คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : Intro : [KyuHyuk] Love Together [by Lee Seen]
Title : Love Together
Paring : KyuHyuk
Story by Lee Seen
โรงเรียนประถมนึงกคเป็นโรงเรียนเล็กๆ ในจังหวัดคยองกี มีนักเรียนอยู่เพียงไม่กี่ร้อยคน และทุกๆ คนก็รู้จักกันเกือบหมด โดยเฉพาะเด็กผู้ชายตัวผอมบางคนหนึ่งที่ชอบมัดผมเป็นจุกแอปเปิ้ลมาโรงเรียน
“โอ๊ย! อย่าดึงผมฮยอกแจนะ”
ฮยอกแจยอมรับว่าในตอนเด็กๆ เขาเป็นคนที่อ่อนแอมาก ไม่ใช่เพราะว่าใจไม่สู้ แต่เป็นเพราะส่วนสูงที่ต่ำกว่ามาตรฐานในตอนนั้นทำให้ฮยอกแจถูกเพื่อนๆ ร่วมชั้นกลั่นแกล้งอยู่เสมอ โดยเฉพาะแก๊งเด็กผู้ชายตัวโตที่ชอบนั่งหลังห้อง
“ทำไม นายจะไปฟ้องแม่หรือไง”
“ซีวอนอ่ะ แม่ของฮยอกแจอุตส่าห์มัดผมมาให้ ทำไมจะต้องมาทำให้มันยุ่งด้วยล่ะ”
“คนอ่อนแอก็ต้องเป็นเหยื่อของคนที่แข็งแรงกว่าแบบนี้แหละ”
ซีวอนบอกพลางดึงแก้มทั้งสองข้างของฮยอกแจอย่างหมั่นเขี้ยว ถึงแม้จะเป็นการแกล้งกันแบบเด็กๆ แต่บางครั้งการกระทำของซีวอนและเพื่อนๆ ก็ทำให้ฮยอกแจรู้สึกรำคาญ
“ฮยอกแจเจ็บนะ!”
ผัวะ!
ฮยอกแจฟาดฝ่ามือเข้าเต็มใบหน้าของซีวอน แต่ร่างบางสาบานได้เลยว่าไม่ได้ตั้งใจจะให้มือไปโดนกกหูของซีวอนแต่อย่างใด ซีวอนเอามือข้างหนึ่งกุมหูไว้ ก่อนจะหันไปสั่งเพื่อนๆ
“จงอุน แกไปจับฮยอกแจไว้ซิ ฉันจะถอดกางเกงดูหนอนน้อยของฮยอกแจสักหน่อย”
“ได้เลย!”
คนที่ชื่อจงอุนและเพื่อนอีกสองคนมาจับตัวฮยอกแจไว้ ร่างบางทั้งผลักทั้งเตะ แต่หนึ่งต่อสามหรือจะสู้ไหว ในที่สุดก็หมดแรงและยืนรับชะตากรรมอย่างนิ่งๆ ซีวอนย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ก่อนจะเอื้อมมือมาแตะขอบกางเกง ทำเอาฮยอกแจหลับตาปี๋ด้วยความกลัว
“จะทำอะไรน่ะ?”
เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นทำให้ทุกอย่างแทบจะหยุดเคลื่อนไหว แม้แต่เข็มนาฬิกาก็เหมือนจะหยุดหมุนตามไปด้วย
“ห้องเรียนป.ห้าไม่ได้อยู่ทางนี้ไม่ใช่เหรอโจ คยูฮยอน นี่มันเรื่องของเด็กป.หก เด็กอ่อนอย่างนายอย่ามายุ่ง!”
ฮยอกแจรู้สึกว่าคนที่มาขัดขวางซีวอนต้องเป็นคนที่กล้าหาญมากแน่ๆ จะผิดไหมถ้าฮยอกแจตั้งใจจะยกหัวใจให้คนๆ นี้ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า
“พี่ซีวอน อย่ารังแกคนที่ไม่มีทางสู้สิ”
เพียงแค่คำพูดเดียวเท่านั้นที่จะทำให้ฮยอกแจจำไปจนวันตาย ใช่แล้วล่ะ คนที่ชื่อคยูฮยอนพูดถูก ซีวอนไม่ควรจะรังแกคนที่ไม่มีทางสู้แบบเขา คนอ่อนแอแบบอี ฮยอกแจทำอะไรใครไม่ได้นอกจากรอคอยให้ผู้อื่นมาแกล้ง
“โธ่เว้ย!”
เสียงหมัดหนักๆ ซัดลงเข้าที่หน้าของใครบางคน ฮยอกแจจำได้ว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของซีวอน และเมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเด็กอ้วนๆ คนหนึ่งถูกกลุ่มเพื่อนของซีวอนรุมกระทืบ
โจ คยูฮยอน...นายคือเด็กอ้วนๆ คนหนึ่งเท่านั้นเหรอ
แม้ฮยอกแจจะรู้สึกผิดหวังที่ความรักครั้งแรกของเขาเกิดกับเด็กอ้วนท้วมคนหนึ่ง แต่ด้วยความถูกต้องและความยุติธรรมแล้ว ฮยอกแจจำเป็นต้องช่วยเหลือคยูฮยอนในตอนนี้
“คุณครูมา!”
เพียงแค่ตะโกนเสียงดังเข้าไว้ ซีวอนและกลุ่มเพื่อนก็วิ่งหนีกระเจิงกันไปหมดเหมือนผึ้งแตกรัง ฮยอกแจค่อยๆ นั่งยองๆ ดูคนที่นอนแผ่อยู่ที่พื้นก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ว่าแต่คนอื่น นายก็ไม่มีทางสู้เหมือนกันนั่นแหละคยูฮยอน”
แม้จะต่อว่าออกไปเช่นนั้น หากแต่ฮยอกแจก็ล้วงผ้าเช็ดหน้าลายลูกเจี๊ยบสีเหลืองอ๋อยออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเช็ดคราบเลือดที่มุมปากของคยูฮยอนให้อย่างเบามือ
“พี่ฮยอกแจ”
“เอ๋? นายรู้จักฉันด้วยเหรอ?”
“ครับ ผมชอบพี่ฮยอกแจมากๆ เลย ต่อจากนี้ให้ผมไปส่งพี่ฮยอกแจที่บ้านทุกวันนะครับ ให้ผมปกป้องพี่ฮยอกแจนะครับ”
เด็กชั้นประถมห้าคนหนึ่งมาบอกกับเด็กประถมหกอย่างฮยอกแจ ในตอนนั้นฮยอกแจเองก็ยังไม่รู้หรอกว่าหัวใจที่เต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ ของเขานั้นมันหมายความว่าอย่างไร แต่เขาก็เดินจากคยูฮยอนมาด้วยหน้าที่ขึ้นสีเรื่อ แถมยังทิ้งผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไว้กับคยูฮยอนเสียอีก
สัปดาห์ต่อมา คยูฮยอนยังทำตัวเป็นผู้พิทักษ์ฮยอกแจอยู่ตลอด แทนที่ฮยอกแจจะดีใจที่ไม่ถูกพวกซีวอนกลั่นแกล้งอีกแล้ว เขากลับรู้สึกรำคาญคยูฮยอนที่คอยมาเดินตามเขาต้อยๆ แบบนี้
“คยูฮยอน เลิกตามฉันสักทีได้ไหม!”
“ไม่ได้หรอกครับ ถ้าผมไม่ตามพี่ฮยอกแจ พี่ฮยอกแจก็จะถูกพวกพี่ซีวอนรุมแกล้ง”
“เฮ้อ~”
ฮยอกแจถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายและเอือมระอา เขายอมถูกพวกซีวอนและจงอุนแกล้งเสียยังจะดีกว่าการที่มีเด็กอ้วนๆ มาเดินตามก้นกันแบบนี้ แม้ฮยอกแจจะยกหัวใจให้คยูฮยอนไปแล้วก็เหอะ
...แต่นั่นมันก็เป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิต
“ผมเป็นห่วงพี่ฮยอกแจนะครับ”
คยูฮยอนพูดเสียงเศร้า ทำเอาฮยอกแจหันหน้ามามองอย่างตกใจ ทว่ารอยยิ้มอ่อนๆ ยังระบายอยู่บนใบหน้าคมคาย ดวงตากลมโตของฮยอกแจจ้องมองที่ใบหน้ากลมของเด็กชายคยูฮยอนอย่างพินิจ นึกไม่ออกจริงๆ ว่าถ้าคยูฮยอนผอมแล้วหน้าตาจะเป็นอย่างไร
“ไม่ต้องมาเป็นห่วงฉันหรอก เอาเวลาไปลดน้ำหนัก หรือไม่ก็ไปทำให้ตัวเองดูดีกว่านี้เหอะ บอกตามตรงเลยนะว่าฉันทนเดินกับคนอ้วนเหมือนหมูแบบนายไม่ได้อีกแล้ว”
ในตอนนั้นฮยอกแจเด็กมาก เด็กเกินกว่าที่จะคิดได้ว่าคำพูดของที่ไม่ได้คิดอะไรของตัวเองนั้นจะทำให้ใครคนหนึ่งต้องเสียใจ
“ผมขอโทษครับ ต่อไปผมจะไม่มาให้พี่ฮยอกแจเห็นหน้าอีกแล้ว”
คยูฮยอนพูดจบก็เดินหันหลังกลับไปในทันที ฮยอกแจรู้สึกเหมือนแมลงมากมายบินว่อนอยู่ในร่างกายของเขา มันแปลกประหลาด และก็เจ็บจี๊ดๆ อย่างบอกไม่ถูก แต่ตอนนั้นเขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากมองดูแผ่นหลังของเด็กร่างท้วมค่อยๆ เดินคอตกจากไป
“พี่ฮยอกแจ ห้ามร้องไห้อีกนะครับ!”
ก่อนจะเดินเลี้ยวไปอีกมุมหนึ่งของอาคารเรียน คยูฮยอนก็หันมาป้องปากแล้วตะโกนบอกเขา แล้วเมื่อเด็กชายโจ คยูฮยอนลับตาไปแล้ว ฮยอกแจก็นั่งลงกับพื้นแล้วปล่อยโฮทันที
...พูดแรงไปหรือเปล่านะ
ฮยอกแจคิดว่าตัวเองแค่รู้สึกผิดที่ทำให้รักแรกต้องเสียใจ และอีกเรื่องที่ร้องไห้ก็คือ...คยูฮยอนยังไม่ได้คืนผ้าเช็ดหน้าลายลูกเจี๊ยบสีเหลืองให้เขาเลย
...ผืนนั้นเป็นลายโปรดของฮยอกแจเสียด้วย
จนกระทั่งฮยอกแจเรียนจบชั้นประถมหก คยูฮยอนก็ยังไม่ยอมคืนผ้าเช็ดหน้าให้กับเขา อย่าว่าแต่จะเอามาคืนกันเลย แม้แต่หน้าของคยูฮยอน ฮยอกแจก็ไม่เคยได้เห็นด้วยซ้ำ
เด็กนั่นก็รักษาคำพูดดีเหมือนกันนะเนี่ย บอกว่าจะไม่มาให้เห็นอีกก็ไม่มาจริงๆ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บแปลบๆ ในหัวใจก็ไม่รู้
อาจเป็นเพราะว่าฮยอกแจกำลังจะย้ายบ้านไปอยู่ในโซล และเขาก็ยังไม่ได้ผ้าเช็ดหน้าคืนจากคยูฮยอนเสียที ฮยอกแจจึงเศร้าขนาดนี้ ขนาดวันที่เขากำลังขนของขึ้นรถ คยูฮยอนยังไม่มาล่ำลาสักคำเลย
...ก็ดีเหมือนกัน ความรักครั้งแรกมันก็เป็นได้แค่ความทรงจำดีๆ เท่านั้น ฮยอกแจจะไม่ยึดติดกับมันมากเกินไป หากแต่จะรักษามันไว้ในส่วนลึกของหัวใจตลอดกาล
ความคิดเห็น