วกดให้นั่งลงบนเตียง
" คุณ...จำผมไม่ได้เหรอ " นายหน้าหล่อใช้มือข้างหนึ่งช้อนคางฉันให้หันไปทางตัวเอง
" จำไม่ได้ค่ะ...ฉันจำคุณไม่ได้จริงๆ " ฉันหลบตาพลางเบือนหน้าไปทางอื่น หน้าแดงราวกับลูกตำลึงสุก
" อืม...ไม่เป็นไรหรอกนะ เพราะผมจะทำให้คุณจำผมได้เอง...ที่รักของผม " แล้วเราก็จูบกันอย่างดูดดื่ม ต่อจากนั้นเราก็...
( กรี๊ดดดดด!!! ยัยคนเขียน ฉันไม่ได้ทำอย่างน้านนนน!!! : ซากุโนะ) ( อ้าว ก็เห็นแกอยากทำ ก็เลยเขียนให้ -_-;;; : คนเขียน ) ( ฉันไม่ได้อยากทำ แค่คิดในใจเฉยๆ > < : ซากุโนะ )
กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง =__= ...
" เธอแหกตาดูฉันซิ แล้วบอกมาว่าจำได้มั้ย " นายหน้าหล่อจับหน้าฉันให้หันไปทางหน้าตัวเอง
" จำไม่ได้ " ฉันเบือนหน้ากลับ ปฏิเสธสุดฤทธิ์
" โอ๊ย!!! ยัยบื้อความจำปลาทอง ฉัน ฮารุ เจ้าของร้านนี้ไงเล่า " นายหน้าหล่อเอามือกุมหัวอย่างคนเครียดมากมาย
ฮารุเหรอ...
" อ๋อ!! " อยู่ๆร่างของฉันก็โพล่งออกมา
" จำได้แล้วใช่มั้ย " นายหน้าหล่อเอามือออกจากหัวแล้วหันมาทำหน้าตาดีใจ
" จำไม่ได้เลย^^ "
" ...... "
อย่าอึ้งสิ ความจริงฉันจำนายได้แล้วนะ แต่ร่างกายฉันมันยังจำนายไม่ได้ TT_TT
" โธ่เอ๊ย!!! อุตส่าแบกยัยหมูตอนอย่างเธอไปส่งที่บ้าน แต่กลับได้รับการตอบแทนเป็นคำว่าจำไม่ได้เนี่ยนะ ฉันคงทำบุญไม่ขึ้นอย่างที่หม่าม้าบอกจริงๆด้วย โฮ~~ TTOTT "
" โอ๋ หนูน้อย อย่าร้องนะจ๊ะ โอ๋ๆๆ " ฉันเอามือไปลูบหัวฮารุที่ทำท่าร้องไห้อยู่แล้วพูดปลอบ
" ฉันคงต้องพยายามทำบุญมากกว่านี้ใช่มั้ย "
" ใช่แล้วล่ะจ้ะ ^^ "
" เฮ้ย!! ไม่ใช่สิ ยัยบ้า เล่นหัวฉันเลยเรอะ " จู่ๆนายนั่นก็โพล่งออกมาทำเอาฉันสะดุ้ง
" ก็นายร้องไห้เหมือนเด็กนี่นา "
" ช่างฉันเหอะ " ฮารุทำหน้าเบื่อๆ นายนี่เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริงๆเลยแฮะ " ฉันก็แค่มีเรื่องจะบอก "
" ก็บอกมาสิ แล้วฉันจะได้กลับไปหาเรียวมะคุงซักที "
" ฉันจะบอกเธอว่า ฉันรู้เรื่องไอเท็มที่เธอกลืนเข้าไปแล้ว "
คำตอบของฮารุทำเอาฉันหูผึ่ง แต่ร่างกายของฉันกลับเห็นมันเป็นเรื่องหน้าเบื่อ ย้ากกก นี่มันเรื่องความเป็นความตายของฉันนะยะ สนใจหน่อยเซ่ -__-;;;
" ก็แล้วมันคืออะไรล่ะ " ปากขยับพูดอย่างเซ็งๆ
" ไอเท็มใกล้ชิด พิชิตใจเขาคนนั้นยังไงล่ะ "
หา!!!OOoOO
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น