คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 ความลับของร้านถูกเปิดเผย สิ่งที่กลืนลงไปคืออะไรกันแน่ -__-???
" พวกเธอ!!! ทำอะไรกับร้านของช้านนน!!! "
เสียงแหบแห้งแต่ทรงพลังที่ดังมานั้น ทำให้ฉันจินตนาการถึงเจ้าของร้านผิวหนังเหี่ยวย่น ไว้เครายาวๆบนใบหน้า ดวงตาไร้สีสัน ผมเผ้า (หงอก) กระเซอะกระเซิงรุงรัง หลังค่อมๆถือไม้เท้าสีน้ำตาล และใส่เสื้อผ้าเก่าๆสีมอๆ ( ไม่ใช่วัวร้อง มอ มอ นะ -__-; )
ครบสูตรตาแก่ขี้บ่น -_-;;;
เงาสีดำนั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้เราเรื่อยๆ ด้วยจังหวะการเดินสม่ำเสมอ
แง~~T_T โทโมกะเป็นคนทำนะคะ หนูบ่เกี่ยว เอ๊ย!! ไม่เกี่ยว ไม่เคยไปเอี่ยวด้วยเลย ^^ ( อ้าว เพื่อน(++เซ็นเซอร์++) : โทโมกะ )
ร่างนั้นยังคงเดินเข้ามาเรื่อยๆ จนพ้นเงามืด
การเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของฉันและโทโมกะ >_< - ->> O_o - ->> O_O - ->> =_= - ->> =[]= --->>> นี่มันอะไรกันเนี่ย -___-;;;
ร่างเล็กๆในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีดำทับด้วยเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีเหลือง ขาขาวเนียนโผล่พ้นกางเกงขาสั้นสีขาวอมน้ำตาล ผมยุ่งเหยิงคล้ายคนเพิ่งตื่นนอนมาหมาดๆ ริมฝีปากสีแดงได้รูปกำลังเม้มแน่น และในที่สุด...
" ว้ากกกกก!!! ร้านฉันนนนน!!! TT__TT "
เจ้าของร้านหน้าเด็กตัวกะเปี๊ยกก็วิ่งเข้าไปดูความเสียหายของร้านตน ผมสีน้ำตาลอ่อนๆรับกับใบหน้าได้รูปปลิวไปตามแรงลมจากการวิ่ง จมูกโด่งเป็นสีแดงคล้ายจะร้องไห้ น้ำตาคลอบนดวงตาสีเดียวกับผมที่มีแววขี้เล่น ซุกซน แถมส่วนสูงก็...พอๆกับฉันเลย -_-;;
ถ้าอย่างนั้น เงากับเสียงเมื่อกี้นี้ก็...
ข่มขวัญกันชัดๆ =__=
" พวกเธอเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาพังร้านฉันอย่างนี้ " เจ้าของร้านหันมาทางพวกเรา พลางมองอย่างอาฆาตแค้นด้วยดวงตาที่มีน้ำตาเอ่อล้น
" ฉันชื่อโอซาคาดะ โทโมกะ เป็นนักเรียนชั้นม.1ของโรงเรียนเซงาคุ ที่มีท่านเรียวมะผู้เก่งกาจในด้านเทนนิสและเท่เป็นที่สุดเรียนอยู่ ส่วนนี่คือหลานของอ.ริวซากิ เพื่อนของฉัน... " โทโมกะเว้นวรรคให้ฉันแนะนำตัวเอง
" ระ...ริวซากิ ซากุโนะค่ะ " ฉันตอบพลางก้มหัวนิดๆเป็นการทักทาย ( และขอโทษที่ทำร้านพัง -_-; )
" ฉันไม่ได้อยากรู้ว่าพวกเธอเป็นใคร มาจากไหน ( แล้วจะถามไปทำไม -___-;; ) แต่ที่ฉันอยากรู้ก็คือพวกเธอ-พัง-ร้าน-ของ-ฉัน-ทำ-ไม " นายนั่น ( เปลี่ยนสรรพนามกระทันหันตามอารมณ์ ^^ ) ถามย้ำทีละคำ
" ก็-เพราะ-ร้าน-ของ-นาย-มัน-ห่วย ยังไงล่ะ ร้านห่วยๆอย่างนี้ ยังมีหน้าไปโฆษณาอีก เสียแรงที่อุตส่าไปถามคนตั้งแยะเพื่อจะมาร้านห่วยๆของนาย " โทโมกะตอบย้ำทีละคำกลับไป
" นั่นมันก็เรื่องของฉัน แล้วอีกอย่างวันนี้ร้านปิดนี่ ฉันก็ติดป้ายเอาไว้แล้ว พวกเธอนั่นแหละ เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตได้ยังไง แถมมาพังร้านฉันซะเสียหายหลายล้าน "
" ทำไมถึงต้องได้รับอนุญาตด้วย ในเมื่อฉันเป็นลูกค้าที่กำลังจะมาซื้อของ แล้วที่สำคัญ ร้านของนายมันสมควรจะพังทิ้งอยู่แล้ว "
" เธอนี่มันยังไงกันฮะ "
" นายนั่นแหละที่ยังไงกันแน่ "
ชิ้งงง~ - - +++ นายเจ้าของร้านจ้องโทโมกะด้วยสายตาเคียดแค้น
ชิ้งงง~ - - +++ โทโมกะจ้องตอบไปด้วยสายตาเคียดแค้นเช่นกัน
T__T ส่วนฉัน...จ้องทั้งสองคนด้วยสายตาของส่วนเกิน ถึงยังไงฉันก็เป็นนางเอก ช่วยให้ความสนใจกับฉันซักนิดเถอะนะ พลีสสส TTOTT
แต่หลังจากที่มองทั้งคู่ได้พักเดียว สีหน้าของฉันก็เริ่มเปลี่ยนจากความเศร้าเพราะเป็นส่วนเกิน มาเป็นสีหน้าพะอืดพะอม
เหมือนมีอะไรเคลื่อนที่อยู่ในท้องเลยอ่ะ แล้วมันก็ทำให้อยากจะอาเจียนแถมเวียนหัว อ้วกกกกก~~ อะไรมันอยู่ในท้องฉันล่ะเนี่ย
ตอนนี้ทั้งสองคนที่กำลังต่อสู้กันด้วยสายตา ก็หันมามองฉันด้วยสีหน้าสงสัย
" ซากุโนะ เป็นอะไรไป " โทโมกะถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
" มะ...ไม่เป็นไร อ้วกกก~~~ " ฉันตอบไปพลางโก่งคออาเจียน ฉันไม่ได้แกล้งนะ แต่มันอยากจะอ้วกจริงๆ
" ซากุโนะ หรือว่าเธอ... " โทโมกะเว้นช่วงไป เป็นอะไรบอกฉันที
" ...จะท้อง... "
โป๊ก~~~
เสียงนายเจ้าของร้านเขกหัวโทโมกะเข้าไปเต็มๆ สะจายแทน อาโหะๆ ^O^
" โอ๊ย!! ตาบ้า เขกหัวฉันทำไม "
" ก็พูดอะไรหัดมีสาระซะบ้าง ว่าแต่เธอเหอะ ทำไมถึงได้ทำสีหน้าพะอืดพะอมอย่างนั้น หรือว่ากินอะไรผิดสำแดง " นายเจ้าของร้านหันมาถามฉัน พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
" มะ...ไม่ได้กินอะไรหรอก " ฉันตอบพลางก้มหน้างุด เขินจัง ///- -/// ไม่ได้ๆ เรากำลังชอบเรียวมะคุงอยู่นี่นา เพราะฉะนั้นเอาหน้านายออกไปไกลๆ เท้านายเหม็น ( เกี่ยวกันด้วยเรอะ )
แต่เดี๋ยวก่อน!!
กินอะไรผิดสำแดง !!!
ฉันนึกถึงเมื่อตอนที่วิ่งไปชนชั้นวางของ ร้องเรียกโทโมกะ แล้วหลังจากนั้นก็...
กลืนอะไรเข้าไปก็ไม่รู้!!!
" ...กลืน...เข้าไป... "
" กลืนอะไร เธอกลืนอะไรเข้าไป? " นายเจ้าของร้านถามฉันพลางทำสีหน้าจริงจังรอคำตอบ
" ...อันที่มัน...มีปีก...ใช่แล้ว!! " ฉันพูดเสียงดังจนโทโมกะสะดุ้งด้วยความตกใจ " ฉันกลืนอะไรก็ไม่รู้เข้าไป มันมีปีกด้วย "
" เธอกลืนมันที่ไหน เมื่อไหร่? "
" ที่นี่ ตอนที่ชนกับชั้นวางของ อยู่ๆมันก็ลอยเข้ามาในปากฉันเฉยเลย " ฉันตอบด้วยสีหน้ามั่นใจ แต่ก็ต้องเอามืออุดปากไว้เมื่อความพะอืดพะอมเข้าเล่นงานอีกครั้ง
วูบบบ
" ว้าย!! ซากุโนะ!!! "
ฉันเกือบทรุดลงกับพื้นเพราะหน้ามืด ดีที่โทโมกะรีบเข้ามาพยุงฉันไว้ก่อนที่จะหงายหลังไปชนโต๊ะที่อยู่ด้านหลัง
" เฮ้อ~~ พวกเธอนี่มัน... ช่างเถอะ เธอไปนอนพักก่อนดีกว่า มีเตียงอยู่ข้างในสุดของตัวร้าน สภาพแบบนี้กลับบ้านไม่ไหวแน่ " เจ้าของร้านพูดพลางเข้ามาช่วยโทโมกะพยุงฉันลุกขึ้น นายช่างเป็นคนดีจริงๆ
" เดี๋ยวไปเดินชนของในร้านฉันหล่นลงมาอีก ขี้เกียจมาตามเก็บ " ฉันขอคืนคำที่นึกเมื่อกี้เดี๋ยวนี้เลย =_=;;
และแล้ว ทั้งสองคนก็พาฉันมาจนถึงเตียงที่อยู่ด้านในสุดของร้าน แล้ววางฉันลง
" ซากุโนะ เธอนี่หนักชะมัดเลย ขืนให้ฉันแบกเธอกลับบ้านก็คงไม่พ้นหน้าประตูร้านแน่ๆ " โทโมกะพูดพลางนั่งหอบบนเตียง ฉันไม่ได้หนักขนาดนั้นซักหน่อย อย่าโอเวอร์สิ
" ฉันจะไปเอาน้ำมาให้ละกัน " นายเจ้าของร้านพูด พลางลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็นแล้วรินน้ำมาให้
" ขอบคุณค่ะ " ฉันพูดพลางรับน้ำมาดื่ม
" งั้นเธอก็รีบดื่มน้ำและนอนซะ เธอด้วย นอนเตียงเดียวกันนั่นแหละ เดี๋ยวพอตื่นมาจะได้สะสางเรื่องที่เธอต้องรับผิดชอบที่ทำร้านฉันพัง "
" แต่ฉันยังไม่ง่วง...เลย...คร่อก ZZzzzZZ " ยังไม่ทันที่จะพูดจบดี โทโมกะก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างรวดเร็ว
ฉันรีบหันไปทางเจ้าของร้านที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เป็นเชิงว่า เกิดอะไรขึ้น แต่กลับได้รับคำตอบเป็น
" เธอก็ควรจะนอนได้แล้วนะ " แล้วนายนั่นก็ดีดนิ้วทีหนึ่ง นายจะดีดนิ้วทำไมอ่ะ งง??
" เอ๋~~ " แต่ดูเหมือนนายเจ้าของร้านจะงงกว่าฉัน เพราะเอาแต่จ้องนิ้วเรียวสวยนั้นด้วยคิ้วที่ผูกเป็นโบว์
นายยิ่งทำให้ฉันงงขึ้นอีกนะ =__=
" อะ ฮ่าๆๆๆๆ ไม่มีอะไรหรอก เธอรีบนอนซะเถอะ ฉันจะไปเก็บของ "
" เดี๋ยวก่อน!! " คำพูดของฉันทำเอานายเจ้าของร้านชะงัก พลางหันมามองฉันด้วยสีหน้าสงสัย
" ช่วยกรุณาเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวคุณ ร้านนี้ แล้วก็สิ่งที่ฉันกลืนลงไปให้ฟังด้วยค่ะ " ฉันพูดด้วยความขอร้องแกมบังคับ ทำเอาเจ้าของร้านเหงื่อตก
" เรื่องนั้น... "
" จากที่อ่านโฆษณาที่คุณลงในนิตยสาร แล้วก็จากความกระตือรือร้นของโทโมะจังที่จะมาร้านนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกว่า ร้านขายของวันวาเลนไทน์ของคุณมันน่าจะดูหวานแหวว ตกแต่งร้านด้วยของน่ารักที่เด็กผู้หญิงชอบ ไม่ใช่ร้านทึมทึบแบบนี้แน่ๆ เพราะฉะนั้น...ช่วยเล่าให้ฟังด้วย "
" เอ่อ...คือ..."
" ได้มั้ยคะ " ถึงจะถามด้วยถ้อยคำสุภาพ แต่ฉันว่าสีหน้าฉันตอนนี้คงเหมือนปีศาจแหงมๆ
" กะ...ก็ได้ " เขาถอนหายใจพลางเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆเตียง " ฉันจะเล่าให้ฟัง แต่เธออย่าตกใจนะ "
" ค่ะ ไม่ตกใจเด็ดขาด "
" ฉันมีเวทมนตร์ "
" หา!!! " ฉันร้องเสียงหลง วะ...เวทมนตร์เหรอออ ล้อเล่นน่าาา OoO
" ไหนว่าจะไม่ตกใจไง " แล้วเรื่องของนายมันน่าตกใจมั้ยล่ะ
" แต่ว่า...ของแบบนั้น... "
" มันไม่น่าจะมีใช่มั้ยล่ะ งั้นดูนี่นะ " นายเจ้าของร้านดีดนิ้วเหมือนกับที่ทำเมื่อกี้ แล้วจู่ๆ ของที่อยู่บนตู้เย็นก็ลอยขึ้น
ไม่ใช้สลิง ไม่ใช้ตัวแสดงแทน ไม่ใช้เอฟเฟ็คใดๆทั้งสิ้น และไม่ใช้เหงื่อเทียม
กรี๊ดดดดด!!!
" นึกแล้ว ว่าต้องตกใจ " เขาหันกลับมาสบตาฉัน แต่ฉันกลับหลบตาไปก่อนด้วยความเขิน ไม่ชอบจ้องตาหมอนี่เลยแฮะ
" จะเริ่มเล่าได้หรือยังล่ะ " ฉันพูดทั้งๆที่ยังไม่สบตาเขา
" อืม... ฉันเพิ่งมาตั้งร้านที่นี่ได้เมื่อ 3 วันก่อน แล้วก็ใช้เวทมนตร์อำพรางโฉมหน้าที่แท้จริงของร้านเอาไว้ ดังนั้น คนที่มาที่ร้านก็จะเห็นเป็นร้านขายของวันวาเลนไทน์ที่ตกแต่งร้านได้น่ารักและหวานแหววสมเป็นร้านที่เด็กสาวทั่วไปอยากจะเข้ามาชม "
ฉันพยักหน้าพลางตั้งใจฟังต่อ
" ส่วนฉันก็แปลงเป็นหญิงสาวเจ้าของร้าน มาคอยขายของและบอกตำแหน่งของไอเท็มที่ลูกค้าต้องการ แต่ในบรรดาไอเท็มที่บอกทั้งหมดนั้นก็จะมีไอเท็มจริงและไอเท็มปลอมปนอยู่ด้วย นั่นก็คือ ถึงจะบอกว่าขายไอเท็ม แต่ก็ต้องเป็นคนที่โชคดีเท่านั้นที่จะสามารถหยิบไอเท็มจริงพวกนั้นขึ้นมาจากของธรรมดาๆที่ปนอยู่ได้ สรุปก็คือ ถ้าใครหยิบได้ไอเท็มที่แท้จริง เราก็จะแถมคู่มือการใช้ที่ถูกต้องไปให้ แต่ถ้าไม่ใช่ ก็จะได้แค่วิธีใช้หลอกๆ "
" แล้วทำไมถึงยังมีคนเข้าแน่นร้านอยู่อีกล่ะ ถ้าไอเท็มมันใช้ไม่ได้ผล "
" นั่นก็เพราะว่า... ไอเท็มปลอมๆพวกนั้นก็ลงเวทย์มนตร์ไว้ด้วย แต่จะให้ผลแค่ 10% แล้วผลลัพธ์ที่ออกมามันก็ต่างจากไอเท็มของจริง ที่จะให้ผล 100% ยังไงล่ะ แต่ก็มีจำนวนวันจำกัดให้ผลด้วยนะ ขึ้นอยู่กับชนิดของไอเท็มนั้นๆ ยิ่งถ้าเป็นของจริง ก็จะมีจำนวนวันยาวกว่าของปลอมหลายเท่า "
" แล้ว...ไอเท็มที่ฉันกลืนลงไป...มันคือไอเท็มอะไร ของจริงรึเปล่า " ฉันถามด้วยสีหน้ากังวลและภาวนาในใจ อย่าให้มันเป็นของจริงเล้ยยย สาธุ -/\-
" อย่ากังวลไปเลย เพราะไอเท็มที่เธอกลืนเข้าไปเป็นของจริง!! "
โอเคๆ มันเป็นของจริง กรี๊ดดดดด!!! นี่มันเรื่องบ้าอะไร =[]=;;;
" เพียงแต่ฉันยังไม่รู้ว่ามันคือไอเท็มอะไรกันแน่ จะลองไปตรวจสอบดูอีกที เพราะฉะนั้นนอนซะ!! พอตื่นขึ้นมาอีกชั่วโมงให้หลัง ไอเท็มก็จะออกฤทธิ์พอดี อ้อ!! ถ้าฝันถึงใครหรืออะไรก็มาบอกฉันด้วยล่ะนะ บาย~~ "
แล้วนายเจ้าของร้านก็ลุกขึ้นทำท่าเดินออกไป...
" เดี๋ยว!! แล้วชื่อของคุณล่ะ " ฉันตะโกนถามออกไป
" ชื่อเหรอ อืม...นั่นสิ จะเอาชื่ออะไรดีน้าาา ^_^? "
เอาชื่ออะไรดีน้า งั้นเหรอ =__= หมอนี่ท่าจะประสาท
" ...ฮา...รุ ชื่อของฉันคือ ฮารุ "
แล้วนายนั่นก็เดินออกไปทางประตู ทิ้งให้ฉันนอนกลิ้งไปมาบนเตียงอย่างกระวนกระวาย อีกหนึ่งชม.ให้หลังงั้นเหรอ มันจะเป็นยังไงกันล่ะเนี่ย > < ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว นอนดีกว่า -_-;; คร่อกZZZzzZZZ
" แต่อีกสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่เข้าใจก็คือ...ทำไมเวทมนตร์ถึงใช้กับเธอไม่ได้ผลกับพวกเธอสองคน โดยเฉพาะเธอ... ริวซากิ ซากุโนะ " ฮารุพึมพำก่อนจะปิดประตูเบาๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น