คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11 พายุหิมะกับคำท้าที่คาดไม่ถึง =___=
" ก๊ากกก 555+ ดูหน้ายัยนั่นตอนนี้สิ ตลกชะมัดเลย ฮ่าๆๆๆๆ ^O^ "
" ชู่ววว!!! เบาๆหน่อยสิ ถ้าเกิดมีคนรู้แล้วเอาไปบอกยัยฮิเมะล่ะก็ ได้ล่มจมล้มละลายกันหมดพอดี =__= "
" ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ยังไงคนเค้าก็มองเราเกือบหมดทั้งร้านอยู่แล้ว ก๊ากกักๆๆ ^[]^ "
" =__=;;; "
ฉันนั่งกินไอศครีมพลางมองดูโทโมกะที่นั่งขำก๊ากอยู่กับรูปแอบถ่ายของฮิเมะระหว่างการแก้แค้นเมื่อวานอย่างไม่เกรงอกเกรงใจใคร โดยมีคนทั้งร้านหันมามองเป็นระยะๆ
อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ฉันไม่รู้จักมันค่ะ =__=;;
" อ๊ะ!! จะหกโมงเย็นแล้ว ไปกันเถอะ โทโมกะ " ฉันพยายามหาทางลากเพื่อนสาวสุดที่รักออกจากร้าน ก่อนที่จะมีช้อนหรือถ้วยไอศครีมบินมาทางเราสองคน
" ฉันยังไม่อยากกลับเลยง่ะ >O< " จะอยู่ให้อับอายต่อไปเรอะ หน้าฉันไม่ได้โบกปูนซีเมนต์ไว้หนาขนาดนั้นนะ
ถึงช่วงนี้มันจะหนากว่าคนปกติหลายเท่าก็เหอะ =__=
" แต่ฉันอยากกลับแล้ว ไม่อยากกลับมืดค่ำ เดี๋ยวคุณย่าจะบ่นเอา "
" อยู่ต่ออีกนิดเถอะนะ ซากุโนะ T T " สรุปจะไม่ยอมกลับใช่มั้ย -__-;;; ก็ได้...
" ถ้าเธอไม่กลับ ฉันก็จะกลับแล้ว!!! "
ฉันรีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากร้านไอศครีมทันที แต่ก็ยังไม่วายหันไปมองโทโมกะเผื่อว่าจะเดินตามมา
" ไปดีมาดีนะ ซากุโนะ!!! "
ปัง!!!
ฉันปิดประตูร้านเสียงดังจนมันแทบจะพังครืนลงมา
อ๊ากกก!!! ยัยเพื่อนบ้า นี่เธอจะปล่อยให้ฉันกลับบ้านคนเดียวจริงๆเรอะ!!! >[]<
ฮึ่ย~!! ฉันกลับเองก็ได้ .V. ว่าแต่...ทำไมอากาศข้างนอกมันหนาวอย่างนี้เนี่ย บรื๋อออ~
ฉันเดินช้าๆฝ่าความหนาวเย็นยิ่งกว่าจุดเยือกแข็งไปตามทางกลับบ้าน รู้อย่างนี้เอาเสื้อกันหนาวหนาๆมาก็ดีหรอก
แผละ!!
อะไรมันตกใส่หัวฉันกันล่ะเนี่ย คนยิ่งหนาวๆอยู่ -__-
แผละ!! แผละ!!
แน่ะ!! ว่าแล้วยังจะตกอีก =__=
แผละๆๆๆๆ !!!
ทำไมมันตกลงมากันใหญ่เลยฟะ -__-;;; ฉันค่อยๆเงยหน้าฝ่าความหนาวขึ้นไปดู
อ๊ากกก!!! หิมะตก!!! =[]=
เวรกรรม!!! ทำไมต้องมาตกตอนนี้ด้วยล่ะเนี่ย +__T แถมยังตกหนักอีกต่างหาก
ร้านต่างๆเริ่มปิดร้านกันเกือบหมดแล้วเนื่องจากหิมะที่ตกหนัก ฉันมองดูนาฬิกาไปพลางมองหาที่หลบหิมะ
7.15 P.M.
แย่ล่ะสิ!! คุณย่าบอกให้กลับแต่หัวค่ำซะด้วย กว่าหิมะจะหยุดตกก็คงจะอีกนานแน่ๆ ไม่น่าอยู่เป็นเพื่อนโทโมะจังเลย TOT
ฉันยืนปากสั่นอยู่หน้าร้านขนมปังที่ปิดร้านแล้วโดยมีลูกหมาข้างทางนั่งอยู่ข้างๆเป็นเพื่อน =__=
หิมะตกหนักขนาดนี้แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะ TTOTT
" งี้ด~ งี้ด~ "
เจ้าหมาน้อยร้องอย่างน่าสงสารและตัวสั่นด้วยความหนาว
เฮ้อ~~ มาบอกฉันแล้วฉันจะช่วยอะไรแกได้ฮะ เจ้าลูกหมา -_- ขนาดตัวฉันเองยังเอาไม่รอดเลย -__-;;;
" งี้ด~ " มันซุกตัวเข้ากับเท้าของฉันแล้วขดตัว นี่ถ้ามันอยู่กับแม่ของมัน ก็คงไม่ต้องมาทนหนาวอยู่อย่างนี้หรอก
หรือไม่ก็อาจจะหนาวกว่านี้ =__=
ในที่สุด ฉันก็ตัดสินใจอุ้มมันขึ้นมาแนบอก แล้วเอาเสื้อกันหนาวปิดเอาไว้อีกที เจ้าลูกหมาตัวน้อยหยุดสั่นแล้วนอนนิ่งๆซบอกฉันอย่างสงบ
อืม แกอุ่นแต่ฉันหนาวเฟ้ย ฮือ~ T_T
แล้วฉันจะทำยังไงต่อดีล่ะเนี่ย!!! TTOTT
หิมะยังคงตกหนักต่อไป และมีทีท่าว่าจะทวีความรุนแรงขึ้นอีกด้วย ฉันนั่งลงอย่างอับจนหนทางพลางกอดเจ้าหมาน้อยแน่น ตัวสั่นพั่บๆด้วยความหนาว
ถ้าฉันออกมาจากร้านไอศครีมเร็วกว่านี้ ก็คงจะได้นอนสบายอยู่ในบ้านภายใต้ผ้าห่มอันแสนอุ่นไปแล้ว TT_TT
" ขณะนี้... ได้มีพายุหิมะที่มีความรุนแรงมากพัดเข้ามา ขอให้ทุกท่านรีบกลับที่พักอาศัยของตนเองด่วนค่ะ "
เสียงประกาศจากวิทยุดังแว่วมาตามลมพายุ อ๊ากกก!!! เพิ่งจะมาประกาศอะไรตอนนี้!! >[]<
แล้วฉันจะเดินกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย หนาวก็หนาว หิมะก็ตก บ้านก็อยู่ตั้งไกล
ซวยอะไรอย่างนี้!!! TT[]TT
ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไร ร่างกายของฉันก็ยิ่งอ่อนล้า ตอนนี้... ดวงตาที่พร่าไปด้วยน้ำตาเย็นเฉียบของฉันกำลังจะปิดลงด้วยความง่วงและเหนื่อย...
ไม่ได้นะ!! ถ้าขืนหลับล่ะก็ ฉันอาจจะหนาวตายอยู่ที่นี่ก็ได้ สู้เดินกลับบ้านไปนอนดีกว่า
ฉันพยายามจะลุกยืนขึ้นเดิน แต่ความหนาวก็ทำให้ฉันต้องนั่งลงอีกครั้ง...
ไม่ไหว... ขาก้าวไม่ออกเลย...
ฉันตัวสั่นยิ่งกว่าเดิม พยายามกอดเจ้าหมาน้อยเพื่อลดความหนาว แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น
หนะ...หนาวจะแย่อยู่แล้ว ใครก็ได้ช่วยพาฉันกลับบ้านที~!!
!!~แผละ~!!
ฉันรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่หล่นลงมาคลุมหัว และมองเห็นมือที่ดูคุ้นตากำลังสวมเสื้อคลุมให้ฉันอย่างรวดเร็ว
ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยดวงตาที่พร่าเลือน เรือนผมสีดำอมเขียวถูกสวมทับไว้ด้วยหมวกสีขาว ดวงตาสีฮาเซลจ้องตอบกลับมา
" อยากจะหนาวตายอยู่ที่นี่รึไง ทำไมไม่รีบกลับบ้าน "
" ระ...เรียวมะคุง "
ฉันหันไปซบเรียวมะคุงด้วยความกลัว นึกว่าจะไม่มีใครผ่านมา นึกว่าจะต้องหนาวตายอยู่ที่นี่ซะแล้ว
" โฮ~ เรียวมะคุง... " ฉันน้ำตาไหลพรากด้วยความดีใจและโล่งใจปนกันไป เรียวมะคุงให้ฉันซบอยู่เงียบๆโดยไม่ว่าอะไร จนกระทั่งฉันหยุดร้องไห้
" รีบกลับบ้านเถอะ ก่อนที่จะหนาวตายที่นี่ทั้งคู่ " เรียวมะคุงพยายามดึงฉันให้ลุกยืนขึ้น แต่ฉันกลับไม่มีแรงมากพอ
" หนะ...หนาว ไม่ไหว... ขะ...ขามันก้าวไม่ออก... "
จู่ๆ เรียวมะคุงก็ย่อตัวนั่งยองๆแล้วตะโกนบอกฉัน
" ส่งหมามา "
ฉันส่งลูกหมาให้เรียวมะคุงอย่างว่าง่าย เรียวมะคุงจับมันยัดใส่กระเป๋าที่เตรียมมาโดยมีสายตาเป็นห่วงของฉันมองตาม
" มันไม่เป็นอะไรหรอก ขึ้นหลังฉันเร็วเข้า "
" อืม... " ฉันพยักหน้า ดันตัวเข้าไปจนติดเรียวมะคุง แล้วค่อยๆเอามือกอดคอเรียวมะคุงไว้
เรียวมะคุงสะพายกระเป๋าแล้วยืนขึ้น ใช้แขนคล้องขาฉันไว้กันหล่น แล้วเดินไปเรื่อยๆท่ามกลางหิมะ
" เรียวมะคุง... ไหวรึเปล่า... "
" ......... "
เรียวมะคุงไม่ตอบ แต่กลับเดินย่ำหิมะต่อไปเรื่อยๆ ฉันจึงเปลี่ยนคำถาม
" คุณย่าให้เรียวมะคุงมาตามฉันเหรอ "
" ............... "
" คงต้องใช่แน่ๆ เลย ใช่มั้ย!? "
" ...เปล่า... " เรียวมะคุงตอบกลับมา " ...แค่เดินผ่านมาพอดี "
" อย่างงั้นเหรอ " น่าแปลก ที่ฉันรู้สึกดีใจนิดๆ ที่เรียวมะคุงไม่ได้มาเพราะคำสั่งของคุณย่า
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเรียวมะคุงมาตามหาเราเองซักหน่อยนี่นา เค้าก็บอกอยู่ว่าแค่เดินผ่านมา คิดอะไรอยู่นะเรา เฮ้อ~ -__-
ฉันซบหน้าลงกับไหล่เรียวมะคุงอย่างเหนื่อยล้าแล้วผล็อยหลับไป
" ซากุโนะ!! ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนะ "
" ....ค่า... "
ฉันลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย พลางบิดขี้เกียจและปาดขี้ตา แต่แล้ว ความรู้สึกที่เข้ามาก็ทำให้ฉันต้องล้มตัวลงนอนไปอีก
อ๊ากกก!!~ปวดหัววว~ -OT
ฉันลองเอามืออังหน้าผากดูเพื่อวัดไข้
ร้อนเป็นไฟ =__=;;;
สงสัยเป็นเพราะไปตากหิมะเมื่อคืนมาแหงๆ โฮ~~ ปวดหัว ตัวร้อน เป็นไข้ ฉันคงไปโรงเรียนไม่ไหวแล้ว TOT
" ซากุโนะ ๆ!! "
เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามด้วยเสียงเรียกของคุณย่า แต่ฉันลุกไปเปิดประตูไม่ไหวจึงได้แต่ตะโกนบอก
" เข้ามาเถอะค่ะ คุณย่า "
แอ๊ดดด~~
คุณย่าค่อยๆเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียงนอน โดยมีลูกหมาสีน้ำตาลวิ่งตามเข้ามาด้วย
ก็ลูกหมาตัวเมื่อคืนนั่นแหละ =___=;;;
เฮ้อ... พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนทีไร ก็ต้องคิดถึงเรียวมะคุงทุกทีเลย...
" ซากุโนะ เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมยังไม่แต่งตัว "
" หนูปวดหัวค่ะ T T "
คุณย่าเอามือมาอังหน้าผากฉันไว้ แล้วก็อุทานออกมาเสียงดัง
" แม่เจ้ากะเพราไก่!! ซากุโนะ!! หลานตัวร้อนจี๋เลย "
" T ___ T "
" แต่ไม่ได้สิ!! วันนี้ย่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องประกาศต่อหน้าทุกคน ยังไงหลานก็จะต้องไปนะ "
" ก็บอกหนูตอนนี้เลยก็ได้นี่คะ TT___TT "
" ไม่ได้!!! มันเป็นเรื่องสำคัญมากๆ ต้องบอกต่อหน้าทุกคนเท่านั้น!!! เพราะฉะนั้น หลานรีบไปแต่งตัวเถอะ "
" คุณย่า~!! TTOTT "
" ไปแต่งตัว!! " คุณย่ายื่นคำขาดที่ไม่ว่าใครก็คัดค้านไม่ได้ ทำให้ฉันต้องลุกไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยความทรมาน
คุณย่าใจร้าย~!!! TTOTT
ในที่สุด ฉันก็ต้องซมซานมาโรงเรียนด้วยคำสั่งของคุณย่า อ๊ากกก!!! ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว TOT
ฉันเดินซวนเซจะตกบันได จนโทโมกะที่ผ่านมาเห็นเข้า รีบมาประคองด้วยความตกใจ
" ซากุโนะ!!! เป็นอะไร!! ทำไมตัวร้อนจี๋ขนาดนี้!!! "
" ปวดหัว~TTOTT " คือคำพูดเดียวที่หลุดออกมาจากปากฉัน
" โธ่เอ๊ย!! ปวดหัวแล้วมาทำไม ทำไมไม่พักอยู่บ้าน!? "
" ปวดหัว T O T "
" -__-;; อืมๆ รู้แล้ว!! เดี๋ยวไปห้องพยาบาลกัน "
โทโมกะประคองฉันไปที่ห้องพยาบาล แล้วจัดการหายามาให้ฉันทานทันที
" โทโมกะ~ นี่มันยาแก้ปวดท้อง ไม่ใช่แก้ปวดหัว TOT "
" อ้าวเหรอ!!! ขอโทษที แหะๆ ^__^ งั้นขวดนี้ล่ะ "
" นี่มันน้ำยาล้างแผล TOT "
กว่าฉันจะได้กินยาแก้ปวดลดไข้ ก็ปาเข้าไปครึ่งชั่วโมง แถมยังทำให้ฉันปวดหัวมากกว่าเดิมอีก
โทโมกะ~ เธอผ่านชั้นประถมมาได้ยังไง T[]T
ในที่สุด ยาก็ออกฤทธิ์ ฉันนอนหลับอยู่ในห้องพยาบาลคนเดียว เพราะอาจารย์ห้องพยาบาลไปทำธุระ ส่วนโทโมกะได้ขอตัวไปเรียนก่อน
ตึก!! ตึก!!
เสียงรองเท้าดังขึ้นปลุกฉันให้ตื่นจากการหลับ ฉันพยายามปรือตาขึ้นมองดูว่าใครมา แล้วก็เห็นเงาคนเคลื่อนไหวอยู่อีกด้านของผ้าม่าน
" ใครน่ะ? โทโมกะใช่มั้ย "
คำถามของฉันไม่ได้รับการตอบ ฉันจึงฝืนลุกขึ้นไปแหวกผ้าม่านดู
" O_____O!!! "
ที่เตียงข้างๆเตียงของฉัน ผมสีชมพูยาวของฮิเมะปกคลุมใบหน้าของเด็กผู้ชายคนหนึ่งไว้ ริมฝีปากของทั้งสองประกบกัน ฉันเลื่อนสายตาไปเรื่อยๆเพื่อดูว่าเด็กผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แล้วก็พบ...
ผมสีดำอมเขียวที่โผล่ออกมา และดวงตาที่ปิดสนิท...
เรียวมะคุง!!!?
เมื่อฮิเมะรู้ตัวว่าฉันจ้องอยู่ก็หันมามอง ฉันจึงรีบปิดผ้าม่านลงทันที
" อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ ว่าเธอแอบดูอยู่ ริวซากิ ซากุโนะ... " เสียงของฮิเมะดังขึ้น
" .......... "
" ฉันรู้นะว่าเธอเป็นคนวางแผนบ้าๆนั่นแกล้งฉัน " ยัยนั่นพูดต่อไปด้วยเสียงเย็นชา
" อย่าแม้แต่คิด...แย่งเรียวมะคุงไปจากฉัน... "
" ...ระ...เรียวมะคุงไม่ใช่ของเธอ... " ฉันฝืนพูดออกมาด้วยความยากลำบาก รู้สึกเจ็บคอขึ้นมาทันที " ...ถึงจะเป็นคู่หมั้นกัน...แต่เรียวมะคุงก็ไม่ได้รักเธอ... "
" หรือว่าเธอ...ใช่มั้ย " ฮิเมะยิ้มอย่างชั่วร้าย " เอาสิ...มาแข่งกัน... "
" แข่ง...? " สังหรณ์ไม่ดีปรากฏขึ้นมาในความรู้สึกของฉัน ลองยัยนั่นยิ้มอย่างนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่
" ใช่ แข่ง... " ฮิเมะพูดต่อ " วันพรุ่งนี้จะมีการไปเข้าค่ายร่วมกันของชมรมเทนนิสหญิงและชาย แน่นอนว่าฉันไปในฐานะสมาชิกคนใหม่ของชมรมเทนนิสหญิงเซงาคุ เมื่อไปถึงที่นั่นเราจะมาแข่งเทนนิสกันเป็นคู่เปิดสนาม... "
" .................. "
" โดยมีเรียวมะเป็นเดิมพัน!!! "
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น