คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 แก้แค้นยัยหมาจู~
ในที่สุด เวลาพักเที่ยงที่รอคอยก็มาถึงซักที ฮ่า ^O^
ท้องฟ้าก็สวย แสงแดดก็ใส ลมเย็นชื่นใจ อา...ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดีจริงๆ
( ถึงในความเป็นจริงมันจะเป็น ท้องฟ้ามืดหม่น แสงแดดไม่มี หิมะตกหนัก ก็เหอะ -__-^ )
ยังไงก็ตาม มันช่างเป็นช่วงเวลาที่เหมาะกับการ...
แก้แค้นยัยหมาจูฮิเมะจริงๆ!!! ก๊ากกักๆๆๆ ^[]^ ( นับวันยิ่งเหมือนนางร้ายเข้าไปทุกที -__-^ )
" ซากุโนะ มัวหัวเราะอะไรอยู่ เดี๋ยวก็ไปทำตามแผนไม่ทันกันพอดี " โทโมกะรีบเร่งฉันที่ยังคงนั่งหัวเราะอยู่ ก็มันขำจริงๆนี่นา โทโมะจัง แค่คิดก็ขำแล้ว ก๊ากกักๆๆๆ ( เซ็งมันจริงๆ-__-;; : โทโมกะ )
" อย่ามัวแต่ขำนะ รีบๆไปเร็วเข้า " และเมื่อเห็นฉันยังคงขำไม่หยุด โทโมะจังที่รักจึงลากฉันไปทั้งเก้าอี้ -__-
เปิดบัญชีแก้แค้น ~ พักกลางวัน
" ท 2 เรียก ซ 1 ทราบแล้วเปลี่ยน-_-; "
" ซ 1 เรียก ท 2 ทราบแล้วยังไม่เปลี่ยน-_-;; กำลังดำเนินการตามแผน ตอนนี้อยู่ที่หน้าห้องชมรมเทนนิสชายแล้ว "
" โอเค ตอนนี้ฉันก็อยู่ที่ดาดฟ้าแล้ว ยัยฮิเมะนั่น แอบมากินข้าวกับท่านเรียวมะจริงๆด้วย "
" อย่างนั้นเหรอ อืม แล้วฉันจะรีบไป "
~ปู้ด~
ฉันกดปิดวิทยุเด็กเล่น (ที่ใช้ได้จริง) ที่โทโมกะให้มา และปรับแต่งเสียงเปิด-ปิดเป็นเสียงกล่องนมเพื่อรำลึกถึงความแค้นแต่หนหลังครั้งก่อน
ยัยฮิเมะ รอก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะรีบไป ^__^
(- - ) ควับ! ( - -) ควับ!
ซ้ายว่าง ขวาว่าง โอเค!! .V. เมื่อมองซ้ายแลขวาไม่มีใครอยู่ ฉันจึงย่องเข้าไปในห้องชมรมเทนนิสชายทันที
อยู่ไหนนะ มันอยู่ไหน~ ล้าลัลลาลาลาลัลล้า
ฉันค้นหาสิ่งที่ต้องการภายในห้องอย่างรวดเร็วและเงียบกริบเพื่อไม่ให้มีใครได้ยินหรือมาเห็นเข้าซะก่อน
อ้า~!! เจอแล้ว!!! ^O^
ยัยฮิเมะเอ๋ย เตรียมใจรับไว้ให้ดีเถอะ แล้วเธอจะไม่รู้สึกอยากอาหารกลางวันอีกเลย หึหึหึ ^__^
ฉันหยิบสิ่งนั้นมากอดไว้แนบอก ( ที่มีอยู่นิดเดียว ) แล้วเตรียมตัวเผ่นออกจากห้องชมรมทันที แต่ว่า...
" ฮ้าววววว ไม่ไหวๆ ง่วงจริงๆ ต้องนอนกลางวันซักหน่อยแล้ว "
เวรกรรมกะละมังถังบุบ!! นั่นมันเสียงรุ่นพี่คิคุมารุ เอย์จินี่นา ( เรียกทั้งชื่อทั้งนามสกุล- -;;; ) เอาไงดีฟะ จะทำไงดี พี่แกเลี้ยวมาทางนี้แล้วด้วย จ๊ากกก!! จะเปิดประตูห้องแล้ว
ฉันลนลานรีบหาที่ซ่อนจนตาเหลือก -_O แล้วก็ได้ทำเลดีตรงข้างๆตู้ตู้หนึ่ง ฉันจึงรีบผลุบข้าไปซ่อนในนั้นทันที พอดีกับที่รุ่นพี่เอย์จิเปิดประตูเข้ามา
" อ้าว ไม่มีคนอยู่เลยเหรอ " แล้วพี่ท่านก็เดินสำรวจไปรอบๆห้อง
รุ่นพี่! จะนอนก็นอนไปสิคะ มาสำรวจทำไม > <
ตอนนี้รุ่นพี่เอย์จิเดินเข้ามาใกล้บริเวณที่ฉันอยู่มากแล้ว ไม่ได้ๆ ขืนให้รุ่นพี่เห็นแผนต้องแตกแน่ๆ .^. แต่ว่าจะทำยังไงดีล่ะ >^<
ฉันเริ่มภาวนาในใจขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายช่วยเมื่อรุ่นพี่อยู่ห่างจากระยะที่จะเห็นฉันได้เพียงก้าวเดียว
แล้วในที่สุด...
" แต่ก็ดีแฮะ จะได้นอนให้สบาย *W* ฮ้าววว -O- " ว่าแล้ว รุ่นพี่ตาเหมือนลูกแมวก็ล้มตัวลงนอนแผ่แล้วก็หลับสนิททันที-_-;;;
โอ้! หลับง่ายดีจริงๆ ขอบคุณพระเจ้าที่เห็นใจฉัน -/\-
แล้วฉันก็ค่อยๆก้าวผ่านรุ่นพี่ที่นอนหลับน้ำลายยืดออกมา ( แถมยังนอนละเมอจะจับขาฉันอีก -_-; ) จนพ้นประตูห้องชมรมเทนนิสชาย
โอ้เยส!! ในที่สุดก็ออกมาจนได้ ฟู่~ -3-
ไม่ได้ๆ จะมัวมาพักเหนื่อยไม่ได้ ต้องรีบไปหาโทโมะจัง .V.
ฉันรีบเดินๆวิ่งๆไปจนถึงประตูทางเข้าดาดฟ้าก็พบกับโทโมะจังที่รออยู่
" ทำไมไปนานจัง "
" เจอปัญหานิดหน่อยอ่ะ ช่างมันเถอะ รีบๆล่อสองคนนั้นออกไปเร็วๆเข้า "
" อืมๆ "
โทโมกะพยักหน้ารับแล้วก็เปิดประตูออกไปที่ดาดฟ้าทันที
" ท่านเรียวมะ!!! " ซือเจ๊วิ่งไปกอดแขนเรียวมะคุงที่นั่งกินข้าวอยู่-_-; " ไปกินข้าวกล่องของฉันกันเถอะ!! "
ท่าทางออดอ้อนเรียวมะคุงเกินหน้าเกินตาของโทโมะจัง ทำให้ฮิเมะที่ถือตะเกียบค้างไว้แทบจะหักมันออกเป็นสองท่อนเพราะทนไม่ได้
อย่าว่าแต่ยัยนั่นเลย ฉันก็ทนไม่ได้เหมือนกันเฟ้ย >_<;;; แต่เพื่อแผนสำเร็จ ถึงไม่ยอมก็ต้องยอม -_-;;
" ไปเถอะนะ ท่านเรียวมะ ไปกินข้าวอร่อยๆ(กว่านี้)กัน "
" นี่! ยัยบ้า!! กล้าดียังไง มาว่าข้าวกล่องฉันไม่อร่อย!!! " ยัยฮิเมะเริ่มโมโห
" อ๊ะๆ เธอพูดเองนะว่ามันไม่อร่อย ฉันยังไม่ได้บอกซักคำ เพราะฉะนั้น.. ไปเถอะนะคะ ท่านเรียวมะ!! " แล้วโทโมกะก็ฉุดกระชากลากถูกเรียวมะคุงที่ยังคงถือตะเกียบคาปากออกไปทันที ซึ่งก็แน่นอนว่ายัยฮิเมะก็ต้องวิ่งตามไปด้วย
อย่างนี้ก็...ทางสะดวกน่ะสิ!!! ว้ากกักๆๆๆ ^[]^ ( เริ่มบ้าใหม่อีกครั้ง -__-;; )
ฉันรีบตรงดิ่งไปที่ข้าวกล่องที่วางทิ้งไว้ของยัยฮิเมะ ( ที่น่าจะกินไปแค่นิดเดียว )
โอ้โห!! ท่าทางน่ากินทั้งนั้นเลย *W* แต่คงยังไม่อร่อยมากพอ เดี๋ยวฉันจะช่วยปรุงรสให้ใหม่นะ ^__^
ฉันเริ่มบรรเลงการปรุงรสอาหารอย่างเมามัน ~ปรุงรสๆ ข้าวกล่องนั้นต้องมีหลากรส หลากรสแสนอร่อย ~ ( เพลงอะไรของมันฟะ : คนเขียน )
หลังจากปรุงรสข้าวกล่องเสร็จแล้ว ก็ต้องปรุงรสน้ำด้วย โฮะๆๆๆๆ ^O^
ฉันทำการเทน้ำแตงโมของยัยนั่นทิ้งไป แล้วก็สลับสับเปลี่ยนกับน้ำใหม่ที่ฉันเตรียมมา ^=^
เสร็จแล้ว!! อาหารและน้ำปรุงรสใหม่โดยซากุโนะ!!! โฮะๆๆ ^O^
ต้องรีบตามโทโมะจังกลับมา .V.
ฉันรีบกดวิทยุไปหาโทโมกะทันที
~ปู้ด~ (เสียงเปิดวิทยุ -_-)
" ซ 1 เรียก ท 2 เตรียมการเสร็จเรียบร้อย รีบๆพาเรียวมะคุงขึ้นมาด่วน อ้อ! แต่อย่าลืมเอาข้าวกล่องของเธอมาด้วยนะ เรียวมะคุงต้องกินกล่องของเธอ "
" อืม "
โทโมกะตอบรับแล้วปิดวิทยุทันที
อีกซักเดี๋ยวพวกเรียวมะคุงก็คงมา ฉันต้องรีบหาที่ซ่อนก่อน ตรงไหนดีฟะ -_-;
ฉันมองซ้ายมองขวาแล้วก็มองไปรอบๆ อ๊ะ!! ตรงนั้นมีกล่องสีดำกองใหญ่ๆวางอยู่นี่นา ได้การล่ะ!!! ^__^
ฉันวิ่งเข้าไปซ่อนอยู่หลังกล่องสีดำนั่นทันที แล้วก็ซุ่มอยู่ตรงนั้นจนพวกเรียวมะคุงเดินกลับเข้ามา
" นี่! เธอ!! ทำไมต้องกลับขึ้นมากินบนดาดฟ้าอีก ฉันเดินเหนื่อยนะ!!! "
เสียงแหลมๆที่ไม่ต้องเดาหรือดูก็รู้ว่าเป็นเสียงใคร ทำให้ฉันที่นั่งแคะขี้เล็บอยู่รีบหันมาทันที ในที่สุดพวกเรียวมะคุงก็ขึ้นมาแล้ว
" ก็วิวในห้องมันไม่สวยเท่าบนดาดฟ้านี่นา จริงมั้ยคะ ท่านเรียวมะ! "
โทโมกะที่เดินเกาะแขนเรียวมะคุงอยู่คนละข้างกับยัยฮิเมะพูดตอบ ส่วนเรียวมะคุงก็นิ่งเงียบตลอดรายการ
แล้วทั้งสามก็นั่งลงตรงที่เดิม ~ตรงที่ๆเรารักกัน~ เหอๆๆ
" ท่านเรียวมะขา~ กินข้าวกันเถอะค่ะ "
โทโมกะทำท่าจะป้อนข้าวเรียวมะคุง แต่ก็ถูกปฏิเสธกลับมาสั้นๆ
" ไม่ล่ะ ไม่หิว "
" งั้น เรียวมะ กินของฉันเถอะนะ "
ยัยฮิเมะพูดขึ้นบ้าง แล้วพยายามป้อนข้าวเรียวมะคุงด้วยท่าทีออเซาะ แถมยังยื่นหน้าเข้าไปใกล้เรียวมะคุงจนจมูกแทบจะชนกัน กรี๊ดดด!!! ยัยฮิเมะ!! นี่เธอจะป้อนข้าวเรียวมะคุงด้วยตะเกียบหรือด้วยอย่างอื่นกันแน่ห๊าาา!
ฉันแทบจะลุกออกไปหาเรื่องยัยนั่นเดี๋ยวนั้น แต่พอนึกถึงแผนที่วางไว้ก็เลยต้องนั่งซุ่มอยู่ที่เดิมอีกครั้ง
สงบจิตสงบใจไว้ ซากุโนะ หายใจเข้าลึกๆ ~แผน~ หายใจออกยาวๆ ~แผน~ --,.--
" กินไปเถอะ ฉันไม่หิว "
เรียวมะคุงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากวง เป็นยังไงล่ะ ยัยฮิเมะ โดนเรียวมะคุงปฏิเสธเลย ฮ่าๆๆ ^O^
แต่เฮ้ย!!! จะเดินมาทางนี้ทำไมล่ะ!! เรียวมะคุง!
ฉันรีบซุกหน้าเข้าไปในกล่องแล้วก็หดตัวตามทันที คุณพระคุณเจ้า อย่าให้เรียวมะคุงเห็นฉันเล้ยยย TOT
แต่แล้ว... เรียวมะคุงก็หยุดเดินแล้วก็นั่งลงตรงที่ห่างจากกล่องนี้ประมาณ 3 เมตร ฉันจึงค่อยๆคลานออกมาแล้วก็หลบไปซุ่มอีกด้านที่พอจะมองเห็นสองคนนั้น
" ฮึ้ย! "
โทโมกะกับฮิเมะพูดพร้อมกันอย่างขัดใจ แล้วก็นั่งลงเปิบพิสดารบนข้าวกล่องของตัวเอง
อ๊ะ! ไม่ใช่สิ!! คนที่เปิบพิสดารคือยัยฮิเมะคนเดียวต่างหาก!!! ^___^
แต่เอ๊ะ! ที่โทโมะจังกินอยู่นั่นมัน ข้าวกล่องของฉันไม่ใช่เรอะ =[]=!!! โทโมะจัง~ แล้วฉันจะเอาข้าวกลางวันที่ไหนกินล่ะเนี่ย TOT
ฮิเมะนั่งลงเตรียมกินข้าวกล่องแล้วเหล่มองโทโมกะด้วยสายตาแสดงความเป็นศัตรู
หรือว่าเธออิจฉาที่โทโมะจังได้กินของอร่อยๆฝีมือคุณย่าของฉันอยู่คนเดียว แต่ไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะ
เพราะเธอกำลังจะได้กินของที่อร่อยกว่านั้นอีกหลายเท่าเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ ^O^
อาหารสูตรพิสดารคำแรกได้เข้าสู่ปากยัยฮิเมะไปแล้ว และยัยนั่นก็กำลังเคี้ยวมันอย่างเอาเป็นเอาตาย เดี๋ยวก็รู้...
" แหวะ!! ทำไมมันเค็มขนาดนี้ เมื่อกี้ก็ยังดีๆอยู่เลยนี่นา "
ยัยฮิเมะบ่นอย่างอารมณ์เสีย พลางเลือกอาหารอื่นกินต่อไป
จะไม่เค็มได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อฉันใส่น้ำปลาเข้าไปตั้งครึ่งขวด =___=
อ๊ะๆ อันนั้น...!!
" กรี๊ดดด!!! ทำไมมันเผ็ดอย่างนี้เนี่ย น้ำๆ น้ำอยู่ไหน!!? "
ฮ่าๆๆๆๆ ก็นั่นมันข้าวห่อสาหร่ายใส่วาซาบิแถมด้วยพริกขี้หนูป่นอีก ถ้าตีเป็นเม็ดก็ประมาณ 10 เม็ดน่ะนะ 555+ ^O^
ตอนนี้ยัยฮิเมะกำลังควานหาน้ำจนทั่ว และด้วยความหวังดี โทโมกะจึงหยิบขวดน้ำที่มีน้ำสีแดงอยู่เต็มขวดให้
" อึกๆๆๆๆ "
เสียงน้ำถูกกระดกเข้าปากยัยหมาจูดังขึ้น ท่าทางจะเผ็ดมากนะนั่น =__=
พรวด!!!
เอ้า!! พ่นออกมาทำไม มันเสียของนะเฟ้ย =[]=
ตอนนี้ ยัยนั่นหน้าแดงก่ำจนแทบจะระเบิด รอบๆปากเลอะสีน้ำ ในมือถือขวดน้ำที่มีน้ำสีแดงเหลืออยู่เพียงก้นขวด
ถ้ามีคนบอกว่ายัยนี่คือฆาตกรโรคจิตล่ะก็ ฉันจะเชื่อทันทีเลย -O-;;;
แล้วจู่ๆยัยหมาจูก็วิ่งออกไปท่ามกลางความตกใจของทุกคนที่อยู่บนดาดฟ้า โดยมีเรียวมะคุงมองตามอย่างอึ้งๆ
สัตว์เพ สัตว์ตา... สับไปสับมา.... อะเวราโหสิ อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย ( มันใช่ท่องอย่างนี้รึเปล่าง่ะ ) =___=
~ปู้ด~
เสียงวิทยุดังขึ้นอย่างกระทันหัน ดังมากจนเรียวมะคุงหันมามอง
เฮ้ย!!! มาดังอะไรตอนนี้!! -_-;;;
ท่าทางโทโมกะก็คงจะรู้แล้วว่าฉันซ่อนอยู่ตรงนี้ จึงรีบบอกอย่างรวดเร็วแล้วเบนความสนใจเรียวมะคุงทันที
" ท 2 เรียก ซ 1 เริ่มแผนสองได้เลย "
" อืม "
ฉันค่อยๆย่องออกจากตรงนั้นเมื่อโทโมกะเดินเข้าไปหาเรียวมะคุง
" ท่านเรียวมะ~ ดูนี่สิคะ มีลูกแมวอยู่ตรงนี้ด้วย ว้าย!! น่ารักจัง =^__^= "
เรียวมะคุงจึงหันมามองโทโมกะอย่างงงๆ
จะไม่งงได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อตรงนั้นไม่มีแม้แต่รอยเท้ากิ้งกือ =__=
ช่างเหอะ!! จะลูกแมว ลูกเสือ ลูกหมู หรือลูกชิ้น ฉันก็ขอเผ่นก่อนล่ะ -O-;;
ฉันใช้โอกาสที่เรียวมะคุงมองโทโมกะวิ่งลงจากดาดฟ้าอย่างรวดเร็ว โชคดีที่กล่องสีดำนั่นอยู่ใกล้ประตู ฉันจึงวิ่งออกมาได้โดยไม่มีใครสังเกต
ต้องไปตามหายัยฮิเมะให้เจอ!!!
ฉันค้นหายัยหมาจูตั้งแต่ห้องเรียน ห้องน้ำ ยันถังขยะ =_= จนไปเจอยัยนั่นอยู่ที่ชั้นสามกำลังจะวิ่งไปห้องน้ำ
เอาล่ะ! แผนต่อไป...เริ่มได้!!!
ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำก่อนยัยฮิเมะ ตรวจดูจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในนั้นแล้ว จึงจัดการ...
ละเลงกาวตราช้างบนพื้นตรงประตู!!! ^__^
เมื่อเสร็จแล้ว ฉันก็แอบซุ่มอยู่ในห้องน้ำห้องหนึ่ง ปิดประตูล็อกกลอนไว้ แล้วก็ปีนขึ้นไปบนประตู โผล่หัวออกมาดูยัยฮิเมะ =__=
อ๊ะ!! มาแล้ว
ยัยฮิเมะรีบวิ่งเข้ามาแบบไม่ทันดูตาม้าตาเรือใดๆ จึงเหยียบกาวที่ฉันละเลงเอาไว้เต็มๆ
" อ๊ะ!! ทำไมเดินต่อไม่ได้ล่ะ "
เธอก็ดูที่เท้าสิ เผื่อจะฉลาดขึ้น =__=
ฉันไม่รอช้า รีบจัดการตามแผนต่อทันที
ฟู่!!! ตุบ!! ฟู่~!!
" อะไรน่ะ? "
!!!ปังๆๆๆๆๆ ตุ้งแช่ ตะลุ่งตุ้งแช่ ^__^
" กรี๊ดดดด!!! "
จะบอกให้นะว่า...มันคือประทัดตรุษจีนไงล่ะ 55555+ ^O^
ดังได้ใจดีมั้ยจ๊ะ ฮ่าๆๆๆๆ ^O^
แต่โชคดีนะเนี่ย ที่ไม่มีใครอยู่แถวนี้น่ะ หุๆๆ ^.^
ฉันจุดประทัดตรุษจีนโยนลงไปเรื่อยๆ ส่วนยัยฮิเมะได้แต่นั่งร้องกรี๊ดเอามือปิดหู
อ้าว!! ประทัดหมดแล้วง่ะ -_-;;;
ช่างเหอะ เท่านี้ก็สะใจแล้ว ก๊ากๆๆๆ ^ [] ^
ฉันยืนมองประทัดเป็นสิบที่จุดไป ตามคอนเซปต์ที่ว่า เมื่อคุณซื้อหนึ่งเราจะแถมถึงสิบ ฮ่าๆๆ ^O^
ในที่สุด ความตกใจก็ทำให้ฮิเมะหลุดออกมาจากกาวตราช้างได้ ยัยนั่นวิ่งไปที่อ่างล้างมือแล้วก็...
อ้วก~ อ้วก~
ยัยฮิเมะยืนอ้วกอยู่ตรงอ่างล้างมืออย่างหมดแรง ท่าทางจะอ้วกไปเยอะนะนั่น น่าสงสารอยู่เหมือนกัน
ซักพัก ยัยนั่นก็วิ่งไปเข้าห้องน้ำ แล้วอีกประมาณสิบนาทีต่อมา ฉันก็ได้ยินเสียงกดชักโครก ( น่าจะท้องเสียเพราะอาหารสูตรพิสดาร =__= )
ฮิเมะออกมาในสภาพเหมือนคนหมดแรงยิ่งกว่าเก่า ยืนล้างมืออยู่ที่อ่างล้างมือเงียบๆ
นี่ฉันแกล้งฮิเมะแรงไปรึเปล่าเนี่ย...
ฉันได้แต่สงสัยอยู่ในใจ
...คงไม่หรอก ยัยนั่นก็ทำกับฉันไว้เหมือนกันนี่ ( ถึงจะน้อยกว่าที่ฉันทำก็เหอะ -__-;; ) โดนแบบนี้ก็สมควรแล้ว ^__^
แต่ถึงจะคิดแบบนั้น แต่สุดท้าย... ฉันก็เป็นคนดี แอบเอาเกลือแร่ไปวางไว้บนโต๊ะยัยนั่นจนได้ =__=
ยังไงฉันก็เป็นนางเอกนี่นา ฮ่าๆๆๆๆ 555+ ^O^ ( ไม่พ้นหลงตัวเอง =__=;;; : คนเขียน )
* หมายเหตุ * อินูอิ ***
" อ้าว?! น้ำผักสูตรพิเศษสีแดงที่เพิ่งคิดค้นของฉันหายไปไหนเนี่ย O__O;;; "
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น