คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 ไอเท็มออกฤทธิ์แล้ว!!! OOoOO
" ซากุโนะ ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปสายหรอก " เสียงคุณย่าที่ดังขึ้นข้างล่างทำให้ฉันต้องลุกขึ้นจากที่นอนอย่างงัวเงีย
คุณย่าคะ ปลุกหนูใหม่ตอนบ่าย 3 ละกันนะคะ เหอๆๆ
" ซากุโนะ รีบๆตื่นได้แล้ว อีก 15 นาทีต้องเข้าเรียนแล้วนะ " อีก 15 นาทีเข้าเรียน!!! ไว้อีก 3 นาทีเข้าเรียนค่อยปลุกนะคะ คร่อก ZZzzZZ ( ซากุโนะ กลับไปอ่านบทใหม่ก่อนไป ผิดบทแล้ว -_-;; : คนเขียน ) ( เออ จริงด้วยๆ โทษที ^^ : ซากุโนะ )
กรี๊ดดด!!! พระเจ้าช่วย กล้วยอบเนย!! อีก 15 นาทีเข้าเรียน !!! สายแล้ววววว > <
ฉันรีบอาบน้ำฟอกสบู่อย่างรวดเร็ว ไม่รู้ถูสะอาดรึเปล่าแฮะ ช่างมันเหอะ ( ซะงั้น ) เสร็จแล้วก็ต้องแปรงฟัน ~แปรงขึ้นแปรงลงทุกซี่ สะอาดดีเพราะซากุโนะเป็นคนแปรง~ เฮ้ย!! ไม่ใช่เวลามาร้องเพลง ต้องรีบแต่งตัวไปโรงเรียนเซ่ -_-;;;
และแล้ว ฉันก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จภายใน 3 นาที ถึงเวลาวิ่งไปโรงเรียน
ย้ากกกกก!!! โจ๋เรนเจอร์สู้ๆ
ฉันวิ่งด้วยอัตราความเร็วขนาดที่รถจักรยานต้องชิดซ้าย มอเตอร์ไซค์ต้องชิดขวา ( ที่หลบเพราะกลัวชนมันจริงๆ : คุณลุงวินมอเตอร์ไซค์ ) นั่นรถยนต์อยู่ข้างหน้า ตายแน่ช้านนน TTOTT
แฮ่กๆๆ ในที่สุดก็ถึงโรงเรียนซักที
" อ้าว ซากุโนะ ไปทำอะไรมาน่ะ เหงื่อท่วมตัวเลย " เพื่อนๆที่อยู่ในห้องหันมามองฉันด้วยสายตาประหลาดใจ ฉันเป็นตัวประหลาดขนาดนั้นเลยเหรอ
" ฉะ...ฉันวิ่งมาโรงเรียนน่ะจ้ะ สะ...สายมากแล้วไม่ใช่เหรอ แฮ่กๆๆ " ฉันค่อยๆเดินไปที่โต๊ะของตัวเองแล้ววางกระเป๋าด้วยแรงที่มีเหลืออยู่น้อยนิด
" พูดอะไรน่ะ ซากุโนะ สายอะไร "
" ก็...นี่มันจะเข้าเรียนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมวันนี้คนมาสายเยอะจัง " ฉันพูดพลางมองไปรอบๆห้อง
" ก็นี่มันยังไม่สายซักหน่อย เพิ่งจะ 6 โมงเอง "
" 6 โมง ห๊าาา!!! 6 โมงงั้นเหรอ "
" ก็ใช่น่ะสิ " ทุกคนพยักหน้ายืนยัน นั่งยัน และถีบจักรยานยัน
ฉันฟุบลงกับโต๊ะอย่างหมดแรง ถ้าอย่างนั้น...ที่วิ่งมาทั้งหมดก็...
โฮ~~~ คุณย่าาาาา!!! ทำกับหนูอย่างนี้ได้ยังงายยยยย!! TTOTT
** หมายเหตุ ทางด้านอาจารย์ริวซากิ...
" ฮัดเช้ย!!! ฮัดเช้ยๆๆ อยากรู้จังเลยว่าใครเอ่ยถึงฉัน~~ กี่โมงแล้วเนี่ย " แล้วอาจารย์ก็ก้มลงมองนาฬิกาตัวเอง " อ้าว นาฬิกาตายหรอกรึ โฮะะๆๆ ^O^ "
จบหมายเหตุ =__= **
และแล้ว เวลาเย็นก็มาถึง...
ฉันเปลี่ยนชุดจากชุดนักเรียนมาเป็นชุดสำหรับเล่นกีฬา แล้วก็หยิบไม้เทนนิสออกมาเพื่อไปซ้อม
จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังปวดหัวไม่หายเลย เพราะคุณย่าแท้ๆทำให้นอนไม่พอ
แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็จะต้องซ้อมเทนนิสให้ได้ ย้ากกก!!! พลังเต็มร้อย ออกเดินทางได้เลย แต่ทว่า...
โครม !!!
ฉันก็เดินชนประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเต็มๆ
โอ้จอร์จ มันเจ็บได้ใจมากๆ T T
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
ฉันฝึกตีลูกกับผนังอาคารอย่างไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ ปวดหัวง่ะ
ตุบ! โป๊ก!!
" อ๊ะ!! " ลูกบอลกระเด็นออกมากระแทกเข้ากับหัวฉันจังๆ เจ็บง่ะ งี้ด T^T
หวา ลูกบอลกระเด็นไปไกลโขเลยอ่ะ อ๊ากกก!!! ลูกบอล(++เซ็นเซอร์++) ทำไมถึงไม่มาหล่นใกล้ๆช้านนน!!! ( พาลกับลูกบอล )
ฉันค่อยๆเดินไปเก็บลูกบอลที่กระเด็นไปอยู่ข้างสระน้ำลึกอย่างระมัดระวัง
1...3...5...7... เฮ้ยไม่ใช่ ไม่ได้นับอย่างนี้นี่นา ( นับวันยิ่งเพี้ยน ) เอาใหม่
1 2 3 ฮึบ!!!
ฉันก้มตัวลงหยิบลูกบอล แล้วในที่สุด ฉันก็เก็บมันได้ โฮะๆๆ ( มันน่าภูมิใจตรงไหนเนี่ย ) ลาลาลาล้าลา~ หันหลังกลับแล้วไปซ้อมต่อดีกว่า~
วูบ~~~
จู่ๆอาการหน้ามืดก็เข้าจู่โจมฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว หวา~~ มามืดอะไรตอนนี้ นี่ยังเพิ่งเลิกเรียนเองนะ พระอาทิตย์ยังไม่ตกด้วย ( จะตายอยู่แล้วยังมาเล่นมุข -_-;; )
จ๋อม!!!
ลูกบอลที่อยู่ในมือหล่นลงไปในสระน้ำ พร้อมกับที่ร่างของฉันค่อยๆร่วงลงไป
ย้ากกก!! นักกระโดดจะตกน้ำแล้ว หุหุหุ
เอ๊ยไม่ใช่!!!
กรี๊ดดดดด!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย >O<
" ช่วยด้วย!! "
ฉันหลับตาลงอย่างอ่อนแรงเพราะหน้ามืด มือทั้งสองข้างยื่นออกไปข้างหน้าหาที่หน่วงเหนี่ยว พลางพยายามร้องเรียกคนช่วย แต่ดูเหมือนมันจะเบาเกินไป จึงไม่มีใครได้ยิน
จนถึงเวลานี้ฉันถึงได้รู้ว่า... ฉันไม่ได้หน้ามืดเพียงอย่างเดียว
แต่ฉันกำลังจะหมดสติ !!!
" ช่วย...ด้วย... " มือข้างซ้ายของฉันตกลงไปอยู่ข้างตัว สติกำลังเลือนรางเข้าไปทุกที
" ใคร..ก็ได้... "
ตอนนี้ สระน้ำลึก 3 เมตรอยู่ห่างจากฉันเพียงไม่กี่คืบ ขาทั้งสองข้างไม่อาจทรงตัวได้อีกต่อไป ฉันค่อยๆร่วงลงไปช้าๆ
ใครก็ได้ รีบๆมาเร็วๆเถอะ ฉันว่ายน้ำไม่เป็น TT_TT
" ช่วย...ฉัน...ที... "
ก่อนที่จะหมดสติ ฉันรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากมือของใครบางคนส่งผ่านมาถึงมือฉัน แต่ยังไม่ทันจะรู้ว่าเป็นใคร สติฉันก็ดับวูบลง...
จ้อกกก
เสียงน้ำไหล ( ไม่ใช่เสียงท้องร้อง โปรดอย่าเข้าใจผิด ) ดังขึ้นข้างๆตัวฉัน ก่อนที่ผ้าชุบน้ำเปียกหมาดๆจะวางแหมะลงบนหน้าผาก
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย แล้วมองไปรอบๆ
อ๋า!! ที่นี่มันห้องพยาบาลนี่นา OoO
" ตื่นแล้วเหรอ " เสียงคุ้นๆดังขึ้นข้างๆ ฉันยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก ยังปวดหัวอยู่เลยง่ะ T T
" เอ่อ... "
" เธอเป็นลมไปน่ะ " เป็นลม!! ฉันน่ะเหรอ!!!
ฉันเป็นลมไปจริงๆเหรอยัยคนเขียน ( แกกลับไปอ่านบทใหม่อีกที -_-;;; : คนเขียน )
อ้อ!! จำได้แล้ว ฉันหน้ามืดข้างๆสระน้ำจนเกือบจะตกลงไปนี่นา แต่จำได้ว่ามีคนไปช่วยไว้ อ๊าาา~~ รู้สึกว่าจะเป็นคนนี้ล่ะมั้ง ( เห็นหน้าไม่ชัด )
" กินยาข้างๆนั่นซะ จะได้หายปวดหัว " คนคนนั้นพูดทั้งๆที่ยังนั่งหันหลังอยู่ เค้าคือใคร? ใครคือเค้า? ขอเชิญเข้าสู่เกม ตอบได้ตอบเอา หุหุหุ
" เอ่อ "
" อย่าเพิ่งลุกไปไหนล่ะ นอนพักซักชั่วโมง เดี๋ยวก็คงหายปวด " เขายังคงพูดต่อไป
" เอ่อ "
" เดี๋ยวฉันจะไปซ้อมต่อแล้ว " และพูดต่อไป...
" เอ่อ " ขอฉันพูดบ้างได้มั้ยคะ เอ่อมาหลายบรรทัดแล้ว ^^;;
ปัง!!!
แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูด เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างของโทโมกะที่ถลาเข้ามาหาฉัน
โทโมะจัง ปล่อยก่อนเหอะ หายใจไม่ออกแล้ว T T
" ซากุโนะ เป็นอะไรบ้างมั้ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า กินยารึยัง ฯลฯ " โทโมกะถามรัว
" ทีละคำถามสิจ๊ะ โทโมะจัง ว่าแต่ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ " คำถามของฉันทำเอาโทโมกะหันขวับ ฉันพูดอะไรผิดเหรอ
" ซากุโนะล่ะก็ โชคดีชะมัด " โทโมกะพูดด้วยสีหน้างอนๆ
" โชคดีอะไร " เป็นลมเกือบตกน้ำตายเนี่ยนะโชคดี
" ก็ตอนซากุโนะเป็นลมอ่ะ ฉันก็ผ่านมาพอดี กะว่าจะมาตามหาเธอนั่นแหละ " แล้วโทโมกะก็หยุดไปพักนึงจนฉันต้องถาม
" แล้วไงต่อล่ะจ๊ะ "
" ก็เห็นท่านเรียวมะอุ้มเธอขึ้นมาอย่างกับเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิงแน่ะ แถมยังมานั่งเฝ้าที่ห้องพยาบาลอีก น่าอิจฉาชะมัด " แล้วโทโมกะก็ทุบเตียงห้องพยาบาลด้วยกำปั้น เดี๋ยวมันก็พังเอาหรอก ^^
" เอ่อ...เรียวมะคุงเค้าคงทำตามหน้าที่น่ะจ้ะ "
" ถึงอย่างนั้นก็เถอะ อ้าว ท่านเรียวมะไปไหนแล้ว " โทโมกะหันไปหันมา
" คงไปซ้อมแล้วล่ะมั้ง เดี๋ยวฉันไปซ้อมบ้างล่ะนะ บายจ้ะ โทโมะจัง " แล้วฉันก็รีบวิ่งออกไปจากห้องพยาบาล ทิ้งโทโมกะไว้คนเดียว
" อ้าว คุณริวซากิ จะไปไหนน่ะ " เสียงโฮริโอะดังขึ้นขณะที่ฉันกำลังวิ่งหาเรียวมะคุงที่สนามเทนนิสชาย แต่ก็เจอแค่พวกรุ่นพี่ตัวจริงกำลังซ้อมหนักอยู่
" ไปหาเรียวมะคุงจ้ะ มีเรื่องต้องบอก แล้ว...เรียวมะคุงอยู่ที่ไหนเหรอจ๊ะ "
" อ๋อ... นั่งอยู่ตรงนั้นไง " แล้วโฮริโอะก็ชี้ไปที่เงาเล็กๆที่ยืนก้มหน้าอยู่ตรงมุมสนาม
" ขอบใจมากจ้ะ " แล้วฉันก็รีบวิ่งไปทันที จนถึงที่ๆเรียวมะคุงยืนอยู่
" มีอะไร ทำไมไม่ไปนอนพัก " เรียวมะคุงค่อยๆเงยหน้าขึ้น
" เอ่อ... ฉัน... อยากจะ...ขะ...ขอบ...คุณ... " ฉันพูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆเมื่อนึกถึงเรื่องที่โทโมกะเล่าให้ฟังตอนที่ฉันเป็นลมไป อุ้มงั้นเหรอ ///- -///
แต่พอเผชิญหน้ากับเรียวมะคุงตรงๆ คำพูดของฉันก็ถูกกลืนหายไปในลำคอ แต่มันไม่น่าตกใจเท่ากับสิ่งแปลกประหลาดที่กำลังจะเกิดขึ้น
มือของฉันค่อยๆโอบล้อมรอบคอของเรียวมะคุง แถมยังเบียดตัวเข้าไปชิดกับเรียวมะคุงอีกด้วย
อ๊ากกก!!! ฉันเป็นอะไรไป ร่างกายมันขยับไปเอง!!!
" เฮ้ย!! นั่นมันอะไร " เสียงรุ่นพี่หลายคนดังขึ้น ทุกๆคนหยุดการซ้อมแล้วหันมาดูเราสองคน
ใครก็ได้ ช่วยแปลงร่างฉันให้เป็นตุ่นที ฉันล่ะอยากจะมุดดินหนีไปโผล่ที่ขั้วโลกเหนือจริงๆ T T
" นั่นมันคุณริวซากิกับเรียวมะคุงนี่นา กำลังทำอะไรกันน่ะ " เสียงซุบซิบดังขึ้นอีก คนเริ่มมามุงดูมากขึ้นเรื่อยๆ
" อ๊ะ คุณริวซากิจะจูบเรียวมะเหรอ " รุ่นพี่ตัวจริงถามล้อๆ แล้วก็หัวเราะกัน
มันไม่ตลกเลยนะคะ รุ่นพี่ TT TT
" กรี๊ดดดด!!! ซากุโนะ!!! เธอจะทำอะไรท่านเรียวมะของชั้นนน!!! "
เสียงคนดังขึ้นเรื่อยๆ ทว่า...ร่างกายฉันก็ยังไม่ยอมหยุด แต่กลับโน้มคอเรียวมะคุงเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แล้วปากที่ขยับไปเองก็พูดว่า
" ขอบคุณมากนะจ๊ะ เรียวมะคุง "
จุ๊บ!!!
" เฮ้ยยย!!! OOoOO "
" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! >O< "
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น